Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
zaterdag 12 september 2009 om 09:24
Dag allemaal,
Ben hier alweer een tijdje niet geweest. Maar ben nu opeens weer heel erg bezig met dood. Schoonmoeder ligt op sterven. Al een week, maar ze wil nog niet denk ik. En nu komt er weer van alles boven. Ze ziet mijn meiske in de kamer zitten. En haar eigen overleden kindje. Ze wordt vast gehaald, maar misschien hangt ze toch nog teveel aan het leven. Ze is 92 en woont nog thuis bij een vrijgezelle broer van manlief die haar verzorgd. Maar 't is zwaar. We zitten iedere nacht op een telefoontje te wachten wat niet komt. Manlief is wel heel veel daar nu. Ik zo af en toe. 't Is te druk in dat kleine huisje voor iedereen.
Ben hier alweer een tijdje niet geweest. Maar ben nu opeens weer heel erg bezig met dood. Schoonmoeder ligt op sterven. Al een week, maar ze wil nog niet denk ik. En nu komt er weer van alles boven. Ze ziet mijn meiske in de kamer zitten. En haar eigen overleden kindje. Ze wordt vast gehaald, maar misschien hangt ze toch nog teveel aan het leven. Ze is 92 en woont nog thuis bij een vrijgezelle broer van manlief die haar verzorgd. Maar 't is zwaar. We zitten iedere nacht op een telefoontje te wachten wat niet komt. Manlief is wel heel veel daar nu. Ik zo af en toe. 't Is te druk in dat kleine huisje voor iedereen.
woensdag 23 september 2009 om 20:03
Hallo allemaal,
Na het open van mijn eigen topic "...en de wereld gaat gewoon door" ben ik door Fussie verwezen naar dit topic. Ik wist niet van het bestaan van dit topic, vandaar mijn eigen topic.
Ik heb niet alle posts doorgelezen hier, dan mag ik nog wel even.
In het 'kort' komt het hierop neer.
Afgelopen donderdag 17 september is mijn vader overleden. Ik weet niet beter dan dat hij altijd ziek is geweest, bijna 27 jaar, maar ondanks dat hebben we veel mooie herinneringen.
Vlak na mijn geboorte kreeg mijn vader MS, wat in 1992 geconstateerd is. In de loop van de jaren ging het steeds slechter met hem, totdat hij bijna 7 jaar geleden niet meer thuis kon wonen en naar een verpleeghuis is gegaan. Elke keer leverde hij weer in, maar de laatste tijd ging het hard. Vorig jaar sloeg de ms ineens op zijn stembanden en had hij steeds vaker vocht achter zijn longen. Zijn favoriete sigaartjes roken kon niet meer, en de laatste tijd ging drinken ook niet meer. Vorige week zaterdag ging het ineens heel slecht. Zo slecht dat iedereen afscheid van hem heeft genomen. Zondag leek het weer wat beter, maar dat was alleen maar valse hoop. Daarna ging hij steeds verder achteruit. Ik heb zoveel mogelijk aan zijn bed gezeten, hem zo vaak mogelijk verteld dat ik van hem houd. En ineens gebeurd het onvermijdelijke, hij is er niet meer.
Gistermiddag hebben we de crematieplechtigheid gehad. Het was een mooie dienst en ik heb ook nog een stukje gesproken. Maar nu komt het besef dat hij er echt niet meer is. En het besef dat de wereld gewoon doorgaat. Dat er bij ons het gezin iets heftigs gebeurd is, en dat de rest van de wereld daar geen weet van heeft en gewoon 's ochtends opstaat om bijv naar het werk te gaan.
Het was zo onwerkelijk om 's ochtends na het overlijden van mijn vader naar huis te rijden. En nu het 'achter de rug' is, zie je ineens een lege koelkast en moet je boodschappen gaan doen, er ligt een berg was op je te wachten. Voor mij heeft de tijd stil gestaan, terwijl die voor de rest van de wereld gewoon door is gegaan.
Wat ik ook heel moeilijk vind is als ik de vraag krijg of mijn vader al lang ziek was of dat het plotseling was. Als ik zeg dat het niet plotseling was, dan krijg je een antwoord wat lijkt alsof het dan ineens veel minder erg is en dat je niet verdrietig mag zijn... Gelukkig heb ik wel de tijd gehad om afscheid van mijn vader te nemen, maar we hebben door zijn ziekte al zovaak verdriet gehad en hij heeft al een aantal keren heel slecht gelegen. En als ik had mogen kiezen, had ik ook liever een gezonde vader gehad...
Het is langer geworden dan de bedoeling, maar voor nu ben ik het heel even kwijt...voor zolang als het duurt...
Na het open van mijn eigen topic "...en de wereld gaat gewoon door" ben ik door Fussie verwezen naar dit topic. Ik wist niet van het bestaan van dit topic, vandaar mijn eigen topic.
Ik heb niet alle posts doorgelezen hier, dan mag ik nog wel even.
In het 'kort' komt het hierop neer.
Afgelopen donderdag 17 september is mijn vader overleden. Ik weet niet beter dan dat hij altijd ziek is geweest, bijna 27 jaar, maar ondanks dat hebben we veel mooie herinneringen.
