Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
vrijdag 5 juni 2009 om 23:08
Heerlijk Lapin dat je moeder bijna weer komt. Kan me goed voorstellen dat je haar schandalig gaat verwennen. Je hebt groot gelijk. Lijkt me erg lastig dat je moeder zo ver weg woont.
Ik heb trouwens ook steeds zitten wachten op een teken van mijn vader en ben steeds bezig met de dood! Aan de ene kant ben ik daar erg bang voor want wat laat ik allemaal achter. Momenteel ben ik redelijk sterk dat ik kan zeggen: als het gebeurt dan heb ik een mooi leven gehad en zie ik mijn vader weer. Het klinkt misschien wat zweverig en dat ben ik helemaal niet maar het geeft mij wat rust en dat is momenteel belangerijk voor me. Maar goed dat gaat dus met vlagen.
Oh dutchie, die heerlijke kinderlijkheid is prachtig maar soms ook best moeilijk, wat heb je trouwens geantwoord??
Duet we kunnen het allemaal heel goed verwoorden en zelf weet je het ook wel maar jouw gevoel zegt even wat anders. Het klopt even niet en dat heeft tijd nodig.
Mooi verhaal van het pillendoosje, ik zie het helemaal voor me.
Fijn weekend allemaal.
Ik heb trouwens ook steeds zitten wachten op een teken van mijn vader en ben steeds bezig met de dood! Aan de ene kant ben ik daar erg bang voor want wat laat ik allemaal achter. Momenteel ben ik redelijk sterk dat ik kan zeggen: als het gebeurt dan heb ik een mooi leven gehad en zie ik mijn vader weer. Het klinkt misschien wat zweverig en dat ben ik helemaal niet maar het geeft mij wat rust en dat is momenteel belangerijk voor me. Maar goed dat gaat dus met vlagen.
Oh dutchie, die heerlijke kinderlijkheid is prachtig maar soms ook best moeilijk, wat heb je trouwens geantwoord??
Duet we kunnen het allemaal heel goed verwoorden en zelf weet je het ook wel maar jouw gevoel zegt even wat anders. Het klopt even niet en dat heeft tijd nodig.
Mooi verhaal van het pillendoosje, ik zie het helemaal voor me.
Fijn weekend allemaal.
zaterdag 6 juni 2009 om 19:24
maandag 8 juni 2009 om 17:21
hoops,
Dat zijn inderdaad de moeilijke dagen, zeker voor jou, omdat het nog maar zo kort geleden is. Waarschijnlijk is het voor jou de eerste "officiële"dag sinds je vader overleden is?
Ik herken het wel...zo zijn er veel dingen die je in een klap doen denken aan degene die overleden is. Zo heb ik dat bijvoorbeeld met de reclame van "hallo, ik ben ben". Drie keer raden hoe mijn pa heette....
Het slijt wel een beetje, maar toch, ieder jaar, iedere keer weer denk je aan degene die je kwijt bent.
Sterkte, duet
Dat zijn inderdaad de moeilijke dagen, zeker voor jou, omdat het nog maar zo kort geleden is. Waarschijnlijk is het voor jou de eerste "officiële"dag sinds je vader overleden is?
Ik herken het wel...zo zijn er veel dingen die je in een klap doen denken aan degene die overleden is. Zo heb ik dat bijvoorbeeld met de reclame van "hallo, ik ben ben". Drie keer raden hoe mijn pa heette....
Het slijt wel een beetje, maar toch, ieder jaar, iedere keer weer denk je aan degene die je kwijt bent.
Sterkte, duet
donderdag 11 juni 2009 om 21:00
Hé lieve allemaal,
Ben hier ruim drie maanden niet geweest. Omdat het juist wat beter ging en ik niet het risico wilde nemen verschrikkelijk verdrietig te worden maar ook juist omdat ik erg verdrietig was en niet wilde verdrinken. En nu ben ik hier omdat ik even bij mensen wil zijn die weten hoe vreselijk het is. Ik las laatst in een overlijdingsadvertentie in de krant "Het is erger dan je denkt en als je erover denkt is het erger." Dat vond ik goed omschreven.
Zondag ben ik jarig. De tweede keer zonder mijn vader maar het voelt als de eerste keer. Vorig jaar was mijn vader net 11 dagen dood maar had ik ook mijn vrijgezellenfeestje. Hoe dubbel... Mijn verjaardag is toen echt aan me voorbij gegaan. Mijn tweelingbroer viert zijn verjaardag wel en we gaan ook lekker naar hem toe. Vanmiddag vroeg iemand wat we van het weekend gingen doen en toen zei mijn man: "Werken en X haar broer viert zijn verjaardag." Zo voelt het ook een beetje. Niet onze verjaardag maar zijn verjaardag. Ik wil ook geen cadeautjes, vorig jaar ook niet. Ik sla gewoon over.
Ik snap het ook niet. Ik begrijp niet dat ik mijn vader nooit meer ga zien. Ik weet het wel maar het lijkt wel of mijn hersenen die informatie niet kunnen verwerken. Het is alsof ik een stukje van mezelf kwijt ben. Zo voelt dat echt. Ik kan mijn draai niet vinden, kan mezelf niet meer zijn. Ik mis hem zo!
Ik vind het nog steeds moeilijk om de verhalen van anderen hier te lezen. Het maakt me soms te verdrietig en boos. Maar ik vond het wel weer fijn om hier even te zijn, bij mensen die weten hoe het is. En ook al lees ik jullie verhalen niet altijd, dat betekent niet dat ik niet meeleef. Heel veel sterkte allemaal!
Ben hier ruim drie maanden niet geweest. Omdat het juist wat beter ging en ik niet het risico wilde nemen verschrikkelijk verdrietig te worden maar ook juist omdat ik erg verdrietig was en niet wilde verdrinken. En nu ben ik hier omdat ik even bij mensen wil zijn die weten hoe vreselijk het is. Ik las laatst in een overlijdingsadvertentie in de krant "Het is erger dan je denkt en als je erover denkt is het erger." Dat vond ik goed omschreven.
