Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
vrijdag 30 mei 2008 om 12:22
ik vind het ook niet gek!
mijn vader is bijna 10 jaar geleden overleden. ik denk ook nog regelmatig aan hem, en heb het af en toe weer moeilijk.
het verschilt gewoon erg per persoon hoeveel invloed het op je heeft. het moeilijkste vond ik het onbegrip uit mijn omgeving. mijn studie heeft er ook een tijd stil van gelegen.
mijn moeder blijft ook een zorg. ik probeer nu steeds meer voor mezelf te kiezen en niet alleen maar bezig te zijn met haar en anderen. het gaat steeds beter, maar heeft lang geduurd. ik merk dat zij zich daardoor ook meer op een 'nieuw' leven kan richten. blijkbaar hielden we elkaar een beetje tegen...
lapin, het is gewoon heel moeilijk. je denkt dat je je nooit meer beter zal voelen, maar geloof me, langzaamaan zul je merken dat je je leven weer steeds meer op zult pakken. je leert ermee leven.
sterkte!
mijn vader is bijna 10 jaar geleden overleden. ik denk ook nog regelmatig aan hem, en heb het af en toe weer moeilijk.
het verschilt gewoon erg per persoon hoeveel invloed het op je heeft. het moeilijkste vond ik het onbegrip uit mijn omgeving. mijn studie heeft er ook een tijd stil van gelegen.
mijn moeder blijft ook een zorg. ik probeer nu steeds meer voor mezelf te kiezen en niet alleen maar bezig te zijn met haar en anderen. het gaat steeds beter, maar heeft lang geduurd. ik merk dat zij zich daardoor ook meer op een 'nieuw' leven kan richten. blijkbaar hielden we elkaar een beetje tegen...
lapin, het is gewoon heel moeilijk. je denkt dat je je nooit meer beter zal voelen, maar geloof me, langzaamaan zul je merken dat je je leven weer steeds meer op zult pakken. je leert ermee leven.
sterkte!
vrijdag 30 mei 2008 om 12:29
Roos, jij ook een 
.
10 Jaar is een hele tijd, maar aan de andere kant ook weer niet. Hoe oud is jouw moeder?
Ik zit er op het moment een klein beetje doorheen. Heb vannacht slecht geslapen. Gisteravond had ik mijn moeder weer huilend aan de telefoon. Het gaat gewoon niet goed met haar en ze probeert zich dan heel groot te houden. Maar ik merk aan haar boze toon dat ze gewoon verdrietig is.
Ze is het ook niet gewend om afhankelijk te zijn van anderen voor klusjes in en om het huis. Mijn vader deed alles zelf. En dat frustreert haar vreselijk.
Het zijn eigenlijk allemaal van die bijzaken, maar als je toch al niet lekker in je vel zit, kan dat net de druppel zijn.
Ik ben nu even weg, boodschappen halen voor het w.e. (alles draait ook altijd gewoon door
) maar het einde van de middag kijk ik hier weer even.
Hebben jullie trouwens ook altijd de behoefte om midden in de nacht op dit forum te lezen en te schrijven? Ik wel
.
.10 Jaar is een hele tijd, maar aan de andere kant ook weer niet. Hoe oud is jouw moeder?
Ik zit er op het moment een klein beetje doorheen. Heb vannacht slecht geslapen. Gisteravond had ik mijn moeder weer huilend aan de telefoon. Het gaat gewoon niet goed met haar en ze probeert zich dan heel groot te houden. Maar ik merk aan haar boze toon dat ze gewoon verdrietig is.
Ze is het ook niet gewend om afhankelijk te zijn van anderen voor klusjes in en om het huis. Mijn vader deed alles zelf. En dat frustreert haar vreselijk.
Het zijn eigenlijk allemaal van die bijzaken, maar als je toch al niet lekker in je vel zit, kan dat net de druppel zijn.
Ik ben nu even weg, boodschappen halen voor het w.e. (alles draait ook altijd gewoon door
) maar het einde van de middag kijk ik hier weer even.Hebben jullie trouwens ook altijd de behoefte om midden in de nacht op dit forum te lezen en te schrijven? Ik wel
.
vrijdag 30 mei 2008 om 12:31
Ik ben mijn moeder na een kort maar heftig ziekbed ook verloren. Ze had een zeer kwaadaardige hersentumor. Ze is eind januari overleden. Afscheid nemen heb ik wel gedaan, maar was niet makkelijk aangezien ze al erg in de war was, en op het laatst in coma lag.
