Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
zaterdag 30 augustus 2008 om 10:33
Ja, het zal idd nog wel een poos zo blijven. Maar toch, het is niet dat ik mama dan zo erg erbij mis maar meer die wolk van verdriet die er voor in de plaats gekomen is, waar ik zo tegenop zie. Nou ja, ik laat het over me heen komen. Vanavond zijn we lekker weer rustig thuis 
We gaan een boottocht maken over de singels hier en daarna thuis tapas eten
Moeilijk he, die filmpjes. Ik heb ze meteen bekeken omdat ik zo vergeten was hoe mama ook alweer bewoog en praatte, dat was ik zo kwijt door die ziekenhuis periode. Heb nog steeds dat ik haar voor het laatst zag lopen, zwaar ondersteund door de zuster, zwalkend met haar benen en haar hoofd tollend door de spierverlammingen. Zo verdrietig dat we niet wisten dat ze zo ziek was en de verpleging dus vaak zei: kom, het lukt best, niet zo aanstellen. Dat zeiden ze wel neit letterlijk maar het kwam er wel op neer. Terwijl het arme mens gewoon terminaal ziek was.
We gaan een boottocht maken over de singels hier en daarna thuis tapas eten
Moeilijk he, die filmpjes. Ik heb ze meteen bekeken omdat ik zo vergeten was hoe mama ook alweer bewoog en praatte, dat was ik zo kwijt door die ziekenhuis periode. Heb nog steeds dat ik haar voor het laatst zag lopen, zwaar ondersteund door de zuster, zwalkend met haar benen en haar hoofd tollend door de spierverlammingen. Zo verdrietig dat we niet wisten dat ze zo ziek was en de verpleging dus vaak zei: kom, het lukt best, niet zo aanstellen. Dat zeiden ze wel neit letterlijk maar het kwam er wel op neer. Terwijl het arme mens gewoon terminaal ziek was.
zaterdag 30 augustus 2008 om 23:53
Poeh, weer flink gehuild bij het lezen van zoveel herkenning. Ik heb even niet zoveel te zeggen eigenlijk.
Behalve dat ik dankbaar ben dat ik hierdoor af en toe ongegeneerd kan janken.
Hier is ook een DVD van de crematue, nog niet gekeken. En er moet ook een filmpje zijn van een bruiloft waar mijn vader op staat.
Die woedeuitbarstingen herken ik niet. Het zijn meer momenten van zoveel verdriet en pijn die zo nu en dan voorbij komen.
Behalve dat ik dankbaar ben dat ik hierdoor af en toe ongegeneerd kan janken.
Hier is ook een DVD van de crematue, nog niet gekeken. En er moet ook een filmpje zijn van een bruiloft waar mijn vader op staat.
Die woedeuitbarstingen herken ik niet. Het zijn meer momenten van zoveel verdriet en pijn die zo nu en dan voorbij komen.
zondag 31 augustus 2008 om 10:37
Het was gelukkig een fijne dag
We zagen nog een ijsvogeltje, Lief zijn lievelingsvogeltje, dus dat was mooi
Verder heeft papa het erg naar zijn zin gehad, dus dat scheelt heel veel. Ik zelf was om kwart over negen zo moe dat ik mijn bed ingerold ben... waarna ik niet kon slapen, pfff ik was geloof ik gewoon te moe om te slapen, Lief heeft uiteindelijk zelfs mijn voeten gemasseerd zodat ik kon slapen (lief he? )
Maar het was dus gelukkig niet zo zwaar als waar ik bang voor ben (zoals mama al zei: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest
)
Vanmiddag komen de vrienden nog langs en dan is het weer voorbij dit verjaardagsweekend.
We zagen nog een ijsvogeltje, Lief zijn lievelingsvogeltje, dus dat was mooi
Verder heeft papa het erg naar zijn zin gehad, dus dat scheelt heel veel. Ik zelf was om kwart over negen zo moe dat ik mijn bed ingerold ben... waarna ik niet kon slapen, pfff ik was geloof ik gewoon te moe om te slapen, Lief heeft uiteindelijk zelfs mijn voeten gemasseerd zodat ik kon slapen (lief he?
