Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
zaterdag 7 juni 2008 om 20:34
Jeetje Miep, dikke knuffel meid! Wat mensen ook voor opmerkingen kunnen maken! Ongeloofelijk wat hard. Die vrouw heeft idd niets meegemaakt zo te horen. Was ook een vrouw in de winkel die mn vader en moeder wel kende. Die zei ook tegen mijn moeder: "Ach, het gaat wel weer over. "
Die wil je toch wel wat doen! Zeg dan niets!!
Ook dat van die bedrijfsarts komt me bekend voor. Ze willen je alleen maar weer snel aan het werk hebben en je moet niet meer daar aan terug denken. Tja, makkelijk gezegd natuurlijk. Maar zo werkt het in het echt niet.
Als ik sommige dingen van jullie zo lees dan is het net of het mijn eigen woorden zijn. Ook ik zit op het moment thuis van mn werk. Sukkel al een beetje vanaf december dat ik verdrietige buien heb. Heb wel eens weken gehuild en in de put gezeten. Dan ging het weer even goed en begon het zo weer. Toen toch maar naar de huisarts geweest en bleek ik een postnatale depressie te hebben. Vond ik erg raar, maar door wat ik allemaal heb meegemaakt is mijn posttraumatische stressstoornis omgezet naar een postnatale depressie. (woorden van de psychiater). Ik ben erg gelukkig met mijn kindje dus vond het erg raar, maar dit is een hormonenkwestie blijkbaar. Ik wilde liever geen medicijnen. Ben te bang om echt teveel aan te komen of er niet meer zonder te kunnen. Nu krijg ik na de vakantie dus opnieuw gesprekken, maar dan bij iemand anders. Ik hoop dat dat echt gaat helpen. Was weken terug weer voor halve dagen aan het werk, maar het lukt me gewoon niet. Ik vergeet alles, kan me niet concentreren en kan zo beginnen te huilen als mn baas vraagt hoe het gaat. Zo ben ik normaal niet en dat wil ik ook helemaal niet!! Dus hoop dat die andere man mij na de vakantie kan helpen weer een beetje mezelf te worden. Voor mijn man zijn die woede aanvallen ook niet leuk natuurlijk. Soms kan ik mn zoontje niet horen huilen, terwijl hij dat amper doet. Loop er dan ook echt bij weg. Het is zo'n schatje, maar dan ben ik zo geiriteerd, schaam me er gewoon voor, maar zo voelt het soms.
Ook ik praat nog gewoon over mn vader. Sommige mensen kunnen er niet tegen. Nou ik ook niet. Wij zitten er mee! Wij moeten hem elke dag missen. Mn tante (zus van mn vader) laat helemaal niets meer van zich horen. Terwijl ze eerder elke week op visite kwamen. Vind ik zo erg voor mn moeder. Je komt er op zo'n moment wel achter waar je wel en niet wat aan hebt. Ik ben nog steeds zuur over die zogenaamde vriendinnen van me. Maar dat heb ik al eens geschreven. Zo ongeloofelijk dat mensen zo kunnen doen, maar dat is een teken dat ze het (gelukkig) nog niet meegemaakt hebben.
Miep, wat verschrikkelijk dat je je vader zo heb moeten zien lijden. Ik wil jou of iemand anders niet kwetsen, maar ik had gewild dat ik nog afscheid kon nemen. Ik zeg wel eens dat ik gewild had dat hij ziek was. Dat we konden zeggen het is beter zo, want hij was zo ziek en heeft geen pijn meer. Begrijp me niet verkeerd wil mn vader niet zo zien als dat jij omschrijft, maar hij is zo in elkaar gezakt en heeft niets meer meegekregen. We hebben nog wel wat gezegd aan het bed, maar hij was hersendood. Geen idee of hij mij nog heeft gehoord. Dat vind ik nog het ergste. Zo in 1 klap voorbij. Nog maar 53, Dat is niet te begrijpen. Ik mis hem zo!!
Die wil je toch wel wat doen! Zeg dan niets!!
Ook dat van die bedrijfsarts komt me bekend voor. Ze willen je alleen maar weer snel aan het werk hebben en je moet niet meer daar aan terug denken. Tja, makkelijk gezegd natuurlijk. Maar zo werkt het in het echt niet.
