Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
woensdag 4 juni 2008 om 20:59
Ik vind dat ook zo moeilijk. Om iedere keer een nieuwe stap te zetten in je leven en dat mn vader het niet meer mag meemaken.
Mn bruiloft (precies op de datum een half jaar na de crematie), mijn zoontje niets heeft hij gezien.(Wat zou hij trots zijn geweest!) Hij wist wel dat we gingen trouwen en ook hoe we de dag ongeveer gepland hadden, maar mijn jurk heeft hij niet gezien. Ik was zo blij met mn jurk en wilde hem zo graag op foto laten zien. Maar toen ik hem op het beeldscherm had zei mn vader: Meid dat is mn grootste verrassing dat wil ik nu nog niet zien. Dat zie ik vanzelf op de grote dag. Dat doet me zo'n zeer!! Voordat de beademing verwijdert werd heb ik hem ook verteld hoe mijn jurk eruit zag. Ook heb ik hem bedankt voor de goede zorgen en voor al zijn liefde, steun en warmte die hij mij mn hele leven heeft gegeven. Ik hoop dat ik het goed heb gedaan..... Het doet zo verschrikkelijk veel pijn. Ik heb nooit geweten dat dit zo zeer doet.....
Mn bruiloft (precies op de datum een half jaar na de crematie), mijn zoontje niets heeft hij gezien.(Wat zou hij trots zijn geweest!) Hij wist wel dat we gingen trouwen en ook hoe we de dag ongeveer gepland hadden, maar mijn jurk heeft hij niet gezien. Ik was zo blij met mn jurk en wilde hem zo graag op foto laten zien. Maar toen ik hem op het beeldscherm had zei mn vader: Meid dat is mn grootste verrassing dat wil ik nu nog niet zien. Dat zie ik vanzelf op de grote dag. Dat doet me zo'n zeer!! Voordat de beademing verwijdert werd heb ik hem ook verteld hoe mijn jurk eruit zag. Ook heb ik hem bedankt voor de goede zorgen en voor al zijn liefde, steun en warmte die hij mij mn hele leven heeft gegeven. Ik hoop dat ik het goed heb gedaan..... Het doet zo verschrikkelijk veel pijn. Ik heb nooit geweten dat dit zo zeer doet.....
donderdag 5 juni 2008 om 13:28
Mijn vader is in maart 2007 overleden aan slokdarmkanker. Anderhalf jaar vanaf de diagnose heeft het geduurd. Hij werkte zelf in de verpleging. Een arts uit het ziekenhuis had even tijdens een avonddienst een bultje uit z'n oksel weggehaald en dat was opgestuurd naar het lab. Op een ochtend op het werk werd hij door die arts geroepen voor een slechtnieuwsgesprek.
Gelukkig heeft hij zich in het begin heel goed gevoeld. Weinig last gehad van de chemo, die dan ook jammergenoeg weinig tot niks heeft geholpen. Hij is nog veel op vakantie geweest naar zijn huisje in Frankrijk. Als hij niet ziek was geworden, had hij daar nu met m'n moeder gewoond. Vreemd idee. Vanaf januari 2007 ging het steeds sneller bergafwaarts met hem. Nog bestraald zodat het eten nog wat makkelijker zou gaan. Hij bleef stug dooreten eigenwijs als hij was, maar stikte zowat om de hap, zodat het voor tafelgenoten een tenenkrommend gebeuren was.... of hij liep even naar de wc gooide alles eruit, ging weer zitten en at verder alsof er niks gebeurd was.
Uiteindelijk zat het ook in z'n hoofd. Kerst 2006 deed hij heel vreemd. Ging ineens aan tafel op een andere stoel zitten, terwijl m'n moeder daar al de hele avond zat, liep maar heen en weer op de gang op zoek naar de toilet die hij niet meer kon vinden. Scan gemaakt en uitbehandeld was ie. Die dag ontdekte ik dat ik zwanger was...
Afscheid nemen is niet echt gebeurd. Op maandag zei hij naar aanleiding van een onbenullig stukje op tv: als ik maar beter word ( hij kon niet meer lopen, amper eten, alleen vloeibaar, en lopen ging ook niet meer, als ie nog 50 kilo woog was het veel) en donderdag was ie dood. Hij kon er niet over praten, heeft zich sterk gehouden voor ons, mijn moeder, broer en mij. Wij zijn er ook niet echt over begonnen om hem niet van streek te maken. Ja achteraf vraag je je af of dat verstandig is geweest...
Hij werd ook heel boos op het eind heeft het niet echt kunnen accepteren. Hij moest nog een paar jaar werken, daarna zou hij lekker stoppen en dus naar Frankrijk vertrekken. Gelukkig hebben mijn ouders niet gewacht tot ze gestopt waren met werken om leuke dingen te doen. Ze hebben samen mooie reizen gemaakt en er wel van genoten, maar het was mooi geweest als het langer had geduurd.
Mijn 20 weken echo had ik op vrijdag, donderdagochtend ging het zo slecht met m'n vader dat ik het had afgebeld. Om 11 uur die ochtend is hij overleden. Ik heb vrijdagochtend nog gebeld of ik toch nog kon komen, maar m'n plaats was natuurlijk alweer bezet, zodat ik toen de kist nog open was kon vertellen of het een jongetje of meisje zou worden. De mevrouw van het echo-bureau zat bijna mee te huilen toen ik het vroeg, maar helaas voor de crematie kon ik niet meer...
Laatst zag ik een leuk filmpje op internet waarvan ik weet dat m'n vader er heel hard om zou hebben moeten lachen. Ik kan het verder met niemand delen en daarom heb ik het ineens weer even moeilijk. We hadden dezelfde rare humor.
Toen m'n vader moeilijk kon lopen, hadden wij wel eens gevraagd of een rolstoel geen idee was. Maar hij wilde geen patient zijn. Toen hij op een middag sliep heb ik met m'n moeder de thuiszorgwinkel gebeld en er eentje opgehaald. Wij ook eigenwijs. Uiteindelijk ging hij er wel zonder morren inzitten. Toen ik een keer met m'n moeder in de stad liep, die m'n vader - een zielig, mager hoopje ellende- duwde in de rolstoel kwam ik een oude vriendin tegen. Ze vroeg hoe het ging, ik knikte met m'n hoofd richting m'n vader, zodat ze het wel zou begrijpen. Ja even zuchten en weer doorgaan zei ze met een brede glimlach. Ik was uitgesproken... M'n moeder vroeg later nog hoe het met haar ging, maar dat boeide me echt niet meer. Kijk als je nou niet weet wat je moet zeggen, zeg dan dat je niet weet wat je moet zeggen...maar zoiets?? Maar blijkbaar heeft ze nog nooit iets ergs meegemaakt en op zich is dat voor haar wel fijn natuurlijk, zo probeer ik nu maar te denken.
