Rouwverwerking

fashionvictim schreef op 31 mei 2008 @ 09:45:

Hoi PippiLangkous,

Fussie, Meneer Langkous is vaak mijn redding geweest. Ik had het ook best alleen gekund hoor, maar het is wel prettig om iemand te hebben.

Ik kreeg een half jaar na het overlijden van mijn broer een relatie met hem. Ik was al veel langer verliefd maar er was nog een ex in het spel en ik wilde gewoon heel zeker zijn dat ik echt verliefd was. Meneer Nilsson heeft me in die tijd namelijk veel getroost als ik verdrietig was. En dat was ik vaak Dus ik was bang dat ik verliefdheid verwarde met het nodig heben van troost. Dat was niet zo dus.

De 1e tijd was raar, ik was dolgelukkig want zo verliefd en ik was kapot van verdriet. Daar heeft ie altijd begrip voor gehad.

Na het overlijden van mijn zus was ie constant bij me. Waar ik was, was hij. Hij wist eerder dat er een jankbui aan zat te komen dan ik.

In het morturarium moest ik ff naar de wc, vlak voor we naar het crematorium gingen. En ik zit daar, met m´n broek op m´n hielen, en ik krijg de heftigste jankbui die ik ooit heb gehad. Brullen, niet normaal. En die had ik echt niet voelen aankomen.

En wie was daar toen ik eindelijk de deur opendeed? Meneer Nilsson, die zag aan me dat het mis zou gaan, is me achterna gelopen en heeft op me gewacht.

Hij heeft me ook als het nodig was een schop onder m'n kont gegeven en af en toe een reality check gedaan. Precies wat ik nodig had op het juiste moment.



FV, bij jou speelde er toen zoveel dat je het gewoon niet meer in je uppie trok, logisch dat je hulp nodig had.

Lieve mensen, de tranen stromen nu echt over de wangen. Of zoals mijn vader altijd zei: er komt sap uit mijn ogen. Alom herkenning!





Mijn lieve vader is afgelopen februari overleden. Tijdens tweede paasdag 2003 kreeg hij een zwaar herseninfarct wat hij tenauwernood overleefde. Zijn leven en dat van ons (moeder, broer, schoonzus en ik) is nooit meer hetzelfde geweest. Pa kon niet thuis verzorgd worden en moest naar een verpleeghuis. Daar is hij overigens heel goed en met heel veel liefde door het personeel verzorgd. Afgelopen kerstmis ging het echter mis. Hij kreeg een longontsteking en bovendien leek het erop dat hij weer een herseninfarct of een TIA heeft gehad. Hij reageerde namelijk weer net zo apatisch als in het begin van zijn ziekte. Hij zag ons wel, maar reageerde amper. Bovendien kreeg hij problemen met het doorslikken van eten en drinken. En ik zag het aankomen, maar wilde er niet aan. Pa zou het niet lang meer maken. Hij moest worden opgenomen in het ziekenhuis omdat hij een PEG-sonde kreeg aangebracht in zijn maag. Op die manier zo hij voldoende voedingsstoffen binnenkrijgen. De operatie ging op zich goed. Pa was na de operatie gewoon wakker en lag in zijn bed naar Shrek te kijken. Hij vond het een leuke film, dat weet ik nog. Zaterdag ging ook redelijk, maar zondagochtend werd ik gebeld en kreeg ik te horen dat mijn vader eerder die ochtend was overleden. Ik wist dat ik het te horen zou krijgen, maar als het moment daar is dan is het gewoon zo raar en definitief. We zijn nog naar hem gaan kijken in het ziekenhuis. Hij lag daar met een rustige uitdrukking op bed. Het mag raar klinken, maar hij zag er opgelucht uit en dat geeft hoe dan ook toch een beetje troost. Het bleek dat mijn vader's hart aan alle kanten verstopt zat en dat het een kwestie van tijd was geweest. De longontsteking heeft alles versneld. Zijn hart kon het allemaal niet meer aan. Aan de ene kant kan ik het verstandelijk allemaal heel goed beredeneren. Mijn vader was heel erg ziek en vond de laatste vijf jaar vreselijk. Ik weet gewoon zeker dat de enige reden waarom hij nog zo lang heeft volgehouden, zijn gezin was. Wij waren er en daarom hield hij het vol. Maar op een gegeven moment kon hij niet meer. Het lijden van pa is over en daar ben ik blij om. Aan de andere kant mis ik hem zo verschrikkelijk dat het af en toe gewoon pijn doet. Ik probeer mijn moeder tot steun te zijn. Ik wil gewoon niet huilen waar ze bij is en dat is af en toe moeilijk. Maar soms, als ik alleen thuis ben, dan huil ik me helemaal gek. Vorige week heb ik zelfs als een gek op mijn bed liggen gillen. Mijn buren zullen wel gedacht hebben. En soms gaat het ook wel gewoon redelijk. We praten veel over mijn vader en kunnen gelukkig ook wel lachen om de rare, grappige dingen die we van hem kennen. We hebben als gezin gelukkig steun aan elkaar en ook aan andere familieleden.

