Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
vrijdag 3 april 2009 om 19:59
Bedankt voor jullie berichtjes! Doet goed! (f)
Heb prima kunnen slapen, dat is het gelukkig niet. Maar ben gewoon heel moe. Het verdriet zit alleen zo van binnen en wil er maar niet uit. Het is net of ik in een ballon zit, die steeds verder wordt opgeblazen door mijn verdriet en daardoor heel erg op me drukt. Maar goed, die zal toch wel eens moeten knappen he?
Heb prima kunnen slapen, dat is het gelukkig niet. Maar ben gewoon heel moe. Het verdriet zit alleen zo van binnen en wil er maar niet uit. Het is net of ik in een ballon zit, die steeds verder wordt opgeblazen door mijn verdriet en daardoor heel erg op me drukt. Maar goed, die zal toch wel eens moeten knappen he?
zaterdag 11 april 2009 om 00:41
rouwen daar staat inderdaad geen tijd voor. je weet dat je door moet zonder je geliefde of de gene die je lief had. maar ik ervaar nog elke dag een leegte en verdriet. maar lachen kan ik af en toe ook. rouwen is met ups en downs. en inderdaad je maakt je minder druk om dingen die niet belangrijk zijn. voor iedereen heel veel sterkte,:hug: djinnie
maandag 13 april 2009 om 16:59
dames ik lees af ent oe mee..maar april is een beetje een moeilijk maand voor mij..dus ik ontloop dit topic ook...
mijn moeder komt over 2 weken langs ik kijk er zo naa ruit...maar ze heeft nu dezelfde leeftijd dat mijn vader overleed.. met elke mankementje schiet ik gelijk in de stress... zo heeft ze eind mei een dag opname om te kijken hoe haar hartspier functioneert.... ik heb er ecth nachtmerrie over.....over het af zou kunne lopen.......
dikke knuffel voor iedereen
mijn moeder komt over 2 weken langs ik kijk er zo naa ruit...maar ze heeft nu dezelfde leeftijd dat mijn vader overleed.. met elke mankementje schiet ik gelijk in de stress... zo heeft ze eind mei een dag opname om te kijken hoe haar hartspier functioneert.... ik heb er ecth nachtmerrie over.....over het af zou kunne lopen.......
dikke knuffel voor iedereen
dinsdag 14 april 2009 om 20:29
Hallo allemaal,
Ik kom ook nog eens kijken. Bij ons loopt alles wel zo'n beetje, soms een up een dan weer een down. We hebben inmiddels iemand die een bod heeft gedaan op het huis van mijn ouders. Het is alleen afwachten of er iets definitiefs uit gaat komen. Ik ben er op dit moment heel rustig onder, we zijn gisteren weer even in het huis geweest om de post op te halen en voor mij is het nu gewoon een leeg huis. Ik kom er niet graag en ik denk er ook liever niet te veel over na. Ik vraag me wel af hoe het voelt als we definitief voor de laatste keer de deur daar achter ons dichttrekken en de sleutels overhandigen.... Maar misschien duurt dat toch nog wel langer dan we denken. Gisteravond was er en documentaire op waar ik het even spaans benauwd van kreeg. Ging over een echtpaar waarvan de vrouw 3 maanden op pelgrimstocht ging en de man alleen thuis bleef. Het was al snel duidelijk dat ze in mijn geboortestreek woonden en ineens zag ik hem door mijn geboorteplaats rijden en stoppen bij mijn lagere school. Daarna kwam hij zijn moeder opzoeken in het ziekenhuis. Dit was dus het ziekenhuis waar mijn vader ook gelegen had en overleden is. Ik herkende het meteen. En dan ineens een shot: middenin de nacht de verlichte ramen van dat ziekenhuis, de bekende borden "emergency" en "afleveren goederen" en iemand die zegt: ze is overleden. Ik was in 1 klap terug in de nacht dat wij ook daar aan kwamen rijden en die ramen zagen en langs dat bord kwamen op weg naar het sterfbed van mijn vader. Mijn keel kneep dicht. Het gevoel dat je dan krijgt, is niet te beschrijven. En dan denk je leuk een documentaire te kijken over een man die alleen het huishouden moet runnen, terwijl zijn vrouw drie maanden weg is. Maar goed, we hobbelen gewoon door.