Als ik sommige dingen van jullie zo lees dan is het net of het mijn eigen woorden zijn. Ook ik zit op het moment thuis van mn werk. Sukkel al een beetje vanaf december dat ik verdrietige buien heb. Heb wel eens weken gehuild en in de put gezeten. Dan ging het weer even goed en begon het zo weer. Toen toch maar naar de huisarts geweest en bleek ik een postnatale depressie te hebben. Vond ik erg raar, maar door wat ik allemaal heb meegemaakt is mijn posttraumatische stressstoornis omgezet naar een postnatale depressie. (woorden van de psychiater). Ik ben erg gelukkig met mijn kindje dus vond het erg raar, maar dit is een hormonenkwestie blijkbaar. Ik wilde liever geen medicijnen. Ben te bang om echt teveel aan te komen of er niet meer zonder te kunnen. Nu krijg ik na de vakantie dus opnieuw gesprekken, maar dan bij iemand anders. Ik hoop dat dat echt gaat helpen. Was weken terug weer voor halve dagen aan het werk, maar het lukt me gewoon niet. Ik vergeet alles, kan me niet concentreren en kan zo beginnen te huilen als mn baas vraagt hoe het gaat. Zo ben ik normaal niet en dat wil ik ook helemaal niet!! Dus hoop dat die andere man mij na de vakantie kan helpen weer een beetje mezelf te worden. Voor mijn man zijn die woede aanvallen ook niet leuk natuurlijk. Soms kan ik mn zoontje niet horen huilen, terwijl hij dat amper doet. Loop er dan ook echt bij weg. Het is zo'n schatje, maar dan ben ik zo geiriteerd, schaam me er gewoon voor, maar zo voelt het soms.
Ook ik praat nog gewoon over mn vader. Sommige mensen kunnen er niet tegen. Nou ik ook niet. Wij zitten er mee! Wij moeten hem elke dag missen. Mn tante (zus van mn vader) laat helemaal niets meer van zich horen. Terwijl ze eerder elke week op visite kwamen. Vind ik zo erg voor mn moeder. Je komt er op zo'n moment wel achter waar je wel en niet wat aan hebt. Ik ben nog steeds zuur over die zogenaamde vriendinnen van me. Maar dat heb ik al eens geschreven. Zo ongeloofelijk dat mensen zo kunnen doen, maar dat is een teken dat ze het (gelukkig) nog niet meegemaakt hebben.
Miep, wat verschrikkelijk dat je je vader zo heb moeten zien lijden. Ik wil jou of iemand anders niet kwetsen, maar ik had gewild dat ik nog afscheid kon nemen. Ik zeg wel eens dat ik gewild had dat hij ziek was. Dat we konden zeggen het is beter zo, want hij was zo ziek en heeft geen pijn meer. Begrijp me niet verkeerd wil mn vader niet zo zien als dat jij omschrijft, maar hij is zo in elkaar gezakt en heeft niets meer meegekregen. We hebben nog wel wat gezegd aan het bed, maar hij was hersendood. Geen idee of hij mij nog heeft gehoord. Dat vind ik nog het ergste. Zo in 1 klap voorbij. Nog maar 53, Dat is niet te begrijpen. Ik mis hem zo!!
zaterdag 7 juni 2008 om 21:25
Allereerst een dikke 
voor iedereen hier.
Ik heb het al eens geschreven, maar ik heb ook geen ouders meer. Mijn vader overleed na een lang ziekbed toen ik 17 was en mijn moeder is ruim een jaar geleden overleden.
Aangezien de buitenwereld over het algemeen niet geinteresseerd is in gesprekken over overleden ouders, praat ik er weinig over. Ik praat wel met mijn zus en partner en wat goede vrienden, maar behalve mijn zus, kan niemand (en dat is logisch) zich voorstellen hoe het voelt. Ik had nooit verwacht dat ik me zo verloren zou voelen.
voor iedereen hier.Ik heb het al eens geschreven, maar ik heb ook geen ouders meer. Mijn vader overleed na een lang ziekbed toen ik 17 was en mijn moeder is ruim een jaar geleden overleden.
Aangezien de buitenwereld over het algemeen niet geinteresseerd is in gesprekken over overleden ouders, praat ik er weinig over. Ik praat wel met mijn zus en partner en wat goede vrienden, maar behalve mijn zus, kan niemand (en dat is logisch) zich voorstellen hoe het voelt. Ik had nooit verwacht dat ik me zo verloren zou voelen.
Cum non tum age
zondag 8 juni 2008 om 10:41
Ik heb het ook vaak meegemaakt dat ik rare opmerking kreeg over het overlijden van mijn moeder. Mijn moeder was lichamelijk niet ziek, maar psychisch wel. Zo heb ik meer dan eens te horen gekregen dat het vast een opluchting was omdat ik me nu niet meer druk over haar hoefde te maken. 
Alsof dat het enige is wat mijn moeder voor me betekende.
