Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
vrijdag 8 mei 2009 om 06:00
quote:lapin schreef op 07 mei 2009 @ 23:31:
Door het lezen van het topic van Maroetje komt het allemaal weer terug bij mij. Ik weet ongeveer hoe ze zich voelt, zo machteloos. Ik voel het nu weer. Het doet pijn en ik wil hem terug. Al is het maar heel eventjes.......Wat spijt het mij dat ik zulke herinneringen naar boven breng. Ik weet dat ik er niets aan kan doen, maar toch! Dikke knuffel
Door het lezen van het topic van Maroetje komt het allemaal weer terug bij mij. Ik weet ongeveer hoe ze zich voelt, zo machteloos. Ik voel het nu weer. Het doet pijn en ik wil hem terug. Al is het maar heel eventjes.......Wat spijt het mij dat ik zulke herinneringen naar boven breng. Ik weet dat ik er niets aan kan doen, maar toch! Dikke knuffel
vrijdag 8 mei 2009 om 10:11
Hier nog zo'n emotionele muts. Toch typisch dat het verhaal bij veel rouwtopic-ers weer zo veel emoties oproept.
Ook ik ben erg bezig met het verhaal van Maroetje. Eigenlijk was het niet goed dat ik gisteravond laat nog heb zitten lezen en reageren. Daardoor stapte ik met een heel rot gevoel in bed. Maar tegelijkertijd weten allemaal wat voor rottijd Maroetje nu doormaakt en dan wil ik haar toch weer even een hart onder de riem steken. Wat is het toch moeilijk allemaal.
Maroetje voor jou.
Ook ik ben erg bezig met het verhaal van Maroetje. Eigenlijk was het niet goed dat ik gisteravond laat nog heb zitten lezen en reageren. Daardoor stapte ik met een heel rot gevoel in bed. Maar tegelijkertijd weten allemaal wat voor rottijd Maroetje nu doormaakt en dan wil ik haar toch weer even een hart onder de riem steken. Wat is het toch moeilijk allemaal.
Maroetje voor jou.
vrijdag 8 mei 2009 om 22:55
Dutchie: wat waanzinnig knap dat je dat gedaan hebt. Iets om trots op te zijn. Mijn complimenten en een dikke knuffel.
Maroetje ik heb je topic ook gevolgd en heb hetzelfde als de anderen, het komt dan allemaal weer terug. Voel je daar alsjeblieft niet schuldig om. Ik ben degene die het lees en als ik dat vervelend vind moet ik dat niet doen. Toch blijven die berichten (hoe gek dat ook klinkt) je trekken. Je weet en voelt wat de ander bezig houdt en wie weet kun je elkaar tot steun zijn. Het lezen van berichten is ook een stukje rouwverwerking. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met alles.
Ook mijn kinderen denken soms zo heel erg logisch: Zo zei mijn dochter tegen mijn moeder: Oma, je moet maar weer trouwen dan heb ik een nieuwe opa!!!!!!
Of: oma, jij bent ook al oud, dus ga je bijna dood!!!
Best even slikken!!
Aan de andere kant ook wel weer erg triest dat je kinderen op zo'n jonge leeftijd al met dit leed te maken moeten hebben. Mijn dochtertje van 4 was van de week op een ochtend erg verdrietig omdat ze "niet dood wilde worden" zo hartverscheurend. Ik vond het ook best lastig om hier een antwoord op te geven. Ik kan haar niet zeggen dat dat niet gebeurt. Ik heb gezegd dat ik hoop dat dat nog heeeeeeeel lang duurt.
Soms heb ik zelf ook wel het gevoel waar doe ik het allemaal voor. Het kan zomaar gebeurd zijn! Ik moet er voor waken dat ik dan niet teveel in mijn koppie ga zwerven en mezelf helemaal gek maak. Soms kan ik deze gedachten njiet stoppen. Hebben jullie daar ook last van??? Of ben ik de enige met deze gedachten?
Voor een ieder weer heel veel knuffels en sterkte gewenst.