) Maar het was dus gelukkig niet zo zwaar als waar ik bang voor ben (zoals mama al zei: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest
) Vanmiddag komen de vrienden nog langs en dan is het weer voorbij dit verjaardagsweekend.
anoniem_49276 wijzigde dit bericht op 31-08-2008 10:38
Reden: smiley veranderd
Reden: smiley veranderd
% gewijzigd
woensdag 3 september 2008 om 16:08
He Djinnie, dank je wel.
Met mijn moeder gaat het tegenwoordig iets beter. Alleen in het weekend, dan mist ze mijn vader des te meer. Ze deden altijd alles samen, een dagje weg, ergens wat eten, op vakantie gaan. Ze probeert zichzelf er nu toe te dwingen om die dingen ook alleen te ondernemen. Maar dat valt niet mee.
Hoe is het met jou en je vriend? Ik zag dat je al even niet meer gepost had op je eigen topic. Ik hoop dat alles goed gaat.
Dikke knuffel voor jou.
Met mijn moeder gaat het tegenwoordig iets beter. Alleen in het weekend, dan mist ze mijn vader des te meer. Ze deden altijd alles samen, een dagje weg, ergens wat eten, op vakantie gaan. Ze probeert zichzelf er nu toe te dwingen om die dingen ook alleen te ondernemen. Maar dat valt niet mee.
Hoe is het met jou en je vriend? Ik zag dat je al even niet meer gepost had op je eigen topic. Ik hoop dat alles goed gaat.
Dikke knuffel voor jou.
woensdag 3 september 2008 om 21:39
donderdag 4 september 2008 om 11:00
donderdag 4 september 2008 om 21:16
Ik heb veel meegelezen en heel wat pagina's terug ook meegeschreven. Mijn vader is nu bijna vier jaar geleden heel erg plotseling overleden aan een hartstilstand. Over anderhalve week is zijn sterfdag en ik merk dat ik er nu weer heel erg tegen aan aan het hikken ben. Ik schaam me bijna dat ik nu weer helemaal overstuur ben..terwijl het toch al weer vier jaar geleden is. Nou ja, ik mis hem nog iedere dag, maar het voelt gewoon soms alsof ik hem niet meer mag missen.
Kennen jullie dat gevoel? Dat er na een aantal jaar niemand (vriend, familie en beste vriendin uitgezonderd) meer echt vraagt hoe het is? Ik verwacht niet dat het elke dag gebeurt, maar heel af en toe, of bijvoorbeeld wanneer zijn sterfdag nadert..
Ik voel me dan gewoon zo alleen
Hmm, heb nu wel een erg dieptepunt geloof ik, ik kan ook oprecht zeggen dat het over het algemeen weer heel goed met me gaat, ik doe weer alles en geniet, maar op sommige momenten...
Kennen jullie dat gevoel? Dat er na een aantal jaar niemand (vriend, familie en beste vriendin uitgezonderd) meer echt vraagt hoe het is? Ik verwacht niet dat het elke dag gebeurt, maar heel af en toe, of bijvoorbeeld wanneer zijn sterfdag nadert..
Ik voel me dan gewoon zo alleen
Hmm, heb nu wel een erg dieptepunt geloof ik, ik kan ook oprecht zeggen dat het over het algemeen weer heel goed met me gaat, ik doe weer alles en geniet, maar op sommige momenten...
donderdag 4 september 2008 om 23:30
Nanne, dat klopt. Het gebeurt eigenlijk al heel snel dat mensen er niet meer over praten. Of aan je vragen hoe het gaat. Alleen de mensen die dezelfde ervaring hebben weten hoe het voelt. Daar kan je je inderdaad heel eenzaam bij voelen. Het leven gaat gewoon door, maar soms voel je je er even buiten staan.
Ga je nog wat doen op de sterfdag van je vader?
Ik heb vorig jaar op die dag wat mooie bloemen bij zijn foto gezet.
Ga je nog wat doen op de sterfdag van je vader?
Ik heb vorig jaar op die dag wat mooie bloemen bij zijn foto gezet.
vrijdag 5 september 2008 om 11:18
Vandaag voel ik me gelukkig al heel wat beter, er zijn van die momenten... Het is zo vreemd soms dat alles maar gewoon doorgaat, zou natuurlijk ook niet goed zijn als dat niet zo was, maar toch. Leven en dood blijft een apart verschijnsel..
