Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
woensdag 18 juni 2008 om 20:09
Susanne, dat is raar he? Eten bij je vader, zonder dat je moeder er is? Dat heb ik nog steeds een beetje, maar zeker in het begin. Het voelde alsof mijn vader zo weer binnen kon komen. Je kon hem altijd aan horen komen, hij floot altijd 1 of ander wijsje. 
Dat mis ik zo vreselijk, dat stomme gefluit van hem.
Dat mis ik zo vreselijk, dat stomme gefluit van hem.
donderdag 19 juni 2008 om 09:39
Hallo meiden, ik zit hier een beetje verdrietig te zijn. Ik heb net weer een berichtje achtergelaten op het topic van Kris10a. Haar man Patrick sterft (wat een klote woord 
) vandaag. Wat is het leven af en toe toch oneerlijk.
Wat ik eigenlijk wil zeggen? Geen idee . Ik wil jullie alleen maar een 
geven. En ik hoop, maar ik weet het niet zeker, dat we onze geliefden later weer tegen komen.
) vandaag. Wat is het leven af en toe toch oneerlijk.Wat ik eigenlijk wil zeggen? Geen idee
. Ik wil jullie alleen maar een geven. En ik hoop, maar ik weet het niet zeker, dat we onze geliefden later weer tegen komen.
donderdag 19 juni 2008 om 09:45
nou ik mag me hier ook aansluiten.
ik ben Michelle en ben 26.05.08 mijn vader veloren aan een acute hart stilstand. hij was nog maar 50 jr en ik 22jr me broertje 19jr en me moeder 48.
het is nog geen mnd geleden maar voel nu al dat iedereen vind dat ik nu wel weer eens normaal moet gaan doen.
ik ben steeds bezig met me moeder dat ze maar bezig is want ze heeft altijd in het teken van mijn vader geleeft en ik probeer met haar wat meer contact naar buiten te leggen door te gaan zwemmen en dat vind ik heel leuk hoor maar toch is dat op 22 jarige leeftijd niet helemaal normaal want ik wil voor me zelf ook zo veel doen maar dat kan ik nu dus niet. me moeder is helemaal niet zelfverzekerd en ik voel dat ik haar soms dat duwtje moet geven in de rug.
wat is dit moeilijk allemaal zeg.
ik ben Michelle en ben 26.05.08 mijn vader veloren aan een acute hart stilstand. hij was nog maar 50 jr en ik 22jr me broertje 19jr en me moeder 48.
het is nog geen mnd geleden maar voel nu al dat iedereen vind dat ik nu wel weer eens normaal moet gaan doen.
ik ben steeds bezig met me moeder dat ze maar bezig is want ze heeft altijd in het teken van mijn vader geleeft en ik probeer met haar wat meer contact naar buiten te leggen door te gaan zwemmen en dat vind ik heel leuk hoor maar toch is dat op 22 jarige leeftijd niet helemaal normaal want ik wil voor me zelf ook zo veel doen maar dat kan ik nu dus niet. me moeder is helemaal niet zelfverzekerd en ik voel dat ik haar soms dat duwtje moet geven in de rug.
wat is dit moeilijk allemaal zeg.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 19 juni 2008 om 09:56
Hallo Michelle,
Dus jij bent je vader ook plotseling verloren. Zonder afscheid te kunnen nemen. En veel te jong.
Ik denk dat je je moeder ook even wat tijd moet gunnen. Ik snap het wel, ik was de eerste paar maanden ook alleen maar bezig met mijn moeder. Tot ze aangaf ook een beetje met rust gelaten te willen worden. Het blijft moeilijk. Je wil iets doen, maar wat?
In ieder geval een dikke knuffel voor jou.
Dus jij bent je vader ook plotseling verloren. Zonder afscheid te kunnen nemen. En veel te jong.
Ik denk dat je je moeder ook even wat tijd moet gunnen. Ik snap het wel, ik was de eerste paar maanden ook alleen maar bezig met mijn moeder. Tot ze aangaf ook een beetje met rust gelaten te willen worden. Het blijft moeilijk. Je wil iets doen, maar wat?
