Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
donderdag 10 december 2009 om 22:42
quote:marion10 schreef op 10 december 2009 @ 21:15:
Diaantje
je hebt helemaal gelijk! maar vind het wel heel knap om zo kort na het verlies van beide ouders zo te kunnen denken. Je ouders zouden beretrots op je zijn!
kus
marion
Ik denk zo ,omdat het ook echt zo voelt.
Maar,
Ik mis ze, en of ik ze mis , pfffff
Ik mis ze zo erg dat het lichamelijk pijn doet.
Maar ik ben ze zo dankbaar, dat ze mij het leven hebben geschonken, ze me zoveel liefde hebben gegeven, me zoveel dingen van het leven hebben geleerd,
En ze zijn niet echt weg,ik zie ze als in in de spiegel kijk, en zie hoeveel ik op ze lijk,
en ze zullen er altijd zijn, in mij, in mijn kinderen , en straks mijn kleinkinderen.
Diaantje
je hebt helemaal gelijk! maar vind het wel heel knap om zo kort na het verlies van beide ouders zo te kunnen denken. Je ouders zouden beretrots op je zijn!
kus
marion
Ik denk zo ,omdat het ook echt zo voelt.
Maar,
Ik mis ze, en of ik ze mis , pfffff
Ik mis ze zo erg dat het lichamelijk pijn doet.
Maar ik ben ze zo dankbaar, dat ze mij het leven hebben geschonken, ze me zoveel liefde hebben gegeven, me zoveel dingen van het leven hebben geleerd,
En ze zijn niet echt weg,ik zie ze als in in de spiegel kijk, en zie hoeveel ik op ze lijk,
en ze zullen er altijd zijn, in mij, in mijn kinderen , en straks mijn kleinkinderen.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
vrijdag 11 december 2009 om 04:32
Dank je Diaantje, om wat je hier zegt.
Dankbaar zijn...geeft idd. een veel warmer gevoel van binnen en biedt zoveel troost. Was dat gevoel een beetje kwijt geraakt, terwijl ik daarmee de eerste tijd zo goed mee door kon gaan.
Troost.
Mooi woord eigenlijk.
Een knuffel of een arm om je heen, een hand die vastpakt, een geschreven woord, een onverwachts treffen van oude bekenden met waardevolle herinneringen van "vroeger", het bieden van hulp omdat zij weten dat het te pijnlijk is voor jou alleen, gewoon samen zijn en bankhangen met gezin of goede vrienden, aansteken van kaarsjes als het begint te schemeren, genieten van kinderen en hun plezier met vrienden, fantaseren over toekomstdromen, foto's van vroeger bekijken en herinneringen ophalen, mijn katten die bij mij komen als ik stil huil, mooie muziek, film of boek, bloemen in een vaas, zomaar een groet en praatje in de straat en dit topic.......vol herkenning van verdriet en begrip. Waardevol en geeft mij troost!!
Dit zijn mijn momenten van troost, hoop dat jullie in deze donkere maanden ook waardevolle herinneringen hebben en troost mogen ontvangen.
Iedereen een hele dikke knuffel van mij!!
Dankbaar zijn...geeft idd. een veel warmer gevoel van binnen en biedt zoveel troost. Was dat gevoel een beetje kwijt geraakt, terwijl ik daarmee de eerste tijd zo goed mee door kon gaan.
Troost.
Mooi woord eigenlijk.
Een knuffel of een arm om je heen, een hand die vastpakt, een geschreven woord, een onverwachts treffen van oude bekenden met waardevolle herinneringen van "vroeger", het bieden van hulp omdat zij weten dat het te pijnlijk is voor jou alleen, gewoon samen zijn en bankhangen met gezin of goede vrienden, aansteken van kaarsjes als het begint te schemeren, genieten van kinderen en hun plezier met vrienden, fantaseren over toekomstdromen, foto's van vroeger bekijken en herinneringen ophalen, mijn katten die bij mij komen als ik stil huil, mooie muziek, film of boek, bloemen in een vaas, zomaar een groet en praatje in de straat en dit topic.......vol herkenning van verdriet en begrip. Waardevol en geeft mij troost!!
Dit zijn mijn momenten van troost, hoop dat jullie in deze donkere maanden ook waardevolle herinneringen hebben en troost mogen ontvangen.
Iedereen een hele dikke knuffel van mij!!
woensdag 23 december 2009 om 23:58
Ik vind net dit topic, en wil misschien meeschrijven. Misschien, omdat ik nog niet weet of ik het kan, schrijven, reageren.