Zondag ben ik jarig. De tweede keer zonder mijn vader maar het voelt als de eerste keer. Vorig jaar was mijn vader net 11 dagen dood maar had ik ook mijn vrijgezellenfeestje. Hoe dubbel... Mijn verjaardag is toen echt aan me voorbij gegaan. Mijn tweelingbroer viert zijn verjaardag wel en we gaan ook lekker naar hem toe. Vanmiddag vroeg iemand wat we van het weekend gingen doen en toen zei mijn man: "Werken en X haar broer viert zijn verjaardag." Zo voelt het ook een beetje. Niet onze verjaardag maar zijn verjaardag. Ik wil ook geen cadeautjes, vorig jaar ook niet. Ik sla gewoon over.
Ik snap het ook niet. Ik begrijp niet dat ik mijn vader nooit meer ga zien. Ik weet het wel maar het lijkt wel of mijn hersenen die informatie niet kunnen verwerken. Het is alsof ik een stukje van mezelf kwijt ben. Zo voelt dat echt. Ik kan mijn draai niet vinden, kan mezelf niet meer zijn. Ik mis hem zo!
Ik vind het nog steeds moeilijk om de verhalen van anderen hier te lezen. Het maakt me soms te verdrietig en boos. Maar ik vond het wel weer fijn om hier even te zijn, bij mensen die weten hoe het is. En ook al lees ik jullie verhalen niet altijd, dat betekent niet dat ik niet meeleef. Heel veel sterkte allemaal!
vrijdag 12 juni 2009 om 00:12
Hai lieve mensen,
Ik ben ook al ff een tijdje niet meer geweest omdat het de laatste tijd best goed met me ging en hier komen en jullie verhalen lezen vind ik erg moeilijk. Maar nu zit ik er ff doorheen en wil het graag van me afschrijven en vertellen aan mensen die weten hoe ik me voel..
De afgelopen weken waren heel hectisch, een nieuwe baan en m'n examens op school.. Dingen waar je het liefst met je vader of moeder over praat. Ik dus ook, maar dat kon niet. Wel met mijn vader maar de band met mijn vader is zo anders als die ik met mijn mams had. Mijn vader woonde als sinds ik 4 was niet meer bij mij en m'n moeder. Ik begon mama erg te missen de afgelopen tijd maar stopte het weg. Iedere keer als die gevoelens kwamen dacht ik snel aan iets anders. En als ik langs haar foto liep die hier in de woonkamer staat probeerde ik er niet te lang naar te kijken.
Maar een paar uur geleden kreeg ik een mailtje van m'n lerares dat ik GESLAAGD ben! Ik ben blij dat ik m'n school heb gehaald maar ben tegelijk zo ontzettend verdrietig dat ik m'n mams niet kan opbellen. Dat ik niet kan horen dat ze trots op me is. Ik heb haar in de afgelopen 5 maanden sinds ze overleden nog nooit zo gemist als vanavond. En voor het eerst in de afgelopen 5 maanden voel ik oneerlijkheid. Iets wat ik niet eerder heb gevoeld. Ik mis haar nu zo erg en ik wil haar zo graag even vasthouden en zeggen dat ik zo veel van haar hou..
Ik ben ook al ff een tijdje niet meer geweest omdat het de laatste tijd best goed met me ging en hier komen en jullie verhalen lezen vind ik erg moeilijk. Maar nu zit ik er ff doorheen en wil het graag van me afschrijven en vertellen aan mensen die weten hoe ik me voel..
De afgelopen weken waren heel hectisch, een nieuwe baan en m'n examens op school.. Dingen waar je het liefst met je vader of moeder over praat. Ik dus ook, maar dat kon niet. Wel met mijn vader maar de band met mijn vader is zo anders als die ik met mijn mams had. Mijn vader woonde als sinds ik 4 was niet meer bij mij en m'n moeder. Ik begon mama erg te missen de afgelopen tijd maar stopte het weg. Iedere keer als die gevoelens kwamen dacht ik snel aan iets anders. En als ik langs haar foto liep die hier in de woonkamer staat probeerde ik er niet te lang naar te kijken.
Maar een paar uur geleden kreeg ik een mailtje van m'n lerares dat ik GESLAAGD ben! Ik ben blij dat ik m'n school heb gehaald maar ben tegelijk zo ontzettend verdrietig dat ik m'n mams niet kan opbellen. Dat ik niet kan horen dat ze trots op me is. Ik heb haar in de afgelopen 5 maanden sinds ze overleden nog nooit zo gemist als vanavond. En voor het eerst in de afgelopen 5 maanden voel ik oneerlijkheid. Iets wat ik niet eerder heb gevoeld. Ik mis haar nu zo erg en ik wil haar zo graag even vasthouden en zeggen dat ik zo veel van haar hou..
vrijdag 12 juni 2009 om 00:39
Och meis toch. Tranen hier. Ik snap zo goed dat je juist dit zo graag had willen delen. Precies wat je zegt. 't Is zo oneerlijk. Maar wat zouden ze trots op je geweest zijn. Kan niet anders.
Je hebt het zo geweldig gedaan de laatste tijd. Je bent druk geweest. En nu ben je klaar en komt er tijd. Maar dan ook tijd voor verdriet.
Maar wat geweldig dat je geslaagd bent. Met jou punten had ik ook niet anders verwacht. Gefeliciteerd meis. Mogen wij dan trots op je zijn. 't Is wel niet hetzelfde maar misschien helpt het je een beetje.
Liesf Zoeb.
Je hebt het zo geweldig gedaan de laatste tijd. Je bent druk geweest. En nu ben je klaar en komt er tijd. Maar dan ook tijd voor verdriet.
Maar wat geweldig dat je geslaagd bent. Met jou punten had ik ook niet anders verwacht. Gefeliciteerd meis. Mogen wij dan trots op je zijn. 't Is wel niet hetzelfde maar misschien helpt het je een beetje.
Liesf Zoeb.
vrijdag 12 juni 2009 om 09:37
Phyl,
Proficiat met je diploma!!!
Wat knap dat je dat hebt klaargespeeld!
En wat doet het pijn dat je moeder dit niet meer mee kan maken. Ik snap je gevoel helemaal.Dit zijn nu net de dingen waarbij je haar zo mist.
Ik denk ook nog steeds wel eens: even papa en mama bellen om te zeggen.......oh nee, hoeft niet meer.
(f) liefs van duet
Proficiat met je diploma!!!
Wat knap dat je dat hebt klaargespeeld!
En wat doet het pijn dat je moeder dit niet meer mee kan maken. Ik snap je gevoel helemaal.Dit zijn nu net de dingen waarbij je haar zo mist.
Ik denk ook nog steeds wel eens: even papa en mama bellen om te zeggen.......oh nee, hoeft niet meer.