In ieder geval een dikke knuffel voor jou.
donderdag 19 juni 2008 om 10:11
nou het was heel raar, mijn vader was van elke mnd 2 weken in China en 2 weken hier.
wij doen geen vader/moeder dag maar Familie dag en de zaterdag dat hij terug kwam wilde hij perse familiedag het moest perse gelijk dus wij van alles regelen lekker eten enzo heerlijk met elkaar zitten praten echt als een gezin. toen we later op de avond afscheid moesten nemen wilde ik en mijn vriend perse zoenen en knuffelen met hem * en nu huil ik weer * dat is gelukkig mijn afscheid geweest mijn moeder en broertje hebben helemaal niks.
nou mijn moeder vraagt ook echt mij om te winkelen en te zwemmen, voetbal kijken dus ik kan ook geen nee zeggen.
want ze heeft heel sterk het gevoel dat papa nog in huis is ze voelt hem enzo en dat geloof ik ook wel want ik voel hem ook! dus ze vlucht gewoon het huis uit.
maar mama en ik zijn zo ie zo heeeel hecht we bespreken alles met elkaar zoals ik hier al meer heb gelezen.
voor mij is maandag vreselijk! maandag 26.05 om 16.03 belde mijn broertje me op, Mies waar ben je? ja ik ben gewoon op mijn werk natuurlijk, wat is er? het is papa zegt hij met bevende stem. dus ik met me stomme kop vraag nog wat is er met papa, en deze woorden spoken nog elke dag door me hooft: hij is dood! ( steeds in me hooft, hij is dood, hij is dood ). ik kwam onderweg de ambu tegen nu steeds als ik ergens een ambu tegen kom verstijf ik helemaal.
wij doen geen vader/moeder dag maar Familie dag en de zaterdag dat hij terug kwam wilde hij perse familiedag het moest perse gelijk dus wij van alles regelen lekker eten enzo heerlijk met elkaar zitten praten echt als een gezin. toen we later op de avond afscheid moesten nemen wilde ik en mijn vriend perse zoenen en knuffelen met hem * en nu huil ik weer * dat is gelukkig mijn afscheid geweest mijn moeder en broertje hebben helemaal niks.
nou mijn moeder vraagt ook echt mij om te winkelen en te zwemmen, voetbal kijken dus ik kan ook geen nee zeggen.
want ze heeft heel sterk het gevoel dat papa nog in huis is ze voelt hem enzo en dat geloof ik ook wel want ik voel hem ook! dus ze vlucht gewoon het huis uit.
maar mama en ik zijn zo ie zo heeeel hecht we bespreken alles met elkaar zoals ik hier al meer heb gelezen.
voor mij is maandag vreselijk! maandag 26.05 om 16.03 belde mijn broertje me op, Mies waar ben je? ja ik ben gewoon op mijn werk natuurlijk, wat is er? het is papa zegt hij met bevende stem. dus ik met me stomme kop vraag nog wat is er met papa, en deze woorden spoken nog elke dag door me hooft: hij is dood! ( steeds in me hooft, hij is dood, hij is dood ). ik kwam onderweg de ambu tegen nu steeds als ik ergens een ambu tegen kom verstijf ik helemaal.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 19 juni 2008 om 10:29
Mies, het blijft moeilijk, ik weet het. Je moet maar gewoon doen wat goed voelt voor je moeder. Het was ook geen verwijt hoor.
Ik denk zeker dat je vader nog wel ergens in de buurt is. Dat gevoel had ik de eerste paar maanden na zijn dood ook. En dat werkte geruststellend bij mij, door het grote verdriet heen. Ik liep een paar weken na zijn dood met mijn hond in het bos en ik moest mijn hond terugfluiten, maar ik was het fluitje vergeten. Ik kan dus zelf helemaal niet fluiten, nooit gekund. Maar mijn vader liep altijd hele liedjes te fluiten. Ik vroeg dus aan mijn vader 'pa, fluit de hond eens terug'.......en ik kon opeens fluiten. . Heel raar en misschien allemaal toeval, ik weet het niet. Maar het troost me door te denken dat mijn vader in de buurt was.