Of een tante die bij de condoleance zegt: Hartelijk gecondoleerd, alsof er iemand jarig was! De bedrijfsarts die niet snapte waarom ik niet meer kon slapen. Je vader weet toch nog dat je zwanger bent? Je moet het rooskleurig bekijken. Dat elke dag dat ik naar 'm toe ging hij weer was afgevallen, hij er nog witter uitzag, hij weer moeilijker kon drinken, hij nog langer sliep, hij meer pijn had ook al ontkende hij dat ik alle toonaarden, hij incontinent werd, terwijl we wisten hoe vreselijk hij dat vond, dat moest ik maar vergeten. Ik moest dankbaar zijn dat we het nog samen konden delen. Wat een vreugde! Ja mensen kunnen vreemd reageren...
Poeh, ja fijn om het eens van me af te schrijven. Ik ga m'n neus maar eens goed snuiten en m'n tranen deppen.
Knuffel voor iedereen die het ook kan gebruiken.
Gelukkig heeft hij zich in het begin heel goed gevoeld. Weinig last gehad van de chemo, die dan ook jammergenoeg weinig tot niks heeft geholpen. Hij is nog veel op vakantie geweest naar zijn huisje in Frankrijk. Als hij niet ziek was geworden, had hij daar nu met m'n moeder gewoond. Vreemd idee. Vanaf januari 2007 ging het steeds sneller bergafwaarts met hem. Nog bestraald zodat het eten nog wat makkelijker zou gaan. Hij bleef stug dooreten eigenwijs als hij was, maar stikte zowat om de hap, zodat het voor tafelgenoten een tenenkrommend gebeuren was.... of hij liep even naar de wc gooide alles eruit, ging weer zitten en at verder alsof er niks gebeurd was.
Uiteindelijk zat het ook in z'n hoofd. Kerst 2006 deed hij heel vreemd. Ging ineens aan tafel op een andere stoel zitten, terwijl m'n moeder daar al de hele avond zat, liep maar heen en weer op de gang op zoek naar de toilet die hij niet meer kon vinden. Scan gemaakt en uitbehandeld was ie. Die dag ontdekte ik dat ik zwanger was...
Afscheid nemen is niet echt gebeurd. Op maandag zei hij naar aanleiding van een onbenullig stukje op tv: als ik maar beter word ( hij kon niet meer lopen, amper eten, alleen vloeibaar, en lopen ging ook niet meer, als ie nog 50 kilo woog was het veel) en donderdag was ie dood. Hij kon er niet over praten, heeft zich sterk gehouden voor ons, mijn moeder, broer en mij. Wij zijn er ook niet echt over begonnen om hem niet van streek te maken. Ja achteraf vraag je je af of dat verstandig is geweest...
Hij werd ook heel boos op het eind heeft het niet echt kunnen accepteren. Hij moest nog een paar jaar werken, daarna zou hij lekker stoppen en dus naar Frankrijk vertrekken. Gelukkig hebben mijn ouders niet gewacht tot ze gestopt waren met werken om leuke dingen te doen. Ze hebben samen mooie reizen gemaakt en er wel van genoten, maar het was mooi geweest als het langer had geduurd.
Mijn 20 weken echo had ik op vrijdag, donderdagochtend ging het zo slecht met m'n vader dat ik het had afgebeld. Om 11 uur die ochtend is hij overleden. Ik heb vrijdagochtend nog gebeld of ik toch nog kon komen, maar m'n plaats was natuurlijk alweer bezet, zodat ik toen de kist nog open was kon vertellen of het een jongetje of meisje zou worden. De mevrouw van het echo-bureau zat bijna mee te huilen toen ik het vroeg, maar helaas voor de crematie kon ik niet meer...
Laatst zag ik een leuk filmpje op internet waarvan ik weet dat m'n vader er heel hard om zou hebben moeten lachen. Ik kan het verder met niemand delen en daarom heb ik het ineens weer even moeilijk. We hadden dezelfde rare humor.
Toen m'n vader moeilijk kon lopen, hadden wij wel eens gevraagd of een rolstoel geen idee was. Maar hij wilde geen patient zijn. Toen hij op een middag sliep heb ik met m'n moeder de thuiszorgwinkel gebeld en er eentje opgehaald. Wij ook eigenwijs. Uiteindelijk ging hij er wel zonder morren inzitten. Toen ik een keer met m'n moeder in de stad liep, die m'n vader - een zielig, mager hoopje ellende- duwde in de rolstoel kwam ik een oude vriendin tegen. Ze vroeg hoe het ging, ik knikte met m'n hoofd richting m'n vader, zodat ze het wel zou begrijpen. Ja even zuchten en weer doorgaan zei ze met een brede glimlach. Ik was uitgesproken... M'n moeder vroeg later nog hoe het met haar ging, maar dat boeide me echt niet meer. Kijk als je nou niet weet wat je moet zeggen, zeg dan dat je niet weet wat je moet zeggen...maar zoiets?? Maar blijkbaar heeft ze nog nooit iets ergs meegemaakt en op zich is dat voor haar wel fijn natuurlijk, zo probeer ik nu maar te denken.
Of een tante die bij de condoleance zegt: Hartelijk gecondoleerd, alsof er iemand jarig was! De bedrijfsarts die niet snapte waarom ik niet meer kon slapen. Je vader weet toch nog dat je zwanger bent? Je moet het rooskleurig bekijken. Dat elke dag dat ik naar 'm toe ging hij weer was afgevallen, hij er nog witter uitzag, hij weer moeilijker kon drinken, hij nog langer sliep, hij meer pijn had ook al ontkende hij dat ik alle toonaarden, hij incontinent werd, terwijl we wisten hoe vreselijk hij dat vond, dat moest ik maar vergeten. Ik moest dankbaar zijn dat we het nog samen konden delen. Wat een vreugde! Ja mensen kunnen vreemd reageren...
Poeh, ja fijn om het eens van me af te schrijven. Ik ga m'n neus maar eens goed snuiten en m'n tranen deppen.
Knuffel voor iedereen die het ook kan gebruiken.
donderdag 5 juni 2008 om 15:35
Knuffel terug Miep.
Mijn moeder had ook slokdarmkanker. Alleen groeide het bij haar niet de slokdarm in, maar eruit. De luchtpijp in. Daar hebben ze een buisje ingezet zodat het niet kon dichtgroeien.
