Rouwverwerking

.

@ passiebloempje, ja toen jouw posting er op stond, was ik net weer naar mijn bedje vertrokken. Heb een tijdje op je zitten wachten, maar dacht uiteindelijk dat jij inmiddels ook wel zou slapen...niet dus. Ben jij de hele nacht op geweest?

Stilte om de huizen.... weemoed op het spiegelgladde water. smorgens vier uur, vogels, mensen...alles ligt te slapen. Niemand heeft gezien dat ik er ben.....

Dit was precies wat ik vannacht ook dacht, daarom hoopte ik even met je te kunnen praten. Maar vannacht ga ik toch echt mijn best doen om gewoon te slapen.

Ik vond het mooi hoe je schreef dat je had mee geleden met je moeder en daarom zo'n verdriet om haar overlijden had. Dat had ik met mijn moeder ook. Zij heeft zo erg geleden dat ik totaal verbijsterd en kapot was van wat zij en wij met haar mee hebben moeten maken. En daarnaast het feit dat ik net moeder was geworden en zij net oma. Door haar overlijden is ons en haar zoveel geluk afgenomen. Hier heb ik heel slecht mee om kunnen gaan.

Mijn vader was meer een binnenvetter. Hij heeft fysiek wat minder geleden, maar ik denk dat hij vooral in stilte psychisch geleden heeft. Hij begon iets te dementeren en was zich daar heel erg bewust van. Dit was altijd zijn grootste schrik, om geestelijk af te takelen. Alleen hij klaagde er nooit over. In het ziekenhuis heeft hij ook nooit geklaagd en lag gewoon heel stil in zijn bed zijn tijd af te wachten. En door zijn plotse inwendige bloeding is het hij nogal onverwacht heel rustig ingeslapen. Voor ons was dit een stuk makkelijker te accepteren.

@ bubbles, herkenbaar die gevoelens van jaloezie naar anderen die wel nog een moeder hebben. Jij moet zoveel missen, wat een ander als vanzelfsprekend ervaart in haar leven. Ik heb daar ook last van gehad, nu is het wat minder geworden, maar af en toe steekt het duiveltje zijn kop nog wel eens op. Je was nog echt jong toen ze overleed. Niet gek dat je niet goed wist hier mee om te gaan en je gevoelens te negeren. Heb je nog wel familieleden met wie je nog wel eens herinneringen kunt ophalen over je moeder? Zulke verhalen zijn zo waardevol. Ik kan dat gelukkig nog wel. Soms is het emotioneel, maar vaak voelt het ook heel goed om samen terug te denken aan al die leuke en mooie momenten uit het leven van mijn ouders.

@lapin, ja we hebben het druk gehad vannacht . Mijn vakantie is gelukkig niet helemaal pet. We hebben vorige week een prachtige week in Beieren doorgebracht en zitten nu in een niet nader te noemen bungalowpark in het moezelgebied. De omgeving is prachtig, maar het park is geheel niet onze smaak. Beetje te veel kouwe kak. Jammer dat ik dit bij het boeken niet heb gezien en ben gevallen voor de mooi uitziende huisjes. Maar vandaag hebben we een hele leuke dag bij een groot zwembad elders doorgebracht en we hebben al gezien dat er hier in de omgeving veel te doen is. Vrijdag komt mijn zus met haar gezin ook naar dit park, dus dan kunnen we samen "lol gaan trappen". Ik heb haar per mail al enigszins voorbereid op wat haar hier te wachten staat.

