Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
woensdag 25 juni 2008 om 10:22
er is een liedje van Harrie Jekkers ( Papa ) daar zullen de personen hier met een vader die shack rokende vader hadden zich wel in herkennen. is echt een aanrader.
wij hadden op de crematie ik hou van mij gedraait dat was mijn liedjes keuze.
ik hoop zo dat dat paniek gevoel weg gaat! ik wordt er gek van juist nu we elkaar zo veel bellen. elk wissewasje bellen we elkaar nu. en vanavond met ze alle zwemmen alle vrienden en zelfs me moeder gaat mee! ook wordt er met de familie al druk en ski vakantie geplant in Maart :P maar wel leuk om aan te denken. ook zijn we met Kerst in Israel de zus van me moeder woont daar me moeder wil perse niet thuis zijn maar met oud en nieuw zijn mijn broer en ik wil gewoon thuis ( papa mama huis ) en vieren wij oud en nieuw met onze vrienden en is mama nog in Israel die wil het toch niet vieren.
morgen is het een mnd geleden! zo gek en onwerkelijk allemaal.
vandaag gaat me moeder naar de dokter om uit te zoeken hoe erfelijk het is aangezien mijn opa ( vader van vader ) hier aan dood is gegaan mijn vader nu dus en zondag ook het broertje van mijn opa! mijn tante heeft ook een hartaanval gehad een paar jaar terug. dus even kijken of er bij ons nog iets in de kiem te smoren valt.
@ fussie hoe is het vandaag met je? is je wolk al een beetje voorbij?
sorry dat ik hier alleen maar over me zelf schrijf en weinig tijd aan jullie besteed!
wij hadden op de crematie ik hou van mij gedraait dat was mijn liedjes keuze.
ik hoop zo dat dat paniek gevoel weg gaat! ik wordt er gek van juist nu we elkaar zo veel bellen. elk wissewasje bellen we elkaar nu. en vanavond met ze alle zwemmen alle vrienden en zelfs me moeder gaat mee! ook wordt er met de familie al druk en ski vakantie geplant in Maart :P maar wel leuk om aan te denken. ook zijn we met Kerst in Israel de zus van me moeder woont daar me moeder wil perse niet thuis zijn maar met oud en nieuw zijn mijn broer en ik wil gewoon thuis ( papa mama huis ) en vieren wij oud en nieuw met onze vrienden en is mama nog in Israel die wil het toch niet vieren.
morgen is het een mnd geleden! zo gek en onwerkelijk allemaal.
vandaag gaat me moeder naar de dokter om uit te zoeken hoe erfelijk het is aangezien mijn opa ( vader van vader ) hier aan dood is gegaan mijn vader nu dus en zondag ook het broertje van mijn opa! mijn tante heeft ook een hartaanval gehad een paar jaar terug. dus even kijken of er bij ons nog iets in de kiem te smoren valt.
@ fussie hoe is het vandaag met je? is je wolk al een beetje voorbij?
sorry dat ik hier alleen maar over me zelf schrijf en weinig tijd aan jullie besteed!
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
woensdag 25 juni 2008 om 11:00
Mies, het kan inderdaad nooit kwaad om jezelf te laten onderzoeken op erfelijkheid van bepaalde aandoeningen. Ik moet het zelf eigenlijk ook nog doen. Mijn vader overleed aan een hersenbloeding door een aangeboren zwakke plek in een ader in zijn hersenen. Mijn opa, zijn vader, heeft ook een hersenbloeding gehad en zijn overgrootvader eveneens.
Ik heb eigenlijk niet zo veel zin om hiermee naar een arts te gaan omdat er toch vrij weinig aan te doen is heb ik begrepen. Wat ik wel eng vind is dat het bij alledrie op ongeveer dezelfde leeftijd gebeurde. Mijn vader was 68, mijn opa 69 en mijn overgrootvader ook ongeveer rond die leeftijd. Maar ja, wie dan leeft die dan zorgt, toch? Ik heb nog zo'n 20 tot 25 jaar tegoed dan.
Dat nummer van Harrie Jekkers ga ik even opzoeken.
Iedereen een
Ik heb eigenlijk niet zo veel zin om hiermee naar een arts te gaan omdat er toch vrij weinig aan te doen is heb ik begrepen. Wat ik wel eng vind is dat het bij alledrie op ongeveer dezelfde leeftijd gebeurde. Mijn vader was 68, mijn opa 69 en mijn overgrootvader ook ongeveer rond die leeftijd. Maar ja, wie dan leeft die dan zorgt, toch? Ik heb nog zo'n 20 tot 25 jaar tegoed dan.
Dat nummer van Harrie Jekkers ga ik even opzoeken.
Iedereen een
woensdag 25 juni 2008 om 12:20
Hoi lieve mensen!!
