Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
dinsdag 24 maart 2009 om 10:54
Hoi Bianca, wat erg voor je. Ik wens je sterkte en de kracht om door te gaan. Deze eerste weken zijn zo zwaar..
Fussie, je bent niet alleen. Zulke momenten heb ik ook. Ik hou mezelf dan voor: "deze dag gaat voorbij, morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen."
Mijn moeder overleed op 13 juli, twee dagen na mijn verjaardag.
Ik wil heel graag dit jaar die hele periode rustig doorbrengen, niet te veel poespas. Maar ondertussen heb ik al een familiedag, een eventueel bezoek aan Sensation een vakantie en toch nog een klein feestje op de agenda staan...
Ik zie wat er gebeurd maar ik kan het op een of andere manier niet stoppen. Hoe harder ik zeg dat ik niets wil doen, hoe drukker ik dan ben! Voor mijn gevoel kan ik niet zeggen : "ik ga weg dat weekend" want ik heb het idee dat ik mijn vader die dag niet alleen kan laten.
Gelukkig is het nog lang geen juli dus zal er vanzelf wel een oplossing komen.
Fussie, je bent niet alleen. Zulke momenten heb ik ook. Ik hou mezelf dan voor: "deze dag gaat voorbij, morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen."
Mijn moeder overleed op 13 juli, twee dagen na mijn verjaardag.
Ik wil heel graag dit jaar die hele periode rustig doorbrengen, niet te veel poespas. Maar ondertussen heb ik al een familiedag, een eventueel bezoek aan Sensation een vakantie en toch nog een klein feestje op de agenda staan...
Ik zie wat er gebeurd maar ik kan het op een of andere manier niet stoppen. Hoe harder ik zeg dat ik niets wil doen, hoe drukker ik dan ben! Voor mijn gevoel kan ik niet zeggen : "ik ga weg dat weekend" want ik heb het idee dat ik mijn vader die dag niet alleen kan laten.
Gelukkig is het nog lang geen juli dus zal er vanzelf wel een oplossing komen.
Goblin King, Goblin King,Wherever you may be take this child of mine far away from me!
dinsdag 24 maart 2009 om 16:08
quote:dutchie1976 schreef op 23 maart 2009 @ 20:19:
fussie dikke knuffel..... het stomme is rond deze tijd doe ik het zelfe allen is het 3 jaar terug rond deze tijd.... vraag me af of ik dat altijd zal blijven doen!
Het zal ooit wel over gaan. Hoewel ik natuurlijk niet voor jou kan "praten". Bij mij heeft het 7 jaar geduurd voordat ik het niet meer deed na het overlijden van mijn moeder. Het werd ieder jaar een beetje minder. Gek genoeg heb ik er dit jaar wel weer last van gehad, waarschijnlijk omdat mijn vader is overleden. Dit keer heb ik de sterfdag van mijn moeder weer tot in detail herbeleefd en dit was dus het 8-ste jaar! Voor mijn vader moet "de eerste keer" nog komen. Het herbeleven van de rotte tijd komt er wel aan. Vorig jaar met pasen kwam ik erachter dat het thuis niet goed met hem ging en vanaf dat moment is het tot augustus een ellendige tijd geweest. Ik kijk nog niet vooruit, nu is het emotioneel hier nog redelijk rustig.
liefs voor iedereen!
fussie dikke knuffel..... het stomme is rond deze tijd doe ik het zelfe allen is het 3 jaar terug rond deze tijd.... vraag me af of ik dat altijd zal blijven doen!
Het zal ooit wel over gaan. Hoewel ik natuurlijk niet voor jou kan "praten". Bij mij heeft het 7 jaar geduurd voordat ik het niet meer deed na het overlijden van mijn moeder. Het werd ieder jaar een beetje minder. Gek genoeg heb ik er dit jaar wel weer last van gehad, waarschijnlijk omdat mijn vader is overleden. Dit keer heb ik de sterfdag van mijn moeder weer tot in detail herbeleefd en dit was dus het 8-ste jaar! Voor mijn vader moet "de eerste keer" nog komen. Het herbeleven van de rotte tijd komt er wel aan. Vorig jaar met pasen kwam ik erachter dat het thuis niet goed met hem ging en vanaf dat moment is het tot augustus een ellendige tijd geweest. Ik kijk nog niet vooruit, nu is het emotioneel hier nog redelijk rustig.
liefs voor iedereen!
