Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
zaterdag 14 maart 2009 om 22:58
Bedankt voor je reactie Zoebie.
Het is alleen al fijn om gewoon te lezen idd dat je zeker niet de enige bent die met zulke gevoelens rondloopt.
Ik heb wel vrienden waarvan ik weet dat ik bij ze terecht kan, maar op de een of andere manier heb ik ze echt op een afstandje gehouden sinds vorig jaar en lijkt het net alsof je een beetje "uit mekaar groeit" omdat ik gewoon met totaal andere dingen bezig ben en me druk om maak dan hun. Maar ja misschien is dat maar gewoon een fase.
Ik las je verhaal van 11-03 en dat is heftig. Ik vind het echt onbegrijpelijk dat er zo weinig rekening met je gevoelens wordt gehouden. Je voelt zelf wel wanneer het je te veel wordt en dan zou je gewoon naar jezelf moeten kunnen luisteren, maar daar begrijpen ze daar blijkbaar niet veel van.
Ben je al naar de maatschappelijk werk geweest? Of misschien via de huisarts kun je vaak doorverwezen worden naar een therapeut die naar je verhaal kan luisteren en je tips kan geven hoe je met zo´n werksituatie om kan gaan. Sterkte ermee iig.
Ik heb nog een vraagje waarop iemand misschien een tip voor heeft:
3 maanden nadat mijn vader was overleden zouden wij zijn as uit gaan strooien op Texel (daar was ie heel graag) We hadden met de hele fam. een huisje gehuurd en de avond van tevoren kwam mijn broer er ineens mee dat hij het niet wilde. hij kon het niet. We zijn toen toch gegaan en hebben het daar nog een keer met zn allen besproken. Omdat hij het er echt zo moeilijk mee had, hebben we gezamelijk besloten om het uit te stellen tot volgend jaar (nu dus deze lente) Ik baalde hier heel erg van, want ik had er zo tegenop gezien en er eindelijk "vrede" mee gevonden dat het nu ging gebeuren, maar ja je wilt ook niet dat je broer zich nog ongelukkiger voelt. Maar dus de afspraak gemaakt dat het deze lente wel ging gebeuren.
Nu is het alweer bijna zover en begon ik erover om een datum vast te leggen waarop iedereen kon en nu vertelde hij dat hij het helemaal niet meer wil.
ik snap echt van hem uit dat hij het super moeilijk vindt, en we moeten er zeker over praten. Maar aan de andere kant hebben we dit gewoon afgesproken en ik weet dat mijn vader dit gewild zou hebben. Ik moet er niet aan denken dat het niet zou gebeuren.
Nu zitten we dus met een groot probleem, want wie zn wens wordt het? Ik weet niet of iemand hier een beetje ervaring mee heeft, of er goede ideeen over heeft hoe je zoiets het beste kan bespreken....
Iedereen verder een fijn weekend!
Het is alleen al fijn om gewoon te lezen idd dat je zeker niet de enige bent die met zulke gevoelens rondloopt.
Ik heb wel vrienden waarvan ik weet dat ik bij ze terecht kan, maar op de een of andere manier heb ik ze echt op een afstandje gehouden sinds vorig jaar en lijkt het net alsof je een beetje "uit mekaar groeit" omdat ik gewoon met totaal andere dingen bezig ben en me druk om maak dan hun. Maar ja misschien is dat maar gewoon een fase.
Ik las je verhaal van 11-03 en dat is heftig. Ik vind het echt onbegrijpelijk dat er zo weinig rekening met je gevoelens wordt gehouden. Je voelt zelf wel wanneer het je te veel wordt en dan zou je gewoon naar jezelf moeten kunnen luisteren, maar daar begrijpen ze daar blijkbaar niet veel van.
Ben je al naar de maatschappelijk werk geweest? Of misschien via de huisarts kun je vaak doorverwezen worden naar een therapeut die naar je verhaal kan luisteren en je tips kan geven hoe je met zo´n werksituatie om kan gaan. Sterkte ermee iig.