Bloemen is een goed idee, ik ga sowieso even mijn moeder opzoeken. Verder laat ik de dag gewoon de dag en zie ik wel waar ik op dat moment behoefte aan heb.. Ben gelukkig in de luxe positie dat ik nog studeer, dus heb alleen een college geloof ik.
Bloemen is een goed idee, ik ga sowieso even mijn moeder opzoeken. Verder laat ik de dag gewoon de dag en zie ik wel waar ik op dat moment behoefte aan heb.. Ben gelukkig in de luxe positie dat ik nog studeer, dus heb alleen een college geloof ik.
vrijdag 5 september 2008 om 20:50
ik vind het helemaal niet gek hoor dat je overstuur raakt ookal is het al ( nog maar? ) 4 jaar terug. je moet gewoon doen wat je gevoel je zegt.
mijn echte verjaardag was best leuk, ben wel eerder naar huis gegaan omdat ik vreselijke pijn in me kop had, zal wel onbewuste stress geweest.
mijn moeder en nicht hebben wel gehuilt ik heb de rest van de dag totaal geen last gehad, morgen vier ik het voor iedereen ik vraag me af hoe het dan is om de hele familie bij elkaar te zien, normaal komt er bijna niemand van de familie maar nu ben ik natuurlijk zielig dus echt iedereen komt ook! wel leuk natuurlijk maar zal wel een hoop gehuil worden.
trouwens... alle zussen van mijn vader zijn getest op hart toestanden, en de eerste twee zijn al ge... uhm aaderen verwijden? ik weet niet meer hoe dat heet. ( niet dotteren maar iets anders ) het zit dus wel in de familie, lekker vooruitzicht.
mijn echte verjaardag was best leuk, ben wel eerder naar huis gegaan omdat ik vreselijke pijn in me kop had, zal wel onbewuste stress geweest.
mijn moeder en nicht hebben wel gehuilt ik heb de rest van de dag totaal geen last gehad, morgen vier ik het voor iedereen ik vraag me af hoe het dan is om de hele familie bij elkaar te zien, normaal komt er bijna niemand van de familie maar nu ben ik natuurlijk zielig dus echt iedereen komt ook! wel leuk natuurlijk maar zal wel een hoop gehuil worden.
trouwens... alle zussen van mijn vader zijn getest op hart toestanden, en de eerste twee zijn al ge... uhm aaderen verwijden? ik weet niet meer hoe dat heet. ( niet dotteren maar iets anders ) het zit dus wel in de familie, lekker vooruitzicht.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
zondag 7 september 2008 om 10:15
ik was er in april bij toen mijn moeder(55j) stierf, en nu pas komen de herinneringen daaraan, ik zie haar zo liggen met de slang in haar keel..bah...soms moet ik zomaar huilen, en probeer nu dag bij dag te leven, ene dag gaat beter andere dag minder, maar ja..elke dag is er eentje..knuff voor jullie allemaal
zondag 7 september 2008 om 18:10
Bij mij begint de verdoving nu uitgewerkt te raken. Rond het overlijden en de begrafenis leef je puur op adrenaline en voel je je verdriet niet zo. Nu begin ik weer langzaam in de realiteit te komen en voel ik het verdriet in alle sterkte opkomen.
Vandaag voor het eerst sinds de begrafenis in het lege huis van mijn ouders geweest.
Alle rekeningen opgehaald. Zie ik op de telefoonrekening de laatste dag van mijn vader thuis toen hij zich zo ziek voelde. Vanaf half 7 's ochtends is hij rond gaan bellen omdat hij hulp nodig had, maar overal een antwoordapparaat. Er staan steeds een paar seconden op de rekening. Uiteindelijk heeft hij iemand te pakken gekregen en het laatste telefoontje is naar het ziekenhuis gegaan om een ambulance te bellen.......
IK kan me helemaal voorstellen wat voor paniek hij die ochtend gevoeld moet hebben.
Hier kan ik dus echt om janken.
Dit was maar 1 rekening en nu de rest van het huis nog opruimen........
Vandaag voor het eerst sinds de begrafenis in het lege huis van mijn ouders geweest.