Apart he, dat je soms in een ander je vader ziet. Ik heb dat ook wel eens vooral bij familieleden van mijn ouders die in hun gebaren, hun stem en hun hele doen en laten soms zo erg op mijn ouders lijken. En ik zie bij mezelf (en ook bij mijn meiden) ook zoveel van mijn ouders terug, ik heb daar echt een antenne voor. Hoewel die gelijkenissen me soms ook best emotioneel kunnen maken. Ik heb het gezicht van mijn vader, de handen en voeten van mijn moeder, het binnenvetten weer van mijn vader en de liefde voor de natuur van mijn moeder. Mijn ouders zijn er niet meer en in ons leeft nog steeds een stukje van hun voort, da's zo bijzonder. Net zoals de herinneringen waarvan jij zo mooi zegt dat niemand ons die meer kan afpakken. Soms voel ik me net een oma , omdat ik de herinnering levend wil houden en dus heel vaak aan mijn kids verhalen van vroeger vertel.

Dikke voor jullie allemaal!

.

quote:Bubbles_ schreef op 24 augustus 2009 @ 17:40:

@duet





Veel plezier nog op vakantie. Als je zus er eenmaal is zul je zien dat het park er ineens heel anders uitziet



Hier heb je helemaal gelijk in!!



Maar om even op je verhaal terug te komen. Ik zie een behoorlijke overeenkomst tussen jouw rouwproces en het mijne na het overlijden van mijn moeder. Ik heb na het overlijden van mijn moeder besloten om voor mijn dochtertje (toen een half jaar oud) geen verdrietige moeder te willen zijn. Hierdoor heb ik een jaar lang mijn verdriet voor haar en mijn man weggestopt. Ik huilde 's nachts heel zachtjes in bed en was 's ochtends weer de vrolijke duet. Een jaar na het overlijden van mijn moeder kreeg ik een burm out (doordat ik alle verdriet had opgekropt) en kwam ik bij een psycholoog die op heel onorthodoxe wijze mijn rouwproces in gang wilde zetten. Hij schoof mij allerlei uitspraken in de schoenen waar ik niet achter stond en dwong mij dingen over mijn moeder te zeggen die ik niet wilde zeggen. Op een gegeven moment ben ik zo sterk geweest om aan te geven dat ik klaar bij hem was (hij dacht daar iets anders over, maar pech voor hem). Natuurlijk heeft dit heel veel bij me los gemaakt en heb ik toch ook veel kunnen verwerken, maar drie jaar later kreeg ik weer een burmout na een conflict op mijn werk en ben ik bij een andere geweldige psycholoog terecht gekomen. Omdat er nu geen recent overlijden was geweest werd ik veel meer op mezelf teruggeworpen en heb ik hele andere burnoutgevoelige kenmerken bij mezelf herkend (ik zei straks al het binnenvetten geerfd van mijn pa). Mijn kinderen zijn in deze periode helaas dus wel getuige geweest van een zeer labiele en verdrietige duet. Ik heb geleerd om dingen los te laten en te accepteren zoals ze zijn, net zoals jij! En dit maakt het leven wel een stuk aangenamer. Waarschijnlijk heeft dit me ook het afgelopen jaar beter door mijn rouwproces heen geholpen, door wel openlijk te laten zien dat ik verdrietig was, maar tegelijkertijd ook te bedenken dat het voor mijn vader zo beter was dan dementerend in een verpleeghuis te eindigen.

En ook heel belangrijk: Ook eens kijken naar wat ik wel heb: een lieve man, twee geweldige dochters, een hele goede band met mijn zus, die na het overlijden van mijn pa nog intenser is geworden, gezondheid, werk en een leuke woonomgeving. Het zit hem vaak in kleine dingen, je moet het alleen zien.

liefs, duet

.

.

Ik werk zelf als paramedicus in de ouderenzorg. Ik realiseerde me dan ook terdege wat het voor ons allemaal zou betekenen als mijn vader naast zijn parkinson en zijn beginnende dementie, de bloeding zou overleven. Ik wist ook dat hij een leven in een verpleeghuis een ramp zou vinden. Toen we moesten beslissen of de behandeling gestaakt zou worden, waren mijn zus en ik het daar dan ook direct over eens. En we zijn er inderdaad ook van overtuigd dat hij nu weer samen met onze moeder, zijn grote liefde, is.