Ik heb nog een vraagje waarop iemand misschien een tip voor heeft:
3 maanden nadat mijn vader was overleden zouden wij zijn as uit gaan strooien op Texel (daar was ie heel graag) We hadden met de hele fam. een huisje gehuurd en de avond van tevoren kwam mijn broer er ineens mee dat hij het niet wilde. hij kon het niet. We zijn toen toch gegaan en hebben het daar nog een keer met zn allen besproken. Omdat hij het er echt zo moeilijk mee had, hebben we gezamelijk besloten om het uit te stellen tot volgend jaar (nu dus deze lente) Ik baalde hier heel erg van, want ik had er zo tegenop gezien en er eindelijk "vrede" mee gevonden dat het nu ging gebeuren, maar ja je wilt ook niet dat je broer zich nog ongelukkiger voelt. Maar dus de afspraak gemaakt dat het deze lente wel ging gebeuren.
Nu is het alweer bijna zover en begon ik erover om een datum vast te leggen waarop iedereen kon en nu vertelde hij dat hij het helemaal niet meer wil.
ik snap echt van hem uit dat hij het super moeilijk vindt, en we moeten er zeker over praten. Maar aan de andere kant hebben we dit gewoon afgesproken en ik weet dat mijn vader dit gewild zou hebben. Ik moet er niet aan denken dat het niet zou gebeuren.
Nu zitten we dus met een groot probleem, want wie zn wens wordt het? Ik weet niet of iemand hier een beetje ervaring mee heeft, of er goede ideeen over heeft hoe je zoiets het beste kan bespreken....
Iedereen verder een fijn weekend!
zaterdag 14 maart 2009 om 23:05
Hoi Lila,
Wat een dubbel verlies nu je moeder haar moeder heeft verloren en nu je vader in zo´n korte tijd.
Het is niet te omschrijven hoe het voelt om je vader zo plotseling te verliezen. En om het verdriet van je moeder te zien als je zo weinig voor haar kunt doen.
Ik ben hier ook net nieuw en het is inderdaad fijn om gewoon dingen te lezen die zo herkenbaar zijn.
Fijn dat je dat gevoel ook zo ervaart.
Ik wens je veel sterkte.
Wat een dubbel verlies nu je moeder haar moeder heeft verloren en nu je vader in zo´n korte tijd.
Het is niet te omschrijven hoe het voelt om je vader zo plotseling te verliezen. En om het verdriet van je moeder te zien als je zo weinig voor haar kunt doen.
Ik ben hier ook net nieuw en het is inderdaad fijn om gewoon dingen te lezen die zo herkenbaar zijn.
Fijn dat je dat gevoel ook zo ervaart.
Ik wens je veel sterkte.
zaterdag 14 maart 2009 om 23:08
Elmoral, ik vind het niet a sociaal hoor, ik begrijp het heel goed. Het kost je heel veel verkeerde eenrgie om met die mensen om te gaan. Je kunt die energie veel beter gebruiken voor zaken die voor jou belangrijk zijn. En een jaar, wat is nou een jaar. Ik denk inderdaad ook dat mensen die dat zeggen het zelf niet hebben meegemaakt. Trouwens ook voor mij geld dat dat het enige positieve is aan zijn dood, anders had ik deze "wijsheid" misschien in de komende tien jaar vergaard, nou liever tien jaar er over doen en mijn vader terug dan deze treurnis.
Imna, welkom hier op het forum, ik hoop dat je veel steun kunt vinden hier. Het zijn (helaas) allemaal mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en dan heb je vaak aan een half woord al genoeg. Vaak alleen al de herkenning geeft een zucht van verlichting heb ik gemerkt. Er wordt inderdaad na ongeveer 3 maanden niet zoveel meer naar gevraagd terwijl je dan zelf zo ongeveer pas uit die roes komt. Ik had steeds het idee dat mijn vader op vakantie was en ieder moment terug kon komen. Ik denk dat een heleboel mensen ook niet durven te vragen, bang voor de reactie of niet weten wat te zeggen. Ik maak me daar tegenwoordig minder druk om (zou nog wel veeeeeel beter kunnen maar goed, ik ben ook maar een gevoelsmens) het is eigenlijk verspilde energie.