Ik merk dat ik het moeilijk vindt om mama te zeggen. Klinkt erg onnatuurlijk ineens ongepast. Zelfs als ik het met me zussen over mijn moeder heb zich ik vaak onze moeder terwijl het toch altijd mama was. Ik praat ook nog vaak over mijn ouders, soms moet ik er alleen bij vermelden dat ze overleden zijn. Mijn neefje zegt ook we gaan naar oma in het gras (ze is begraven) en toen hij ging verhuizen liep die gelijk naar het raam en riep naar de wolken (daar waar opa en oma zijn) Je hoeft niet meer te zoeken ik woon nou hier! Ongelofelijk he knul was 4. Heerlijk hoe kinderen hiermee om gaan.
De woede aanvallen heb ik jaren gehad na het overlijden van mijn moeder. Vooral op mezelf. Soms kon ik tot bloedens toe mezelf slaan om daarna in huilen uit te barsten en niet van de pijn, maar idd van het verloren voelen. Zo alleen. Inmiddels heb ik deze buien niet meer, maar voel ik vaak helemaal niets meer. Soms vraag ik me af wat beter was... Maar dat komt door mijn depressie dus ik begrijp het zeker als mensen vrijwel niets herkennen hiervan.
Alsof dat het enige is wat mijn moeder voor me betekende. Ik merk dat ik het moeilijk vindt om mama te zeggen. Klinkt erg onnatuurlijk ineens ongepast. Zelfs als ik het met me zussen over mijn moeder heb zich ik vaak onze moeder terwijl het toch altijd mama was. Ik praat ook nog vaak over mijn ouders, soms moet ik er alleen bij vermelden dat ze overleden zijn. Mijn neefje zegt ook we gaan naar oma in het gras (ze is begraven) en toen hij ging verhuizen liep die gelijk naar het raam en riep naar de wolken (daar waar opa en oma zijn) Je hoeft niet meer te zoeken ik woon nou hier! Ongelofelijk he knul was 4. Heerlijk hoe kinderen hiermee om gaan.
De woede aanvallen heb ik jaren gehad na het overlijden van mijn moeder. Vooral op mezelf. Soms kon ik tot bloedens toe mezelf slaan om daarna in huilen uit te barsten en niet van de pijn, maar idd van het verloren voelen. Zo alleen. Inmiddels heb ik deze buien niet meer, maar voel ik vaak helemaal niets meer. Soms vraag ik me af wat beter was... Maar dat komt door mijn depressie dus ik begrijp het zeker als mensen vrijwel niets herkennen hiervan.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zondag 8 juni 2008 om 23:19
Ikbenik, wat ontzettend lief hoe je neefje ermee omgaat. Kinderen noemen alles bij de naam eigenlijk, die doen helemaal niet omzichtig of 'spannend' over de dood.
Vergeef me als je het al verteld hebt maar ben je depressief geworden nadat je moeder is overleden of staat het daar los van? Ik kan me wel voorstellen dat het intense verdriet om je moeder een grote invloed heeft op je depressie. De woede-aanvallen herken ik zeker, nu ik zo aan het rouwen ben. Het staat bij mij wel los van mijn depressieve klachten. Gelukkig doe ik mezelf geen pijn (op die teen na dan.. ahum).
En nu voel je vaak niks meer zeg je.. Is dat ook het effect van de depressie en de medicijnen (als je die neemt natuurlijk)? Sterkte meisje.
Knuffels voor iedereen en slaap lekker, dat het verdriet ook maar even mag gaan liggen.
Snoek
Vergeef me als je het al verteld hebt maar ben je depressief geworden nadat je moeder is overleden of staat het daar los van? Ik kan me wel voorstellen dat het intense verdriet om je moeder een grote invloed heeft op je depressie. De woede-aanvallen herken ik zeker, nu ik zo aan het rouwen ben. Het staat bij mij wel los van mijn depressieve klachten. Gelukkig doe ik mezelf geen pijn (op die teen na dan.. ahum).
En nu voel je vaak niks meer zeg je.. Is dat ook het effect van de depressie en de medicijnen (als je die neemt natuurlijk)? Sterkte meisje.
Knuffels voor iedereen en slaap lekker, dat het verdriet ook maar even mag gaan liggen.
Snoek
maandag 9 juni 2008 om 07:58
maandag 9 juni 2008 om 10:32
He Fussie, mooi he zo'n droom.
Mijn moeder droomde vorige week ook over mijn vader. Hij was helemaal niet dood zei hij tegen haar. Maar waar hij dan wel was, dat zei hij niet. Ze voelde zich wel heel rustig na die droom.
Mijn moeder gaat zo'n 2 a 3 x per week naar de begraafplaats om even bij mijn vader te zijn. Daar maak ik me eigenlijk een beetje zorgen over, dat is best veel. Ze moet er ook zo'n 3 kwartier voor rijden iedere keer.
Vorige week vrijdag heeft ze een kunstgrasmatje met 2 doelpalen en een minivoetbal bij hem neergezet. Daar moest ik eigenlijk best om (glim)lachen.