Ik ben nieuw hier en wil ook graag even mijn verhaal kwijt. Heb al veel van jullie verhalen gelezen en het voelt goed om zulke verhalen te delen met elkaar.
Ik ben op 14 juni mijn vader ook verloren..zomaar..plotseling..helemaal uit het niets..hij is 50 jaar geworden. Hij was een weekendje weg met de voetbalclub..op het strand in Julianadorp werd die niet lekker..misselijk..pijn aan de borst..Hij viel weg, toevallig liepen er mensen op het strand die konden reanimeren en dit hebben zij ook meteen gedaan. Het leek goed te gaan en de ambulance zou hem mee nemen, toen ging het fout en na anderhalf uur reanimeren hebben ze hem op moeten geven.
Mijn moeder, mijn broers en ik waren allemaal te laat..dit voelt heel raar, we hadden er bij moeten zijn.
Afgelopen donderdag was de begrafenis, een hele mooie dienst, een waardig afscheid zoals ze dat noemen.
Ik kan het nog steeds niet bevatten en beseffen. Ik kan nu ook niet meer huilen, maar voel me zo leeg van binnen.
We voeren ook niks uit hier, we praten veel en halen mooie herrineringen op.
Ik weet dat er geen handleiding voor is, maar wat moeten we nu? Wanneer pak je de dingen weer op?
Aan de ene kant wil je graag afleiding maar aan de andere kant voelt dat ook weer heel raar..
Ik kom vast nog wel eens weer hier kijken op het forum..
Liefs Monk
Ik ben nieuw hier en wil ook graag even mijn verhaal kwijt. Heb al veel van jullie verhalen gelezen en het voelt goed om zulke verhalen te delen met elkaar.
Ik ben op 14 juni mijn vader ook verloren..zomaar..plotseling..helemaal uit het niets..hij is 50 jaar geworden. Hij was een weekendje weg met de voetbalclub..op het strand in Julianadorp werd die niet lekker..misselijk..pijn aan de borst..Hij viel weg, toevallig liepen er mensen op het strand die konden reanimeren en dit hebben zij ook meteen gedaan. Het leek goed te gaan en de ambulance zou hem mee nemen, toen ging het fout en na anderhalf uur reanimeren hebben ze hem op moeten geven.
Mijn moeder, mijn broers en ik waren allemaal te laat..dit voelt heel raar, we hadden er bij moeten zijn.
Afgelopen donderdag was de begrafenis, een hele mooie dienst, een waardig afscheid zoals ze dat noemen.
Ik kan het nog steeds niet bevatten en beseffen. Ik kan nu ook niet meer huilen, maar voel me zo leeg van binnen.
We voeren ook niks uit hier, we praten veel en halen mooie herrineringen op.
Ik weet dat er geen handleiding voor is, maar wat moeten we nu? Wanneer pak je de dingen weer op?
Aan de ene kant wil je graag afleiding maar aan de andere kant voelt dat ook weer heel raar..
Ik kom vast nog wel eens weer hier kijken op het forum..
Liefs Monk
woensdag 25 juni 2008 om 15:42
Monk dikke knuffel voor jou,..... er is geen handleiding voor ieder mens is anders rouwt anders,...... de eerste weken krijg je veel medeleven en dat wordt minder en minder..je krijgt het gevoel als of de hele wereld hem al vergeten is en dat je niet verdrietig mag zijn....mijn advies is luister goed naar je zelf,...andere mensen kennen jou pijn niet ...alleen jij.... en ga zeker geen dingen doen omdat je denkt dat mensen van jou verwachten je leven weer op te pakken...
Gisteren kwam schoon ma (trauma) langs.... ze had een film voor ons, de bucket list,.... erg leuke film trouwens maar aan het einde wel erg confronteert,..... normaal ga ik altijd de afwas doen of kruip vroeg in bed zodat man lief me niet ziet huilen dit keer kroop ik op zijn schoot in dikke snikke in het begin lachte hij zo iets van malle emo meid daar na besefde hij dat het erg confronteert was......was mij..... dit heef ttrouwens mijn "praat vriendin" mij aan geraden... ja ik ben in therapie hier voor,.... ik moet mijn verdriet delen,...wat nog al moeilijk is want ik wil niemand lastig vallen want het is al 2 jaar geleden.....