Zoebie ik ben erg onder de indruk van je verhaal over je dochter, knap dat ze zo duidelijk aan kon geven wat ze wilde. Het was echt haar eigen stukje.
Voor een ieder veel sterkte en toch ook nog een fijn weekend.
Liefs.
Imna, welkom hier op het forum, ik hoop dat je veel steun kunt vinden hier. Het zijn (helaas) allemaal mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en dan heb je vaak aan een half woord al genoeg. Vaak alleen al de herkenning geeft een zucht van verlichting heb ik gemerkt. Er wordt inderdaad na ongeveer 3 maanden niet zoveel meer naar gevraagd terwijl je dan zelf zo ongeveer pas uit die roes komt. Ik had steeds het idee dat mijn vader op vakantie was en ieder moment terug kon komen. Ik denk dat een heleboel mensen ook niet durven te vragen, bang voor de reactie of niet weten wat te zeggen. Ik maak me daar tegenwoordig minder druk om (zou nog wel veeeeeel beter kunnen maar goed, ik ben ook maar een gevoelsmens) het is eigenlijk verspilde energie.
Zoebie ik ben erg onder de indruk van je verhaal over je dochter, knap dat ze zo duidelijk aan kon geven wat ze wilde. Het was echt haar eigen stukje.
Voor een ieder veel sterkte en toch ook nog een fijn weekend.
Liefs.
zondag 15 maart 2009 om 13:58
Ach gosh, wat een verdrietige verhalen weer hier. Het zal allemaal wel bij het leven horen, maar toch.
Het zijn allemaal zulke verdrietige verhalen, waar de gewone omgeving al zo weinig interesse meer in toont. Ik snap niet zo goed waarom dat is. Bang om er naar te vragen, simpelweg vergeten?
Hier is het een reis terug in de tijd momenteel, steeds de 'één jaar geleden-reis'. Mijn vader heeft er ook heel veel last van, dus ik bel wat vaker. Dit weekend was ik met vrienden weg, maar echt genieten was soms zo moeilijk, zeker als ik net even met papa gebeld had. Ben eigenlijk blij dat ik weer thuis ben. Verdriet voelen maakt vaak zo eenzaam.
Zoon is vorig jaar overal bij betrokken. Ik zal nooit vergeten wat hij zei toen we, buiten bij de parkeerplaats, naast een strook gras, van het ziekenhuis zei toen hij hoorde dat zijn Beppe dood zou gaan: "oh, gaan we Beppe dan hier begraven?". Hilarisch moment in een verdrietige situatie
Mijn mama was thuis opgebaard, dus hij kon regelmatig even gaan kijken. Was voor hem heel gewoon. Hij snapte ook echt goed dat het alleen nog maar haar lichaam was, verder niets meer. Op het laatst moest zijn schilderij nog mee in de kist, dus die is op het laatste moment nog meegegaan.
Nu praat hij nog regelmatig over haar, ik merk dat hij er nog veel over nadenkt. Soms is hij ook bang als mensen naar het ziekenhuis moeten, bang dat ze daar dood gaan.
Ik droom al een aantal nachten over mama. Ze is er dan gewoon, zoals ze was.
De tafel ligt vol met tranen, ik ga maar eens warme chocomelk maken voor mezelf.
Het zijn allemaal zulke verdrietige verhalen, waar de gewone omgeving al zo weinig interesse meer in toont. Ik snap niet zo goed waarom dat is. Bang om er naar te vragen, simpelweg vergeten?
Hier is het een reis terug in de tijd momenteel, steeds de 'één jaar geleden-reis'. Mijn vader heeft er ook heel veel last van, dus ik bel wat vaker. Dit weekend was ik met vrienden weg, maar echt genieten was soms zo moeilijk, zeker als ik net even met papa gebeld had. Ben eigenlijk blij dat ik weer thuis ben. Verdriet voelen maakt vaak zo eenzaam.
