Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
woensdag 28 oktober 2009 om 17:09
[quote]passiebloempje65 schreef op 28 oktober 2009 @ 03:32:
Afgelopen weekend om mijn moeder ( en eigenlijk alles..) gejankt. Niet stilletjes zoals voorheen maar hartverscheurend als een klein kind...schaamde mij later vreselijk maar wat blijkt,...zij hadden dit al veel eerder verwacht. Zij voelden zich eindelijk "waardevol" in het troosten van mij.
Ooh Passiebloempje wat schrijf je dit mooi. Dit is precies wat ik bij mijn dochters ook merk als ik een traantje laat. Zij komen dan direct naar me toe om me te troosten.
Toen mijn jongste dochter eens verdrietig was en ik die keer niet met haar mee huilde, vroeg ze me bezorgd of mijn verdriet soms al over was. Nee, meid dit verdriet gaat nooit meer over.
Ik moest toevallig gisteravond ineens aan jou denken, passiebloempje, dat we al zo lang niks meer van je gehoord hadden. Ik vroeg me af of het wel goed met je ging en vandaag schrijf je precies waar ik al een beetje bang voor was: het immense verdriet dat je overvallen is.
Daarom voor jou een dikke knuffel op afstand
Afgelopen weekend om mijn moeder ( en eigenlijk alles..) gejankt. Niet stilletjes zoals voorheen maar hartverscheurend als een klein kind...schaamde mij later vreselijk maar wat blijkt,...zij hadden dit al veel eerder verwacht. Zij voelden zich eindelijk "waardevol" in het troosten van mij.
Ooh Passiebloempje wat schrijf je dit mooi. Dit is precies wat ik bij mijn dochters ook merk als ik een traantje laat. Zij komen dan direct naar me toe om me te troosten.
Toen mijn jongste dochter eens verdrietig was en ik die keer niet met haar mee huilde, vroeg ze me bezorgd of mijn verdriet soms al over was. Nee, meid dit verdriet gaat nooit meer over.
Ik moest toevallig gisteravond ineens aan jou denken, passiebloempje, dat we al zo lang niks meer van je gehoord hadden. Ik vroeg me af of het wel goed met je ging en vandaag schrijf je precies waar ik al een beetje bang voor was: het immense verdriet dat je overvallen is.
Daarom voor jou een dikke knuffel op afstand
zondag 1 november 2009 om 11:36
Is zeker niet gek dat je er elke dag nog mee bezig bent.!
Ik verloor mijn moeder toen ik 15 was, pas na een jaar ging ik beseffen dat ze er echt niet meer was. Dus na een jaar was ik pas aan het rouwen, en dat rouwen had ook weer 1,5 jaar geduurd ongeveer om mijn leven weer opnieuw aan te passen.
Dus neem er ook gewoon de tijd en ruimte voor. Rouwen heeft nooit geen haast soms kan het ook wel een paar jaar lang duren.. Maar op den duur slijt het verdriet ook wel, maar de emoties blijven er wel altijd nog.!
Sterkte.!!
Ik verloor mijn moeder toen ik 15 was, pas na een jaar ging ik beseffen dat ze er echt niet meer was. Dus na een jaar was ik pas aan het rouwen, en dat rouwen had ook weer 1,5 jaar geduurd ongeveer om mijn leven weer opnieuw aan te passen.
Dus neem er ook gewoon de tijd en ruimte voor. Rouwen heeft nooit geen haast soms kan het ook wel een paar jaar lang duren.. Maar op den duur slijt het verdriet ook wel, maar de emoties blijven er wel altijd nog.!
Sterkte.!!
zondag 1 november 2009 om 19:37
Hallo allemaal,
Al iets langer dan een jaar lees ik mee met jullie. Tot nu toe kon ik geen bericht achterlaten, maar nu wel...
Mijn moeder is vorig jaar oktober aan een hartstilstand overleden. Ze voelde zich twee dagen vantevoren niet lekker en dacht een griepje onder de leden te hebben. Op zaterdagochtend kregen we het telefonische nieuws van mijn zus dat onze moeder een hartstilstand had gekregen en ze aan het reanimeren waren en dat ze dan richting het ziekenhuis gingen. Ze hebben mijn moeder ruim een uur gereanimeerd, maar overleed toch.
Als ik dit zo schrijf is het net alsof ik het aan het herbeleven ben, kan zo janken..
Ik mis haar zo, wij waren als twee handen op een buik.
Ik leef zo met jullie mee en voel echt alles wat jullie voelen...