Ik heb er echter wel last van als ik tijdens mijn werk patienten tegenkom die er net zo aan toe zijn als mijn pa op het laatst en dan met name als ze net als hij parkinson hebben. Enerzijds omdat ze zo op hem lijken, dat gelatene en dat machteloze. Anderzijds omdat ik me er zo van bewust ben dat mijn pa daar ook had kunnen liggen. Soms moet ik dan echt even slikken en me omdraaien. Tegelijkertijd ben ik dan ook blij dat hem dat allemaal bespaard is gebleven en dat hij waarschijnlijk zonder het zelf echt in de gaten gehad te hebben, bewusteloos is geraakt en de verdere operatie en alles niet meer bewust heeft meegemaakt.



Mijn zus is nog niet gearriveerd. Overmorgen komt ze. Wij hebben ons tot nu wel goed vermaakt hoor. We zijn een beetje van de schrik bekomen en gaan nu gewoon iedere dag de hort op.

Goh, lapin, wat sneu voor je moeder dat haar kat zo plots een tumor blijkt te hebben. Ik kan me goed voorstellen dat zoiets bij haar extra verdriet oproept. wilde de dierenarts nog proberen te opereren? Ik hoop zo dat ze toch nog naar Zwitserland komt.

Ik zal voor je duimen!

.

voor het eerst dat ik iets plaats op dit topic. Gewoon even wat van me afschrijven...



nog geen 2 maanden geleden is mn vader overleden. Vorige week zou hij 61 zijn geworden. De ene dag is het al 2 maanden geleden en de andere dag pas 2 maanden. De eerste weken ging ik gewoon door. Iedereen vroeg hoe het ging. Ik kon alleen maar zeggen dat ik me geweldig voelde. Ik voelde zooooveel kracht. Ik dacht, als ik dit aankan, dan kan mij niks meer gebeuren. Het laatste jaar en vooral de laatste weken zwaren zwaar geweest, maar we hadden het zo mooi beleefd met elkaar en waren zo gelukkig geweest. Het overlijden zelf was verdrietig en toch nog onverwachts, maar ook heel intens.



Maar sinds deze week voel ik me niet meer krachtig, ik voel me juist in de war en moe en chaotisch. Ik kan niet eens zeggen dat ik verdrietig ben. Was het dat maar. Ik heb het hel druk o.a. met werk en dat gaat op zich prima, oook al merk ik dat ik me slecht concentreer. Maar zodra ik thuis kom en alleen ben, denk ik dat mijn hoofd ontploft.



Kon ik maar huilen maar dat lukt niet. En ik heb het gevoel dat mensen wel willen weten hoe het met me gaat, maar er toch weinig mee kunnen. En ik kan het gevoel ook niet uitleggen, omdat ik nog nooit eerder zoiets heb gevoeld en meegemaakt. Iedereen is vooral met mijn moeder bezig, en terecht natuurlijk. Maar juist haar verdriet doet me zoveel pijnt. Dat vind ik eigenlijk ondraaglijk.



Al die tijd zijn we met zn allen zo positief geweest en overal de mooie kant van in kunnen zien en nu lijkt het erop of ik niet meer kan toegeven dat het helemaal niet mooi is, want mn papa is er niet meer. En nu zeggen mensen om me me heen van 'oh maar wees maar blij dat jullie het zo goed hebben gedaan'. en 'hij zal trots op je zijn'. Maar hij is er gewoon opeens niet meer. En dat kan helemaal niet. En dat is gewoon alleen maar klote.



Wat een ontzettend lang en onsamenhangend en waarschijnlijk onleesbaar verhaal, hihihi. Maar zoooo dat heb ik er even uitgegooid. En misschien kan ik nu zelfs even huilen.