Ik denk dat het per persoon erg verschilt hoe de rouwverwerking loopt. Ik heb soms momenten dat ik het niet meer kan uithouden van verdriet, en dan ook flink huil, foto's erbij pak en tegen haar "praat". Soms gaat het ook dagen goed, vooral als ik veel afleiding heb. MAar het gemis lijkt steeds groter te worden. Ik voel haar wel heel dichtbij me, en dat geeft een hoop steun en kracht. Ervaren jullie dat ook?
Ik denk dat het per persoon erg verschilt hoe de rouwverwerking loopt. Ik heb soms momenten dat ik het niet meer kan uithouden van verdriet, en dan ook flink huil, foto's erbij pak en tegen haar "praat". Soms gaat het ook dagen goed, vooral als ik veel afleiding heb. MAar het gemis lijkt steeds groter te worden. Ik voel haar wel heel dichtbij me, en dat geeft een hoop steun en kracht. Ervaren jullie dat ook?
vrijdag 30 mei 2008 om 12:36
Hoi,
2 weken geleden is mijn schoonvader overleden. Mijn vriend was altijd zo gek met zijn pa. We zijn er stuk van.
Hij was helemaal nog niet zo oud en eigenlijk altijd supergezond. Rookte niet, dronk niet, geen overgewicht, goede voeding, veel beweging, geen stress.
En dan paf over.
We hebben obductie laten plegen omdat het zo plotseling is gekomen zonder enige medische geschiedenis. Het duurt nog een week of 4 voordat we de uitslag krijgen. We zijn wel blij dat we dit hebben aangevraagd omdat we nu al merken dat we steeds weer bezig zijn/malen over wat er nou gebeurd kan zijn.
Mijn schoonmoeder is ontzettend lief maar erg afhankelijk en kan niets zelf. Zo heeft ze geen idee wat een pinpas is bv. We zijn ontzettend druk om haar te steunen en te helpen dingen zelf te gaan doen. Daardoor merk je wel dat je het eigen verdriet wat aan de kant zet want je moet alles voor haar regelen.
We hebben zeer dichtbij afscheid genomen. Hij was thuis opgebaard en we hebben hem zelf verzorgd (wassen, aankleden, opbaren etc). Ik hoop dat dit mijn vriend gaat helpen bij de verwerking maar zoals je zelf dus al hebt gemerkt kun je er tijden later toch nog enorm mee bezig zijn.
Moeilijk hoor...
Heb eigenlijk geen goed advies behalve dan dat een rouwproces ontzettend lang kan duren met veel golfbewegingen. Sterkte
2 weken geleden is mijn schoonvader overleden. Mijn vriend was altijd zo gek met zijn pa. We zijn er stuk van.
Hij was helemaal nog niet zo oud en eigenlijk altijd supergezond. Rookte niet, dronk niet, geen overgewicht, goede voeding, veel beweging, geen stress.
En dan paf over.
We hebben obductie laten plegen omdat het zo plotseling is gekomen zonder enige medische geschiedenis. Het duurt nog een week of 4 voordat we de uitslag krijgen. We zijn wel blij dat we dit hebben aangevraagd omdat we nu al merken dat we steeds weer bezig zijn/malen over wat er nou gebeurd kan zijn.
Mijn schoonmoeder is ontzettend lief maar erg afhankelijk en kan niets zelf. Zo heeft ze geen idee wat een pinpas is bv. We zijn ontzettend druk om haar te steunen en te helpen dingen zelf te gaan doen. Daardoor merk je wel dat je het eigen verdriet wat aan de kant zet want je moet alles voor haar regelen.
We hebben zeer dichtbij afscheid genomen. Hij was thuis opgebaard en we hebben hem zelf verzorgd (wassen, aankleden, opbaren etc). Ik hoop dat dit mijn vriend gaat helpen bij de verwerking maar zoals je zelf dus al hebt gemerkt kun je er tijden later toch nog enorm mee bezig zijn.
Moeilijk hoor...
Heb eigenlijk geen goed advies behalve dan dat een rouwproces ontzettend lang kan duren met veel golfbewegingen. Sterkte
vrijdag 30 mei 2008 om 12:58
voor iedereen hier.Morgen is het 2 jr geleden dat mijn moeder overleed, 2 dagen voor haar verjaardag.