(f) liefs van duet
vrijdag 12 juni 2009 om 18:56
Phylicia, als je geslaagd bent moet je dat je moeder kunnen vertellen. Je moet zingend door de rondte kunnen rennen maar omdat je moeder er niet is klopt het plaatje niet. Wat moet dat moeilijk zijn.
Ik vind het superknap dat je je examens gehaald hebt. Echt petje af. En je hebt natuurlijk liever je moeder dan onze complimenten maar hé... als het al zo goed vinden, hoe trots zal je moeder dan wel niet zijn.
Ik vind het superknap dat je je examens gehaald hebt. Echt petje af. En je hebt natuurlijk liever je moeder dan onze complimenten maar hé... als het al zo goed vinden, hoe trots zal je moeder dan wel niet zijn.
zondag 14 juni 2009 om 23:10
Phylicia, ook van mij de hartelijke felicitaties. waanzinnig knap van je dat je ondanks alles je examen gehaald hebt. Je moeder zou trots op je geweest zijn maar ongelooflijk balen dat je dit niet kunt delen met haar. Ik denk dat ze van boven meekijkt en het weet.
Gister was manlief jarig en dat was de 2e keer zonder mijn vader. 2 jaar terug hebben we nog een goede uitslag van hem gevierd en heeft mijn man zoute haring gekocht (een vishater, dus extra knap) Gister kwam ik weer langs de viskraam maar kan het gewoon niet, te pijnlijk. Mijn moeder is momenteel op vakantie dus dat maakte het (gek gezegd) ietsje makkelijker. Mijn ouders waren wel vaker rond deze tijd op vakantie. Tegelijkertijd voel je je dan weer schuldig!!!!!!!!
Gister was manlief jarig en dat was de 2e keer zonder mijn vader. 2 jaar terug hebben we nog een goede uitslag van hem gevierd en heeft mijn man zoute haring gekocht (een vishater, dus extra knap) Gister kwam ik weer langs de viskraam maar kan het gewoon niet, te pijnlijk. Mijn moeder is momenteel op vakantie dus dat maakte het (gek gezegd) ietsje makkelijker. Mijn ouders waren wel vaker rond deze tijd op vakantie. Tegelijkertijd voel je je dan weer schuldig!!!!!!!!
woensdag 17 juni 2009 om 01:27
Nacht, iedereen slaapt en huis eindelijk stil. Alle klusjes zijn vandaag gedaan en die voor morgen gepland.
En dan opeens, het gevoel dat ik uit elkaar kan barsten van verdriet, ik ben geen kind meer en dat doet zo'n pijn!
Kan hiermee bij mijn man terecht en die dikke ogen van het huilen zullen kids morgen snappen, maar dat wil ik niet!
Weet dat zij ook verdriet hebben maar juist nu zo lekker gaan....pffffff, ik heb het gewoon ff moeilijk.
Dacht dat ik rouw(-verwerking) wel "kende" en dus aankon, maar het recente verlies van mijn moeder is zo anders dan het verlies van mijn vader toen ik nog kind was....maar om beiden nu veel verdriet.
ps. ik heb een nieuwe nick aangemaakt...om hier vrijuit te kunnen praten...hoop dat jullie dat kunnen begrijpen.
En dan opeens, het gevoel dat ik uit elkaar kan barsten van verdriet, ik ben geen kind meer en dat doet zo'n pijn!
Kan hiermee bij mijn man terecht en die dikke ogen van het huilen zullen kids morgen snappen, maar dat wil ik niet!
Weet dat zij ook verdriet hebben maar juist nu zo lekker gaan....pffffff, ik heb het gewoon ff moeilijk.
Dacht dat ik rouw(-verwerking) wel "kende" en dus aankon, maar het recente verlies van mijn moeder is zo anders dan het verlies van mijn vader toen ik nog kind was....maar om beiden nu veel verdriet.
ps. ik heb een nieuwe nick aangemaakt...om hier vrijuit te kunnen praten...hoop dat jullie dat kunnen begrijpen.
woensdag 17 juni 2009 om 08:38
Passiebloempje, s'nachts komt het het hardst aan. Tenminste die ervaring heb ik. Ik viel soms uitgeput in slaap om dan na een half uurtje ineens wakker te schrikken met de gedachte 'mijn vader is er niet meer'. En dan kan je niet meer slapen en zit je uren achter het forum hier met je verdriet.
Had je hier al meegeschreven onder een andere nick?
Had je hier al meegeschreven onder een andere nick?
vrijdag 19 juni 2009 om 02:16
Dank je lapin voor je knuffel, doet me goed!
Ik heb hier nog niet eerder geschreven, ook niet onder een andere nick en eerlijk gezegd ook niet alles gelezen van iedereen die hier post.
Wel soms heel ff wat stukjes gelezen maar werd mij vaak teveel... door zoveel herkenning!
Voel me wel een beetje een inbreker, zonder zich ingelezen te hebben en zomaar wat posten!
Ik ben er eentje die het heel goed "weet" allemaal en het eigenlijk "selluf" wil doen. Herken het verdriet bij de ander en kan meestal wel verwoorden om rouw te delen en hierin te steunen. Wellicht omdat ik al zo jong met verlies van ouder heb moeten dealen...
Maar ik kan het nu niet, kan nu niet die woorden vinden en dat klinkt zo egoïstisch hier...en voor mijzelf als een soort falen.
Moet gewoon nu eerst mezelf toestaan om verdriet te hebben...herken je dat?
( als ik heel eerlijk ben dan wil ik hier schrijven dat ik.... vandaag in haar (mijn ouderlijk) huisje ben geweest, alle plantjes water heb gegeven, stofgezogen heb terwijl er niets vies was, post heb gelezen met de aanhef..."de erven van.." alles 3 keer recht heb gelegd wat al lang recht lag en al die tijd hardop tegen mama gepraat heb over dat ik haar zo mis en dat haar oudste kleinzoon over een uurtje de uitslag van zijn examen zou horen...)
En dan weer thuis....zoon geslaagd en tijd voor een feestje met drankje, lekker eten, heel veel lieve mensen om ons heen en mama in mijn/ons hart...want het leven gaat door!
Dan verman ik mezelf natuurlijk, alle ruimte voor blij kind en super trotse ouders!
Maar ik ben wel verdrietig, zie het ook in de ogen van zus (want mama was er dan bij) .....verdriet kan niet op dat moment maar wanneer wel?
