Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
vrijdag 12 september 2008 om 15:32
Vientje en Noumoe, ik heb jullie verhalen ook even gelezen. Allebei een dikke 
.
En Chili, jij ook.
Ik heb niet veel tijd, dus even snel (moet zo oppassen op het buurmeisje).
Het gesprek van vanmorgen viel een beetje tegen. Ik had er veel meer van verwacht (of eigenlijk gehoopt).
Ik heb zelf niet veel verteld, alleen maar hoe mijn vader heette, want dat vroeg ze. En wat ik wilde weten. Ja, wat wil ik eigenlijk weten? Of het goed met hem gaat, of hij heeft gemerkt dat we bij hem waren toen hij in coma lag. Dat soort dingen. Eigenlijk wil ik gewoon de bevestiging hebben dat er echt iets is na de dood.
Ze sloeg eerst al helemaal de plank mis, omdat ze dacht dat mijn vader was overleden aan een aandoening aan zijn longen. Ze zag vlekjes op zijn longen. Later verklaarde ze dat door te zeggen dat dat ook bij mij kon zijn (ben ik lekker klaar mee
).
Maar toen vroeg ze iets over kunstbloemen....... Ze zei dat mijn vader iets doorgaf over nepbloemen. Nu heb ik vorig jaar met kerst per ongeluk een bloemstukje met nepbloemen bij hem neergezet (waar hij is uitgestrooid). En daar kwamen we na een maand of 2 pas achter omdat die dingen er nog steeds vers uitzagen. Ik heb een ontzettende hekel aan kunstbloemen, dus ik baalde daar behoorlijk van. Maar ik kon er ook de humor wel van inzien.....en mijn vader ook denk ik. En nu begon ze dus over kunstbloemen, vreemd.
Maar verder kwam er eigenlijk niet zo veel uit waar ik iets mee kon.
Ze zag dat mijn vader niet alleen was, zijn moeder was bij hem. Ja, dat zou kunnen, maar dat vind ik niet zo'n byzonder feit. En ze vertelde nog wat dingen over mijn moeder. Dat ze s'avonds voor het naar bed gaan het het moeilijkst had. Ja, dat lijkt me ook niet meer dan normaal. En iets over een ring met puntjes (?) van mijn moeder. Dat ze die weer moest gaan dragen. Ze heeft een ring met een paar groeidiamantjes van mijn vader gekregen, maar die draagt ze nog steeds altijd. En iets over een vriend van mijn vader die bij hem is, een vriend met een hele korte naam. Dat zou ook kunnen, maar dat is ook zo algemeen.
Verder vertelde ze dat mijn vader al bijna meteen na de hersenbloeding uit zijn lichaam was getreden.
Kortom erg vaag allemaal.
Dames, ik moet gaan. Het buurmeisje is er.
.En Chili, jij ook.
Ik heb niet veel tijd, dus even snel (moet zo oppassen op het buurmeisje).
Het gesprek van vanmorgen viel een beetje tegen. Ik had er veel meer van verwacht (of eigenlijk gehoopt).
Ik heb zelf niet veel verteld, alleen maar hoe mijn vader heette, want dat vroeg ze. En wat ik wilde weten. Ja, wat wil ik eigenlijk weten? Of het goed met hem gaat, of hij heeft gemerkt dat we bij hem waren toen hij in coma lag. Dat soort dingen. Eigenlijk wil ik gewoon de bevestiging hebben dat er echt iets is na de dood.
Ze sloeg eerst al helemaal de plank mis, omdat ze dacht dat mijn vader was overleden aan een aandoening aan zijn longen. Ze zag vlekjes op zijn longen. Later verklaarde ze dat door te zeggen dat dat ook bij mij kon zijn (ben ik lekker klaar mee
).Maar toen vroeg ze iets over kunstbloemen....... Ze zei dat mijn vader iets doorgaf over nepbloemen. Nu heb ik vorig jaar met kerst per ongeluk een bloemstukje met nepbloemen bij hem neergezet (waar hij is uitgestrooid). En daar kwamen we na een maand of 2 pas achter omdat die dingen er nog steeds vers uitzagen. Ik heb een ontzettende hekel aan kunstbloemen, dus ik baalde daar behoorlijk van. Maar ik kon er ook de humor wel van inzien.....en mijn vader ook denk ik. En nu begon ze dus over kunstbloemen, vreemd.
Maar verder kwam er eigenlijk niet zo veel uit waar ik iets mee kon.
Ze zag dat mijn vader niet alleen was, zijn moeder was bij hem. Ja, dat zou kunnen, maar dat vind ik niet zo'n byzonder feit. En ze vertelde nog wat dingen over mijn moeder. Dat ze s'avonds voor het naar bed gaan het het moeilijkst had. Ja, dat lijkt me ook niet meer dan normaal. En iets over een ring met puntjes (?) van mijn moeder. Dat ze die weer moest gaan dragen. Ze heeft een ring met een paar groeidiamantjes van mijn vader gekregen, maar die draagt ze nog steeds altijd. En iets over een vriend van mijn vader die bij hem is, een vriend met een hele korte naam. Dat zou ook kunnen, maar dat is ook zo algemeen.
Verder vertelde ze dat mijn vader al bijna meteen na de hersenbloeding uit zijn lichaam was getreden.
Kortom erg vaag allemaal.
Dames, ik moet gaan. Het buurmeisje is er.
vrijdag 12 september 2008 om 17:33
Even een korte reactie van mij, want ik moet zo weg.
Ik was zo benieuwd naar het verhaal van Lapin dat ik even snel online ben gegaan. Wat jammer dat het zo tegenviel. Ik kan me voorstellen dat je op iets bijzonders had gehoopt...
Duet, dat van jou snap ik ook goed. Wij gaan tzt nog eens terug naar het ziekenhuis om met de artsen te praten. Zij kunnen dan nog eens uitleggen wat er nou precies is gebeurd, omdat het in mijn moeders geval zo razendsnel gebeurde. Ik denk dat wij er tegen die tijd ook met lood in onze schoenen naar binnen zullen stappen. Maar ja, soms zijn die dingen onvermijdelijk...