Gisteren kwam schoon ma (trauma) langs.... ze had een film voor ons, de bucket list,.... erg leuke film trouwens maar aan het einde wel erg confronteert,..... normaal ga ik altijd de afwas doen of kruip vroeg in bed zodat man lief me niet ziet huilen dit keer kroop ik op zijn schoot in dikke snikke in het begin lachte hij zo iets van malle emo meid daar na besefde hij dat het erg confronteert was......was mij..... dit heef ttrouwens mijn "praat vriendin" mij aan geraden... ja ik ben in therapie hier voor,.... ik moet mijn verdriet delen,...wat nog al moeilijk is want ik wil niemand lastig vallen want het is al 2 jaar geleden.....
woensdag 25 juni 2008 om 16:17
2 mannen jack nickolson en sam L freedman.... eene is een rijke blanke man de andere is een arme gekleurde man ze komen samen op de zelfde kamer te liggen tijdens hun chemo... samen krijgen ze te horen dat ze nog maar 6 maanden tot 1 jaar hebben,... er ontstaat een vriendschap en de arme man maakt een lijst met dingen die hij nog wilde doen.... de rijke man vind dit op de grond en set er meer dingen op samen gaan ze rond de wereld om hun wensen in vervulling te gaan....... heel leuk er g grappig maar op het einde als een komt te overlijden.... ik zag alleen mijn vader daar liggen..... en hoe graag ik daar bij had willen zijn en de gedachte de pijn die hij had...... was erg moelijk vandaag weer dus een paar stapjes terug op de verdomde rouw ladder...
woensdag 25 juni 2008 om 17:17
Soms zijn stapjes terug even nodig om weer wat stappen vooruit te kunnen doen, misschien? Wel eens lekker die tranen eruit gooien, eens heel hard mopperen en boos zijn of je gewoon rot voelen zodat er daarna weer wat meer ruimte is voor wat fijne dingen?
De tijd gaat ook zo raar. Aan de ene kant lijkt het al lang geleden dat mama doodging, aan de andere kant lijkt het nog maar pas. In de lente was ze er nog, nu is het zomer en daar tussenin ging ze dood.
Ik heb ondertussen op mijn (nieuwe) werk aangegeven dat het even genoeg is, dat het ver op is. En oh heerlijk, daar werd heel positief op gereageerd. Dat scheelt al zoveel!
Zo beroerd als maandag voel ik me niet meer, ik voel de zon weer wel wat , maar goed gaat het nog niet.
voor iedereen
De tijd gaat ook zo raar. Aan de ene kant lijkt het al lang geleden dat mama doodging, aan de andere kant lijkt het nog maar pas. In de lente was ze er nog, nu is het zomer en daar tussenin ging ze dood.
Ik heb ondertussen op mijn (nieuwe) werk aangegeven dat het even genoeg is, dat het ver op is. En oh heerlijk, daar werd heel positief op gereageerd. Dat scheelt al zoveel!
Zo beroerd als maandag voel ik me niet meer, ik voel de zon weer wel wat , maar goed gaat het nog niet.
voor iedereen
woensdag 25 juni 2008 om 17:18
Monk82, een dikke knuffel voor jou. Ik kan me dat gevoel van 'wat nu?' zoooo goed voorstellen. Vooral de dag na de crematie had ik dat sterk. Zo van: goed, en nu? Maar nu nog steeds, bijna 7 weken na dato. Er is geen handleiding, precies wat Dutchie schrijft. Probeer bij je gevoel te blijven, doe wat voor jou goed voelt en trek je niks aan van mensen en hun -weliswaar goedbedoelde maar vaak onbruikbare- adviezen. Tenzij het ervaringsdeskundigen zijn, dan is het soms wel eens nuttig. Maar dan nog, jij bepaalt wat goed voelt en wat niet.
Ik probeer de draad weer op te pakken en na 2,5 week werken kan ik me nu weer een beetje concentreren. Maar nog lang niet zoals het was. Niet zo goed en zeker niet lang achter elkaar. Het voelt als een soort revalideren, alsof ik opnieuw moet leren leven in een wereld zonder mijn geliefde broertje. Hoe doe je dat, leven zonder je allerliefste broer? Oefenen, gewoon doen en dan merk je vanzelf wat werkt en wat niet werkt. Afleiding werkt soms goed maar voor mij voelt het af en toe ook als verraad: hoe kan ik nou het leven oppakken terwijl mijn broer dood is? Verwarrend, al die dubbele gevoelens. Ik laat het maar gebeuren, er zit niks anders op.
Heel veel sterkte meisje met de verwerking van dit afschuwelijke plotselinge en veel te vroege verlies van je pa.
Overigens prettig te lezen dat ik niet alleen sta in mijn voorliefde voor zwarte humor...
Iedereen heel veel sterkte, kracht en knuffels.
Snoek
Ik probeer de draad weer op te pakken en na 2,5 week werken kan ik me nu weer een beetje concentreren. Maar nog lang niet zoals het was. Niet zo goed en zeker niet lang achter elkaar. Het voelt als een soort revalideren, alsof ik opnieuw moet leren leven in een wereld zonder mijn geliefde broertje. Hoe doe je dat, leven zonder je allerliefste broer? Oefenen, gewoon doen en dan merk je vanzelf wat werkt en wat niet werkt. Afleiding werkt soms goed maar voor mij voelt het af en toe ook als verraad: hoe kan ik nou het leven oppakken terwijl mijn broer dood is? Verwarrend, al die dubbele gevoelens. Ik laat het maar gebeuren, er zit niks anders op.