Je hebt een verhoogde kans op slokdarmkanker als je overmatig rookt en drinkt. Mijn moeder heeft beide gedaan. Toch was het heel erg kwetsend toen iemand zei dat mijn moeder maar niet had moeten roken.
Mensen zeggen rare dingen. Zo heb ik nu mensen in mijn naaste omgeving die me telkens vragen hoe het met mijn vader gaat, maar nog niet een keer hebben gevraagd hoe het met mij gaat.
Mijn moeder had ook slokdarmkanker. Alleen groeide het bij haar niet de slokdarm in, maar eruit. De luchtpijp in. Daar hebben ze een buisje ingezet zodat het niet kon dichtgroeien.
Je hebt een verhoogde kans op slokdarmkanker als je overmatig rookt en drinkt. Mijn moeder heeft beide gedaan. Toch was het heel erg kwetsend toen iemand zei dat mijn moeder maar niet had moeten roken.
Mensen zeggen rare dingen. Zo heb ik nu mensen in mijn naaste omgeving die me telkens vragen hoe het met mijn vader gaat, maar nog niet een keer hebben gevraagd hoe het met mij gaat.
donderdag 5 juni 2008 om 19:00
Hoi meiden, wat fijn om al die herkenbare emoties te lezen. Nou ja, fijn is eigenlijk niet het goede woord in dit verband maar ik denk wel dat jullie snappen wat ik bedoel.
Vier weken geleden is mijn broer overleden, 30 jaar. Het verdriet en gemis is zo groot, zo scherp. Ik weet soms niet waar ik moet beginnen met verwerken en of het me ooit gaat lukken er niet de hele dag aan te denken. Het is er gewoon altijd, zelfs als ik even afgeleid ben.
Ik kan momenteel ook echt niet tegen (in mijn ogen) gemekker van andere mensen. En onhandige reacties heb ik ook wel gehad... lomp ook soms. Meestal lukt het me om te denken: ze bedoelen het niet kwaad. En het is natuurlijk ook heel moeilijk om het 'juiste' te zeggen. Maar als het gezegd wordt door mensen die vrij dichtbij staan en waar je het niet van verwacht.. dat is best pijnlijk.
Zo heeft iemand me al uitgelegd dat het tweede jaar na het overlijden nóg erger is dan nu.. Oké bedankt voor deze fijne voorspelling. Of iemand die mij condoleerde en vervolgens een enorm lang verhaal af ging steken over haar eigen ellende (duh, zolang er geen doden zijn gevallen..). Maar dat ik gerust nog eens binnen mocht lopen om te kletsen. Yeah right, over haar 'ellende' zeker.
Maar ik moet zeggen: het overgrote deel van de reacties is hartverwarmend, meelevend en ontzettend lief. En daar put ik veel kracht en steun uit.
Een knuffel voor jullie allemaal!
Snoek
Vier weken geleden is mijn broer overleden, 30 jaar. Het verdriet en gemis is zo groot, zo scherp. Ik weet soms niet waar ik moet beginnen met verwerken en of het me ooit gaat lukken er niet de hele dag aan te denken. Het is er gewoon altijd, zelfs als ik even afgeleid ben.
Ik kan momenteel ook echt niet tegen (in mijn ogen) gemekker van andere mensen. En onhandige reacties heb ik ook wel gehad... lomp ook soms. Meestal lukt het me om te denken: ze bedoelen het niet kwaad. En het is natuurlijk ook heel moeilijk om het 'juiste' te zeggen. Maar als het gezegd wordt door mensen die vrij dichtbij staan en waar je het niet van verwacht.. dat is best pijnlijk.
Zo heeft iemand me al uitgelegd dat het tweede jaar na het overlijden nóg erger is dan nu.. Oké bedankt voor deze fijne voorspelling. Of iemand die mij condoleerde en vervolgens een enorm lang verhaal af ging steken over haar eigen ellende (duh, zolang er geen doden zijn gevallen..). Maar dat ik gerust nog eens binnen mocht lopen om te kletsen. Yeah right, over haar 'ellende' zeker.
Maar ik moet zeggen: het overgrote deel van de reacties is hartverwarmend, meelevend en ontzettend lief. En daar put ik veel kracht en steun uit.
Een knuffel voor jullie allemaal!
Snoek
donderdag 5 juni 2008 om 19:41
Hoi Lapin
Ik begrijp ontzettend goed hoe je je voelt. Ook ik heb mijn moeder verloren. Uiteindelijk hield haar hart er mee op maar zij heeft ook eerst een herseninfarct en later nog een tia gehad. (mijn vader heeft ook een herseninfarct gkregen in 2006 maar dat is gelukkig helemaal goed gekomen) Dat is nu bijna 6 jaar geleden en toen heb ik mijn verdriet er uit gegooid.... Maar zeker in het begin, toen mijn moeder was overleden, heb ik mij ontzettend druk gemaakt over mijn vader maar hij was altijd al zelfstandig en op een gegeven moment zie je dat het toch beter gaat en dan wordt dat weer wat rustiger.
Maar vorig jaar mei heeft mijn broertje van 31 zelfmoord gepleegd.
en dat kan ik niet verwerken.(met mijn vader gaat het gelukkig redelijk goed die, arme man) Ik wil je niet lastig vallen met nare dingen maar ik kan alleen maar zeggen dat als je denkt dat het je teveel wordt, dat je dan echt professionele hulp moet gaan zoeken.
Ik begrijp ontzettend goed hoe je je voelt. Ook ik heb mijn moeder verloren. Uiteindelijk hield haar hart er mee op maar zij heeft ook eerst een herseninfarct en later nog een tia gehad. (mijn vader heeft ook een herseninfarct gkregen in 2006 maar dat is gelukkig helemaal goed gekomen) Dat is nu bijna 6 jaar geleden en toen heb ik mijn verdriet er uit gegooid.... Maar zeker in het begin, toen mijn moeder was overleden, heb ik mij ontzettend druk gemaakt over mijn vader maar hij was altijd al zelfstandig en op een gegeven moment zie je dat het toch beter gaat en dan wordt dat weer wat rustiger.
Maar vorig jaar mei heeft mijn broertje van 31 zelfmoord gepleegd.
en dat kan ik niet verwerken.(met mijn vader gaat het gelukkig redelijk goed die, arme man) Ik wil je niet lastig vallen met nare dingen maar ik kan alleen maar zeggen dat als je denkt dat het je teveel wordt, dat je dan echt professionele hulp moet gaan zoeken.
donderdag 5 juni 2008 om 21:14
Snoek, heel herkenbaar dat gezeur over niks ja. Irriteerde ik me ook rot over. Ik werk in een ziekenhuis en dan beginnen er patienten over hun spatader te zaniken en dat ze naar hun gevoel niet snel genoeg onder het mes kunnen. Jeetje dacht ik dan , wees blij dat dat alles is wat je hebt...
