Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
donderdag 18 september 2008 om 18:04
Het maakt inderdaad niet uit hoe lang het geleden is. Je wilt gewoon niet dat mensen het vergeten. Ik praat zelf nog steeds regelmatig over mijn vader. Hij was gewoon te lief en te grappig om te vergeten 
, hij was/is mijn vader.
Ik weet niet of ik dit nog eens zal doen Duet. Deze kwam zo betrouwbaar over. Ze is heel bekend ondertussen. Dus als zij het al niet weet, wie dan wel. Maar ik zeg nooit nooit
. Ik ben wel benieuwd wat je zus er van vindt. Hou je ons op de hoogte?
Naar trouwens voor haar dat ze toen niet gegaan is. Maar ja, hoe kan je dat nou allemaal van te voren weten.
Mijn moeder had trouwens gisteren nog een nare ervaring op de begraafplaats waar mijn vader is uitgestrooid. Ze heeft vanalles bij zijn as gezet, een plantebakje, een vlinder die licht geeft, een Zwitsers vlaggetje en bloemen. Gisteren stond er opeens een vrouw (die daar werkt) achter haar en vertelde dat ze alles weg moest halen, want dat mocht niet. Het staat daar al een jaar en iedereen doet het. Nu weet ze niet wat ze moet doen, het ligt natuurlijk allemaal heel gevoelig. Ze heeft wel gezegd dat ze helemaal niets weghaalt en dat ze het niet in hun hoofd moeten halen om ook maar iets weg te halen. Zo ken ik mijn moeder
weer .
, hij was/is mijn vader.Ik weet niet of ik dit nog eens zal doen Duet. Deze kwam zo betrouwbaar over. Ze is heel bekend ondertussen. Dus als zij het al niet weet, wie dan wel. Maar ik zeg nooit nooit
. Ik ben wel benieuwd wat je zus er van vindt. Hou je ons op de hoogte?Naar trouwens voor haar dat ze toen niet gegaan is. Maar ja, hoe kan je dat nou allemaal van te voren weten.
Mijn moeder had trouwens gisteren nog een nare ervaring op de begraafplaats waar mijn vader is uitgestrooid. Ze heeft vanalles bij zijn as gezet, een plantebakje, een vlinder die licht geeft, een Zwitsers vlaggetje en bloemen. Gisteren stond er opeens een vrouw (die daar werkt) achter haar en vertelde dat ze alles weg moest halen, want dat mocht niet. Het staat daar al een jaar en iedereen doet het. Nu weet ze niet wat ze moet doen, het ligt natuurlijk allemaal heel gevoelig. Ze heeft wel gezegd dat ze helemaal niets weghaalt en dat ze het niet in hun hoofd moeten halen om ook maar iets weg te halen. Zo ken ik mijn moeder
weer
.
vrijdag 19 september 2008 om 00:57
en dan zomaar opeens.. na een leuke avond.. terwijl ik zo gelukkig ben met mijn nieuwe liefde.. en alles opeens goed lijkt te gaan.. mis ik papa zo opeens zo erg.. dat ik het hem niet kan vertellen... dat er nu dagen zijn dat ik niet eens aan hem denk.. dat alles gewoon verder gaat zonder hem...ik mis hem zo.. en ik voel me soms zo schuldig dat ik kan lachen en genieten...
En ik voel me rot dat ik niet naar zijn graf ga.. maar voor mij is daar niks...
Het is al 3 1/2 jaar geleden maar soms grijpt het me zo naar mijn keel.. dat ik hem niet begreep... en dat ik het niet meer trok;
Papa had de ziekte van Parkinson.. en door de medicijnen hield hij het nog 12 jaar vol... maar de medicijnen gingen hem vergiftigen, hij zag dingen die er niet waren.. raakte helemaal in de war en deed gekke dingen.. werd opgenomen op de gesloten afdeling.. en dacht dat we tegen hem waren.. en we wisten het niet meer.. als we afscheid van hem moesten nemen stond hij achter het glas..terwijl ik wachtte op de lift, zo opgelucht dat ik weg kon...
en daarna bijna 3 maanden neurologie, in de war, gek... en eindelijk kreeg hij een medicijn waardoor het beter ging. Opeens kon ik op een avond een gesprek met hem voeren.. het enige en laatste gesprek...
daarna tijdelijk een verpleeghuis, om hem in te stellen op de medicijnen.. en ik kòn niet meer.. maar bleef gaan
en toen kreeg hij griep.. en ik hoefde even niet en ik was even zo opgelucht.