Ik was zo benieuwd naar het verhaal van Lapin dat ik even snel online ben gegaan. Wat jammer dat het zo tegenviel. Ik kan me voorstellen dat je op iets bijzonders had gehoopt...
Duet, dat van jou snap ik ook goed. Wij gaan tzt nog eens terug naar het ziekenhuis om met de artsen te praten. Zij kunnen dan nog eens uitleggen wat er nou precies is gebeurd, omdat het in mijn moeders geval zo razendsnel gebeurde. Ik denk dat wij er tegen die tijd ook met lood in onze schoenen naar binnen zullen stappen. Maar ja, soms zijn die dingen onvermijdelijk...
vrijdag 12 september 2008 om 18:08
Jammer Lapin , dat het niet was wat je hoopte! Valt idd tegen als ik het zo lees. Denk je dat je vader het contact op prijs gesteld zou hebben?
Noumoe, wij zijn ook nog een keer terug gegaan naar de behandelend arts van mama. Een moeilijk bezoek, wel waardevol vanwege de informatie en vragen die je nog eens kunt stellen, maar tegelijkertijd ook zo zwaar omdat haar dossier die middag letterlijk en figuurlijk werd gesloten. Weer een stukje mama weg.
Ik had net mijn papa aan de lijn. Die klonk zo verdrietig en huilerig. Bah
Voelde mezelf deze week ook zo akelig, en dit maakt het niet veel beter
Op zulke momenten is het zo zuur dat we zo ver uit elkaar wonen. Gelukkig ga ik volgend weekend naar hem toe. Dan 'vieren' we zijn verjaardag. Het zou dan ook hun trouwdag zijn.
Het gaat vast wel weer eens beter. Toch?
Noumoe, wij zijn ook nog een keer terug gegaan naar de behandelend arts van mama. Een moeilijk bezoek, wel waardevol vanwege de informatie en vragen die je nog eens kunt stellen, maar tegelijkertijd ook zo zwaar omdat haar dossier die middag letterlijk en figuurlijk werd gesloten. Weer een stukje mama weg.
Ik had net mijn papa aan de lijn. Die klonk zo verdrietig en huilerig. Bah
Voelde mezelf deze week ook zo akelig, en dit maakt het niet veel beter Op zulke momenten is het zo zuur dat we zo ver uit elkaar wonen. Gelukkig ga ik volgend weekend naar hem toe. Dan 'vieren' we zijn verjaardag. Het zou dan ook hun trouwdag zijn.
Het gaat vast wel weer eens beter. Toch?
vrijdag 12 september 2008 om 20:54
Vientje, dat lijkt me heel erg om je broer te verliezen door een stom auto ongeluk. Ik denk dat je daarna in een shocktoestand terecht komt. Hoe oud is je broertje geworden?
Noumoe, rouwen is inderdaad een eenzaam gebeuren. Hoeveel lieve mensen je ook om je heen hebt, je verwerkt het allemaal op je eigen manier. Ik heb de ervaring dat het je ook meestal overvalt op momenten dat je alleen bent. Het eerste half jaar was voor mij het ergste, iedere dag leek het wel of ik me nog wanhopiger ging voelen.
Heeft je moeder nog wel bewust van je zoontje kunnen genieten? Of was ze al te ziek?
Bobke, even over dat boos worden op je moeder. Dat herken ik wel. Ik krijg mijn moeder ook nog wel eens aan de telefoon terwijl ze op alles en iedereen af zit te geven. Niets is goed en alles is fout op zo'n moment. Ik kreeg dan ook vaak van die boze gevoelens naar haar toe, ze irriteerde me dan gewoon. Tot ik het patroon ging herkennen. Als mijn moeder heel erg verdrietig is dan wordt ze boos op alles en iedereen. Ze kreeg dan ook iedere keer aan het einde van het gesprek een huilbui en dan kwam er uit dat ze mijn vader zo vreselijk miste. En dan voelde ik me weer schuldig omdat ik dat niet meteen begreep. Je wilt gewoon dat je moeder gelukkig is. Maar als je zelf ook heel erg verdrietig bent, dan kan je dat soort dingen soms helemaal niet erbij hebben. Laat het maar allemaal op je afkomen. Alles wat je doet of zegt is eigenlijk goed. Zolang jullie er maar zijn voor elkaar.
Goed dat je weer terug bent hier.
Duet, dat van die plek waar je ouders gestorven zijn is voor mij ook heel herkenbaar. Ik heb het ook als ik in mijn geboorteplaats kom. Mijn vader is daar geboren, heeft er zijn hele leven gewoond en is er ook gestorven. Mijn moeder is ongeveer een half jaar daarna verhuisd naar een andere plaats. Ik kom er dus niet vaak meer. Alleen als ik bloemen wil neerzetten bij de plek waar mijn vader is uitgestrooid. Die stad is voor mij niet meer hetzelfde, het voelt er niet meer veilig.....ofzoiets.
Fussie, jij vraagt of mijn vader het contact op prijs gesteld zou hebben......... dat vraag ik mij nou ook al de hele dag af eigenlijk. En ik moet eerlijk zeggen, waarschijnlijk niet. Mijn vader was een man die nooit veel zei en moeite had met gevoelens. Ik weet dat hij van me hield, maar hij zei het nooit. Hij kon gewoon niet omgaan met emoties, dan voelde hij zich ongemakkelijk.
Maar ik had zo graag een teken gekregen vanmorgen waar ik echt in kon geloven.
Ik had ook een grote foto van hem vlak voor mijn neus gezet. En daar keek ik de hele tijd naar. En dan probeerde ik hem met mijn gedachten te sturen, dat hij in ieder geval iets zou doorgeven waardoor ik het bewijs had dat hij er nog was. Ik zal het me wel verbeeld hebben, maar ik dacht op een gegeven moment zelfs dat hij plagerig naar me lachte. Zo van 'waar ben je nu weer mee bezig, hou toch op joh'.
.
En ja lieverd, het wordt echt een keer beter. Het blijft allemaal anders, maar je vindt een manier om er mee verder te leven. Geef het tijd. Heel veel sterkte voor jou en je vader volgende week.