X soepkippie

Hee soepkippie,

Jij beschrijft precies wat bijna iedereen hier (waarschijnlijk) heeft meegemaakt. Je leeft heel intens toe naar het moment waarop iemand overlijdt en daarna wordt het stil en moet je het zelf maar opsoppen. De wereld gaat door terwijl jouw leven ineens stil blijft staan. Ik ken het gevoel en ik weet dat er ook een dag komt waarop je wel weer verder kunt, maar die dag is er nu helaas nog niet. Ik kan je alleen maar een hele dikke hug geven en je heel vele sterkte wensen de komende tijd. Uit je verdriet en laat mensen in je directe omgeving horen dat jij er nog steeds mee zit dat je pa er niet meer is. Jouw verdriet is even belangrijk als het verdriet van je moeder. Ik weet nog dat mijn pa direct na het overlijden van mijn moeder tegen ons zei: wat erg dat jullie nu geen moeder meer hebben, terwijl hij zijn vrouw net kwijt was geraakt. Maar het deed mij zo goed dat hij erkende dat ook wij een enorm verdriet hadden om het verlies van onze moeder. Ik heb heel veel verdriet gedeeld met mijn vader en dat deed ons beiden goed, samen huilen.

Hoi Soepkippe, ik vind je verhaal helemaal niet onsamenhangend en snap je, zeker door de herkenbare dingen die je schrijft.



...Het laatste jaar en vooral de laatste weken zwaren zwaar geweest, maar we hadden het zo mooi beleefd met elkaar en waren zo gelukkig geweest. Het overlijden zelf was verdrietig en toch nog onverwachts, maar ook heel intens....



Herkenbaar! Ook heel zwaar jaar gehad, zo gelukkig en intens genieten van elkaar zelfs door te zwijgen en toch heel verdrietig.



..Kon ik maar huilen maar dat lukt niet....



Tsja, dat kan ik ook niet. Klinkt misschien stom maar mijn gevoel "vraagt" om eens hartverscheurend te huilen/te schreeuwen en dat gaat gewoon niet! Wel die stille traantjes maar dat dus niet. Ik deed dat wel toen ik jong mijn vader verloor en nu niet..??

Mijn verdriet nu om mama is zeker niet minder maar wel anders. Ik ben er nog niet helemaal uit maar denk dat het te maken heeft met het voelen van haar lijden toen zij ziek was. Het proces mee maken hoe een gezonde/aktieve vrouw sowieso opeens ziek is en in een ziekenhuis terecht komt....ze had daar nog nooit in gelegen...moeten zien hoe mijn sterke moeder, die er altijd voor mij was snel aftakelde en mijn zorg nodig had! Dan uiteindelijk er samen achterkomen dat haar leven ophoudt en de dood..haar lijden verkort.

Komt natuurlijk bij dat ik nu veel ouder ben en zelf kinderen heb, hen troosten en weer een beetje "op de rit zetten" gaf mij een andere rol, zeg maar. Denk dat jij dat nu hebt met je werk.

Pas wel op dat jij jezelf niet voorbij rent...het is nog maar 2 maanden geleden bij jou en ook nog de 1e confrontatie met je vaders verjaardag....

Ik was de eerste paar maanden ook heel erg rustig, hield mij vast aan het feit dat zij niet meer leed....en ja, nu komt mijn gemis.

Zeg juist niet mijn verdriet want dat heb ik met haar gedeeld, maar noem het missen van mijn mama nu!

Verdriet is er maar voel nu vooral weemoed...



...Maar juist haar verdriet doet me zoveel pijnt. Dat vind ik eigenlijk ondraaglijk...



Pfff...dit raakt mij zoooo! Verdriet hebben om je moeder door het verlies van je vader, zo vaak en zoveel gevoeld.

Deze week was het 33 jaar geleden dat mijn vader overleed en ik keek naar boven en dacht... nu zijn ze eindelijk weer bijelkaar!



...Maar hij is er gewoon opeens niet meer. En dat kan helemaal niet. En dat is gewoon alleen maar klote.[/quote]



Jaaa..!! het is gewoon klote..!!