Bedankt voor het lezen..en knuffels voor jullie allemaal, want het is zeker niet makkelijk!!!!
Al iets langer dan een jaar lees ik mee met jullie. Tot nu toe kon ik geen bericht achterlaten, maar nu wel...
Mijn moeder is vorig jaar oktober aan een hartstilstand overleden. Ze voelde zich twee dagen vantevoren niet lekker en dacht een griepje onder de leden te hebben. Op zaterdagochtend kregen we het telefonische nieuws van mijn zus dat onze moeder een hartstilstand had gekregen en ze aan het reanimeren waren en dat ze dan richting het ziekenhuis gingen. Ze hebben mijn moeder ruim een uur gereanimeerd, maar overleed toch.
Als ik dit zo schrijf is het net alsof ik het aan het herbeleven ben, kan zo janken..
Ik mis haar zo, wij waren als twee handen op een buik.
Ik leef zo met jullie mee en voel echt alles wat jullie voelen...
Bedankt voor het lezen..en knuffels voor jullie allemaal, want het is zeker niet makkelijk!!!!
dinsdag 3 november 2009 om 11:00
Ik heb niet alles gelezen. maar wat ik heb gelezen dat raakt me...
Ook ik heb de ervaring...
Het is alweer bijna 9 jaar geleden dat mijn middelste kind-is overleden. (mijn enige zoon) Tijdens de zwangerschap hoorden we al dat het niet goed was. Na de bevalling, die ik echt wilde voelen en beleven- maar ook weer heel appart was. (bij ons gaat bijna niks gewoon..) Hij heeft nog twee weken geleefd. Hij was soms `zo helder. Hij ging vaak heen, maar kwam ook weer terug..zooo appart. Zelfs de dr zei een keer..hij is nu dood...nee hoor- kwam ie later zo weer terug. Echt appart...
Had soms het gevoel dat ik hem terug kon halen. We hadden echt een band. Zelfs nu na 9 jaren voel ik soms nog de pijn. Wat op zich niet ongewoon is voor een moeder denk ik...
Heb ook wel momenten gehad dat ik vrolijk aan het winkelen was en mijn oog naar een jongens trui werd getrokken. Toevallig zijn maat- bleek achteraf...heel appart!
Gelukkig bleef dat gevoel niet zo lang. Dus geloof best wel in het spirituele...
Mijn schoonmoeder is in augustus overleden...
Gelukkig was ik pas daarvoor nog bij d'r geweest. Al hebben we die keer niet lang kunnen praten, er kwam van alles tussen.
We hadden vooral de laatste tijd een goede band. Wisten wat we aan elkaar hadden...
Ze leed al enkele jaren aan een longziekte..had pijn door de botontkalking. Ze viel op mijn verjaardag. Heup gebroken..
Ik werd gebeld toen ze naast haar bed liggend-op de ambulance wachten. Na de operatie is ze nog even bij kennis geweest, maar ze kwam al snel in een coma...
Ik heb haar toen in gedachten al gezegd, dat ze best mocht gaan...want ik hield van haar.
Ze had vantevoren al gezegd dat ze mijn zoon zou zoeken aan de andere kant..ze droomde al zo vaak over hem..
Dus ik wist ook, dat ze het beter had aan de andere kant, en niet terug zou keren...
Toen was het nog een kunst om mijn man zo snel mogelijk uit het buitenland terug te krijgen. Hij was ver weg, voor zijn werk.
Zodra ik ook van de arts hoorde dat het niet beter zou gaan (wilde niet zelf de verantwoording nemen) heb ik actie ondernomen om hem voor haar dood nog bij haar bed te krijgen.
Ze was dus niet meer aanspreekbaar, maar het is gelukt..ze leefde in elk geval nog. Helaas kon ik daar zelf niet bij zijn..afstand was te groot. In gedachten was ik erbij...
Kon onze kids bijstaan en gezin blijven runnen..
Zelf denk ik dat het prettig is als je ook even rationeel naar het geheel kunt kijken.
Ik zal altijd van ze blijven houden, en hun gedenken...
Dat wou ik ook graag even kwijt...
Iedereen heel veel Ster~kte!
xx
Ook ik heb de ervaring...