Noa,
Dutchie, waar blijf je nu? Is je moeder nog steeds bij je?
Noumoe, rouwen is inderdaad een eenzaam gebeuren. Hoeveel lieve mensen je ook om je heen hebt, je verwerkt het allemaal op je eigen manier. Ik heb de ervaring dat het je ook meestal overvalt op momenten dat je alleen bent. Het eerste half jaar was voor mij het ergste, iedere dag leek het wel of ik me nog wanhopiger ging voelen.
Heeft je moeder nog wel bewust van je zoontje kunnen genieten? Of was ze al te ziek?
Bobke, even over dat boos worden op je moeder. Dat herken ik wel. Ik krijg mijn moeder ook nog wel eens aan de telefoon terwijl ze op alles en iedereen af zit te geven. Niets is goed en alles is fout op zo'n moment. Ik kreeg dan ook vaak van die boze gevoelens naar haar toe, ze irriteerde me dan gewoon. Tot ik het patroon ging herkennen. Als mijn moeder heel erg verdrietig is dan wordt ze boos op alles en iedereen. Ze kreeg dan ook iedere keer aan het einde van het gesprek een huilbui en dan kwam er uit dat ze mijn vader zo vreselijk miste. En dan voelde ik me weer schuldig omdat ik dat niet meteen begreep. Je wilt gewoon dat je moeder gelukkig is. Maar als je zelf ook heel erg verdrietig bent, dan kan je dat soort dingen soms helemaal niet erbij hebben. Laat het maar allemaal op je afkomen. Alles wat je doet of zegt is eigenlijk goed. Zolang jullie er maar zijn voor elkaar.
Goed dat je weer terug bent hier.
Duet, dat van die plek waar je ouders gestorven zijn is voor mij ook heel herkenbaar. Ik heb het ook als ik in mijn geboorteplaats kom. Mijn vader is daar geboren, heeft er zijn hele leven gewoond en is er ook gestorven. Mijn moeder is ongeveer een half jaar daarna verhuisd naar een andere plaats. Ik kom er dus niet vaak meer. Alleen als ik bloemen wil neerzetten bij de plek waar mijn vader is uitgestrooid. Die stad is voor mij niet meer hetzelfde, het voelt er niet meer veilig.....ofzoiets.
Fussie, jij vraagt of mijn vader het contact op prijs gesteld zou hebben......... dat vraag ik mij nou ook al de hele dag af eigenlijk. En ik moet eerlijk zeggen, waarschijnlijk niet. Mijn vader was een man die nooit veel zei en moeite had met gevoelens. Ik weet dat hij van me hield, maar hij zei het nooit. Hij kon gewoon niet omgaan met emoties, dan voelde hij zich ongemakkelijk.
Maar ik had zo graag een teken gekregen vanmorgen waar ik echt in kon geloven.
Ik had ook een grote foto van hem vlak voor mijn neus gezet. En daar keek ik de hele tijd naar. En dan probeerde ik hem met mijn gedachten te sturen, dat hij in ieder geval iets zou doorgeven waardoor ik het bewijs had dat hij er nog was. Ik zal het me wel verbeeld hebben, maar ik dacht op een gegeven moment zelfs dat hij plagerig naar me lachte. Zo van 'waar ben je nu weer mee bezig, hou toch op joh'.
.En ja lieverd, het wordt echt een keer beter. Het blijft allemaal anders, maar je vindt een manier om er mee verder te leven. Geef het tijd. Heel veel sterkte voor jou en je vader volgende week.
Noa,
Dutchie, waar blijf je nu? Is je moeder nog steeds bij je?
maandag 15 september 2008 om 00:46
maandag 15 september 2008 om 12:54
Vandaag verzuip ik een beetje. Bij letterlijk iedere stap die ik doe denk ik aan mijn vader. Vanmorgen de chaos die (mijn eigen) administratie heet eens uitgeplozen om wat orde te scheppen. En dan kom ik pensioenoverzichten tegen uit 2004 en 2005. En dan wil ik aan mijn vader vragen of ik die niet 'ns weg kan gooien... Maar ik kom ook het kaartje tegen wat hij voor me heeft gemaakt op de dag dat we in ondertrouw gingen. Ik wilde na het huwelijk de naam van mijn man aan gaan nemen maar ik was bang dat ik dan geen echte ... (eigen achternaam) meer zou zijn. Ik had er ook moeite mee de naam van mijn vader niet meer te gebruiken. Dus toen we in ondertrouw gingen heeft hij een kaartje gemaakt met daarop ... (naam man) Zij is nu jouw bruid maar ze blijft MIJN DOCHTER! Lief he... Toen ik over de achternamen begon heeft hij me al vaak genoeg verzekerd dat ik altijd ZIJN dochter zou blijven dus nu heb ik gewoon mijn mans naam aangenomen.
Lapin, wat jammer dat het gesprek met de paragnoste is tegengevallen. Ik had echt gehoopt dat het gesprek met haar wat fijns op zou leveren.
Met het zeuren van mijn moeder bedoelde ik eigenlijk niet zeuren over dingen om haar heen maar ik heb het soms (echt niet altijd hoor) als ze zegt dat ze het moeilijk heeft of zo moe is. Ik denk dat het komt omdat ik het op zo'n moment al moeilijk heb met mezelf. Het verdriet van mijn moeder bevestigt ten eerste dat wat ik op dat moment het liefste zou ontkennen, namelijk dat mijn vader dood is. Ten tweede zorgt het ervoor dat ik het gevoel heb dat ik voor mijn moeder zou moeten zorgen maar dat kan ik op dat moment niet want ik kan mezelf niet eens bij elkaar houden. Maar ik heb het gelukkig niet alle keren als ze verdrietig is hoor. Ik denk dat ik dan vaak gewoon al boos ben op de hele wereld.