En ook van mij een dikke knuffel voor iedereen.
Ik kom ook nog eens kijken. Bij ons loopt alles wel zo'n beetje, soms een up een dan weer een down. We hebben inmiddels iemand die een bod heeft gedaan op het huis van mijn ouders. Het is alleen afwachten of er iets definitiefs uit gaat komen. Ik ben er op dit moment heel rustig onder, we zijn gisteren weer even in het huis geweest om de post op te halen en voor mij is het nu gewoon een leeg huis. Ik kom er niet graag en ik denk er ook liever niet te veel over na. Ik vraag me wel af hoe het voelt als we definitief voor de laatste keer de deur daar achter ons dichttrekken en de sleutels overhandigen.... Maar misschien duurt dat toch nog wel langer dan we denken. Gisteravond was er en documentaire op waar ik het even spaans benauwd van kreeg. Ging over een echtpaar waarvan de vrouw 3 maanden op pelgrimstocht ging en de man alleen thuis bleef. Het was al snel duidelijk dat ze in mijn geboortestreek woonden en ineens zag ik hem door mijn geboorteplaats rijden en stoppen bij mijn lagere school. Daarna kwam hij zijn moeder opzoeken in het ziekenhuis. Dit was dus het ziekenhuis waar mijn vader ook gelegen had en overleden is. Ik herkende het meteen. En dan ineens een shot: middenin de nacht de verlichte ramen van dat ziekenhuis, de bekende borden "emergency" en "afleveren goederen" en iemand die zegt: ze is overleden. Ik was in 1 klap terug in de nacht dat wij ook daar aan kwamen rijden en die ramen zagen en langs dat bord kwamen op weg naar het sterfbed van mijn vader. Mijn keel kneep dicht. Het gevoel dat je dan krijgt, is niet te beschrijven. En dan denk je leuk een documentaire te kijken over een man die alleen het huishouden moet runnen, terwijl zijn vrouw drie maanden weg is. Maar goed, we hobbelen gewoon door.
En ook van mij een dikke knuffel voor iedereen.
dinsdag 14 april 2009 om 21:00
He bah Duet, ik voel het ook meteen. Jouw vader lag toch ook in Dordrecht in hetzelfde ziekenhuis als mijn vader? Of vergis ik me weer?
Dat huis is maar een huis. Het doet even pijn, maar de herinneringen hou je even goed. Ik denk dat het goed is als het snel verkocht wordt. Nu hang je er maar tegen aan. En het is leeg, de dierbare spulletjes van je ouders zijn er niet meer.
Hou je taai
Ik ben de laatste tijd een emotioneel-incontinente trut. Ik huil of krijg een brok in mijn keel van de gekste dingen. Waar ik me momenteel het meeste druk om maak is mijn moeder. Ik heb het er moeilijk mee dat ze alleen is. Terwijl ze zich best red, naar omstandigheden doet ze het heel goed. Het is meer mijn eigen gevoel wat ik op haar projecteer.
ElMoral is al een tijdje hier bij mij. We hebben samen lange gesprekken over de dood, verlies, pijn en verdriet. Dat helpt best wel, een soort soulmate waar je goed mee kan praten. We laten soms samen s'avonds de honden uit en praten, huilen en lachen samen.
Morgen ga ik op vakantie naar Malta tot volgende week donderdag. Mijn moeder en mijn schoonmoeder komen donderdag samen aan op Malta. En dan gaan we proberen om met zijn vieren er een fijne week van te maken.
Ik laat jullie volgende week weten hoe het geweest is.