Zoon is vorig jaar overal bij betrokken. Ik zal nooit vergeten wat hij zei toen we, buiten bij de parkeerplaats, naast een strook gras, van het ziekenhuis zei toen hij hoorde dat zijn Beppe dood zou gaan: "oh, gaan we Beppe dan hier begraven?". Hilarisch moment in een verdrietige situatie
Mijn mama was thuis opgebaard, dus hij kon regelmatig even gaan kijken. Was voor hem heel gewoon. Hij snapte ook echt goed dat het alleen nog maar haar lichaam was, verder niets meer. Op het laatst moest zijn schilderij nog mee in de kist, dus die is op het laatste moment nog meegegaan.
Nu praat hij nog regelmatig over haar, ik merk dat hij er nog veel over nadenkt. Soms is hij ook bang als mensen naar het ziekenhuis moeten, bang dat ze daar dood gaan.
Ik droom al een aantal nachten over mama. Ze is er dan gewoon, zoals ze was.
De tafel ligt vol met tranen, ik ga maar eens warme chocomelk maken voor mezelf.
zondag 15 maart 2009 om 15:33
"Veronderstel dat de heldere, twinkelende sterren die de nachtelijke hemel tot leven brengen, ramen zijn die een uitkijk bieden op de hemel.
Op die speciale momenten dat wij onze wensen richten tot die sterren, hopen wij dat onze geliefden die wij verloren hebben, gelukkig, veilig en vrij zijn.
Misschien kijken zij ook wel naar diezelfde sterren vanaf de andere kant, en wensen zij ons hetzelfde toe....vergezeld van al hun liefde."
Op die speciale momenten dat wij onze wensen richten tot die sterren, hopen wij dat onze geliefden die wij verloren hebben, gelukkig, veilig en vrij zijn.
Misschien kijken zij ook wel naar diezelfde sterren vanaf de andere kant, en wensen zij ons hetzelfde toe....vergezeld van al hun liefde."
zondag 15 maart 2009 om 15:39
Ik denk inderdaad dat mensen het vergeten.. Of vergeten? Als mensen zelf niet weten hoe het voelt is het zo moeilijk voor te stellen. Ze zien het misschien als liefdesverdriet daar kom je ook wel weer overheen.
Ik merk het ook, nu al! Het is vandaag precies 2 maanden geleden. De eerste maand vind iedereen je zielig en wil er voor je zijn, vragen ernaar.. En nu als ik even down ben of verdrietig moet ik helemaal gaan uitleggen wat er is. Terwijl ik zoiets heb van.. DUH?! Ze doen het niet met opzet, het zal vast erg moeilijk te begrijpen zijn. Ik begrijp dat wat je zegt Fussie, verdrietig zijn is ook erg eenzaam.. Ik heb ergens gehoord dat als je over een overleden persoon droomd hij/zij dan bij je is.
Vind ik een mooie gedachte...
Knuffel
Ik merk het ook, nu al! Het is vandaag precies 2 maanden geleden. De eerste maand vind iedereen je zielig en wil er voor je zijn, vragen ernaar.. En nu als ik even down ben of verdrietig moet ik helemaal gaan uitleggen wat er is. Terwijl ik zoiets heb van.. DUH?! Ze doen het niet met opzet, het zal vast erg moeilijk te begrijpen zijn. Ik begrijp dat wat je zegt Fussie, verdrietig zijn is ook erg eenzaam.. Ik heb ergens gehoord dat als je over een overleden persoon droomd hij/zij dan bij je is.
Vind ik een mooie gedachte...
Knuffel
zondag 15 maart 2009 om 16:06
quote:Phylicia schreef op 15 maart 2009 @ 15:33:
"Veronderstel dat de heldere, twinkelende sterren die de nachtelijke hemel tot leven brengen, ramen zijn die een uitkijk bieden op de hemel.
Op die speciale momenten dat wij onze wensen richten tot die sterren, hopen wij dat onze geliefden die wij verloren hebben, gelukkig, veilig en vrij zijn.
Misschien kijken zij ook wel naar diezelfde sterren vanaf de andere kant, en wensen zij ons hetzelfde toe....vergezeld van al hun liefde."