Kortom verdriet moet een plek krijgen door er aan toe te "mogen" geven, weet alleen niet wanneer...
Ik heb hier nog niet eerder geschreven, ook niet onder een andere nick en eerlijk gezegd ook niet alles gelezen van iedereen die hier post.
Wel soms heel ff wat stukjes gelezen maar werd mij vaak teveel... door zoveel herkenning!
Voel me wel een beetje een inbreker, zonder zich ingelezen te hebben en zomaar wat posten!
Ik ben er eentje die het heel goed "weet" allemaal en het eigenlijk "selluf" wil doen. Herken het verdriet bij de ander en kan meestal wel verwoorden om rouw te delen en hierin te steunen. Wellicht omdat ik al zo jong met verlies van ouder heb moeten dealen...
Maar ik kan het nu niet, kan nu niet die woorden vinden en dat klinkt zo egoïstisch hier...en voor mijzelf als een soort falen.
Moet gewoon nu eerst mezelf toestaan om verdriet te hebben...herken je dat?
( als ik heel eerlijk ben dan wil ik hier schrijven dat ik.... vandaag in haar (mijn ouderlijk) huisje ben geweest, alle plantjes water heb gegeven, stofgezogen heb terwijl er niets vies was, post heb gelezen met de aanhef..."de erven van.." alles 3 keer recht heb gelegd wat al lang recht lag en al die tijd hardop tegen mama gepraat heb over dat ik haar zo mis en dat haar oudste kleinzoon over een uurtje de uitslag van zijn examen zou horen...)
En dan weer thuis....zoon geslaagd en tijd voor een feestje met drankje, lekker eten, heel veel lieve mensen om ons heen en mama in mijn/ons hart...want het leven gaat door!
Dan verman ik mezelf natuurlijk, alle ruimte voor blij kind en super trotse ouders!
Maar ik ben wel verdrietig, zie het ook in de ogen van zus (want mama was er dan bij) .....verdriet kan niet op dat moment maar wanneer wel?
Kortom verdriet moet een plek krijgen door er aan toe te "mogen" geven, weet alleen niet wanneer...
vrijdag 19 juni 2009 om 09:34
Passiebloempje, voel je niet bezwaard dat je opeens mee bent gaan schrijven. Zo zijn we allemaal begonnen hier.
Dat doet pijn, rondlopen in het huis van je moeder, alles zo vertrouwd behalve dan dat je moeder er niet meer rondloopt.
Wanneer is je moeder overleden?
Ik praat nog steeds tegen de foto van mijn vader. Hij hoort nog steeds bij mijn leven, dat wil ik niet los laten. Zolang ik hem nog steeds betrek bij alles in mijn leven is hij niet helemaal weg.
Dat doet pijn, rondlopen in het huis van je moeder, alles zo vertrouwd behalve dan dat je moeder er niet meer rondloopt.
Wanneer is je moeder overleden?
Ik praat nog steeds tegen de foto van mijn vader. Hij hoort nog steeds bij mijn leven, dat wil ik niet los laten. Zolang ik hem nog steeds betrek bij alles in mijn leven is hij niet helemaal weg.
vrijdag 19 juni 2009 om 13:13
Hee Passiebloempje,
Je bent natuurlijk van harte welkom hier! Er zitten hier inderdaad een aantal "langschrijvers" en af en toe waait er een nieuweling binnen.
Ik ben echt zo blij met dit topic, het kan je zo veel verder helpen. Juist door de herkenning en het feit dat je hier altijd en steeds maar weer mag praten over de mensen die je zo mist. Hier vind niemand dat gek, we hebben er allemaal last van. Mij helpt het echt in mijn verwerkingsproces.
Ik wilde je, net als lapin, ook al vragen wanneer je moeder overleden is. Je zit dus in hetzelfde schuitje als ik: beide ouders overleden en een leeg huis. Wij zitten nu in het laatste stadium van de hele afhandeling van de nalatenschap (oh, zo herkenbaar al die brieven met "aan de erven van"). Wij hebben gisteren het ondertekende verkoopcontract van ons ouderlijk huis gekregen en rond 10 juli gaan de sleutels over naar de nieuwe eigenaar. We moeten nog een paar spulletjes weghalen en dan is het de laatste keer dat we daar de deur uitlopen......Ik ben nu wel al een beetje gewend aan het idee dat het huis verkocht is, maar ik moet nog wennen aan de gedachte dat we er straks echt niet meer komen .
liefs van duet
Je bent natuurlijk van harte welkom hier! Er zitten hier inderdaad een aantal "langschrijvers" en af en toe waait er een nieuweling binnen.
Ik ben echt zo blij met dit topic, het kan je zo veel verder helpen. Juist door de herkenning en het feit dat je hier altijd en steeds maar weer mag praten over de mensen die je zo mist. Hier vind niemand dat gek, we hebben er allemaal last van. Mij helpt het echt in mijn verwerkingsproces.
Ik wilde je, net als lapin, ook al vragen wanneer je moeder overleden is. Je zit dus in hetzelfde schuitje als ik: beide ouders overleden en een leeg huis. Wij zitten nu in het laatste stadium van de hele afhandeling van de nalatenschap (oh, zo herkenbaar al die brieven met "aan de erven van"). Wij hebben gisteren het ondertekende verkoopcontract van ons ouderlijk huis gekregen en rond 10 juli gaan de sleutels over naar de nieuwe eigenaar. We moeten nog een paar spulletjes weghalen en dan is het de laatste keer dat we daar de deur uitlopen......Ik ben nu wel al een beetje gewend aan het idee dat het huis verkocht is, maar ik moet nog wennen aan de gedachte dat we er straks echt niet meer komen .
liefs van duet
vrijdag 19 juni 2009 om 20:48
Ach, dat lijkt me ook zo moeilijk, het huis leeghalen.
Ik hoop dat het nog erg lang duurt. Voor jullie, Duet en Passiebloem een
Hier komt het verdriet weer terug, en alle gebeurtenissen er rondom heen. In mijn klas is de moeder van een leerlinge overleden, ook aan longkanker.
Ik merk wel dat ik het minder vervelend vind tegenwoordig om overledenen te zien, het doet me veel minder.
Raar ook om sommige dingen van vorig jaar nu terug te zien bij een ander!