Het gaat iets beter met me, alleen nog een beetje keelpijn en verkouden.
Iedereen
Mijn moeder droomde vorige week ook over mijn vader. Hij was helemaal niet dood zei hij tegen haar. Maar waar hij dan wel was, dat zei hij niet. Ze voelde zich wel heel rustig na die droom.
Mijn moeder gaat zo'n 2 a 3 x per week naar de begraafplaats om even bij mijn vader te zijn. Daar maak ik me eigenlijk een beetje zorgen over, dat is best veel. Ze moet er ook zo'n 3 kwartier voor rijden iedere keer.
Vorige week vrijdag heeft ze een kunstgrasmatje met 2 doelpalen en een minivoetbal bij hem neergezet. Daar moest ik eigenlijk best om (glim)lachen.
Het gaat iets beter met me, alleen nog een beetje keelpijn en verkouden.
Iedereen
maandag 9 juni 2008 om 18:34
Lapin, als je moeder dat fijn vind gewoon laten gaan hoor. Mijn moeder had dat in het begin ook zelf en ik ook wel. Kom er nu 1 x in de week en vind het fijn als het mooi schoon is en er mooie bloemen en plantjes staan. Maar praten doe ik er eigenlijks niet. Ik denk er wel veel aan hem. Dat is een beetje mijn manier van "praten" zeg maar.
Mijn moeder heeft aangegeven dat ze nu toch wel de kleren uit wil zoeken van mijn vader. Dat hangt er nu al meer dan 2 jaar nog steeds opdezelfde plek in de kast. Ik vind het fijn, mag graag eens in de kast naar zijn kleren kijken. Raar misschien, maar ik heb er wel moeite mee dat ze wil opruimen. Moet ook wel een keer en dat is voor mijn moeder misschien ook wel beter, maar het doet me toch wel weer wat. Maar we gaan het samen doen dus dat is wel fijn....
Helaas heb ik niet van die "leuke"dromen. Heb alleen de beelden weer van het ziekenhuis etc, maar niet dat ik hem echt zie ofzo. Dat vind ik heel erg jammer! Maar misschien sta ik er nog steeds niet voor open ofzo.
Mijn moeder heeft aangegeven dat ze nu toch wel de kleren uit wil zoeken van mijn vader. Dat hangt er nu al meer dan 2 jaar nog steeds opdezelfde plek in de kast. Ik vind het fijn, mag graag eens in de kast naar zijn kleren kijken. Raar misschien, maar ik heb er wel moeite mee dat ze wil opruimen. Moet ook wel een keer en dat is voor mijn moeder misschien ook wel beter, maar het doet me toch wel weer wat. Maar we gaan het samen doen dus dat is wel fijn....
Helaas heb ik niet van die "leuke"dromen. Heb alleen de beelden weer van het ziekenhuis etc, maar niet dat ik hem echt zie ofzo. Dat vind ik heel erg jammer! Maar misschien sta ik er nog steeds niet voor open ofzo.
maandag 9 juni 2008 om 18:43
Blink, ik zeg er ook niets van tegen haar. Maar ik vind het zo triest dat ze daar in haar eentje zit. En ze gaat nu, na anderhalf jaar, veel vaker dan in het begin. Toen ging ze 1 x per week. Maar misschien troost het haar inderdaad wel. Ik ga wel altijd met haar mee als ik in Nederland ben.
Moeilijk he, die kleren uitzoeken. Het is zo definitief. Maar ik denk dat het voor je moeder inderdaad beter is. Mijn moeder heeft alleen nog mijn vader zijn jack aan de kapstok hangen. Eronder staan zijn schoenen nog. Ik kijk er ook altijd even naar als ik bij haar ben.
Moeilijk he, die kleren uitzoeken. Het is zo definitief. Maar ik denk dat het voor je moeder inderdaad beter is. Mijn moeder heeft alleen nog mijn vader zijn jack aan de kapstok hangen. Eronder staan zijn schoenen nog. Ik kijk er ook altijd even naar als ik bij haar ben.
maandag 9 juni 2008 om 21:35
Mijn papa had binnen een maand alles al in dozen qua kleding. Zelf zou ik dat niet gedaan hebben, maar hij moet doen waar hij zich goed bij voelt. De dozen hebben een poosje in de garage gestaan en zijn afgelopen weekend naar een verzamelpunt gegaan. Van daaruit gaat alles naar een oostblokland.Ze kunnen hun lol wel op, een complete doos met spijkerbroeken zit ertussen! Een verhuisdoos vol! En mijn moeder maar piepen dat ze niets had, nou, ik geloof haar niet meer hoor 
ik heb veel kleren meegenomen en die draag ik nu zelf. Soms is dat raar, maar vaker is het fijn.
fijn dat je weer wat opknapt Lapin! Misschien is het ook wel moeilijker na het eerste jaar. Realiseer je je dan pas dat het echt over en uit is. En komt het verdriet des te heftiger opzetten.