En voor de rest is alles vandaag gewoon bweh en bah! Weet je, ik ben niet ongelukkig alleen zo verdrietig. Missen is moeilijk he? En inderdaad, rouwen is eenzaam. Mijn man is superlief en geduldig. Laatst was hij verdrietig (ik ben gezegend met een man die kan huilen) omdat hij zag dat ik zo verdrietig was en hij niet meer wist wat hij moest doen om het verdriet over te laten gaan. Dus ik heb helemaal niets te klagen. Maar hij is supernuchter (aan een kant ook een zegen) en zijn vader is anderhalf jaar voor mijn vader overleden. Dus ook nog kort. Maar hij is niet zo verdrietig (geweest) als ik. Er zijn wel momenten dat hij het moeilijk vindt maar hij loopt niet snotterend door het huis. Daar voel ik me soms een beetje schuldig door. Dat ik misschien mezelf maar eens bij elkaar moet graaien en door moet gaan. Aan de andere kant, ik ga ook door. Doe gewoon mijn ding, zij het wat rustiger aan. Ben na het overlijden van mijn vader twee weken thuis geweest (een week van CAO, een week extra 'rouwverlof') maar heb voor de rest niet verzuimd. Conclusie: ik doe het best goed, het valt alleen niet mee.
Soms helpt dit forum al doordat ik tijdens het tikken als het ware een beetje tegen mezelf kan praten
Lapin, wat jammer dat het gesprek met de paragnoste is tegengevallen. Ik had echt gehoopt dat het gesprek met haar wat fijns op zou leveren.
Met het zeuren van mijn moeder bedoelde ik eigenlijk niet zeuren over dingen om haar heen maar ik heb het soms (echt niet altijd hoor) als ze zegt dat ze het moeilijk heeft of zo moe is. Ik denk dat het komt omdat ik het op zo'n moment al moeilijk heb met mezelf. Het verdriet van mijn moeder bevestigt ten eerste dat wat ik op dat moment het liefste zou ontkennen, namelijk dat mijn vader dood is. Ten tweede zorgt het ervoor dat ik het gevoel heb dat ik voor mijn moeder zou moeten zorgen maar dat kan ik op dat moment niet want ik kan mezelf niet eens bij elkaar houden. Maar ik heb het gelukkig niet alle keren als ze verdrietig is hoor. Ik denk dat ik dan vaak gewoon al boos ben op de hele wereld.
En voor de rest is alles vandaag gewoon bweh en bah! Weet je, ik ben niet ongelukkig alleen zo verdrietig. Missen is moeilijk he? En inderdaad, rouwen is eenzaam. Mijn man is superlief en geduldig. Laatst was hij verdrietig (ik ben gezegend met een man die kan huilen) omdat hij zag dat ik zo verdrietig was en hij niet meer wist wat hij moest doen om het verdriet over te laten gaan. Dus ik heb helemaal niets te klagen. Maar hij is supernuchter (aan een kant ook een zegen) en zijn vader is anderhalf jaar voor mijn vader overleden. Dus ook nog kort. Maar hij is niet zo verdrietig (geweest) als ik. Er zijn wel momenten dat hij het moeilijk vindt maar hij loopt niet snotterend door het huis. Daar voel ik me soms een beetje schuldig door. Dat ik misschien mezelf maar eens bij elkaar moet graaien en door moet gaan. Aan de andere kant, ik ga ook door. Doe gewoon mijn ding, zij het wat rustiger aan. Ben na het overlijden van mijn vader twee weken thuis geweest (een week van CAO, een week extra 'rouwverlof') maar heb voor de rest niet verzuimd. Conclusie: ik doe het best goed, het valt alleen niet mee.
Soms helpt dit forum al doordat ik tijdens het tikken als het ware een beetje tegen mezelf kan praten
anoniem_69842 wijzigde dit bericht op 15-09-2008 15:46
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
maandag 15 september 2008 om 13:21
Bobke, dat heb ik ook. Even alles van je afschrijven hier. Alsof met iedere letter die hier verschijnt er een stukje meer rust in mijn lichaam komt.
Wat lief van je vader, dat briefje.
Mijn man verwerkt de dood van zijn vader ook op een andere manier dan ik. Het is nu 2 maanden geleden. Hij zegt dat hij er vrede mee heeft, omdat alles een keer eindigt in de dood. Het heeft geen zin om je er tegen te verzetten. Zoiets dus . Ik denk daar anders over. Ik heb zowiezo al moeite met afscheid nemen. En de dood betekent het allerlaatste grootste afscheid denkbaar. Gelukkig heeft hij geen moeite met mijn verdriet en begrijpt hij het wel.
Ik ben na het gesprek met de paragnoste wel een illusie armer. Ik had zo gehoopt dat de dood niet helemaal het einde zou betekenen, maar ik denk nu wel dat het gewoon eindigt daarmee. Wat een rotidee. Of zou er misschien toch nog iets zijn? Moeilijk hoor.
Oh ja Bobke, gooi die pensioenoverzichten maar weg. Je krijgt toch ieder jaar een nieuwe.
Wat lief van je vader, dat briefje.
Mijn man verwerkt de dood van zijn vader ook op een andere manier dan ik. Het is nu 2 maanden geleden. Hij zegt dat hij er vrede mee heeft, omdat alles een keer eindigt in de dood. Het heeft geen zin om je er tegen te verzetten. Zoiets dus
. Ik denk daar anders over. Ik heb zowiezo al moeite met afscheid nemen. En de dood betekent het allerlaatste grootste afscheid denkbaar. Gelukkig heeft hij geen moeite met mijn verdriet en begrijpt hij het wel.Ik ben na het gesprek met de paragnoste wel een illusie armer. Ik had zo gehoopt dat de dood niet helemaal het einde zou betekenen, maar ik denk nu wel dat het gewoon eindigt daarmee. Wat een rotidee. Of zou er misschien toch nog iets zijn? Moeilijk hoor.