Ik hoop dat het nog erg lang duurt. Voor jullie, Duet en Passiebloem een
Hier komt het verdriet weer terug, en alle gebeurtenissen er rondom heen. In mijn klas is de moeder van een leerlinge overleden, ook aan longkanker.
Ik merk wel dat ik het minder vervelend vind tegenwoordig om overledenen te zien, het doet me veel minder.
Raar ook om sommige dingen van vorig jaar nu terug te zien bij een ander!
vrijdag 19 juni 2009 om 21:17
Voor allemaal maar een extra dikke voor Duet en Passiebloem. Ik heb nog een ouder maar het idee... het idee alleen al dat ze er allebei niet meer zijn en dat je afscheid moet gaan nemen van het huis. Eerst rouwen om de eerste ouder die overlijdt, dan rouwen om de tweede ouder die overlijdt en dan rouwen om de deur die je dicht moet trekken. Dat definitieve lijkt me net zo vreselijk als het rouwen om je ouders.
vrijdag 19 juni 2009 om 22:46
Passiebloem voel je echt niet bezwaard om mee te schrijven. Het kan je helpen. Ik zelf heb er ook heel veel aan. gewoon je verhaal vertellen en een stukje herkenning en begrip vinden.
Je verdriet toelaten is erg moeilijk. ik heb het zelf ook bijna een jaar weg gestopt, eerst alle anderen op regel. Nu komt bij mij de klap. Hoe moeilijk het ook is maar ik probeer nu toch een beetje aan mezelf te denken. Heel veel sterkte en een dikke knuffel.
Je verdriet toelaten is erg moeilijk. ik heb het zelf ook bijna een jaar weg gestopt, eerst alle anderen op regel. Nu komt bij mij de klap. Hoe moeilijk het ook is maar ik probeer nu toch een beetje aan mezelf te denken. Heel veel sterkte en een dikke knuffel.
maandag 22 juni 2009 om 01:38
Jeetje kom ik net terug van een leuk en druk weekend, lees ik jullie welkom, lieve woorden en krijg ik knuffels!
Pfff..dank jullie allemaal!!
Mijn moeder is begin dit jaar overleden, na een emotionele achtbaan van 7 maanden. Best snel gegaan maar die tijd lijkt wel 7 jaar....
Tijd van accepteren dat mijn gezonde, zelfstandige en sterke moeder ziek is en niet meer beter wordt.
Tijd van beslissingen nemen voor haar.
Tijd van zorgen en beseffen dat de rollen zijn omgedraaid.
Tijd van afscheid nemen....en terwijl mijn hele lijf schreeuwt van neeeeee....tegen haar zeggen:"Lieverd, ga maar...ga maar naar papa"..
En ja Lapin, praten tegen mama doet mij goed, voel dat ze dicht bij mij is en het gekke is....praat nu ook weer tegen mijn vader!
Lieve duet, je posting raakt mij....jij ook geen kind meer van...
En dan nu afscheid moeten nemen van je ouderlijk huis...pfff
Het zijn niet alle spullen waar het om gaat maar de plek waar ze staan, blind kan je alles vinden, weet je welke tree kraakt en welke niet, hoe je het kussentje op de bank moet "opproppen" om lekker te liggen, hoe het ruikt in de trapkast en dat zo anders is in die ene linnenkast....
Zooo verdrietig om hier afscheid van te moeten nemen, maar zal ik ook moeten....Van mijn moeder, van mijn vader, van mijzelf en zus als gezin in dat huisje....Afscheid van mijn liefdevolle jeugd, opgroeiende jaren en de jaren dat ik, zelf moeder...mij daar soms weer heel even kind kon voelen.
Waardevolle herinneringen in mijn hart en ziel....maar
Fussie, jij ook een ! Ja, verdriet komt terug...
Mijn vader overleed toen ik 11 jaar oud was en dat verdriet is heel, heel vaak terug gekomen...niet altijd op de "geijkte" data maar zomaar bij kleine dingen komt ie zomaar ff binnen.
Natuurlijk was mijn vader "bij" mijn huwelijk en geboorte van onze kinderen. Wat ik kan zeggen na langere tijd....het scherpe verdriet maakt plaats voor een gemis dat gewoon altijd blijft...
Door te blijven praten over mijn vader en opa van onze kinderen, kijken mijn kinderen niet vreemd op als ik opeens zeg.."en dat heb je zeker van opa....en trots dat ze dan zijn!!
Zolang je, hoe pijnlijk ook...verdriet/gemis voelt....dan is diegene niet helemaal weg maar leeft diegene voort in jouw ziel.
Zo denk ik er dan over he.....
Dank je Bobke, voor die extra dikke knuf! Met 1 zin omschrijf je alles...dat definitieve...Ja, daar moet ik nu mee dealen...
Gelukkig heb ik een lieve zus, die mij meer dan alles is! Samen hebben we besloten om alles in ONS tempo te doen!
Gaan nu zaken regelen om huisje op beider naam te zetten en dus sucessierechten betalen...Huisje bijna 2 eeuwen in familie, gaat dus echt niet zomaar de verkoop in maar als "ons" huisje
zal het toch opgeruimd en aangepast moeten worden, want moet geen "mama/papa museum worden"...! ( en dus afscheid nemen van....)
Dank je bammie, mede door jou vertel ik hier mijn verhaal en vind ik hier idd herkenning!
En stja....jij slaat die bekende spijker op z'n kop en benoemt 'm..."eerst alle anderen".....zo waar!
Met veel andere dingen kan ik echt wel mijn plekje vragen...wat zeg ik...ik krijg hem gewoon van lieve man en kinderen!
Maarrrrrrrrr....nu gaat het om verdriet en komen ze (ook wel weer heel fijn!) bij mij met hun vragen, onzekerheden en pijn.
Voorlopig ben ik er voor hen.....mijn tijd van verdriet komt wel.
Volgens mij typ ik hier nu het hele viva forum vol....
Ok, ik overdrijf, maar....dit is wel fijn!!
Lief dat jullie mij die ruimte geven.
kus passiebloem
Pfff..dank jullie allemaal!!
Mijn moeder is begin dit jaar overleden, na een emotionele achtbaan van 7 maanden. Best snel gegaan maar die tijd lijkt wel 7 jaar....
Tijd van accepteren dat mijn gezonde, zelfstandige en sterke moeder ziek is en niet meer beter wordt.
Tijd van beslissingen nemen voor haar.
Tijd van zorgen en beseffen dat de rollen zijn omgedraaid.