Voor iedereen een dikke knuffel en laat je niet klein krijgen. Ooit wordt alles weer een beetje beter......... anders maar toch weer goed.
Dat huis is maar een huis. Het doet even pijn, maar de herinneringen hou je even goed. Ik denk dat het goed is als het snel verkocht wordt. Nu hang je er maar tegen aan. En het is leeg, de dierbare spulletjes van je ouders zijn er niet meer.
Hou je taai
Ik ben de laatste tijd een emotioneel-incontinente trut. Ik huil of krijg een brok in mijn keel van de gekste dingen. Waar ik me momenteel het meeste druk om maak is mijn moeder. Ik heb het er moeilijk mee dat ze alleen is. Terwijl ze zich best red, naar omstandigheden doet ze het heel goed. Het is meer mijn eigen gevoel wat ik op haar projecteer.
ElMoral is al een tijdje hier bij mij. We hebben samen lange gesprekken over de dood, verlies, pijn en verdriet. Dat helpt best wel, een soort soulmate waar je goed mee kan praten. We laten soms samen s'avonds de honden uit en praten, huilen en lachen samen.
Morgen ga ik op vakantie naar Malta tot volgende week donderdag. Mijn moeder en mijn schoonmoeder komen donderdag samen aan op Malta. En dan gaan we proberen om met zijn vieren er een fijne week van te maken.
Ik laat jullie volgende week weten hoe het geweest is.
Voor iedereen een dikke knuffel en laat je niet klein krijgen. Ooit wordt alles weer een beetje beter......... anders maar toch weer goed.
woensdag 15 april 2009 om 13:24
hoi allemaal
Ben hier een hele tijd niet meer geweest, maar voel nu toch weer de behoefte om mee te schrijven als dat mag?
Ik heb een aantal maanden het topic'' moeder onverwachts overleden'' geopend...
Morgen is het 5 maanden geleden dat ze overleed. Ik heb me de afgelopen maanden erg veel op mn werk, mn nieuwe huis enzo gestort en begin nu echt te merken dat ik er doorheen zit. Ben geestelijk helemaal op, mis mijn moeder zo ongelooflijk erg... Het lijkt wel of ik het al die tijd een beetje heb weggestopt ofzo, voel me iig niet lekker.
Voor iedereen een dikke knuffel
Liefs!
Ben hier een hele tijd niet meer geweest, maar voel nu toch weer de behoefte om mee te schrijven als dat mag?
Ik heb een aantal maanden het topic'' moeder onverwachts overleden'' geopend...
Morgen is het 5 maanden geleden dat ze overleed. Ik heb me de afgelopen maanden erg veel op mn werk, mn nieuwe huis enzo gestort en begin nu echt te merken dat ik er doorheen zit. Ben geestelijk helemaal op, mis mijn moeder zo ongelooflijk erg... Het lijkt wel of ik het al die tijd een beetje heb weggestopt ofzo, voel me iig niet lekker.
Voor iedereen een dikke knuffel
Liefs!
maandag 20 april 2009 om 20:57
Ik moet even mijn ei kwijt... kreeg net een ongelofelijke vlaag verdriet over me heen. Ik was een stuk aan het wandelen en besefte me ineens keihard dat ik mijn schoonvader echt nooit meer zal spreken. Hoe kan het toch dat je je altijd beseft wat je had, en niet wat je hebt? Het is inmiddels 5 maanden geleden dat mijn schoonvader is overleden en ik dacht dat ik het redelijk verwerkt had. Mijn hemel.. ik zit er nog middenin!
Tranen knallen uit m'n kop en ik schaam me! Heb het gevoel dat als anderen zien dat je ook lol kunt hebben, ze denken dat je weer ok bent. Terwijl het pas 5 maanden geleden is! En misschien speelt het feit dat ik op het moment dat hij stierf erbij ben geweest ook wel een rol. Je ziet iemand letterlijk uit het leven stappen. Ik had daar bewust voor gekozen, blij dat ik het gedaan heb. Maar het is niet zomaar iets. Toch ook een soort van mooi-trauma waar je ook overheen moet komen. Of in ieder geval een plaats moet geven.