Oh ja Bobke, gooi die pensioenoverzichten maar weg. Je krijgt toch ieder jaar een nieuwe.
maandag 15 september 2008 om 15:15
Ik ben weer terug van een heerlijk weekendje aan zee met mijn zus.
lapin,
ik las dat je niet zoveel had gehad aan die paragnoste. Jammer, want ik denk toch echt dat er wel iets is daar boven. Afgelopen weekend ben ik met mijn zus ook bij een nicht langs geweest wiens moeder overleden is. Deze nicht is ook helderziend of heldervoelend of zoiets. Zij heeft ons hele bijzondere dingen over haar eigen moeder en onze moeder verteld. Dingen die zij tijdens en na het overlijden heeft meegemaakt. Ik ga me in ieder geval verdiepen in meditatie, want het schijnt dat je jezelf ook open kunt stellen voor tekens van boven. Misschien klinkt het allemaal heel zweverig, maar ik denk dat er toch wel iets van waarheid in zit. Ik heb zelf meegemaakt (helaas maar eenmalig) dat ik midden in de nacht wakker schoot omdat mijn moeder mij aansprak. Ik schrok wakker en zat dus rechtop in bed om me heen te kijken, maar er was natuurlijk niks te zien. Vervolgens keek ik naar mijn man en was zeer verbaasd dat hij gewoon sliep en mijn moeder niet luid had horen praten. Voor mij was dit echt een boodschap van "gene zijde".
Ach, het blijft allemaal moeilijk want in het dagelijks leven wordt je alleen maar geconfronteerd met de lege plek. En je wilt zo graag geloven dat die ander niet echt weg is.
Mijn zus en ik hebben dit weekend in ieder geval besloten pas na de herfstvakantie met het huis van mijn ouders te beginnen.
lapin,
ik las dat je niet zoveel had gehad aan die paragnoste. Jammer, want ik denk toch echt dat er wel iets is daar boven. Afgelopen weekend ben ik met mijn zus ook bij een nicht langs geweest wiens moeder overleden is. Deze nicht is ook helderziend of heldervoelend of zoiets. Zij heeft ons hele bijzondere dingen over haar eigen moeder en onze moeder verteld. Dingen die zij tijdens en na het overlijden heeft meegemaakt. Ik ga me in ieder geval verdiepen in meditatie, want het schijnt dat je jezelf ook open kunt stellen voor tekens van boven. Misschien klinkt het allemaal heel zweverig, maar ik denk dat er toch wel iets van waarheid in zit. Ik heb zelf meegemaakt (helaas maar eenmalig) dat ik midden in de nacht wakker schoot omdat mijn moeder mij aansprak. Ik schrok wakker en zat dus rechtop in bed om me heen te kijken, maar er was natuurlijk niks te zien. Vervolgens keek ik naar mijn man en was zeer verbaasd dat hij gewoon sliep en mijn moeder niet luid had horen praten. Voor mij was dit echt een boodschap van "gene zijde".
Ach, het blijft allemaal moeilijk want in het dagelijks leven wordt je alleen maar geconfronteerd met de lege plek. En je wilt zo graag geloven dat die ander niet echt weg is.
Mijn zus en ik hebben dit weekend in ieder geval besloten pas na de herfstvakantie met het huis van mijn ouders te beginnen.
maandag 15 september 2008 om 15:26
Hihi Lapin, ik wist dat er van iemand wel een reactie zou komen over die pensioenoverzichten. Ik wilde het aan niemand vragen omdat ik dat soort dingen altijd aan mijn vader vroeg en er nog niet aan toe was om het aan iemand anders te vragen, ook al gaat het maar over pensioenoverzichten. Maar nu weet ik het toch, dank!
maandag 15 september 2008 om 15:45
maandag 15 september 2008 om 19:50
Bobke, ik snap precies wat je bedoelt. Ik spreek mijn vader dagelijks en hij heeft het heel erg zwaar. Ik merk soms ook bij mezelf dat ik een bepaald soort irritatie voel (vind ik heel vervelend) als hij praat over zijn verdriet omdat hij vaak precies hetzelfde zegt.
Heb nu besloten om af en toe wat meer 'nee' tegen hem te zeggen (dat vind ik zooo moeilijk!!). Vandaag bijvoorbeeld was ik heel moe en had ik erg veel behoefte aan een dagje voor mezelf. Hij stelde voor om af te spreken en ik heb uitgelegd waarom ik dat even niet zag zitten. Begrijpt hij overigens prima, gelukkig. Maar op die manier is het voor mij ook iets makkelijker om met zijn verdriet om te gaan.
Overigens hebben meerdere mensen al tegen me gezegd: "Pas op dat je niet te veel meegaat in het verdriet van je vader. Natuurlijk wil je er voor hem zijn, maar je kunt zijn verdriet niet wegnemen. Jij hebt ook je eigen verdriet en daar moet je de ruimte voor nemen." Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik neem dat advies wel ter harte. Aan de andere kant vind ik het ook fijn en belangrijk om tijd met mijn vader door te brengen... en in het huis te zijn waar mijn moeder woonde en nog zo voelbaar aanwezig lijkt te zijn.
dinsdag 16 september 2008 om 12:26
Op 13 juli is mijn moeder overleden.
Zo ineens, heel plotseling weggerukt door een aneurysma.
Een falende lichaamslagader die als een onzichtbare sluipmoordenaar mensen binnen een paar minuten doet sterven.
Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Ik hou mezelf voor dat we elkaar die week bijna elke dag hebben gezien, alleen maar leuke dingen hebben gedaan, met zijn tweeën en met zijn allen en elke keer met een dikke knuffel tot ziens hebben gezegd, maar het is niet hetzelfde.
Ik mis haar vreselijk. Ze mocht maar 62 jaar worden.
Deze week zijn mijn kinderen jarig, ik heb een tweeling van bijna 10, en ze is er niet bij. Ik begin nu pas te beseffen dat ze er echt niet meer is.
Gisteren vertelde mijn vader dat als zijn kinderen er niet geweest zouden zijn dan was hij er zelf ook uitgestapt. Hij slaapt niet of nauwelijks meer en ik maak me grote zorgen om hem. Ik kan geen 24 uur per dag bij hem zijn.
Het is niet eerlijk.
Zo ineens, heel plotseling weggerukt door een aneurysma.
Een falende lichaamslagader die als een onzichtbare sluipmoordenaar mensen binnen een paar minuten doet sterven.
Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Ik hou mezelf voor dat we elkaar die week bijna elke dag hebben gezien, alleen maar leuke dingen hebben gedaan, met zijn tweeën en met zijn allen en elke keer met een dikke knuffel tot ziens hebben gezegd, maar het is niet hetzelfde.