Het is alweer bijna 9 jaar geleden dat mijn middelste kind-is overleden. (mijn enige zoon) Tijdens de zwangerschap hoorden we al dat het niet goed was. Na de bevalling, die ik echt wilde voelen en beleven- maar ook weer heel appart was. (bij ons gaat bijna niks gewoon..) Hij heeft nog twee weken geleefd. Hij was soms `zo helder. Hij ging vaak heen, maar kwam ook weer terug..zooo appart. Zelfs de dr zei een keer..hij is nu dood...nee hoor- kwam ie later zo weer terug. Echt appart...
Had soms het gevoel dat ik hem terug kon halen. We hadden echt een band. Zelfs nu na 9 jaren voel ik soms nog de pijn. Wat op zich niet ongewoon is voor een moeder denk ik...
Heb ook wel momenten gehad dat ik vrolijk aan het winkelen was en mijn oog naar een jongens trui werd getrokken. Toevallig zijn maat- bleek achteraf...heel appart!
Gelukkig bleef dat gevoel niet zo lang. Dus geloof best wel in het spirituele...
Mijn schoonmoeder is in augustus overleden...
Gelukkig was ik pas daarvoor nog bij d'r geweest. Al hebben we die keer niet lang kunnen praten, er kwam van alles tussen.
We hadden vooral de laatste tijd een goede band. Wisten wat we aan elkaar hadden...
Ze leed al enkele jaren aan een longziekte..had pijn door de botontkalking. Ze viel op mijn verjaardag. Heup gebroken..
Ik werd gebeld toen ze naast haar bed liggend-op de ambulance wachten. Na de operatie is ze nog even bij kennis geweest, maar ze kwam al snel in een coma...
Ik heb haar toen in gedachten al gezegd, dat ze best mocht gaan...want ik hield van haar.
Ze had vantevoren al gezegd dat ze mijn zoon zou zoeken aan de andere kant..ze droomde al zo vaak over hem..
Dus ik wist ook, dat ze het beter had aan de andere kant, en niet terug zou keren...
Toen was het nog een kunst om mijn man zo snel mogelijk uit het buitenland terug te krijgen. Hij was ver weg, voor zijn werk.
Zodra ik ook van de arts hoorde dat het niet beter zou gaan (wilde niet zelf de verantwoording nemen) heb ik actie ondernomen om hem voor haar dood nog bij haar bed te krijgen.
Ze was dus niet meer aanspreekbaar, maar het is gelukt..ze leefde in elk geval nog. Helaas kon ik daar zelf niet bij zijn..afstand was te groot. In gedachten was ik erbij...
Kon onze kids bijstaan en gezin blijven runnen..
Zelf denk ik dat het prettig is als je ook even rationeel naar het geheel kunt kijken.
Ik zal altijd van ze blijven houden, en hun gedenken...
Dat wou ik ook graag even kwijt...
Iedereen heel veel Ster~kte!
xx
vrijdag 6 november 2009 om 17:47
Hallo lieve allemaal,
Ik heb al een poos niets meer geplaatst op het forum.
De afgelopen maanden ging het vrij goed met me. Het overlijden van m'n moeder beheerste niet meer m'n hele dag...
Maar de afgelopen 2 weken kan ik aan niets anders denken, ben ontzettend emotioneel en elk liedje op de radio slaat op haar. Het wordt ook zo snel donker buiten, het wordt steeds kouder.. Misschien klinkt dit heel stom maar omdat het nu kouder wordt trek ik m'n dikke jas weer aan. Dezelfde jas als die ik in januari (de maand van mijn moeders overlijden) ook aan had. Doordat het kouder wordt en ik dus die jas weer aan heb komt het zelfde gevoel naar boven als die week, ziekenhuis in en uit en uiteindelijk het overlijden, de crematie...
En dan komt december er ook nog is aan.. Juist de maand december doet me zo aan haar denken. Hoe we Sinterklaas vierden en ik eigenlijk alles kreeg wat er op m'n lijstje stond. Kerst.. Oud&Nieuw, dat vierden we altijd met z'n tweetjes, behalve de laatste 3 jaar, omdat ik sinds 3 jaar uit huis ben en aan de andere kant van het land ben gaan wonen. Maar ze was 3 jaar lang de eerste die net na twaalfen belde om me een gelukkig nieuw jaar te wensen. Het idee dat ze dit jaar niet zal bellen.. Ik kan daar niet eens bij met m'n hoofd...
Ik denk dat bijna ieder van jullie extra verdrietig is rond deze tijd van het jaar.. Ik wil jullie dan ook alvast veel sterkte wensen..
En dat we onthouden dat na de winter de lente weer komt!
Ik heb al een poos niets meer geplaatst op het forum.