Kan alleen maar zeggen..voel met je mee.

dikke knuffel voor iedereen,... op dit ogenblik gaa thet erg goed met me, als ikhier veel rond hang merk ik dat het minder met me gaat... vandaar de afstand....



maar wilde iedereen even een dikke knuffle geven!

.

Hallo allemaal,



Klein berichtje van mij. We zijn inmiddels weer terug van vakantie, de kids zijn deze week weer met school begonnen. We hebben de laatste week het erg gezellig gehad samen met mijn zus in dat "saaie" park. Zijn gewoon iedere dag op stap gegaan, errug actief geweest!

Gisteren kregen we de definitieve aanslag van de successie Als we dat hebben afgehandeld, kunnen we ook het administratieve hoofdstuk sluiten. Kunnen we eindelijk dat enorme krat met paperassen van mijn pa gaan vernietigen, dat hier al die tijd al in de weg staat. Daar kijk ik nu al een jaar tegenaan en ik wil dit nu ook achter me laten. Het is heel gek, maar na het passeren van zijn overlijdensdatum, kreeg ik steeds meer het gevoel weer vooruit te willen gaan. Alsof je toch wat tegen zo'n datum aan zit te hikken. We zijn het afgelopen weekend even naar het graf geweest. Mijn jongste dochter wilde dit al heel lang, maar omdat het niet naast de deur is, kwam het er niet echt van. Nu weer een mooi bloemetje gezet en een kaarsje in de lantaarn. Jongste dochter besloot dat als zij doodging, dat ze wel bij pake en beppe wilde liggen, het was daar wel mooi. Verder gaat hier alles zo zijn gangetje.

Hoe is het verder met jullie?

PS Lapin, komt je moeder binnenkort alsnog een keer en hoe is het nu met haar kat?

Hallo. Mag ik me er ook een beetje tegen aan bemoeien? Ik heb een aantal jaar mijn vader verloren en ik heb ook geen afscheid kunnen nemen. Het is alweer een tijd geleden maar het voelt nog steeds raar...

Ik heb hem ook niet dood gezien.

Ik had geen geweldige band met hem en daarom had ik nog zoveel vragen, en net toen ik het idee had dat we wat nader tot elkaar konden komen, piepte hij ertussen uit.

Aan de andere kant ben ik wel heel blij dat hij niet geleden heeft.

Bedankt voor het lezen...

Hoi Lapin. (een haas en een konijn, dat is best gezellig)



Ik weet eigenlijk niet precies waar mijn vader aan overleden is. Hij ging naar zijn geboorteland om het huis te bezoeken waar hij geboren is.

Daarvóór ging hij eerst naar een ander deel van het land. Daar is hij tijdens een jungle tocht waarschijnlijk aan een hartaanval overleden.

Door de bureaucratie daar hebben ze hem te laat in de koelcel geplaatst, waardoor hij het aanzien niet meer waard was. En dat is raar hoor.... dan sta je bij zo`n kist en je weet niet 100procent zeker dat je vader erin ligt.

Hij was pas 54.



Ik vond laatst mijn afscheidsspeech (die ik op zijn crematie heb voorgelezen). En dan denk je dat je het verwerkt hebt.... en dat is ook zo maar het raakt me dan toch weer heel erg diep.



Ik had 1 vader... en ik ben hem kwijt.

Lapin, speelt de dood van je vader nog dagelijks een rol in je leven? Of merk je dat het af begint te zwakken. Hoe is het met je moeder? Ik las dat ze haar houvast, haar kat weer terug heeft. Fijn voor haar.

Wat staat het leven toch op zijn kop hè, als de dood zo dichtbij komt.

Andere dingen krijgen andere waarden.



Ik verbaasde na een maand of wat dat ik -als ik uit bed kwam- niet als eerste aan het verlies van mijn vader dacht.

Halverwege de trap schoot hij ineens door mijn hoofd, en dat vond ik een vreemde gewaarwording. Hee, ik heb niet als eerste aan papa gedacht, dat is gek!