Laat je niet bang maken hoe erg het over 2 jaar is. Doe het gewoon op jouw manier. Het is nog allemaal zo vers.
Pebbles, zo'n buisje had bij m'n vader geen zin, omdat het dan ook z'n luchtpijp zou dichtdrukken. Mijn vader heeft wel gerookt. Maar ja hoeveel mensen krijgen er geen longkanker zonder ooit gerookt te hebben? Het is helaas vaak ook gewoon domme pech volgens mij.
Lankie, wat een verhaal. Heel veel sterkte. Zelfmoord lijkt me helemaal moeilijk om te verwerken. Een oud collega van me heeft ooit zelfmoord gepleegd. Ik kan me niet voorstellen hoe ze zich heeft moeten voelen om te denken dat dat de enige uitweg was...
Bij mij overheerste in 1e instantie na het overlijden van m'n vader de opluchting. Het was echt mensonterend op het einde. Hoop niet dat ik er mensen mee beledig, maar als je zoiets ziet gebeuren, kan ik moeilijk geloven dat er een god bestaat. Dat zijn lijden over was, was alleen maar fijn. Hij heeft tot het eind gevochten, maar wij hebben gezegd dat ie het maar los moest laten. Dat we zoveel van 'm hielden maar dat het zo niet meer ging, Hij was toen al niet meer aanspreekbaar. Maar vanaf het moment dat we het begonnen te zeggen, heeft ie het wel een beetje over gegeven leek wel. Toen ie z'n laatste adem uitblies,rolde er een traan uit z'n oog. Zo'n klein teken van overgave en het toch niet kunnen winnen...
Nu overheerst het gemis. Alle dingen die mijn zoontje al kan en hij zal het nooit zien. Hij zou zo'n leuke opa geweest zijn... De oneerlijkheid, mijn moeder moet haar leven weer helemaal opnieuw opbouwen. Zit ineens 's avonds alleen thuis en ik woon toch wel 3 kwartier rijden van haar af en zit ook met m'n zoontje natuurlijk,dus kan ook niet altijd naast 'r zitten ( niet dat ze dat verwacht, maar heb af en toe het idee dat ik haar helemaal niet steun.).
Over rare reacties gesproken. Mijn vader is thuis overleden en omdat we een witte kist wilden die blijkbaar van ver moest komen, kon hij pas 's avonds in de kist. Hij is elf uur overleden, dus dat was een flinke tijd later. Door de tuin en de keuken moest hij de gang door, anders kon de kist het hoekje niet maken. De lijkwagen stond voor op straat. Toen mijn broer samen met de man van uitvaartonderneming de kist naar buiten droeg, parkeerde er net een vrouw echt 1 meter achter de lijkwagen. Wij gebaren dat ze achteruit moest, begon ze nog te schreeuwen ook dat ze zo weer verder ging... Sommige mensen snappen het echt niet, ook niet toen ze de kist zag... Verbazingwekkend hoor, waar wonen die mensen en wat doen ze de hele dag heb ik me achteraf wel eens afgevraagd.
OP zich was het wel prettig dat hij thuis is overleden, dat wilde mijn avder ook er graag. Maar dat gedoe met de kist enzo heb ik toch wel als het ergste ervaren.
Wel fijn om het allemaal eens op te schrijven hoor.
Laat je niet bang maken hoe erg het over 2 jaar is. Doe het gewoon op jouw manier. Het is nog allemaal zo vers.
Pebbles, zo'n buisje had bij m'n vader geen zin, omdat het dan ook z'n luchtpijp zou dichtdrukken. Mijn vader heeft wel gerookt. Maar ja hoeveel mensen krijgen er geen longkanker zonder ooit gerookt te hebben? Het is helaas vaak ook gewoon domme pech volgens mij.
Lankie, wat een verhaal. Heel veel sterkte. Zelfmoord lijkt me helemaal moeilijk om te verwerken. Een oud collega van me heeft ooit zelfmoord gepleegd. Ik kan me niet voorstellen hoe ze zich heeft moeten voelen om te denken dat dat de enige uitweg was...
Bij mij overheerste in 1e instantie na het overlijden van m'n vader de opluchting. Het was echt mensonterend op het einde. Hoop niet dat ik er mensen mee beledig, maar als je zoiets ziet gebeuren, kan ik moeilijk geloven dat er een god bestaat. Dat zijn lijden over was, was alleen maar fijn. Hij heeft tot het eind gevochten, maar wij hebben gezegd dat ie het maar los moest laten. Dat we zoveel van 'm hielden maar dat het zo niet meer ging, Hij was toen al niet meer aanspreekbaar. Maar vanaf het moment dat we het begonnen te zeggen, heeft ie het wel een beetje over gegeven leek wel. Toen ie z'n laatste adem uitblies,rolde er een traan uit z'n oog. Zo'n klein teken van overgave en het toch niet kunnen winnen...
Nu overheerst het gemis. Alle dingen die mijn zoontje al kan en hij zal het nooit zien. Hij zou zo'n leuke opa geweest zijn... De oneerlijkheid, mijn moeder moet haar leven weer helemaal opnieuw opbouwen. Zit ineens 's avonds alleen thuis en ik woon toch wel 3 kwartier rijden van haar af en zit ook met m'n zoontje natuurlijk,dus kan ook niet altijd naast 'r zitten ( niet dat ze dat verwacht, maar heb af en toe het idee dat ik haar helemaal niet steun.).
Over rare reacties gesproken. Mijn vader is thuis overleden en omdat we een witte kist wilden die blijkbaar van ver moest komen, kon hij pas 's avonds in de kist. Hij is elf uur overleden, dus dat was een flinke tijd later. Door de tuin en de keuken moest hij de gang door, anders kon de kist het hoekje niet maken. De lijkwagen stond voor op straat. Toen mijn broer samen met de man van uitvaartonderneming de kist naar buiten droeg, parkeerde er net een vrouw echt 1 meter achter de lijkwagen. Wij gebaren dat ze achteruit moest, begon ze nog te schreeuwen ook dat ze zo weer verder ging... Sommige mensen snappen het echt niet, ook niet toen ze de kist zag... Verbazingwekkend hoor, waar wonen die mensen en wat doen ze de hele dag heb ik me achteraf wel eens afgevraagd.