Begin deze maand was mijn broer opeens spoorloos. Mijn vrolijke, gelukkige broertje, dacht ik. We vonden een afscheidsbrief, het was vreselijk, die onzekere tijd die we toen in gingen. Vijf dagen lang hoorden we niets van hem. Toen kwam de politie langs, mijn broer was gevonden. Dood. Zelfmoord.
Het is niet te beschrijven hoe het leven nu is verandert. Mijn ouders gaan kapot. Ik ben zelf vanbinnen een beetje gestorven. Hoe verwerk je zoiets? Hoe ga je om met al de vragen die er nog zijn? Ik verwacht niet zozeer antwoorden hier, want die zijn er niet. Maar de vragen zijn er en blijven maar rondspoken in mijn hoofd.
Begin deze maand was mijn broer opeens spoorloos. Mijn vrolijke, gelukkige broertje, dacht ik. We vonden een afscheidsbrief, het was vreselijk, die onzekere tijd die we toen in gingen. Vijf dagen lang hoorden we niets van hem. Toen kwam de politie langs, mijn broer was gevonden. Dood. Zelfmoord.
Het is niet te beschrijven hoe het leven nu is verandert. Mijn ouders gaan kapot. Ik ben zelf vanbinnen een beetje gestorven. Hoe verwerk je zoiets? Hoe ga je om met al de vragen die er nog zijn? Ik verwacht niet zozeer antwoorden hier, want die zijn er niet. Maar de vragen zijn er en blijven maar rondspoken in mijn hoofd.
donderdag 24 december 2009 om 00:50
Heb alleen de laatste berichten gelezen....
Diaantje, wat vreselijk, en zo kort na elkaar, natuurlijk zit je nog in een soort roes, dat beschermt je denk ik
Tirsa, ik weet hoe afschuwelijk het is en voel met je mee. Je voelt je lamgeslagen, de grond onder je voeten lijkt verdwenen te zijn.
Het wordt beter, echt, maar dat duurt lang. Mijn broertje heeft het ook gedaan, en het duurde lang... Heel erg veel sterkte!
Ik 'vier' kerst ook ingetogen, rustig, weinig maar lieve mensen.
Mijn zus is in oktober overleden, soms snap ik het nog niet lijkt wel...
Iedereen die het nodig heeft, heel veel sterkte!!
Diaantje, wat vreselijk, en zo kort na elkaar, natuurlijk zit je nog in een soort roes, dat beschermt je denk ik
Tirsa, ik weet hoe afschuwelijk het is en voel met je mee. Je voelt je lamgeslagen, de grond onder je voeten lijkt verdwenen te zijn.
Het wordt beter, echt, maar dat duurt lang. Mijn broertje heeft het ook gedaan, en het duurde lang... Heel erg veel sterkte!
Ik 'vier' kerst ook ingetogen, rustig, weinig maar lieve mensen.
Mijn zus is in oktober overleden, soms snap ik het nog niet lijkt wel...
Iedereen die het nodig heeft, heel veel sterkte!!
maandag 28 december 2009 om 17:27
Allereerst; Tirsa
Is iedereen de kerst een beetje doorgekomen? Ik heb goede dagen gehad. Zag er tegenop, uiteindelijk viel het erg mee. Heb 1e kerstdag wel flink een potje zitten janken, god wat miste ik mijn moeder.
En nu, nu voel ik me kloterig. Ik dacht, even een blik hier werpen en wat schrijven, misschien dat dat wat oplucht. Ik kan ook niet zo goed verwoorden hoe ik me voel. Het lijkt wel of het verdriet in me zit en er niet uit komt. Het is zo'n sombere dag, het maakt niet uit wat ik doe, niks helpt, niks maakt dat ik me beter voel. Bah.
"Wat er is, is er en dat is goed", wijze woorden van een dierbare en ik herhaal ze altijd in gedachten tegen mezelf als ik me k*t voel. Maar oh, wat vind ik dat soms moeilijk. Heb nog vaak de neiging om er tegen te vechten.
Ik zie op tegen Oud & Nieuw. Vorig jaar was het zo emotioneel....mijn moeder was net een maand overleden en het enige wat ik kon denken was dat het gewoon niet kon, een nieuw jaar in zonder mijn moeder. En over een paar dagen is het alweer de tweede keer...
Is iedereen de kerst een beetje doorgekomen? Ik heb goede dagen gehad. Zag er tegenop, uiteindelijk viel het erg mee. Heb 1e kerstdag wel flink een potje zitten janken, god wat miste ik mijn moeder.
