Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
woensdag 11 juni 2008 om 16:02
Vandaag komt de koningin hier, een museum openen.
Ik had al bedacht dat ze vast hier langs zou rijden, zo naar de stad toe. En jawel, ik hoor net allemaal politiesirenes, dus snel even naar buiten gelopen. Niet dat ik nou zo koningsgezind ben, maar hee, altijd even leuk, die Bea :-)
En verrek, ze zwaaide uit zichzelf al naar me, da's leuk!
En nu mis ik mama, want die zou ik nu heel enthousiast gebeld hebben dat Bea naar me zwaaide
Het niet meer kunnen delen van je leven, dat gemis is zo au
Ik had al bedacht dat ze vast hier langs zou rijden, zo naar de stad toe. En jawel, ik hoor net allemaal politiesirenes, dus snel even naar buiten gelopen. Niet dat ik nou zo koningsgezind ben, maar hee, altijd even leuk, die Bea :-)
En verrek, ze zwaaide uit zichzelf al naar me, da's leuk!
En nu mis ik mama, want die zou ik nu heel enthousiast gebeld hebben dat Bea naar me zwaaide
Het niet meer kunnen delen van je leven, dat gemis is zo au
woensdag 11 juni 2008 om 21:51
Dat mis ik ook zo. Ik vertelde mijn moeder alles. Na een feestje of verjaardag waar we allebei waren belden we elkaar de volgende dag en namen alles en iedereen nog even door. Heerlijk. En dat kan ik alleen met mijn moeder, omdat we aan een half woord genoeg hadden...
Hoe lang geleden is jouw moeder overleden Fussie?
Ik zie gewoon tegen de vakantie op. 2 weken weg, 2 weken ontspanning. En juist als ik thuis nietsdoe en 'ontspan' overvalt me het gemis. Ik belde altijd direct naar mama als we aan kwamen en de tent stond op. Vertellen hoe de reis is gegaan, hoe de camping is, de omgeving. Ik ben bang dat ik haar op vakantie zo ga missen dat ik niet van mijn vakantie ga genieten.
Vorig jaar toen we op vakantie gingen was ze met chemo bezig. Ze stond er op dat we zouden gaan. Als ik belde hield ze zich groot. Tot ik 3 dagen voor vertrek mijn vader aan de telefoon kreeg. Mama was door de chemokuren zo verzwakt dat ze alleen nog mar in bed kon liggen. Bewegen of praten was teveel. Ik schrok me rot, we zijn gaan slapen, hebben 's ochtends vroeg ingepakt en zijn halsoverkop naar huis gegaan. Kinderen gedropt bij schoonouders, en met nog volgeladen auto naar mama. Ze lag in bed. Grauw. Donkere kringen en nauwelijks in staat te praten. Incontinent. Mager. Ze is toen met de chemo gestopt omdat ze er bijna aan onder door was gegaan.
Nooit meer, zei ze toen ze er een beetje bovenop kwam. Vanaf dat moment was ze zwakker. Echt er bovenop is ze niet meer gekomen. De chemo was nog niet geregistreerd, ze deed mee aan een onderzoek van het Erasmus ziekenhuis. De artsen wilden dat ze doorging, maar mama kon niet meer. Op alle vragenlijsten die ze had ingevuld was ze te positief geweest. In alle gesprekken had ze zich groter voorgedaan dan ze was. Als mijn vader dat opmerkte werd ze boos. Mama was sterk, of deed zich zo voor...
In het gewone ziekenhuis waren ze enthousiast dat mama had meegedaan aan het onderzoek. De uitzaaïngen waren helemaal weg! En dat had ze te danken aan die enorme zware chemokuren. We waren zo opgelucht. En ik zo naïef, nooit had ik er aan gedacht dat het zo snel terug zou zijn.
6 weken na het goede bericht dat de longen schoon waren, weer vlekken op haar longen. Nu groter dan de vorige keer. We hebben gevloekt, ons kwaad gemaakt. Waar was het allemaal goed voor geweest?! Waarvoor was ze door die hel gegaan? Voor 6 weken vrij van uitzaaïngen?
Toch begon ze er weer aan. Nu reguliere chemo. Daar zou ze vast minder heftig op reageren. Eerst een infuus, daarna pillen. Paar dagen na infuus stortte ze in. Ze kon niets meer. Ziekenhuis in, het was de combinatie met diabetes. Suikerspiegel was ontregeld. Alles op orde gebracht, sterkte en duur medicatie aangepast. Het ging goed. We hebben een mooie kerst gehad. Mama genoot met volle teugen. We waren allemaal bij mijn broertje thuis. Als ik er aan terugdenk zie ik mama vooral genieten en gelukkig zijn. Met mijn vader en temidden van haar kinderen en kleinkinderen. Ik heb veel foto's gemaakt.
Toen de tweede kuur. Weer stortte ze in na het infuus. Ze was slap en viel weg. Mijn vader heeft haar gedwongen met de chemo te stoppen. Weer het ziekenhuis in. Toen ging het snel. Hart was verzwakt, nieren functioneerden niet meer, maag verdroeg geen voedsel. Ze kon niet meer bewegen, ze had geen kracht. Ze was benauwd, incontinent. Mensonterend, dat was wat ze zei.
Als we er waren leek ze nog zo sterk. Maar het was een houding. Kwamen we 's avonds dan was ze helemaal op. Na 4 dagen kreeg ze een kamer apart en mochten we ook buiten de bezoekuren komen. Wij dachten dat ze nog kon vechten, mama wist het al. Achteraf gezien was het zichtbaar in haar ogen. Hulpeloos, verontschuldigend, ik kan het niet goed benoemen.
Op donderdag vroeg ze een foto van haar kleinkinderen, die had ik gemaakt met kerst. Alle 6 bij elkaar. Ik heb hem geprint op A3. In tranen heeft ze hem vrijdagochtend bekeken, kind voor kind, met alle aandacht. We hebben hem opgehangen, zo dat hij recht voor haar hing. Ze bleef ernaar kijken en attendeerde iedereen die binnenkwam erop. Ze was weer even een trotse oma. Inmiddels mochten we de kamer niet meer zonder mondkapjes en handschoenen betreden.
Ik dacht dat ze hier nog kracht uit zou putten. Maar ze nam afscheid. Daar kwamen we de volgende dag achter.
Zaterdagochtend werd ik gebeld. Mama had elke vorm van verpleging geweigerd. Ze wilde niet meer verschoond, niet meer gewassen. Ze wilde niet meer. We zijn er allemaal naar toe gegaan. Als bij toeval waren mijn kinderen uit logeren. Ik was er nog nooit zo snel.
Mondkapje hoefde niet meer, handschoenen niet. Het maakte niet meer uit. Mama was niet meer aanspreekbaar, ze had het opgegeven. Toen we er allemaal waren hebben ze alle slangen en dingen losgemaakt, behalve de zuurstof. Ook de neussonde bleef zitten omdat er zoveel terugliep uit haar maag. Dat vond ik nog zo naar. Ze kreeg extra morfine om geen pijn te hebben. Haar organen werkten niet meer, nu de toediening van voedsel, Kaliumcloride, insuline en weet ik wat meer werd stopgezet zou het lichaam zichzelf vergiftigen.
En dan is het wachten. Huilen. Nog een knuffel, een aai. Toch nog wat zeggen. Het is goed mama, ga maar. We zijn bij je. Op een gegeven moment zag ik dat het zover was. Mijn vader kon het niet aanzien. Ook mijn broers hadden het moeilijk. Ik ben naast haar bij het hoofdeinde gaan zitten en heb haar hoofd in mijn handen genomen. Mijn zusje naast me. Om 10 voor 3 die middag was ze dood.
Ik heb me verbaasd. Dat alle auto's nog gewoon reden op straat. Dat alles doorging. Dat we de kamer uitliepen en mama daar achterlieten. We kunnen toch niet zomaar weggaan? Ik ben teruggegaan en heb haar gekust en gedag gezeg. Dag lieve mama, dag.
Ze had het voor ons gedaan zei ze. Die hel van chemo. Niet zeuren maar doorgaan. Mama heeft nooit geklaagd.
Ik moet ook doorgaan. In al mijn verdriet vraag ik me af waar we het voor doen, waar het goed voor is. Maar ik heb ook mijn kinderen. Mijn jongens die mij nodig hebben. En daar doe ik het weer voor, net als dat mama het voor mij deed.
Hoe lang geleden is jouw moeder overleden Fussie?
Ik zie gewoon tegen de vakantie op. 2 weken weg, 2 weken ontspanning. En juist als ik thuis nietsdoe en 'ontspan' overvalt me het gemis. Ik belde altijd direct naar mama als we aan kwamen en de tent stond op. Vertellen hoe de reis is gegaan, hoe de camping is, de omgeving. Ik ben bang dat ik haar op vakantie zo ga missen dat ik niet van mijn vakantie ga genieten.
Vorig jaar toen we op vakantie gingen was ze met chemo bezig. Ze stond er op dat we zouden gaan. Als ik belde hield ze zich groot. Tot ik 3 dagen voor vertrek mijn vader aan de telefoon kreeg. Mama was door de chemokuren zo verzwakt dat ze alleen nog mar in bed kon liggen. Bewegen of praten was teveel. Ik schrok me rot, we zijn gaan slapen, hebben 's ochtends vroeg ingepakt en zijn halsoverkop naar huis gegaan. Kinderen gedropt bij schoonouders, en met nog volgeladen auto naar mama. Ze lag in bed. Grauw. Donkere kringen en nauwelijks in staat te praten. Incontinent. Mager. Ze is toen met de chemo gestopt omdat ze er bijna aan onder door was gegaan.
Nooit meer, zei ze toen ze er een beetje bovenop kwam. Vanaf dat moment was ze zwakker. Echt er bovenop is ze niet meer gekomen. De chemo was nog niet geregistreerd, ze deed mee aan een onderzoek van het Erasmus ziekenhuis. De artsen wilden dat ze doorging, maar mama kon niet meer. Op alle vragenlijsten die ze had ingevuld was ze te positief geweest. In alle gesprekken had ze zich groter voorgedaan dan ze was. Als mijn vader dat opmerkte werd ze boos. Mama was sterk, of deed zich zo voor...
In het gewone ziekenhuis waren ze enthousiast dat mama had meegedaan aan het onderzoek. De uitzaaïngen waren helemaal weg! En dat had ze te danken aan die enorme zware chemokuren. We waren zo opgelucht. En ik zo naïef, nooit had ik er aan gedacht dat het zo snel terug zou zijn.
6 weken na het goede bericht dat de longen schoon waren, weer vlekken op haar longen. Nu groter dan de vorige keer. We hebben gevloekt, ons kwaad gemaakt. Waar was het allemaal goed voor geweest?! Waarvoor was ze door die hel gegaan? Voor 6 weken vrij van uitzaaïngen?
Toch begon ze er weer aan. Nu reguliere chemo. Daar zou ze vast minder heftig op reageren. Eerst een infuus, daarna pillen. Paar dagen na infuus stortte ze in. Ze kon niets meer. Ziekenhuis in, het was de combinatie met diabetes. Suikerspiegel was ontregeld. Alles op orde gebracht, sterkte en duur medicatie aangepast. Het ging goed. We hebben een mooie kerst gehad. Mama genoot met volle teugen. We waren allemaal bij mijn broertje thuis. Als ik er aan terugdenk zie ik mama vooral genieten en gelukkig zijn. Met mijn vader en temidden van haar kinderen en kleinkinderen. Ik heb veel foto's gemaakt.