Hebben jullie ook dat gevoel dat je nu volwassen ben ofzo? Ik kan het niet zo goed uitleggen. Maar ik heb nu echt zoiets van "en nu moet ik het allemaal zelf doen", ik heb geen moeder meer die er altijd voor me is en waarop ik kan terugvallen. Soms geeft dat me ook een gevoel van paniek. Niet dat het ooit nodig is geweest op haar terug te vallen, maar het was er wel. Ik mis ook haar bevestiging, dat ik het allemaal goed doe en dat ze trots op me is.



Mijn vader is 75, een stuk ouder dan mijn moeder die dus maar 62 is geworden. Ik hou ook heel veel van mijn vader, maar de band met mijn moeder was sterker. Zij had aan een half woord genoeg. Daarbij is mijn vader eigenlijk mijn stiefvader, wat voor het houden van niet uitmaakt, maar het is wel zo dat hij er pas vanaf mijn 10e ofzo bij was. Er is dus niemand meer die echt weet hoe ik als klein kind was.

Ik begrijp jullie allemaal zo goed!



Mijn vader is 2 jaar geleden overleden. Nog maar net in de 50 en hij was helemaal niet ziek. Hij voelde zich s'avonds niet lekker en toen ze de huisartsenpost aan het bellen waren is hij in elkaar gezakt. Mijn moeder heeft nog geprobeerd te reanimeren, maar dat kon ze niet. De ambulance was inmiddels onderweg en toen heeft ze ons gebeld. Ze zei alleen maar: help me toch, help me toch, je pa is dood hij ligt blauw op de grond. Nou dan weet je niet wat je moet. Ik heb de sleutels naar mijn man gegooid en hij is heen gescheurd. Toen ben ik er met mijn schoonvader (woont naast ons) heen gereden en toen waren ze druk aan het reanimeren. Ik ben in elkaar gestort, want ze zeiden steeds: geen hartslag. Na `12!!! keer toch een lichte fibratie en toen zijn we snel achter de ambulance aangereden. Toen door naar een ander ziekenhuis toen hij stabiel was. Daar is hij gedotterd. Ik had zo'n goede moed. Mijn moeder en broer niet, maar ik wel. Ik was toen ook heel sterk. Normaal ben ik piet paniek, maar iedereen was overstuur en ik nam het zo over. We zijn nog 4 dagen naar het ziekenhuis geweest. Hele dagen aan zijn bed gezeten en maar hopen dat hij weer bij zou komen. Op dag 5 kwamen we bij zijn bed en zagen we dat het niet goed was. Na onderzoek kregen we te horen dat hij hersendood was.