dinsdag 24 maart 2009 om 17:09
Ik doe het zelfs na 14 jaar nog steeds.Op de dag van overlijden zelfs nog. Dan denk ik 's morgens.... "Goh,14 jaar geleden was ze er nog". Bizar is dat eigenlijk he. Dat steeds terug kijken. En het schuift ieder jaar op. Op de dag dat mijn man werd geopereerd voor darmkanker op 22 december was het precies 21 jaar geleden dat wij hoorden dat ons meiske leukemie had. Het was zo'n rare dag. Ik moest er de hele tijd aan denken en ook dat ze er niet meer was. En ook hoe dit weer af zou lopen. Zo onzeker. Bovendien las ik op een ander topic dat de overlevingskans van mannen met kanker in Nederland maar 36% is. Godvergeme dat is weinig. Dat betekend gewoon dat meer dan 6 op de 10 mannen eraan dood gaat. Nee we weten geen prognose. We willen dat niet weten omdat het zo weinig zegt. Ons meiske had 70%. Daarna werd het alleen maar minder. Met als gevolg..... Nou ja dat is bekend. Ik ben nu ook echt zo recalcitrant als de pest. Mijn man moet weet geopereerd worden. De chirurg wil wachten tot de chemo-kuren achter de rug zijn. Maar hij heeft zoveel pijn dat wij dat niet willen. Niet wachten tot augustus. Hij kan zo niet verder. Dat betekend dat de chemo-kuren tijdelijk stop gezet moeten worden. So what.... Dan maar een kuur van 2 weken overslaan. Hij moet nu maar eens van die pijn af. Hij valt alleen maar af. Er zijn teveel complicaties van de operatie op het ogenblik. Een stoma die niet goed zit en pijn doet. Een inkapseling van vocht tegen het heiligbeen wat vreselijk zeer doet. Hier kan hij gewoon geen vier/vijf maanden meer mee verder, Ben gewoon vanmorgen bij de chirurg eens lekker door het lint gegaan. En nu voel ik me zooooo schuldig tegenover mijn man. Thuis klagen/huilen van de pijn. Flink aan de morfine zitten en bij de chirurg doen alsof het meevalt. Ik heb vanmorgen gezegd dat hij nu maar eens eerlijk tegenover de chirurg moet zijn. JA waar de chirurg bij stond. 't Is verdikkeme wel goed ondertussen. Dat gaat al maanden zo. Hij is gewoon niet rechtuit. En we sukkelen maar voort op deze manier. En 't gaat gewoon niet meer. Dus met als gevolg dat we het morgen moeten overleggen met de oncoloog. Uitstel van de chemo en meteen een operatie, die er anders toch aan zit te komen. Beter nu en dat het dan ook vanaf nu beter gaat, dan in augustus en tot zo lang aanmodderen. Dat redt ik gewoon niet meer. Ik vlieg nu al af en toe uit de bocht van de stress. Nee ’t is verdikkeme allemaal echt niet gemakkelijk.
dinsdag 24 maart 2009 om 20:02
zoebie,..ik zou zo graag iets voor je willen doen..... het is gewoon ptver$&*% zo oneerlijk dat zoveel in jou familie kapot is gemaakt door deze rot ziekte... ik weet dat jij door"moet" maar ik kan het niet helpen door me af te vragen waar je alle kracht vandaan haalt....
hele dikke kus
Ik hoop dat jullie samen met de chirurg er uit komen wat het beste is voor je man! en dat er wat gedaan kan worden aan de pijn....
hele dikke kus
Ik hoop dat jullie samen met de chirurg er uit komen wat het beste is voor je man! en dat er wat gedaan kan worden aan de pijn....
dinsdag 24 maart 2009 om 20:44
Ach Zoebie, het is ook allemaal lang niet makkelijk! Misschien wel heel goed dat je eens bent uitgevallen, laat het de arts ook maar duidelijk worden.
Heb jij eigenlijk hulp of steun van iets of iemand?
Mijn hoofd zit zo vol, het lijkt wel of er niets meer bij kan. En ik vergeet werkelijk alles. Vandaag heeft een collega me 3x iets achterna moeten bellen. Dan had ze het net gezegd, ik loop naar mijn werkplek en was het weer vergeten totdat ze belde als reminder.
Net of ik de hele tijd dronken ben, zo voelt het.... En ze hoeven maar boe te zeggen of ik sta te bleren, ook al zo fijn... Not!
Zo raar, terwijl ik toch echt het verdriet dit jaar alle ruimte heb gegeven....
Heb jij eigenlijk hulp of steun van iets of iemand?