Toen de tweede kuur. Weer stortte ze in na het infuus. Ze was slap en viel weg. Mijn vader heeft haar gedwongen met de chemo te stoppen. Weer het ziekenhuis in. Toen ging het snel. Hart was verzwakt, nieren functioneerden niet meer, maag verdroeg geen voedsel. Ze kon niet meer bewegen, ze had geen kracht. Ze was benauwd, incontinent. Mensonterend, dat was wat ze zei.
Als we er waren leek ze nog zo sterk. Maar het was een houding. Kwamen we 's avonds dan was ze helemaal op. Na 4 dagen kreeg ze een kamer apart en mochten we ook buiten de bezoekuren komen. Wij dachten dat ze nog kon vechten, mama wist het al. Achteraf gezien was het zichtbaar in haar ogen. Hulpeloos, verontschuldigend, ik kan het niet goed benoemen.
Op donderdag vroeg ze een foto van haar kleinkinderen, die had ik gemaakt met kerst. Alle 6 bij elkaar. Ik heb hem geprint op A3. In tranen heeft ze hem vrijdagochtend bekeken, kind voor kind, met alle aandacht. We hebben hem opgehangen, zo dat hij recht voor haar hing. Ze bleef ernaar kijken en attendeerde iedereen die binnenkwam erop. Ze was weer even een trotse oma. Inmiddels mochten we de kamer niet meer zonder mondkapjes en handschoenen betreden.
Ik dacht dat ze hier nog kracht uit zou putten. Maar ze nam afscheid. Daar kwamen we de volgende dag achter.
Zaterdagochtend werd ik gebeld. Mama had elke vorm van verpleging geweigerd. Ze wilde niet meer verschoond, niet meer gewassen. Ze wilde niet meer. We zijn er allemaal naar toe gegaan. Als bij toeval waren mijn kinderen uit logeren. Ik was er nog nooit zo snel.
Mondkapje hoefde niet meer, handschoenen niet. Het maakte niet meer uit. Mama was niet meer aanspreekbaar, ze had het opgegeven. Toen we er allemaal waren hebben ze alle slangen en dingen losgemaakt, behalve de zuurstof. Ook de neussonde bleef zitten omdat er zoveel terugliep uit haar maag. Dat vond ik nog zo naar. Ze kreeg extra morfine om geen pijn te hebben. Haar organen werkten niet meer, nu de toediening van voedsel, Kaliumcloride, insuline en weet ik wat meer werd stopgezet zou het lichaam zichzelf vergiftigen.
En dan is het wachten. Huilen. Nog een knuffel, een aai. Toch nog wat zeggen. Het is goed mama, ga maar. We zijn bij je. Op een gegeven moment zag ik dat het zover was. Mijn vader kon het niet aanzien. Ook mijn broers hadden het moeilijk. Ik ben naast haar bij het hoofdeinde gaan zitten en heb haar hoofd in mijn handen genomen. Mijn zusje naast me. Om 10 voor 3 die middag was ze dood.
Ik heb me verbaasd. Dat alle auto's nog gewoon reden op straat. Dat alles doorging. Dat we de kamer uitliepen en mama daar achterlieten. We kunnen toch niet zomaar weggaan? Ik ben teruggegaan en heb haar gekust en gedag gezeg. Dag lieve mama, dag.
Ze had het voor ons gedaan zei ze. Die hel van chemo. Niet zeuren maar doorgaan. Mama heeft nooit geklaagd.
Ik moet ook doorgaan. In al mijn verdriet vraag ik me af waar we het voor doen, waar het goed voor is. Maar ik heb ook mijn kinderen. Mijn jongens die mij nodig hebben. En daar doe ik het weer voor, net als dat mama het voor mij deed.
woensdag 11 juni 2008 om 22:15
Ach Pebbles, wat een verdriet. Ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Ik kan me zo goed voorstellen hoe erg je haar moet missen. Gelukkig was je er op tijd bij om haar hoofd vast te houden. Maar het is zo ongelooflijk oneerlijk. En moeilijk. En dan gaat inderdaad alles gewoon door.
Ik kan me dat gevoel ook nog herinneren toen ik het ziekenhuis uitliepen en we mijn vader daar achterlieten. Het was licht buiten, het deed pijn aan mijn ogen. Mensen liepen gewoon voorbij of stonden bij de ingang een sigaretje te roken. Ik heb ook verbaasd rond gekeken. Zo onwerkelijk.
Ik stapte bij mijn man in de auto en ik moest hem de weg wijzen naar mijn moeders huis. En ik wist het niet meer. We zijn helemaal verdwaald terwijl we gewoon rondreden in de plaats waar ik mijn hele jeugd heb doorgebracht. En ik wist helemaal niets meer.
Het eerste half jaar na zijn dood was voor mij het moeilijkst. Je geest protesteert gewoon als je met de dagelijkse gewone dingen bezig bent. Alsof je alles in een roes uitvoert. En je weet niet eens waarom je eigenlijk aan het stofzuigen bent, lekker belangrijk.
Maar er komt een dag waarop je weer een beetje kunt genieten van je leven. Het doet nog steeds zeer, maar het ongeloof voert niet meer de boventoon. Het wordt een deel van je leven. Weliswaar een deel dat pijn doet, maar minder schrijnend als in het begin.
Ik hoop dat het je een beetje oplucht om het hier neer te zetten en het met ons te delen. We weten allemaal als geen ander hier hoeveel pijn het doet.
Een hele dikke knuffel.
Ik kan me dat gevoel ook nog herinneren toen ik het ziekenhuis uitliepen en we mijn vader daar achterlieten. Het was licht buiten, het deed pijn aan mijn ogen. Mensen liepen gewoon voorbij of stonden bij de ingang een sigaretje te roken. Ik heb ook verbaasd rond gekeken. Zo onwerkelijk.
Ik stapte bij mijn man in de auto en ik moest hem de weg wijzen naar mijn moeders huis. En ik wist het niet meer. We zijn helemaal verdwaald terwijl we gewoon rondreden in de plaats waar ik mijn hele jeugd heb doorgebracht. En ik wist helemaal niets meer.
Het eerste half jaar na zijn dood was voor mij het moeilijkst. Je geest protesteert gewoon als je met de dagelijkse gewone dingen bezig bent. Alsof je alles in een roes uitvoert. En je weet niet eens waarom je eigenlijk aan het stofzuigen bent, lekker belangrijk.
Maar er komt een dag waarop je weer een beetje kunt genieten van je leven. Het doet nog steeds zeer, maar het ongeloof voert niet meer de boventoon. Het wordt een deel van je leven. Weliswaar een deel dat pijn doet, maar minder schrijnend als in het begin.
Ik hoop dat het je een beetje oplucht om het hier neer te zetten en het met ons te delen. We weten allemaal als geen ander hier hoeveel pijn het doet.
Een hele dikke knuffel.
woensdag 11 juni 2008 om 22:45
Tijdens het schrijven liepen dikke tranen over mijn wangen. Maar het is fijn. En het lucht op. En ik weet dat mijn verdriet hier écht begrepen wordt.
Ik vertel het best vaak, ik praat er veel over. Soms denk ik dat ik bevestiging zoek voor mijn verdriet door het aan anderen te vertellen. Mensen weten het wel, maar leven -uiteraard- veel makkelijker door dan ik. En af en toe moet ik ze gewoon weer even laten voelen dat ík echt nog heel erg intens verdrietig ben.
woensdag 11 juni 2008 om 22:50
Lapin,...denk dat we in het zelfde schuitje zitten..... ik denk dat we op een ander forum er wel eens over gesproken hebben.... je kan me mailen hoor als je dat wilt.....
mijn vader is na een heel kort ziekte bed in april over leden en doordat ik in amerika woon heb ik hem dus niet meer gezien of afscheid van hem kunnen nemen hij overleed 7 dagen voordat ik met mijn gezin over zou vliegen..... ik sla me dagelijks nog steeds voor mijn kop da tik niet naar het stemmetje binnen in mij had geluistert..... hij heeft kanker,...ga nu toch gelijk je vlucht verzetten..... ook het feit da tik er aan gewent ben om mijn familie maar 1x per 2 jaar te zien ..maakt het nu toch heel erg zwaar voor mij...... als je wiltmailen laat het weten
knuffel oja dat is een hug hier!!!!
mijn vader is na een heel kort ziekte bed in april over leden en doordat ik in amerika woon heb ik hem dus niet meer gezien of afscheid van hem kunnen nemen hij overleed 7 dagen voordat ik met mijn gezin over zou vliegen..... ik sla me dagelijks nog steeds voor mijn kop da tik niet naar het stemmetje binnen in mij had geluistert..... hij heeft kanker,...ga nu toch gelijk je vlucht verzetten..... ook het feit da tik er aan gewent ben om mijn familie maar 1x per 2 jaar te zien ..maakt het nu toch heel erg zwaar voor mij...... als je wiltmailen laat het weten
knuffel oja dat is een hug hier!!!!
donderdag 12 juni 2008 om 12:01
Pebbles, 
.
He Dutchie, ik herinner me jou ook nog. Komen we elkaar hier weer tegen
. Hoe gaat het verder met jou nu? Ga je binnenkort nog naar Nederland?
Ik vind het lief van je dat je aanbiedt om te mailen, maar ik denk dat we hier ook wel verder kunnen praten. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
Ik heb net een mooi boeket besteld bij Fleurop voor mijn moeder. Het is zondag vaderdag, maar aangezien ik geen vader meer heb krijgt mijn moeder de bloemen. Kan ze ze bij zijn foto neerzetten.
.He Dutchie, ik herinner me jou ook nog. Komen we elkaar hier weer tegen
. Hoe gaat het verder met jou nu? Ga je binnenkort nog naar Nederland? Ik vind het lief van je dat je aanbiedt om te mailen, maar ik denk dat we hier ook wel verder kunnen praten. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
Ik heb net een mooi boeket besteld bij Fleurop voor mijn moeder. Het is zondag vaderdag, maar aangezien ik geen vader meer heb krijgt mijn moeder de bloemen. Kan ze ze bij zijn foto neerzetten.
donderdag 12 juni 2008 om 14:40
Ik ben net terug van nederland in april ging ik voor een reunie in mijn eentje manlief en kid sbleven thuis, het was rond de zelfde tijd dat mijn vader 2 jaar terug overleed 2 weken er voor ik zat de hele tijd was ik mar precies 2 jaar terug naar nederland gegaan dan had ik hem nog kunnen vertellen dat ie een super opa is en dat ik van hem hou,...we zijn geen praters in ons gezin,..... in amerika zegt de melk boer nog bij wijs van spreken I LOVE YOU! .... ik heb het dus nog nooit gezegt tegen mijn vader..... en dat doet nu pijn ook weet ik dat ie wist hoeveel hij voor mij betekend heeft het nooit te hbben uitgesproken voelt raar. Toen ik dus bij de vriendin van mijn vader thuis kwam, rook het en zag het er nog uit zo als 2 jaar terug zijn jas hing nog op de kap stok..als of hij even naar albert heijn was en zo kon binnen komen... en ik voelde het flinter dunne korst op mijn rouw wond weer open scheuren,.... op elk hoekje in de stad kom ik herrinderingen teg van ons samen, en ik realiseer me omdat ik zo verweg woon gaat mijn rouw prosses heel langzaam,...zo als ik hier (amerika) ben gaat het goe dmet mij..... maar als ik in nederland ben donder ik gauw naar beneden...... mijn jongsste is 2 weken terug 4 geworden kreeg een mooie zilvereballon met mickey er op... elk kind is daar super trots op en laat hem niet los zodat ie weg vliegt.... maar mijn mini man gaat direct naar buiten en laat hem gaan andere kinderen op zijn feestje huilen hij niet... en waarom mijn man lief vraagt waarom hij dat gedaan heeft..... nou zegt ie wijs,..opa kan geen taart eten dus krijgt hij mijn balllon,...... en ene traan van blijdschap rolt over mijn wang dat mijn kleine jongen mijn vader nog LANG niet vergeten is....