Dat van die ambulance is ook heel herkenbaar. Mijn moeder kan nog steeds geen ambulance zien of horen zonder te moeten huilen.
Heel veel sterkte de komende tijd en doe vooral wat goed voelt voor je moeder.
Ik denk zeker dat je vader nog wel ergens in de buurt is. Dat gevoel had ik de eerste paar maanden na zijn dood ook. En dat werkte geruststellend bij mij, door het grote verdriet heen. Ik liep een paar weken na zijn dood met mijn hond in het bos en ik moest mijn hond terugfluiten, maar ik was het fluitje vergeten. Ik kan dus zelf helemaal niet fluiten, nooit gekund. Maar mijn vader liep altijd hele liedjes te fluiten. Ik vroeg dus aan mijn vader 'pa, fluit de hond eens terug'.......en ik kon opeens fluiten.
. Heel raar en misschien allemaal toeval, ik weet het niet. Maar het troost me door te denken dat mijn vader in de buurt was.Dat van die ambulance is ook heel herkenbaar. Mijn moeder kan nog steeds geen ambulance zien of horen zonder te moeten huilen.
Heel veel sterkte de komende tijd en doe vooral wat goed voelt voor je moeder.
donderdag 19 juni 2008 om 11:04
Hey Mies, wat erg dat je het via de telefoon moest horen zeg...lijkt me echt verschrikkelijk. Maar gelukkig heb je op die familiedag dus nog wel 'afscheid' kunnen nemen.
Wat jij zegt over dat iedereen vindt dat je maar eens normaal moet gaan doen herken ik wel ja, bij mij is het pas een week geleden en ik merk al dat iedereen denkt dat het leven ook voor mij gewoon weer doorgaat. Al moet ik erbij zeggen dat ik daar zelf ook wel een aandeel in heb, merk dat ik het moeilijk vind om erover te praten met anderen en zelf ook eigenlijk wel weer normaal wil gaan doen.
Meis, ik wens je heel veel sterkte, en ik snap dat je nu veel bezig bent met je moeder, maar probeer ook in de eerste plaats aan jezelf te denken. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar denk wel dat dat nodig is.
Dikke voor jou!
Liefs, Susanne
Wat jij zegt over dat iedereen vindt dat je maar eens normaal moet gaan doen herken ik wel ja, bij mij is het pas een week geleden en ik merk al dat iedereen denkt dat het leven ook voor mij gewoon weer doorgaat. Al moet ik erbij zeggen dat ik daar zelf ook wel een aandeel in heb, merk dat ik het moeilijk vind om erover te praten met anderen en zelf ook eigenlijk wel weer normaal wil gaan doen.
Meis, ik wens je heel veel sterkte, en ik snap dat je nu veel bezig bent met je moeder, maar probeer ook in de eerste plaats aan jezelf te denken. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar denk wel dat dat nodig is.
Dikke
voor jou!Liefs, Susanne
donderdag 19 juni 2008 om 11:07
Lapin, wat een raar idee zeg, dat je weet dat je man vandaag gaat sterven... 
Ik snap dat je verdrietig bent, ik kan ook niet tegen dat soort dingen, voel dan helemaal de pijn weer van iemand verliezen.
En dat je niet weet wat je wil zeggen; soms zijn woorden even teveel en hoef je niks te zeggen. Gewoon lekker huilen is ook weleens lekker toch?
voor jou meissie!
Liefs, Susanne
Ik snap dat je verdrietig bent, ik kan ook niet tegen dat soort dingen, voel dan helemaal de pijn weer van iemand verliezen.