Alle rekeningen opgehaald. Zie ik op de telefoonrekening de laatste dag van mijn vader thuis toen hij zich zo ziek voelde. Vanaf half 7 's ochtends is hij rond gaan bellen omdat hij hulp nodig had, maar overal een antwoordapparaat. Er staan steeds een paar seconden op de rekening. Uiteindelijk heeft hij iemand te pakken gekregen en het laatste telefoontje is naar het ziekenhuis gegaan om een ambulance te bellen.......
IK kan me helemaal voorstellen wat voor paniek hij die ochtend gevoeld moet hebben.
Hier kan ik dus echt om janken.
Dit was maar 1 rekening en nu de rest van het huis nog opruimen........
zondag 7 september 2008 om 18:53
Oh Duet, dat doet inderdaad ontzettend pijn zeg! Ik denk er wel eens aan dat papa's huis later leeg moet en het lijkt me zo moeilijk...
Heb je broers en zussen om dit te delen? Dat ben ik namelijk even kwijt, mijn hersens doen het niet altijd even goed momenteel
Chili, het is even lang geleden dat we onze mama's kwijt raakten. Ik zie haar ook steeds voor me in het ziekenhuis. Moeilijk is dat he? Ik kan ook zo ' jaloers' zijn op mensen die langer de tijd hebben gehad om afscheid te nemen. Maar goed, voor hetzelfde geld heb je geen tijd om afscheid te nemen. Dat realiseer ik me heel goed. Het is alleen bij ons zo jammer dat we niet wisten dat mama zo ziek was, dat we het er daardoor nooit over hebben kunnen hebben of aan hebben kunnen wennen. Ik merk dat ik daardoor nog heel vaak niet kan bevatten wat er allemaal gebeurd is. Het kwartje wil maar niet vallen!
Nanne, het zullen denk ik altijd moeilijke dagen blijven. Veel sterkte alvast En gewoon doen waar jij je goed bij voelt, dan kun je niets verkeerd doen.
Fijn dat je verjaardag nog wel fijn was Mies85. Zuur dat hartklachten in je familie zitten. Mama ging dood aan kanker, net als 2 van haar zussen en haar moeder had het ook gehad. Maar ja, wie niet tegenwoordig....
Ik merk dat nu ik weer hard aan het werk ben er weinig tijd is om te rouwen. Vooral als de weekenden dan ook nog druk zijn dan breekt dat me op. Vorige week ben ik twee avonden al om half negen op de bank in slaap gevallen. Tja, dat zegt wel genoeg he? Ik gun mezelf de tijd er ook niet voor. Ik wil het gewoon soms niet, ik wil soms niet dat het zo is. Ik kan er zo boos en verdrietig van worden.
Ben wel blij met mijn hardlopen dat helpt wel, kan ik mijn energie kwijt en ik krijg er weer energie van.
Heb je broers en zussen om dit te delen? Dat ben ik namelijk even kwijt, mijn hersens doen het niet altijd even goed momenteel
Chili, het is even lang geleden dat we onze mama's kwijt raakten. Ik zie haar ook steeds voor me in het ziekenhuis. Moeilijk is dat he? Ik kan ook zo ' jaloers' zijn op mensen die langer de tijd hebben gehad om afscheid te nemen. Maar goed, voor hetzelfde geld heb je geen tijd om afscheid te nemen. Dat realiseer ik me heel goed. Het is alleen bij ons zo jammer dat we niet wisten dat mama zo ziek was, dat we het er daardoor nooit over hebben kunnen hebben of aan hebben kunnen wennen. Ik merk dat ik daardoor nog heel vaak niet kan bevatten wat er allemaal gebeurd is. Het kwartje wil maar niet vallen!
Nanne, het zullen denk ik altijd moeilijke dagen blijven. Veel sterkte alvast
En gewoon doen waar jij je goed bij voelt, dan kun je niets verkeerd doen. Fijn dat je verjaardag nog wel fijn was Mies85. Zuur dat hartklachten in je familie zitten. Mama ging dood aan kanker, net als 2 van haar zussen en haar moeder had het ook gehad. Maar ja, wie niet tegenwoordig....