OP zich was het wel prettig dat hij thuis is overleden, dat wilde mijn avder ook er graag. Maar dat gedoe met de kist enzo heb ik toch wel als het ergste ervaren.
Wel fijn om het allemaal eens op te schrijven hoor.
vrijdag 6 juni 2008 om 14:23
Jeetje Lankie... ook mijn broer heeft zelfmoord gepleegd. Hoe vaak ik de vraag niet heb gehad 'zagen jullie het aankomen?'. Ik weet wel wat mensen bedoelen maar toch wil ik af en toe heel cynisch roepen: 'ja hoor, we zagen het van mijlenver aankomen maar dachten, ach laat maar gebeuren.' Gelukkig weet ik me in te houden want mensen bedoelen waarschijnlijk: wisten jullie dat er iets met hem aan de hand was? Ik vind het heel moeilijk te verteren dat mijn broer deze keuze gemaakt heeft terwijl hij denk ik echt heel goed te helpen was geweest. Hij zag het niet.
Dank miep77, ik probeer die lompe reacties altijd direct naast me neer te leggen maar soms valt je mond open en vallen je ogen zowat uit je hoofd van verbazing over wat mensen zeggen. Dat verhaal van die kist zeg... zo'n vrouw zou je toch achter haar stuur vandaan sleuren en even flink op haar neus timmeren... grrrr...
Liefs van Snoek
Dank miep77, ik probeer die lompe reacties altijd direct naast me neer te leggen maar soms valt je mond open en vallen je ogen zowat uit je hoofd van verbazing over wat mensen zeggen. Dat verhaal van die kist zeg... zo'n vrouw zou je toch achter haar stuur vandaan sleuren en even flink op haar neus timmeren... grrrr...
Liefs van Snoek
vrijdag 6 juni 2008 om 15:10
Ach Snoek, nu begrijp ik helemaal hoe je je voelt.
Was jij ook zo gek op je kleine broertje?
Ik heb het op het laatst wel zien aankomen maar hij was voor dat ie depressief werd altijd heel vrolijk en bijdehand. Dus ik kan het nog steeds niet rijmen....
Ik wil je echt alle sterkte toewensen.
iedereen trouwens want verdriet heeft iedereen,
dikke knuffel
Was jij ook zo gek op je kleine broertje?
Ik heb het op het laatst wel zien aankomen maar hij was voor dat ie depressief werd altijd heel vrolijk en bijdehand. Dus ik kan het nog steeds niet rijmen....
Ik wil je echt alle sterkte toewensen.
iedereen trouwens want verdriet heeft iedereen,
dikke knuffel
vrijdag 6 juni 2008 om 17:14
Ontzettend gek was ik op 'm.. 5 jaar jonger dus ook al was ie 30 jaar, hij bleef mijn broertje. We hadden een hele goede band. Het had een vriend van jouw broertje kunnen zijn Lankie. Ook altijd flauwekullen en scherpe grappen maken. Hij was depressief en pleegde zelfmoord 10 dagen voordat hij de hulpverlening in zou gaan. Hij zag daar wel tegenop maar wekte absoluut de indruk, zei het ook letterlijk, dat hij zou gaan. Ook voor medicijnen stond ie open, terwijl hij maanden daarvoor nog totaal anti was. Ik had nooit bedacht dat zelfmoord voor hem een serieuze optie was, hoe klote hij zich ook voelde...
Het gemis is zó groot, zo intens.. Als ik bedenk hoe alleen hij is geweest, ondanks zijn grote vriendenkring en mij als liefhebbende zus, dan breekt mijn hart in 1000 stukjes. Maar hij had bijna niemand verteld van zijn depressie. Twee vrienden en mij. Voor de rest van de mensen om hem heen was het hooguit dat ie niet zo lekker in zijn vel zat. Met zijn grappen en cynische humor heeft ie iedereen op het verkeerde been gezet. Zelfs het kleine clubje dat van zijn depressie wist.
Lankie, heb jij hulp (gezocht) bij de verwerking van het verlies van je broer? Jullie gezin krijgt gigantische klappen. Wat ontzettend erg vind ik dat voor jou en je vader en de mensen om jullie heen.
Voor iedereen hier een dikke knuffel.
Snoek
Het gemis is zó groot, zo intens.. Als ik bedenk hoe alleen hij is geweest, ondanks zijn grote vriendenkring en mij als liefhebbende zus, dan breekt mijn hart in 1000 stukjes. Maar hij had bijna niemand verteld van zijn depressie. Twee vrienden en mij. Voor de rest van de mensen om hem heen was het hooguit dat ie niet zo lekker in zijn vel zat. Met zijn grappen en cynische humor heeft ie iedereen op het verkeerde been gezet. Zelfs het kleine clubje dat van zijn depressie wist.
Lankie, heb jij hulp (gezocht) bij de verwerking van het verlies van je broer? Jullie gezin krijgt gigantische klappen. Wat ontzettend erg vind ik dat voor jou en je vader en de mensen om jullie heen.
Voor iedereen hier een dikke knuffel.
Snoek
vrijdag 6 juni 2008 om 17:59
Snoek en Lankie, een hele dikke zoen voor jullie. Wat lijkt me dat moeilijk om te verwerken.
Mijn ex-schoonmoeder heeft zelfmoord gepleegd. Het is al weer een jaar of 15 geleden. Ze was toen al mijn ex-schoonmoeder, dus ik heb het niet allemaal van dichtbij meegemaakt. Mijn ex kan er goed mee omgaan, hij heeft er nu wel vrede mee dacht ik.
Ik heb nog steeds griep, dus ik hou het even kort.
Allemaal nog maar een keer een
Mijn ex-schoonmoeder heeft zelfmoord gepleegd. Het is al weer een jaar of 15 geleden. Ze was toen al mijn ex-schoonmoeder, dus ik heb het niet allemaal van dichtbij meegemaakt. Mijn ex kan er goed mee omgaan, hij heeft er nu wel vrede mee dacht ik.
Ik heb nog steeds griep, dus ik hou het even kort.
Allemaal nog maar een keer een
zaterdag 7 juni 2008 om 09:00
Goedemorgen.
Lapin, voel je je al wat beter? zo niet, beterschap.
En
Snoek. mijn broertje was ook 5 jaar jonger. Bart heette die.
En wij hadden ook een goede band. Maar ja ik heb prof. hulp gezocht want ik ben ook in een depressie geraakt. En nu een jaar later is het nog niet goed al gaat het wel beter dan een tijd terug. Maar door die depressie begrijp ik wel vrij goed wat hem heeft bewogen om er een eind aan te maken. Hoe lullig dat ook klinkt maar zo is het wel. En dat gun je niemand dus vandaar dat ik het allemaal zo herkenbaar vind wat jouw reacties op mensen betreft want zo begon het bij mij ook. Dus denk aan jezelf! (ik wil niemand bang maken hoor)
Lapin, voel je je al wat beter? zo niet, beterschap.