Toen ben ik helemaal ingestort. Ik zou dat jaar ook nog gaan trouwen. Ben je net 20 en moet je je vader missen. Hij is mijn alles en we waren echt 2 handen op 1 buik. Ik kan het nog steeds niet begrijpen. S'avonds moest de beademing eraf en hij heeft het nog 25!!! uur volgehouden. Niet te geloven, maar na het dotteren was zijn lichaam weer goed, maar zijn hersenen niet door het zuurstof gebrek.



Begin dit jaar heb ik het heel moeilijk gehad en zocht ik eindelijk hulp. Nu is het dit jaar ook met mijn moeder gebeurd. Ook een hartstilstand. Ook dit heb ik van voor af aan meegemaakt en ik ben er helemaal kapot van. Die beelden die ik van mn vader niet heb gezien zag ik nu wel. Nu begrijp ik mijn moeder ook veel beter. Alles wat ze ons vertelde heb ik nu zelf gezien en gehoord. Afschuwelijk. Gelukkig waren ze nu wel op tijd, maar ze heeft precies hetzelfde gehad. Nu ben ik thuis van het werk en probeer ik het te verwerken. Ik heb er ook heel veel moeite mee. Vriendinnen begrijpen je niet en vinden je niet meer gezellig. Terwijl ik ze er helemaal niet mee lastig viel. Maar ze hebben me alle 3 laten vallen. Terwijl ik nu wel graag mijn verhaal kwijt wil. Misschien dat ze het ooit begrijpen als ze ook iemand verliezen. Maar dat wens ik ze nog lang niet toe. Dit verdriet gun je geen mens begrijp me niet verkeerd, maar dat ze zo onverschillig doen en je als zielig afschrijven, tja dat doet me veel verdriet. Fijn dat ik het hier wel even van me af kan typen.



Soms word ik wakker en dan denk ik. Goh, hij komt gewoon echt niet meer terug. Dat doet zo'n zeer!! Volgens mij kan ik dit nooit begrijpen. Hij was nog zo jong, we hadden altijd zo'n lol!. Ik hoop dat hij een beetje met me meekijkt....

Lapin, bedankt voor je lieve woorden.



Mijn moeder heb ik niet gereanimeerd. Ik kan het ook niet volgens mij. Ik belde toevallig van mijn werk naar huis om te vragen hoe het met mijn kindje ging. Mijn grootvader nam op en zei dat de ambulance onderweg was, want mijn moeder voelde zich niet lekker. Met alles van 2 jaar terug met mijn vader in het hoofd ben ik naar mijn baas gerend en zijn 2 collega's mee naar haar huis gegaan. Godzijdank reed ik niet zelf, want de ambulance haalde ons onderweg in met een noodgang en sirenes. Elk straatje werd de angst groter en toen het ook de straat in reed werd ik helemaal wild. Mijn collega is gestopt en ik ben de auto uitgerend. Toen ik binnen was sprak ze nog en toen was ze weg. Gelukkig was de ambulance er en kwamen de broeders net binnen stappen. Dat is haar geluk geweest. Als het 2 minuten later was geweest was het net zo afgelopen. Nou, daar wordt je niet goed van als je daar aan denkt. Ben je 24 en beide ouders bijna kwijt, dat kan toch niet?

Ook ben ik zo dankbaar dat mijn grootouders er waren anders had ik haar het eerste gevonden. Ze was echt niet in staat meer om bij de telefoon te komen. Vroeger kwamen ze elke woensdag en nu mijn kindje er is sinds kort elke donderdag. Pffff... wat was ik blij dat ze zo snel gereageerd hebben.