Tijd van afscheid nemen....en terwijl mijn hele lijf schreeuwt van neeeeee....tegen haar zeggen:"Lieverd, ga maar...ga maar naar papa"..
En ja Lapin, praten tegen mama doet mij goed, voel dat ze dicht bij mij is en het gekke is....praat nu ook weer tegen mijn vader!
Lieve duet, je posting raakt mij....jij ook geen kind meer van...
En dan nu afscheid moeten nemen van je ouderlijk huis...pfff
Het zijn niet alle spullen waar het om gaat maar de plek waar ze staan, blind kan je alles vinden, weet je welke tree kraakt en welke niet, hoe je het kussentje op de bank moet "opproppen" om lekker te liggen, hoe het ruikt in de trapkast en dat zo anders is in die ene linnenkast....
Zooo verdrietig om hier afscheid van te moeten nemen, maar zal ik ook moeten....Van mijn moeder, van mijn vader, van mijzelf en zus als gezin in dat huisje....Afscheid van mijn liefdevolle jeugd, opgroeiende jaren en de jaren dat ik, zelf moeder...mij daar soms weer heel even kind kon voelen.
Waardevolle herinneringen in mijn hart en ziel....maar
Fussie, jij ook een ! Ja, verdriet komt terug...
Mijn vader overleed toen ik 11 jaar oud was en dat verdriet is heel, heel vaak terug gekomen...niet altijd op de "geijkte" data maar zomaar bij kleine dingen komt ie zomaar ff binnen.
Natuurlijk was mijn vader "bij" mijn huwelijk en geboorte van onze kinderen. Wat ik kan zeggen na langere tijd....het scherpe verdriet maakt plaats voor een gemis dat gewoon altijd blijft...
Door te blijven praten over mijn vader en opa van onze kinderen, kijken mijn kinderen niet vreemd op als ik opeens zeg.."en dat heb je zeker van opa....en trots dat ze dan zijn!!
Zolang je, hoe pijnlijk ook...verdriet/gemis voelt....dan is diegene niet helemaal weg maar leeft diegene voort in jouw ziel.
Zo denk ik er dan over he.....
Dank je Bobke, voor die extra dikke knuf! Met 1 zin omschrijf je alles...dat definitieve...Ja, daar moet ik nu mee dealen...
Gelukkig heb ik een lieve zus, die mij meer dan alles is! Samen hebben we besloten om alles in ONS tempo te doen!
Gaan nu zaken regelen om huisje op beider naam te zetten en dus sucessierechten betalen...Huisje bijna 2 eeuwen in familie, gaat dus echt niet zomaar de verkoop in maar als "ons" huisje
zal het toch opgeruimd en aangepast moeten worden, want moet geen "mama/papa museum worden"...! ( en dus afscheid nemen van....)
Dank je bammie, mede door jou vertel ik hier mijn verhaal en vind ik hier idd herkenning!
En stja....jij slaat die bekende spijker op z'n kop en benoemt 'm..."eerst alle anderen".....zo waar!
Met veel andere dingen kan ik echt wel mijn plekje vragen...wat zeg ik...ik krijg hem gewoon van lieve man en kinderen!
Maarrrrrrrrr....nu gaat het om verdriet en komen ze (ook wel weer heel fijn!) bij mij met hun vragen, onzekerheden en pijn.
Voorlopig ben ik er voor hen.....mijn tijd van verdriet komt wel.
Volgens mij typ ik hier nu het hele viva forum vol....
Ok, ik overdrijf, maar....dit is wel fijn!!
Lief dat jullie mij die ruimte geven.
kus passiebloem
maandag 22 juni 2009 om 23:31
Hi lieve mensen,
Bedankt voor de opbeurende berichtjes. Had ik ff nodig : -)
Fijn dat je hier lekker van je af kan schrijven, ander mans verhalen kan lezen en dat we elkaar er doorheen helpen.
Passiebloempje:
Wat je zegt dat je er voor hen bent en jou tijd van verdriet wel komt.. Heel logisch van je. Maar vergeet je zelf ook niet he. Gelukkig kan je het ook delen met je zus.. Moet heel veel zijn. Dat mis ik soms wel, ik moet alles alleen doen. Maar heb wel een lief vriendje gelukkig.
Ik wens je veel sterkte..
Dikke knuffel!
Bedankt voor de opbeurende berichtjes. Had ik ff nodig : -)
Fijn dat je hier lekker van je af kan schrijven, ander mans verhalen kan lezen en dat we elkaar er doorheen helpen.
Passiebloempje:
Wat je zegt dat je er voor hen bent en jou tijd van verdriet wel komt.. Heel logisch van je. Maar vergeet je zelf ook niet he. Gelukkig kan je het ook delen met je zus.. Moet heel veel zijn. Dat mis ik soms wel, ik moet alles alleen doen. Maar heb wel een lief vriendje gelukkig.
Ik wens je veel sterkte..
Dikke knuffel!
woensdag 24 juni 2009 om 01:38
lieve Phylicia,
Hier staat nog steeds vlag (van mijn moeder) in top voor zoon, morgen voor het laatst ...maar nu voor jou!
Zoon geslaagd en jij geslaagd, dan mag die vlag van mijn mama extra wapperen!!
( als jij was langs gefietst bij mijn moeder met een lekke band dan had zij direkt plakspullen en een bakkie water gepakt, een hond had meteen vers water gekregen en een half broodje of halfje melk kreeg je van haar! Want geen winkel hier op dorp!
Moest je plassen of gewoon gezellig bij haar op het bankje willen zitten....dan kreeg je een bakkie koffie!)
Met trotst laat ik haar vlag nog een dag extra wapperen voor jou!
kus passiebloem
ps....eerste kleding kasten van mama vandaag leeg gemaakt, veel weg maar hele kleine dingen, met haar geur hier dicht bij mij...
ps...ben ik nog een keer...
Ik was wel eens bang voor mensen met foute bedoelingen..
Zij zei toen..."ach, ben gewoon mezelf, niks is bij mij te halen. heb geen waardevolle spullen of geld...."
Mama vertelde wel eens..."krijg soms emotionele verhalen op mijn bankje hier, maar elke keer komt het er op neer dat je de kunst moet verstaan om te luisteren naar elkaar, waarbij je je eigen fouten moet durven toe te geven"
Soms vroeg ze mij dan heel stilletjes.... Durf jij zo te luisteren??
Ja mama......ja, ik durf dat....zo heb jij mij dat geleerd.
