Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
vrijdag 27 juni 2008 om 16:07
Het gaat echt beter worden meisje, geloof me maar. Maar nu nog niet. Nu ben je nog aan het begin van je rouwverwerking. En dat kost gewoon tijd. Tijd die je jezelf ook moet geven. Waarin je je niets moet aantrekken van wat volgens andere mensen (die het vaak ook nog niet eens hebben meegemaakt) "normaal" is. Want na een overlijden van één of beide ouders is niets normaal. En wordt je leven ook nooit meer "normaal", zoals het was voordat je je vader of moeder (of andere dierbare) kwijt raakte.Laat je emoties gewoon komen en zorg goed voor jezelf Mies.
vrijdag 27 juni 2008 om 16:10
Dutchie, mijn vader is "al" 13 jaar weg. Ik moet er wel bij zeggen dat ik mijn moeder (nu 4 jaar overleden) ook nog sterker mis. Die pijn is nog sterker aanwezig. Maar het gaat uiteindelijk slijten, op die auw-momenten na.
Een dikke maand geleden had mijn man een vriend op bezoek die hij in geen jaren had gezien. Heel onschuldig kwam het gesprek op ouders en wat zij deden. Dan moet je zeggen: 'ik heb geen ouders meer, die zijn overleden". De vriend in kwestie voelde zich vreselijk opgelaten. Het is ook niet echt gewoon dat je op je 38-ste geen ouders meer hebt. Dit is nu echt zo'n voorbeeld van een heel erg auw-moment. Ik had het er erg moeilijk mee. Het is zo confronterend.
vrijdag 27 juni 2008 om 16:16
pinksterbloem ik hoop het mijn vader is "maar" 2 jaar weg,... omdat ik in amerika woon ben ik er aan gewent om familie 1x in de 2 jaar te zien,...voro mijn gevoel begint het rouw procces nu pas omdat ik gewent ben om mijn familie voor een langere tijd niet te zien.............. omdat ik groot en strek wil zijn hou ik me groot op mijn werk en thuis.... maar elke ochtend naar mijn werk huil ik en op de weg terug....... ik had het gevoel da tik geen stap voor uit kwam van daar mijn praat vriendin.... iedereen in amerika gaat naar een shrink hahahah .....
het lijkt me vreselijk om beide ouders te moeten missen ik worden gelijk misselijk van de gedachten............ extra kuddos voor jou
het lijkt me vreselijk om beide ouders te moeten missen ik worden gelijk misselijk van de gedachten............ extra kuddos voor jou
vrijdag 27 juni 2008 om 16:23
Ik kan me voorstellen dat het anders aanvoelt als je zo ver weg woont Dutchie. Ik kon ieder moment van de week bij mijn moeder langsgaan en dan was mijn vaders stoel leeg. Je wordt er veel vaker mee geconfronteerd. Goed van je dat je naar een psycholoog bent gestapt, dat wil vaak ook wel helpen om dingen beter op een rij te krijgen voor jezelf.
Weet je, ik ben ook heel erg bang geweest, na de dood van mijn vader, om mijn moeder te verliezen. Als ik er al aandacht lag ik in bed te huilen en werd ik letterlijk misselijk.
Toen het zover was (9 jaar na mijn vaders overlijden) heb ik me er zo goed mogelijk doorheen geslagen. En kwam er aan de duisternis toch ook weer lichte randjes. Totdat de lichte randjes steeds groter werden en de duisternis gingen overheersen. En nu heb ik weer een fijn leven. Een ander leven, maar ook een fijn leven.
Ook al heb ik mijn ouders maar kort gehad, het waren hele lieve steunende ouders. Beter dan vele anderen. Ze hebben mij alles wat belangrijk is in het leven meegegeven. En met die kennis en met dat gevoel kon ik mijn beschadigde fundament weer gaan opbouwen.
Ik ben wie ik ben, ondanks hun dood, juist door hen. En daar ben ik ze innig dankbaar voor.