Super idee van vaderdag boeket, mijn ouders zijn al 12 jaar geschieden...
Pebbels ik herken heel veel in het verhaal van jou,... ik zou er een moord om doen om bij mijn vader geweest te kunen zijn... om hem bij testaan en te helpen in het laatste stukje leven dat is het moeilijkste van dit alles nu wel ik weer op....shit kan niet is zit op mijn werk........
MIjn vader had hodgkings en is 2 dagen voor hij aan zijn chemo begon overleden aan een hartaanval, hij was hart patient maar door de pretnison hield hij erg veel vocht vast .... dokter zei kanker is nu priority nummber 1 ....... mijn vader wist dat ik 8 mei naar nedelrand zou komen met het gezin hij wilde niet over de tele foon vertellen dat hij kanker had... werd begin april vast gesteld uit eindelijk heeft mijn zus het verteld op 21 april, maar het was goed te genezen en ik hoefte me geen zorgen te maken als ik in nederland zou zijn zou ik veel uit leg krijgen,...een stemmmetje vertelde me,..maar het is kanker ga nu naar nederladn, man lief vertelde da tik op mijn zus, broer etc moest vertrouwen dus op 29 april belde mijn vader zo als elke zaterdag op.... het was heerlijk lekker gesproken hij voelde zich goed had net een bleod transfussie gehad want maandag zou hij met chemo beginnen..... 3 uur nadat ik hem had gesproken belde mijn zus op...... hij was overleden....... het was laat in amerika, delta gebelt de volgende dag kon ik om 2 uur naar nederland en op maandag ochtend kwam ik dus aan.... ik heb al het geregel van e crematie dus aan mijn broer en zus over gelaten....en in eens voelde ik me heeeeeeel ver weg..... niet amerika verweg...maar andere planeet verweg......
Het schrijven lucht op... het doet pijn, maar het lucht op...misschien moet ik het nog 100 x hier opschrijven voordat ik me beter ga voelen
Super idee van vaderdag boeket, mijn ouders zijn al 12 jaar geschieden...
Pebbels ik herken heel veel in het verhaal van jou,... ik zou er een moord om doen om bij mijn vader geweest te kunen zijn... om hem bij testaan en te helpen in het laatste stukje leven dat is het moeilijkste van dit alles nu wel ik weer op....shit kan niet is zit op mijn werk........
MIjn vader had hodgkings en is 2 dagen voor hij aan zijn chemo begon overleden aan een hartaanval, hij was hart patient maar door de pretnison hield hij erg veel vocht vast .... dokter zei kanker is nu priority nummber 1 ....... mijn vader wist dat ik 8 mei naar nedelrand zou komen met het gezin hij wilde niet over de tele foon vertellen dat hij kanker had... werd begin april vast gesteld uit eindelijk heeft mijn zus het verteld op 21 april, maar het was goed te genezen en ik hoefte me geen zorgen te maken als ik in nederland zou zijn zou ik veel uit leg krijgen,...een stemmmetje vertelde me,..maar het is kanker ga nu naar nederladn, man lief vertelde da tik op mijn zus, broer etc moest vertrouwen dus op 29 april belde mijn vader zo als elke zaterdag op.... het was heerlijk lekker gesproken hij voelde zich goed had net een bleod transfussie gehad want maandag zou hij met chemo beginnen..... 3 uur nadat ik hem had gesproken belde mijn zus op...... hij was overleden....... het was laat in amerika, delta gebelt de volgende dag kon ik om 2 uur naar nederland en op maandag ochtend kwam ik dus aan.... ik heb al het geregel van e crematie dus aan mijn broer en zus over gelaten....en in eens voelde ik me heeeeeeel ver weg..... niet amerika verweg...maar andere planeet verweg......
Het schrijven lucht op... het doet pijn, maar het lucht op...misschien moet ik het nog 100 x hier opschrijven voordat ik me beter ga voelen
vrijdag 13 juni 2008 om 17:32
Zie dit topic nu voor het eerst. Ik kan niet alles lezen, geen tijd voor nu op m'n werk, maar ik wil toch graag even reageren.
Ik heb mijn vader afgelopen januari verloren. Ook aan kanker zoals de meesten hier. Hij was 55, bijna 56. Op 18 januari is hij overleden, kennelijk was dat geen goede week. En ik vind het verschrikkelijk moeilijk. Elke dag die voorbij gaat maakt de afstand tussen hem en mij groter. De afstand neemt toe en ik wil juist dat die klein blijft, hij voelt nog zo levend. Het is 'al' bijna 5 maanden geleden, hij is niet meer 'net overleden' vindt men, maar ik vind het nog zo kort! Ik kan het soms nog steeds niet geloven.
Er zijn van die kleine dingen die blijven hangen. Mijn vader is overleden d.m.v. euthanasie. Anders had hij nog 1-2 weken geleefd. Hij heeft zichzelf nog gewassen, zelf de kleren uitgezocht die goed pasten bij de kleur van de bekleding van de kist. Zichzelf nog geschoren, ik hoorde van boven het geluid van het scheerapparaat terwijl ik beneden was. Zo vertrouwd, die zoem, en zo vreemd, de laatste keer...
Ik ga door met mijn werk, mijn leven, soms gaat het en soms helemaal niet. Doordeweeks red ik me, de weekends zijn heel moeilijk omdat er dan niks móet. Elke zaterdag komt alle ellende eruit. Ik twijfel heel erg of ik toch professionele hulp wil zoeken. Ik heb een beetje moeite met de reacties hier daarover. Kennelijk hoor je pas hulp te zoeken als je echt geestelijk niet meer in orde bent. Het wordt als een belediging gezien als iemand het advies geeft om hulp te zoeken, want het is toch normaal om nu verdrietig te zijn? Maar mag je daar dan geen hulp bij krijgen, ook al is het normaal? Ik merk bij mezelf ook wel dat de drempel om hulp te zoeken hoog is, maar is dat terecht? Ik zou graag van anderen willen horen hoe zij dit hebben gedaan.
Ik heb mijn vader afgelopen januari verloren. Ook aan kanker zoals de meesten hier. Hij was 55, bijna 56. Op 18 januari is hij overleden, kennelijk was dat geen goede week. En ik vind het verschrikkelijk moeilijk. Elke dag die voorbij gaat maakt de afstand tussen hem en mij groter. De afstand neemt toe en ik wil juist dat die klein blijft, hij voelt nog zo levend. Het is 'al' bijna 5 maanden geleden, hij is niet meer 'net overleden' vindt men, maar ik vind het nog zo kort! Ik kan het soms nog steeds niet geloven.
Er zijn van die kleine dingen die blijven hangen. Mijn vader is overleden d.m.v. euthanasie. Anders had hij nog 1-2 weken geleefd. Hij heeft zichzelf nog gewassen, zelf de kleren uitgezocht die goed pasten bij de kleur van de bekleding van de kist. Zichzelf nog geschoren, ik hoorde van boven het geluid van het scheerapparaat terwijl ik beneden was. Zo vertrouwd, die zoem, en zo vreemd, de laatste keer...
Ik ga door met mijn werk, mijn leven, soms gaat het en soms helemaal niet. Doordeweeks red ik me, de weekends zijn heel moeilijk omdat er dan niks móet. Elke zaterdag komt alle ellende eruit. Ik twijfel heel erg of ik toch professionele hulp wil zoeken. Ik heb een beetje moeite met de reacties hier daarover. Kennelijk hoor je pas hulp te zoeken als je echt geestelijk niet meer in orde bent. Het wordt als een belediging gezien als iemand het advies geeft om hulp te zoeken, want het is toch normaal om nu verdrietig te zijn? Maar mag je daar dan geen hulp bij krijgen, ook al is het normaal? Ik merk bij mezelf ook wel dat de drempel om hulp te zoeken hoog is, maar is dat terecht? Ik zou graag van anderen willen horen hoe zij dit hebben gedaan.
vrijdag 13 juni 2008 om 22:06
Ik zou hulp zoeken als jij denkt dat je daarmee geholpen bent, Pyridine. Ik denk alleen niet dat je het rouwproces ermee kunt versnellen, of het eerder een plekje kan geven. Ik ben erg open en praat makkelijk. Dus als het me hoog zit en er is iemand in de buurt, tsja... dan doe ik mijn verhaal. Ik kan me zo voorstellen dat als ik het moeilijk zou vinden er over te praten, om wat voor reden dan ook, dat ik het dan fijn zou vinden met een hulpverlener te praten.
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik hulp zoek als het verdriet, het rouwen te zeer mijn functioneren gaat beïnvloeden. Dat mijn kinderen, mijn partner of werk er onder gaan lijden.
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik hulp zoek als het verdriet, het rouwen te zeer mijn functioneren gaat beïnvloeden. Dat mijn kinderen, mijn partner of werk er onder gaan lijden.
vrijdag 13 juni 2008 om 22:15
Al 5 maanden geleden... het voelt alsof het gisteren was dat mijn moeder overleed.
Gek, ik heb ook moeite met de zaterdagen. In het begin omdat mijn moeder op zaterdag stierf en ik elke zaterdagochtend opstond met de gedachte "mama is al xx weken dood". En de verdere dag beleefde ik die dag in januari steeds opnieuw, ondanks de afleiding van mijn kinderen.
Nu vind ik de zaterdag nog moeilijk. Ik wil ontspannen de dag doorbrengen, maar het is moeilijk. Zonder verplichtingen ga ik nadenken. Mijn man werkt meestal op zaterdag. Morgen ga ik werken, en daar verheug ik me op want dat maakt de dag makkelijker. Maar goed, omdat ik morgen werk was ik woensdag thuis en heb ik heel de ochtend apatisch voor me uit zitten staren. Er kwam niets uit mijn handen en de verdere dag was ik met mama bezig.
Mijn jongste Pebbeltje, 4 jaar, wilde net als zijn grote broer van 6 vanavond voetbval kijken. Tegen het einde van de 1e helft kroop hij tegen me aan en viel al snel in slaap.
Ik kroop ook altijd tegen mama aan op de bank. Toen ik klein was, maar ook nog op mijn 24e. Ik vroeg me toen nog af of dat nog wel 'kon'. "Welja", zei mama, "daar stop je vanzelf mee als je verkering krijgt". Maar goed, mijn kind zat daar naast me, vredig dat lijfje tegen mij aan. Ik herinnerde me dat gevoel van veilig. Mama's rustige ademhaling, haar warmte, het gerommel in haar buik en het gevoel van veiligheid, van thuis... Dat unieke gevoel dat je bij je moeder hebt. Onvoorwaardelijk kind zijn.