En
Snoek. mijn broertje was ook 5 jaar jonger. Bart heette die.
En wij hadden ook een goede band. Maar ja ik heb prof. hulp gezocht want ik ben ook in een depressie geraakt. En nu een jaar later is het nog niet goed al gaat het wel beter dan een tijd terug. Maar door die depressie begrijp ik wel vrij goed wat hem heeft bewogen om er een eind aan te maken. Hoe lullig dat ook klinkt maar zo is het wel. En dat gun je niemand dus vandaar dat ik het allemaal zo herkenbaar vind wat jouw reacties op mensen betreft want zo begon het bij mij ook. Dus denk aan jezelf! (ik wil niemand bang maken hoor)
zaterdag 7 juni 2008 om 09:48
Hallo iedereen,
Heb zelf ook een depressie en vandaag en gisteren was het erg druk en ben ik erg somber. Geen puf voor een uitgebreide reactie, maar ik leef met iedereen mee en reageer later inhoudelijk.
Heb zelf ook een depressie en vandaag en gisteren was het erg druk en ben ik erg somber. Geen puf voor een uitgebreide reactie, maar ik leef met iedereen mee en reageer later inhoudelijk.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zaterdag 7 juni 2008 om 11:06
Zelf heb ik ook depressieve klachten, maar die had ik al voordat dit hele drama gebeurde. En ik heb medicijnen. Die werken gelukkig goed en ook nu hoeft de dosering niet omhoog (en die is vrij laag). Al zijn mijn klachten nog niet de helft van die van mijn broertje, toch heb ik wel een vaag idee bij wat hem bewogen heeft tot deze keuze. Tegelijkertijd staat zelfdoding zó ver van me af. Het is voor mij gewoon geen optie.
Ik hou mezelf goed in de gaten en mijn vriend let ook op me. Af en toe check ik zelf bij hem of ie mijn gedrag, behalve dat ik heel verdrietig ben, ook depressief vindt. Want dat verschil ken ik heel goed. Voorlopig gaat het goed en ik heb wel vertrouwen dat dat zo blijft. Maar goed, ik hou het in de gaten en als ik ga glijden dan zoek ik hulp.
Wel opvallend onze overeenkomsten Lankie. Goed dat je hulp hebt gezocht, sterk van je.
Gisteravond had ik een vreselijk boze bui. Echt heel erg. Ik heb niks of niemand iets aan gedaan hoor maar ik was gewoon heel heel boos. Op alles en niets in het bijzonder. Er was een suffe aanleiding die de kortsluiting veroorzaakte: een meisje op straat maakte een arrogante k.. opmerking omdat ze vond dat we ergens fietsten waar het niet mocht (ze had nog ongelijk ook). Normaal zou ik een keer lelijk kijken en mijn schouders ophalen maar nu ontplófte ik! Van binnen, de muts in kwestie heeft niks gemerkt. Mijn zelfbeheersing is ongekend
Eenmaal thuis heb ik vriendlief gevraagd me even alleen te laten, niks te vragen, niks te zeggen, gewoon even niks. Dat hielp, na een half uurtje zakte de bui. Maar ik vind het zo ontzettend vermoeiend, al dit soort buien en emoties.
Herkennen mensen hier die 'moodswings' en die vreselijke agressie?
Liefs van Snoek en nog maar een paar dikke knuffels voor iedereen
Ik hou mezelf goed in de gaten en mijn vriend let ook op me. Af en toe check ik zelf bij hem of ie mijn gedrag, behalve dat ik heel verdrietig ben, ook depressief vindt. Want dat verschil ken ik heel goed. Voorlopig gaat het goed en ik heb wel vertrouwen dat dat zo blijft. Maar goed, ik hou het in de gaten en als ik ga glijden dan zoek ik hulp.
Wel opvallend onze overeenkomsten Lankie. Goed dat je hulp hebt gezocht, sterk van je.
Gisteravond had ik een vreselijk boze bui. Echt heel erg. Ik heb niks of niemand iets aan gedaan hoor maar ik was gewoon heel heel boos. Op alles en niets in het bijzonder. Er was een suffe aanleiding die de kortsluiting veroorzaakte: een meisje op straat maakte een arrogante k.. opmerking omdat ze vond dat we ergens fietsten waar het niet mocht (ze had nog ongelijk ook). Normaal zou ik een keer lelijk kijken en mijn schouders ophalen maar nu ontplófte ik! Van binnen, de muts in kwestie heeft niks gemerkt. Mijn zelfbeheersing is ongekend
Eenmaal thuis heb ik vriendlief gevraagd me even alleen te laten, niks te vragen, niks te zeggen, gewoon even niks. Dat hielp, na een half uurtje zakte de bui. Maar ik vind het zo ontzettend vermoeiend, al dit soort buien en emoties.
Herkennen mensen hier die 'moodswings' en die vreselijke agressie?
Liefs van Snoek en nog maar een paar dikke knuffels voor iedereen
zaterdag 7 juni 2008 om 12:23
Erg herkenbaar die buien! En zo gruwelijk vermoeiend ook! Daarna ben ik altijd helemaal kapot. Ik kan dan ook echt met dingen gooien enzo 
Gelukkig begrijpt Lief me meestal wonderlijk goed en kan hij er goed mee omgaan. Dat is meestal even laten betijen en daarna kalmeren.
ik kan me er zo over verbazen hoeveel mensen er mee schrijven. In het gewone leven merk je eigenlijk niets van rouw en hier zijn er veel mensen die het herkennen. Zuur is dat, dat het in het gewone leven zo weinig naar voren komt.
Ik merk ook dat mensen wel schrikken als ik het woord 'mama' gebruik of iets over haar zeg. Terwijl ik er vol van ben en het opeens veel gebruik of wil gebruiken!
Lapin, beterschap!
Gelukkig begrijpt Lief me meestal wonderlijk goed en kan hij er goed mee omgaan. Dat is meestal even laten betijen en daarna kalmeren.
ik kan me er zo over verbazen hoeveel mensen er mee schrijven. In het gewone leven merk je eigenlijk niets van rouw en hier zijn er veel mensen die het herkennen. Zuur is dat, dat het in het gewone leven zo weinig naar voren komt.
Ik merk ook dat mensen wel schrikken als ik het woord 'mama' gebruik of iets over haar zeg. Terwijl ik er vol van ben en het opeens veel gebruik of wil gebruiken!