Weet je, ik ben ook heel erg bang geweest, na de dood van mijn vader, om mijn moeder te verliezen. Als ik er al aandacht lag ik in bed te huilen en werd ik letterlijk misselijk.
Toen het zover was (9 jaar na mijn vaders overlijden) heb ik me er zo goed mogelijk doorheen geslagen. En kwam er aan de duisternis toch ook weer lichte randjes. Totdat de lichte randjes steeds groter werden en de duisternis gingen overheersen. En nu heb ik weer een fijn leven. Een ander leven, maar ook een fijn leven.
Ook al heb ik mijn ouders maar kort gehad, het waren hele lieve steunende ouders. Beter dan vele anderen. Ze hebben mij alles wat belangrijk is in het leven meegegeven. En met die kennis en met dat gevoel kon ik mijn beschadigde fundament weer gaan opbouwen.
Ik ben wie ik ben, ondanks hun dood, juist door hen. En daar ben ik ze innig dankbaar voor.
vrijdag 27 juni 2008 om 16:54
pinksterbloem, ja dat is idd zou zo leg ik dat ook ui t(vooral aan mezelf) 50% van mijn vader heb ik altijd bij me.... ik heb trouwens een klein keitje gevult met as ik heb het bij mijn bed staan,.... had nachtmerries de dagen voordat ik vertrok uit nederland dat ze het zouden open maken bij de douane in de luchthaven om het te controleren ...... gelukkig is het goed gegaan.....
Mies85, ja meid voor zulke dingen ben ik ook dank baar maar ik ga er bijna bij denken of mijn vader wist da thij ziek was hij ging NOOIT naar de dokter liep maanden met kies pijn voorda thij eidnelijk naar de tandarts ging...zo zat hij gewoon uit elkaar... en meis zo als ik als zei af en toe een dagje niet lezen op dit forum,..en je zelf een beetje mentale rust gunnen .... het is moeilijk ik weet het maar je brein blijft zo doormalen..zonder da tje het wilt...je verlies is nog zo rauw zo kort geleden........
Mies85, ja meid voor zulke dingen ben ik ook dank baar maar ik ga er bijna bij denken of mijn vader wist da thij ziek was hij ging NOOIT naar de dokter liep maanden met kies pijn voorda thij eidnelijk naar de tandarts ging...zo zat hij gewoon uit elkaar... en meis zo als ik als zei af en toe een dagje niet lezen op dit forum,..en je zelf een beetje mentale rust gunnen .... het is moeilijk ik weet het maar je brein blijft zo doormalen..zonder da tje het wilt...je verlies is nog zo rauw zo kort geleden........
vrijdag 27 juni 2008 om 20:08
He lieve meiden, ik zit hier met tranen in mijn ogen jullie stukjes te lezen. Alles is zo herkenbaar.
Ik weet ook niet precies waarom, maar soms raakt het je erger dan een andere dag. Misschien omdat ik gisteravond voor ik in slaap viel opeens aan mijn vader moest denken. Dan ben je ook meteen weer klaarwakker. En daarna heb ik over hem gedroomd. Hij was er vaag bij maar ik kon hem niet bereiken, daar kwam het op neer.
Het blijft gewoon een raar idee dat je je leven verder moet leven zonder je vader (of moeder). Zonder dat hij er bij is op belangrijke momenten of zomaar als je even koffie gaat drinken bij je moeder. Die lege stoel inderdaad, waar je hem zo weer kunt projecteren. Het blijft raar........ en een groot gapend gat in je hart.
Iedereen een dikke knuffel.
Ik weet ook niet precies waarom, maar soms raakt het je erger dan een andere dag. Misschien omdat ik gisteravond voor ik in slaap viel opeens aan mijn vader moest denken. Dan ben je ook meteen weer klaarwakker. En daarna heb ik over hem gedroomd. Hij was er vaag bij maar ik kon hem niet bereiken, daar kwam het op neer.