Mijn hoofd zit zo vol, het lijkt wel of er niets meer bij kan. En ik vergeet werkelijk alles. Vandaag heeft een collega me 3x iets achterna moeten bellen. Dan had ze het net gezegd, ik loop naar mijn werkplek en was het weer vergeten totdat ze belde als reminder.
Net of ik de hele tijd dronken ben, zo voelt het.... En ze hoeven maar boe te zeggen of ik sta te bleren, ook al zo fijn... Not!
Zo raar, terwijl ik toch echt het verdriet dit jaar alle ruimte heb gegeven....
dinsdag 24 maart 2009 om 21:03
Op dit moment mis ik dus mijn "zussie" heel erg. Met haar deelde ik altijd lief en leed. Vanmiddag nog op haar zitten mopperen. Waarom is zij er niet meer???? Vragen, vragen en geen antwoord. Verdikkeme, met mijn andere 2 zussen heb ik die band niet die ik met haar had. Die zijn allebei zo druk en mijn oudste zus is ook haar man verloren aan darmkanker. Die wil ik er ook zowiezo niet mee opzadelen.
Morgenmiddag heb ik een afspraak met Maatschappelijk werk.
Kan ik tenminste effe mijn verhaal kwijt. Ook als ze verder niets kunnen is dat voor mij al genoeg.
By the way, het hier van me afschrijven helpt wel hoor. Maar het is te groot op het ogenblik. Teveel ellende, onzekerheid, spanning. Nou ja ik kan nog wel even doorgaan.
Morgenmiddag heb ik een afspraak met Maatschappelijk werk.
Kan ik tenminste effe mijn verhaal kwijt. Ook als ze verder niets kunnen is dat voor mij al genoeg.
By the way, het hier van me afschrijven helpt wel hoor. Maar het is te groot op het ogenblik. Teveel ellende, onzekerheid, spanning. Nou ja ik kan nog wel even doorgaan.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:41
Jeetje zoebie, wat krijg je veel voor je kiezen zeg!! kan me zo goed voorstellen dat je flink uitgevallen bent. Soms kan dat zo opluchten. Knap van je dat je morgen een gesprek hebt met maatschappelijk werk, Net wat je zegt, al kan je alleen maar je verhaal kwijt. Het zou helemaal mooi zijn als je, naast het vertellen van je verhaal, er ook nog iets aan hebt.
Het enige dat ik voor je kan doen is je een knuffel geven en zeggen dat ik met je meeleef.
Fussie, voel helemaal met je mee. Ik vergeet ook veel en dat dronken gevoel ken ik ook. Dat ik ergens naar toe loop en denk wat doe ik hier!!!!! Zal er allemaal wel bijhoren. Je komt nu (tenminste ik) in zo'n fase: vorig jaar rond deze tijd...... Maar als ik de anderen mag geloven blijft dit voorlopig ook wel zo.
Wij zijn het afgelopen weekend met zijn tweetjes weg geweest en ik merk dat me dat toch wel erg goed gedaan heeft. Even los van alles en nergens over nadenken (voor zover dat kan!!)
Een dikke knuffel voor een ieder.
Het enige dat ik voor je kan doen is je een knuffel geven en zeggen dat ik met je meeleef.
Fussie, voel helemaal met je mee. Ik vergeet ook veel en dat dronken gevoel ken ik ook. Dat ik ergens naar toe loop en denk wat doe ik hier!!!!! Zal er allemaal wel bijhoren. Je komt nu (tenminste ik) in zo'n fase: vorig jaar rond deze tijd...... Maar als ik de anderen mag geloven blijft dit voorlopig ook wel zo.
Wij zijn het afgelopen weekend met zijn tweetjes weg geweest en ik merk dat me dat toch wel erg goed gedaan heeft. Even los van alles en nergens over nadenken (voor zover dat kan!!)
Een dikke knuffel voor een ieder.
woensdag 25 maart 2009 om 08:07
Ik ben weer een beetje aan het ontwaken. Heerlijk! Kennelijk hangen mijn gevoelens ook ernstig samen met hoe het hormonaal met me gaat. Logisch natuurlijk maar ik vergeet dat altijd totdat ik me weer beter voel, op de kalender kijk en denk: oh ja! Maar oh, wat fijn om me weer wat betr te voelen. Dan is het verdriet ook zo veel beter te verdragen.
Zoebie, succes vandaag met je gesprek! (f)
Zoebie, succes vandaag met je gesprek! (f)
woensdag 25 maart 2009 om 17:12
zoebie hoe is het verlopen vandaag....?