En dat je niet weet wat je wil zeggen; soms zijn woorden even teveel en hoef je niks te zeggen. Gewoon lekker huilen is ook weleens lekker toch?
voor jou meissie!Liefs, Susanne
donderdag 19 juni 2008 om 14:59
ik denk dat het heel moeilijk is als je geen afscheid kan nemen,... voor mijn vader hadden we een gesloten kist iedereen zei iris jij kan nog kijken als je wilt broertje lief rade me dat af hij zei meis hij ziet er zo slechtuit ..ik had hem naturulijk 3 maanden niet gezien (hij was met kerst in amerika bij ons) .. uit eindelijk wel gegaan want ik MOEST zien dat hij ziek was en ik zag gewoon dat zijn lichaam niet meer kon...... maar het doet pijn om zo'n laaste beeld van je vader te hebben....
vader dag hier ook verdrietig door gekomen..
ik heb een knuffel steentje dat is een ceramiek steentje met was as van mijn vader er in,.... het past in je hand.. ik heb dus een stukje vader bij me in amerika.... ik brand er kaarsjes bij op speciale dagen.....
ik herken het ook dat na een paar weken mensen verwachten dat je met je leven door gaat,...ik denk meestal da thet mensen zijn die nog geen ouder verloren hebben en het niet kunnen begrijpen...... je leven is uit balance je wordt op gevoed doro beide ouders ze geven je een fundering van stevig beton onder je voeten.... zo dra dat weg valt moet je zelf weer in even wicht komen en dat neemt tijd.... nu naqar 2 jaar flikker ik nog regel matig op mijn bek.....gisteren ook....... wild world van cat stevens was op de radio.... daar luisterde mijn vader na en omdat de tekst gaat over een dochter die vertrekt.... voel ik me zo aan gesproken...tranen met tuiten grote snikken buiten adem,..... toen ik bij het stop licht stil stond zag ik een vrouw in een auto naast me staan ze rolde haar raampje naar beneden..are you okay vroeg ze? ik knikte ja gelukkig het ligt sprint weer op groen......
vader dag hier ook verdrietig door gekomen..
ik heb een knuffel steentje dat is een ceramiek steentje met was as van mijn vader er in,.... het past in je hand.. ik heb dus een stukje vader bij me in amerika.... ik brand er kaarsjes bij op speciale dagen.....
ik herken het ook dat na een paar weken mensen verwachten dat je met je leven door gaat,...ik denk meestal da thet mensen zijn die nog geen ouder verloren hebben en het niet kunnen begrijpen...... je leven is uit balance je wordt op gevoed doro beide ouders ze geven je een fundering van stevig beton onder je voeten.... zo dra dat weg valt moet je zelf weer in even wicht komen en dat neemt tijd.... nu naqar 2 jaar flikker ik nog regel matig op mijn bek.....gisteren ook....... wild world van cat stevens was op de radio.... daar luisterde mijn vader na en omdat de tekst gaat over een dochter die vertrekt.... voel ik me zo aan gesproken...tranen met tuiten grote snikken buiten adem,..... toen ik bij het stop licht stil stond zag ik een vrouw in een auto naast me staan ze rolde haar raampje naar beneden..are you okay vroeg ze? ik knikte ja gelukkig het ligt sprint weer op groen......
donderdag 19 juni 2008 om 21:09
Ik heb eigenlijk sinds kort het gevoel dat mama echt weg is. Voelde ze eerst heel dicht bij, echt in mijn hart, nu voelt het als niets meer. Ben momenteel ook niet zo verdrietig ofzo. Het voelt eerder als ver weg, of het bij iemand anders gebeurd is.
Het afgelopen weekend voelde dat heel duidelijk zo. Ik was zondag jarig, en dus was het mijn eerste verjaardag waar mama niet meer bij was. Ik heb haar die dag ook niet zo gemist ofzo. Wel de pioenrozen die ik normaliter altijd krijg.
voor iedereen!