7 jaar geleden kreeg ze in een weekend tijd tot 2x toe een herseninfarct.
Heel lang heeft ze moeten revalideren en net toen het weer iets beter met haar ging kwam er weer een TIA overheen.
Zo volgden er nog velen en iedere TIA nam een deel van haar lichamelijke functioneren af.
Op het laatst kon ze niets anders meer dan in een stoel zitten, praten ging allang niet meer.
Haar geestelijk vermogen was echter niet afgenomen, wat maakte dat ze zich vaak hopeloos voelde.
Haar blik zal ik nimmer vergeten, wanneer ze weer iets probeerde te verduidelijken maar er gewoon niets mee kon.
De laatste TIA bracht haar uiteindelijk in een voorcoma, ze reageerde niet meer op ons, haar kinderen .
2 dgn later raakte ze in een diepe coma en diep in mijn hart was ik dankbaar dat ze hier niet meer uit zou komen: ze zou zó boos zijn geweest wanneer ze had beseft nog minder te kunnen dan voorheen.
Vaak, wanneer er weer iets vreselijks op mijn pad kwam keek ik naar de hemel en zei: wat ben ik blij dat je dit allemaal niet meer hoeft mee te maken mam.
Nu, na 2 jr gaat het weer heel goed met me en kijk ik naar boven en denk: Mam, wat zou je trots op me zijn.
vrijdag 30 mei 2008 om 13:00
wat een verhalen allemaal! twompie fleurtje en anne
lapin, mijn moeder is 50. mijn vader regelde ook altijd alles thuis. wij leunden allemaal heel erg op hem.
we hebben heel veel steun gekregen uit onze omgeving. iedereen hielp ergens mee. en nog steeds krijgt mijn moeder veel hulp, bijv met de belastingaangifte. maar ze is ook veel zelf gaan doen. ze is veel zelfstandiger geworden. dat was een erg moeilijke stap voor haar, maar ze is er echt door gegroeid. alleen is ze nog steeds alleenstaand, en mijn broer en zus wonen ook niet meer thuis, dus is ze erg eenzaam. ik weet niet goed hoe ik daarmee om moet gaan. het klinkt heel egoistisch, maar ik heb ook behoefte aan een eigen leven..aan de andere kant kan ik dat schuldgevoel niet goed van me af zetten...
sterkte met alles
(en nee..ik kijk 's nachts niet op het forum, dan slaap ik gelukkig..
)
twompie fleurtje en annelapin, mijn moeder is 50. mijn vader regelde ook altijd alles thuis. wij leunden allemaal heel erg op hem.
we hebben heel veel steun gekregen uit onze omgeving. iedereen hielp ergens mee. en nog steeds krijgt mijn moeder veel hulp, bijv met de belastingaangifte. maar ze is ook veel zelf gaan doen. ze is veel zelfstandiger geworden. dat was een erg moeilijke stap voor haar, maar ze is er echt door gegroeid. alleen is ze nog steeds alleenstaand, en mijn broer en zus wonen ook niet meer thuis, dus is ze erg eenzaam. ik weet niet goed hoe ik daarmee om moet gaan. het klinkt heel egoistisch, maar ik heb ook behoefte aan een eigen leven..aan de andere kant kan ik dat schuldgevoel niet goed van me af zetten...
sterkte met alles
(en nee..ik kijk 's nachts niet op het forum, dan slaap ik gelukkig..
)
vrijdag 30 mei 2008 om 13:05
vrijdag 30 mei 2008 om 14:19
Mijn moeder is ruim 4 maanden geleden overleden. Ze had slokdarmkanker en was met chemo bezig. Levensverlengend, want beter worden zou ze niet. De chemo is haar dood geworden, haar organen konden het niet aan.
Ze werd opgenomen omdat ze een hoopje ellende was en een week later was ze dood. Die week in het ziekenhuis dachten we allemaal dat ze er nog bovenop zou komen, volgens de artsen was het een wankel evenwicht en moest ze vechten om er bovenop te komen. Maar ze kon niet meer. Mama wist eerder dan wij dat dit het einde was. Maar dat zei ze niet. Achteraf gezien zag ik hetal in haar blik, die was verontschuldigend, maar ik kon het op[ het moment niet benoemen.