Vlak na mijn geboorte kreeg mijn vader MS, wat in 1992 geconstateerd is. In de loop van de jaren ging het steeds slechter met hem, totdat hij bijna 7 jaar geleden niet meer thuis kon wonen en naar een verpleeghuis is gegaan. Elke keer leverde hij weer in, maar de laatste tijd ging het hard. Vorig jaar sloeg de ms ineens op zijn stembanden en had hij steeds vaker vocht achter zijn longen. Zijn favoriete sigaartjes roken kon niet meer, en de laatste tijd ging drinken ook niet meer. Vorige week zaterdag ging het ineens heel slecht. Zo slecht dat iedereen afscheid van hem heeft genomen. Zondag leek het weer wat beter, maar dat was alleen maar valse hoop. Daarna ging hij steeds verder achteruit. Ik heb zoveel mogelijk aan zijn bed gezeten, hem zo vaak mogelijk verteld dat ik van hem houd. En ineens gebeurd het onvermijdelijke, hij is er niet meer.
Gistermiddag hebben we de crematieplechtigheid gehad. Het was een mooie dienst en ik heb ook nog een stukje gesproken. Maar nu komt het besef dat hij er echt niet meer is. En het besef dat de wereld gewoon doorgaat. Dat er bij ons het gezin iets heftigs gebeurd is, en dat de rest van de wereld daar geen weet van heeft en gewoon 's ochtends opstaat om bijv naar het werk te gaan.
Het was zo onwerkelijk om 's ochtends na het overlijden van mijn vader naar huis te rijden. En nu het 'achter de rug' is, zie je ineens een lege koelkast en moet je boodschappen gaan doen, er ligt een berg was op je te wachten. Voor mij heeft de tijd stil gestaan, terwijl die voor de rest van de wereld gewoon door is gegaan.
Wat ik ook heel moeilijk vind is als ik de vraag krijg of mijn vader al lang ziek was of dat het plotseling was. Als ik zeg dat het niet plotseling was, dan krijg je een antwoord wat lijkt alsof het dan ineens veel minder erg is en dat je niet verdrietig mag zijn... Gelukkig heb ik wel de tijd gehad om afscheid van mijn vader te nemen, maar we hebben door zijn ziekte al zovaak verdriet gehad en hij heeft al een aantal keren heel slecht gelegen. En als ik had mogen kiezen, had ik ook liever een gezonde vader gehad...
Het is langer geworden dan de bedoeling, maar voor nu ben ik het heel even kwijt...voor zolang als het duurt...
woensdag 23 september 2009 om 20:11
Jill, wat jij zegt dat het zo definitief is. Dat realiseerde ik me vanmorgen. Mijn schoonmoeder is afgelopen vrijdag overleden en vandaag begraven. Ik zat in de kerk naast de kist en keek en dacht dat het nu zo raar was dat we haar nooit meer zouden zien. Je was zo gewend aan haar thuis. Ze was 91. Wat een leeftijd. En ze heeft tot 2 jaar terug zelfs nog kunnen fietsen. Alijd zo sterk en gezond geweest. Maar ze was dement en de laatste maanden werd dat steeds erger.Maar wij wisten dat het niet lang meer kon duren. Hoewel het alles bij elkaar 10 dagen heeft geduurd. En dan is het toch nog onverwacht.
Definitief. Ik wist het al, door mijn meiske, maar de afgelopen dagen was ze weer heel vaak en heel veel aanwezig. Er is veel over haar gezegd. En zo moet je het zien. Voorgoed weg, maar nooit vergeten.
Maar verdikkeme, zelfs op die leeftijd is het nog moeilijk.
Definitief. Ik wist het al, door mijn meiske, maar de afgelopen dagen was ze weer heel vaak en heel veel aanwezig. Er is veel over haar gezegd. En zo moet je het zien. Voorgoed weg, maar nooit vergeten.
Maar verdikkeme, zelfs op die leeftijd is het nog moeilijk.
woensdag 23 september 2009 om 23:59
Lieve Lapin,
Mijn moeder overleed toen ik 15 was aan een hersenbloeding. Dat was ook heel plotseling en ze is ook niet meer bijgekomen.Ik heb dan ook geen afscheid kunnen nemen, net als jij.
Begrijp heel goed hoe dat voeld.
En 1,5 jaar is ook nog erg vers!
Wat vreselijk is dat he, om te zien hoe verdrietig je moeder (bij mij dus vader) is, je wilt hen zo graag troosten maar weet niet hoe.
Ik wil je dan ook een hele dikke knuffel geven!!
En je alle kracht toewensen om het een plekje te kunnen geven.
veel liefs
Mijn moeder overleed toen ik 15 was aan een hersenbloeding. Dat was ook heel plotseling en ze is ook niet meer bijgekomen.Ik heb dan ook geen afscheid kunnen nemen, net als jij.
Begrijp heel goed hoe dat voeld.
En 1,5 jaar is ook nog erg vers!
Wat vreselijk is dat he, om te zien hoe verdrietig je moeder (bij mij dus vader) is, je wilt hen zo graag troosten maar weet niet hoe.
Ik wil je dan ook een hele dikke knuffel geven!!