En mijn vriendinnen, tja, die huilen al als een gelnagel breekt of een spijkerbroek uitverkocht is. Klinkt heel lullig zoals ik het zeg, maar het is echt zo. Misschien pas ik sowieso er niet bij, omdat ik sinds mijn vader heel anders tegen dingen aan kijk. Ik kon me vroeger ook wel druk om domme dingen maken, maar dat heb ik sinds 2 jaar geleden niet meer zo. Ik heb erg veel verdriet gehad toen ze het contact verbraken, maar ik probeer maar te denken dat ik toch niets aan ze had. Ooit komt er ook wel iets op hun pad, want dat gebeurt toch wel eens en misschien denken ze dan nog eens terug aan mij. Ze hebben ook niets laten horen toen het met mn moeder gebeurde, maar erover kletsen kunnen ze wel. Dat krijg je als je in een dorp woont.



Ik moet nu eerst proberen om die beelden een plaatsje te geven en beter te slapen. Gelukkig heb ik mn kindje en mn man. Ik ben in therapie dus ik probeer er zelf uit te komen.



Zijn jullie ook met iemand in gesprek om dit een plekje te geven en hebben jullie er een goed gevoel bij?

Blink2 schreef op 02 juni 2008 @ 18:24:

Lapin, bedankt voor je lieve woorden.



Mijn moeder heb ik niet gereanimeerd. Ik kan het ook niet volgens mij.

Bedoel je dat je het niet zou kunnen bij je moeder? Of dat je de techniek van het reanimeren niet beheerst?



Want in dat laatste geval is daar heel makkelijk iets aan te doen. Bel het plaatselijke Rode Kruis en vraag wanneer ze cursussen eerste hulp geven. Reanimeren is helemaal niet moeilijk, maar je moet wel even goed weten wat je moet doen en je hoofd erbij houden.



Misschien zou het je ook een rustig gevoel geven naar je moeder toe, als je dat zelf zou kunnen?



Sterkte meid, klinkt fokking heftig wat je hebt meegemaakt. *knuffel*

Blink2, allereerst



En wat die "vriendinnen" betreft, mijn bek valt er zowat van open. Het was een rotmanier om erachter te komen, maar dat zijn dus geen echte vriendinnen. Die hebben dus echt het empatisch vermogen van een dode rat. Op een dag zullen ze begrijpen wat je hebt doorgemaakt en zullen ze waarschijnlijk met het schaamrood op de kaken aan je terugdenken.

Hallo iedereen,



Ook ik ben mijn vader en moeder plotseling verloren. Mijn vader toen ik 3 was. Hier heb ik geen herrineringen aan.

Mijn moeder is in 2003 overleden dus ik was toen 20. Ik woonde nog lekker thuis en fusiek was er niets met haar aan de hand. Ze was ergens anders en we waren gebeld dat het ademhalen niet goed ging en ze even naar het ziekenhuis gingen met haar. Mijn moeder had gevraagd mij niet te bellen omdat ik die avond naar een theaterstuk zo gaan en ze gunde me zo een ontspannen avond (was toch al een erg moeilijke/hectische tijd vandaar) Mijn zus leek het beter voor de zekerheid toch te bellen. Het theater was dichterbij het ziekenhuis dan ons huis dus besloten we te gaan en bij wijze van uitzondering mijn mobiel aan te laten. We werden gebeld voordat we weg gingen naar het theater. Ik nam de telefoon op en het was mijn zwager. Hij vroeg me of ik nog iets van mama had gehoord. Toen ik nee antwoorde zei hij dat ik maar even moest gaan zitten omdat ze was overleden. Ik riep dat ik nooit had verwacht dat hij hier grapjes over zou maken en hing boos op. Nadat ik dit mijn lief vertelde zei hij dat hij dacht dat het weleens waar kon zijn. Lief belde zwager weer en toen hoorde ik mijn zus huilen (huilen? Krijsen, gillen, ging door mijn ziel heen) Toen geloofde ik het pas het was zo onwerkelijk. Mijn zus heeft geen auto en zeiden dat we naar hun toe moesten komen om hun op te halen. Ik wilde dit echt niet. Lief heeft mij "gedumpt" bij buurvrouw waar ik goed contact mee heb en die heeft me verder opgevangen. Mijn beide zussen en zwagers zijn naar dat huis gegaan om me weer op te halen. Was allemaal erg emotioneel. Ook wij hebben laten onderzoeken wat er met haar gebeurd was. Bleek dat ze een vergrote hertklep had, ernstige aderverkalking enz. Rondom haar hard. Dit verklaarde ook haar moeheid. Elke ademhaling koste kracht bij haar. Door omstandigheden konden wij haar pas op vrijdag zien terwijl ze op een dinsdag is overleden. We konden haar toen zien 1 kwartier voor de condoleanche. Heel vreemd hoe het is gegaan.