Het blijft gewoon een raar idee dat je je leven verder moet leven zonder je vader (of moeder). Zonder dat hij er bij is op belangrijke momenten of zomaar als je even koffie gaat drinken bij je moeder. Die lege stoel inderdaad, waar je hem zo weer kunt projecteren. Het blijft raar........ en een groot gapend gat in je hart.
Iedereen een dikke knuffel.
zondag 29 juni 2008 om 21:48
Fussie....Same here...vrijdagavond flink op stap geweest (voor het eerst en heb een superavond gehad) en gisteren en vandaag weer hele dag paniekaanvallen waar ik zooooo moedeloos van word
Heeft iemand hier toevallig ook last van (gehad)? Ik heb namelijk al zoveel geprobeerd en kom er maar niet vanaf. Het verpest m'n hele sociale leven, en juist nu heb ik dat zo hard nodig :-S
Hoe is het verder met iedereen?
Liefs
maandag 30 juni 2008 om 00:02
Ja, helaas hier ook het eerste half jaar. Je moet het gewoon heel veel tijd geven, laat het maar over je heen komen. Je kan vluchten door van alles en nog wat te plannen zodat je het druk hebt, maar ik ben bang dat je het dan alleen vertraagt.
En wat Fussie ook al zegt, zorg heel goed voor jezelf en geef jezelf rust.
voor iedereen hier.
En welterusten
En wat Fussie ook al zegt, zorg heel goed voor jezelf en geef jezelf rust.
voor iedereen hier.En welterusten
maandag 30 juni 2008 om 18:06
Pfff..zit er ff doorheen
Juist nu 'het gewone leven' weer begint, kom ik steeds meer tot het besef dat ze nu echt NOOIT meer terugkomt....
Ben m'n fundering kwijt, degene die mij ooit op de wereld heeft gezet, en gvd wat voelt dat kl*te!
Gisteren een bbq gehad bij m'n tante (zus van m'n moeder) en een andere tante en nichtje kwamen me ophalen. Voorheen gingen we altijd met z'n vieren shoppen en gisteren zat ik dus alleen op de achterbank... En kan dan inwendig ook zo 'boos' worden dat m'n nichtje d'r moeder nog wel heeft (en natuurlijk voel ik me daar weer schuldig over).
Het leven is zo f*cking oneerlijk! Mijn moeder, die nog zo'n leven voor zich had, net 50 was en dolgelukkig met m'n vader en haar kinderen en kleinkinderen. Die net op het punt stond om echt te gaan genieten van de rust omdat ze allebei minder zouden gaan werken. En dan krijg je dit...
En dan kan je nog zoveel vrienden om je heen hebben, degene die je ECHT bij je wil hebben is er niet en zal er ook nooit meer zijn. Niemand kan die leegte opvullen.
To the point: ik mis m'n mama en juist nu ik het zo moeilijk heb zou ze er gewoon moeten zijn! Me gewoon even vasthouden en zeggen dat alles wel weer goed gaat komen.
Ze begreep me altijd zo goed omdat we zo op elkaar leken...
Waar je ook bent
Ik zou het niet weten
Niet in tijd of afstand te meten
Maar ik draag je bij me
Diep in mij
Daarom ben je steeds dichtbij
Juist nu 'het gewone leven' weer begint, kom ik steeds meer tot het besef dat ze nu echt NOOIT meer terugkomt....
Ben m'n fundering kwijt, degene die mij ooit op de wereld heeft gezet, en gvd wat voelt dat kl*te!
Gisteren een bbq gehad bij m'n tante (zus van m'n moeder) en een andere tante en nichtje kwamen me ophalen. Voorheen gingen we altijd met z'n vieren shoppen en gisteren zat ik dus alleen op de achterbank... En kan dan inwendig ook zo 'boos' worden dat m'n nichtje d'r moeder nog wel heeft (en natuurlijk voel ik me daar weer schuldig over).