Heel veel sterkte meisje met de verwerking van dit afschuwelijke plotselinge en veel te vroege verlies van je pa.
Overigens prettig te lezen dat ik niet alleen sta in mijn voorliefde voor zwarte humor...
Iedereen heel veel sterkte, kracht en knuffels.
Snoek
woensdag 25 juni 2008 om 17:36
@Monk; sterkte meis, zo plotseling allemaal...heb er ff geen woorden voor eigenlijk 
@Snoek; je bent zeker niet de enige met zwarte humor, toen m'n moeder een half uur overleden was (ze is thuis overleden) en de hele familie om ons heen stond met trieste gezichten, kreeg ik zo hard de neiging om te roepen: Hee is er iemand dood ofzo??? Heb het maar niet gedaan, omdat niet iedereen dat kan waarderen, maar m'n moeder zou zich rotgelachen hebben :-) Gelukkig hebben mijn vader en broertje deze humor ook, dus dat scheelt veel.
@De rest: allemaal een en sterkte....
Hier gaat het verder wel redelijk, vandaag weer een vrij goede dag zonder al te veel dieptepunten gelukkig. Maar kan zo weer omslaan, dus ik geniet er nog maar even van. M'n vaders auto was afgelopen maandag gestolen (tijdens zijn eerste werkdag sinds het overlijden van m'n moeder, dus dat kon er ook nog wel even bij) en kreeg net een telefoontje dat ie teruggevonden is. Dus toch weer goed nieuws in deze 'zwarte' periode.
@Snoek; je bent zeker niet de enige met zwarte humor, toen m'n moeder een half uur overleden was (ze is thuis overleden) en de hele familie om ons heen stond met trieste gezichten, kreeg ik zo hard de neiging om te roepen: Hee is er iemand dood ofzo??? Heb het maar niet gedaan, omdat niet iedereen dat kan waarderen, maar m'n moeder zou zich rotgelachen hebben :-) Gelukkig hebben mijn vader en broertje deze humor ook, dus dat scheelt veel.
@De rest: allemaal een
en sterkte....Hier gaat het verder wel redelijk, vandaag weer een vrij goede dag zonder al te veel dieptepunten gelukkig. Maar kan zo weer omslaan, dus ik geniet er nog maar even van. M'n vaders auto was afgelopen maandag gestolen (tijdens zijn eerste werkdag sinds het overlijden van m'n moeder, dus dat kon er ook nog wel even bij) en kreeg net een telefoontje dat ie teruggevonden is. Dus toch weer goed nieuws in deze 'zwarte' periode.
woensdag 25 juni 2008 om 21:41
Hallo,
een paar dagen geleken ontdekte ik dit topic en jemig wat herken ik veel in jullie verhalen.
In februari 2005 heeft mijn vader een zeer zware hersenbloeding gekregen, ter nauwer nood overleefd. Helaas waren de hersenen alleen zwaar beschadigd, hij kon niet meer praten, niet meer slikken, nauwelijks nog bewegen, geen tv meer kijken, geen muziek meer luisteren. Communiceren moest met handen en voeten, we werden een expert in gesloten vragen. Hij heeft voor zijn kinderen bijna een half jaar voor herstel geknokt maar helaas zat het er niet in, zijn lichaam was op, zijn geest niet. Begin juli heeft hij de beslissing genomen om met de behandelingen te staken. Zelfs zijn eigen moeder wist dat het beter zou zijn als hij zou sterven, sniksnik. Eind juli is hij uiteindelijk overleden. En ja, er was voor osn allemaal een gevoel van opluchting, hij had geen leven meer zo, het was goed zo. Maar ondanks dat was ik wel mijn vader kwijt.
We hebben de laatste maand nog een top maand gehad, goed afscheid kunnen nemen, ondanks dat hij niet meer kon zeggen wat hij wilde. Bang voor de dood was hij niet, maar wel bang om zijn dochters achter te moeten laten,
. Ik heb toen met hem afgesproken dat hij nog wel eens op mijn schouder zou gaan zitten als een engeltje. 
Tja, en dan komt het verwerken. Wij konden er na toeleven, ik weet ook zeker dat het verdriet anders is dan wanneer je iemand plotseling verliest. Na een maand begon ik met mijn nieuwe baan en weer een maand later hadden we een huis gekocht en zat ik midden in verbouwingen.
Na een jaar dacht ik ineens, hé er is nog wat anders dan werken, slapen en eten. Ik kreeg ineens weer energie voor vrienden en een sociaal leven.
Missen doe ik paps nog steeds. Het meest pijnlijk was het moment dat ik hem wilde bellen om hem te vertellen over mijn promotie. Ik stond al met de telefoon in de handen toen ik het me realiseerde.
Lief is er gelukkig altijd voor mij. Hij deed mij ook beseffen in de periode dat pap nog in het ziekenhuis lag dat ik hem zou verliezen en dat ik van de tijd moest gaan genieten.