Ik ga nog even gordijntjes ophangen. Ben ontzettend aan het opruimen hier in huis. Gooi veel weg en sorteer ontzettend. Helemaal nieuw voor mij, dat opruimen. Maar wel fijn, zo'n opgeruimd huis!
ik heb veel kleren meegenomen en die draag ik nu zelf. Soms is dat raar, maar vaker is het fijn.
fijn dat je weer wat opknapt Lapin! Misschien is het ook wel moeilijker na het eerste jaar. Realiseer je je dan pas dat het echt over en uit is. En komt het verdriet des te heftiger opzetten.
Ik ga nog even gordijntjes ophangen. Ben ontzettend aan het opruimen hier in huis. Gooi veel weg en sorteer ontzettend. Helemaal nieuw voor mij, dat opruimen. Maar wel fijn, zo'n opgeruimd huis!
dinsdag 10 juni 2008 om 14:00
Blink, je kwetst me niet hoor. Maar het is denk ik ook nooit goed. Als je iemand hebt zien lijden, zou je voor diegene gewild hebben dat het in 1 klap over was geweest en andersom ook denk ik. Het was misschien ook anders als mijn vader er vrede mee zou hebben gehad. Maar hij werd op het einde heel boos, hij wilde nog zoveel....
De tranen zitten weer hoog momenteel. Een kindje van een mede-zwangere is na 10 maanden vechten alsnog overleden. ZO'n vrolijk meisje, altijd met een brede glimlach op de foto. Het ene moment werden er nog plannen gemaakt voor een evt thuiskomst na haar 1e verjaardag en ineens was het op. De artsen konden niks meer voor haar doen en binnen een week is ze er niet meer. Ongelofelijk, sprakeloos en oneerlijk. Nu is ze thuis, eindelijk na al die maanden ziekenhuis, maar op deze manier is wel heel wrang natuurlijk.
De tranen zitten weer hoog momenteel. Een kindje van een mede-zwangere is na 10 maanden vechten alsnog overleden. ZO'n vrolijk meisje, altijd met een brede glimlach op de foto. Het ene moment werden er nog plannen gemaakt voor een evt thuiskomst na haar 1e verjaardag en ineens was het op. De artsen konden niks meer voor haar doen en binnen een week is ze er niet meer. Ongelofelijk, sprakeloos en oneerlijk. Nu is ze thuis, eindelijk na al die maanden ziekenhuis, maar op deze manier is wel heel wrang natuurlijk.
dinsdag 10 juni 2008 om 21:59
Ja, of: Het kan toch helemaal niet dat mijn moeder dood is?
Mijn vader dacht dat hij mama's spullen snel zou opruimen, maar hij heeft het nog niet gedaan. ALs ik er ben strijk ik zijn overhemden op mama's kamer, tussen haar schilderspullen. In de kast haar kleren, daar kijk ik ook wel eens naar. Doosjes met kaarten, met dingetjes die ze van ons kreeg, geboortekaartjes van haar kleinkinderen. Mama bewaarde graag.
Mijn vader dacht dat hij mama's spullen snel zou opruimen, maar hij heeft het nog niet gedaan. ALs ik er ben strijk ik zijn overhemden op mama's kamer, tussen haar schilderspullen. In de kast haar kleren, daar kijk ik ook wel eens naar. Doosjes met kaarten, met dingetjes die ze van ons kreeg, geboortekaartjes van haar kleinkinderen. Mama bewaarde graag.
woensdag 11 juni 2008 om 08:37
Zeker in het begin dacht ik vaak: ow dit moet mama weten. En dan het bessef dat ze dood was echt vreselijk.
Ik woonde nog bij haar in huis en heb nog 3 zussen die uit huis waren. We zijn vrij snel aan de slag gegaan met het opruimen en uitruimen van de spullen omdat ik het moeilijk vond om er de hele dag tegen aan te kijken. Sommige kleding dragen we nu zelf en dat voelt eigenlijk wel goed. Met het uitruimen was het eigenlijk zelfs wel gezellig hoe krom dit ook klinkt. Soms hadden we echt zoiets van: mama wat moest je daar nou mee of juist van typisch mama! Soms kon 1 van ons iets nog herineren en de andere niet was ook wel grappig. Neemt niet weg dat het enorm zwaar ik om de spullen uit te zoeken.