Het leven is zo f*cking oneerlijk! Mijn moeder, die nog zo'n leven voor zich had, net 50 was en dolgelukkig met m'n vader en haar kinderen en kleinkinderen. Die net op het punt stond om echt te gaan genieten van de rust omdat ze allebei minder zouden gaan werken. En dan krijg je dit...
En dan kan je nog zoveel vrienden om je heen hebben, degene die je ECHT bij je wil hebben is er niet en zal er ook nooit meer zijn. Niemand kan die leegte opvullen.
To the point: ik mis m'n mama en juist nu ik het zo moeilijk heb zou ze er gewoon moeten zijn! Me gewoon even vasthouden en zeggen dat alles wel weer goed gaat komen.
Ze begreep me altijd zo goed omdat we zo op elkaar leken...
Waar je ook bent
Ik zou het niet weten
Niet in tijd of afstand te meten
Maar ik draag je bij me
Diep in mij
Daarom ben je steeds dichtbij
maandag 30 juni 2008 om 19:34
dinsdag 1 juli 2008 om 09:27
Ook even zuchten hier... zit er ook doorheen. Ga voor het eerst sinds ik weer werk een dag níet werken.. Ik stond doodmoe op (alwéér), helemaal jankerig, verdrietig... Geen goed recept als je moeilijke gesprekken moet voeren. Het bloedirritante is dat ik me nog schuldig voel ook. Volgens mijn vriend komt dat door een overontwikkeld arbeidsethos :-)
Girl22, zo herkenbaar: ik ben ook regelmatig jaloers op mensen die nog wel een broer hebben. Nog erger: als iemand een broer/zus is verloren en ze hebben er nog een paar dan denk ik: nou, je hebt toch nog broers en zussen? Errrg. Direct er achteraan voel ik me heel schuldig wegens zukke gedachtes. Want never ever dat ik iemand zo'n verlies toewens! Het is een verschrikking en dat woord dekt de lading niet.
Gaat het vandaag wat beter Girl22? Ik hoop het voor je. En zo niet, gewoon onder je dekbed kruipen (ga ik ook zo doen, ik ga een winterslaap houden ook al wordt het 28 graden). Enne.. mooi gedichtje.
Sterkte iedereen,
Snoek
Girl22, zo herkenbaar: ik ben ook regelmatig jaloers op mensen die nog wel een broer hebben. Nog erger: als iemand een broer/zus is verloren en ze hebben er nog een paar dan denk ik: nou, je hebt toch nog broers en zussen? Errrg. Direct er achteraan voel ik me heel schuldig wegens zukke gedachtes. Want never ever dat ik iemand zo'n verlies toewens! Het is een verschrikking en dat woord dekt de lading niet.
Gaat het vandaag wat beter Girl22? Ik hoop het voor je. En zo niet, gewoon onder je dekbed kruipen (ga ik ook zo doen, ik ga een winterslaap houden ook al wordt het 28 graden). Enne.. mooi gedichtje.
Sterkte iedereen,
Snoek
dinsdag 1 juli 2008 om 09:33
voor iedereen een dikke knufel! wat naar dat 50% een terug slagje heeft.
gister kwam ik een oude vriendin tegen die ik uit het oog was verloren omdat het uitging met mijn exvriend. maar we gaan weer wat afspreken met onze nieuwe vrienden dus ik heb er zo veel zin in. ze is zelf ook der vader verloren en weet dus heel goed wat ik voel en bedoel.
girl22,
paniekaanval had ik ook weer laatst! ik ga heel diepzuchten maar daarna zakt het weer af. vooral als ik een ambu tegen komen raak ik helemaal de weg kwijt!
gooi alles er maar lekker uit hoor! als je dat nodig hebt dan moet je dat zeker doen. weer boos en moe en blij en intens verdrietig! ik doe het ook allemaal en voel me daar heel lekker bij.
morgen krijgen wij ons bedeltje met as! ik kan niet wachten.