Mijn neefje van net een jaar ging natuurlijk ook mee naar ons huis die bewuste avond. Hoewel niemand hem vertelt was dat zijn oma dood was werd hij helemaal gek toen hij bij ons thuis aan kwam. Begon te stampvoeten en te gillen om zijn oma. Dit terwijl oma heel vaak er niet was. Knul moet toch veel hebben aangevoeld die periode. Kwam iedereen ook vaak troosten als we het niet meer zagen zitten. Hij is niet bij de begravenis geweest. We vonden hem te jong.



Ik denk elke dag aan haar. Iemand scheef net over de scherpe kantjes eraf en zo voel ik het ook. Soms moet ik ineens zo aan haar denken en janken dat ik me niet meer voor kan stellen dat ik normaal functioneel zonder haar.



Ook ik heb bemerkt dat er mensen zijn die er echt niet mee om kunnen gaan en mij hebben laten zitten. Ik maak er nu een grap van: ze denken zeker dat ik dood ben in plaats van mijn moeder. Maar het blijft steken. Moet ook zeggen dat ik heel veel steun heb van een vriendin, die alles accepteert (vergeetachtigheid, somberheid enz) Echt een vriendin voor het leven. En dat is ook fijn om te merken.



Ik geloof niet dat mijn verhaal to. veel geholpen heeft, maar ik ben blij het weer even kwijt te zijn. Rouwen dit iedereen op zijn eigen manier dat is echt zo. De mensen die zeggen dat er een dag komt waarop je er niet meer aan denkt hebben op een andere manier gerouwd denk ik dan maar. Ik zou niet eens willen dat ik niet meer aan mijn ouders zou denken.

Nijntje, ik beheers de techniek helaas niet. Maar ben er nog niet aan toe om het te leren. Klinkt dom misschien, maar echt het lukt me niet. Moet het eerst een plekje geven en beter in mn vel zitten. Maar wil het wel leren.



Jeetje, ikbenik, wat een verhaal. Heb weer tranen in mn ogen. Allebei je ouders kwijt, ik dacht het ook en die onbegrip wat je dan voelt is ongeloofelijk. Fijn dat jij wel een goede vriendin hebt die je begrijpt. Helaas dacht ik dat ook van die van mij, maar ze was inderdaad geen echte vriendin. Gelukkig kan ik er goed over praten met mijn collega's. Die waren er immers bij toen ik naar mijn moeder ging. Heb ik wel veel steun aan. Maar toch mis ik het wel om even een vriendin te bellen. Maar er komen er vast wel nieuwe op mijn pad.



Hebben jullie er ook last van dat je beelden ziet of slecht slaapt? Ik op het moment wel en beleef dan alles opnieuw. Krijg binnenkort gesprekken en hoop toch echt dat dit gaat helpen.



Fijn dat we het hier van ons af kunnen schrijven. Ik wil iedereen een dikke knuffel geven!!

Blink2: bedankt voor je knuffel en ik geef jou er ook 1.



Ik ben ervan overtuigt dat je nog een fijne vriendin zult vinden die begrip heeft voor je situatie. Een collega is toch anders dan een vriendin dat is logisch.