En nu, nu voel ik me kloterig. Ik dacht, even een blik hier werpen en wat schrijven, misschien dat dat wat oplucht. Ik kan ook niet zo goed verwoorden hoe ik me voel. Het lijkt wel of het verdriet in me zit en er niet uit komt. Het is zo'n sombere dag, het maakt niet uit wat ik doe, niks helpt, niks maakt dat ik me beter voel. Bah.
"Wat er is, is er en dat is goed", wijze woorden van een dierbare en ik herhaal ze altijd in gedachten tegen mezelf als ik me k*t voel. Maar oh, wat vind ik dat soms moeilijk. Heb nog vaak de neiging om er tegen te vechten.
Ik zie op tegen Oud & Nieuw. Vorig jaar was het zo emotioneel....mijn moeder was net een maand overleden en het enige wat ik kon denken was dat het gewoon niet kon, een nieuw jaar in zonder mijn moeder. En over een paar dagen is het alweer de tweede keer...
maandag 28 december 2009 om 22:44
He Jeila,
Oud en Nieuw is voor mij ook niet meer hetzelfde als vroeger. Ik kan me nog goed die eerste keer zonder mijn vader herinneren. Mensen bellen je op om 12.00 uur en het enige wat je wilt is met rust gelaten worden en zeker geen 'Gelukkkig Nieuwjaar' wensen. Maar alles om je heen gaat gewoon door. En soms is dat maar goed ook. Je springt er op een gegeven moment gewoon weer in, in het 'normale' leven en je draait weer mee. Maar nu nog niet, nu hoeft het nog niet.
Ik zal aan je denken om 24.00 uur op Oudejaarsavond.........
En voor alle anderen hier, een hele dikke van mij.
Oud en Nieuw is voor mij ook niet meer hetzelfde als vroeger. Ik kan me nog goed die eerste keer zonder mijn vader herinneren. Mensen bellen je op om 12.00 uur en het enige wat je wilt is met rust gelaten worden en zeker geen 'Gelukkkig Nieuwjaar' wensen. Maar alles om je heen gaat gewoon door. En soms is dat maar goed ook. Je springt er op een gegeven moment gewoon weer in, in het 'normale' leven en je draait weer mee. Maar nu nog niet, nu hoeft het nog niet.
Ik zal aan je denken om 24.00 uur op Oudejaarsavond.........
En voor alle anderen hier, een hele dikke van mij.
dinsdag 29 december 2009 om 19:41
Jeila, alles went (min of meer). Zelfs zo'n groot verlies. De maand December blijft moeilijk voor me, maar niet meer zo overheersend verdrietig als het eerste jaar (en eigenlijk ook het tweede jaar).
Het gaat bij je leven horen, hoe verdrietig ook.
Neem vooral voldoende tijd om te rouwen. En schaam je nergens voor, je hebt je moeder verloren, dat is nogal niet wat.
Het gaat bij je leven horen, hoe verdrietig ook.
Neem vooral voldoende tijd om te rouwen. En schaam je nergens voor, je hebt je moeder verloren, dat is nogal niet wat.
zaterdag 2 januari 2010 om 00:54
Lapin, ik vind jou lief .
Oud & Nieuw viel mee; ik had een feest in de planning maar daar had ik helemaal geen zin in. Een lieve vriendin is bij me geweest en we hebben een rustig en gezellige avond gehad. Vandaag was wel wat heftiger. Bij mijn vader langs geweest en mijn zusje had het heel moeilijk, ze was zo verdrietig. Pfff, dan breekt mijn hart en zit ik zelf ook te huilen. En nu, nu stel ik het naar bed gaan uit. Want morgen, morgen begint het 'gewone' leven weer. Aan de ene kant fijn (die rottige decembermaand tenminste voorbij) aan de andere kant is het ook het begin van weer een nieuw jaar zonder mijn moeder. Afijn, ik moet de komende dagen werken en dat is een welkome afleiding.
Hoe is het met de rest?
Oud & Nieuw viel mee; ik had een feest in de planning maar daar had ik helemaal geen zin in. Een lieve vriendin is bij me geweest en we hebben een rustig en gezellige avond gehad. Vandaag was wel wat heftiger. Bij mijn vader langs geweest en mijn zusje had het heel moeilijk, ze was zo verdrietig. Pfff, dan breekt mijn hart en zit ik zelf ook te huilen. En nu, nu stel ik het naar bed gaan uit. Want morgen, morgen begint het 'gewone' leven weer. Aan de ene kant fijn (die rottige decembermaand tenminste voorbij) aan de andere kant is het ook het begin van weer een nieuw jaar zonder mijn moeder. Afijn, ik moet de komende dagen werken en dat is een welkome afleiding.
Hoe is het met de rest?
dinsdag 12 januari 2010 om 22:25