Toen, op mijn werk, kreeg ik het telefoontje dat hij uit bed was gevallen.. en ik ging naar hem toe en hij lag in bed en ik dacht, hij gaat dood. En ik wilde dat hij naar het ziekenhuis ging, maar dat was niet nodig zei de verpleeghuisarts.. maar ik eiste het en mijn broertje ook. We kregen een brief mee naar het ziekenhuis en daarin stond dat hij longontsteking had.
Op de eerste hulp was hij al in shock.. maar het ging beter en hij mocht naar de afdeling. om 22 uur namen we afscheid en zeiden tot morgen papa...
en om half 1 ging de telefoon... papa had een hartstilstand gehad en was gereanimeerd maar we moesten komen....
en ik ging zo snel als ik kon.. en ik kwam bij het ziekenhuis en rende naar binnen en de receptionist zei dat ik niet hoefde te rennen want alles was goed....
en ik kwam op de afdeling en daar stond mijn broertje... en die zei dat papa er niet meer was.. en toen verdween de grond onder mijn voeten...En toen kwam mijn moeder... en hij moest het ook aan haar vertellen, terwijl ik bij papa was.. en hij was nog warm, leek alsof hij sliep... alleen het infuus was er niet meer................
Pffff.. sorry voor dit hele verhaal... maar ik moest het zo heel erg kwijt.. ik voel me nog steeds zo schuldig dat ik te laat was.. en ik mis hem nog zo....
En ik voel me rot dat ik niet naar zijn graf ga.. maar voor mij is daar niks...
Het is al 3 1/2 jaar geleden maar soms grijpt het me zo naar mijn keel.. dat ik hem niet begreep... en dat ik het niet meer trok;
Papa had de ziekte van Parkinson.. en door de medicijnen hield hij het nog 12 jaar vol... maar de medicijnen gingen hem vergiftigen, hij zag dingen die er niet waren.. raakte helemaal in de war en deed gekke dingen.. werd opgenomen op de gesloten afdeling.. en dacht dat we tegen hem waren.. en we wisten het niet meer.. als we afscheid van hem moesten nemen stond hij achter het glas..terwijl ik wachtte op de lift, zo opgelucht dat ik weg kon...
en daarna bijna 3 maanden neurologie, in de war, gek... en eindelijk kreeg hij een medicijn waardoor het beter ging. Opeens kon ik op een avond een gesprek met hem voeren.. het enige en laatste gesprek...
daarna tijdelijk een verpleeghuis, om hem in te stellen op de medicijnen.. en ik kòn niet meer.. maar bleef gaan
en toen kreeg hij griep.. en ik hoefde even niet en ik was even zo opgelucht.
Toen, op mijn werk, kreeg ik het telefoontje dat hij uit bed was gevallen.. en ik ging naar hem toe en hij lag in bed en ik dacht, hij gaat dood. En ik wilde dat hij naar het ziekenhuis ging, maar dat was niet nodig zei de verpleeghuisarts.. maar ik eiste het en mijn broertje ook. We kregen een brief mee naar het ziekenhuis en daarin stond dat hij longontsteking had.
Op de eerste hulp was hij al in shock.. maar het ging beter en hij mocht naar de afdeling. om 22 uur namen we afscheid en zeiden tot morgen papa...
en om half 1 ging de telefoon... papa had een hartstilstand gehad en was gereanimeerd maar we moesten komen....
en ik ging zo snel als ik kon.. en ik kwam bij het ziekenhuis en rende naar binnen en de receptionist zei dat ik niet hoefde te rennen want alles was goed....
en ik kwam op de afdeling en daar stond mijn broertje... en die zei dat papa er niet meer was.. en toen verdween de grond onder mijn voeten...En toen kwam mijn moeder... en hij moest het ook aan haar vertellen, terwijl ik bij papa was.. en hij was nog warm, leek alsof hij sliep... alleen het infuus was er niet meer................
Pffff.. sorry voor dit hele verhaal... maar ik moest het zo heel erg kwijt.. ik voel me nog steeds zo schuldig dat ik te laat was.. en ik mis hem nog zo....
vrijdag 19 september 2008 om 09:22
vrijdag 19 september 2008 om 12:31
dag allemaal, bedankt voor jullie reacties. Alle steun is prettig.
Gisteren hebben we de verjaardag van de kinderen gevierd en toen mijn vader naar huis ging om half elf en daar daar zo zielsalleen wandelde brak mijn hart.