Ik merk dat nu ik weer hard aan het werk ben er weinig tijd is om te rouwen. Vooral als de weekenden dan ook nog druk zijn dan breekt dat me op. Vorige week ben ik twee avonden al om half negen op de bank in slaap gevallen. Tja, dat zegt wel genoeg he? Ik gun mezelf de tijd er ook niet voor. Ik wil het gewoon soms niet, ik wil soms niet dat het zo is. Ik kan er zo boos en verdrietig van worden.
Ben wel blij met mijn hardlopen dat helpt wel, kan ik mijn energie kwijt en ik krijg er weer energie van.
zondag 7 september 2008 om 20:14
Duet, dat moet pijn doen zeg. Wat een rotidee.
Mijn schoonvader heeft waarschijnlijk ook nog iemand proberen te bellen voor hij overleed. Waarschijnlijk het eerste nummer wat voorgeprogrammeerd stond in zijn mobiele telefoon. Maar we krijgen zijn telefoon niet meer aan. De batterij was op en om op te starten heb je een paswoord nodig.
voor jou.
Mies, bij ons zit het waarschijnlijk ook in de familie. Mijn vader overleed aan een hersenbloeding, mijn opa (van vaders kant) heeft ook een hersenbloeding gehad en mijn overgrootvader is ook overleden aan een hersenbloeding. Ik moet eigenlijk zelf ook contact opnemen met mijn arts. Maar ik doe het niet (denk ik). Wat heeft het voor zin om het te weten, als ze al iets kunnen zien. Ik steek mijn kop dus gewoon in het zand. Wat ik wel eng vind is dat mijn vader overleed toen hij 69 was en zijn vader ook. Dan heb ik nog 23 jaar.
Chili, knuffel terug. Het beeld van je moeder in het ziekenhuis zal wel gaan vervagen na verloop van tijd. Tenminste, zo is het bij mij wel gegaan. Ik kan mijn vader nu weer gewoon zien zoals hij was.
Fussie, misschien heb je het nu wel gewoon nodig om het druk te hebben. Verdriet heb je toch wel, druk of niet. Maar loop jezelf niet voorbij he?
Ik weet nog van mijn moeder het eerste jaar na mijn vaders dood, dat ze ook altijd ergens mee bezig was. Ze ontvluchtte vaak ook haar huis om maar niet te hoeven denken. Ze is nu een stuk rustiger.
Bobke en Dutchie, alles goed bij jullie?
Mijn schoonvader heeft waarschijnlijk ook nog iemand proberen te bellen voor hij overleed. Waarschijnlijk het eerste nummer wat voorgeprogrammeerd stond in zijn mobiele telefoon. Maar we krijgen zijn telefoon niet meer aan. De batterij was op en om op te starten heb je een paswoord nodig.
voor jou.Mies, bij ons zit het waarschijnlijk ook in de familie. Mijn vader overleed aan een hersenbloeding, mijn opa (van vaders kant) heeft ook een hersenbloeding gehad en mijn overgrootvader is ook overleden aan een hersenbloeding. Ik moet eigenlijk zelf ook contact opnemen met mijn arts. Maar ik doe het niet (denk ik). Wat heeft het voor zin om het te weten, als ze al iets kunnen zien. Ik steek mijn kop dus gewoon in het zand. Wat ik wel eng vind is dat mijn vader overleed toen hij 69 was en zijn vader ook. Dan heb ik nog 23 jaar.
Chili, knuffel terug. Het beeld van je moeder in het ziekenhuis zal wel gaan vervagen na verloop van tijd. Tenminste, zo is het bij mij wel gegaan. Ik kan mijn vader nu weer gewoon zien zoals hij was.
Fussie, misschien heb je het nu wel gewoon nodig om het druk te hebben. Verdriet heb je toch wel, druk of niet. Maar loop jezelf niet voorbij he?
Ik weet nog van mijn moeder het eerste jaar na mijn vaders dood, dat ze ook altijd ergens mee bezig was. Ze ontvluchtte vaak ook haar huis om maar niet te hoeven denken. Ze is nu een stuk rustiger.