En je alle kracht toewensen om het een plekje te kunnen geven.
veel liefs
zondag 27 september 2009 om 19:26
Mauh! Ik ben al een tydje niet meer zo actief hier maar ik moet nodig van mij af schrijven! Mijn lieve zus is in februari overleden aan de gevolgen van kanker.Ik zie mijn zwager nog staan naast het bed waar mijn zus lag voordat wij haar de kist in tilden..Hij de zielige wedunaar huilen zegend wat moet ik zonder haar na bijna 30 jaar! Heeft die huifter na 5 maand alweer een vriendin! Hij heeft het mijn andere zus mijn broer en mijn moeder verteld maar het lef nog niet gehad om het jongste zusje te vertellen.Ik hoorde het 2 weken geleden en sinds die tyd loop ik aleen maar te janken als ik aleen ben! Wil mijn kinderen niet teveel laten merken dat ik erg verdrietig ben. Ik weet donders goed dat mijn zwager niet aleen hoeft te blijven maar na 5 maand al een ander! Mijn zus is bijna 3 jaar ziek geweest waarvan 10 maand schoon!
zondag 27 september 2009 om 20:00
Sjee kom ik zomaar op dit topic, totaal niet verwacht hier mijn verhaal te willen schrijven. maar toch zit het me hoog. Sorry dat ik zomaar hier mijn verhaal neerplemp.
Mijn schoonmoeder is 3 weken geleden overleden, en ja ik was een van de uitzonderingen die echt een superlieve schoonmoeder had, ze betekende meer voor me dan mijn eigen moeder, maar goed dat is dan weer om een andere reden.
2 weken daarvoor was ze 's avonds met een ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis omdat ze zo'n hoofdpijn had, vreselijk in de war, ze herkende ons niet meer en viel elke keer weg. Daar aangekomen bleek dat ze al 2 hersenbloedingen had gehad in de daarvoor gaande weken, hoe kan iemand zoiets krijgen en daar tegenover niemand iets over zeggen?
Toen weer een hersenbloeding, volgende dag geopereerd en daarna nog 1,5 week redelijk wakker geweest, de ene keer herkende ze ons wel, de andere dagen was ze toch weer afwezig. En toen weer midden in de nacht de koleretelefoon, hartstilstand, met succes gereanimeerd maar het was eigenlijk te laat. Hersendood.
De volgende dag hebben we moeten beslissen over wel/geen donor, wanneer de behangeling stoppen, vreselijk om over zoiets te moeten beslissen, maar je gaat, je moet. 's avonds is ze overleden met haar jongste dochter en schoonzoon aan het bed. Hoe cru maar de waarheid, de dag daarna werd mijn zoontje 1 jaar. Op zijn 1ste verjaardag moet je de uitvaart regelen, nog meer beslissingen nemen en je gaat maar door terwijl het zo'n feestelijke dag had moeten zijn.
Nu 3 weken later is de dreun aangekomen, ben met een flinke hamer op mijn hoofd geslagen, zoveel verdriet, pijn, woede en onmacht.
Mijn schoonmoeder is 3 weken geleden overleden, en ja ik was een van de uitzonderingen die echt een superlieve schoonmoeder had, ze betekende meer voor me dan mijn eigen moeder, maar goed dat is dan weer om een andere reden.
2 weken daarvoor was ze 's avonds met een ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis omdat ze zo'n hoofdpijn had, vreselijk in de war, ze herkende ons niet meer en viel elke keer weg. Daar aangekomen bleek dat ze al 2 hersenbloedingen had gehad in de daarvoor gaande weken, hoe kan iemand zoiets krijgen en daar tegenover niemand iets over zeggen?
Toen weer een hersenbloeding, volgende dag geopereerd en daarna nog 1,5 week redelijk wakker geweest, de ene keer herkende ze ons wel, de andere dagen was ze toch weer afwezig. En toen weer midden in de nacht de koleretelefoon, hartstilstand, met succes gereanimeerd maar het was eigenlijk te laat. Hersendood.
De volgende dag hebben we moeten beslissen over wel/geen donor, wanneer de behangeling stoppen, vreselijk om over zoiets te moeten beslissen, maar je gaat, je moet. 's avonds is ze overleden met haar jongste dochter en schoonzoon aan het bed. Hoe cru maar de waarheid, de dag daarna werd mijn zoontje 1 jaar. Op zijn 1ste verjaardag moet je de uitvaart regelen, nog meer beslissingen nemen en je gaat maar door terwijl het zo'n feestelijke dag had moeten zijn.
Nu 3 weken later is de dreun aangekomen, ben met een flinke hamer op mijn hoofd geslagen, zoveel verdriet, pijn, woede en onmacht.
zondag 27 september 2009 om 23:59
Mijn zus is in december 2005 plotseling overleden,door het leeftijdsverschil was ze als een tweede moeder voor me.
Ik mis haar nog elke dag,we begrepen elkaar.
Die dag blijft raar, ik snap het nog steeds niet.Mijn andere zus stond plotseling samen met een vriend voor de deur, zo out of the blue.Best raar als je aan de andere kant van het land maar het leek me wel leuk.Ze wilden niks drinken ,ik dacht nog saai jammer ik vond het wel raar want ik zat net gezellig met mijn huisgenoten een biertje te drinken, maar goed ik dacht verder niet na.