Het slechts slapen herken ik wel, zeker in het begin. Ik droomde de ene keer dat ze nog gewoon leefde, soms droomde ik dat ze er ineens weer was, maar dan wist ik in mijn droom dat ze dood was geweest dus zei ik dat tegen haar. In de droom had ze commentaar op wat we in HAAR huis hadden gedaan. We hadden het in die tijd verbouwd naar onze eigen smaak. Lief en ik zijn blijven wonen in ouderlijk huis vandaar.

En soms droomde ik dat ze boos was omdat we haar levend en wel onder de grond hadden gestopt!

Ik denk dat dit echt bij de verwerking hoort, maar vervelend was het wel. Nu droom ik minder over haar, en als ik droom voelt het goed. Alleen die gigantische teleurstelling als je wakker wordt en je beseft dat het een droom was en dat ze in het echt dood is. Dat vindt ik nog steeds 1 van de moeilijkere dingen.

Ok dan schuldgevoel is alweer weg.



Mijn moeder was net 46 dus inderdaad erg jong. Het schokeffect is inderdaad enorm en het idee dat ik geen afscheid heb kunnen nemen is vreselijk, maar ik ben blij dat ik haar niet heb zien afglijden. Het is wel een vrij vredige manier van inslapen voor haar geweest.

lapin schreef op 03 juni 2008 @ 14:15:





Ik denk wel eens dat rouwen om iemand die plotseling, zonder nare slepende ziekte, is overleden, op een andere manier gaat. Ik zeg niet dat het makkelijker is, maar het is anders. Vooral het schokeffect is vele malen groter. En het geen afscheid kunnen nemen. Daar blijf je lang last van houden.



Een knuffel van mij.

Dat is mijn ervaring ook wel. Mijn broer en zus waren allebei ziek, mijn broer een paar maanden, mijn zus een paar jaar. Je weet op een gegeven moment dat iedere keer dat je de ander ziet de laatste keer kan zijn. En niet dat je dan altijd zwaar beladen afscheid neemt, niet dat de schok of het verdriet minder zijn, maar het is anders.

De onverwachte dood van mijn schoonzus en de onverwachte zelfmoord van de beste vriend van meneer Nilsson, dat was alsof de aarde onder je voeten openscheurde en je in een vreselijk zwart gat viel

Aan de andere kant, ik vond het zo erg om mijn zus ziek te zien, om haar te zien aftakelen door die kuthersentumor, dat deed zo'n pijn. Ik weet nog steeds niet wat me meer pijn deed, haar ziekte of haar dood. Ik weet het werkelijk niet.

Oja, van mijn schoonzus en die vriend hebben we ook geen afscheid kunnen nemen toen ze in de kist lagen. De kist mocht namelijk niet meer open, allebei waren ze al te lang dood voor ze begraven werden, dus dat werd afgeraden.

Daar heb ik ook zo'n moeite mee gehad, die dichte kisten zonder dat je zeker wist of zíj er wel in lagen. Het konden net zo goed stenen zijn geweest ofzo.

Geen woorden, alleen een voor iedereen hier.

redlock schreef op 03 juni 2008 @ 19:14:

Geen woorden, alleen een voor iedereen hier.

me too

Ikbenik,



Ik denk ook dat de schok groter is bij een onverwacht overlijden. De kanker was in november 2006 bij mijn moeder geconstateerd en in januari 2008 is ze dus overleden. We wisten dat ze ongeneeslijk was, maar hadden -uiteraard- niet verwacht dat ze aan de chemo zou sterven. Maar onverwacht was het niet en ik heb goed afscheid genomen. Ik kon dus vrijwel direct berusten (weet niet of dit het goede woord is) in haar overlijden.



Het uiteindelijke verdriet gemis, na de schok, dat zal uiteindelijk wel gelijk zijn. Maar ik heb bijvoorbeeld geen boosheid of woede gevoeld.