Hij was de laatste die wegging en daarna heb ik een flink potje gejankt.
Op sommige momenten is het gewoon zo hard en rauw, dan kun je niets anders dan de emoties maar laten gaan. Tegenhouden heeft geen zin.
Gisteren hebben we de verjaardag van de kinderen gevierd en toen mijn vader naar huis ging om half elf en daar daar zo zielsalleen wandelde brak mijn hart.
Hij was de laatste die wegging en daarna heb ik een flink potje gejankt.
Op sommige momenten is het gewoon zo hard en rauw, dan kun je niets anders dan de emoties maar laten gaan. Tegenhouden heeft geen zin.
Goblin King, Goblin King,Wherever you may be take this child of mine far away from me!
vrijdag 19 september 2008 om 12:44
dikke knuffel voor iedereen! ik heb net eens stukje gelezen wat een zware verhalen zeg! ik kan het bijna niet droog houden en ben weer gestopt met lezen.
ik heb geblogt op hyves, ik en mijn vriend zijn na 2,5 jr verkering en 1.5 jr samenwonen uit elkaar:
stukje van me blog
Dit alles heb ik toch echt aan mezelf te danken maar ook ik kan hier gewoonweg niks aan doen. En mijn emoties tonen doe ik zeker niet, kan ik niet. Ik ben een sterk persoon, voor de buitenwereld zeker, maar diep in mijzelf nog steeds dat kleine meisje dat gepest wordt op school en dat kleine meisje die liever alleen is, en haar eigen emoties maar afdoet met een lach.
Dit meisje had zondag avond haar papa zo hard nodig gewoon even echt klein zijn, maar papa kwam niet, deze keer niet, voor de eerste keer in haar hele leven kwam hij niet.
Gelukkig heb ik nog een broer, mijn broertje die me even kwam knuffelen en kwam zeggen dat het heus wel goed komt.
En misschien ‘ooit’ komt dat het ook wel, maar niet nu, ik heb nog zo veel te doen, alleen.
En ik vraag me af, is er nog iemand zoals jij?
ik heb geblogt op hyves, ik en mijn vriend zijn na 2,5 jr verkering en 1.5 jr samenwonen uit elkaar:
stukje van me blog
Dit alles heb ik toch echt aan mezelf te danken maar ook ik kan hier gewoonweg niks aan doen. En mijn emoties tonen doe ik zeker niet, kan ik niet. Ik ben een sterk persoon, voor de buitenwereld zeker, maar diep in mijzelf nog steeds dat kleine meisje dat gepest wordt op school en dat kleine meisje die liever alleen is, en haar eigen emoties maar afdoet met een lach.
Dit meisje had zondag avond haar papa zo hard nodig gewoon even echt klein zijn, maar papa kwam niet, deze keer niet, voor de eerste keer in haar hele leven kwam hij niet.
Gelukkig heb ik nog een broer, mijn broertje die me even kwam knuffelen en kwam zeggen dat het heus wel goed komt.
En misschien ‘ooit’ komt dat het ook wel, maar niet nu, ik heb nog zo veel te doen, alleen.
En ik vraag me af, is er nog iemand zoals jij?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
vrijdag 19 september 2008 om 19:38
Gioia, wat een verschrikkelijk verhaal. Wat naar om je vader zo te zien en wat een kracht moet het gekost hebben om voor je vader te zorgen. Ik hoop dat je diep van binnen weet dat je jezelf geen enkel verwijt kan, mag en hoeft te maken. Ook ik heb bij het lezen van je verhaal een traan gelaten, gewoon omdat ik het gevoel van wanhoop herken.
Sleutelbos, je hebt gelijk, het verdriet is soms zo rauw. Ik merk dat ik soms bijna in paniek kan raken als ik bedenk wat er in de afgelopen periode allemaal gebeurd is. Het begint nu pas tot me door te dringen wat een waanzinnige periode het was en hoewel ik toen 'gewoon' door kon gaan, kan ik nu bijna niet bevatten wat er allemaal gebeurd is.
En morgen de eerste verjaardag van mijn nichtje... Het lijkt me nu nog zo onwerkelijk dat ik morgen naar haar verjaardag ga. Dat we gewoon een verjaardag gaan vieren maar dat papa er niet bij is. Ik wil het gewoon niet. Ik wil niet dat papa er niet bij is.
Mies, een dikke knuffel.