Ze wilden met me praten ,dus stelden ze voor om naar mijn kamer te gaan.Ik weet niet meer wat er daarna gebeurde, kan het me niet herrineren,ineens met andere familieleden in het ziekenhuis(wat van mijn huis minsten 2 uur rijden moet zijn) en ik moest die kamer in, ik moest afscheid nemen en ik wilde maar niet.In een flits zie ik dat stukje nog voor me.
Maar het uitzoeken van de kist,de uitvaart zelf kan ik me niet herrineren.Nog wel het colbertje dat ik heb uitgezocht.
Door familieomstandigheden heb ik haar de laatste keer dat ik haar levend heb ik gezien voorbij gelopen,terwijl alles goed was tussen ons,het was tussen haar en mijn moeder.Ik was jong,bang voor ruzie of partij te kiezen.Ik kan het nooit meer veranderen of terugdraaien.Dit was het en dit blijft het voor altijd.
Soms komt ineens dat intense gemis weer naar boven, maar tegen wie moet je dat zeggen, waarom zou je het zeggen,wat schiet je er mee op.Verdrietig blijf je toch wel.
Een moeder belast je er niet mee,zij is immers een kind kwijt, iets wat ik sinds het overlijden meerdere keren per week moet horen.Die pijn die zij moet hebben,daar kan mijn verdriet niet tegen op.
ze is te jong heen gegaan.Ze had me nog zoveel kunnen leren en ik had haar nog zoveel te vertellen.
Ze was een beetje moeder en mijn beste vriendin
Rouwen heeft tijd nodig,neem de tijd want de klap komt toch wel en zeker niet ene keer .Alles om je heen gaat door en je loopt een hele tijd achter de feiten aan, voordat je het weet zijn er maanden voorbij.Net alsof je ineens wakker wordt en in een drukke stad word losgelaten.Op de meest rare momenten ineens dipjes, als ik mijn vriend met zijn broer zie, of mijn schoonmoeder met haar zus.
Hebben meer mensen dat ze zich nauwelijks iets kunnen herrineren?Ik kan toch nooit de enige zijn?
Ik mis haar nog elke dag,we begrepen elkaar.
Die dag blijft raar, ik snap het nog steeds niet.Mijn andere zus stond plotseling samen met een vriend voor de deur, zo out of the blue.Best raar als je aan de andere kant van het land maar het leek me wel leuk.Ze wilden niks drinken ,ik dacht nog saai jammer ik vond het wel raar want ik zat net gezellig met mijn huisgenoten een biertje te drinken, maar goed ik dacht verder niet na.
Ze wilden met me praten ,dus stelden ze voor om naar mijn kamer te gaan.Ik weet niet meer wat er daarna gebeurde, kan het me niet herrineren,ineens met andere familieleden in het ziekenhuis(wat van mijn huis minsten 2 uur rijden moet zijn) en ik moest die kamer in, ik moest afscheid nemen en ik wilde maar niet.In een flits zie ik dat stukje nog voor me.
Maar het uitzoeken van de kist,de uitvaart zelf kan ik me niet herrineren.Nog wel het colbertje dat ik heb uitgezocht.
Door familieomstandigheden heb ik haar de laatste keer dat ik haar levend heb ik gezien voorbij gelopen,terwijl alles goed was tussen ons,het was tussen haar en mijn moeder.Ik was jong,bang voor ruzie of partij te kiezen.Ik kan het nooit meer veranderen of terugdraaien.Dit was het en dit blijft het voor altijd.
Soms komt ineens dat intense gemis weer naar boven, maar tegen wie moet je dat zeggen, waarom zou je het zeggen,wat schiet je er mee op.Verdrietig blijf je toch wel.
Een moeder belast je er niet mee,zij is immers een kind kwijt, iets wat ik sinds het overlijden meerdere keren per week moet horen.Die pijn die zij moet hebben,daar kan mijn verdriet niet tegen op.
ze is te jong heen gegaan.Ze had me nog zoveel kunnen leren en ik had haar nog zoveel te vertellen.
Ze was een beetje moeder en mijn beste vriendin
Rouwen heeft tijd nodig,neem de tijd want de klap komt toch wel en zeker niet ene keer .Alles om je heen gaat door en je loopt een hele tijd achter de feiten aan, voordat je het weet zijn er maanden voorbij.Net alsof je ineens wakker wordt en in een drukke stad word losgelaten.Op de meest rare momenten ineens dipjes, als ik mijn vriend met zijn broer zie, of mijn schoonmoeder met haar zus.
Hebben meer mensen dat ze zich nauwelijks iets kunnen herrineren?Ik kan toch nooit de enige zijn?
vrijdag 2 oktober 2009 om 17:13
10 maanden geleden is mijn man overleden en nog iedere dag heb ik veel verdriet ( heb mijn verhaal ook in een andere topic verteld) .Kan zo plotseling overvallen worden door mijn verdriet.
Ik hoef maar ergens aan te denken of een bepaald stukje muziek te horen of de tranen staan weer paraat.
Ben ook zo verschrikkelijk moe van alles (lichamelijk) en ik verdenk me van hyper ventileren . Steeds diep ademhalen en weinig lucht binnen krijgen.Brrrrrrrr.
Heb de eerste maanden na zijn overlijden rustgevende tabletjes gebruikt , die krijg ik nu niet meer .