Lapin, beterschap!
zaterdag 7 juni 2008 om 13:04
Zooo goed te snappen Fussie... ik wil ook met dingen gooien maar meestal trap ik tegen een deur of tegen de salontafel (als ik jankend op de bank zit). Gelukkig is die tafel van massief hout en heeft ie een antieke look, dus een buts meer of minder valt niet op.. Laatst had ik mijn teen bezeerd, en niet eens hard genoeg om me af te leiden van mijn hartezeer.
In een boekje over rouwverwerking dat ik gekocht heb, staat dat naar schatting 1 op de 12 mensen in onze omgeving in de rouw is. Daar sta je inderdaad niet bij stil. Nu sta ik daar wel bij stil, maar voordat mijn broertje overleed niet of in ieder geval veel minder.
Ik vind het ook een moeilijk idee dat ik waarschijnlijk, ook al zijn dan volgens de meesten de scherpe randjes eraf, over een jaar nog verdrietig ben maar dat mijn omgeving (vooral op het werk) min of meer verwacht dat ik er dan wel overheen ben. Of in ieder geval een stuk minder verdrietig dan ik daadwerkelijk nog ben. Mensen hebben er denk ik niet veel geduld mee en verwachten toch dat je binnen een x periode weer 'normaal' doet en presteert. Terwijl ik nu alles zó onbelangrijk vind.. lekker belangrijk dat iemand snel teruggebeld wil worden of dat iets haast heeft. Vallen er anders doden? Nee? Nou dan.
Ow ja, dat je je moeder noemt in een gesprek of wat dan ook en dat dan iedereen stil valt... Mijn pa heeft zelfs tijdens de crematie nog in zijn eindwoord (dat ie niet zelf voorgelezen heeft, dat trok ie niet) gezegd: laten we niet stilvallen als hij tijdens een gesprek genoemd wordt en laten we over hem blijven praten.
Maar goed, er zit niet veel anders op dan door te gaan en alles op je af te laten komen. Misschien maak ik me druk om niks en hebben mensen meer geduld dan ik nu denk. Mij is geleerd 'niet te schreeuwen voor ik geslagen word' duss...eerst maar eens afwachten.
Knuffels van Snoek
In een boekje over rouwverwerking dat ik gekocht heb, staat dat naar schatting 1 op de 12 mensen in onze omgeving in de rouw is. Daar sta je inderdaad niet bij stil. Nu sta ik daar wel bij stil, maar voordat mijn broertje overleed niet of in ieder geval veel minder.
Ik vind het ook een moeilijk idee dat ik waarschijnlijk, ook al zijn dan volgens de meesten de scherpe randjes eraf, over een jaar nog verdrietig ben maar dat mijn omgeving (vooral op het werk) min of meer verwacht dat ik er dan wel overheen ben. Of in ieder geval een stuk minder verdrietig dan ik daadwerkelijk nog ben. Mensen hebben er denk ik niet veel geduld mee en verwachten toch dat je binnen een x periode weer 'normaal' doet en presteert. Terwijl ik nu alles zó onbelangrijk vind.. lekker belangrijk dat iemand snel teruggebeld wil worden of dat iets haast heeft. Vallen er anders doden? Nee? Nou dan.
Ow ja, dat je je moeder noemt in een gesprek of wat dan ook en dat dan iedereen stil valt... Mijn pa heeft zelfs tijdens de crematie nog in zijn eindwoord (dat ie niet zelf voorgelezen heeft, dat trok ie niet) gezegd: laten we niet stilvallen als hij tijdens een gesprek genoemd wordt en laten we over hem blijven praten.
Maar goed, er zit niet veel anders op dan door te gaan en alles op je af te laten komen. Misschien maak ik me druk om niks en hebben mensen meer geduld dan ik nu denk. Mij is geleerd 'niet te schreeuwen voor ik geslagen word' duss...eerst maar eens afwachten.
Knuffels van Snoek
zaterdag 7 juni 2008 om 13:33
Ik ben nu anderhalf jaar verder en het is inderdaad zo dat het niet meer zo overweldigend pijn doet als in het begin, alhoewel soms bij vlagen nog wel. Het hangt ook helemaal af van je gemoedstoestand op dat moment. Ik voel me nu niet lekker, lichamelijk, en ik merk dat het me dan zwaarder valt dan anders.
Ik heb van de week ook een aantal van die woedeuitbarstinkjes gehad ( ). Niemand heeft er bij mij last van, behalve ikzelf, want ik ben de hele dag alleen. Ik doe alleen mezelf meestal flink pijn als ik ergens tegen aansla of schop. De honden blijven op zo'n moment een flink eind uit mijn buurt .
Ik heb het nog steeds regelmatig over mijn vader, ook al doen de meeste mensen dat inderdaad niet meer. Ik vertel af en toe een anekdote over hem, maar meestal wordt er gewoon overheen gepraat door anderen. Misschien komt dat ook doordat de meeste mensen hier mijn vader niet of niet goed hebben gekend. Het zal me verder worst zijn wat ze er van denken, ik praat gewoon over hem.
Ik merk alleen de laatste tijd dat ik er steeds meer behoefte aan heb om bij mijn moeder in de buurt te zijn. Dat gaat alleen zo moeilijk nu, ik woon in Zwitserland en zij woont in Nederland. En aangezien ik nu een pup van 5 maanden heb kan ik bijna niet meer weg. Een paar weken geleden heb ik eindelijk iets kunnen regelen om een paar dagen naar NL te gaan met moederdag. Mijn zwager was hier voor een weekje en mijn man had een extra dag vrij, dus die konden voor de honden zorgen.
Dat is het nadeel van het wonen in het buitenland. Het komt nu allemaal helemaal niet zo goed uit omdat het ook met mijn schoonvader niet goed gaat. Hij zit nu in een revalidatiekliniek, zijn been is een paar maanden geleden afgezet en hij is zwaar suikerpatient. Zijn nieren hebben het ook bijna opgegeven. Al met al wou ik nu in ieder geval dat we wat dichterbij iedereen woonden, maar helaas, dat is niet het geval.
Fussie, ik verbaas me er ook over hoeveel mensen meeschrijven tot nu toe. Ik hoop dat iedereen er iets aan heeft. Ik wel in ieder geval.