Na ongeveer een half jaar zijn mijn vriend en ik gaan slapen in de kamer van mijn moeder. Toevallig hadden we deze voor haar helemaal opgeknapt en zou ze er het weekend nadat ze was overleden voor het eerst in slapen. Mijn vader heeft het bed nog gemaakt dus het is voor mij best een kamer met emotionele waarde. Aan het begin voelde het echt niet goed alsof ik een indringer was. Mijn moeder had niet eens haar kamer af gezien en nou liggen wij erin! Maar nu vindt ik het mooi. Zeker als de kinderen bij ons in bed klimmen, doet me op een leuke manier aan vroeger denken en dan voelt alles weer even goed. Voor eventjes.
Ik woonde nog bij haar in huis en heb nog 3 zussen die uit huis waren. We zijn vrij snel aan de slag gegaan met het opruimen en uitruimen van de spullen omdat ik het moeilijk vond om er de hele dag tegen aan te kijken. Sommige kleding dragen we nu zelf en dat voelt eigenlijk wel goed. Met het uitruimen was het eigenlijk zelfs wel gezellig hoe krom dit ook klinkt. Soms hadden we echt zoiets van: mama wat moest je daar nou mee of juist van typisch mama! Soms kon 1 van ons iets nog herineren en de andere niet was ook wel grappig. Neemt niet weg dat het enorm zwaar ik om de spullen uit te zoeken.
Na ongeveer een half jaar zijn mijn vriend en ik gaan slapen in de kamer van mijn moeder. Toevallig hadden we deze voor haar helemaal opgeknapt en zou ze er het weekend nadat ze was overleden voor het eerst in slapen. Mijn vader heeft het bed nog gemaakt dus het is voor mij best een kamer met emotionele waarde. Aan het begin voelde het echt niet goed alsof ik een indringer was. Mijn moeder had niet eens haar kamer af gezien en nou liggen wij erin! Maar nu vindt ik het mooi. Zeker als de kinderen bij ons in bed klimmen, doet me op een leuke manier aan vroeger denken en dan voelt alles weer even goed. Voor eventjes.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 11 juni 2008 om 11:18
Momenteel zit ik er ook een beetje doorheen. Ik heb bijna vakantie, maar zou nu al meteen vrij willen nemen. Ik erger me aan alles en iedereen. Word pisnijdig om niks. En ik ben moe, vreselijk moe. Niet zozeer lichamelijk, maar vooral geestelijk. Ik heb besloten nog een paar dagen aan mijn vakantie vast te plakken zodat ik tenminste een maand weg ben. Hopelijk lukt dat. Het is de bedoeling dat we a.s. zondag (vaderdag!) de as van mijn vader gaan verstrooien. Ik hoop dat het weer een beetje meewerkt. We willen dat doen op een meer waar we vroeger als gezin vaak naartoe gingen. Mijn moeder zal er niet bij zijn, dat trekt ze niet. Mijn broer, schoonzus, vriendlief en ik zullen het doen.
woensdag 11 juni 2008 om 11:53
woensdag 11 juni 2008 om 11:54
Ikbenik, dat lijkt me heel moeilijk om in dat huis te blijven wonen, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook lekker vertrouwd.
Pebbles, ook wel fijn dat je moeder alles bewaarde. Mijn vader was ook zo'n verzamelaar. Ik heb ook best veel mee naar huis genomen. Zelfs wat gereedschap van hem, waar hij altijd zijn initialen inkraste. En ik draag zijn horloge af en toe.
Rosalita, dat hebben wij vorig jaar gedaan met zijn allen. Dat is best wel een emotionele gebeurtenis. Ik heb samen met mijn zus de bus met as leeggekeerd.
En het is heel raar, het is nu een jaar geleden, maar zijn as ligt nog steeds boven de grond.
Daarna zijn we met zijn allen uit eten gegaan om het toch nog een beetje af te sluiten. Niet om het te vieren ofzo, realiseer me nu dat het zo klinkt. We hadden een tafel gereserveerd voor 7 personen, maar ze hadden een ronde tafel gedekt voor 8 personen. Ik heb de hele tijd naar die lege stoel zitten kijken. Daar had mijn vader horen te zitten
.
Pebbles, ook wel fijn dat je moeder alles bewaarde. Mijn vader was ook zo'n verzamelaar. Ik heb ook best veel mee naar huis genomen. Zelfs wat gereedschap van hem, waar hij altijd zijn initialen inkraste. En ik draag zijn horloge af en toe.
Rosalita, dat hebben wij vorig jaar gedaan met zijn allen. Dat is best wel een emotionele gebeurtenis. Ik heb samen met mijn zus de bus met as leeggekeerd.
En het is heel raar, het is nu een jaar geleden, maar zijn as ligt nog steeds boven de grond.