Ik mis haar vreselijk. Ze mocht maar 62 jaar worden.
Deze week zijn mijn kinderen jarig, ik heb een tweeling van bijna 10, en ze is er niet bij. Ik begin nu pas te beseffen dat ze er echt niet meer is.
Gisteren vertelde mijn vader dat als zijn kinderen er niet geweest zouden zijn dan was hij er zelf ook uitgestapt. Hij slaapt niet of nauwelijks meer en ik maak me grote zorgen om hem. Ik kan geen 24 uur per dag bij hem zijn.
Het is niet eerlijk.
Goblin King, Goblin King,Wherever you may be take this child of mine far away from me!
dinsdag 16 september 2008 om 12:35
Sleutelbos, het is zo oneerlijk he?
Jullie gaan nu door die eerste zware fase heen.
Ik had er na de dood van mijn vader ook zo'n moeite mee om mijn moeder alleen te laten. Ik moest terug naar huis. Het kan niet anders. Ik bel mijn moeder iedere avond even. Gewoon even kletsen, zodat ze de dag met iemand kan doornemen.
Heel veel sterkte voor jou en je familie en een dikke knuffel.
Jullie gaan nu door die eerste zware fase heen.
Ik had er na de dood van mijn vader ook zo'n moeite mee om mijn moeder alleen te laten. Ik moest terug naar huis. Het kan niet anders. Ik bel mijn moeder iedere avond even. Gewoon even kletsen, zodat ze de dag met iemand kan doornemen.
Heel veel sterkte voor jou en je familie en een dikke knuffel.
woensdag 17 september 2008 om 20:13
Sleutelbos, het is zeker niet eerlijk. Maar het is meer dan niet eerlijk. Het is gemeen en wreed en het maakt me boos. Ik kreeg kippenvel van je verhaal. Gewoon omdat er wéér iemand is die zo vedrietig is. Ik hoop dat je hier je ei een beetje kwijt kan. Ik had nooit verwacht dat ik ooit een forum als klankbord zou gebruiken...
Noumoe, ik vind het naar om te lezen dat ook jouw vader het zo moeilijk heeft. Maar weet je wat ik tegelijkertijd dacht? Dit was nog een stel dat het nog steeds heel fijn had met elkaar... Daarmee bedoel ik niet dat het dan minder pijn moet doen, ik ben gewoon blij om te lezen dat jouw ouders het nog leuk hadden met elkaar. Bij mijn ouders was dat ook zo en ik merk wel dat ik door mijn verdriet juist ook heel dankbaar ben en goed zie wat voor goede dingen er zijn (geweest). Ik ben blij dat ik een vader heb gehad die zo lief was dat ik verschrikkelijk verdrietig ben dat hij er niet meer is. Er zijn nou eenmaal mensen bij wie die band niet zo goed was. Dat is ook wat ik tegen mijn vader zei. Ik heb al vaker opgeschreven dat mijn vader altijd zei dat hij voor de 80 ging. Ik heb tegen hem gezegd dat ik liever deze vader heb die maar 61 wordt dan een andere vader die 80 wordt.
Knuffel voor allemaal en eigenlijk vooral voor Sleutelbos.
Noumoe, ik vind het naar om te lezen dat ook jouw vader het zo moeilijk heeft. Maar weet je wat ik tegelijkertijd dacht? Dit was nog een stel dat het nog steeds heel fijn had met elkaar... Daarmee bedoel ik niet dat het dan minder pijn moet doen, ik ben gewoon blij om te lezen dat jouw ouders het nog leuk hadden met elkaar. Bij mijn ouders was dat ook zo en ik merk wel dat ik door mijn verdriet juist ook heel dankbaar ben en goed zie wat voor goede dingen er zijn (geweest). Ik ben blij dat ik een vader heb gehad die zo lief was dat ik verschrikkelijk verdrietig ben dat hij er niet meer is. Er zijn nou eenmaal mensen bij wie die band niet zo goed was. Dat is ook wat ik tegen mijn vader zei. Ik heb al vaker opgeschreven dat mijn vader altijd zei dat hij voor de 80 ging. Ik heb tegen hem gezegd dat ik liever deze vader heb die maar 61 wordt dan een andere vader die 80 wordt.
Knuffel voor allemaal en eigenlijk vooral voor Sleutelbos.
woensdag 17 september 2008 om 21:13
Het zit ook in van die kleine dingen he? Zonet had ik Lief aan de telefoon en ik vroeg of hij er nou eigenlijk vorig jaar al bij was toen mijn papa jarig was. "Jawel" zei hij, "toen viel je moeder immers". En opeens was ik een jaar terug in de tijd en weer in die situatie. Het voelde opeens alsof het veel langer geleden was dan een jaar. Slechts een jaar geleden toen mama viel. Wat wisten we toen nog niet wat we nu wel weten. En soms voel ik me ook schuldig, dat ik niet vaker langs ging toen mama zich daarna niet fit voelde.
Maandag is papa weer jarig en zou het hun trouwdag zijn
Ik blijf het jammer vinden Lapin dat je telefoontje je niet bracht wat je hoopte.
Maandag is papa weer jarig en zou het hun trouwdag zijn
Ik blijf het jammer vinden Lapin dat je telefoontje je niet bracht wat je hoopte.
donderdag 18 september 2008 om 09:28
Fussie, jouw berichtje roept bij mij ook weer een herinnering op. "Wat wisten we toen nog niet wat we nu wel weten."
Vorig jaar februari was een buurman een nieuw plafond in de woonkamer van mijn ouders aan het maken en mijn vader hielp mee. Het viel op dat mijn vader eigenlijk niet zo lekker was maar ondanks aandringen van mijn moeder, de buurman en mijn broer en schoonzus die er toevallig ook waren wilde hij niet naar de dokter. Toen zei mijn broer dat hij een geheimpje had en dat hij het zou vertellen als mijn vader naar de dokter zou gaan. Mijn vader heeft een afspraak gemaakt en mijn broer vertelde het geheim: zijn vriendin was 6 weken zwanger van hun eerste kleinkind! Die blijdschap! Een week later hoorden we dat mijn vader longkanker had. En nu zijn we ruim anderhalf jaar verder. Drie maanden terug is papa overleden en a.s. dinsdag wordt mijn nichtje 1.