Ik heb van de week ook een aantal van die woedeuitbarstinkjes gehad (
). Niemand heeft er bij mij last van, behalve ikzelf, want ik ben de hele dag alleen. Ik doe alleen mezelf meestal flink pijn als ik ergens tegen aansla of schop. De honden blijven op zo'n moment een flink eind uit mijn buurt . Ik heb het nog steeds regelmatig over mijn vader, ook al doen de meeste mensen dat inderdaad niet meer. Ik vertel af en toe een anekdote over hem, maar meestal wordt er gewoon overheen gepraat door anderen. Misschien komt dat ook doordat de meeste mensen hier mijn vader niet of niet goed hebben gekend. Het zal me verder worst zijn wat ze er van denken, ik praat gewoon over hem.
Ik merk alleen de laatste tijd dat ik er steeds meer behoefte aan heb om bij mijn moeder in de buurt te zijn. Dat gaat alleen zo moeilijk nu, ik woon in Zwitserland en zij woont in Nederland. En aangezien ik nu een pup van 5 maanden heb kan ik bijna niet meer weg. Een paar weken geleden heb ik eindelijk iets kunnen regelen om een paar dagen naar NL te gaan met moederdag. Mijn zwager was hier voor een weekje en mijn man had een extra dag vrij, dus die konden voor de honden zorgen.
Dat is het nadeel van het wonen in het buitenland. Het komt nu allemaal helemaal niet zo goed uit omdat het ook met mijn schoonvader niet goed gaat. Hij zit nu in een revalidatiekliniek, zijn been is een paar maanden geleden afgezet en hij is zwaar suikerpatient. Zijn nieren hebben het ook bijna opgegeven. Al met al wou ik nu in ieder geval dat we wat dichterbij iedereen woonden, maar helaas, dat is niet het geval.
Fussie, ik verbaas me er ook over hoeveel mensen meeschrijven tot nu toe. Ik hoop dat iedereen er iets aan heeft. Ik wel in ieder geval.
zaterdag 7 juni 2008 om 14:15
Ik heb er geloof ik ook wel iets aan hier te schrijven. Al ben ik de laatste dagen weer somberder dan ervoor. Maar ook veel avonden alleen thuis geweest en dat trek ik eigenlijk niet. Het liefst ben ik aan het werk, zo ook nu.
Mijn vader is jarig. Vanavond gaan we met hele gezin + aanhang uit eten. Zie er naar uit samen te zijn, maar zie er tegen op mama te missen.
Als ik over de dood van mijn moeder begin te praten stop ik niet meer. Was van de week in de speeltuin met moeder van school. Vriendin van haar komt er bij en er komt te sprake dat mijn moeder dood is. Vervolgens vertel ik haar (een vreemde dus) het hele verhaal en raak geëmotioneerd. Het moet er dan gewoon uit ofzo. Heb me achteraf wel verontschuldigd voor mijn openheid en dat ik hoopte dat ze het niet erg vond.
En mijn vader. Tsja, hij is 75, eenzaam en alleen. Vandaag dus jarig. Ik had hem 2 weken niet gesproken en belde hem net. Vertelde dat ik moeite had hem te bellen omdat ik het eigenlijk niet zo goed trek en dan alleen maar moet huilen aan de telefoon. Hij heeft het zelfde zegt hij. Hij vind het moeilijk mij te troosten, dus als ik geëmotioneerd ben maakt hij snel een einde aan het gesprek. En dus bel ik dan maar niet. Moeilijk.
Mijn vader is jarig. Vanavond gaan we met hele gezin + aanhang uit eten. Zie er naar uit samen te zijn, maar zie er tegen op mama te missen.
Als ik over de dood van mijn moeder begin te praten stop ik niet meer. Was van de week in de speeltuin met moeder van school. Vriendin van haar komt er bij en er komt te sprake dat mijn moeder dood is. Vervolgens vertel ik haar (een vreemde dus) het hele verhaal en raak geëmotioneerd. Het moet er dan gewoon uit ofzo. Heb me achteraf wel verontschuldigd voor mijn openheid en dat ik hoopte dat ze het niet erg vond.
En mijn vader. Tsja, hij is 75, eenzaam en alleen. Vandaag dus jarig. Ik had hem 2 weken niet gesproken en belde hem net. Vertelde dat ik moeite had hem te bellen omdat ik het eigenlijk niet zo goed trek en dan alleen maar moet huilen aan de telefoon. Hij heeft het zelfde zegt hij. Hij vind het moeilijk mij te troosten, dus als ik geëmotioneerd ben maakt hij snel een einde aan het gesprek. En dus bel ik dan maar niet. Moeilijk.
zaterdag 7 juni 2008 om 16:50
Lapin, dat lijkt me inderdaad moeilijk, zo ver weg zijn van iedereen. Kan je moeder niet af en toe naar Zwitserland komen? Of is dat lastig? Ze moet het ook maar aandurven natuurlijk.
Pebbles, wat goed van jou en je vader dat jullie naar elkaar toe uitspreken waarom jullie het moeilijk vinden elkaar te bellen. Het is heel erg moeilijk om het verdriet van een ander, zeker je vader, te zien en te voelen, als je zelf ook zo verdrietig bent. Soms kan ik gewoon niet bij mijn ouders zijn omdat hun pijn mij door de ziel snijdt. Ik zeg dat ook eerlijk tegen ze, dat ik hun verdriet er af en toe niet bij kan hebben. Dat begrijpen ze gelukkig.
Kan me voorstellen dat het etentje dubbele gevoelens met zich meebrengt. Het is leuk samen te zijn maar die leegte die je moeder achterlaat is pijnlijk. Gister zijn we ook uit eten geweest, omdat mijn ma jarig was. Het was fijn maar ook dubbel: mijn broertje had erbij moeten zijn.
Sterkte vanavond en ik hoop dat het ondanks het gemis een mooie avond wordt.
Knuffel van Snoek
Pebbles, wat goed van jou en je vader dat jullie naar elkaar toe uitspreken waarom jullie het moeilijk vinden elkaar te bellen. Het is heel erg moeilijk om het verdriet van een ander, zeker je vader, te zien en te voelen, als je zelf ook zo verdrietig bent. Soms kan ik gewoon niet bij mijn ouders zijn omdat hun pijn mij door de ziel snijdt. Ik zeg dat ook eerlijk tegen ze, dat ik hun verdriet er af en toe niet bij kan hebben. Dat begrijpen ze gelukkig.
Kan me voorstellen dat het etentje dubbele gevoelens met zich meebrengt. Het is leuk samen te zijn maar die leegte die je moeder achterlaat is pijnlijk. Gister zijn we ook uit eten geweest, omdat mijn ma jarig was. Het was fijn maar ook dubbel: mijn broertje had erbij moeten zijn.
Sterkte vanavond en ik hoop dat het ondanks het gemis een mooie avond wordt.
Knuffel van Snoek