Gek, ik heb ook moeite met de zaterdagen. In het begin omdat mijn moeder op zaterdag stierf en ik elke zaterdagochtend opstond met de gedachte "mama is al xx weken dood". En de verdere dag beleefde ik die dag in januari steeds opnieuw, ondanks de afleiding van mijn kinderen.
Nu vind ik de zaterdag nog moeilijk. Ik wil ontspannen de dag doorbrengen, maar het is moeilijk. Zonder verplichtingen ga ik nadenken. Mijn man werkt meestal op zaterdag. Morgen ga ik werken, en daar verheug ik me op want dat maakt de dag makkelijker. Maar goed, omdat ik morgen werk was ik woensdag thuis en heb ik heel de ochtend apatisch voor me uit zitten staren. Er kwam niets uit mijn handen en de verdere dag was ik met mama bezig.
Mijn jongste Pebbeltje, 4 jaar, wilde net als zijn grote broer van 6 vanavond voetbval kijken. Tegen het einde van de 1e helft kroop hij tegen me aan en viel al snel in slaap.
Ik kroop ook altijd tegen mama aan op de bank. Toen ik klein was, maar ook nog op mijn 24e. Ik vroeg me toen nog af of dat nog wel 'kon'. "Welja", zei mama, "daar stop je vanzelf mee als je verkering krijgt". Maar goed, mijn kind zat daar naast me, vredig dat lijfje tegen mij aan. Ik herinnerde me dat gevoel van veilig. Mama's rustige ademhaling, haar warmte, het gerommel in haar buik en het gevoel van veiligheid, van thuis... Dat unieke gevoel dat je bij je moeder hebt. Onvoorwaardelijk kind zijn.
vrijdag 13 juni 2008 om 22:42
Die kleine dagelijkse dingetjes delen. Kleinigheidjes over je kinderen die niemand interessant vind maar je moeder wel. Even bellen. Als je het druk hebt een pan eten krijgen. Als je op vakantie gaat lekkere dingetjes mee (van die snoepjes in een blikje met poeder er op). Trots zijn op ons, op haar kleinkinderen.
En nu is ze er niet meer en mis ik haar nog steeds, na alweer acht jaar..
Dikke knuffel voor iedereen
zaterdag 14 juni 2008 om 21:59
Wat herkenbaar al deze verhalen. Heb ook even een traantje weggeveegt hoor....Mijn vader is 2,5 jaar geleden overleden na lang ziek zijn en ik merk nu dat het langzaam beter met me gaat.
Inderdaad sommige reacties van anderen die hebben me echt pijn gedaan. Ik werd op mijn werk 2 weken na het overlijden door collega´s aangesproken: dat ik eens wat vriendelijker moest kijken als ik de trap af liep en dat ik ook best eens mocht lachen....nou dan weet je niet wat je hoort....kwam ik net van de toilet af omdat ik even mijn tranen de vrije loop had gegeven...hebben zij het er over dat ik eens best eens kan lachen......Echt dat heeft me zo geraakt!
Of een vriendin waarvan je dacht dat je met alles bij haar terecht kon.....heeft na de crematie niks meer laten horen....ja ze heeft nog een keer gebeld dat ze haar man bedrogen had.....maar er werd niet gevraagd hoe het met mij ging!
Dat je er zo achter moet komen hoe mensen echt in elkaar zitten!! Hard maar wel realiteit.
Gelukkig waren er ook hele fijne mensen met wie je verdriet kon delen. Daar had ik in het begin heel erg behoefte aan.
Ik wil iedereen een dikke knuffel geven....want het blijft iets heel raars rouw...
Inderdaad sommige reacties van anderen die hebben me echt pijn gedaan. Ik werd op mijn werk 2 weken na het overlijden door collega´s aangesproken: dat ik eens wat vriendelijker moest kijken als ik de trap af liep en dat ik ook best eens mocht lachen....nou dan weet je niet wat je hoort....kwam ik net van de toilet af omdat ik even mijn tranen de vrije loop had gegeven...hebben zij het er over dat ik eens best eens kan lachen......Echt dat heeft me zo geraakt!
Of een vriendin waarvan je dacht dat je met alles bij haar terecht kon.....heeft na de crematie niks meer laten horen....ja ze heeft nog een keer gebeld dat ze haar man bedrogen had.....maar er werd niet gevraagd hoe het met mij ging!
Dat je er zo achter moet komen hoe mensen echt in elkaar zitten!! Hard maar wel realiteit.
Gelukkig waren er ook hele fijne mensen met wie je verdriet kon delen. Daar had ik in het begin heel erg behoefte aan.
Ik wil iedereen een dikke knuffel geven....want het blijft iets heel raars rouw...
zondag 15 juni 2008 om 10:08
He Pyridine, je hebt ons ook gevonden zie ik.
Als jij vindt dat je hulp nodig hebt, moet je dat zeker doen hoor. Voor mij wordt dat een beetje moeilijk, omdat ik in een franstalig gebied zit. Dit soort dingen wil je toch het liefst in je eigen taal doen.
Wat je schrijft over het weekend herken ik ook. Zodra je opeens niets meer hoeft te doen heb je tijd om te piekeren. Maar ik denk niet dat dat slecht is. Je moet er toch een keer doorheen. Hoe vaak hoor je wel niet over mensen die jaren later opeens vast lopen en er in het begin niet zo'n last van hadden.
Westlife, heel veel mensen denken niet na over hoe het is om iemand kwijt te zijn. Het zijn inderdaad domme opmerkingen. Maar het doet wel pijn. Het is denk ik 1 van de meest pijnlijke dingen in het leven, de dood van je ouders.
En dan is het vandaag vaderdag. Voor iedereen hier die zijn vader moet missen nog even een hele dikke knuffel.
Als jij vindt dat je hulp nodig hebt, moet je dat zeker doen hoor. Voor mij wordt dat een beetje moeilijk, omdat ik in een franstalig gebied zit. Dit soort dingen wil je toch het liefst in je eigen taal doen.
Wat je schrijft over het weekend herken ik ook. Zodra je opeens niets meer hoeft te doen heb je tijd om te piekeren. Maar ik denk niet dat dat slecht is. Je moet er toch een keer doorheen. Hoe vaak hoor je wel niet over mensen die jaren later opeens vast lopen en er in het begin niet zo'n last van hadden.
Westlife, heel veel mensen denken niet na over hoe het is om iemand kwijt te zijn. Het zijn inderdaad domme opmerkingen. Maar het doet wel pijn. Het is denk ik 1 van de meest pijnlijke dingen in het leven, de dood van je ouders.
En dan is het vandaag vaderdag. Voor iedereen hier die zijn vader moet missen nog even een hele dikke knuffel.
zondag 15 juni 2008 om 13:04
Bizar dat ik uitgerekend op vaderdag hier terecht kom...of toch ook niet...
Ik kan me vandaag al de hele dag niet concentreren, ook al probeer ik nog zo hard aan mijn stageverslagen te werken. Ik dwaal elke keer af naar een bepaalde site, een liedje, een herinnering aan mijn vader.
Mijn vader is drie jaar geleden plotseling overleden aan een hartstilstand, ik was 18 jaar en mijn wereld heeft op zijn kop gestaan. Nu drie jaar later kan ik zeggen dat ik weer leef, ik geniet weer van het leven en heb alles weer aardig op de rails. Toch blijven de dagen dat ik mijn vader ontzettend mis en dat ik alleen maar kan huilen en me erg neerslachtig voel.. Vandaag is zo'n dag.
Ook ik ben vaak tegengekomen dat vriendinnen met hele andere zaken bezig zijn, ook niet zo verwonderlijk als je nog zo jong bent, toch? Maar mijn hele onbevangenheid was weg... Terwijl vriendinnen mopperden om fietsen in de regen en een kilootje te veel, was ik bezig met mijn stille verdriet. Nu betrap ik me zelf er op dat ook ik weer kan zeuren om kleine dingen, maar toch merk ik dat ik heel anders in het leven sta dan de meeste leeftijdsgenoten.
Het leven is niet vanzelfsprekend meer ofzo...herkennen jullie dit?
Liefs en heel veel sterkte!
Ik kan me vandaag al de hele dag niet concentreren, ook al probeer ik nog zo hard aan mijn stageverslagen te werken. Ik dwaal elke keer af naar een bepaalde site, een liedje, een herinnering aan mijn vader.
Mijn vader is drie jaar geleden plotseling overleden aan een hartstilstand, ik was 18 jaar en mijn wereld heeft op zijn kop gestaan. Nu drie jaar later kan ik zeggen dat ik weer leef, ik geniet weer van het leven en heb alles weer aardig op de rails. Toch blijven de dagen dat ik mijn vader ontzettend mis en dat ik alleen maar kan huilen en me erg neerslachtig voel.. Vandaag is zo'n dag.
Ook ik ben vaak tegengekomen dat vriendinnen met hele andere zaken bezig zijn, ook niet zo verwonderlijk als je nog zo jong bent, toch? Maar mijn hele onbevangenheid was weg... Terwijl vriendinnen mopperden om fietsen in de regen en een kilootje te veel, was ik bezig met mijn stille verdriet. Nu betrap ik me zelf er op dat ook ik weer kan zeuren om kleine dingen, maar toch merk ik dat ik heel anders in het leven sta dan de meeste leeftijdsgenoten.
Het leven is niet vanzelfsprekend meer ofzo...herkennen jullie dit?
Liefs en heel veel sterkte!
zondag 15 juni 2008 om 14:37
Hallo allen,
met tranen in de ogen heb ik naar jullie verhalen gelezen en het was verdomd moielijk om te doen.
Net als jullie moet ik ook mijn vader missen vandag en dat is een bitter pil om te slikken.
Ik ben italiaanse en woon in nederland siends mijn achtiende,dus aub vergeef mijn spel vouten want nederlands schrijven is voor mij nog steeds een beetje moielijk.
In mijn leven heb ik het geluk gehad om twee vaders te hebben,op twee jaar leeftijd is mijn biologische vader weggegaan omdat hij een vrij man wou zijn en mocht ik hem zien alleen in het weekend en met zomervakantie.Hij interesserde zich niet echt voor mij,maar op zijn manier liet hij toch zijn liefde zien,ook al hield hij meer van alle vrouwen dan van zijn eigen dochter.toen ik 14 was weerd bij hem ALS geconstadeerd,een verschrikkele spier ziekte.Hij kwam uit een boerendorp in het zuiden van italie waar men zeer gelovig is.Toen hij ziek weerd heb ik als brave dochter voor hem gezorgd,waar ik vandaan komt is de normaalste zaak van de wereld ongeacht hoe oud je bent en zeker als je ouders gescheiden zijn.Naar vier jaar gevochten te hebben tegen deze slopende ziekte kwam de dag dat ik mijn vader letterlijk en figurlijk de fot moest vegen naar dat ik hem op de wc had geholpen.dat vond mijn vader te ver gaan , en had spijt dat hij mijn jeugd gestolen had,want een mejse van mijn leeftijd gehoord fun te hebben en vriendjes krijgen,dus besloot hij uiteindelijk om naar zijn dorp terugte gaan en zijn oudste zuster de zorg over hem te laaten nemen.