De afgelopen maanden ging het vrij goed met me. Het overlijden van m'n moeder beheerste niet meer m'n hele dag...
Maar de afgelopen 2 weken kan ik aan niets anders denken, ben ontzettend emotioneel en elk liedje op de radio slaat op haar. Het wordt ook zo snel donker buiten, het wordt steeds kouder.. Misschien klinkt dit heel stom maar omdat het nu kouder wordt trek ik m'n dikke jas weer aan. Dezelfde jas als die ik in januari (de maand van mijn moeders overlijden) ook aan had. Doordat het kouder wordt en ik dus die jas weer aan heb komt het zelfde gevoel naar boven als die week, ziekenhuis in en uit en uiteindelijk het overlijden, de crematie...
En dan komt december er ook nog is aan.. Juist de maand december doet me zo aan haar denken. Hoe we Sinterklaas vierden en ik eigenlijk alles kreeg wat er op m'n lijstje stond. Kerst.. Oud&Nieuw, dat vierden we altijd met z'n tweetjes, behalve de laatste 3 jaar, omdat ik sinds 3 jaar uit huis ben en aan de andere kant van het land ben gaan wonen. Maar ze was 3 jaar lang de eerste die net na twaalfen belde om me een gelukkig nieuw jaar te wensen. Het idee dat ze dit jaar niet zal bellen.. Ik kan daar niet eens bij met m'n hoofd...
Ik denk dat bijna ieder van jullie extra verdrietig is rond deze tijd van het jaar.. Ik wil jullie dan ook alvast veel sterkte wensen..
En dat we onthouden dat na de winter de lente weer komt!
maandag 9 november 2009 om 14:56
Sterin en Kwakkietakkie, allebei een dikke
Phylicia, raar he dat door die dikke winterjas alle gevoelens weer vrijkomen.
Ik heb hetzelfde met een vest wat ik aanhad op de crematie van mijn vader. Het vest hangt nog in de kast en ik heb het nog 1 x aan gehad. Ik wil het niet meer dragen maar ook niet wegdoen. Ik herinner me ook nog dat ik het zo vreselijk koud had toen, vandaar dat vest over de andere lagen kleding heen.
December is een rotmaand, niets meer en niets minder. 12 December overleed mijn vader en kerst en oud en nieuw zijn geen feestdagen meer voor me sinds die dag.
Dikke voor jou. We komen die donkere maanden wel door.
Phylicia, raar he dat door die dikke winterjas alle gevoelens weer vrijkomen.
Ik heb hetzelfde met een vest wat ik aanhad op de crematie van mijn vader. Het vest hangt nog in de kast en ik heb het nog 1 x aan gehad. Ik wil het niet meer dragen maar ook niet wegdoen. Ik herinner me ook nog dat ik het zo vreselijk koud had toen, vandaar dat vest over de andere lagen kleding heen.
December is een rotmaand, niets meer en niets minder. 12 December overleed mijn vader en kerst en oud en nieuw zijn geen feestdagen meer voor me sinds die dag.
Dikke voor jou. We komen die donkere maanden wel door.
dinsdag 10 november 2009 om 19:58
Al ruim een jaar lees ik met jullie mee. Mijn moeder is op 20 november 2008 overleden aan longkanker. Februari 2008 kregen wij het bericht. Out of the blue, mijn moeder had maar weinig klachten en bam daar was het bericht; ongeneeslijk ziek. Als een dolle -een week na de diagnose- ging mijn moeder aan de chemo en godzijdank heeft zij dankzij een aantal chemokuren nog 9 geweldige maanden gehad. Haar sterfdatum zit er aan te komen en ik zie er als een berg tegenop. Want na de 20e van deze maand kan ik niet meer zeggen "weet je nog, vorig jaar rond deze tijd..." Nee, dan is het een keihard "een jaar geleden was mama al dood". Ik heb het afgelopen jaar veel aan dit topic gehad. Het is zo verschrikkelijk herkenbaar allemaal. Ik blijf dit topic volgen, en vanaf nu ook wil ik ook graag mee schrijven met jullie.
lieve groeten,
Jeila
lieve groeten,
Jeila
donderdag 12 november 2009 om 14:10
Ik ben begonnen mee te lezen in dit topic toen mijn opa nog balanceerde tussen leven en dood. Zondag is hij gestorven.