Bammie
Maroetje ik heb je topic ook gevolgd en heb hetzelfde als de anderen, het komt dan allemaal weer terug. Voel je daar alsjeblieft niet schuldig om. Ik ben degene die het lees en als ik dat vervelend vind moet ik dat niet doen. Toch blijven die berichten (hoe gek dat ook klinkt) je trekken. Je weet en voelt wat de ander bezig houdt en wie weet kun je elkaar tot steun zijn. Het lezen van berichten is ook een stukje rouwverwerking. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met alles.
Ook mijn kinderen denken soms zo heel erg logisch: Zo zei mijn dochter tegen mijn moeder: Oma, je moet maar weer trouwen dan heb ik een nieuwe opa!!!!!!
Of: oma, jij bent ook al oud, dus ga je bijna dood!!!
Best even slikken!!
Aan de andere kant ook wel weer erg triest dat je kinderen op zo'n jonge leeftijd al met dit leed te maken moeten hebben. Mijn dochtertje van 4 was van de week op een ochtend erg verdrietig omdat ze "niet dood wilde worden" zo hartverscheurend. Ik vond het ook best lastig om hier een antwoord op te geven. Ik kan haar niet zeggen dat dat niet gebeurt. Ik heb gezegd dat ik hoop dat dat nog heeeeeeeel lang duurt.
Soms heb ik zelf ook wel het gevoel waar doe ik het allemaal voor. Het kan zomaar gebeurd zijn! Ik moet er voor waken dat ik dan niet teveel in mijn koppie ga zwerven en mezelf helemaal gek maak. Soms kan ik deze gedachten njiet stoppen. Hebben jullie daar ook last van??? Of ben ik de enige met deze gedachten?
Voor een ieder weer heel veel knuffels en sterkte gewenst.
Bammie
zaterdag 9 mei 2009 om 00:23
Bammie, ja, ik heb dat ook regelmatig. Dan schiet er door mijn hoofd dat het allemaal niet zo belangrijk kan zijn. We gaan toch dood. Je bent je hele leven bezig om dingen te realiseren en spullen te verzamelen en waarvoor eigenlijk? Een jaartje of 70 of met een beetje geluk 80 jaar en dan ben je er niet meer. En gaat alles toch gewoon door zonder jou.
Gelukkig denk ik zo niet altijd en heb ik ook heel veel plezier in mijn leven.
Gelukkig denk ik zo niet altijd en heb ik ook heel veel plezier in mijn leven.
zaterdag 9 mei 2009 om 11:34
lapin
Mijn kinderen zijn ook erg bang dat ik dood zal gaan en wat moetje dan zeggen?
Mijn jongste dochter heeft het nog steeds erg moeilijk met het overlijden van mijn vader. Ze huilt hier nog bijna iedere week wel een keer om en maakt alsmaar tekeningen met hartjes voor hem.
Ze probeert alles op een rijtje te krijgen. Toen ze mij verdrietig zag om het overlijden van mijn tante van de week, vroeg ze me: was zij dan ook een moeder van jou? We hebben nu in een jaar tijd vier familieleden begraven en het is voor haar niet meer bij te benen hoe het nu allemaal zit.
We hebben gisteren de begrafenis van mijn tante gehad. Enerzijds verdrietig, maar tegelijkertijd ook de gelegenheid om je familie weer eens te zien. Aangezien de meeste familie ver weg woont (Friesland) zien we die nauwelijks nog. Dus we hebben gisteren toch ook wel lol gehad en veel herinneringen opgehaald met neven en nichten.
Mijn kinderen zijn ook erg bang dat ik dood zal gaan en wat moetje dan zeggen?
Mijn jongste dochter heeft het nog steeds erg moeilijk met het overlijden van mijn vader. Ze huilt hier nog bijna iedere week wel een keer om en maakt alsmaar tekeningen met hartjes voor hem.
Ze probeert alles op een rijtje te krijgen. Toen ze mij verdrietig zag om het overlijden van mijn tante van de week, vroeg ze me: was zij dan ook een moeder van jou? We hebben nu in een jaar tijd vier familieleden begraven en het is voor haar niet meer bij te benen hoe het nu allemaal zit.