Maar, het jaar waarin ze kanker had, de constatering, bestralingen, uitzaaïngen, 1e serie chemokuren die nog in onderzoeksfase zat en waar ze ook al een wrak uitkwam waardoor we vorig jaar onze vakantie hebben afgebroken. de snelle terugkeer van de uitzaaïngen, de onzekerheid, de reguliere chemo die haar uiteindelijk fataal werd. Het was een energievretend, slopend jaar met heel veel onzekerheid, hoop, teleurstelling, verdriet, zorgen en vooral angst.



Heel gek, maar ik had een paar weken na mama's overlijden enorm veel energie en ben vanaf dat moment weer veel gaan werken. Het verdriet was concreter dan de angst en onzekerheid van de periode ervoor en daardoor toch minder slopend. Ofzo.

Pebbles,



Heb net je stukjes in jullie kletstopic gelezen en herken weer veel. En ook wat je hier schrijft over de eenzaamheid en het volwassen zijn en de andere band met je moeder herken ik.



Stom voorbeeldje: mijn zoon was vandaag voor het eerst op schoolreis en ik was mee als hulpmoeder. Kom ik tijdens zijn schoolreisje een van mijn beste vriendinnetjes van vroeger tegen, die ik door emigratie enzo uit het oog verloren was, tegen. Was daar ook als hulpmoeder, terwijl we elkaar echt al een jaar of 15 ofzo niet gezien hadden en niet eens wisten dat we dus inmiddels moeders waren. Was hartstikke leuk, we stonden te gillen tussen de kinders.



Bel ik later mijn vader, en roep heel blij "weet je wie ik tegen kwam? Truus!" Nou ja, mijn vader weet dan niet over wie het gaat, terwijl dat meisje een flink aantal jaar van mijn leven elk gesprek aan onze keukentafel domineerde (Truus en ik zusenzo, Truus zei ditendat, etc.) én bovendien ontelbare keren bij ons thuis is geweest.



Laatst had ik dat ook al met een oud schoolvriendinnetje, precies hetzelfde. En op dat soort stomme momenten overvalt me het gemis, omdat mijn moeder niet alleen net als ik zou zitten gillen "neeeeee! echt? hoe was het met haar?" maar bovendien ook nog tientallen anekdotes zou weten op te diepen die ik zelf al lang weer vergeten was.



Het zijn die kleine dingen waardoor ik voel dat ik nu echt een Remi ben. Want er is niemand over die mij zo goed kent. Alleen mijn broertje, maar die is jonger en heeft dus ook veel gemist omdat hij te jong was om dingen echt mee te krijgen.



Ik ben geschiedenisloos, zo lijkt het. En aan de ene kant geeft dat een hoop vrijheid, aan de andere kant is het soms eenzaam. Je moet alles vanaf de grond weer opbouwen en doordat ik ook al vrijgezel ben is er niemand meer die mijn dagelijks leven deelt.



Nou ja, ik denk daar maar niet te veel over na, want daar word ik wel verdrietig van.



Oh ja, dat van die shock van het onverwachte, dat is ook heel herkenbaar. Soms denk ik nog wel eens aan de dag waarop mijn moeder stierf, aan hoe ik haar aan de telefoon had en doodleuk sokken en nieuwe revutjes en vivas in een tas stond in te pakken en op mijn gemakkie naar het ziekenhuis reed, ervan overtuigd dat ze gewoon even onderzocht zou moeten worden en dan met "u moet wat meer ontspannen" naar huis gestuurd zou worden. En dat ik aankwam en ze gewoon dood was. Zomaar. En dat ik haar sindsdien gewoon nooit meer gezien heb, nooit meer gesproken heb, nooit meer iets heb kunnen vragen. Ik had letterlijk nog nooit in mijn leven iets gedaan zonder het eerst tot in den treure met haar te bespreken en te herkauwen. En nu doe ik ineens alles zelf. Heb ik kleren die ze nog nooit heeft gezien, een baan waar ze nog nooit over gehoord heeft, vriendinnen die haar nooit ontmoet hebben, een zoon die op schoolreis gaat en die zij alleen gekend heeft als baby. Gek idee, blijft dat.