Loop ook bij maatschappelijk werk en ga binnenkort voor het eerst naar groepsrouw verwerking.
Daar maak ik me onbewust ook erg nerveus voor.
Ik vind het allemaal zwaar en heb soms de behoefte een beetje mee te praten als ik het even niet meer zie allemaal.
Ik hoef maar ergens aan te denken of een bepaald stukje muziek te horen of de tranen staan weer paraat.
Ben ook zo verschrikkelijk moe van alles (lichamelijk) en ik verdenk me van hyper ventileren . Steeds diep ademhalen en weinig lucht binnen krijgen.Brrrrrrrr.
Heb de eerste maanden na zijn overlijden rustgevende tabletjes gebruikt , die krijg ik nu niet meer .
Loop ook bij maatschappelijk werk en ga binnenkort voor het eerst naar groepsrouw verwerking.
Daar maak ik me onbewust ook erg nerveus voor.
Ik vind het allemaal zwaar en heb soms de behoefte een beetje mee te praten als ik het even niet meer zie allemaal.
zondag 11 oktober 2009 om 21:13
Steenbokje, wat een lief bericht heb je voor me achtergelaten. Ik zit hier met een brok in mijn keel.
Ik reageer een beetje laat. Ben net terug van vakantie. En ik zie dat er weer veel mensen met hetzelfde soort verdriet bij zijn gekomen. Allemaal even een
Ik kom van de week nog even terug. Ik ben moe nu. Het zal wel door het tijdsverschil komen (net terug uit Amerika).
Ik reageer een beetje laat. Ben net terug van vakantie. En ik zie dat er weer veel mensen met hetzelfde soort verdriet bij zijn gekomen. Allemaal even een
Ik kom van de week nog even terug. Ik ben moe nu. Het zal wel door het tijdsverschil komen (net terug uit Amerika).
maandag 12 oktober 2009 om 15:13
Mijn vader is vorig jaar in oktober overleden. Wij waren nog erg bezig met het verwerken van het verdriet. Hij kreeg een hartinfarct en heeft nog een week geleefd.
Op de sterfdag van mijn vader vorige week heb ik mijn moeder voor het laatst gezien. Wij hebben rozen neergelegd bij hem en zij was wat benauwd. Daarvoor was ze al naar de huisarts geweest. Mijn moeder was niet ziek.
Toen ging vorige week de telefoon met het nieuws dat mijn moeder in de ambulance op weg was naar het ziekenhuis.
Ik ben direct naar het ziekenhuis gegaan vanaf mijn werk en heb haar niet meer in leven gezien. Zij was toen al overleden.
Een zeer plotselinge dood dus.
Beide ouders verliezen in een jaar tijd.
Ik voel me verslagen, verdoofd en intens verdrietig.
De klap zal best nog wel komen. Ik weet niet hoe ik dit moet gaan verwerken. Alle adviezen en tips zijn welkom...
Op de sterfdag van mijn vader vorige week heb ik mijn moeder voor het laatst gezien. Wij hebben rozen neergelegd bij hem en zij was wat benauwd. Daarvoor was ze al naar de huisarts geweest. Mijn moeder was niet ziek.
Toen ging vorige week de telefoon met het nieuws dat mijn moeder in de ambulance op weg was naar het ziekenhuis.
Ik ben direct naar het ziekenhuis gegaan vanaf mijn werk en heb haar niet meer in leven gezien. Zij was toen al overleden.
Een zeer plotselinge dood dus.
Beide ouders verliezen in een jaar tijd.
Ik voel me verslagen, verdoofd en intens verdrietig.
De klap zal best nog wel komen. Ik weet niet hoe ik dit moet gaan verwerken. Alle adviezen en tips zijn welkom...
maandag 12 oktober 2009 om 16:52
O Jee wat vreselijk om in zo,n korte tijd je ouders te verliezen.
Met die verslagenheid ,verdoofdheid en intense verdriet weet ik precies wat je bedoel en je kan er zo weinig tegen doen.
Probeer zoveel mogelijk te praten met de mensen om je heen , huil en schreeuw zoveel als je wilt.
Alleen de tijd zal je verdriet verzachten .
Poehhh ik wens je heel veel sterkte met het verlies.
dikke knuffel
Met die verslagenheid ,verdoofdheid en intense verdriet weet ik precies wat je bedoel en je kan er zo weinig tegen doen.
Probeer zoveel mogelijk te praten met de mensen om je heen , huil en schreeuw zoveel als je wilt.
Alleen de tijd zal je verdriet verzachten .
Poehhh ik wens je heel veel sterkte met het verlies.
dikke knuffel
maandag 12 oktober 2009 om 18:54
Hoi Lappie, was je er weer? Fijne vakantie gehad?
Alles goed met je moeder en de kat?
Hee moniekk, wat een drama. Zoiets kun je je eigenlijk niet voorstellen. Ik weet wel wat het is om je beide ouders te moeten missen, maar bij mijn ouders zat er dan toch nog ruim 7 jaar tussen. En dat je je moeder niet meer hebt kunnen zien en spreken. Ik heb dat bij mijn vader ook gehad (had hem drie dagen ervoor gelukkig wel nog gezien). Je gaat nu gewoon door een hel en dat zal ook nog wel even duren. Gun jezelf de tijd om alles te verwerken, niets moet en alles mag. Ik hoop dat je aan onze verhalen wat hebt. Het groepje hier heeft veel steun aan elkaar en heel vaak denk je: ja, dat had ik nou ook!