Ik moet er gewoon even over praten. Ik ben zondag jarig en het wordt de eerste verjaardag dat mijn schoonvader niet meer bij mij thuiskomt. Terwijl dat DE momenten waren waar we allebei van genoten.
Shit!
Juul.
Tranen knallen uit m'n kop en ik schaam me! Heb het gevoel dat als anderen zien dat je ook lol kunt hebben, ze denken dat je weer ok bent. Terwijl het pas 5 maanden geleden is! En misschien speelt het feit dat ik op het moment dat hij stierf erbij ben geweest ook wel een rol. Je ziet iemand letterlijk uit het leven stappen. Ik had daar bewust voor gekozen, blij dat ik het gedaan heb. Maar het is niet zomaar iets. Toch ook een soort van mooi-trauma waar je ook overheen moet komen. Of in ieder geval een plaats moet geven.
Ik moet er gewoon even over praten. Ik ben zondag jarig en het wordt de eerste verjaardag dat mijn schoonvader niet meer bij mij thuiskomt. Terwijl dat DE momenten waren waar we allebei van genoten.
Shit!
Juul.
maandag 20 april 2009 om 22:48
Juul,heel herkenbaar hoor! het kan je zomaar ineens overvallen op de meest onverwachte momenten. Mijn ervaring is dat het juist op de momenten waarop je verwacht dat het misgaat, zoals verjaardagen, feestdagen of andere speciale gebeurtenissen, het juist wel redelijk gaat. Naar mijn idee komt dat omdat je je schrap zet voor wat komen gaat dus al bezig bent met een of ander proces.
Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte.
dinsdag 21 april 2009 om 00:28
dinsdag 21 april 2009 om 07:47
Zo iedereen. 't Is weer even geleden. Maar weer zoveel bekende dingen. Als ik op tv een kind zie met een kaal koppie krijg ik nog steeds een brok in mijn keel. En Juul dat herken ik ook. Ik heb het als ik aan het strand ben. Ons meiske hield zo verschrikkelijk van de zee. De herinneringen overvallen me daar altijd zo. Ik heb er (al heel lang geleden) een mooi gedicht over gemaakt.
Als de golven rollend aankomen op het strand
Met de bulderende kracht van geweld
En met schuimende koppen belanden aan land
Denk ik weer aan jou mijn kleine held.
Als de wind weer raast aan de zee, oorverdovend en krachtig
Met bulderende geweld het land wordt binnengeleid
wil ik boven op de duinen staan om die storm te voelen,
zo machtig
dan denk ik weer aan jou mijn kleine meid
Als het zand dan opwaait en prikkelt op onbedekte plekken
Door de kracht van die geweldige harde wind
Zodat ik door de pijn mijn gezicht moet bedekken
Is er niemand die mijn tranen ziet om jou mijn kind
Als de dreigende wolken voorbij razen over de duinen
hef ik mijn betraande gezicht omhoog in de regenbui
Denk ik weer aan jou en hoe we samen het strand afstruinde
En later neervielen in het zand en lachten en moe waren en lui.
Herinneringen die als de wind voorbijrazen
Herinneringen koesterend als de zon
Herinneringen aan leuke momenten en ook aan dwaze
Ik wou dat ik je nog een keer voelen, ruiken of zien kon.
Je was een kind van de zee van de golven en het strand
Die herinnering raak ik nooit meer kwijt
Ik zie je nog spelen, in de branding en het zand
Aan zee staat alles even stil, vooral de tijd.
Als de golven rollend aankomen op het strand
Met de bulderende kracht van geweld
En met schuimende koppen belanden aan land
Denk ik weer aan jou mijn kleine held.