Hier staat nog steeds vlag (van mijn moeder) in top voor zoon, morgen voor het laatst ...maar nu voor jou!
Zoon geslaagd en jij geslaagd, dan mag die vlag van mijn mama extra wapperen!!
( als jij was langs gefietst bij mijn moeder met een lekke band dan had zij direkt plakspullen en een bakkie water gepakt, een hond had meteen vers water gekregen en een half broodje of halfje melk kreeg je van haar! Want geen winkel hier op dorp!
Moest je plassen of gewoon gezellig bij haar op het bankje willen zitten....dan kreeg je een bakkie koffie!)
Met trotst laat ik haar vlag nog een dag extra wapperen voor jou!
kus passiebloem
ps....eerste kleding kasten van mama vandaag leeg gemaakt, veel weg maar hele kleine dingen, met haar geur hier dicht bij mij...
ps...ben ik nog een keer...
Ik was wel eens bang voor mensen met foute bedoelingen..
Zij zei toen..."ach, ben gewoon mezelf, niks is bij mij te halen. heb geen waardevolle spullen of geld...."
Mama vertelde wel eens..."krijg soms emotionele verhalen op mijn bankje hier, maar elke keer komt het er op neer dat je de kunst moet verstaan om te luisteren naar elkaar, waarbij je je eigen fouten moet durven toe te geven"
Soms vroeg ze mij dan heel stilletjes.... Durf jij zo te luisteren??
Ja mama......ja, ik durf dat....zo heb jij mij dat geleerd.
woensdag 24 juni 2009 om 09:22
[quote]passiebloempje65 schreef op 22 juni 2009 @ 01:38:
Lieve duet, je posting raakt mij....jij ook geen kind meer van...
En dan nu afscheid moeten nemen van je ouderlijk huis...pfff
Het zijn niet alle spullen waar het om gaat maar de plek waar ze staan, blind kan je alles vinden, weet je welke tree kraakt en welke niet, hoe je het kussentje op de bank moet "opproppen" om lekker te liggen, hoe het ruikt in de trapkast en dat zo anders is in die ene linnenkast....
Zooo verdrietig om hier afscheid van te moeten nemen, maar zal ik ook moeten....Van mijn moeder, van mijn vader, van mijzelf en zus als gezin in dat huisje....Afscheid van mijn liefdevolle jeugd, opgroeiende jaren en de jaren dat ik, zelf moeder...mij daar soms weer heel even kind kon voelen.
Waardevolle herinneringen in mijn hart en ziel....maar
Passiebloempje wat je hier schrijft is precies hoe ik het ook voel. Als je mijn eerdere postings leest, zul je daar waarschijnlijk veel herkenning in vinden. Je moet inderdaad afscheid nemen van je jeugd en het leven dat je als gezin daarin dat huis hebt gehad. Je neemt niet alleen afscheid van een persoon, maar van een hele fase uit je leven.
Ik vind het wel een mooi idee dat jullie het huis van je moeder zelf houden. Wij doen dat juist niet. Mijn moeder is daar ziek geworden en daar in huis gestorven. Op het moment dat zij stierf, verloor het huis zijn ziel. Vanaf dat moment was een het leeg en kil huis. Mijn vader heeft er nooit meer iets van kunnen maken. Als je er binnen kwam, hing het verdriet gewoon in de lucht. Vervolgens is hij daar ook ziek geworden en met de ambulance weggevoerd, om nooit meer thuis te komen. Ondanks alle dierbare jeugdherinneringen, overheerst bij mij en mijn zus het gevoel van verdriet en leegte in dat huis, waardoor we heel bewust er voor gekozen hebben om het huis te verkopen.
En ja het gaan opruimen van de spullen is ook zo iets. Het eerste begin is het moeilijkste, want je begint letterlijk te graven in het leven van je ouder. Soms dacht ik wel eens: kan ik dit wel maken, zomaar overal in snuffelen en alle kasten opentrekken? Bij ons was het wel duidelijk dat de tent leeg moest voor de verkoop, dus uiteindelijk begin je toch rigoreus te ruimen. Maar al met al zijn we er nu toch al negen maanden mee bezig en die tijd hebben we ook echt nodig gehad. Het heeft ons al 2 maanden gekost om een begin te maken, vooral mijn zus was er eerder nog niet aan toe, dus hebben we alles de eerste tijd gewoon gelaten zo als het was.
Neem er dus de tijd voor! We hebben de laatste uitzoekspulletjes voorlopig bij mijn zus op de zolder opgeslagen en gaan dat later op ons gemak nog eens uitzoeken.
Het is een verdrietige klus, maar ook een mooie. Want door al hun spulletjes en herinneringen door je handen te laten gaan, kom je zoveel te weten over je ouders en hoe ze geleefd hebben en dat vind ik dan weer een mooie erfenis.
Sterkte ermee!
Lieve duet, je posting raakt mij....jij ook geen kind meer van...
En dan nu afscheid moeten nemen van je ouderlijk huis...pfff
Het zijn niet alle spullen waar het om gaat maar de plek waar ze staan, blind kan je alles vinden, weet je welke tree kraakt en welke niet, hoe je het kussentje op de bank moet "opproppen" om lekker te liggen, hoe het ruikt in de trapkast en dat zo anders is in die ene linnenkast....
Zooo verdrietig om hier afscheid van te moeten nemen, maar zal ik ook moeten....Van mijn moeder, van mijn vader, van mijzelf en zus als gezin in dat huisje....Afscheid van mijn liefdevolle jeugd, opgroeiende jaren en de jaren dat ik, zelf moeder...mij daar soms weer heel even kind kon voelen.
Waardevolle herinneringen in mijn hart en ziel....maar
Passiebloempje wat je hier schrijft is precies hoe ik het ook voel. Als je mijn eerdere postings leest, zul je daar waarschijnlijk veel herkenning in vinden. Je moet inderdaad afscheid nemen van je jeugd en het leven dat je als gezin daarin dat huis hebt gehad. Je neemt niet alleen afscheid van een persoon, maar van een hele fase uit je leven.