Inmiddels heb ik mij ook eens laten onderzoeken omdat ik vermoed dat er een verhoogd risico is op hart en vaatziekten, paps was pas 52. bloeddruk eens laten meten en bloed laten prikken op cholesterol, beide zijn prima, gelukkig. Het blijft in je achterhoofd zitten.
Hebben jullie trouwens ook dat slecht nieuws van anderen je nu veel meer doet dan vroeger? Een ziekte of sterfgeval van kennissen van kennissen was vroeger triest, maar nu kan ik er best een dag van slag van zijn, onlangs nog gehad.
Nouja, dit is heel beknopt mijn verhaal. Ik zal zeker mee blijven leven en misschien nog wel schrijven. Fijn dat er nu een plek is om je hart te luchten. Dank je Lapin
J.
een paar dagen geleken ontdekte ik dit topic en jemig wat herken ik veel in jullie verhalen.
In februari 2005 heeft mijn vader een zeer zware hersenbloeding gekregen, ter nauwer nood overleefd. Helaas waren de hersenen alleen zwaar beschadigd, hij kon niet meer praten, niet meer slikken, nauwelijks nog bewegen, geen tv meer kijken, geen muziek meer luisteren. Communiceren moest met handen en voeten, we werden een expert in gesloten vragen. Hij heeft voor zijn kinderen bijna een half jaar voor herstel geknokt maar helaas zat het er niet in, zijn lichaam was op, zijn geest niet. Begin juli heeft hij de beslissing genomen om met de behandelingen te staken. Zelfs zijn eigen moeder wist dat het beter zou zijn als hij zou sterven, sniksnik. Eind juli is hij uiteindelijk overleden. En ja, er was voor osn allemaal een gevoel van opluchting, hij had geen leven meer zo, het was goed zo. Maar ondanks dat was ik wel mijn vader kwijt.
We hebben de laatste maand nog een top maand gehad, goed afscheid kunnen nemen, ondanks dat hij niet meer kon zeggen wat hij wilde. Bang voor de dood was hij niet, maar wel bang om zijn dochters achter te moeten laten,
. Ik heb toen met hem afgesproken dat hij nog wel eens op mijn schouder zou gaan zitten als een engeltje. Tja, en dan komt het verwerken. Wij konden er na toeleven, ik weet ook zeker dat het verdriet anders is dan wanneer je iemand plotseling verliest. Na een maand begon ik met mijn nieuwe baan en weer een maand later hadden we een huis gekocht en zat ik midden in verbouwingen.
Na een jaar dacht ik ineens, hé er is nog wat anders dan werken, slapen en eten. Ik kreeg ineens weer energie voor vrienden en een sociaal leven.
Missen doe ik paps nog steeds. Het meest pijnlijk was het moment dat ik hem wilde bellen om hem te vertellen over mijn promotie. Ik stond al met de telefoon in de handen toen ik het me realiseerde.
Lief is er gelukkig altijd voor mij. Hij deed mij ook beseffen in de periode dat pap nog in het ziekenhuis lag dat ik hem zou verliezen en dat ik van de tijd moest gaan genieten.
Inmiddels heb ik mij ook eens laten onderzoeken omdat ik vermoed dat er een verhoogd risico is op hart en vaatziekten, paps was pas 52. bloeddruk eens laten meten en bloed laten prikken op cholesterol, beide zijn prima, gelukkig. Het blijft in je achterhoofd zitten.
Hebben jullie trouwens ook dat slecht nieuws van anderen je nu veel meer doet dan vroeger? Een ziekte of sterfgeval van kennissen van kennissen was vroeger triest, maar nu kan ik er best een dag van slag van zijn, onlangs nog gehad.
Nouja, dit is heel beknopt mijn verhaal. Ik zal zeker mee blijven leven en misschien nog wel schrijven. Fijn dat er nu een plek is om je hart te luchten. Dank je Lapin
J.
woensdag 25 juni 2008 om 22:18
ja ik herken het ikkepien,...zo jank ik eindeloos met films.... afgelopen feb de eerste begravenis gehad van iemand (vader van een vriend ook kanker) ik liep de kerk binnen en stopte man lief..ik kon het niet...toch mee geweest snikke dikke snotte bellen, had geen zak doekjes meer mouwen van mijn jas onder het snot....... ik was vroeger altijd koel.. noe ben ik een enorme emo doos...
woensdag 25 juni 2008 om 22:51
He Ikkephien, dat is behoorlijk zwaar om je vader zo te zien aftakelen. Daar ben ik achteraf best wel blij om, dat mijn vader niet meer uit zijn coma is gekomen. Alhoewel, dat is heel dubbel. Ik zou er ook heel wat voor over hebben om afscheid van hem te kunnen nemen.