"Wat wisten we toen nog niet dat we nu wel weten"
Vorig jaar februari was een buurman een nieuw plafond in de woonkamer van mijn ouders aan het maken en mijn vader hielp mee. Het viel op dat mijn vader eigenlijk niet zo lekker was maar ondanks aandringen van mijn moeder, de buurman en mijn broer en schoonzus die er toevallig ook waren wilde hij niet naar de dokter. Toen zei mijn broer dat hij een geheimpje had en dat hij het zou vertellen als mijn vader naar de dokter zou gaan. Mijn vader heeft een afspraak gemaakt en mijn broer vertelde het geheim: zijn vriendin was 6 weken zwanger van hun eerste kleinkind! Die blijdschap! Een week later hoorden we dat mijn vader longkanker had. En nu zijn we ruim anderhalf jaar verder. Drie maanden terug is papa overleden en a.s. dinsdag wordt mijn nichtje 1.
"Wat wisten we toen nog niet dat we nu wel weten"
donderdag 18 september 2008 om 10:49
Bobke, inderdaad, ik ben ook heel erg blij dat mijn ouders het zo goed hebben gehad samen. En dat ik zo'n goede band had met mijn moeder. Ik heb een vriendin die haar moeder al jaren niet meer ziet. Ik heb het tenminste heel fijn gehad met haar.
Sleutelbos, heel veel sterkte. Hopelijk helpt het een heel klein beetje om hier op het forum te kletsen. Ik zit hier nog maar net maar vind het heel prettig, die herkenning.
Sleutelbos, heel veel sterkte. Hopelijk helpt het een heel klein beetje om hier op het forum te kletsen. Ik zit hier nog maar net maar vind het heel prettig, die herkenning.
donderdag 18 september 2008 om 14:47
Eigenlijk moet je niet denken aan wat je toen nog niet wist en nu wel. Ik weet nog goed dat we met kerst samen bij mijn ouders aan tafel zaten. Mijn zus en ik allebei zwanger van ons eerste kind en dat mijn moeder toen glunderend zei: volgend jaar zitten we met twee kleintjes erbij aan tafel! Ja, alleen lag zij de volgende kerst in haar sterfbed en ja, we zaten er inderdaad met de twee kleintjes bij.
En gisterochtend weer een flash back. Het was toen precies 4 weken geleden dat we telefoon kregen dat het foute boel was met mijn vader. 's Ochtends zat ik nog met mijn kapster te praten over haar ernstig zieke moeder en mijn overleden moeder. Ik vertelde haar nog dat ik na 7 jaar niet meer zo vaak naar het graf ging. Wist ik veel dat mijn vader diezelfde nacht zou overlijden en dat ik precies een week later dus wel weer aan het graf zou staan.
En gisterochtend weer een flash back. Het was toen precies 4 weken geleden dat we telefoon kregen dat het foute boel was met mijn vader. 's Ochtends zat ik nog met mijn kapster te praten over haar ernstig zieke moeder en mijn overleden moeder. Ik vertelde haar nog dat ik na 7 jaar niet meer zo vaak naar het graf ging. Wist ik veel dat mijn vader diezelfde nacht zou overlijden en dat ik precies een week later dus wel weer aan het graf zou staan.
donderdag 18 september 2008 om 15:41
Oh men! Krijg nu net de post. Alle post van mijn pa wordt naar ons adres doorgestuurd. Normaal opent mijn man deze, nu deed ik dat een keer. Krijg ik het parochieblaadje geadresseerd aan mijn pa en wie staat er bij de overledenen? Juist ja, mijn pa! Snappen ze niet dat degene die op de adres-sticker dezelfde is als degene die in het blaadje staat?
Gisteren ook al zo'n leuke van de verzekering. Eerst een brief aan de nabestaanden van mijn pa, dat ze alles opzeggen en gaan regelen. Vervolgens een brief later, gericht aan mijn pa zelf of het hem ontgaan was dat hij zijn premie niet betaald had! Mijn man heeft woedend opgebeld hoe een dode nog kan denken aan het betalen van premie.
Is niet leuk al die post hier in huis, vooral omdat zijn naam overal op staat. Wil dit eigenlijk niet zien.
Gisteren ook al zo'n leuke van de verzekering. Eerst een brief aan de nabestaanden van mijn pa, dat ze alles opzeggen en gaan regelen. Vervolgens een brief later, gericht aan mijn pa zelf of het hem ontgaan was dat hij zijn premie niet betaald had! Mijn man heeft woedend opgebeld hoe een dode nog kan denken aan het betalen van premie.
Is niet leuk al die post hier in huis, vooral omdat zijn naam overal op staat. Wil dit eigenlijk niet zien.
donderdag 18 september 2008 om 16:06
Duet, dat is inderdaad heel wreed, die post gericht aan je vader. Mijn ervaring is dat dit soort berichten veel te langzaam verwerkt worden bij heel veel officiele instanties. Wij kregen na 3 maanden nog steeds brieven van de belasting, gericht aan mijn vader. Na ontelbare telefoontjes, brieven en bezoekjes hebben ze het eindelijk verwerkt in hun administratie. Ongelooflijk stom vind ik dat.
2 Dagen voordat mijn vader in coma kwam te liggen liep ik lekker in Londen te winkelen. Als ik toen geweten had dat hij er de volgende week niet meer zou zijn, had geen haar op mijn hoofd er aan gedacht om naar Londen te gaan. Daar heb ik zo'n spijt van, dat ik niet een paar dagen naar Nederland ben gegaan i.p.v. naar Londen. Maar dat soort dingen kan je niet weten en dat is maar goed ook.