Toen hij terug was, alle dorpelingen en de prister zelf ook zeiden dan de ziekte een straf van God was voor zijn zondige leven.Wat een domme mensen!!!!!! Mijn vader zei tegen mij,toen hij nog kon spreken,dat wat hem overkwam juist een zegening was.Niet iederen weet wanner je dood gaat, maar de gene die een ziekte krijgen en is niets meer aan te doen,kunnen zich juist op voorbereiden dmv alles goed en afmaken, veel dingen recht zetten,en het meest belangrijke goed afschijd nemen van de mensen van wie je van houd.Dit is de bootschap cie hij mij heeft naagelaten en ik geloof heilig in zijn woorden.Ik was nog geen jaar in nederland toen mijn vader stierf aan zijn ziekte,precies twee dagen naar mijn verjaardag.Heb toen meteen het vliegtuig gepakt,want in zuid italie wegens de warmte worden de mensen 24 uur naar hun sterven begraven,dus ik moest heel snel zijn.Dat was heel zwaar en ik hoopte dat mij nooit meer zal overkomen.
de dood van mijn biologische vader was voor mij verbazingwekkend genoeg heel makkelijk te verwerken,ik kan niet verklaaren waarom maar vermoedelijk omdat ik nog een vader had die mij heel goed had opgevangen en veel troost had gegeven en die altijd de juiste dingen kon zeggen.
Jullie begrijpen inmiddels dat mijn stief vader ook overleden is , en van zijn dood ben ik nog niet overeen,ik beschouw hem als mijn echte vader en god zijn dank hij voelde het zelfde voor mij.
de tranen loopen langs mijn wangen omdat nu echt moielijk woord.
Vorige jaar moest ik 4 sterf gevallen verwerken,een op 26-09-2006 de oma van mijn man aan vader kant; een week voor haar dood weerd zij van bejaarde huis met spoed naar heerste hulp gebracht omdat ze darm kanker had,ik was opdat moment de enige van de familie die ze konde bereiken.Stond ik daar met haar,ze vroegen me van alles maar ik kon niet alle aantworden geven want ik was niet de gene die haar medische hystorie kende,maar uiteindelijk hebben wij een fijne middag samen doorgebracht ook al wist ze nietmeer wie ik was.Een week later was ze kompleet een ander mens,veel klijner dan de laatste keer.We hadden telefoon gekregen dat het ging gebeuren en het was tijd voor ons om afschijd te nemen.Toen mijn man en ik aankwamen,waren we net optijd want twee minuten later stierf oma in ons bijzijn,en kwam aan ons de zwaare taak om de rest van de familie te informeeren.dat was voor ons de eerste keer.Later vertelde mij moeder dat eht een grote heer is omdat de levende neem de weizijd over van de overledende via de laaste zucht,en dat er altijd een goede reden voor is om mij te maaken en dat je dat in de loop van tijd zal weten welke reden is dat.
Inmiddels kreeg ik op 3 maart telefoon uit italie dat mijn vader een beroerte had gehad en deze was veroorzaakt door tumor is zijn hersen.Voor die dag wist ik niet eens dat hij een tumor had,mijn moeder vond het niet nodig om het aan mij te vertellen,maar mijn broers waaren zo geschrokken dat ze toch de steun van hun oudste zuster konden gebruiken.Mijn man en ik hebben meteen het vliegtug gepakt en toch twee weeken daar gebleven.Toen kreegen wij het schokkende nieuws dat in schatting twee jaar tijd de tumor uit zijn linker nier begonnen was en uigezaaid door al zijn organen,en als zich eerder had laaten onderzoeken hadden ze mischien wat kunnen doen,maar nu konden ze niets meer.De artsen gaven hem tussen de 3 en de 6 maanden.
Ik had in die periode een burnout en was dat alles voor mij heel zwaar.Niemand wou tegen hem zeggen dat hij stervende was; gezin mijn eerste erwaring met mijn biologische vader vond ik wel dat hem gezegd moest worden,maar ik mocht me niet mee bemooien,zijn vrouw en zijn kindere ( mijn twee broers en zijn dochter van een andere huwelijk) hadden besloten.Ik bedankte hun dat ze mij herinnerde dat ik niet zijn echte dochter was,en dat het niet eerlijk was om me zo buiten te sluiten.Achteraf ben blij dat ik wettelijk niet zijn kind was,omdat zo te zien was dat mijn zorg voor hem oprecht was.
terug naar nederland heb ik geprobeerd mijn leven weer optepakken.Had mijn werkgever laten weten over mijn vader en dat ik zodra telefoon zou krijgen meteen naar italie zou gaan en dat ik dan pas mijn vakantie zou nemen.Ze vonden het goed,mijn moeder wat minder( mijn relatie met haar is niet zo goed) ze wou mij niet voor de foeten "waarom moet ik je bellen voor dat hij sterft?ik bel je wel als hij dood is. Waarom maak je je zo druk hij is je vader niet."Dat is wat ik heb de heele tijd moeten horen.ik wou niet het zelfde mee maken als met mijn biologische vader,dat jagen was stres,en ik wou fessoennelijk asfschijd nemen,dat vond ik mijn recht.Ik heb god gebeden om aub bij te mogen zijn.
Tweede sterf gefal:op 12-06-07.Andere oma van mijn man.ze had long onsteking gekregen,mijn schoenvader moest werken dus kon ik mijn schoen moder naar venray brengen in het vincent van ghog instituut,waar wij de nacht doorgebracht hebben.Op 13-06-07 gaf zij ook haar laatse zucht en weer was ik aanwezig.Een keer begrijp ik wel maar wat was de reden voor nog een keer,had ik werklijk zo veel wijzijd nodig?de dood van deze oma was zwaarder dan de eerste,omdat ik oprechtelijk van haar hield alsof zij mijn eigen oma was,in 16 jaar in nederland was echt aan haar geecht.
Naar haar dood besloten mijn maan en ik om met kinderen te beginnen,we willen niet aleen en eenzaam sterven.kinderen is voor ons niet vanzelf sprekend en 11-07-007 zijn ook naar gyn. geweest voor ondrzoek.Het was in de apotheek dat ik telefoon kreeg van mijn tante dat mijn laaste nog in leven oma, was dood gevonden op haar bed.dat was een echte shok,zxo onverwacht,ik heb een oom hier in nederland en met hem heb ik een reis van 16 uur in de auto gemaakt om op tijd bij de begrafenis te zijn.Gelukkig hield mijn familie aan moders kant rekening mee dat wij van ver moesten komen en weerd oma op 13-07-2007 begraven.de dood van mijn oma was een echte familie reunie,neefen en niechtjes die ik al heel lang niet had gezin zag ik nu weer.Mijn moeder en de oudste van mijn twee broers waaren er ook,mijn jongste broer moest bij pa blijven omdat hij te ziek was om te komen.De zelfde avond van de begrafenis besloot ik van napels naar milaan te gaan,ik wou mijn vader zien.Ik zou eigenlijk een week komen in augustus,maar nu was ik het toch.
De plotselinge dood van mijn oma was om te zorgen dat ik hem zou zien,met hem heb ik de mooiste gesprek gehad van mijn leven,hij zei dat voor hem was ik zijn echte dochter en dat hij zo blij was met mij.hij vertelde ook dat hij wist dat hij niet lang meer te leven had,ook al zeiden ze dat niet tegen hem.De heele nacht heb ik met hem gepraat over alles,16 jaar ingehald,en hij troosten me weer ,omdat de doot van twee oma's in zo'n koorte tijd toch zwaar was te verwerken.
Weer terug naar nederland besloot de oudste van mijn broers om een teidje bij mij te logeren ,hij kon het niet meer aanzien en had een beetje tijd nodig.Naar een auto rit van 8 uur kreeg de jongen nog geen kans om een voet in huis te zetten.mijn vader weerd met spoed in ziekenhuis gebracht wegens een urine infectie die hij 3 dagen lang verborgen had gehoude van iedereen.Hij vond ook dat mijn broer tijd nodig had,en had extra niets gezegd anders was mijn broer niet vertrokken.mijn heele familie heeft duidelijk laaten weten dat een echte man vertrek niet als zijn vader serfelijk is.Ik zei dat ze hem met rust moesten laaten.In iedergeval weer terug naar italie,de heele nacht doorgereden en om 5 uur 's morgens op 27-07-07 stonden we op zijn kamer.Hij was nog wakker en was opgelucht ons te zien,mijn moder zei tegen hem dat hij nog niet mocht sterven omdat zijn zoon onderweg was.Hij erkende ons alle drie,mijn man was ook mee want hij ook hield van mijn vader en dat is niet zo mooielijk omdat hij was echt een live man.De heele dag ben daar gebleven met mijn moeder en snachts ook .elke keer zeiden de doktoren tegen mijn moeder dat een kwestie van een paar uur was en iedere keer stuurde mijn moeder mee uit de kamer omdat ze wou alleen zijn met hem.
Dat was haar wens alleen zijn met de man van wie ze zo veel hield.de nacht van de 28ste naar de 29ste was de mooielijkste nacht in mijn leven.Mijn moeder lag uitgeput op twee stoelen te slaapen en ik hield de waak ,ik had overal pijn ,kon niet zitten of staan,hij was in farmaceutisce coma gebracht wegens te pijn,maar hij kon me nog horen,want hij reagerde wel op te dingen die ik tegen hem zei.op een begeven moment realiserde me ik waarom moest ik bij de dood van de twee oma's van mijn man aanwezig zijn,dat was een voorberijding voor zijn dood,zodat ik mijn moeder kon bijstaan ook al wilden zij dat niet .het was voor mij ook duidelijk dat hij mijn moeder wou plezieren en mij goed liet begrijpen dat ik weg moest.Mijn moeder gaf mij de wissel,ik sliep meteen en halfe uurtje later maakte mijn moeder me wakker dat het afgelopen was.Haar wens was uitgekomen want in die halfe uur was ik echt weg geweest,ik was zo uitgerust alsof ik de heele nacht had geslaapen,en was ook heel rustig , toe zijn dood door de arts vastgesteld weerd ging ik mijn broer bellen en ik zijn niet papa is dood,maar deze is de call.ik hoefde verder niets te zeggen,het was genoeg.Zijn eigen dochter kwam niet ivm opvang van haar kinderen ,maar ik was er en dat vonden mijn broer belangerijker.
Met een schoone geweeten heb de nacht naar ze dood geslapen,we hadde alles verwerkt en goed afschijd genomen,ons gesprek was de laatste vessoennelijk gesprek die hij gevoerd heeft.Ik als enige heb zijn laatste bootschap ontvangen,aan mij heeft hij zijn geheim verteld,dat hij wist.
Ik mis hem nu nog steeds en zal hem altijd missen,zeker in de momente van tweijfel.hij was altij so wijs,en wist altijd de juiste dingen te zeggen.Zijn dood heb ik ook nog steeds niet kunnen werwerken,omdat hij is er niet om mij te troosten,
ik ben blij dat ik deze topyc heb gevonden,heb eindelijk mijn hart goed kunnen luchten.
Bedankt voor jullie verhalen,zonder had ik het mijnen nooit verteld.
veel liefs en sterkte allemaal.
Babs
met tranen in de ogen heb ik naar jullie verhalen gelezen en het was verdomd moielijk om te doen.