Mooi, Phylicia!!
Ik zie dat er weer een aantal nieuwe mensen zich gemeld hebben. Wat een verhalen weer. Ieder heeft haar eigen verhaal en toch is er zo veel herkenning.
Ik vind het prettig om te horen dat er toch veel mensen zijn die hun kinderen ook echt hebben betrokken bij het overlijden van een ouder. Ik heb me namelijk wel eens afgevraagd of mijn kinderen van die verdrietige dingen juist overstuur zouden raken. Hoewel ik hun natuurlijk zelf heb laten bepalen wat ze wilden. Ze hebben bijvoorbeeld de binnenkant van de deksel van de kist helemaal mogen vol tekenen en allerlei tekeningen in de kist gelegd. Ook hebben we samen met de kinderen de kist gesloten en samen de kist het huis uit gedragen.
Mijn moeder is indertijd ook gewoon thuis opgebaard geweest. We liepen er steeds in en uit. Ik weet nog dat ik met een collega moest bellen en zei: Oh, mijn moeder ligt hier vlak achter me. Er werd nogal geschrokken gereageerd, maar wij vonden het heel gewoon. Hoewel ik het in eerste instantie een akelig idee vond toen mijn vader zei dat mijn moeder thuis zou blijven na haar overlijden. Achteraf ben ik heel blij dat we al die dagen steeds even naar haar toe konden gaan en ook vrienden en familie thuis hebben kunnen ontvangen. Mijn vader is eerst naar het mortuarium gebracht, omdat er verder niemand anders in zijn huis was en hij er dan alleen zou liggen. De laatste dag hebben we hem naar huis gehaald en hebben we samen met vrienden en de familie uit Friesland afscheid van hem genomen. Heel symbolisch, omdat hij altijd zei tussen 6 plankjes het huis uitgedragen te willen worden. In de ene kamer zat iedereen koffie te drinken en af en toe liep er iemand de kamer binnen waar mijn pa lag. De kinderen speelden naast zijn kist. Zijn muziek gedraaid, een foto van mijn ouders ernaast en een paar bloemen die hij de vorige zomer nog in zijn tuin geplant had. Daarna samen met de kinderen de kist gesloten en de kist naar de rouwauto gebracht. Het was een mooi afscheid.....
"Veronderstel dat de heldere, twinkelende sterren die de nachtelijke hemel tot leven brengen, ramen zijn die een uitkijk bieden op de hemel.
Op die speciale momenten dat wij onze wensen richten tot die sterren, hopen wij dat onze geliefden die wij verloren hebben, gelukkig, veilig en vrij zijn.
Misschien kijken zij ook wel naar diezelfde sterren vanaf de andere kant, en wensen zij ons hetzelfde toe....vergezeld van al hun liefde."
Mooi, Phylicia!!
Ik zie dat er weer een aantal nieuwe mensen zich gemeld hebben. Wat een verhalen weer. Ieder heeft haar eigen verhaal en toch is er zo veel herkenning.
Ik vind het prettig om te horen dat er toch veel mensen zijn die hun kinderen ook echt hebben betrokken bij het overlijden van een ouder. Ik heb me namelijk wel eens afgevraagd of mijn kinderen van die verdrietige dingen juist overstuur zouden raken. Hoewel ik hun natuurlijk zelf heb laten bepalen wat ze wilden. Ze hebben bijvoorbeeld de binnenkant van de deksel van de kist helemaal mogen vol tekenen en allerlei tekeningen in de kist gelegd. Ook hebben we samen met de kinderen de kist gesloten en samen de kist het huis uit gedragen.