Het afgelopen weekend voelde dat heel duidelijk zo. Ik was zondag jarig, en dus was het mijn eerste verjaardag waar mama niet meer bij was. Ik heb haar die dag ook niet zo gemist ofzo. Wel de pioenrozen die ik normaliter altijd krijg.
voor iedereen!
vrijdag 20 juni 2008 om 14:16
Ik droomde dat mama was opgenomen in het ziekenhuis. En iedereen was bij haar, behalve ik. En toen ik in het ziekenhuis was kon ik haar niet vinden. Heb gezocht en gezocht, in alle kamers gekeken en ze was er niet. Toen werd ik wakker, en ik was zo ontzettend verdrietig. 
Vanochtend had ik een klant in de winkel. We raakten aan de praat en voor ik er erg in had vertelde ik dat mijn moeder 5 maanden geleden is overleden.
Die vrouw vertelde dat haar moeder al 50 jaar dood is, dat ze 13 was toen haar moeder stierf, en dat ze nog steeds momenten heeft waarop ze haar moeder mist.
Vanochtend had ik een klant in de winkel. We raakten aan de praat en voor ik er erg in had vertelde ik dat mijn moeder 5 maanden geleden is overleden.
Die vrouw vertelde dat haar moeder al 50 jaar dood is, dat ze 13 was toen haar moeder stierf, en dat ze nog steeds momenten heeft waarop ze haar moeder mist.
vrijdag 20 juni 2008 om 15:12
zaterdag 21 juni 2008 om 11:10
Lieve Lapin,
bedankt voor al je lieve berichtjes! Ik zag bij Danique dat je zelf ook een topic geopend had en ik dacht (met mijn stomme kop) laat ik even kijken.
Ik word helemaal onwel van al die berichten over verdriet en overlijden. Ik ben ook maar gestopt met verder te lezen. Bizar gewoon hoeveel mensen een verlies moeten dragen. En dan zie ik allemaal namen van mensen die mij een hart onder de riem steken die zelf ook nog in een rouwproces zitten, en dan denk ik hoe doen jullie dat toch allemaal. Ook voor jullie allemaal via deze weg BEDANKT en duizenden !
Veel liefs, Kris
bedankt voor al je lieve berichtjes! Ik zag bij Danique dat je zelf ook een topic geopend had en ik dacht (met mijn stomme kop) laat ik even kijken.
Ik word helemaal onwel van al die berichten over verdriet en overlijden. Ik ben ook maar gestopt met verder te lezen. Bizar gewoon hoeveel mensen een verlies moeten dragen. En dan zie ik allemaal namen van mensen die mij een hart onder de riem steken die zelf ook nog in een rouwproces zitten, en dan denk ik hoe doen jullie dat toch allemaal. Ook voor jullie allemaal via deze weg BEDANKT en duizenden
! Veel liefs, Kris
zaterdag 21 juni 2008 om 16:27
He Kris, wat dapper dat je hier al bent gaan lezen
Het 'grote voordeel" (cynische ondertoon) van zoveel mensen met het verlies van een dierbare is dat je elkaar hier snapt. Dat je hier gewoon kunt vertellen zonder domme opmerkingen te horen.
Voel je niet verplicht mee te schrijven, maar weet dat er hier altijd een plek is waar je kunt schrijven
Het 'grote voordeel" (cynische ondertoon) van zoveel mensen met het verlies van een dierbare is dat je elkaar hier snapt. Dat je hier gewoon kunt vertellen zonder domme opmerkingen te horen.
Voel je niet verplicht mee te schrijven, maar weet dat er hier altijd een plek is waar je kunt schrijven
zaterdag 21 juni 2008 om 17:38
Vandaag is mijn broertje 6 weken en 1 dag dood. En ik mis hem verschrikkelijk. Gister liep ik door de stad en ik heb mijn ogen op een gegeven moment op de straatstenen gericht, omdat ik telkens rondkeek en zó hoopte hem tegen te komen. Zoals regelmatig gebeurde. En zoals nu nooit never ever meer zal gebeuren.