Zaterdag 19 januari waren we allemaal bij haar. Mijn vader, mijn 2 broers, mijn zusje. Onze partners en de zus van mama. Ze is die middag zo goed als in mijn armen gestorven.
Nu ik dit opschrijf lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan er moeilijk over praten. Ik vind het verschrikkelijk. Ik huil nog elke dag en mis haar verschrikkelijk. Onwerkelijk, dat ze er nooit meer zal zijn. Het doet me ook fysiek pijn.
Weet niet of ik hier ga meeschrijven, door het neerschrijven van dit stukje heb ik een druk op mijn borst en een dichtgeknepen keel. Het doet me zoveel.
Aan de oppervlakte ben ik wel vrolijk en kan ik ook plezier hebben, heb een gezin, eigen zaak dus moet wel door. Maar diep van binnen ben ik één brok verdriet.
Mijn moeder was net in december 62 jaar geworden.
Ze werd opgenomen omdat ze een hoopje ellende was en een week later was ze dood. Die week in het ziekenhuis dachten we allemaal dat ze er nog bovenop zou komen, volgens de artsen was het een wankel evenwicht en moest ze vechten om er bovenop te komen. Maar ze kon niet meer. Mama wist eerder dan wij dat dit het einde was. Maar dat zei ze niet. Achteraf gezien zag ik hetal in haar blik, die was verontschuldigend, maar ik kon het op[ het moment niet benoemen.
Zaterdag 19 januari waren we allemaal bij haar. Mijn vader, mijn 2 broers, mijn zusje. Onze partners en de zus van mama. Ze is die middag zo goed als in mijn armen gestorven.
Nu ik dit opschrijf lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan er moeilijk over praten. Ik vind het verschrikkelijk. Ik huil nog elke dag en mis haar verschrikkelijk. Onwerkelijk, dat ze er nooit meer zal zijn. Het doet me ook fysiek pijn.
Weet niet of ik hier ga meeschrijven, door het neerschrijven van dit stukje heb ik een druk op mijn borst en een dichtgeknepen keel. Het doet me zoveel.
Aan de oppervlakte ben ik wel vrolijk en kan ik ook plezier hebben, heb een gezin, eigen zaak dus moet wel door. Maar diep van binnen ben ik één brok verdriet.
Mijn moeder was net in december 62 jaar geworden.
vrijdag 30 mei 2008 om 14:36
Jeetje, Pebbles...krijg er een beetje kriebels van. Mijn moeder is de 19de ook overleden. Zij was 61 jaar. Mijn moeder is overleden toen we net allemaal heel even weg waren omdat het er op leek dat ze de nacht nog door zou komen en we de hele dag al hadden gewaakt.
Het is nog erg vers meis, ik ken je gevoel. Had je ook zo'n sterke band met je moeder? Voel je haar aanwezigheid? Ik heel sterk.
Knuffel voor jullie allemaal!
Het is nog erg vers meis, ik ken je gevoel. Had je ook zo'n sterke band met je moeder? Voel je haar aanwezigheid? Ik heel sterk.
Knuffel voor jullie allemaal!
vrijdag 30 mei 2008 om 15:16
Wat veel reacties meteen.
Ik ga even iedereen af.
Fleurtje, ik wist het. Het was net voor mijn vader. Kan jij er een beetje mee leven op het moment?
Anne, bij jou is het nog maar kortgeleden. De eerste maanden na mijn vaders dood werd ik af en toe ook overvallen door verdriet. Als ik in de auto zat en een bepaald nummer op de radio hoorde. Of ik reed net langs het veld waar mijn vader het jaar daarvoor nog gladiolen voor me had geplukt (de lieverd). Ik heb hier in huis ook foto's van hem hangen. Ik kan er nooit voorbij lopen zonder even wat te zeggen tegen hem. Ik had het eerste half jaar ook vaak het gevoel dat hij in de buurt was, maar nu eigenlijk niet meer. Op zich vond ik dat wel heel troostgevend. Fijn dat jij dat gevoel ook hebt.
Soundpost, dank je wel. Lief van je.
Twompie, ook bij jou nog maar kort geleden. Moeilijk is dat he, als je het niet hebt zien aankomen. Dat is zo'n onwerkelijk gevoel.
Mijn moeder regelt gelukkig wel heel veel dingen zelf, dat heeft ze altijd gedaan. Maar dingen zoals een douchecabine plaatsen en schilderijen ophangen, dat deed mijn vader altijd zelf. Ze is vorig jaar verhuisd naar een kleiner huis dus ze moest van alle kanten hulp vragen. En daar heeft ze moeite mee. Het is niet het allerergste natuurlijk, maar ze mist mijn vader dan zo erg.