Ik hoop dat je hier wat steun vindt.
groetjes van duet
Alles goed met je moeder en de kat?
Hee moniekk, wat een drama. Zoiets kun je je eigenlijk niet voorstellen. Ik weet wel wat het is om je beide ouders te moeten missen, maar bij mijn ouders zat er dan toch nog ruim 7 jaar tussen. En dat je je moeder niet meer hebt kunnen zien en spreken. Ik heb dat bij mijn vader ook gehad (had hem drie dagen ervoor gelukkig wel nog gezien). Je gaat nu gewoon door een hel en dat zal ook nog wel even duren. Gun jezelf de tijd om alles te verwerken, niets moet en alles mag. Ik hoop dat je aan onze verhalen wat hebt. Het groepje hier heeft veel steun aan elkaar en heel vaak denk je: ja, dat had ik nou ook!
Ik hoop dat je hier wat steun vindt.
groetjes van duet
dinsdag 13 oktober 2009 om 00:26
Moniekk, ik sluit me helemaal aan bij de woorden van Duet.
Wat moet jij je vreselijk verdrietig voelen nu.
Ik weet dus ook hoe het voelt als je 1 van je ouders plotseling verliest, zo'n onwerkelijk gevoel. Ik had ook last van 'had ik maar' gedachten.
Heel veel sterkte de komende tijd. En als het je te veel wordt helpt het misschien wel een beetje om het hier even neer te gooien. Blijf goed voor jezelf zorgen.
Wat moet jij je vreselijk verdrietig voelen nu.
Ik weet dus ook hoe het voelt als je 1 van je ouders plotseling verliest, zo'n onwerkelijk gevoel. Ik had ook last van 'had ik maar' gedachten.
Heel veel sterkte de komende tijd. En als het je te veel wordt helpt het misschien wel een beetje om het hier even neer te gooien. Blijf goed voor jezelf zorgen.
dinsdag 13 oktober 2009 om 00:29
He Duet. Ja, vakantie was heel erg leuk. Eerst een weekje NewYork (wat een stad!!!!!!) en daarna nog een week Houston (familiebezoek).
De kat van mijn moeder leeft nog, maar ik heb het idee dat dat niet meer zo heel erg lang duurt. Ze is gewoon oud en op.
Mijn moeder komt over 2 weken weer een weekje hierheen, samen met mijn schoonmoeder.
Alles goed met jou?
De kat van mijn moeder leeft nog, maar ik heb het idee dat dat niet meer zo heel erg lang duurt. Ze is gewoon oud en op.
Mijn moeder komt over 2 weken weer een weekje hierheen, samen met mijn schoonmoeder.
Alles goed met jou?
woensdag 14 oktober 2009 om 23:44
Ik kom me even aansluiten bij dit topic. Ik heb eerder al wat geschreven in het topic "mijn vader komt te overlijden" op deze pijler.
Mijn vader is afgelopen maandagmiddag overleden. Hij was 65 jaar (zelf ben ik 29). Hij had darmkanker wat dus uitgezaaid is. Een jaar geleden kreeg hij de diagnose darmkanker. Toen is hij geopereerd, heeft hij chemo's gehad en leek hij 'genezen'. In augustus dit jaar kreeg hij weer klachten, bleek het 'terug' te zijn en inmiddels dusdanig uitgezaaid dat het niet meer te genezen was.
Uiteindelijk is hij thuis overleden. Mijn moeder, oma, zusje en haar man, mijn vriend en ik waren erbij. Zaterdag word hij begraven.
Ik vind dat er geen erger gevoel bestaat dan dit. Ik ben zo ontzettend intens verdrietig. Flink liefdesverdriet en zelfs depressie zijn een schijntje vergeleken bij rouw, is mijn ervaring, maar dat zal ook misschien wel per persoon verschillen. Maar ik probeer maar te denken dat andere mensen dit ook doormaken en overleven en functioneren, dus ik ook.
Op zijn tijd merk ik dat het helpt om er over te praten of te schrijven maar dit lukt niet altijd. Ik verwacht van dit topic ook alleen maar dat ik 'het even van me af kan schrijven' zoals nu, het is geen wondermiddel (wat wel) maar het kan allicht helpen bij het verwerken. Mensen hier hebben toch hetzelfde meegemaakt, waardoor je bij eventuele reacties toch minder het gevoel hebt van "wat lul jij nou, alsof jij weet hoe dit voelt".
Verder wil ik de mensen die hier schrijven nog heel veel sterkte wensen met het verwerken van hun verlies.
Mijn vader is afgelopen maandagmiddag overleden. Hij was 65 jaar (zelf ben ik 29). Hij had darmkanker wat dus uitgezaaid is. Een jaar geleden kreeg hij de diagnose darmkanker. Toen is hij geopereerd, heeft hij chemo's gehad en leek hij 'genezen'. In augustus dit jaar kreeg hij weer klachten, bleek het 'terug' te zijn en inmiddels dusdanig uitgezaaid dat het niet meer te genezen was.