Mijn moeder is gestorven toen ik 13 was (ik ben nu 27). Ik heb een slechte band met mijn vader. Ik woonde dus na de dood van mijn moeder, 9 jaren bij mijn grootouders. Zij waren toch een beetje mijn 'ouders'. Mijn opa is 82 geworden en ja, dat is wat ze zeggen een 'mooie leeftijd om te gaan'. Ik voel dat zelf ook maar ik voel ook een enorm gemis en een grote leegte, die er ook al was voor hij stierf. Nu is die leegte gewoon groter.
Ik heb al ooit een zwaar rouwproces doorlopen en toch voelt dit terug als nieuw aan. Ik herken veel gevoelens die hier beschreven zijn, de ups en downs, het opkrabbelen en terug rechtstaan. Het groeien en breken, soms tegelijkertijd.
Mijn moeder is gestorven toen ik 13 was (ik ben nu 27). Ik heb een slechte band met mijn vader. Ik woonde dus na de dood van mijn moeder, 9 jaren bij mijn grootouders. Zij waren toch een beetje mijn 'ouders'. Mijn opa is 82 geworden en ja, dat is wat ze zeggen een 'mooie leeftijd om te gaan'. Ik voel dat zelf ook maar ik voel ook een enorm gemis en een grote leegte, die er ook al was voor hij stierf. Nu is die leegte gewoon groter.
Ik heb al ooit een zwaar rouwproces doorlopen en toch voelt dit terug als nieuw aan. Ik herken veel gevoelens die hier beschreven zijn, de ups en downs, het opkrabbelen en terug rechtstaan. Het groeien en breken, soms tegelijkertijd.
dinsdag 17 november 2009 om 20:07
hoi meiden een tijd geleden...
gisteren was ik een kastje aan het op ruimen, achterin vond ik een envelop,...ik herkende het handschrift meteen. Mijn vader had een prachtig handschrift...een dokters handschrift met mooie krullen .. moeilijk to ontcijferen.... door mijn tranen heen leek het nog moeilijker te lezen.... was vergeten dat ik deze brief had.... 1 jaar voor zijn dood verstuurd (inmiddels dus bijna 4 jaar geleden) Daarna schreef zijn vriendin alle brieven.. maar deze brief was van hem ..zonder haar woorden..alleen zijn gedachte.. hoe hij het fantastisch vond hoe ik met de jongens om ging, hoe hij genoot van alle kattestreken.... heel even voelde hij zo dicht bij..... en toen in eens..... was ie weer zover weg..... en de realisatie... nooit meer een brief een belletje een knuffel.. en dan na een rouw procces van bijna 4 jaar heb je weer het gevoel dat je weer van voor af aan kan beginnen...
zo zie je maar denk.. je even dat het weer goed met je gaat en dan val je wer zo diep weg..... zal ook wel door die KUT muziek komen (sorry) maar in amerika draaien ze nu non stop kerst muziek... de hele...dag...
gisteren was ik een kastje aan het op ruimen, achterin vond ik een envelop,...ik herkende het handschrift meteen. Mijn vader had een prachtig handschrift...een dokters handschrift met mooie krullen .. moeilijk to ontcijferen.... door mijn tranen heen leek het nog moeilijker te lezen.... was vergeten dat ik deze brief had.... 1 jaar voor zijn dood verstuurd (inmiddels dus bijna 4 jaar geleden) Daarna schreef zijn vriendin alle brieven.. maar deze brief was van hem ..zonder haar woorden..alleen zijn gedachte.. hoe hij het fantastisch vond hoe ik met de jongens om ging, hoe hij genoot van alle kattestreken.... heel even voelde hij zo dicht bij..... en toen in eens..... was ie weer zover weg..... en de realisatie... nooit meer een brief een belletje een knuffel.. en dan na een rouw procces van bijna 4 jaar heb je weer het gevoel dat je weer van voor af aan kan beginnen...
zo zie je maar denk.. je even dat het weer goed met je gaat en dan val je wer zo diep weg..... zal ook wel door die KUT muziek komen (sorry) maar in amerika draaien ze nu non stop kerst muziek... de hele...dag...
dinsdag 24 november 2009 om 02:44
Allereerst iedereen een dikke knuffel omdat rouw ons hier met elkaar verbindt en ieder op eigen wijze dat verdriet met zich mee draagt.
"Ik ben er weer"...
Ben erachter dat mijn verdriet er mag zijn, ik mijn verdriet mag uiten en dat ik als partner, moeder, zus en vriendin etc etc...
ik naast mijn verdriet toch dezelfde blijf.
Wat ik eerst als mijn zwakte zag, maakt mij juist rijker.