Als de wind weer raast aan de zee, oorverdovend en krachtig
Met bulderende geweld het land wordt binnengeleid
wil ik boven op de duinen staan om die storm te voelen,
zo machtig
dan denk ik weer aan jou mijn kleine meid
Als het zand dan opwaait en prikkelt op onbedekte plekken
Door de kracht van die geweldige harde wind
Zodat ik door de pijn mijn gezicht moet bedekken
Is er niemand die mijn tranen ziet om jou mijn kind
Als de dreigende wolken voorbij razen over de duinen
hef ik mijn betraande gezicht omhoog in de regenbui
Denk ik weer aan jou en hoe we samen het strand afstruinde
En later neervielen in het zand en lachten en moe waren en lui.
Herinneringen die als de wind voorbijrazen
Herinneringen koesterend als de zon
Herinneringen aan leuke momenten en ook aan dwaze
Ik wou dat ik je nog een keer voelen, ruiken of zien kon.
Je was een kind van de zee van de golven en het strand
Die herinnering raak ik nooit meer kwijt
Ik zie je nog spelen, in de branding en het zand
Aan zee staat alles even stil, vooral de tijd.
dinsdag 21 april 2009 om 11:12
Wat lief, jullie reacties. Ik voel weer volop rouw. Misschien duur het maar even. En Bammie inderdaad. Juist op de momenten dat je verwacht dat je het moeilijk gaat krijgen, kom je er goed doorheen. Op de crematie van mijn schoonvader is Venice gespeeld met het nummer "Family tree". Dat had ik uitgekozen. En toen ik een paar dagen later met mijn zus naar een concert van hen ging, had ik het helemaal niet moeilijk. Gek he?
Dat besef steeds.... Ik herinner me bij het overlijden van mijn opa, dat dat heel lang duurde. In ieder geval bij mij. Kort na het overlijden heb ik heel bewust "Komt een vrouw bij de dokter" gelezen. Mijn schoonvader heeft ook kanker gehad, alleen hij is zonder hulp gegaan. Ik had daar heel veel behoefte aan, weet niet waarom. Ik ben zo bang dat ik dingen ga vergeten, zijn stem, gezichtsuitdrukkingen, gedrag....
Wat moeilijk he? Voor iedereen een hele dikke knuffel, en wat fijn dat we er in ieder geval voor elkaar kunnen zijn.
Liefs Juul.
Dat besef steeds.... Ik herinner me bij het overlijden van mijn opa, dat dat heel lang duurde. In ieder geval bij mij. Kort na het overlijden heb ik heel bewust "Komt een vrouw bij de dokter" gelezen. Mijn schoonvader heeft ook kanker gehad, alleen hij is zonder hulp gegaan. Ik had daar heel veel behoefte aan, weet niet waarom. Ik ben zo bang dat ik dingen ga vergeten, zijn stem, gezichtsuitdrukkingen, gedrag....
Wat moeilijk he? Voor iedereen een hele dikke knuffel, en wat fijn dat we er in ieder geval voor elkaar kunnen zijn.
Liefs Juul.
dinsdag 21 april 2009 om 15:26
zoebie mooi gedicht gewoon kippevel
Bammie zo ervaar ik het ook meestal net na die dagen dat je het verwacht had...denk dat schuld gevoel daar ook een rol in speelt zoiets van ...ik kaqn niet geloven dat ik gewoon vrolijk was op zijn verjaardag....
Nog 1 week en het is 3 jaar voor mij op die dag komen mijn moeder en oom aan op het vlieg veld,..nu kijk is dus uit naar die dag terwijl ik hem altijd probeer te ontlopen
Bammie zo ervaar ik het ook meestal net na die dagen dat je het verwacht had...denk dat schuld gevoel daar ook een rol in speelt zoiets van ...ik kaqn niet geloven dat ik gewoon vrolijk was op zijn verjaardag....