Heel mooi dat jullie hem zelf hebben verzorgd, dat durfde ik niet.
He Red . Ik zal morgen aan je denken. Mijn vader was vorige week jarig. Het blijft toch een moeilijke dag.
Roos, dat schuldgevoel ken ik ook. Maar je schiet er niets mee op. Je moeder snapt ook vast wel dat je ook een eigen leven hebt. Maar ik begrijp het wel. Ik zeg soms niet eens tegen haar dat ik weer eens gezellig uit eten ben geweest ofzo.
Ik woon in Zwitserland en ik laat haar zo vaak mogelijk even overkomen voor een weekje ofzo. Maar het is maar een tijdelijke oplossing. Wel bel ik haar iedere avond even.
Pebbles, een hele dikke kus. Ik snap dat het nog zo veel pijn doet. Maar als je wel de behoefte voelt om af en toe lekker even uit te huilen op mijn digitale schouder, ga je gang. Ik weet nog precies hoe het voelde de eerste paar maanden. Het beheerst je hele leven. Zo'n totale wanhoop af en toe.
Ik ga even iedereen af.
Fleurtje, ik wist het. Het was net voor mijn vader. Kan jij er een beetje mee leven op het moment?
Anne, bij jou is het nog maar kortgeleden. De eerste maanden na mijn vaders dood werd ik af en toe ook overvallen door verdriet. Als ik in de auto zat en een bepaald nummer op de radio hoorde. Of ik reed net langs het veld waar mijn vader het jaar daarvoor nog gladiolen voor me had geplukt (de lieverd). Ik heb hier in huis ook foto's van hem hangen. Ik kan er nooit voorbij lopen zonder even wat te zeggen tegen hem. Ik had het eerste half jaar ook vaak het gevoel dat hij in de buurt was, maar nu eigenlijk niet meer. Op zich vond ik dat wel heel troostgevend. Fijn dat jij dat gevoel ook hebt.
Soundpost, dank je wel. Lief van je.
Twompie, ook bij jou nog maar kort geleden. Moeilijk is dat he, als je het niet hebt zien aankomen. Dat is zo'n onwerkelijk gevoel.
Mijn moeder regelt gelukkig wel heel veel dingen zelf, dat heeft ze altijd gedaan. Maar dingen zoals een douchecabine plaatsen en schilderijen ophangen, dat deed mijn vader altijd zelf. Ze is vorig jaar verhuisd naar een kleiner huis dus ze moest van alle kanten hulp vragen. En daar heeft ze moeite mee. Het is niet het allerergste natuurlijk, maar ze mist mijn vader dan zo erg.
Heel mooi dat jullie hem zelf hebben verzorgd, dat durfde ik niet.
He Red
. Ik zal morgen aan je denken. Mijn vader was vorige week jarig. Het blijft toch een moeilijke dag.Roos, dat schuldgevoel ken ik ook. Maar je schiet er niets mee op. Je moeder snapt ook vast wel dat je ook een eigen leven hebt. Maar ik begrijp het wel. Ik zeg soms niet eens tegen haar dat ik weer eens gezellig uit eten ben geweest ofzo.
Ik woon in Zwitserland en ik laat haar zo vaak mogelijk even overkomen voor een weekje ofzo. Maar het is maar een tijdelijke oplossing. Wel bel ik haar iedere avond even.
Pebbles, een hele dikke kus. Ik snap dat het nog zo veel pijn doet. Maar als je wel de behoefte voelt om af en toe lekker even uit te huilen op mijn digitale schouder, ga je gang. Ik weet nog precies hoe het voelde de eerste paar maanden. Het beheerst je hele leven. Zo'n totale wanhoop af en toe.
vrijdag 30 mei 2008 om 15:18
Hmmmm, is eigenlijk moeilijk te zeggen. Nu ik weer zwanger ben, is het wel heel raar: heel veel dingen van de vorige zwangerschap komen weer boven. Het lijkt me straks ook heel vreemd om voor het eerst écht verlof te hebben (tijdens mijn vorige verlof moest ik me bezig houden met mijn moeders huis, dat ontruimd moest worden etc.)....
vrijdag 30 mei 2008 om 15:22
Voor mijn toen 36 jarige broer is het in juni 3 jaar geleden dat hij is overleden. Ik ben er nog lang niet overheen.