Net als jullie moet ik ook mijn vader missen vandag en dat is een bitter pil om te slikken.
Ik ben italiaanse en woon in nederland siends mijn achtiende,dus aub vergeef mijn spel vouten want nederlands schrijven is voor mij nog steeds een beetje moielijk.
In mijn leven heb ik het geluk gehad om twee vaders te hebben,op twee jaar leeftijd is mijn biologische vader weggegaan omdat hij een vrij man wou zijn en mocht ik hem zien alleen in het weekend en met zomervakantie.Hij interesserde zich niet echt voor mij,maar op zijn manier liet hij toch zijn liefde zien,ook al hield hij meer van alle vrouwen dan van zijn eigen dochter.toen ik 14 was weerd bij hem ALS geconstadeerd,een verschrikkele spier ziekte.Hij kwam uit een boerendorp in het zuiden van italie waar men zeer gelovig is.Toen hij ziek weerd heb ik als brave dochter voor hem gezorgd,waar ik vandaan komt is de normaalste zaak van de wereld ongeacht hoe oud je bent en zeker als je ouders gescheiden zijn.Naar vier jaar gevochten te hebben tegen deze slopende ziekte kwam de dag dat ik mijn vader letterlijk en figurlijk de fot moest vegen naar dat ik hem op de wc had geholpen.dat vond mijn vader te ver gaan , en had spijt dat hij mijn jeugd gestolen had,want een mejse van mijn leeftijd gehoord fun te hebben en vriendjes krijgen,dus besloot hij uiteindelijk om naar zijn dorp terugte gaan en zijn oudste zuster de zorg over hem te laaten nemen.
Toen hij terug was, alle dorpelingen en de prister zelf ook zeiden dan de ziekte een straf van God was voor zijn zondige leven.Wat een domme mensen!!!!!! Mijn vader zei tegen mij,toen hij nog kon spreken,dat wat hem overkwam juist een zegening was.Niet iederen weet wanner je dood gaat, maar de gene die een ziekte krijgen en is niets meer aan te doen,kunnen zich juist op voorbereiden dmv alles goed en afmaken, veel dingen recht zetten,en het meest belangrijke goed afschijd nemen van de mensen van wie je van houd.Dit is de bootschap cie hij mij heeft naagelaten en ik geloof heilig in zijn woorden.Ik was nog geen jaar in nederland toen mijn vader stierf aan zijn ziekte,precies twee dagen naar mijn verjaardag.Heb toen meteen het vliegtuig gepakt,want in zuid italie wegens de warmte worden de mensen 24 uur naar hun sterven begraven,dus ik moest heel snel zijn.Dat was heel zwaar en ik hoopte dat mij nooit meer zal overkomen.
de dood van mijn biologische vader was voor mij verbazingwekkend genoeg heel makkelijk te verwerken,ik kan niet verklaaren waarom maar vermoedelijk omdat ik nog een vader had die mij heel goed had opgevangen en veel troost had gegeven en die altijd de juiste dingen kon zeggen.
Jullie begrijpen inmiddels dat mijn stief vader ook overleden is , en van zijn dood ben ik nog niet overeen,ik beschouw hem als mijn echte vader en god zijn dank hij voelde het zelfde voor mij.
de tranen loopen langs mijn wangen omdat nu echt moielijk woord.
Vorige jaar moest ik 4 sterf gevallen verwerken,een op 26-09-2006 de oma van mijn man aan vader kant; een week voor haar dood weerd zij van bejaarde huis met spoed naar heerste hulp gebracht omdat ze darm kanker had,ik was opdat moment de enige van de familie die ze konde bereiken.Stond ik daar met haar,ze vroegen me van alles maar ik kon niet alle aantworden geven want ik was niet de gene die haar medische hystorie kende,maar uiteindelijk hebben wij een fijne middag samen doorgebracht ook al wist ze nietmeer wie ik was.Een week later was ze kompleet een ander mens,veel klijner dan de laatste keer.We hadden telefoon gekregen dat het ging gebeuren en het was tijd voor ons om afschijd te nemen.Toen mijn man en ik aankwamen,waren we net optijd want twee minuten later stierf oma in ons bijzijn,en kwam aan ons de zwaare taak om de rest van de familie te informeeren.dat was voor ons de eerste keer.Later vertelde mij moeder dat eht een grote heer is omdat de levende neem de weizijd over van de overledende via de laaste zucht,en dat er altijd een goede reden voor is om mij te maaken en dat je dat in de loop van tijd zal weten welke reden is dat.
Inmiddels kreeg ik op 3 maart telefoon uit italie dat mijn vader een beroerte had gehad en deze was veroorzaakt door tumor is zijn hersen.Voor die dag wist ik niet eens dat hij een tumor had,mijn moeder vond het niet nodig om het aan mij te vertellen,maar mijn broers waaren zo geschrokken dat ze toch de steun van hun oudste zuster konden gebruiken.Mijn man en ik hebben meteen het vliegtug gepakt en toch twee weeken daar gebleven.Toen kreegen wij het schokkende nieuws dat in schatting twee jaar tijd de tumor uit zijn linker nier begonnen was en uigezaaid door al zijn organen,en als zich eerder had laaten onderzoeken hadden ze mischien wat kunnen doen,maar nu konden ze niets meer.De artsen gaven hem tussen de 3 en de 6 maanden.
Ik had in die periode een burnout en was dat alles voor mij heel zwaar.Niemand wou tegen hem zeggen dat hij stervende was; gezin mijn eerste erwaring met mijn biologische vader vond ik wel dat hem gezegd moest worden,maar ik mocht me niet mee bemooien,zijn vrouw en zijn kindere ( mijn twee broers en zijn dochter van een andere huwelijk) hadden besloten.Ik bedankte hun dat ze mij herinnerde dat ik niet zijn echte dochter was,en dat het niet eerlijk was om me zo buiten te sluiten.Achteraf ben blij dat ik wettelijk niet zijn kind was,omdat zo te zien was dat mijn zorg voor hem oprecht was.
terug naar nederland heb ik geprobeerd mijn leven weer optepakken.Had mijn werkgever laten weten over mijn vader en dat ik zodra telefoon zou krijgen meteen naar italie zou gaan en dat ik dan pas mijn vakantie zou nemen.Ze vonden het goed,mijn moeder wat minder( mijn relatie met haar is niet zo goed) ze wou mij niet voor de foeten "waarom moet ik je bellen voor dat hij sterft?ik bel je wel als hij dood is. Waarom maak je je zo druk hij is je vader niet."Dat is wat ik heb de heele tijd moeten horen.ik wou niet het zelfde mee maken als met mijn biologische vader,dat jagen was stres,en ik wou fessoennelijk asfschijd nemen,dat vond ik mijn recht.Ik heb god gebeden om aub bij te mogen zijn.
Tweede sterf gefal:op 12-06-07.Andere oma van mijn man.ze had long onsteking gekregen,mijn schoenvader moest werken dus kon ik mijn schoen moder naar venray brengen in het vincent van ghog instituut,waar wij de nacht doorgebracht hebben.Op 13-06-07 gaf zij ook haar laatse zucht en weer was ik aanwezig.Een keer begrijp ik wel maar wat was de reden voor nog een keer,had ik werklijk zo veel wijzijd nodig?de dood van deze oma was zwaarder dan de eerste,omdat ik oprechtelijk van haar hield alsof zij mijn eigen oma was,in 16 jaar in nederland was echt aan haar geecht.
Naar haar dood besloten mijn maan en ik om met kinderen te beginnen,we willen niet aleen en eenzaam sterven.kinderen is voor ons niet vanzelf sprekend en 11-07-007 zijn ook naar gyn. geweest voor ondrzoek.Het was in de apotheek dat ik telefoon kreeg van mijn tante dat mijn laaste nog in leven oma, was dood gevonden op haar bed.dat was een echte shok,zxo onverwacht,ik heb een oom hier in nederland en met hem heb ik een reis van 16 uur in de auto gemaakt om op tijd bij de begrafenis te zijn.Gelukkig hield mijn familie aan moders kant rekening mee dat wij van ver moesten komen en weerd oma op 13-07-2007 begraven.de dood van mijn oma was een echte familie reunie,neefen en niechtjes die ik al heel lang niet had gezin zag ik nu weer.Mijn moeder en de oudste van mijn twee broers waaren er ook,mijn jongste broer moest bij pa blijven omdat hij te ziek was om te komen.De zelfde avond van de begrafenis besloot ik van napels naar milaan te gaan,ik wou mijn vader zien.Ik zou eigenlijk een week komen in augustus,maar nu was ik het toch.
De plotselinge dood van mijn oma was om te zorgen dat ik hem zou zien,met hem heb ik de mooiste gesprek gehad van mijn leven,hij zei dat voor hem was ik zijn echte dochter en dat hij zo blij was met mij.hij vertelde ook dat hij wist dat hij niet lang meer te leven had,ook al zeiden ze dat niet tegen hem.De heele nacht heb ik met hem gepraat over alles,16 jaar ingehald,en hij troosten me weer ,omdat de doot van twee oma's in zo'n koorte tijd toch zwaar was te verwerken.
Weer terug naar nederland besloot de oudste van mijn broers om een teidje bij mij te logeren ,hij kon het niet meer aanzien en had een beetje tijd nodig.Naar een auto rit van 8 uur kreeg de jongen nog geen kans om een voet in huis te zetten.mijn vader weerd met spoed in ziekenhuis gebracht wegens een urine infectie die hij 3 dagen lang verborgen had gehoude van iedereen.Hij vond ook dat mijn broer tijd nodig had,en had extra niets gezegd anders was mijn broer niet vertrokken.mijn heele familie heeft duidelijk laaten weten dat een echte man vertrek niet als zijn vader serfelijk is.Ik zei dat ze hem met rust moesten laaten.In iedergeval weer terug naar italie,de heele nacht doorgereden en om 5 uur 's morgens op 27-07-07 stonden we op zijn kamer.Hij was nog wakker en was opgelucht ons te zien,mijn moder zei tegen hem dat hij nog niet mocht sterven omdat zijn zoon onderweg was.Hij erkende ons alle drie,mijn man was ook mee want hij ook hield van mijn vader en dat is niet zo mooielijk omdat hij was echt een live man.De heele dag ben daar gebleven met mijn moeder en snachts ook .elke keer zeiden de doktoren tegen mijn moeder dat een kwestie van een paar uur was en iedere keer stuurde mijn moeder mee uit de kamer omdat ze wou alleen zijn met hem.
Dat was haar wens alleen zijn met de man van wie ze zo veel hield.de nacht van de 28ste naar de 29ste was de mooielijkste nacht in mijn leven.Mijn moeder lag uitgeput op twee stoelen te slaapen en ik hield de waak ,ik had overal pijn ,kon niet zitten of staan,hij was in farmaceutisce coma gebracht wegens te pijn,maar hij kon me nog horen,want hij reagerde wel op te dingen die ik tegen hem zei.op een begeven moment realiserde me ik waarom moest ik bij de dood van de twee oma's van mijn man aanwezig zijn,dat was een voorberijding voor zijn dood,zodat ik mijn moeder kon bijstaan ook al wilden zij dat niet .het was voor mij ook duidelijk dat hij mijn moeder wou plezieren en mij goed liet begrijpen dat ik weg moest.Mijn moeder gaf mij de wissel,ik sliep meteen en halfe uurtje later maakte mijn moeder me wakker dat het afgelopen was.Haar wens was uitgekomen want in die halfe uur was ik echt weg geweest,ik was zo uitgerust alsof ik de heele nacht had geslaapen,en was ook heel rustig , toe zijn dood door de arts vastgesteld weerd ging ik mijn broer bellen en ik zijn niet papa is dood,maar deze is de call.ik hoefde verder niets te zeggen,het was genoeg.Zijn eigen dochter kwam niet ivm opvang van haar kinderen ,maar ik was er en dat vonden mijn broer belangerijker.