We hebben gisteren de begrafenis van mijn tante gehad. Enerzijds verdrietig, maar tegelijkertijd ook de gelegenheid om je familie weer eens te zien. Aangezien de meeste familie ver weg woont (Friesland) zien we die nauwelijks nog. Dus we hebben gisteren toch ook wel lol gehad en veel herinneringen opgehaald met neven en nichten.
dinsdag 12 mei 2009 om 07:31
Toch wel slecht geslapen vannacht. Veel nagedacht over van alles.
'k Ga vandaag de mallemolen van het ziekenhuis in. Er zit een knobbeltje onder mijn oksel. Dus op de mamacare poli krijg ik alles in een keer. Chirurg, foto, echo en mogelijk nog een punctie. Gaat wel snel. Gisteren heeft de HA me doorgestuurd en gistermiddag belde ze al dat het allemaal vandaag kon. Natuurlijk ook omdat mijn man bekend is op chirurgie. Was er gisteren nog vrij nuchter onder, maar nu gaan de zenuwen wel meespelen.
Eerder wel knobbeltjes in mijn borst gehad en die waren altijd goed. Maar onder mijn oksel vind ik het een stuk enger.
'k Ga vandaag de mallemolen van het ziekenhuis in. Er zit een knobbeltje onder mijn oksel. Dus op de mamacare poli krijg ik alles in een keer. Chirurg, foto, echo en mogelijk nog een punctie. Gaat wel snel. Gisteren heeft de HA me doorgestuurd en gistermiddag belde ze al dat het allemaal vandaag kon. Natuurlijk ook omdat mijn man bekend is op chirurgie. Was er gisteren nog vrij nuchter onder, maar nu gaan de zenuwen wel meespelen.
Eerder wel knobbeltjes in mijn borst gehad en die waren altijd goed. Maar onder mijn oksel vind ik het een stuk enger.
dinsdag 12 mei 2009 om 17:23
Zoebie,
Ik realiseer me ineens dat het toch jouw man is die nu ook nog ziek is? Hoe gaat het met jullie?
Ik had vandaag op mijn werk een gesprek met een collega, dat slecht nieuws meestal niet alleen komt.
Jij krijgt ineens ook van alles op je bordje. Ik hoop dat je ons gauw goed nieuws kunt vertellen.
Sterkte!
Ik realiseer me ineens dat het toch jouw man is die nu ook nog ziek is? Hoe gaat het met jullie?
Ik had vandaag op mijn werk een gesprek met een collega, dat slecht nieuws meestal niet alleen komt.
Jij krijgt ineens ook van alles op je bordje. Ik hoop dat je ons gauw goed nieuws kunt vertellen.
Sterkte!
dinsdag 12 mei 2009 om 18:13
Verdomme, verdomme. 't Is helemaal mis. Na de foto's kreeg ik een echo en daar had ik al in de gaten dat het niet goed zat. De radioloog kwam erbij en toen een patholoog. Ze hebben 5 puncties genomen. Na een uur een voorlopige uitslag. Er zitten 2 plekken in mijn linkerborst. Rechts is alles goed. Donderdag kom ik al in de oncologenbespreking. Daarna wordt ik nog gebeld. Vrijdag terug naar de chirurg. Dat zegt genoeg. Het knobbeltje is niks. Een ontstoken talgkliertje. Maar de chirurg wilde Godzijdank toch alle onderzoeken doen. Zij had dit ook niet verwacht. 't Is wel kut. Ben ook helemaal van slag. Krijg ik nu nog meer op mijn pad. Is het niet genoeg. Hoe gaat het nu verder? Vragen en nog geen antwoord. Manlief is helemaal van de kaart. Ja vind je het gek. Verdomme dat ons dit nu alweer moet overkomen. Niet te geloven.
Ik heb dit maar gekopieerd van het topic over manlief.