Al die emoties die maar door me heen jakkeren... zo vermoeiend. Dan ben ik weer boos, maar als ik boos ben voel ik me ook schuldig en als ik me schuldig voel word ik weer verdrietig. Soms voel ik me 1 seconde goed en dan komt altijd weer die keiharde klap in mijn gezicht van de realiteit. Hij is weg. Nooit meer zijn lach, zijn grappen, zijn flauwekul, nooit meer samen een biertje drinken, klagen over pa en ma, nooit meer mijn broertje en ik. Nooit meer wij samen, broer & zus. Ik ben alleen. Niet eenzaam, maar wel alleen. Het is kaal en saai zonder hem. Het klopt niet. Maar wat ik er ook van vind, wat ik ook voel, hoe hard ik ook schreeuw van woede en frustratie, hij komt niet terug.
Sterkte iedereen.
Snoek
Al die emoties die maar door me heen jakkeren... zo vermoeiend. Dan ben ik weer boos, maar als ik boos ben voel ik me ook schuldig en als ik me schuldig voel word ik weer verdrietig. Soms voel ik me 1 seconde goed en dan komt altijd weer die keiharde klap in mijn gezicht van de realiteit. Hij is weg. Nooit meer zijn lach, zijn grappen, zijn flauwekul, nooit meer samen een biertje drinken, klagen over pa en ma, nooit meer mijn broertje en ik. Nooit meer wij samen, broer & zus. Ik ben alleen. Niet eenzaam, maar wel alleen. Het is kaal en saai zonder hem. Het klopt niet. Maar wat ik er ook van vind, wat ik ook voel, hoe hard ik ook schreeuw van woede en frustratie, hij komt niet terug.
Sterkte iedereen.
Snoek
maandag 23 juni 2008 om 16:03
Zucht. Wat is dit vermoeiend zeg. Vandaag ging het eerst een uur wel, toen niet, toen weer 2 uur wel en nu voel ik me totaal moe en aju. Bizar wat die emoties met je doen. Maar ik ga wel sporten vandaag. Ook al val ik na de warming-up in slaap :-)
Pebbles, een big hug voor jou. (Kan potjandrie die plaatjes niet vinden.. toch maar eens uitvogelen).
Wat mij ook regelmatig door moeilijke momenten trekt is wat zwarte humor... Ik ben wel voorzichtig bij wie en met wie, want als mensen me niet kennen zouden ze zich een ongeluk schrikken door mijn foute grappen. Of ze vinden het gewoon niet gepast. Nou, ik soms wel. Ik vind ook troost in die humor omdat mijn broertje net zo was. Hij zou er nog harder om moeten lachen dan ik! Misschien doet ie dat ook wel vanaf zijn wolk...
Pebbles, een big hug voor jou. (Kan potjandrie die plaatjes niet vinden.. toch maar eens uitvogelen).
Wat mij ook regelmatig door moeilijke momenten trekt is wat zwarte humor... Ik ben wel voorzichtig bij wie en met wie, want als mensen me niet kennen zouden ze zich een ongeluk schrikken door mijn foute grappen. Of ze vinden het gewoon niet gepast. Nou, ik soms wel. Ik vind ook troost in die humor omdat mijn broertje net zo was. Hij zou er nog harder om moeten lachen dan ik! Misschien doet ie dat ook wel vanaf zijn wolk...
maandag 23 juni 2008 om 18:40
Nou, kon ik vorige week nog posten dat het eigenlijk best wel ging, nu gaat het niet.
constant zo'n somber gevoel ergens in me, net of er een wolk voor de zon hangt. En het is zooooo irritant want het beperkt me zo in het leven van het leven.
Maar weer veel op tijd naar bed deze week. Gelukkig is het bijna vakantie.
En zwarte humor is heerlijk idd! Ik mag dat ook graag doen, alleen schrikken andere mensen er wel eens van
constant zo'n somber gevoel ergens in me, net of er een wolk voor de zon hangt. En het is zooooo irritant want het beperkt me zo in het leven van het leven.
Maar weer veel op tijd naar bed deze week. Gelukkig is het bijna vakantie.