Ik vind het wel een mooi idee dat jullie het huis van je moeder zelf houden. Wij doen dat juist niet. Mijn moeder is daar ziek geworden en daar in huis gestorven. Op het moment dat zij stierf, verloor het huis zijn ziel. Vanaf dat moment was een het leeg en kil huis. Mijn vader heeft er nooit meer iets van kunnen maken. Als je er binnen kwam, hing het verdriet gewoon in de lucht. Vervolgens is hij daar ook ziek geworden en met de ambulance weggevoerd, om nooit meer thuis te komen. Ondanks alle dierbare jeugdherinneringen, overheerst bij mij en mijn zus het gevoel van verdriet en leegte in dat huis, waardoor we heel bewust er voor gekozen hebben om het huis te verkopen.
En ja het gaan opruimen van de spullen is ook zo iets. Het eerste begin is het moeilijkste, want je begint letterlijk te graven in het leven van je ouder. Soms dacht ik wel eens: kan ik dit wel maken, zomaar overal in snuffelen en alle kasten opentrekken? Bij ons was het wel duidelijk dat de tent leeg moest voor de verkoop, dus uiteindelijk begin je toch rigoreus te ruimen. Maar al met al zijn we er nu toch al negen maanden mee bezig en die tijd hebben we ook echt nodig gehad. Het heeft ons al 2 maanden gekost om een begin te maken, vooral mijn zus was er eerder nog niet aan toe, dus hebben we alles de eerste tijd gewoon gelaten zo als het was.
Neem er dus de tijd voor! We hebben de laatste uitzoekspulletjes voorlopig bij mijn zus op de zolder opgeslagen en gaan dat later op ons gemak nog eens uitzoeken.
Het is een verdrietige klus, maar ook een mooie. Want door al hun spulletjes en herinneringen door je handen te laten gaan, kom je zoveel te weten over je ouders en hoe ze geleefd hebben en dat vind ik dan weer een mooie erfenis.
Sterkte ermee!
vrijdag 24 juli 2009 om 01:20
quote:duet schreef op 24 juni 2009 @ 09:22:
Het is een verdrietige klus, maar ook een mooie. Want door al hun spulletjes en herinneringen door je handen te laten gaan, kom je zoveel te weten over je ouders en hoe ze geleefd hebben en dat vind ik dan weer een mooie erfenis.
Sterkte ermee!
Lieve Duet, wat kan jij je verdriet hier mooi verwoorden, idd veel herkenning!
Tijd hier niet geschreven want zus en ik hebben een begin ( en mooi eind) gemaakt met mama's kleren...ik op dat moment heel sterk om beslissingen te nemen, meeste ging weg en dierbare dingen
( waar haar geur nog aan zat...) liggen nu bij mij of zus in de kast. Niet om aan te doen maar om stiekum weer ff aan te ruiken.
Eerste stap dus genomen maar merk ook dat het zwaar is om haar te moeten missen...liep vandaag door Appie H. heerlijk relaxed voor de laaste boodschapjes voor onze vakantie en opeens een flashback van vorig jaar! Hoe gestresst ik toen rond rende als kip zonder kop, van het ene gangpad naar het andere, om voor mama lekkere/nieuwe hapjes te scoren...en het gevoel dat ik zo snel mogelijk naar haar toe wilde!
Stond nu te janken bij het wc papier...
Wil nu ook naar haar toe.....pffff.....die "vakantie" van haar heeft nu wel lang genoeg geduurd, wil haar nu hier!!! Droom ook veel over haar, zie en voel haar dichtbij...gek he?
Maar goed, niet steeds zo'n emo tranendal hier hoor! Geniet van mijn gezin, vrienden en de gezelligheid dat dat met zich meebrengt. Gaan dit weekend op vakantie, genieten en ff niks hoeven...heerlijk. Hoop dat ik mijn hobby weer op kan pakken want die kist is al gepakt!
Duet en alle anderen met dit verdriet.....ik voel mij op mijn gemak hier, hoop dat anderen dit plekje ook vinden. Niet omdat het "moet" maar mag...in jouw tijd en op jouw moment.
Dank dat ik hier weer even mocht schrijven want lucht wel op!
dikke kus Passiebloem
Het is een verdrietige klus, maar ook een mooie. Want door al hun spulletjes en herinneringen door je handen te laten gaan, kom je zoveel te weten over je ouders en hoe ze geleefd hebben en dat vind ik dan weer een mooie erfenis.
Sterkte ermee!
Lieve Duet, wat kan jij je verdriet hier mooi verwoorden, idd veel herkenning!
Tijd hier niet geschreven want zus en ik hebben een begin ( en mooi eind) gemaakt met mama's kleren...ik op dat moment heel sterk om beslissingen te nemen, meeste ging weg en dierbare dingen
( waar haar geur nog aan zat...) liggen nu bij mij of zus in de kast. Niet om aan te doen maar om stiekum weer ff aan te ruiken.
Eerste stap dus genomen maar merk ook dat het zwaar is om haar te moeten missen...liep vandaag door Appie H. heerlijk relaxed voor de laaste boodschapjes voor onze vakantie en opeens een flashback van vorig jaar! Hoe gestresst ik toen rond rende als kip zonder kop, van het ene gangpad naar het andere, om voor mama lekkere/nieuwe hapjes te scoren...en het gevoel dat ik zo snel mogelijk naar haar toe wilde!
Stond nu te janken bij het wc papier...
Wil nu ook naar haar toe.....pffff.....die "vakantie" van haar heeft nu wel lang genoeg geduurd, wil haar nu hier!!! Droom ook veel over haar, zie en voel haar dichtbij...gek he?
Maar goed, niet steeds zo'n emo tranendal hier hoor! Geniet van mijn gezin, vrienden en de gezelligheid dat dat met zich meebrengt. Gaan dit weekend op vakantie, genieten en ff niks hoeven...heerlijk. Hoop dat ik mijn hobby weer op kan pakken want die kist is al gepakt!
Duet en alle anderen met dit verdriet.....ik voel mij op mijn gemak hier, hoop dat anderen dit plekje ook vinden. Niet omdat het "moet" maar mag...in jouw tijd en op jouw moment.
Dank dat ik hier weer even mocht schrijven want lucht wel op!
dikke kus Passiebloem
anoniem_64a37d22826df wijzigde dit bericht op 24-07-2009 01:55
Reden: wilde kist ...pfff..of ik nergens anders aan denk...veranderen in krat, maar hobby is veel...laat maar staan zo, mama zou daar om kunnen lachen!
Reden: wilde kist ...pfff..of ik nergens anders aan denk...veranderen in krat, maar hobby is veel...laat maar staan zo, mama zou daar om kunnen lachen!
% gewijzigd