Sleutelbos, je hebt gelijk, het verdriet is soms zo rauw. Ik merk dat ik soms bijna in paniek kan raken als ik bedenk wat er in de afgelopen periode allemaal gebeurd is. Het begint nu pas tot me door te dringen wat een waanzinnige periode het was en hoewel ik toen 'gewoon' door kon gaan, kan ik nu bijna niet bevatten wat er allemaal gebeurd is.
En morgen de eerste verjaardag van mijn nichtje... Het lijkt me nu nog zo onwerkelijk dat ik morgen naar haar verjaardag ga. Dat we gewoon een verjaardag gaan vieren maar dat papa er niet bij is. Ik wil het gewoon niet. Ik wil niet dat papa er niet bij is.
Mies, een dikke knuffel.
zaterdag 20 september 2008 om 13:33
Bobke en Fussie, ik denk ook aan jullie.
Ik ben even helemaal leeg nu, wat best prettig is. Samen met man in de tuin aan het werk geweest, enorme lappen gras gemaaid enzo. Het moest even snel gebeuren voor de winter hier begint. Best lekker eigenlijk, jezelf helemaal moe werken met werk waarbij je niet hoeft te denken .
En nu snel een paar kroketten en frikandellen in de frituurpan gooien (laatste restje uit Nederland ).
Iedereen een .
Ik ben even helemaal leeg nu, wat best prettig is. Samen met man in de tuin aan het werk geweest, enorme lappen gras gemaaid enzo. Het moest even snel gebeuren voor de winter hier begint. Best lekker eigenlijk, jezelf helemaal moe werken met werk waarbij je niet hoeft te denken
.En nu snel een paar kroketten en frikandellen in de frituurpan gooien (laatste restje uit Nederland
).Iedereen een
.
zaterdag 20 september 2008 om 17:11
Bobke en Fussie
Vandaag hebben wij ook voor het eerst weer een kinderfeestje gehad na de begrafenis. Mijn pa had ook parkinson en daardoor was hij het laatste jaar sowieso al niet meer bij de feestjes omdat dat te druk voor hem was. Voor ons dus iets minder confrontatie.
Voor het feestje weer even in het huis geweest om een en ander te regelen, daarna naar het feestje. Ben niet echt in feeststemming, is een rare dag.
Vandaag voor het eerst een vuilniscontainer vol rotzooi gegooid, waaronder de schoenen van mijn vader. Heb er maar gauw andere dingen op gegooid, want het is niet om aan te zien. Ik sluit me volledig van emoties af als ik daar bezig ben, maar nu komt het eruit.
Vandaag hebben wij ook voor het eerst weer een kinderfeestje gehad na de begrafenis. Mijn pa had ook parkinson en daardoor was hij het laatste jaar sowieso al niet meer bij de feestjes omdat dat te druk voor hem was. Voor ons dus iets minder confrontatie.
Voor het feestje weer even in het huis geweest om een en ander te regelen, daarna naar het feestje. Ben niet echt in feeststemming, is een rare dag.
Vandaag voor het eerst een vuilniscontainer vol rotzooi gegooid, waaronder de schoenen van mijn vader. Heb er maar gauw andere dingen op gegooid, want het is niet om aan te zien. Ik sluit me volledig van emoties af als ik daar bezig ben, maar nu komt het eruit.
zondag 21 september 2008 om 00:12
zondag 21 september 2008 om 10:50
maandag 22 september 2008 om 10:18
Gioia en Chilli, wat erg voor jullie. Weet niet zo goed wat ik tegen jullie moet zeggen.
Fussie, dat gevoel van blinde paniek dat ken ik. Dat zat er bij mij vrijdagavond aan te komen. De verjaardag ging zaterdag wel redelijk. Denk ik. Net als wat Duet schrijft, ik heb me gewoon afgesloten van alle emoties. Toen ik binnenkwam en mijn moeder gedag zei (ik was dus later omdat ik moest werken) was het eerste wat ze zei (in plaats van gedag): "Gaan we nu naar huis". Dat vond ik echt niet leuk. Ik kom net binnen op een verjaardag, kennelijk heeft zij het, logisch, moeilijk maar om dat zo op die manier te zeggen vond ik niet kunnen. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar ik was net binnen, vond het ook moeilijk en voor mijn gevoel was mijn moeder toen wel heel erg met haar IK bezig. Ik heb er niks van gezegd want mijn moeder is nogal onzeker en op dat moment duidelijk verdrietig dus ja...