En zwarte humor is heerlijk idd! Ik mag dat ook graag doen, alleen schrikken andere mensen er wel eens van
dinsdag 24 juni 2008 om 14:51
FV,..je mag er ook wel bij hoor.....
Snoek ik herken het heel erg van de zwarte humor,...en zulke dingen houden je ook op de been in moeilijke periode mijn vader was een zware roker....rolde zijn eigen shakkies... zoonlief toen 2 kende niemand die rookte behalve mijn vader.... op de crematie aan het einde toen iedereen een hand je kwam geven ging hij even er tussen uit ...kwam terug met een peukie in zijn mond,...... getverderrie ik nam het af en dit ging 3x door,..mijn hubbie raakte lichte lijk geiiriteerd gaf hem een tik op zijn handen en zei...dit is vies dit pak je niet vast met je handen.... waar op de kleine zijn handen in zijn zakken stonte en zich om draaide en weg liep,...we volde hem en buiten bij de as bak douwde hij Zijn helel koppie in de ban zo dat ie een mond vol peukies te pakken had,.. ontiegelijk goor,...maar op dat moment hoorde ik een luide knal.... en ik riep da tis pa die is van zijn wolk geflikkert van het lachen mijn broer en zus lachte mee met tranen over onze wangen...iedereen keer ons aan.......
het komt en gaat in golven soms voel ik me zo lekker zit lekker in mijn vel en na 2 jaar voel ik me nog steeds schuldig als dat gebeurd...zo raar.... maar ik merk ook dat na zo'n ultime goede tijd er vaak een slechte tijd aan komt..... nu zo'n beetje ken ik het ritje
Snoek ik herken het heel erg van de zwarte humor,...en zulke dingen houden je ook op de been in moeilijke periode mijn vader was een zware roker....rolde zijn eigen shakkies... zoonlief toen 2 kende niemand die rookte behalve mijn vader.... op de crematie aan het einde toen iedereen een hand je kwam geven ging hij even er tussen uit ...kwam terug met een peukie in zijn mond,...... getverderrie ik nam het af en dit ging 3x door,..mijn hubbie raakte lichte lijk geiiriteerd gaf hem een tik op zijn handen en zei...dit is vies dit pak je niet vast met je handen.... waar op de kleine zijn handen in zijn zakken stonte en zich om draaide en weg liep,...we volde hem en buiten bij de as bak douwde hij Zijn helel koppie in de ban zo dat ie een mond vol peukies te pakken had,.. ontiegelijk goor,...maar op dat moment hoorde ik een luide knal.... en ik riep da tis pa die is van zijn wolk geflikkert van het lachen mijn broer en zus lachte mee met tranen over onze wangen...iedereen keer ons aan.......
het komt en gaat in golven soms voel ik me zo lekker zit lekker in mijn vel en na 2 jaar voel ik me nog steeds schuldig als dat gebeurd...zo raar.... maar ik merk ook dat na zo'n ultime goede tijd er vaak een slechte tijd aan komt..... nu zo'n beetje ken ik het ritje
dinsdag 24 juni 2008 om 15:52
@ snoek, ik had het er laatst met mijn vriend heel open over.
het ergst van de heeele wereld lijkt het me om mijn broertje te verliezen. op den duur zullen het mijn kinderen zijn als ik die ooit mag krijgen natuurlijk. Maar ik heb ook zo'n band met mijn broertje dat dat me 100 keer erger lijkt als me vader nu.
begrijp me niet verkeerd ik vind het echt vreselijk dat mijn vader is overleden en ik kan niks een plekje geven, we wilden aan kinderen beginnen maar omdat ik zo vreselijk met mezelf overhoop lig weet ik het allemaal even niet meer.
als iemand uit de familie mij belt dan ben ik helemaal overstuur en als ik dan opneem dan is er natuurlijk niks aan de hand!
als ik een ambu hoor dan weet ik echt niet meer wat ik moet doen en ben ik helemaal in paniek.