Voor veel mensen is de stap om er over te praten erg groot,..het is een bevetiging da thet niet goed met hun gaat en dat ze het alleen niet aan kunnen, zel fken ik het maar al te goed,... ik ga dus hier ook naar de "shrink" soms 1x permaand soms 1x perweek,... het luch enorm op en is ook een erge aan rader......
Fussie,..ik heb de mirena ...ik ben dus niet meer ongi maar ik kan idd aan mijn verdriet /hummeur merken hoe mijn cycles is het hangt allemaal samen...
vandaag mag dutch van het blesure bankje af en met mijn team mee renne..... joepje!!!
Voor veel mensen is de stap om er over te praten erg groot,..het is een bevetiging da thet niet goed met hun gaat en dat ze het alleen niet aan kunnen, zel fken ik het maar al te goed,... ik ga dus hier ook naar de "shrink" soms 1x permaand soms 1x perweek,... het luch enorm op en is ook een erge aan rader......
Fussie,..ik heb de mirena ...ik ben dus niet meer ongi maar ik kan idd aan mijn verdriet /hummeur merken hoe mijn cycles is het hangt allemaal samen...
vandaag mag dutch van het blesure bankje af en met mijn team mee renne..... joepje!!!
donderdag 26 maart 2009 om 17:18
Nou we modderen dus echt maar verder. Geen operatie tijdens de chemo-kuren. Die kunnen dus echt niet stop gezet worden. Teveel risico. Dus meer morfine als de pijn niet is uit te houden.
Huppetee, welja. Dat betekent dus niet fietsen deze zomer, geen leuke uitjes, niks niks niks. Hij kan dat gewoon niet aan. Gewoon verder gaan. Nou gewoon. Ik heb hem gisteren na de oncoloog gewoon meegesleurd naar een tuincentrum. En hij wou na een kwartier alweer echt naar huis. Bwhaaa. Dus niks gekocht. Nou ja het kost zowiezo al genoeg.
Bij MW ook niks bijzonders. Ze luisterde alleen naar mijn verhaal. Een jong ding van vooraan in de 20. Moet ik daar mijn hele hebben en houwen aan kwijt. Werd tijdens mijn verhaal ook nog weggeroepen. Was er dus meteen helemaal uit. Nou ja wel mijn verhaal gedaan en ze zei wel dat het niet niks was en dat ik wat meer eruit moest. Ja dat snap ik zelf ook wel. Ben er dus weinig mee opgeschoten. Dus zoals ik al zei. We modderen maar aan tot juli.
Huppetee, welja. Dat betekent dus niet fietsen deze zomer, geen leuke uitjes, niks niks niks. Hij kan dat gewoon niet aan. Gewoon verder gaan. Nou gewoon. Ik heb hem gisteren na de oncoloog gewoon meegesleurd naar een tuincentrum. En hij wou na een kwartier alweer echt naar huis. Bwhaaa. Dus niks gekocht. Nou ja het kost zowiezo al genoeg.
Bij MW ook niks bijzonders. Ze luisterde alleen naar mijn verhaal. Een jong ding van vooraan in de 20. Moet ik daar mijn hele hebben en houwen aan kwijt. Werd tijdens mijn verhaal ook nog weggeroepen. Was er dus meteen helemaal uit. Nou ja wel mijn verhaal gedaan en ze zei wel dat het niet niks was en dat ik wat meer eruit moest. Ja dat snap ik zelf ook wel. Ben er dus weinig mee opgeschoten. Dus zoals ik al zei. We modderen maar aan tot juli.
donderdag 26 maart 2009 om 17:58
donderdag 26 maart 2009 om 18:27
Hoi allemaal,
wil hier graag gaan proberen mee te schrijven. In 2004 is mijn vader plotseling overleden, nog erg jong. Oorzaak weten ze niet, maar hij was al wel aantal jaren alcoholist. Al blijf ik me voorhouden dat dat niet echt mijn vader was, hij was ziek. Ik hoop dat het me wat oplucht mee te schrijven hier. Met mijn vriend kan ik het er niet echt over hebben, die snapt het niet. En met mijn familie ook niet. Ze staan er zó anders in dan ik..
Verder voor iedereen die het moeilijk heeft, heel veel sterkte!
wil hier graag gaan proberen mee te schrijven. In 2004 is mijn vader plotseling overleden, nog erg jong. Oorzaak weten ze niet, maar hij was al wel aantal jaren alcoholist. Al blijf ik me voorhouden dat dat niet echt mijn vader was, hij was ziek. Ik hoop dat het me wat oplucht mee te schrijven hier. Met mijn vriend kan ik het er niet echt over hebben, die snapt het niet. En met mijn familie ook niet. Ze staan er zó anders in dan ik..