Ik heb wel even mijn nichtje, de jarige Job dus, uit de handen van haar moeder gerukt en lekker geknuffeld. Toen kwamen er wel wat tranen. Ik hoop dat ik haar ribbetjes niet beschadigd heb, zo stevig heb ik haar geknuffeld
Maar voor de rest had ik dus alles 'uit' gezet. Toen we 's avonds in het huis van mijn moeder kwamen heb ik een foto van papa gepakt en daar naar gekeken maar ik voelde helemaal niets. Ik had net zo goed naar een bierviltje kunnen staren. Nou ja, dat gaf toch wel aan dat ik even alles buiten de deur aan het houden was.
Gisteren moest ik weer werken. Toen mijn man me op kwam halen hebben we onderweg naar huis in de auto ruzie gemaakt. Na de verjaardag van mijn nichtje hadden we nl nog een bruiloft maar ik was niet mee. Leek me niet zo'n goed idee. Hij had tegen het bruidspaar gezegd dat ik niet mee was omdat ik de volgende dag moest werken. Zei 'ie tegen mij: "Ik heb maar niet gezegd dat je niet mee was omdat je nog naar een verjaardag van de buurman van je moeder was". Toen had ik zo het gevoel dat hij over mijn vader en mijn verdriet heen stapte. Ik was nl niet naar die bruiloft omdat ik dacht dat ik niet een hele avond de schijn op kon houden. En ja, ik was wel bij de buurman geweest maar dat was om daar nog even een borreltje te kunnen drinken en even tot rust te komen na de verjaardag van mijn nichtje. Als ik thuis meteen naar bed was gegaan had ik toch niet kunnen slapen. Nou ja, dat we woorden hadden zorgde er in ieder geval wel voor dat ik weer 'voel'. En mijn man is ook heel begripvol hoor maar dit viel even verkeerd en ik was bekaf dus...
Nou, ik ga, ondanks dat mijn man me dat verboden heeft, hier wat in het huishouden doen. JOEPIE!!
Fussie, dat gevoel van blinde paniek dat ken ik. Dat zat er bij mij vrijdagavond aan te komen. De verjaardag ging zaterdag wel redelijk. Denk ik. Net als wat Duet schrijft, ik heb me gewoon afgesloten van alle emoties. Toen ik binnenkwam en mijn moeder gedag zei (ik was dus later omdat ik moest werken) was het eerste wat ze zei (in plaats van gedag): "Gaan we nu naar huis". Dat vond ik echt niet leuk. Ik kom net binnen op een verjaardag, kennelijk heeft zij het, logisch, moeilijk maar om dat zo op die manier te zeggen vond ik niet kunnen. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar ik was net binnen, vond het ook moeilijk en voor mijn gevoel was mijn moeder toen wel heel erg met haar IK bezig. Ik heb er niks van gezegd want mijn moeder is nogal onzeker en op dat moment duidelijk verdrietig dus ja...
Ik heb wel even mijn nichtje, de jarige Job dus, uit de handen van haar moeder gerukt en lekker geknuffeld. Toen kwamen er wel wat tranen. Ik hoop dat ik haar ribbetjes niet beschadigd heb, zo stevig heb ik haar geknuffeld
Maar voor de rest had ik dus alles 'uit' gezet. Toen we 's avonds in het huis van mijn moeder kwamen heb ik een foto van papa gepakt en daar naar gekeken maar ik voelde helemaal niets. Ik had net zo goed naar een bierviltje kunnen staren. Nou ja, dat gaf toch wel aan dat ik even alles buiten de deur aan het houden was.
Gisteren moest ik weer werken. Toen mijn man me op kwam halen hebben we onderweg naar huis in de auto ruzie gemaakt. Na de verjaardag van mijn nichtje hadden we nl nog een bruiloft maar ik was niet mee. Leek me niet zo'n goed idee. Hij had tegen het bruidspaar gezegd dat ik niet mee was omdat ik de volgende dag moest werken. Zei 'ie tegen mij: "Ik heb maar niet gezegd dat je niet mee was omdat je nog naar een verjaardag van de buurman van je moeder was". Toen had ik zo het gevoel dat hij over mijn vader en mijn verdriet heen stapte. Ik was nl niet naar die bruiloft omdat ik dacht dat ik niet een hele avond de schijn op kon houden. En ja, ik was wel bij de buurman geweest maar dat was om daar nog even een borreltje te kunnen drinken en even tot rust te komen na de verjaardag van mijn nichtje. Als ik thuis meteen naar bed was gegaan had ik toch niet kunnen slapen. Nou ja, dat we woorden hadden zorgde er in ieder geval wel voor dat ik weer 'voel'. En mijn man is ook heel begripvol hoor maar dit viel even verkeerd en ik was bekaf dus...