Nog 1 week en het is 3 jaar voor mij op die dag komen mijn moeder en oom aan op het vlieg veld,..nu kijk is dus uit naar die dag terwijl ik hem altijd probeer te ontlopen
vrijdag 1 mei 2009 om 20:18
Hier paps 11 jaar geleden overleden en brul er nog regelmatig om! Mijn moeder heeft sinds 5 jaar een nieuwe relatie en zo langzamerhand verdwijnen steeds meer dingen van pap. Schuurtje wordt overschilderd, interieur wordt onderhanden genomen, vriendschappen van mn ouder van vroeger verwateren, noem maar op.
Wat ik beschrijf is voor jou natuurlijk helemaal niet aan de orde maar mss wel dit: ik denk nu wel 's ' had ik het indertijd maar beter aangepakt'. Toen m'n vader 5 jaar overleden was, kreeg ik een terugslag maar toen had ik het idee dat ik er niet meer mee aan kon komen bij mijn omgeving. Toch te lang geleden nu? Dat dacht ik... Helemaal onterecht natuurlijk maar zie dat maar 's in dan. Dus mijn advies: pak het goed aan. Schrijf dingen van je af als je dat aanspreekt en nog iets: jouw verdriet is net zo belangrijk als dat van je moeder. Ik zorgde enorm veel voor m'n moeder en vergat mezelf. Vraag je ook af of je moeder daar behoefte aan heeft, spreek dat uit.
Mss is het een onsamenhangend verhaal geworden maar er gaat ook zoveel door me heen nu. Mss later meer. Veel sterkte en stop het niet weg. Na 1,5 jaar mag je zeker nog rot voelen. En weet je wat... na 11 jaar ook! Sterkte...
Wat ik beschrijf is voor jou natuurlijk helemaal niet aan de orde maar mss wel dit: ik denk nu wel 's ' had ik het indertijd maar beter aangepakt'. Toen m'n vader 5 jaar overleden was, kreeg ik een terugslag maar toen had ik het idee dat ik er niet meer mee aan kon komen bij mijn omgeving. Toch te lang geleden nu? Dat dacht ik... Helemaal onterecht natuurlijk maar zie dat maar 's in dan. Dus mijn advies: pak het goed aan. Schrijf dingen van je af als je dat aanspreekt en nog iets: jouw verdriet is net zo belangrijk als dat van je moeder. Ik zorgde enorm veel voor m'n moeder en vergat mezelf. Vraag je ook af of je moeder daar behoefte aan heeft, spreek dat uit.
Mss is het een onsamenhangend verhaal geworden maar er gaat ook zoveel door me heen nu. Mss later meer. Veel sterkte en stop het niet weg. Na 1,5 jaar mag je zeker nog rot voelen. En weet je wat... na 11 jaar ook! Sterkte...
vrijdag 1 mei 2009 om 21:04
El, ik kan me heel goed voorstellen dat je na 11 jaar nog steeds af en toe verdrietig bent. Je ouders horen zo definitief bij je leven, sterker nog, je bent een stukje van je ouders.
Voor mij is het nu ondertussen 2,5 jaar geleden (ik heb dit topic een jaar geleden al geopend). Ik merk wel dat ik er niet meer de hele tijd mee bezig ben (godzijdank), maar soms steekt het ineens weer de kop op en heb je weer zo'n heimwee naar de tijd dat hij nog leefde. Het blijft een heel groot gemis.
Het heeft mij heel erg geholpen om hier te schrijven over mijn vader en mijn verdriet. Ik hoop dat jij er ook gebruik van maakt als je het nodig hebt.
Voor mij is het nu ondertussen 2,5 jaar geleden (ik heb dit topic een jaar geleden al geopend). Ik merk wel dat ik er niet meer de hele tijd mee bezig ben (godzijdank), maar soms steekt het ineens weer de kop op en heb je weer zo'n heimwee naar de tijd dat hij nog leefde. Het blijft een heel groot gemis.
Het heeft mij heel erg geholpen om hier te schrijven over mijn vader en mijn verdriet. Ik hoop dat jij er ook gebruik van maakt als je het nodig hebt.