gister kwam ik een oude vriendin tegen die ik uit het oog was verloren omdat het uitging met mijn exvriend. maar we gaan weer wat afspreken met onze nieuwe vrienden dus ik heb er zo veel zin in. ze is zelf ook der vader verloren en weet dus heel goed wat ik voel en bedoel.
girl22,
paniekaanval had ik ook weer laatst! ik ga heel diepzuchten maar daarna zakt het weer af. vooral als ik een ambu tegen komen raak ik helemaal de weg kwijt!
gooi alles er maar lekker uit hoor! als je dat nodig hebt dan moet je dat zeker doen. weer boos en moe en blij en intens verdrietig! ik doe het ook allemaal en voel me daar heel lekker bij.
morgen krijgen wij ons bedeltje met as! ik kan niet wachten.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
dinsdag 1 juli 2008 om 10:10
Oooh wat herkenbaar de verhalen. Ik heb mijn vader ook verloren, anderhalf jaar geleden aan een hersenbloeding.
Pfff, het gaat wel weer maar sinds een een paar dagen weer een enorme dip en dat heb ik dan 's avonds als ik op de bank zit. Ineens komt het dan opzetten, dat lege gevoel, die oneerlijkheid. En ondanks het feit dat je veel steun hebt van mensen in je omgeving kan niemand het echt begrijpen (behalve als je het zelft hebt meegemaakt)
Groetjes
Pfff, het gaat wel weer maar sinds een een paar dagen weer een enorme dip en dat heb ik dan 's avonds als ik op de bank zit. Ineens komt het dan opzetten, dat lege gevoel, die oneerlijkheid. En ondanks het feit dat je veel steun hebt van mensen in je omgeving kan niemand het echt begrijpen (behalve als je het zelft hebt meegemaakt)
Groetjes
dinsdag 1 juli 2008 om 10:28
Hoi allemaal,
Ik wil zoveel typen, en iedereen even persoonlijk schrijven maar m'n hoofd is momenteel even leeg.
Dus wil alleen even laten weten dat ik jullie berichtjes gelezen heb, en dat ik er heel blij mee ben!
Momenteel gaat het ietsje beter dus als ik straks weer een beetje op krachten ben dan schrijf ik nog wel een stukje.
Voor nu; dikke voor iedereen en thnx voor julie steun!
Liefs
Ik wil zoveel typen, en iedereen even persoonlijk schrijven maar m'n hoofd is momenteel even leeg.
Dus wil alleen even laten weten dat ik jullie berichtjes gelezen heb, en dat ik er heel blij mee ben!
Momenteel gaat het ietsje beter dus als ik straks weer een beetje op krachten ben dan schrijf ik nog wel een stukje.
Voor nu; dikke
voor iedereen en thnx voor julie steun!Liefs
dinsdag 1 juli 2008 om 10:32
dinsdag 1 juli 2008 om 12:56
Hallo Schatje1973,
Is jouw vader ook in december overleden? En is hij na de hersenbloeding nog bij geweest? Mijn vader lag meteen in een hele diepe coma waar hij niet meer uit geweest is.
Ik denk dat we gewoon voor onszelf moeten accepteren dat het met 'vallen en opstaan' verder gaat voorlopig. Ik zelf ben dankbaar voor alle lieve mensen die ik nog steeds om me heen heb, mijn man, moeder en zus.
Het is nu eenmaal niet anders. We zijn voorgoed iets belangrijks kwijt en het leven is vanaf toen voor altijd veranderd.
Is jouw vader ook in december overleden? En is hij na de hersenbloeding nog bij geweest? Mijn vader lag meteen in een hele diepe coma waar hij niet meer uit geweest is.
Ik denk dat we gewoon voor onszelf moeten accepteren dat het met 'vallen en opstaan' verder gaat voorlopig. Ik zelf ben dankbaar voor alle lieve mensen die ik nog steeds om me heen heb, mijn man, moeder en zus.
Het is nu eenmaal niet anders. We zijn voorgoed iets belangrijks kwijt en het leven is vanaf toen voor altijd veranderd.