Daarna zijn we met zijn allen uit eten gegaan om het toch nog een beetje af te sluiten. Niet om het te vieren ofzo, realiseer me nu dat het zo klinkt. We hadden een tafel gereserveerd voor 7 personen, maar ze hadden een ronde tafel gedekt voor 8 personen. Ik heb de hele tijd naar die lege stoel zitten kijken. Daar had mijn vader horen te zitten
.
woensdag 11 juni 2008 om 12:13
Het slijt. Op den duur. En hoe lang dat duurt is voor iedereen verschillend.
Mijn zus is 13 jaar geleden overleden. Zij was niet alleen mijn grote zus, maar ook mijn beste vriendin. Vlak na haar dood heb ik me er over verbaasd dat het leven gewoon doorging. Stoplichten sprongen op groen, er zaten mensen bij de Chinees, er werden boodschappen gedaan. Ik weet nog dat ik dat dat zo raar vond, want voor mij stond alles stil.
Ik ben heel diep gegaan in de periode na haar dood. Mijn relatie ging kapot, omdat ik niet zag dat mijn vriend ook verdriet had, ik was zo met mijn eigen verdriet bezig.
Inderdaad waren er ook mensen die vonden dat ik na een bepaalde tijd wel genoeg gerouwd had. Daar ben ik toen zo boos om geworden. Wie bepaalt hoe lang ik verdrietig mag zijn en sinds wanneer staat daar een tijd voor??
Gaandeweg ging ik me realiseren dat het inderdaad slijt. Dacht ik vroeger met pijn en verdriet terug aan haar, nu doe ik dat met een glimlach en een warm gevoel. Natuurlijk zal ik haar altijd blijven missen, maar de boosheid is eraf. En dat is goed.
Mijn zus is 13 jaar geleden overleden. Zij was niet alleen mijn grote zus, maar ook mijn beste vriendin. Vlak na haar dood heb ik me er over verbaasd dat het leven gewoon doorging. Stoplichten sprongen op groen, er zaten mensen bij de Chinees, er werden boodschappen gedaan. Ik weet nog dat ik dat dat zo raar vond, want voor mij stond alles stil.
Ik ben heel diep gegaan in de periode na haar dood. Mijn relatie ging kapot, omdat ik niet zag dat mijn vriend ook verdriet had, ik was zo met mijn eigen verdriet bezig.
Inderdaad waren er ook mensen die vonden dat ik na een bepaalde tijd wel genoeg gerouwd had. Daar ben ik toen zo boos om geworden. Wie bepaalt hoe lang ik verdrietig mag zijn en sinds wanneer staat daar een tijd voor??
Gaandeweg ging ik me realiseren dat het inderdaad slijt. Dacht ik vroeger met pijn en verdriet terug aan haar, nu doe ik dat met een glimlach en een warm gevoel. Natuurlijk zal ik haar altijd blijven missen, maar de boosheid is eraf. En dat is goed.
woensdag 11 juni 2008 om 12:14
woensdag 11 juni 2008 om 12:33
Jeetje Lapin, dat zou echt een wrang gevoel zijn geweest die lege stoel. Misschien "moest"het zo zijn. Was hij er toch een beetje bij. Klinkt zweverig, ben ik helemaal niet, maar geloof stiekum toch wel dat we een teken krijgen. Heb een periode gehad dat de deurbel ging. Nou, dan deed ik de deur open en liet hem binnen. hahaha als ik er aan terug denk dan ben je gewoon 'gek' bezig. Maar het gaf me wel een fijn gevoel. Die deurbel ging trouwens ook vaak af bij mn moeder thuis.
Ik heb al bloemen besteld voor zondag. Mijn vader is gecremeerd, maar heeft wel een grafje in zijn geboortedorp. Ik vind het fijn om heen te gaan.
Fashion, ik begrijp je zo goed meid!! Ik ben toen ik nog zwanger was eens flink door het lint gegaan. De hele buurt heeft ons horen ruzieen. (schaam ik me nog voor).
We waren aan het behangen en het wilde voor geen meter lukken. Ik was zo boos, verdrietig en gefrustreerd dat ik mijn man uitgescholden heb. Wat de echte reden was als mijn vader er nog was geweest had het er super mooi ingezeten binnen een halve middag. Dat deed me zo zeer dat ik hem zulke dingen niet meer kan vragen. Of even zijn armen om me heen of een aai door mn haar wat hij altijd deed. Ja, dat mis ik zo! Nu gaan we ook verhuizen en moet ik het terras achterlaten die hij nog heeft gemaakt. Klinkt stom, zijn gewoon stenen, maar ik heb het er toch moeilijk mee.