Hij zit nog dagelijks in mijn gedachte. Er staat geen tijd voor rouwen. Je moet het de tijd geven. Heel gek vind ik dat ik nu zelf 36 jaar ben. Ik ben nu even oud als dat hij was toen hij stierf.
Lapin , knuf
gr
Hij zit nog dagelijks in mijn gedachte. Er staat geen tijd voor rouwen. Je moet het de tijd geven. Heel gek vind ik dat ik nu zelf 36 jaar ben. Ik ben nu even oud als dat hij was toen hij stierf.
Lapin , knuf
gr
vrijdag 30 mei 2008 om 15:59
Het is niet zo raar hoor dat je nog steeds bezig bent met je vaders overlijden. Voor rouwen staat geen tijd.
Ik kan soms nog zomaar opeens heel erg verdrietig zijn om mijn broer en hij is al ruim 15 jaar dood. Zelfde gaat op voor mijn zus, zij is een jaar of 4 terug overleden.
Het enige dat ik je kan zeggen is dat het gaat slijten. De pijn (die soms gewoon écht lichamelijke pijn, ik had letterlijk steken in mijn borst) wordt minder intens, je verdriet minder rauw, het gemis verliest de scherpe randjes. Het gaat niet weg, het wordt alleen, hoe moet ik het zegen, milder?
Het besef dat zij er niet meer zijn is onderdeel van mijzelf geworden, niet dat ik dagelijks aan hen denk, het is gewoon een 'heilig weten'.
Ik heb vooral na het overlijden van mijn zus zoveel mogelijk geprobeerd de mooie dingen te blijven zien. Zij is begin maart gestorven en het was een prachtig voorjaar. Ik weet nog dat vlak na de crematie door de polder fietste en dat ik om me heen de natuur tot leven zag komen. Eén uitbarsting van groen, bloesem, lammetjes, jonge eendjes en waterkippies, bloemen. God wat heb ik toen gejankt op die fiets, omdat ik haar zo miste maar ook omdat ik zo godvergeten blij was dat ik nog kon genieten van die natuurpracht.
Ik probeer de dood als onderdeel van het leven te zien, het hoort erbij. En het is kut en naar, en ik heb tegen de deur aan staan schoppen van verdriet en tegelijkertijd laat het me beseffen hoe mooi het leven is. Ik was zwaar verdrietig om mijn broer, maar werd tegelijk ondanks die pijn ontzettend verliefd op Meneer Nilsson.
Ik weet niet wat ik je wil meegeven eigenlijk, dat ik voor je hoop dat je naast de pijn en het verdriet ook het mooie en het goede blijft zien en voelen. Dat dus.
Sterkte ermee. Doe het op jouw manier, in jouw tempo. Jij weet wanneer je jezelf de ruimte moet geven om te huilen, wanneer je jezelf een schop onder je kont moet geven, wanneer je moet lachen om leuke herinneringen. Daar zijn geen regels voor.
Ik kan soms nog zomaar opeens heel erg verdrietig zijn om mijn broer en hij is al ruim 15 jaar dood. Zelfde gaat op voor mijn zus, zij is een jaar of 4 terug overleden.
Het enige dat ik je kan zeggen is dat het gaat slijten. De pijn (die soms gewoon écht lichamelijke pijn, ik had letterlijk steken in mijn borst) wordt minder intens, je verdriet minder rauw, het gemis verliest de scherpe randjes. Het gaat niet weg, het wordt alleen, hoe moet ik het zegen, milder?
Het besef dat zij er niet meer zijn is onderdeel van mijzelf geworden, niet dat ik dagelijks aan hen denk, het is gewoon een 'heilig weten'.
Ik heb vooral na het overlijden van mijn zus zoveel mogelijk geprobeerd de mooie dingen te blijven zien. Zij is begin maart gestorven en het was een prachtig voorjaar. Ik weet nog dat vlak na de crematie door de polder fietste en dat ik om me heen de natuur tot leven zag komen. Eén uitbarsting van groen, bloesem, lammetjes, jonge eendjes en waterkippies, bloemen. God wat heb ik toen gejankt op die fiets, omdat ik haar zo miste maar ook omdat ik zo godvergeten blij was dat ik nog kon genieten van die natuurpracht.