Ze hebben in het ziekenhuis bij mijn vader, terwijl hij in coma lag, ook nog zijn bloeddruk en cholesterol gemeten. Alles was perfect in orde. Het was bij hem waarschijnlijk een aangeboren zwakke plek in een ader.
Schrijf het hier maar lekker van je af als je daar behoefte aan hebt.
En een dikke kus.
Ze hebben in het ziekenhuis bij mijn vader, terwijl hij in coma lag, ook nog zijn bloeddruk en cholesterol gemeten. Alles was perfect in orde. Het was bij hem waarschijnlijk een aangeboren zwakke plek in een ader.
Schrijf het hier maar lekker van je af als je daar behoefte aan hebt.
En een dikke kus.
donderdag 26 juni 2008 om 10:53
dikke knuffel voor jullie allemaal!
vandaag is het een maand geleden, en ik heb zojuist een blog geschreven voor op me hyves ik vind heel veel steun in het schrijven en er staan dus ook meerdere blogs ( mies85 voor als je hem wil lezen je moet me wel eerst toevoegen geloof ik ) dikke tranen natuurlijk gelukkig zit ik hier met me nicht op kantoor dus het maakt allemaal niks uit heeeerlijk is dat.
vanochtend zouden me broertje en ik bloed moeten laten prikken voor een erfelijkheidsonderzoek maar we hadden allebij gegeten en dat mocht niet! dus nu morgen weer. het is té toevallig dat iedereen dood gaat aan een hartaanval en allemaal rond de 50.
inderdaad het en nu.... gevoel is vreselijk.
maar ik wil ook zeggen vaar maar blind op je gevoel. soms is het onzeker waarom je bepaalde dingen doet maar doe ze maar gewoon dan kan je nooit spijt hebben.
@ ikkephien, de oom van mijn vader is zondag overleden en hij was ook op de crematie van mijn vader ik vind het vreselijk! ik weet niet wat ik nou moet doen enzo ben inderdaad erg van slag.
hoe doen jullie dat als iemand zijn 'problemen' bij je voorschoteld terwijl jij het geen probleem vind en vind dat je zelf grotere problemen hebt? ik heb dus een vriendin die dat doet en die heb ik ge smst dat ik het nu zelf druk heb met mijn eigen leven en dus haar 'problemen' er niet bij kan hebben. nou heb ik niet het gevoel dat het goed was maar wel noodzakelijk.
vandaag is het een maand geleden, en ik heb zojuist een blog geschreven voor op me hyves ik vind heel veel steun in het schrijven en er staan dus ook meerdere blogs ( mies85 voor als je hem wil lezen je moet me wel eerst toevoegen geloof ik ) dikke tranen natuurlijk gelukkig zit ik hier met me nicht op kantoor dus het maakt allemaal niks uit heeeerlijk is dat.
vanochtend zouden me broertje en ik bloed moeten laten prikken voor een erfelijkheidsonderzoek maar we hadden allebij gegeten en dat mocht niet! dus nu morgen weer. het is té toevallig dat iedereen dood gaat aan een hartaanval en allemaal rond de 50.
inderdaad het en nu.... gevoel is vreselijk.
maar ik wil ook zeggen vaar maar blind op je gevoel. soms is het onzeker waarom je bepaalde dingen doet maar doe ze maar gewoon dan kan je nooit spijt hebben.
@ ikkephien, de oom van mijn vader is zondag overleden en hij was ook op de crematie van mijn vader ik vind het vreselijk! ik weet niet wat ik nou moet doen enzo ben inderdaad erg van slag.
hoe doen jullie dat als iemand zijn 'problemen' bij je voorschoteld terwijl jij het geen probleem vind en vind dat je zelf grotere problemen hebt? ik heb dus een vriendin die dat doet en die heb ik ge smst dat ik het nu zelf druk heb met mijn eigen leven en dus haar 'problemen' er niet bij kan hebben. nou heb ik niet het gevoel dat het goed was maar wel noodzakelijk.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 26 juni 2008 om 15:20
Mies ik kan je niet vinden op hyves,.... ik ben dutchie1976 iris klonne als ik niet omhoog kom bij de search.....
het overlijden van mijn vader heeft mij wel verrandrt als persoon zo als ik zei ben ik veel gevoeliger....... ik laat kleine ergernisen ook gaan, er zijn belangrijkere dingen in de wereld.....
ik kamp ook met een schuld gevoel tegen over mijn broertje,.... ik wil hem vaak niet vertellen dat ik pap zo mis ..... omda thij niet kan zien wat mijn mannetjes uit vreten,.... mijn vader heeft mij zien trouwen en heef tmijn jongens gezien,...dat zal mijn broertje nooit meemaken in zijn leven......