Verder voor iedereen die het moeilijk heeft, heel veel sterkte!
donderdag 26 maart 2009 om 21:07
Miepjee, welkom hier.
Heftig dat je vader zo jong is overleden. Het lucht werkelijk op om hier mee te schrijven. We zien je verhaal wel verschijnen.
Fijn Fussie dat je weer "ontwaakt" bent. Raar zit een mens toch in elkaar he.
Dutch succes met lopen. Fijn dat het weer mag.
Liefs aan iedereen/allemaal hier.
Zoebie
Heftig dat je vader zo jong is overleden. Het lucht werkelijk op om hier mee te schrijven. We zien je verhaal wel verschijnen.
Fijn Fussie dat je weer "ontwaakt" bent. Raar zit een mens toch in elkaar he.
Dutch succes met lopen. Fijn dat het weer mag.
Liefs aan iedereen/allemaal hier.
Zoebie
donderdag 26 maart 2009 om 21:26
Mijn verhaal, lastig om neer te zetten. Omdat het best veel is.
Mijn vader heeft altijd hoge functies bij bedrijven gehad. Toen hij werd ontslagen, was dat een grote klap. Dit is ook rond de tijd geweest dat mijn opa overleed. Sindsdien is het eigenlijk alleen maar slechter gegaan met hem. Hij ging steeds meer drinken. Vond even een andere baan maar dit bedrijft belazerde hem. Waardoor het weer steeds slechter ging. Ik denk dat ik toen een jaar of 7/8 was. Daarna is het heel schommelend gegaan een jaar of 6/7 lang. Mijn vader heeft geen werk meer gevonden, was hele dagen thuis, dronk steeds meer. Periodes ging het goed, periodes slecht. Het gezin (4 kinderen in totaal) kwam onder druk te staan. Al moet ik zeggen dat ik het heb meegemaakt maar dat mijn zus mij heeft opgevangen en afgeleid van alles. Zij is tijd full time thuis geweest om voor het huishouden en mij te zorgen. Het ging al een tijdje slechter, mijn ouders waren uit elkaar gegaan. Mijn moeder kon dit niet meer. Steeds thuis wat aantreffen. Ze is nooit gestopt met voor hem te zorgen (koken, wassen e.d.). Ze hield gewoon nog altijd ontzettend veel van hem. Ze waren ook onderweg te scheiden, omdat ook de financiele kant een puinhoop was geworden. En om nog voor ons te kunnen blijven zorgen (in die tijd woonde er nog 2 kinderen thuis, 1 al in de 20 en ik als puber) moest ze gaan scheiden omdat dan een deel van de schuld kwijt gescholden zou worden. Het contract was opgemaakt, het moest ondertekend worden. Maar dit is nooit gebeurt, mijn vader is nog getrouwd overleden. Het kwam best plotseling. Hij was 's avonds in de buurt van zijn huisje wat gaan eten, had daar veel te veel gedronken. Omdat hij niet meer zelf naar huis kon (hij viel bij het opstaan) hebben de medewerkers van het restaurant de ambulance dienst gebeld. Zij wilden hem eigenlijk meenemen naar het ziekenhuis, maar dit wilde hij per se zelf niet. Toen hebben ze hem naar huis gebracht. Mijn moeder belde elke avond nog even om te vragen hoe het ging. Deze avond nam hij dus niet op. Ze is gaan kijken samen met mijn broer (die toen inmiddels uit huis was) en trof hem op de grond aan. Ze hebben hem in bed gelegd en is de volgende ochtend gaan kijken. Daar lag hij half uit bed, met wat bloed om zijn mond. Dit was opzich niet raar, mijn vader had continu een bloedneus. Onder luid protest en met behulp van de huisarts is hij naar het ziekenhuis overgebracht, waar hij na een hart stilstand kunstmatig in coma is gehouden tot hij de volgende ochtend om 6 uur overleed.
Sorry voor de lap tekst.
Liefs..