Uiteindelijk is hij thuis overleden. Mijn moeder, oma, zusje en haar man, mijn vriend en ik waren erbij. Zaterdag word hij begraven.
Ik vind dat er geen erger gevoel bestaat dan dit. Ik ben zo ontzettend intens verdrietig. Flink liefdesverdriet en zelfs depressie zijn een schijntje vergeleken bij rouw, is mijn ervaring, maar dat zal ook misschien wel per persoon verschillen. Maar ik probeer maar te denken dat andere mensen dit ook doormaken en overleven en functioneren, dus ik ook.
Op zijn tijd merk ik dat het helpt om er over te praten of te schrijven maar dit lukt niet altijd. Ik verwacht van dit topic ook alleen maar dat ik 'het even van me af kan schrijven' zoals nu, het is geen wondermiddel (wat wel) maar het kan allicht helpen bij het verwerken. Mensen hier hebben toch hetzelfde meegemaakt, waardoor je bij eventuele reacties toch minder het gevoel hebt van "wat lul jij nou, alsof jij weet hoe dit voelt".
Verder wil ik de mensen die hier schrijven nog heel veel sterkte wensen met het verwerken van hun verlies.
vrijdag 16 oktober 2009 om 11:01
Hoi Lapin, Hier is alles goed hoor! Leuk om weer wat van je te horen.
Mieshka, gecondoleerd. Ik herken helemaal wat jij schrijft: dat alle andere verdriet verbleekt bij het verdriet als een van je ouders overlijdt. En uiteindelijk ga je inderdaad weer functioneren, maar nu even niet. Hier kun je in ieder geval je verhaal kwijt.
Zoals Bubbles ook schreef heb ik na het overlijden van mijn moeder ook niet kunnen/willen rouwen omdat ik me naar mijn kindje verplicht voelde om een leuke, blije moeder te zijn. Daar heb ik mezelf uiteindelijk behoorlijk mee de vernieling in geholpen. Had ik toen maar dit forum gehad....
Na het overlijden van mijn vader vorig jaar ben ik hier terecht gekomen en heb ik hier het hele rouwproces doorlopen. En nu kan ik weer verder met (natuurlijk) af en toe ups en downs.
Bubbles, ik probeer me ook wel eens voor te stellen hoe het leven zou zijn geweest als mijn ouders er nog waren en vooral hoe het leven zou zijn geweest als mijn moeder mijn kinderen had zien opgroeien. Het idee dat zij geen deel heeft kunnen uitmaken van hun leven maakt mij nu nog steeds verdrietig. Mijn vader is 8 jaar gegund met zijn kleinkinderen (eigenlijk ook te kort), maar hij heeft er in ieder geval van genoten.
voor iedereen
Mieshka, gecondoleerd. Ik herken helemaal wat jij schrijft: dat alle andere verdriet verbleekt bij het verdriet als een van je ouders overlijdt. En uiteindelijk ga je inderdaad weer functioneren, maar nu even niet. Hier kun je in ieder geval je verhaal kwijt.
Zoals Bubbles ook schreef heb ik na het overlijden van mijn moeder ook niet kunnen/willen rouwen omdat ik me naar mijn kindje verplicht voelde om een leuke, blije moeder te zijn. Daar heb ik mezelf uiteindelijk behoorlijk mee de vernieling in geholpen. Had ik toen maar dit forum gehad....
Na het overlijden van mijn vader vorig jaar ben ik hier terecht gekomen en heb ik hier het hele rouwproces doorlopen. En nu kan ik weer verder met (natuurlijk) af en toe ups en downs.
Bubbles, ik probeer me ook wel eens voor te stellen hoe het leven zou zijn geweest als mijn ouders er nog waren en vooral hoe het leven zou zijn geweest als mijn moeder mijn kinderen had zien opgroeien. Het idee dat zij geen deel heeft kunnen uitmaken van hun leven maakt mij nu nog steeds verdrietig. Mijn vader is 8 jaar gegund met zijn kleinkinderen (eigenlijk ook te kort), maar hij heeft er in ieder geval van genoten.
voor iedereen
zondag 25 oktober 2009 om 23:19
Bubbles bedankt voor je woorden, zelf heb ik nu vrede ermee dat mijn zwager nu een vriendin heeft.
Ik heb in augustus en september een ktyd gehad maar nu ben ik er weer. Mijn lieve zus krijg ik niet meer terug maar ik heb zoveel fijne gedachten aan mijn lieve zus. Een beeetje raar mischien maar ik voel soms dat ze er is.Mijn zus had op het laats roze pyamas aan, ik draag niet anders s:nachts
Ik heb in augustus en september een ktyd gehad maar nu ben ik er weer. Mijn lieve zus krijg ik niet meer terug maar ik heb zoveel fijne gedachten aan mijn lieve zus. Een beeetje raar mischien maar ik voel soms dat ze er is.Mijn zus had op het laats roze pyamas aan, ik draag niet anders s:nachts
maandag 26 oktober 2009 om 11:17
Hey,
Ik ben nog redelijk nieuw op dit forum en kwam dit topic tegen.
Er staan voor mij heel veel bekende dingen in.
In de zomer van 2007 is mijn moeder heel plotseling overleden aan een hartstilstand.