mijn vader kwam met de kerst dus naar ons toe en dat is de laaste keer da tik hem gezien had, hij was toen nog gezond..... aan de enekant had ik graag bij hem zijn geweest in zijn laatste dagen ik zou er graag voor hem geweest zijn, verzorgen etc,.... ik vind als kind moet je dat voro je ouders doen als dankbarheid dat hun zo goed voor jou hebben gezorgt..... en ik had dat zo graag gedaan voor mijn vader....
het overlijden van mijn vader heeft mij wel verrandrt als persoon zo als ik zei ben ik veel gevoeliger....... ik laat kleine ergernisen ook gaan, er zijn belangrijkere dingen in de wereld.....
ik kamp ook met een schuld gevoel tegen over mijn broertje,.... ik wil hem vaak niet vertellen dat ik pap zo mis ..... omda thij niet kan zien wat mijn mannetjes uit vreten,.... mijn vader heeft mij zien trouwen en heef tmijn jongens gezien,...dat zal mijn broertje nooit meemaken in zijn leven......
mijn vader kwam met de kerst dus naar ons toe en dat is de laaste keer da tik hem gezien had, hij was toen nog gezond..... aan de enekant had ik graag bij hem zijn geweest in zijn laatste dagen ik zou er graag voor hem geweest zijn, verzorgen etc,.... ik vind als kind moet je dat voro je ouders doen als dankbarheid dat hun zo goed voor jou hebben gezorgt..... en ik had dat zo graag gedaan voor mijn vader....
donderdag 26 juni 2008 om 15:31
Ik (23 jaar) ben ruim een jaar geleden (april 2007) mijn vader verloren. Hij was al 11 jaar ziek aan zijn hart, maar toch nog geheel onverwachts is hij, na een ziekbed van 3 weken en veel te jong, overleden. Ik mis hem enorm en was erg gek op mijn vader.
Ik heb ontzettend lieve vriendinnen maar ondanks hun steun kennen zij het gevoel van het verliezen van een ouder niet.... Sommige dagen gaat het best oke en sommige dagen ook helemaal niet. er hoeft maar iets kleins te gebeuren dat de gevoelige snaar raakt en dan stromen de tranen over mijn wangen. mijn vriend is een lieverd....snapt dat ik verdriet heb. soms heb ik behoefte aan zijn arm om mij heen en soms wil ik ook gewoon even alleen zijn: even hard huilen: dat lucht op. Als ik denk aan gebeurtenissen als trouwen of kinderen krijgen dat wordt mijn keel dicht geknepen, daar had mijn vader bij MOETEN zijn....helaas zal dat nooit werkelijkheid worden. Mensen zeggen dat tijd de pijn verzacht, ik ben benieuwd...kan me er nu nog niks bij voorstellen....
Laatst maakte mijn nichtje een opmerking tegen haar vader. waarbij ik dacht meisje meisje toch jij hebt je vader tenminste nog. misschien ook niet goed om van mij zo te denken maar vaak is dat wel mijn eerst gedachte. Het is zo gek om te zien dat voor anderen hun leventje weer gewoon op de oude voet door gaat, terwijl er voor mij iets veranderd is waardoor het nooit meer hetzelfde zal zijn als daarvoor....
Ik had een nieuwe topic geopend met de tekst hierboven. Waar Mies85 op reageerde en vertelde over dit forum. Dus vandaar maar even mijn verhaal hier.
Ik heb ontzettend lieve vriendinnen maar ondanks hun steun kennen zij het gevoel van het verliezen van een ouder niet.... Sommige dagen gaat het best oke en sommige dagen ook helemaal niet. er hoeft maar iets kleins te gebeuren dat de gevoelige snaar raakt en dan stromen de tranen over mijn wangen. mijn vriend is een lieverd....snapt dat ik verdriet heb. soms heb ik behoefte aan zijn arm om mij heen en soms wil ik ook gewoon even alleen zijn: even hard huilen: dat lucht op. Als ik denk aan gebeurtenissen als trouwen of kinderen krijgen dat wordt mijn keel dicht geknepen, daar had mijn vader bij MOETEN zijn....helaas zal dat nooit werkelijkheid worden. Mensen zeggen dat tijd de pijn verzacht, ik ben benieuwd...kan me er nu nog niks bij voorstellen....
Laatst maakte mijn nichtje een opmerking tegen haar vader. waarbij ik dacht meisje meisje toch jij hebt je vader tenminste nog. misschien ook niet goed om van mij zo te denken maar vaak is dat wel mijn eerst gedachte. Het is zo gek om te zien dat voor anderen hun leventje weer gewoon op de oude voet door gaat, terwijl er voor mij iets veranderd is waardoor het nooit meer hetzelfde zal zijn als daarvoor....