Nou, ik ga, ondanks dat mijn man me dat verboden heeft, hier wat in het huishouden doen. JOEPIE!!
maandag 22 september 2008 om 15:21
Ik woon in OHio, 1 milloen mensen zonder stroom ..... wat een feest he!.
Boble Chilli,....eignelijk iedereen... dikke knuffel
met mij gaat het wel, ik heb het best meoilijk met andere mensen die het zelfde door maken wat ik heb mee gemaakt.... ouders die kanker hebben de details brengen zoveel heerinderingen naar boven..... ik wil ze moed in spreken,..maar uti mijn ervaring is het vrij snel gegaan.... en eigenlijk wil ik dus zeggen,... blijf elk moment daar geiet van elke seconden zeg wat je elkaar wilt zeggen voordat het telaat is,.... maar iedergeval is anders.... het hoeft helemaal niet zo te gaan zo als het met mijn vader is gegaan........ Ik vind het zo moeilijk om iemand positief te steunen ... ik sta gewoon met een bek vol tanden..... zucht
zaterdag hadden we een kinder feestje jongen kregen een ballon in de parkeer plaats lieten de jongens hem los,..zo kan opa ook feest vieren..riepen ze..ieder ander kind zou huilen om een ballon te moeten lost laten.... die van mij doen het graag voor hun opa..zo lief
Boble Chilli,....eignelijk iedereen... dikke knuffel
met mij gaat het wel, ik heb het best meoilijk met andere mensen die het zelfde door maken wat ik heb mee gemaakt.... ouders die kanker hebben de details brengen zoveel heerinderingen naar boven..... ik wil ze moed in spreken,..maar uti mijn ervaring is het vrij snel gegaan.... en eigenlijk wil ik dus zeggen,... blijf elk moment daar geiet van elke seconden zeg wat je elkaar wilt zeggen voordat het telaat is,.... maar iedergeval is anders.... het hoeft helemaal niet zo te gaan zo als het met mijn vader is gegaan........ Ik vind het zo moeilijk om iemand positief te steunen ... ik sta gewoon met een bek vol tanden..... zucht
zaterdag hadden we een kinder feestje jongen kregen een ballon in de parkeer plaats lieten de jongens hem los,..zo kan opa ook feest vieren..riepen ze..ieder ander kind zou huilen om een ballon te moeten lost laten.... die van mij doen het graag voor hun opa..zo lief
donderdag 25 september 2008 om 13:22
A.s. woensdag zou mijn vader jarig zijn. Mijn moeder heeft van de week besloten dat ze zijn as toch graag thuis heeft dus op zijn verjaardag gaan we hem halen. Ik heb er nu nog niet zoveel gevoel bij maar ik denk dat het komt omdat ik er nog niet aan wil denken. 
Over anderhalve week gaan mijn man en ik op vakantie. Het is eigenlijk onze uitgestelde huwelijksreis maar ik zie het denk ik meer als een gewone vakantie. De trouwdag, hoe mooi hij ook was, lijkt wel iets uit een ander leven. En dat vind ik heel erg. Vooral voor mijn man maar ook voor mezelf. Het begint steeds meer door te dringen hoe erg het is dat mijn vader niet op de bruiloft was. Ik mis 'm zo... Vind het zo oneerlijk maar ja, wat heb je daaraan?
Misschien kom ik nog even langs voor die tijd maar mochten jullie me hier een tijdje niet zien dan ben ik voor twee en een halve week naar Iran. Met z'n tweetjes dus niet in groepsverband. Vind 't wel spannend!
Over anderhalve week gaan mijn man en ik op vakantie. Het is eigenlijk onze uitgestelde huwelijksreis maar ik zie het denk ik meer als een gewone vakantie. De trouwdag, hoe mooi hij ook was, lijkt wel iets uit een ander leven. En dat vind ik heel erg. Vooral voor mijn man maar ook voor mezelf. Het begint steeds meer door te dringen hoe erg het is dat mijn vader niet op de bruiloft was. Ik mis 'm zo... Vind het zo oneerlijk maar ja, wat heb je daaraan?
Misschien kom ik nog even langs voor die tijd maar mochten jullie me hier een tijdje niet zien dan ben ik voor twee en een halve week naar Iran. Met z'n tweetjes dus niet in groepsverband. Vind 't wel spannend!