toch ken ik nu wel iets betere dagen maar toch... als ik het ergens naar me zin heb dan in eens denk ik HEJ waar ben je mee bezig mens je vader is DOOD je ziet hem nooit meer!! nooooit meer!!! gister werden we gebelt door een nieuwe Italianse klant en dat zou ik normaal gelijk naar me vader mailen, dat was wel een zware klap dus toen heb ik me moeder maar gemailt. ( we werken allemaal in het zelfde bedrijf dat van mijn ouders is we nemen allemaal een andere tak onder ons hoede.)
het ergst van de heeele wereld lijkt het me om mijn broertje te verliezen. op den duur zullen het mijn kinderen zijn als ik die ooit mag krijgen natuurlijk. Maar ik heb ook zo'n band met mijn broertje dat dat me 100 keer erger lijkt als me vader nu.
begrijp me niet verkeerd ik vind het echt vreselijk dat mijn vader is overleden en ik kan niks een plekje geven, we wilden aan kinderen beginnen maar omdat ik zo vreselijk met mezelf overhoop lig weet ik het allemaal even niet meer.
als iemand uit de familie mij belt dan ben ik helemaal overstuur en als ik dan opneem dan is er natuurlijk niks aan de hand!
als ik een ambu hoor dan weet ik echt niet meer wat ik moet doen en ben ik helemaal in paniek.
toch ken ik nu wel iets betere dagen maar toch... als ik het ergens naar me zin heb dan in eens denk ik HEJ waar ben je mee bezig mens je vader is DOOD je ziet hem nooit meer!! nooooit meer!!! gister werden we gebelt door een nieuwe Italianse klant en dat zou ik normaal gelijk naar me vader mailen, dat was wel een zware klap dus toen heb ik me moeder maar gemailt. ( we werken allemaal in het zelfde bedrijf dat van mijn ouders is we nemen allemaal een andere tak onder ons hoede.)
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
dinsdag 24 juni 2008 om 15:55
Haha, Dutchie, ik zie je zoontje het gewoon doen. En ik kan me ook zo voorstellen dat zo'n lachbui even heel bevrijdend werkt.
Mijn vader rookte trouwens ook shag, het pakje stak altijd boven zijn borstzak uit. Als hij hier was en hij draaide een shaggie vroeg hij altijd steevast aan mij en mijn man 'ook een shaggie draaien?'
Hier gaat het trouwens ook af en aan. De periodes dat het goed gaat duren steeds langer. Mijn vader zou trouwens ook niet gewild hebben dat we te veel verdriet zouden hebben. Daar hou ik me ook aan vast. En ik vind het ook prettig om kleine anekdotes over hem te vertellen. Dan is hij niet helemaal weg voor mijn gevoel.
Nooit geweten trouwens dat ik zo veel op hem lijk. Ik merk het in steeds meer dingen. Mijn moeder zei van de week tegen me 'jij bent ook echt een dochter van je vader'. Dat was omdat ik iedere voetbalwedstrijd van het EK kijk. Mijn vader zat ook altijd aan de tv geplakt tijdens het EK of WK.
FV
Mijn vader rookte trouwens ook shag, het pakje stak altijd boven zijn borstzak uit. Als hij hier was en hij draaide een shaggie vroeg hij altijd steevast aan mij en mijn man 'ook een shaggie draaien?'
Hier gaat het trouwens ook af en aan. De periodes dat het goed gaat duren steeds langer. Mijn vader zou trouwens ook niet gewild hebben dat we te veel verdriet zouden hebben. Daar hou ik me ook aan vast. En ik vind het ook prettig om kleine anekdotes over hem te vertellen. Dan is hij niet helemaal weg voor mijn gevoel.
Nooit geweten trouwens dat ik zo veel op hem lijk. Ik merk het in steeds meer dingen. Mijn moeder zei van de week tegen me 'jij bent ook echt een dochter van je vader'. Dat was omdat ik iedere voetbalwedstrijd van het EK kijk. Mijn vader zat ook altijd aan de tv geplakt tijdens het EK of WK.
FV