Ik heb dit maar gekopieerd van het topic over manlief.
dinsdag 12 mei 2009 om 19:34
donderdag 14 mei 2009 om 15:09
Ik zit op een telefoontje van het ziekenhuis te wachten. Bellen tussen half vier en half 8 onder of na het oncologenoverleg. Want als de officiele uitslag niet binnen is kunnen ze niets plannen. Grrr. Ben misselijk van de spanning. Ik hoop toch echt dat ik niet tot na het weekend moet wachten. Dat kunnen ze me niet aandoen. Ik wil gewoon NU weten wat me staat te wachten.
donderdag 14 mei 2009 om 19:31
Jezus het forum doet ook al raar met de Mozilla. Had dit al een half uur geleden gepost. Heb het ook gezien. En nu staat het er opeens niet meer.
Er was geen uitslag, verdomme. Moet nu wachten tot maandagmiddag. Dan om 3 uur bij de chirurg zijn. Dit is echt niet te geloven. Oncologen kunnen niets zonder die uitslagen. Jezus zeg, hoe kom ik het weekend door. Dit is toch kei en keihard. Moest er ook niet te vast op hopen dat er morgen meer bekend zou zijn. De patholoog had gezegd dat het pas maandag werd.
Kutterdekut.
Er was geen uitslag, verdomme. Moet nu wachten tot maandagmiddag. Dan om 3 uur bij de chirurg zijn. Dit is echt niet te geloven. Oncologen kunnen niets zonder die uitslagen. Jezus zeg, hoe kom ik het weekend door. Dit is toch kei en keihard. Moest er ook niet te vast op hopen dat er morgen meer bekend zou zijn. De patholoog had gezegd dat het pas maandag werd.
Kutterdekut.
donderdag 14 mei 2009 om 21:48
Dank je zoebie,
Ik had je daar inderdaad ook al gevonden. Ik denk dat het voor jou ook wat makkelijker is om de info rond jouw eigen gezondheid daar te posten, anders blijf je aan de gang.
Het is onbegrijpelijk dat je nog een heel weekend in de spanning zit, omdat ze nog niks weten!
Ik hoop dat je de tijd toch een beetje goed doorkomt en maandag dan eindelijk hoort waar je aan toe bent.
Ik lees en schrijf op jouw topic wel verder.
duet
Ik had je daar inderdaad ook al gevonden. Ik denk dat het voor jou ook wat makkelijker is om de info rond jouw eigen gezondheid daar te posten, anders blijf je aan de gang.
Het is onbegrijpelijk dat je nog een heel weekend in de spanning zit, omdat ze nog niks weten!
Ik hoop dat je de tijd toch een beetje goed doorkomt en maandag dan eindelijk hoort waar je aan toe bent.
Ik lees en schrijf op jouw topic wel verder.
duet
vrijdag 15 mei 2009 om 13:43
Ik zit gewoon in alle topics te plakken, maar 't is dan ook zult ongelofelijk goed nieuws.
Meiden jullie zullen het niet geloven.... ikzelf moet het nog door laten dringen, maar het ziekenhuis belde met de uitslag. Het is GEEN KANKER. Ik kan het zelf nog nauwelijks geloven na al die negatieve berichten van alle artsen. Maandag gaan ze verdere onderzoeken doen. Want er zitten 2 plekken en ze willen natuurlijk wel weten wat het dan is. En waarom ze zo op een dwaalspoor zijn gebracht. Ze hadden dit ook nog nooit meegemaakt. Ik moet nu om 9 uur al in het ziekenhuis zijn maandag.
We zitten hier gewoon in een hallelua stemming. Kunnen het nauwelijks geloven. Maar wat zijn we blij.
Meiden jullie zullen het niet geloven.... ikzelf moet het nog door laten dringen, maar het ziekenhuis belde met de uitslag. Het is GEEN KANKER. Ik kan het zelf nog nauwelijks geloven na al die negatieve berichten van alle artsen. Maandag gaan ze verdere onderzoeken doen. Want er zitten 2 plekken en ze willen natuurlijk wel weten wat het dan is. En waarom ze zo op een dwaalspoor zijn gebracht. Ze hadden dit ook nog nooit meegemaakt. Ik moet nu om 9 uur al in het ziekenhuis zijn maandag.