Mijn vader heeft altijd hoge functies bij bedrijven gehad. Toen hij werd ontslagen, was dat een grote klap. Dit is ook rond de tijd geweest dat mijn opa overleed. Sindsdien is het eigenlijk alleen maar slechter gegaan met hem. Hij ging steeds meer drinken. Vond even een andere baan maar dit bedrijft belazerde hem. Waardoor het weer steeds slechter ging. Ik denk dat ik toen een jaar of 7/8 was. Daarna is het heel schommelend gegaan een jaar of 6/7 lang. Mijn vader heeft geen werk meer gevonden, was hele dagen thuis, dronk steeds meer. Periodes ging het goed, periodes slecht. Het gezin (4 kinderen in totaal) kwam onder druk te staan. Al moet ik zeggen dat ik het heb meegemaakt maar dat mijn zus mij heeft opgevangen en afgeleid van alles. Zij is tijd full time thuis geweest om voor het huishouden en mij te zorgen. Het ging al een tijdje slechter, mijn ouders waren uit elkaar gegaan. Mijn moeder kon dit niet meer. Steeds thuis wat aantreffen. Ze is nooit gestopt met voor hem te zorgen (koken, wassen e.d.). Ze hield gewoon nog altijd ontzettend veel van hem. Ze waren ook onderweg te scheiden, omdat ook de financiele kant een puinhoop was geworden. En om nog voor ons te kunnen blijven zorgen (in die tijd woonde er nog 2 kinderen thuis, 1 al in de 20 en ik als puber) moest ze gaan scheiden omdat dan een deel van de schuld kwijt gescholden zou worden. Het contract was opgemaakt, het moest ondertekend worden. Maar dit is nooit gebeurt, mijn vader is nog getrouwd overleden. Het kwam best plotseling. Hij was 's avonds in de buurt van zijn huisje wat gaan eten, had daar veel te veel gedronken. Omdat hij niet meer zelf naar huis kon (hij viel bij het opstaan) hebben de medewerkers van het restaurant de ambulance dienst gebeld. Zij wilden hem eigenlijk meenemen naar het ziekenhuis, maar dit wilde hij per se zelf niet. Toen hebben ze hem naar huis gebracht. Mijn moeder belde elke avond nog even om te vragen hoe het ging. Deze avond nam hij dus niet op. Ze is gaan kijken samen met mijn broer (die toen inmiddels uit huis was) en trof hem op de grond aan. Ze hebben hem in bed gelegd en is de volgende ochtend gaan kijken. Daar lag hij half uit bed, met wat bloed om zijn mond. Dit was opzich niet raar, mijn vader had continu een bloedneus. Onder luid protest en met behulp van de huisarts is hij naar het ziekenhuis overgebracht, waar hij na een hart stilstand kunstmatig in coma is gehouden tot hij de volgende ochtend om 6 uur overleed.
Sorry voor de lap tekst.
Liefs..
donderdag 26 maart 2009 om 21:36
Jeetje Miepjee wat een drama. Wat erg zeg. Ook voor jullie als gezin.
Ik hoop dat je het een beetje kunt verwerken. t Is niet mis.
Hoe ben je er nu zelf onder? Woon je samen met je vriend of nog thuis?
Oh en aan lappen tekst zijn we hier wel gewend hoor. Juist goed dat je het zo kunt omschrijven.
Liefs Zoebie.
Ik hoop dat je het een beetje kunt verwerken. t Is niet mis.
Hoe ben je er nu zelf onder? Woon je samen met je vriend of nog thuis?
Oh en aan lappen tekst zijn we hier wel gewend hoor. Juist goed dat je het zo kunt omschrijven.
Liefs Zoebie.
donderdag 26 maart 2009 om 21:44
Zoebie dankjewel voor je lieve reactie!
Ik woon nu samen met mijn vriend .
Ik zelf ben er verassend "koel" onder. Er komt weinig emotie naar boven, alleen op hele zeldzame momenten. Maar dat is ook meteen mijn manko. Ik ben er onbewust heel veel mee bzig en juist omdat ik het er niet uit kan gooien, kost het me zoveel energie. Ik ben na die tijd gewoon doorgelopen. Heb mijn havo afgemaakt en ben voor mijn studie een jaar gaan werken. En daar kwam de klap. Na een paar maanden werken trok ik het allemaal niet goed meer, en ben naar een peut gegaan. Die kwam op de conclusie dat ik tegen een burn out aanzat. Mede omdat ik thuis de verantwoordelijkheid op me had genomen qua huishouden (schoonmaken, was e.d.). Ik vond dit niet erg, mijn moeder had het druk en moeilijk genoeg haar hoofd boven water te houden. Het is wel een van de redenen geweest dat ik uit huis ben gegaan, ik had geen rust en veel strijd met mijn moeder. En waarschijnlijk doordat ik het ineens rustiger kreeg, werd ik moe en werd ook het werken me teveel. Ik ben toen ook vervroegd gestopt met werken. Ik zou eigenlijk tot augustus doorwerken en in september starten met de studie. Maar ik ben in juli gestopt. En wel begonnen met de studie. De sessies me de peut heb ik inmiddels afgerond, al voel ik wel dat ik er nog niet ben.