Ben er achter gekomen dat dierbaren iets hebben van eindelijk, eindelijk... kunnen wij iets betekenen voor jou en dat ik dat fijne gevoel gewoon mag aannemen. Hele waardevolle gesprekken gehad, liefde ontvangen die de scherpe randjes van rouw af doen nemen. Ik voel mij nu niet meer alleen omdat ik mijn verdriet durf te delen.
Mijn grote man met klein hartje die mij met enkele woorden, muziek en zijn grote armen om mij heen...mij gewoon door en door kent.
Mijn zus die zich zorgen maakte, gedeeld verdriet en geen woorden nodig om elkaar te troosten.
Mijn kinderen die met hun gezichtjes en streken mij elke dag weer blij maken en mij laten genieten van het leven.
Mijn vriendinnen die mij verrassen in het delen van verdriet.
(...en het kaarsje in de kerk voor mijn moeder, de woorden van troost van de dominee en van dorpsgenoten die mijn moeder kenden)
Mis mijn moeder enorm maar ik ben rijk aan liefde!
"Ik ben er weer"...
Ben erachter dat mijn verdriet er mag zijn, ik mijn verdriet mag uiten en dat ik als partner, moeder, zus en vriendin etc etc...
ik naast mijn verdriet toch dezelfde blijf.
Wat ik eerst als mijn zwakte zag, maakt mij juist rijker.
Ben er achter gekomen dat dierbaren iets hebben van eindelijk, eindelijk... kunnen wij iets betekenen voor jou en dat ik dat fijne gevoel gewoon mag aannemen. Hele waardevolle gesprekken gehad, liefde ontvangen die de scherpe randjes van rouw af doen nemen. Ik voel mij nu niet meer alleen omdat ik mijn verdriet durf te delen.
Mijn grote man met klein hartje die mij met enkele woorden, muziek en zijn grote armen om mij heen...mij gewoon door en door kent.
Mijn zus die zich zorgen maakte, gedeeld verdriet en geen woorden nodig om elkaar te troosten.
Mijn kinderen die met hun gezichtjes en streken mij elke dag weer blij maken en mij laten genieten van het leven.
Mijn vriendinnen die mij verrassen in het delen van verdriet.
(...en het kaarsje in de kerk voor mijn moeder, de woorden van troost van de dominee en van dorpsgenoten die mijn moeder kenden)
Mis mijn moeder enorm maar ik ben rijk aan liefde!
dinsdag 24 november 2009 om 09:42
En dat heb je vannacht maar mooi achtergelaten voor ons Passiebloem. Ik moest even een brok wegslikken
Ik ben blij dat je er uit bent en dat het goed met je gaat.
En het is precies zoals je zegt 'het maakt je rijker' want het hoort bij jou en vormt je als mens tot degene die je nu bent.
Dikke knuffel terug
Ik ben blij dat je er uit bent en dat het goed met je gaat.
En het is precies zoals je zegt 'het maakt je rijker' want het hoort bij jou en vormt je als mens tot degene die je nu bent.
Dikke knuffel terug
dinsdag 24 november 2009 om 20:33
Ik vind ineens dit topic, las eigenlijk nooit op deze pijler. Ook voor mij komt de sterfdag van mijn moeder weer dichterbij. Volkomen onverwachts was ze er niet meer, begin december nu alweer bijna tien jaar geleden. En het maakt niet uit het hoeveelste jaar het is, die dag blijft elk jaar even kut... (net als haar verjaardag trouwens, ik geloof dat ik die dag nog erger vind).
Voor jullie allemaal een dikke knuffel
Voor jullie allemaal een dikke knuffel
anoniem_96502 wijzigde dit bericht op 24-11-2009 20:34
Reden: typefoutjes
Reden: typefoutjes
% gewijzigd
zaterdag 28 november 2009 om 19:24
Hallo allemaal,
Ben ik weer. Kloteweek gehad. Ik heb zo verschrikkelijk tegen de sterfdag van mijn moeder opgezien en toen de dag daar eenmaal was, tja raar, viel het me best mee. Zaterdag (dag daarna) voelde ik me al niet te best, maandag brak ik. Heb de hele week niet gewerkt -en wat zijn lieve en begripvolle collega's dan belangrijk) - en dat heb ik nodig gehad. Voel me sinds gister weer oke. Maar pfff wat een klotedagen zeg. Ik was heel somber, heel verdrietig, heel lusteloos. En "wat kan mij de buitenwereld schelen, waarom doet iedereen zo normaal, waarom blijft iedereen doorgaan?" Mijn moeder is nu een jaar dood en dat verandert niet. Dat blijft zo. Voor altijd. Dat besef, dat is zo keihard, zo confronterend. Want ja, ik heb mijn leven weer opgepakt, ik geniet heel vaak weer maar mijn moeder, mijn moeder komt NOOIT meer terug. De dood is zo definitief.