Ik heb het er nog steds heel veel moeite mee.
Zoals jij zegt Lapin, Je word wakker en je denkt.. owja het was geen droom.. Ik blijf beetje steken in deze fase =S
In november komt haar verjaardag er weer aan.. Pff dat zijn altijd zulke shit dagen!
Ik ben nog redelijk nieuw op dit forum en kwam dit topic tegen.
Er staan voor mij heel veel bekende dingen in.
In de zomer van 2007 is mijn moeder heel plotseling overleden aan een hartstilstand.
Ik heb het er nog steds heel veel moeite mee.
Zoals jij zegt Lapin, Je word wakker en je denkt.. owja het was geen droom.. Ik blijf beetje steken in deze fase =S
In november komt haar verjaardag er weer aan.. Pff dat zijn altijd zulke shit dagen!
maandag 26 oktober 2009 om 22:31
He Dandie
Dat is nog helemaal niet zo lang geleden hoor. Je zegt dat je blijft steken, ik denk dat je gewoon meer tijd nodig hebt.
Ik denk zelf nog steeds dagelijks aan mijn vader en ik zou er heel wat voor over hebben om toch nog afscheid van hem te kunnen nemen.
Die verjaardagen blijven moeilijk he? Dat soort dagen laat ik me maar gelaten over me heen komen.
Dat is nog helemaal niet zo lang geleden hoor. Je zegt dat je blijft steken, ik denk dat je gewoon meer tijd nodig hebt.
Ik denk zelf nog steeds dagelijks aan mijn vader en ik zou er heel wat voor over hebben om toch nog afscheid van hem te kunnen nemen.
Die verjaardagen blijven moeilijk he? Dat soort dagen laat ik me maar gelaten over me heen komen.
woensdag 28 oktober 2009 om 03:32
Lieve allemaal, ben een tijd hier niet geweest en had mij nog wel voor genomen om hier op iedereen te reageren.
Beetje struisvogel politiek van mij...hard werken, niet te veel nadenken en dus niet te veel verdriet voelen.
Als ik hier op mijn post een reaktie van jullie las, dan voelde ik mij begrepen. Dat gevoel heb ik de laatste tijd niet aan jullie terug gegeven en daar baal ik gewoon van.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik al vijf keer aan een graf gestaan en zelfs mijn lievelings poes is in mijn armen gestorven. Alles gaat dood wat ik lief heb.
Kom mijzelf nu tegen, niet leuk deze dip maar wel weer leerzaam voor een stapje verder.
Ben er achter gekomen dat mijn man en kinderen meer kunnen hebben dan dat ik dacht. Afgelopen weekend om mijn moeder ( en eigenlijk alles..) gejankt. Niet stilletjes zoals voorheen maar hartverscheurend als een klein kind...schaamde mij later vreselijk maar wat blijkt,...zij hadden dit al veel eerder verwacht. Zij voelden zich eindelijk "waardevol" in het troosten van mij.
Ja, rouwen is en blijft een proces... voor iedereen persoonlijk op eigen manier en ook samen...ook hier samen op Viva.
Blijf hier veel herkenbare emotie's lezen en zeg op alle postings hardop jaaaaaaa.....ken ik ook!!
Maar vind het nu moeilijk om woorden te schrijven die troost kunnen geven omdat ik zelf die woorden zoek. Met een diepe zucht, kan ik alleen maar zeggen dat ik met jullie allemaal mee voel.
Voorlopig heb ik alleen maar twee armen die jullie met herkenbaar verdriet.....allen heel stevig wil omarmen.
Kus passiebloempje
Beetje struisvogel politiek van mij...hard werken, niet te veel nadenken en dus niet te veel verdriet voelen.
Als ik hier op mijn post een reaktie van jullie las, dan voelde ik mij begrepen. Dat gevoel heb ik de laatste tijd niet aan jullie terug gegeven en daar baal ik gewoon van.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik al vijf keer aan een graf gestaan en zelfs mijn lievelings poes is in mijn armen gestorven. Alles gaat dood wat ik lief heb.
Kom mijzelf nu tegen, niet leuk deze dip maar wel weer leerzaam voor een stapje verder.
Ben er achter gekomen dat mijn man en kinderen meer kunnen hebben dan dat ik dacht. Afgelopen weekend om mijn moeder ( en eigenlijk alles..) gejankt. Niet stilletjes zoals voorheen maar hartverscheurend als een klein kind...schaamde mij later vreselijk maar wat blijkt,...zij hadden dit al veel eerder verwacht. Zij voelden zich eindelijk "waardevol" in het troosten van mij.
Ja, rouwen is en blijft een proces... voor iedereen persoonlijk op eigen manier en ook samen...ook hier samen op Viva.
Blijf hier veel herkenbare emotie's lezen en zeg op alle postings hardop jaaaaaaa.....ken ik ook!!
Maar vind het nu moeilijk om woorden te schrijven die troost kunnen geven omdat ik zelf die woorden zoek. Met een diepe zucht, kan ik alleen maar zeggen dat ik met jullie allemaal mee voel.
Voorlopig heb ik alleen maar twee armen die jullie met herkenbaar verdriet.....allen heel stevig wil omarmen.
Kus passiebloempje