Door hier mee te schrijven en eigen ervaringen te delen hoop ik dat het wat meer gaat leven bij me, wat meer gaat doordringen en dat ik het kan gaan verwerken. Want dat doe ik nu nog steeds niet.
Liefs
Ik woon nu samen met mijn vriend .
Ik zelf ben er verassend "koel" onder. Er komt weinig emotie naar boven, alleen op hele zeldzame momenten. Maar dat is ook meteen mijn manko. Ik ben er onbewust heel veel mee bzig en juist omdat ik het er niet uit kan gooien, kost het me zoveel energie. Ik ben na die tijd gewoon doorgelopen. Heb mijn havo afgemaakt en ben voor mijn studie een jaar gaan werken. En daar kwam de klap. Na een paar maanden werken trok ik het allemaal niet goed meer, en ben naar een peut gegaan. Die kwam op de conclusie dat ik tegen een burn out aanzat. Mede omdat ik thuis de verantwoordelijkheid op me had genomen qua huishouden (schoonmaken, was e.d.). Ik vond dit niet erg, mijn moeder had het druk en moeilijk genoeg haar hoofd boven water te houden. Het is wel een van de redenen geweest dat ik uit huis ben gegaan, ik had geen rust en veel strijd met mijn moeder. En waarschijnlijk doordat ik het ineens rustiger kreeg, werd ik moe en werd ook het werken me teveel. Ik ben toen ook vervroegd gestopt met werken. Ik zou eigenlijk tot augustus doorwerken en in september starten met de studie. Maar ik ben in juli gestopt. En wel begonnen met de studie. De sessies me de peut heb ik inmiddels afgerond, al voel ik wel dat ik er nog niet ben.
Door hier mee te schrijven en eigen ervaringen te delen hoop ik dat het wat meer gaat leven bij me, wat meer gaat doordringen en dat ik het kan gaan verwerken. Want dat doe ik nu nog steeds niet.
Liefs
zaterdag 28 maart 2009 om 00:02
Miepjee, wat een verhaal zeg! Niet niks wat je hebt meegemaakt. En vooral als puber zijnde. Je voelt je enorm verantwoordelijk voor dingen waar je eigenlijk nog niet aan toe bent. Lijkt me behoorlijk heftig allemaal. Dat je alleen op zeldzame momenten verdriet "uit" herken ik wel. Je hebt zeker wel verdriet maar dat zit zo diep van binnen. Schrijf hier lekker mee, het kan al zoveel schelen om gewoon je gedachten en gevoelens hier neer te zetten. Enne.....lappen tekst zijn helemaal niet erg, gewoon lekker schrijven!!
Fussie, heerlijk dat je weer een beetje aan het ontwaken bent. Die hormonen ook!!! Herkenbaar, ik heb daar denk ik ook wel wat last van.
Zoebie, kun je niet, net als wat dutchie schrijft, om een ander vragen. Begin 20 lijkt me toch wel erg jong om dit soort dingen bij de kop te hebben. Ik weet het, ze moeten het leren en ze zullen best wel goed zijn maar er moet, naar mijn idee, toch ook wel een klik zijn. Het is niet niks wat hier op tafel komt. Enne..........het gaat om jou!!! Jij bent belangrijk! Jij moet je er goed bij voelen en als dat bij deze persoon niet het geval is kun je dat naar mijn idee aangeven. Ik vind het zo knap van je dat je hulp vraagt en zou het zo zonde vinden als dat niet het gewenste resultaat heeft om het feit dat het door een persoon komt. Ik vind het ook niet netjes dat zo'n iemand tijdens een gesprek een ander gesprek heeft, in welke vorm dan ook. Dat kun je niet maken!!!!
Dutch, hoe is het rennen gegaan????
Lapin, hoe is het met je plantjes????
Fijn weekend voor een ieder en heel veel sterkte en knuffels voor iedereen.
Bammie.
Fussie, heerlijk dat je weer een beetje aan het ontwaken bent. Die hormonen ook!!! Herkenbaar, ik heb daar denk ik ook wel wat last van.