We zitten hier gewoon in een hallelua stemming. Kunnen het nauwelijks geloven. Maar wat zijn we blij.
vrijdag 15 mei 2009 om 16:42
sorry dat ik hier ff binnenval...
maar ik heb ook ff behoefte mijn verhaal kwijt te moeten...
vandaag zag ik voor het eerst namelijk de vaderdag kaarten in de winkel staan...de eerste vaderdag zonder vader.....
mijn vader is namelijk 2 maanden geleden op 55 jarige leeftijd overleden...en ik ben er nog steeds dagelijks mee bezig...
mijn moeder pas 53 die haar man met wie ze al 35 jaar samen was kwijt is geraakt...en ik 27 ineens zonder vader...
hij is 3 jaar geleden heel ziek geweest. non hodgkin. wij dachten hem toen al kwijt te zijn...gelukkig overleefde hij het...
de chemo heeft zijn hart kapot gemaakt een aangeboren afwijking is verergert en zijn hart kon het niet meer aan....dus stelde het ziekenhuis een operatie voor het ging immers zo goed met hem...met volle moed 3 maanden geleden op maandag gemeld bij ziekenhuis (hij had de vrijdag ervoor nog gewoon gewerkt!~!!!!) dinsdag operatie....alles was goed gegaan zeiden ze...woensdag gingen ze hem wakker maken..nou hij was helemaal in de war...dus hebben ze hem weer in slaap gebracht...na 2 weken weer wakker...intussen 2 hartstilstanden gehad...en een longontsteking...mocht niet van beademing af...en ging steeds slechter...na 1.5 week wakker hebben ze hem weer in slaap gebracht...hij werd niet beter...en na een paar dagen hebben ze hem laten gaan...nu 2 maanden geleden...en nu 3 maanden geleden dat we met hem gepraat hebben.
mijn vader was mijn maatje .. mijn ouders mijn alles..en zijn maar 3 mensen op deze wereld van wie ik hou mijn ouders en mijn vriend en nu is mijn vader er dus niet meer.
ik heb het er nog elke dag zo moeilijk mee.. wanneer slijt het een beetje????....
maar ik heb ook ff behoefte mijn verhaal kwijt te moeten...
vandaag zag ik voor het eerst namelijk de vaderdag kaarten in de winkel staan...de eerste vaderdag zonder vader.....
mijn vader is namelijk 2 maanden geleden op 55 jarige leeftijd overleden...en ik ben er nog steeds dagelijks mee bezig...
mijn moeder pas 53 die haar man met wie ze al 35 jaar samen was kwijt is geraakt...en ik 27 ineens zonder vader...
hij is 3 jaar geleden heel ziek geweest. non hodgkin. wij dachten hem toen al kwijt te zijn...gelukkig overleefde hij het...
de chemo heeft zijn hart kapot gemaakt een aangeboren afwijking is verergert en zijn hart kon het niet meer aan....dus stelde het ziekenhuis een operatie voor het ging immers zo goed met hem...met volle moed 3 maanden geleden op maandag gemeld bij ziekenhuis (hij had de vrijdag ervoor nog gewoon gewerkt!~!!!!) dinsdag operatie....alles was goed gegaan zeiden ze...woensdag gingen ze hem wakker maken..nou hij was helemaal in de war...dus hebben ze hem weer in slaap gebracht...na 2 weken weer wakker...intussen 2 hartstilstanden gehad...en een longontsteking...mocht niet van beademing af...en ging steeds slechter...na 1.5 week wakker hebben ze hem weer in slaap gebracht...hij werd niet beter...en na een paar dagen hebben ze hem laten gaan...nu 2 maanden geleden...en nu 3 maanden geleden dat we met hem gepraat hebben.
mijn vader was mijn maatje .. mijn ouders mijn alles..en zijn maar 3 mensen op deze wereld van wie ik hou mijn ouders en mijn vriend en nu is mijn vader er dus niet meer.
ik heb het er nog elke dag zo moeilijk mee.. wanneer slijt het een beetje????....