Bobke en Dutchie, alles goed bij jullie?
maandag 8 september 2008 om 09:33
Nanne, je zult je vader altijd blijven missen hoor, over 10 jaar ook nog. En anderen vergeten wanneer zijn sterfdag was, maar als ik heel eerlijk ben, zou ik het bij een ander misschien ook vergeten, behalve bij mensen die heel dicht bij mij staan. Een vriend van mij had zelfs de verjaardag van mijn moeder onthouden en wenste me daar sterkte mee, dat vond ik wel heel lief.
Mies, ik heb hier even niet gelezen, ik wist dus niet dat je jarig was, alsnog heel laat gefeliciteerd.
Chili, ik denkt dat dat komt doordat, wat Duet zo goed verwoord, de verdoving uitgewerkt begint te raken.
Ik heb hetzelfde gehad vorig jaar. Sterkte en een knuffel.
Duet, jee over die telefoonrekening, kan me voorstellen dat dat er wel even heftig inknalde. Naar hoor. Niet teveel denken aan die laatste dag, jouw vader is nu happy daar waar hij is.
Fussie, lekker he hardlopen, doe ik zelf ook. Voel me dan echt beter.
Lapin, die code op de telefoon kun je toch kraken of resetten met een algemene code ofzo, of anders bij een belwinkel navragen. Maar misschien hebben jullie dat allang gedaan.
Myranda, Dutchie, Mayan, Bobke, Djinnie, Nanne en alle anderen, sterkte allemaal. Er zijn (helaas) teveel posters hier om op iedereen te reageren.
Mies, ik heb hier even niet gelezen, ik wist dus niet dat je jarig was, alsnog heel laat gefeliciteerd.
Chili, ik denkt dat dat komt doordat, wat Duet zo goed verwoord, de verdoving uitgewerkt begint te raken.
Ik heb hetzelfde gehad vorig jaar. Sterkte en een knuffel.
Duet, jee over die telefoonrekening, kan me voorstellen dat dat er wel even heftig inknalde. Naar hoor. Niet teveel denken aan die laatste dag, jouw vader is nu happy daar waar hij is.
Fussie, lekker he hardlopen, doe ik zelf ook. Voel me dan echt beter.
Lapin, die code op de telefoon kun je toch kraken of resetten met een algemene code ofzo, of anders bij een belwinkel navragen. Maar misschien hebben jullie dat allang gedaan.
Myranda, Dutchie, Mayan, Bobke, Djinnie, Nanne en alle anderen, sterkte allemaal. Er zijn (helaas) teveel posters hier om op iedereen te reageren.
Cum non tum age
maandag 8 september 2008 om 12:39
Ik heb een kutdag vandaag. Ik was gisteren bij mijn moeder en die had toen een kutdag. Ik kan d'r momenteel gewoon niet troosten. Ik ben bang dat ik zo hard ga brullen van ellende dat ze zich ook nog eens om mij zorgen gaat maken. Vannacht heb ik amper geslapen omdat er maar van alles door mijn hoofd maalt. Ik heb een verschrikkelijke hoofdpijn en heb me vandaag ziek gemeld. Over twee weken is mijn pa jarig, hij zou dan 74 zijn geworden. Ik hoop zo dat er een hiernamaals is. De gedachte dat ie in een mooiere plaats is, houdt het voor mij nog een beetje dragelijk. Wat mis ik hem.............
maandag 8 september 2008 om 12:56
Rosalita, kom maar even bij mij uithuilen .
Het geeft trouwens niets als je zo'n huilbui krijgt bij je moeder. Dat is mij ook meerdere malen overkomen. Dan kunnen jullie elkaar troosten. Woorden zijn meestal overbodig op zo'n moment. Samen huilen kan heel veel troost bieden. Tenminste dat is mijn ervaring.
Doe het lekker rustig aan vandaag. Kruip maar even lekker weg onder je dekbed ofzo. Morgen is er weer een dag.
.Het geeft trouwens niets als je zo'n huilbui krijgt bij je moeder. Dat is mij ook meerdere malen overkomen. Dan kunnen jullie elkaar troosten. Woorden zijn meestal overbodig op zo'n moment. Samen huilen kan heel veel troost bieden. Tenminste dat is mijn ervaring.
Doe het lekker rustig aan vandaag. Kruip maar even lekker weg onder je dekbed ofzo. Morgen is er weer een dag.
maandag 8 september 2008 om 21:05