Ik had een nieuwe topic geopend met de tekst hierboven. Waar Mies85 op reageerde en vertelde over dit forum. Dus vandaar maar even mijn verhaal hier.
donderdag 26 juni 2008 om 15:35
zo ik had je zo gevonden op je nickname!
mijn vader heeft mij wel op me zelf zien gaan wonen en mijn vriend leren kennen!
dit heb ik toevallig allemaal in mijn blog van vanmorgen geschreven! dat zal je zo wel lezen.
ik voel me zo vreselijk richting mijn broertje. maar inderdaad het nooit opa worden en me niet 'weg geven' tijdens mijn huwelijk daar moet ik steeds aan denken *ook de lezen in de spreek die ik heb gedaan op de crematie die ook te lezen is in me blog op hyves *
wat een rot dag vandaag ik ben wel heel vrolijk vandaag maar voel me vaak even down en rot en daarna is het weer over.
mijn vader heeft mij wel op me zelf zien gaan wonen en mijn vriend leren kennen!
dit heb ik toevallig allemaal in mijn blog van vanmorgen geschreven! dat zal je zo wel lezen.
ik voel me zo vreselijk richting mijn broertje. maar inderdaad het nooit opa worden en me niet 'weg geven' tijdens mijn huwelijk daar moet ik steeds aan denken *ook de lezen in de spreek die ik heb gedaan op de crematie die ook te lezen is in me blog op hyves *
wat een rot dag vandaag ik ben wel heel vrolijk vandaag maar voel me vaak even down en rot en daarna is het weer over.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
vrijdag 27 juni 2008 om 15:25
Vandaag zou mijn vader jarig zijn. Hij was nu 77 jaar geweest. In mijn herinnering blijft hij altijd 64. Raar eigenlijk, dat je beeld van iemand die je zo lief had/hebt, onveranderd blijft.
Ook mijn vader heeft belangrijke dingen in mijn leven niet mee gemaakt: mijn eerste koophuis, een goede baan, mijn trouwerij. Het gemis blijft, zeker bij dit soort mijlpalen.
Het verdriet slijt, wordt dragelijk. Totdat er opeens even een auw-moment is. Voor mij is dat nu net. Ik was met mijn papierzooi bezig en kwam daarin ook mijn set euthanasieverklaringen tegen. Best wel passend, om die te herbevestigen met mijn handtekening op de dag dat mijn vader jarig zou zijn.
Ook je reactie op opmerkingen van anderen tegen hun respectievelijke ouders verdwijnt mettertijd Steffi. Het leven gaat inderdaad door. Op een ander topic heb ik het wel eens genoemd dat de dood van je ouder(s) het fundament onder je leven wegslaat. En je moet een nieuw leven gaan bouwen op dat oude, gebroken fundament. Met alle moeilijkheden en al het verdriet dat daarbij hoort. En dat lukt op een gegeven moment ook. Omdat het leven doorgaat.
Meiden, allemaal veel sterkte en een
voor jullie met jullie verdriet.
vrijdag 27 juni 2008 om 16:03
Zo als pinksterbloem het beschreef zo ervaar ik het zelf ook .....het is moeilijk blijf tmoeilijk,... zelf heb ik alleen niet het gevoel dat het verdriet slijt...... mijn gemis en pijn word allen erger (vandaar dat ik een praat vriendin heb op zo'n bankje) de ene dag is het meer dragelijk dan de andere dag... je leert er mee omgaan..... en er is geen boekje voor hoe jij er mee om kan gaan ieder mens is anders....
Na gisteren wat contact met mies gehad te hebben via hyves benik thuis mijn boekje wezen lezen......
Na het voerlijden hebebn we familie en vrienden gevraagt om verhalen op te schrijven over mijn vader,..hij was nog al een grap jas en haalde veel grappen en grollen uit..... heerlijk om het te lezen ik kan hem zo voro me zien in gedachte hoor ik mijn zijn zijn stem over nemen........ in eens is hij heel dicht bij.... een heerlijk en vertrouwd gevoel.... op het moment dat ik het boek dicht sla gaat het gevoel weer weg......
het is het enige wat ik iedereen aan raad om een boekje temaken met verhalen over de gene die je moet missen..... zelf vind ik het heerlijk om te lezenhoe andere mensen mijn vaderhebben ervaren en hoe ze hem beschrijven.... het doet me goed....
Na gisteren wat contact met mies gehad te hebben via hyves benik thuis mijn boekje wezen lezen......
Na het voerlijden hebebn we familie en vrienden gevraagt om verhalen op te schrijven over mijn vader,..hij was nog al een grap jas en haalde veel grappen en grollen uit..... heerlijk om het te lezen ik kan hem zo voro me zien in gedachte hoor ik mijn zijn zijn stem over nemen........ in eens is hij heel dicht bij.... een heerlijk en vertrouwd gevoel.... op het moment dat ik het boek dicht sla gaat het gevoel weer weg......
het is het enige wat ik iedereen aan raad om een boekje temaken met verhalen over de gene die je moet missen..... zelf vind ik het heerlijk om te lezenhoe andere mensen mijn vaderhebben ervaren en hoe ze hem beschrijven.... het doet me goed....