Ik probeer de dood als onderdeel van het leven te zien, het hoort erbij. En het is kut en naar, en ik heb tegen de deur aan staan schoppen van verdriet en tegelijkertijd laat het me beseffen hoe mooi het leven is. Ik was zwaar verdrietig om mijn broer, maar werd tegelijk ondanks die pijn ontzettend verliefd op Meneer Nilsson.
Ik weet niet wat ik je wil meegeven eigenlijk, dat ik voor je hoop dat je naast de pijn en het verdriet ook het mooie en het goede blijft zien en voelen. Dat dus.
Sterkte ermee. Doe het op jouw manier, in jouw tempo. Jij weet wanneer je jezelf de ruimte moet geven om te huilen, wanneer je jezelf een schop onder je kont moet geven, wanneer je moet lachen om leuke herinneringen. Daar zijn geen regels voor.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 30 mei 2008 om 16:10
Wat een mooie reactie, Pippi. Bij mij is het al tijden terug dat mijn grootouders overleden zijn, maar soms word ik door een geur of iets wat gezegd wordt, herinnerd aan die goede mensen. Dan overvalt het verdriet me ineens. Ik zou zo graag geloven dat er een hemel is (mijn grootmoeder was gelovig), en dat we elkaar weer terugzien, maar ik geloof het niet. Dood is dood. En dat ik nooit meer mijn spijt kan betuigen, dat doet zeer. Heel veel zeer. Mijn grootvader zei nog op z'n sterfbed dat hij het zo erg vond dat ons gezin uit elkaar lag. Dat breekt dan echt mijn hart.
vrijdag 30 mei 2008 om 16:29
He Pippi, . Inderdaad heel mooi verwoord. Dat lijkt me trouwens ook heel erg moeilijk om een broer en een zus te verliezen. Mijn beste vriendin is 2 maanden geleden haar broer verloren, hij was nog maar 50.
Ik had dat ook, dat ik na mijn vaders dood dingen opeens heel anders ging zien. Wat kon je je vroeger toch druk maken om onbelangrijke (vaak materiele) zaken. Het zegt me allemaal niet zo veel meer. Ik relativeer meer. Maar soms komt de oude ik weer even tevoorschijn, je drukt me nu met mijn neus op de feiten, dankjewel .
Racemiep en Digitalis, jullie ook een .
. Inderdaad heel mooi verwoord. Dat lijkt me trouwens ook heel erg moeilijk om een broer en een zus te verliezen. Mijn beste vriendin is 2 maanden geleden haar broer verloren, hij was nog maar 50. Ik had dat ook, dat ik na mijn vaders dood dingen opeens heel anders ging zien. Wat kon je je vroeger toch druk maken om onbelangrijke (vaak materiele) zaken. Het zegt me allemaal niet zo veel meer. Ik relativeer meer. Maar soms komt de oude ik weer even tevoorschijn, je drukt me nu met mijn neus op de feiten, dankjewel
.Racemiep en Digitalis, jullie ook een
.
vrijdag 30 mei 2008 om 16:35
vrijdag 30 mei 2008 om 16:36
Nee, ik ben me niet bewust van mijn moeders aanwezigheid. Ik geloof daar ook niet heel erg in, wellicht sta ik er dus ook niet voor open.
Ik ben altijd een moederskind geweest. Mijn moeder heeft het op momenten moeilijk gehad in haar leven. We hebben ook moeilijke momenten met haar gehad, ze dronk bijvoorbeeld teveel. De laatste jaren ging dat overigens wel goed. Dat is ook zo wrang. Eindelijk had ze rust gevonden, kinderen goed terechtgekomen en zij en mijn vader wat milder (was water en vuur, heftige ruzies en heftig goedmaken). Ze was eindelijk gelukkig en toen kreeg ze kanker.
Ik heb altijd gedacht dat ik krankzinnig zou worden als mama doodging. Ik heb er ook mijn leven lang nachtmerries over gahd en werd dan helemaal overstuur wakker. Dat was ook een zorg van mijn moeder.
In de laatste week in het ziekenhuis heb ik het haar beloofd. Dat ze niet meer hoefde te vechten als ze niet meer kon, dat het goed was. En dat ik me wel zou redden.
Die belofte houdt me op de been. Ik móet doorgaan, want ik heb het mama beloofd en daardoor kon ze rustig sterven.