Met een schoone geweeten heb de nacht naar ze dood geslapen,we hadde alles verwerkt en goed afschijd genomen,ons gesprek was de laatste vessoennelijk gesprek die hij gevoerd heeft.Ik als enige heb zijn laatste bootschap ontvangen,aan mij heeft hij zijn geheim verteld,dat hij wist.
Ik mis hem nu nog steeds en zal hem altijd missen,zeker in de momente van tweijfel.hij was altij so wijs,en wist altijd de juiste dingen te zeggen.Zijn dood heb ik ook nog steeds niet kunnen werwerken,omdat hij is er niet om mij te troosten,
ik ben blij dat ik deze topyc heb gevonden,heb eindelijk mijn hart goed kunnen luchten.
Bedankt voor jullie verhalen,zonder had ik het mijnen nooit verteld.
veel liefs en sterkte allemaal.
Babs
zondag 15 juni 2008 om 20:00
Nanne, ik begrijp je gevoel ook zo goed! Maar ik zit nu middenin het verwerken en heb er op het moment ook erg veel last van. Het was zo plotseling. Maar hoop dat ik ook weer snel mezelf een beetje terug vind en weer wat vrolijker in het leven sta. Want zoveel dipjes ik nu heb dat is echt niet leuk meer. We zijn vandaag naar het graf geweest en hebben weer mooie bloemen neergezet. Ik vind deze dag echt niet meer leuk hoor. Maarja, dat zal altijd wel zo blijven denk ik.
Babs, wat een verhaal meid. Een hele dikke knuffel!!
Hoe gaat het verder met de andere dames?
Babs, wat een verhaal meid. Een hele dikke knuffel!!
Hoe gaat het verder met de andere dames?
maandag 16 juni 2008 om 13:43
Gisteren hebben wij de as van mij vader verstrooid op een rustig stuk viswater in Amsterdam. Wij kwamen daar vroeger vaak als gezin met onze boot. Mijn vader ging dan vissen en wij zwemmen en zonnen. Pa viste daar altijd graag. Het leek me dan ook passend om hem daar te verstrooien. Met het weer hadden we mazzel. Hoewel er af en toe een wolk voor de zon kwam, was het zonnig en droog. Mijn broer woont in een andere stad en die had onderweg naar Amsterdam wolkbreuken meegemaakt. Maar waar wij moesten zijn, was het droog en zonnig. Net alsof er iemand boven zat die vond dat het voor ons mooi weer moest zijn 
.
.
maandag 16 juni 2008 om 14:23
:
"Kracht naar kruis" zou mijn moeder zeggen. En zo voelt het voor mij ook. De afgelopen 10 jaar zijn heftig geweest en die heb ik ook overleefd en ben ik doorgekomen, dus dit komt ook weer goed.
Wat mama een mooi liedje vond is trouwens ook zo iets. Het is een liedje van Ede Stoal, een Groningse zanger en hij zingt ook in het Gronings. De titel weet ik niet precies, maar hij zingt dat het nog nooit zo donker is geweest of het wordt altijd wel weer licht.
Ik ga het eens even opzetten nu.
( het is vrijdag, de week is weer net een dag te lang, en ik ben moe en de tranen zitten hoog)
Fussie, misschien is het al genoemd (heb nog niet alles gelezen) maar volgens mij heet dat liedje 'Het leutje hoeske achter diek". Wij hebben het gedraaid bij de crematie van mijn vader, in 1995. Het is inderdaad een aangrijpend liedje, maar wel één met de boodschap dat als je maar doorgaat, dat er uiteindelijk ook weer licht in je leven komt.
Mijn beide ouders zijn overleden. Vader op 64-jarige leeftijd in 1995, moeder op 69-jarige leeftijd in 2004. Mijn vader had longkanker en bleek uitzaaiingen in het hoofd te hebben. Na een half jaar chemo leek het eerst oké, maar het was dus helemaal mis. Hij was ook erg in de war de laatste anderhalve week. We konden zijn dood niet bespreken, want hij was geestelijk al weg.
Mijn moeder heeft een hele zware beroerte gehad, was totaal verlamd. Eén hand kon ze nog een beetje bewegen, geestelijk was ze nog helder. Even later bleek ze ook longkanker te hebben, heel agressief. We wisten niet hoe we het met haar konden bespreken, want zij kon zich niet meer uitten. Een heldere geest, gevangen in een lichaam dat niet meer wilde. Uiteindelijk heb ik het haar verteld, samen met één van mijn broers. Ze heeft toen zelf de regie genomen, sonde en medicatie verder geweigerd. Ze kreeg alleen morfine, om haar in slaap te brengen. Uitzonderlijk genoeg was ze na 3 dagen nog niet van de wereld. Pas op mijn verjaardag, vrijdagavond, begon ze weg te zakken. Net alsof ze dat nog wilde meemaken. Ik heb nog nooit zo'n k#tverjaardag gehad en nu geef ik al helemaal niets meer om verjaardagen. Want dan denk ik alleen maar aan die verjaardag in 2004.
Wat mij nog heel erg dwars zit, is het feit dat ik met geen van mijn beide ouders heb kunnen praten over hun naderende dood. Bij mijn vader leek het eerst weer goed te zijn, maar was het heel erg fout en was hij niet meer aanspreekbaar. Mijn moeder was helder van geest, maar kon niet meer praten. Dus ook met haar konden we niet proberen om het gebeurde een plek te geven. Ik ga ook altijd over de rooie als ik mensen hoor zeggen dat je tenminste afscheid kunt nemen als iemand terminaal ziek is. Newsflash: dat kan dus niet altijd, ook niet bij iemand die terminaal is.
Ik heb er nog altijd verdriet om, al is de scherpte er inmiddels vanaf. Alleen al het feit dat je nooit meer bij ze terecht kan, ook niet in moeilijke tijden wanneer je hun steun zo zou kunnen gebruiken, dat maakt het heel erg en pijnlijk.
Momenteel mis ik mijn moeder heel heel erg, want we hebben net een helse anderhalf jaar achter de rug. Ziekte (opnieuw kanker, schoonmoeder; zus met ingrijpende transplantatie tegen chronische leukemie), werkeloos (mijn man die op een hele rottige manier is weggetreiterd en waar ik me erge zorgen om maak) en ruzie tussen man en schoonvader (heel erg, teruggrijpend op mishandeling in jeugd) en financiele situatie erg wankel. Dat alles bij elkaar heeft gemaakt dat ik het vaak niet zie zitten. Ik heb gewoon geen energie meer en ben na anderhalf jaar redderen gewoon leeg. En sommige dingen waar ik me zorgen om maak zijn zo privé, die deel ik niet met anderen. Maar met mijn moeder had ik ze wel kunnen delen.
anoniem_37263 wijzigde dit bericht op 16-06-2008 14:59
Reden: aanvulling na lezen hele topic
Reden: aanvulling na lezen hele topic
% gewijzigd
maandag 16 juni 2008 om 16:47
Hallo Pinksterbloempje,
je heb gelijk in alles wat je zeg.Naar wat je meegemaakt heb is inderdaad lullig om te zeggen dat je goed afschijd kun nemen van iemand die terminaal ziek, en toch ook al zijn ze niet meer aanspreekbaar betekent niet dat ze je niet kunnen horen.Ondanks dat mijn vader in coma was kon mijn goed verstaan zeker toen ik tegen hem zei " ik hou van je papa,je bent mijn echte papa".
Je kon met ze comuniceren.
toen ik nog aan zijn bed stond,keek ik even naar mijn moeder die aan de andere kant op twee stoelen tegen elkaar lag te slaapen,en plotseling ging ze recht op zitten,ze worstelde met het opstaan en terug liggen,het heeft maar even geduurd ,ze hild haar ogen dicht en proberde tocht optestaan.Uiteindelijk ging ze weer liggen.Ik pakde weer de hand van mijn vader fast en zei tegen hem dat zodra mama wakker zou woorden ik zou weg gaan zodat ze alleen konden zijn,hij kneep zaachtjes in mijn hand.10 min.later gaf mijn moeder mij de wissel,ik ging op de stoel zitten en keek weer naar haar en dacht"hoe kan zij de wacht houden als ze de oogen nog niet open kan houden? "
Toen wij.mijn moeder en ik, naast hem zaten in in de koel cel waar hij naar toe was gebracht naar zijn dood,vertelde we elkaar over het heele gebeuren.ik ben een 1/2 uurtje van de wereld weg geweest.In dat 1/2 uurtje heeft mijn moeder afschijd kunnen nemen.ze was heel erg slaaperig en was bang in slaap te vallen en dat mijn vader zou gaan terwil ze sliep.dat mocht niet gebeuren,daaroom zei ze tegen hem ' luister jij,ik ga nu naar de wc mijn gezicht nat maaken, wacht op mij en waag niet om een te gaan terwil ik weg ben"ik geloof echt dat ze dat zo tegen hem heeft gezegd,mijn moedre heeft geen takt met mensen en mijn vader heeft altijd gedaan wat ze zei. En deze keer ook,want hij heeft niet gedurfd heen te gaan ,heeft netjes op haar gewacht,en toen zij eindelijk terug was en aan het eind van zijn bed stond heeft gewoon gewacht dat mijn moeder tegen hem zei " ik ben er weer als je wilt nu mag je gaan,ik hou je niet meer tegen". Zo gezegd zo gedaan,twee laatste zuchten en hij was weg.
ik vertelde haar over wat ze gedaan had toen ze sliep,over hoe ze ging zitten in de stoel.Ze zei dat ze dacht gedromd te hebben,en dat hij tegen haar zei dat ze nog even mocht blijven liggen want het was nog geen tijd"Mijn verhaal liet dus mijn moeder begrijpen dat ze uiteindelijk niet gedroomd had.
In het leven zit altij tegen,maar naar regen komt zonnen schijn,en dat is geen praatje.
Mijn vader zei altijd dat God laat je niets beproven dat je niet aankan.Dat alles in ons leven 'n test is om ons te bewijzen,niet bij God omdat hij weet hoe we zijn,maar bij ons zelf.
Verlis niet de moed,doe het niet aub, het leven is te kort om er niet voor te vechten.
Een goed advis en wat je dar mee doet is geheel aan jou.
Neem een dagboek,plak een foto van je moeder in ,en praat tegen haar door het te schrijven.Voor je het weet zul je je aantwoorden krijgen en de steun die je nodig heb ontvangen.
het is geen lulkoek,het gaat om je gevoel en om jou!
Veel sterkte!!