Maar hij zal het vast goed vinden dat ik verhuis en dichterbij mn moeder woon. Ik heb altijd geschreeuwd dat het dorp zo saai was en ik er nooit wilde wonen toen ik puberde. Wat zal mn vader me nu uitlachen daarboven. Ik ga er namelijk volgende maand wonen.
Ik heb al bloemen besteld voor zondag. Mijn vader is gecremeerd, maar heeft wel een grafje in zijn geboortedorp. Ik vind het fijn om heen te gaan.
Fashion, ik begrijp je zo goed meid!! Ik ben toen ik nog zwanger was eens flink door het lint gegaan. De hele buurt heeft ons horen ruzieen. (schaam ik me nog voor).
We waren aan het behangen en het wilde voor geen meter lukken. Ik was zo boos, verdrietig en gefrustreerd dat ik mijn man uitgescholden heb. Wat de echte reden was als mijn vader er nog was geweest had het er super mooi ingezeten binnen een halve middag. Dat deed me zo zeer dat ik hem zulke dingen niet meer kan vragen. Of even zijn armen om me heen of een aai door mn haar wat hij altijd deed. Ja, dat mis ik zo! Nu gaan we ook verhuizen en moet ik het terras achterlaten die hij nog heeft gemaakt. Klinkt stom, zijn gewoon stenen, maar ik heb het er toch moeilijk mee.
Maar hij zal het vast goed vinden dat ik verhuis en dichterbij mn moeder woon. Ik heb altijd geschreeuwd dat het dorp zo saai was en ik er nooit wilde wonen toen ik puberde. Wat zal mn vader me nu uitlachen daarboven. Ik ga er namelijk volgende maand wonen.
woensdag 11 juni 2008 om 13:52
Dikke knuffel voor iedereen.
Het is toch ook gewoon gek bedacht dat we dit verdriet moeten doormaken? Dat iedereen dit in zijn leven meemaakt als er dierbaren sterven? Ik snap daar werkelijk niets van. En misschien komen we er sterker uit, zoals een vriendin zei, maar dat weegt niet op tegen de pijn en verdriet die er aan vooraf gaan.
Het is toch ook gewoon gek bedacht dat we dit verdriet moeten doormaken? Dat iedereen dit in zijn leven meemaakt als er dierbaren sterven? Ik snap daar werkelijk niets van. En misschien komen we er sterker uit, zoals een vriendin zei, maar dat weegt niet op tegen de pijn en verdriet die er aan vooraf gaan.
woensdag 11 juni 2008 om 15:46
Tja, dat is het dubbele, ik kan er prima mee leven dat het soms 'tijd' is dat mensen gaan. Ook dat ik zelf dood ga enzo, voelt heel natuurlijk.
Maar dan mag het pas bij 80 ofzo, niet als je nog jong bent. Maar ja, wie ben ik om te bepalen wie er oud genoeg is om te gaan?
Toch kan ik er wel zo nuchter tegenaan kijken. Waarom zou het mijn moeder niet zijn, ipv denken: waarom was het mijn moeder?
Mama voelt opeens wel heel ver weg. Net of ze nu echt weg is. Ik had ook nooit verwacht dat ik er zoveel verdriet van zou hebben, dat het me zoveel energie zou kosten.
Zondag ben ik jarig, mijn eerste verjaardag zonder mama. Maandag promoveert Lief, ook weer een lege plek bij het feest. Ik ben wel vastbesloten om er maandag wel een feest van te maken. Dat heeft Lief verdiend, dat moet.
Ook raar, zie ik opeens Benny Nijman op tv. Die is ook pas overleden en nu lijkt hij opeens zo echt nog. Lijkt me zo moeilijk als je vader of moeder bekend was en daardoor nog lang op tv of radio komt! Dan duurt de rouw nog langer misschien
Maar dan mag het pas bij 80 ofzo, niet als je nog jong bent. Maar ja, wie ben ik om te bepalen wie er oud genoeg is om te gaan?
Toch kan ik er wel zo nuchter tegenaan kijken. Waarom zou het mijn moeder niet zijn, ipv denken: waarom was het mijn moeder?
Mama voelt opeens wel heel ver weg. Net of ze nu echt weg is. Ik had ook nooit verwacht dat ik er zoveel verdriet van zou hebben, dat het me zoveel energie zou kosten.
Zondag ben ik jarig, mijn eerste verjaardag zonder mama. Maandag promoveert Lief, ook weer een lege plek bij het feest. Ik ben wel vastbesloten om er maandag wel een feest van te maken. Dat heeft Lief verdiend, dat moet.
Ook raar, zie ik opeens Benny Nijman op tv. Die is ook pas overleden en nu lijkt hij opeens zo echt nog. Lijkt me zo moeilijk als je vader of moeder bekend was en daardoor nog lang op tv of radio komt! Dan duurt de rouw nog langer misschien