Ik heb vanmorgen de cd met het opgenomen gesprek van mij en de paragnoste in de bus gekregen. Vanmiddag in de auto heb ik hem afgeluisterd. Ik ben nog steeds niets wijzer geworden. Wat ze wel zei is dat mijn vader gezelschap had van een vriend, die iets jonger was dan hij en een hele korte naam had. Een paar weken na mijn vader is een vriend van hem overleden die Mac heet. Dat is natuurlijk wel een hele korte naam, maar ik vind het nog steeds niet overtuigend genoeg. Maar goed, ik hou op over die paragnoste. Het is gewoon jammer, helaas.
Alles goed met iedereen?
Oh ja, Fussie voel je maar niet schuldig hoor. Ik snap wel wat je bedoelt, maar het doet er denk ik niet zoveel toe. Je moeder wist dat je van haar hield.
2 Dagen voordat mijn vader in coma kwam te liggen liep ik lekker in Londen te winkelen. Als ik toen geweten had dat hij er de volgende week niet meer zou zijn, had geen haar op mijn hoofd er aan gedacht om naar Londen te gaan. Daar heb ik zo'n spijt van, dat ik niet een paar dagen naar Nederland ben gegaan i.p.v. naar Londen. Maar dat soort dingen kan je niet weten en dat is maar goed ook.
Ik heb vanmorgen de cd met het opgenomen gesprek van mij en de paragnoste in de bus gekregen. Vanmiddag in de auto heb ik hem afgeluisterd. Ik ben nog steeds niets wijzer geworden. Wat ze wel zei is dat mijn vader gezelschap had van een vriend, die iets jonger was dan hij en een hele korte naam had. Een paar weken na mijn vader is een vriend van hem overleden die Mac heet. Dat is natuurlijk wel een hele korte naam, maar ik vind het nog steeds niet overtuigend genoeg. Maar goed, ik hou op over die paragnoste. Het is gewoon jammer, helaas.
Alles goed met iedereen?
Oh ja, Fussie voel je maar niet schuldig hoor. Ik snap wel wat je bedoelt, maar het doet er denk ik niet zoveel toe. Je moeder wist dat je van haar hield.
donderdag 18 september 2008 om 17:25
Vier weken, Duet, wat is nou vier weken? Of drie maanden zoals in mijn geval. Of bijna anderhalf jaar zoals bij Lapin?
Ik weet nog dat ik, tien dagen na het overlijden van mijn vader, tegen mijn moeder zei dat ik het erg vond dat ik niet meer kon zeggen dat mijn vader 'vorige week' was overleden. Want vorige week klinkt nog vers en erg. Maar na drie maanden is het nog steeds vers en erg. Ik vind het zelfs moeilijker worden. Gelukkig heb ik nog niet ervaren dat er mensen zijn die vinden dat ik 'maar eens door moet gaan'
Ik weet nog dat ik, tien dagen na het overlijden van mijn vader, tegen mijn moeder zei dat ik het erg vond dat ik niet meer kon zeggen dat mijn vader 'vorige week' was overleden. Want vorige week klinkt nog vers en erg. Maar na drie maanden is het nog steeds vers en erg. Ik vind het zelfs moeilijker worden. Gelukkig heb ik nog niet ervaren dat er mensen zijn die vinden dat ik 'maar eens door moet gaan'
donderdag 18 september 2008 om 17:48
Bobke,
Dat gevoel ken ik ook. Alsof je in het begin wel nog mag praten, omdat het inderdaad vorige week was. En nu niet meer. Ik merk dat er wel minder interesse is, terwijl ik er nog wel over wil praten. Maar ja, je gaat niet zomaar er over beginnen. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die even vragen hoe het nu gaat, maar het worden er wel steeds minder.
Lapin,
Nog steeds jammer dat het met die paragnoste niet echt wat geworden is. Mijn zus gaat binnenkort weer naar die vrouw toe, waar ik al eerder over schreef.
Misschien dat je ooit nog eens iemand anders vindt die je wel echt waardevolle dingen kan vertellen. Of wil je dit nu helemaal niet meer?
Dat gevoel ken ik ook. Alsof je in het begin wel nog mag praten, omdat het inderdaad vorige week was. En nu niet meer. Ik merk dat er wel minder interesse is, terwijl ik er nog wel over wil praten. Maar ja, je gaat niet zomaar er over beginnen. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die even vragen hoe het nu gaat, maar het worden er wel steeds minder.
Lapin,
Nog steeds jammer dat het met die paragnoste niet echt wat geworden is. Mijn zus gaat binnenkort weer naar die vrouw toe, waar ik al eerder over schreef.
Misschien dat je ooit nog eens iemand anders vindt die je wel echt waardevolle dingen kan vertellen. Of wil je dit nu helemaal niet meer?
donderdag 18 september 2008 om 17:55
Lapin,
Spijt hebben is moeilijk. Mijn zus heeft ook erg spijt dat zij de laatste avond (dinsdagavond) mijn vader niet in het ziekenhuis is gaan bezoeken omdat ze zich niet lekker voelde.
Ik heb haar nog niet durven vertellen dat mijn pa de zondag ervoor mij zeer nadrukkelijk vroeg wanneer mijn zus weer kwam en dat hij teleurgesteld was dat niet zij, maar haar man op maandagavond kwam.
Mijn zus heeft mijn pa wel nog op woensdagochtend gezien, maar toen was hij al behoorlijk ver heen en ze weet niet of hij haar toen nog gehoord/gezien heeft.
Het blijft moeilijk, maar ga er maar vanuit dat jouw pa heus wel wist dat je van hem hield en dat je aan hem dacht.
Spijt hebben is moeilijk. Mijn zus heeft ook erg spijt dat zij de laatste avond (dinsdagavond) mijn vader niet in het ziekenhuis is gaan bezoeken omdat ze zich niet lekker voelde.
Ik heb haar nog niet durven vertellen dat mijn pa de zondag ervoor mij zeer nadrukkelijk vroeg wanneer mijn zus weer kwam en dat hij teleurgesteld was dat niet zij, maar haar man op maandagavond kwam.
Mijn zus heeft mijn pa wel nog op woensdagochtend gezien, maar toen was hij al behoorlijk ver heen en ze weet niet of hij haar toen nog gehoord/gezien heeft.
Het blijft moeilijk, maar ga er maar vanuit dat jouw pa heus wel wist dat je van hem hield en dat je aan hem dacht.