Sorry dat ik niet op jullie allemaal reageer, wel krijgen jullie allemaal een knuffel. (Hoe werken de smiley's??)
Ben ik weer. Kloteweek gehad. Ik heb zo verschrikkelijk tegen de sterfdag van mijn moeder opgezien en toen de dag daar eenmaal was, tja raar, viel het me best mee. Zaterdag (dag daarna) voelde ik me al niet te best, maandag brak ik. Heb de hele week niet gewerkt -en wat zijn lieve en begripvolle collega's dan belangrijk) - en dat heb ik nodig gehad. Voel me sinds gister weer oke. Maar pfff wat een klotedagen zeg. Ik was heel somber, heel verdrietig, heel lusteloos. En "wat kan mij de buitenwereld schelen, waarom doet iedereen zo normaal, waarom blijft iedereen doorgaan?" Mijn moeder is nu een jaar dood en dat verandert niet. Dat blijft zo. Voor altijd. Dat besef, dat is zo keihard, zo confronterend. Want ja, ik heb mijn leven weer opgepakt, ik geniet heel vaak weer maar mijn moeder, mijn moeder komt NOOIT meer terug. De dood is zo definitief.
Sorry dat ik niet op jullie allemaal reageer, wel krijgen jullie allemaal een knuffel. (Hoe werken de smiley's??)
zaterdag 28 november 2009 om 19:29
Ik schreef hier ook mee toen mijn papa 'net' dood was, maar omdat ik vaak best triestig word als ik hier heb gelezen heb ben ik weinig nog in dit topic.
Maar wel een hele dikke kus én knuffels voor jullie en een extra speciaal voor Dutch (L) lekker tnxgif. receptje
Maar wel een hele dikke kus én knuffels voor jullie en een extra speciaal voor Dutch (L) lekker tnxgif. receptje
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
zaterdag 28 november 2009 om 20:08
Dit is de eerste keer dat ik hier iets schrijf. Een paar weken geleden heb ik wel dit hele topic gelezen, maar toen ik een berichtje wilde plaatsen kwamen de woorden niet.
Nu ga ik toch een poging wagen.
Vorig jaar is op 24 september mijn moeder overleden. Ik belde haar iedere dag wel even en ik mis haar nog steeds enorm. Min of meer op de automatische piloot ben ik het eerste jaar doorgekomen.
Afgelopen dinsdag fietste ik van mijn werk naar huis en ik kreeg ineens een heel verdrietig gevoel. Ook kreeg ik een nummer van Rob de Nijs niet uit mijn hoofd.
Doof nu het licht en sluit je ogen
en vergeet de strijd
Jouw leven hier is omgevlogen
Maar je liefde blijft
Twee uur later belde mijn zus. Ze had mijn vader onderuitgezakt en niet aanspreekbaar in zijn stoel aangetroffen en hij was onderweg naar het ziekenhuis.Natuurlijk ben ik meteen naar het ziekenhuis gerend en daar werd al snel duidelijk dat het helemaal mis was. Een enorme hersenbloeding en geen enkele hoop op herstel. Ik heb de hele nacht bij hem gezeten tot ik 's ochtends werd afgelost.
Donderdagochtend is hij overleden en dinsdag is de uitvaart.
In 14 maanden tijd heb ik ineens geen ouders meer......
Nu ga ik toch een poging wagen.
Vorig jaar is op 24 september mijn moeder overleden. Ik belde haar iedere dag wel even en ik mis haar nog steeds enorm. Min of meer op de automatische piloot ben ik het eerste jaar doorgekomen.
Afgelopen dinsdag fietste ik van mijn werk naar huis en ik kreeg ineens een heel verdrietig gevoel. Ook kreeg ik een nummer van Rob de Nijs niet uit mijn hoofd.
Doof nu het licht en sluit je ogen
en vergeet de strijd
Jouw leven hier is omgevlogen
Maar je liefde blijft
Twee uur later belde mijn zus. Ze had mijn vader onderuitgezakt en niet aanspreekbaar in zijn stoel aangetroffen en hij was onderweg naar het ziekenhuis.Natuurlijk ben ik meteen naar het ziekenhuis gerend en daar werd al snel duidelijk dat het helemaal mis was. Een enorme hersenbloeding en geen enkele hoop op herstel. Ik heb de hele nacht bij hem gezeten tot ik 's ochtends werd afgelost.