Liefs Babs
je heb gelijk in alles wat je zeg.Naar wat je meegemaakt heb is inderdaad lullig om te zeggen dat je goed afschijd kun nemen van iemand die terminaal ziek, en toch ook al zijn ze niet meer aanspreekbaar betekent niet dat ze je niet kunnen horen.Ondanks dat mijn vader in coma was kon mijn goed verstaan zeker toen ik tegen hem zei " ik hou van je papa,je bent mijn echte papa".
Je kon met ze comuniceren.
toen ik nog aan zijn bed stond,keek ik even naar mijn moeder die aan de andere kant op twee stoelen tegen elkaar lag te slaapen,en plotseling ging ze recht op zitten,ze worstelde met het opstaan en terug liggen,het heeft maar even geduurd ,ze hild haar ogen dicht en proberde tocht optestaan.Uiteindelijk ging ze weer liggen.Ik pakde weer de hand van mijn vader fast en zei tegen hem dat zodra mama wakker zou woorden ik zou weg gaan zodat ze alleen konden zijn,hij kneep zaachtjes in mijn hand.10 min.later gaf mijn moeder mij de wissel,ik ging op de stoel zitten en keek weer naar haar en dacht"hoe kan zij de wacht houden als ze de oogen nog niet open kan houden? "
Toen wij.mijn moeder en ik, naast hem zaten in in de koel cel waar hij naar toe was gebracht naar zijn dood,vertelde we elkaar over het heele gebeuren.ik ben een 1/2 uurtje van de wereld weg geweest.In dat 1/2 uurtje heeft mijn moeder afschijd kunnen nemen.ze was heel erg slaaperig en was bang in slaap te vallen en dat mijn vader zou gaan terwil ze sliep.dat mocht niet gebeuren,daaroom zei ze tegen hem ' luister jij,ik ga nu naar de wc mijn gezicht nat maaken, wacht op mij en waag niet om een te gaan terwil ik weg ben"ik geloof echt dat ze dat zo tegen hem heeft gezegd,mijn moedre heeft geen takt met mensen en mijn vader heeft altijd gedaan wat ze zei. En deze keer ook,want hij heeft niet gedurfd heen te gaan ,heeft netjes op haar gewacht,en toen zij eindelijk terug was en aan het eind van zijn bed stond heeft gewoon gewacht dat mijn moeder tegen hem zei " ik ben er weer als je wilt nu mag je gaan,ik hou je niet meer tegen". Zo gezegd zo gedaan,twee laatste zuchten en hij was weg.
ik vertelde haar over wat ze gedaan had toen ze sliep,over hoe ze ging zitten in de stoel.Ze zei dat ze dacht gedromd te hebben,en dat hij tegen haar zei dat ze nog even mocht blijven liggen want het was nog geen tijd"Mijn verhaal liet dus mijn moeder begrijpen dat ze uiteindelijk niet gedroomd had.
In het leven zit altij tegen,maar naar regen komt zonnen schijn,en dat is geen praatje.
Mijn vader zei altijd dat God laat je niets beproven dat je niet aankan.Dat alles in ons leven 'n test is om ons te bewijzen,niet bij God omdat hij weet hoe we zijn,maar bij ons zelf.
Verlis niet de moed,doe het niet aub, het leven is te kort om er niet voor te vechten.
Een goed advis en wat je dar mee doet is geheel aan jou.
Neem een dagboek,plak een foto van je moeder in ,en praat tegen haar door het te schrijven.Voor je het weet zul je je aantwoorden krijgen en de steun die je nodig heb ontvangen.
het is geen lulkoek,het gaat om je gevoel en om jou!
Veel sterkte!!
Liefs Babs
dinsdag 17 juni 2008 om 22:06
Hallo allemaal,
Kwam net dit topic tegen, en allereerst heel veel sterkte voor iedereen.
Mijn moeder is vorige week dinsdag aan kanker overleden. 3 weken daarvoor stond ze nog op de tennisbaan en een week later kregen we te horen dat ze longkanker had, met uitzaaiingen naar de botten.
Het was ongeneeslijk, maar de artsen (en wij ook) hadden goede hoop dat het nog stilgezet kon worden. Een week later werd ze opgenomen in het ziekenhuis en bleek die 'rotzooi' ook in haar lever te zitten.
Ze zouden maandag beginnen met de chemokuur maar zaterdagavond kregen we het bericht dat er niets meer aan te doen was.
Maandag is ze naar huis gebracht met de ambulance en dinsdagavond is ze al overleden. In 2 weken tijd dus...
Terwijl ik dit schrijf lopen de tranen over m;n wangen van verdriet, maar ook van frustratie en boosheid.
Ben net even in de kroeg geweest om voetbal te kijken (had geen zin natuurlijk, maar vrienden hadden me overgehaald). Op een gegeven moment zei iemand: 'deze wedstrijd is eigenlijk niet meer spannend he'. Dus ik vroeg: 'zijn ze al door dan?' Begint iedereen te lachen en komen er opmerkingen als; Goh jij hebt de afgelopen week zeker ergens onder een steen gezeten ofzo, of op een hutje op de Veluwe'.
En wat kost het dan moeite om niet keihard te roepen: 'Nee m'n moeder lag op sterven, sorry dat ik dan niet heb opgelet tijdens het voetbal!'
Ben weggegaan, want werd zo boos op dat moment, terwijl die mensen dat natuurlijk ook niet kunnen weten.
Heb me de hele week sterk kunnen houden, maar nu zit ik er ff helemaal doorheen. Alsof alles er nu uitkomt...
Sorry voor het lange verhaal, maar moest even m'n frustraties van me af schrijven.
M'n moeder was gewoon alles voor me en het is zo godvergeten moeilijk om te ontdekken dat ze echt nooit meer terugkomt. En dat ze me nooit meer kan troosten als ik me zo voel als nu
Nogmaals, sterkte voor jullie allemaal, ik weet nu helaas uit ervaring hoe moeilijk het is.
Liefs, Susanne
Kwam net dit topic tegen, en allereerst heel veel sterkte voor iedereen.
Mijn moeder is vorige week dinsdag aan kanker overleden. 3 weken daarvoor stond ze nog op de tennisbaan en een week later kregen we te horen dat ze longkanker had, met uitzaaiingen naar de botten.
Het was ongeneeslijk, maar de artsen (en wij ook) hadden goede hoop dat het nog stilgezet kon worden. Een week later werd ze opgenomen in het ziekenhuis en bleek die 'rotzooi' ook in haar lever te zitten.
Ze zouden maandag beginnen met de chemokuur maar zaterdagavond kregen we het bericht dat er niets meer aan te doen was.
Maandag is ze naar huis gebracht met de ambulance en dinsdagavond is ze al overleden. In 2 weken tijd dus...
Terwijl ik dit schrijf lopen de tranen over m;n wangen van verdriet, maar ook van frustratie en boosheid.
Ben net even in de kroeg geweest om voetbal te kijken (had geen zin natuurlijk, maar vrienden hadden me overgehaald). Op een gegeven moment zei iemand: 'deze wedstrijd is eigenlijk niet meer spannend he'. Dus ik vroeg: 'zijn ze al door dan?' Begint iedereen te lachen en komen er opmerkingen als; Goh jij hebt de afgelopen week zeker ergens onder een steen gezeten ofzo, of op een hutje op de Veluwe'.
En wat kost het dan moeite om niet keihard te roepen: 'Nee m'n moeder lag op sterven, sorry dat ik dan niet heb opgelet tijdens het voetbal!'
Ben weggegaan, want werd zo boos op dat moment, terwijl die mensen dat natuurlijk ook niet kunnen weten.
Heb me de hele week sterk kunnen houden, maar nu zit ik er ff helemaal doorheen. Alsof alles er nu uitkomt...
Sorry voor het lange verhaal, maar moest even m'n frustraties van me af schrijven.
M'n moeder was gewoon alles voor me en het is zo godvergeten moeilijk om te ontdekken dat ze echt nooit meer terugkomt. En dat ze me nooit meer kan troosten als ik me zo voel als nu
Nogmaals, sterkte voor jullie allemaal, ik weet nu helaas uit ervaring hoe moeilijk het is.
Liefs, Susanne
woensdag 18 juni 2008 om 16:00
woensdag 18 juni 2008 om 18:24
@ Lapin; jij ook meis !
@ Rosalita; het was inderdaad erg plotseling, kan het soms nog steeds niet bevatten. Dat die kl*teziekte zo agressief kan zijn...
Ook een voor jou
@Fussie; gelukkig begrijpen jullie het idd wel, dat dat stomme voetbal je op dit moment gestolen kan worden...
Ik merk dat ik veel spanning heb opgebouwd in mezelf doordat ik toch vrij moeilijk m'n emoties kan uiten. En hoop inderdaad dat door het hier te delen en op te schrijven de rust weer een beetje terugkeert in m'n lijf en hoofd.
Ben vanmiddag naar de kapper geweest en kreeg een enorme paniekaanval (had ik voorheen ook al last van maar door alle ellende van de afgelopen weken is het nu natuurlijk nog veel erger geworden), het zweet brak me uit en wilde echt heel hard wegrennen. Toch maar blijven zitten natuurlijk, want met een half geknipt hoofd over straat lijkt me ook geen succes
Daarna ff bij m'n vader geweest en samen gegeten. Ging goed, maar het blijft vreemd dat m'n moeder er niet meer gezellig bij zit. We hadden gelukkig wel allemaal dezelfde humor, dus toch nog een paar grapjes gemaakt waar m'n moeder ook hard om gelachen zou hebben. Dat maakt het dan weer wat luchtiger allemaal.
Ik heb jullie verhalen allemaal gelezen, maar ik geloof dat er niet veel is blijven hangen. M'n geheugen laat me momenteel nogal in de steek, dus excuses als ik soms niet reageer op de juiste persoon ofzo
Zijn jullie de dag weer een beetje doorgekomen?
Liefs, Susanne
!@ Rosalita; het was inderdaad erg plotseling, kan het soms nog steeds niet bevatten. Dat die kl*teziekte zo agressief kan zijn...
Ook een
voor jou@Fussie; gelukkig begrijpen jullie het idd wel, dat dat stomme voetbal je op dit moment gestolen kan worden...
Ik merk dat ik veel spanning heb opgebouwd in mezelf doordat ik toch vrij moeilijk m'n emoties kan uiten. En hoop inderdaad dat door het hier te delen en op te schrijven de rust weer een beetje terugkeert in m'n lijf en hoofd.
Ben vanmiddag naar de kapper geweest en kreeg een enorme paniekaanval (had ik voorheen ook al last van maar door alle ellende van de afgelopen weken is het nu natuurlijk nog veel erger geworden), het zweet brak me uit en wilde echt heel hard wegrennen. Toch maar blijven zitten natuurlijk, want met een half geknipt hoofd over straat lijkt me ook geen succes
Daarna ff bij m'n vader geweest en samen gegeten. Ging goed, maar het blijft vreemd dat m'n moeder er niet meer gezellig bij zit. We hadden gelukkig wel allemaal dezelfde humor, dus toch nog een paar grapjes gemaakt waar m'n moeder ook hard om gelachen zou hebben. Dat maakt het dan weer wat luchtiger allemaal.
Ik heb jullie verhalen allemaal gelezen, maar ik geloof dat er niet veel is blijven hangen. M'n geheugen laat me momenteel nogal in de steek, dus excuses als ik soms niet reageer op de juiste persoon ofzo
Zijn jullie de dag weer een beetje doorgekomen?
Liefs, Susanne