Zoebie, kun je niet, net als wat dutchie schrijft, om een ander vragen. Begin 20 lijkt me toch wel erg jong om dit soort dingen bij de kop te hebben. Ik weet het, ze moeten het leren en ze zullen best wel goed zijn maar er moet, naar mijn idee, toch ook wel een klik zijn. Het is niet niks wat hier op tafel komt. Enne..........het gaat om jou!!! Jij bent belangrijk! Jij moet je er goed bij voelen en als dat bij deze persoon niet het geval is kun je dat naar mijn idee aangeven. Ik vind het zo knap van je dat je hulp vraagt en zou het zo zonde vinden als dat niet het gewenste resultaat heeft om het feit dat het door een persoon komt. Ik vind het ook niet netjes dat zo'n iemand tijdens een gesprek een ander gesprek heeft, in welke vorm dan ook. Dat kun je niet maken!!!!
Dutch, hoe is het rennen gegaan????
Lapin, hoe is het met je plantjes????
Fijn weekend voor een ieder en heel veel sterkte en knuffels voor iedereen.
Bammie.
maandag 30 maart 2009 om 19:38
dankjewel Bammie. Het niet uiten, alleen op sommige momenten, wordt door je omgeving gewoon raar geacht. De week na het overlijden van mijn vader was ik vrij vorlijk. Tuurlijk wel bedrukt, maar toch vrolijk. Je wordt dan zo raar aangekeken. Ik ben echt niet blij met de dood van mijn vader, ik vind het ook (nogsteeds) héél erg. Maar ik werd door mijn omgeving onzeker, moest ik niet ook net als iedereen bakken huilen en instorten? Zo lastig, vooral toen op die leeftijd.
Zoebie, ik begrijp dat je je niet happy voelt bij je mw..Om een ander vragen is echt geen schande hoor. Ik studder pedagogiek, een iets andere richting, maar we doen ook dezelfde dingen als mw. En ons wordt ook al geleerd dat wanneer iemand om een ander vertrouwenspersoon vraagt, dit heel normaal is en nooit persoonlijk gezien moet worden. De manier van doen en praten, de klik die er wel of niet is alles is zo persoonlijk. En eigenlijk vind ik dat iemand van 20 nog even met een ervaren mw moet meelopen, 20 is veel te jong om al met zulke materie aan de slag te gaan.
Zoebie, ik begrijp dat je je niet happy voelt bij je mw..Om een ander vragen is echt geen schande hoor. Ik studder pedagogiek, een iets andere richting, maar we doen ook dezelfde dingen als mw. En ons wordt ook al geleerd dat wanneer iemand om een ander vertrouwenspersoon vraagt, dit heel normaal is en nooit persoonlijk gezien moet worden. De manier van doen en praten, de klik die er wel of niet is alles is zo persoonlijk. En eigenlijk vind ik dat iemand van 20 nog even met een ervaren mw moet meelopen, 20 is veel te jong om al met zulke materie aan de slag te gaan.
woensdag 1 april 2009 om 20:01
Inderdaad, je omgeving verwacht bepaalde dingen van je en als je daar op een of andere manier niet aan voldoet word dat raar gevonden. Ieder gaat er op zijn eigen manier mee om, niks is goed of fout, het is jouw manier. Ik weet nog toen mijn opa overleed, 16 jaar geleden, we dat allemaal heel erg vonden, het was zeer plotseling en hadden allemaal veel verdriet. Mijn broer is toen die avond gaan stappen, ik zou daar niet aan moeten denken maar voor mijn broer was dat zijn manier. Helemaal prima.
Hoe gaat het verder met een ieder?
Hoe gaat het verder met een ieder?
donderdag 2 april 2009 om 21:57
Lieve Fussie,
Een dikke knuffel van een (helaas) ervaringsdeskundige.
Hoe je het ook wend of keert: het blijft gewoon heel klote en verdrietig. Door herinneringen die boven komen en vrienden die je sterkte wensen (heel lief en fijn, maar je gaat er daardoor wel nog meer bij stilstaan)
Je aandacht voor het moment en je verdriet zegt in elk geval hoeveel je van haar houdt.
Liefs Aki
Een dikke knuffel van een (helaas) ervaringsdeskundige.
Hoe je het ook wend of keert: het blijft gewoon heel klote en verdrietig. Door herinneringen die boven komen en vrienden die je sterkte wensen (heel lief en fijn, maar je gaat er daardoor wel nog meer bij stilstaan)
Je aandacht voor het moment en je verdriet zegt in elk geval hoeveel je van haar houdt.
Liefs Aki