Donderdagochtend is hij overleden en dinsdag is de uitvaart.
In 14 maanden tijd heb ik ineens geen ouders meer......
zaterdag 28 november 2009 om 20:25
zaterdag 28 november 2009 om 22:07
Lokee...afschuwelijk...mijn grootste nachtmerrie om na mijn vader ook nog mijn moeder te moeten verliezen...Heel, heel..veel sterkte gewenst.
Ik zat afgelopen nacht in de nachtdienst (in een ziekenhuis) en las weer de verslagen van de artsen die mijn vader hebben behandeld...En zag die afschuwelijke lab uitslagen met forse leverafwijkingen...(mijn vader werd 3 jaar geleden ineens ziek en overleed 5,5 week later aan de gevolgen van alvleesklierkanker met uitzaaiingen in de galwegen, lever en buikholte). Man wat een nachtmerrie was het toen...ik was er even helemaal naar van. En ik zit alleen in de nachtdienst, kon even een traantje wegpinken. Het doet nog altijd zeer. Ben nu 26 maar kan me dan echt een klein verdrietig meisje voelen.
Ik zat afgelopen nacht in de nachtdienst (in een ziekenhuis) en las weer de verslagen van de artsen die mijn vader hebben behandeld...En zag die afschuwelijke lab uitslagen met forse leverafwijkingen...(mijn vader werd 3 jaar geleden ineens ziek en overleed 5,5 week later aan de gevolgen van alvleesklierkanker met uitzaaiingen in de galwegen, lever en buikholte). Man wat een nachtmerrie was het toen...ik was er even helemaal naar van. En ik zit alleen in de nachtdienst, kon even een traantje wegpinken. Het doet nog altijd zeer. Ben nu 26 maar kan me dan echt een klein verdrietig meisje voelen.
zaterdag 28 november 2009 om 22:53
Ik ben hier heel erg lang niet geweest. Ik heb regelmatig aan jullie gedacht maar nadat ik enkele maanden geleden het nieuws kreeg dat het ook met mijn allerliefste tante heel slecht ging, leek het wel of ik besloot niet meer mee te doen aan ziek en dood. Mijn tante is inmiddels overleden en het lijkt alsof mijn struisvogelpolitiek toch de enige manier is om het niet te moeilijk te hebben.
Maar vandaag hebben we in het Wilhelminabos een boom geplant voor mijn vader en ik voel de behoefte om de regels die ik daar op een groot doek voor hem heb achtergelaten, ook hier neer te zetten. Het gaat over hoe ik op dit moment met de verwerking bezig ben. Ik heb het ook niet hoeven verzinnen, het schoot me van de week zo te binnen en het klopt:
Ik besef nu dat dood betekent nooit
Nooit meer jou zien
Nooit meer jou spreken
Ik besef alleen nog niet zo goed, wat nooit betekent
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte. Ik vond het vreselijk om te zien dat het vandaag zo druk was in het Wilhelminabos. Zoveel mensen met verdriet. En nu waren dit mensen die dierbare(n) verloren zijn aan kanker maar het maakt natuurlijk niet uit waar iemand aan overleden is. Je mist ze. Maar vandaag was het zo duidelijk dat er zoveel mensen zijn met het verdriet dat je niemand gunt. En je weet dat er nog zoveel meer zijn.
Maar vandaag hebben we in het Wilhelminabos een boom geplant voor mijn vader en ik voel de behoefte om de regels die ik daar op een groot doek voor hem heb achtergelaten, ook hier neer te zetten. Het gaat over hoe ik op dit moment met de verwerking bezig ben. Ik heb het ook niet hoeven verzinnen, het schoot me van de week zo te binnen en het klopt:
Ik besef nu dat dood betekent nooit
Nooit meer jou zien
Nooit meer jou spreken
Ik besef alleen nog niet zo goed, wat nooit betekent
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte. Ik vond het vreselijk om te zien dat het vandaag zo druk was in het Wilhelminabos. Zoveel mensen met verdriet. En nu waren dit mensen die dierbare(n) verloren zijn aan kanker maar het maakt natuurlijk niet uit waar iemand aan overleden is. Je mist ze. Maar vandaag was het zo duidelijk dat er zoveel mensen zijn met het verdriet dat je niemand gunt. En je weet dat er nog zoveel meer zijn.