Mijn moeder is indertijd ook gewoon thuis opgebaard geweest. We liepen er steeds in en uit. Ik weet nog dat ik met een collega moest bellen en zei: Oh, mijn moeder ligt hier vlak achter me. Er werd nogal geschrokken gereageerd, maar wij vonden het heel gewoon. Hoewel ik het in eerste instantie een akelig idee vond toen mijn vader zei dat mijn moeder thuis zou blijven na haar overlijden. Achteraf ben ik heel blij dat we al die dagen steeds even naar haar toe konden gaan en ook vrienden en familie thuis hebben kunnen ontvangen. Mijn vader is eerst naar het mortuarium gebracht, omdat er verder niemand anders in zijn huis was en hij er dan alleen zou liggen. De laatste dag hebben we hem naar huis gehaald en hebben we samen met vrienden en de familie uit Friesland afscheid van hem genomen. Heel symbolisch, omdat hij altijd zei tussen 6 plankjes het huis uitgedragen te willen worden. In de ene kamer zat iedereen koffie te drinken en af en toe liep er iemand de kamer binnen waar mijn pa lag. De kinderen speelden naast zijn kist. Zijn muziek gedraaid, een foto van mijn ouders ernaast en een paar bloemen die hij de vorige zomer nog in zijn tuin geplant had. Daarna samen met de kinderen de kist gesloten en de kist naar de rouwauto gebracht. Het was een mooi afscheid.....
zondag 15 maart 2009 om 21:06
Ik zie dat er tussen mijn laatste lezen en plaatsen van het vorige bericht een aantal verhalen bij gekomen zijn. Stuk voor stuk verdrietige verhalen maar veel herkenning.
Imna, wat een lastige situatie zeg, kan me voorstellen dat jullie daar niet uitkomen. Je broer wil het niet uitstrooien maar wat zou je broer dan wel met de as willen? Ik hoop voor jullie dat jullie er met zijn allen goed uitkomen.
Duet, ik denk dat kinderen inderdaad zelf aan kunnen geven wat ze wel en niet willen al blijft het natuurlijk lastig, vooral als ze zo klein zijn. Ik denk ook dat je zelf je kinderen goed genoeg kent om te beslissen wat ze wel en niet aan kunnen. Ik weet nog dat mijn schoonmoeder het maar niks vond dat wij de kinderen meenamen. Ik ben blij hoe wij het gedaan hebben.
Imna, wat een lastige situatie zeg, kan me voorstellen dat jullie daar niet uitkomen. Je broer wil het niet uitstrooien maar wat zou je broer dan wel met de as willen? Ik hoop voor jullie dat jullie er met zijn allen goed uitkomen.
Duet, ik denk dat kinderen inderdaad zelf aan kunnen geven wat ze wel en niet willen al blijft het natuurlijk lastig, vooral als ze zo klein zijn. Ik denk ook dat je zelf je kinderen goed genoeg kent om te beslissen wat ze wel en niet aan kunnen. Ik weet nog dat mijn schoonmoeder het maar niks vond dat wij de kinderen meenamen. Ik ben blij hoe wij het gedaan hebben.
maandag 16 maart 2009 om 06:08
God ik afgelopen vrijdag ff een jaloers moment...
Had een housewarming van mijn nicht. Die 16 weken zwanger is van haar eerste kindje...Heeft net een nieuw huis, alles laten verbouwen en prachtig modern ingericht. Is 2 jaar geleden getrouwd, haar ouders leven nog...Ouders van haar man leven nog....Heeft een eigen bedrijfje dat goed loopt...En dan zou je verwachten dat ze blij zou zijn, toch?
Nee hoor...Ze vond het maar klote allemaal dat ze niet meer zoveel kon en ze miste haar wijntjes...het was ook niet de planning dat ze binnen een maand zwanger zou raken etc.
Man man wat zou ik me rijk voelen in haar situatie. Ik werd er gewoon echt verdrietig van. Ik zou willen dat ik me druk kon maken over dat soort triviale zaken. Maar goed, zij verkeerd natuurlijk in een andere situatie dan ik. Dus het is ook niet eerlijk van me om het te denken. Maar toch stak het op dat moment ff heel erg.
Dan mis ik mijn vader zo....Bah
Had een housewarming van mijn nicht. Die 16 weken zwanger is van haar eerste kindje...Heeft net een nieuw huis, alles laten verbouwen en prachtig modern ingericht. Is 2 jaar geleden getrouwd, haar ouders leven nog...Ouders van haar man leven nog....Heeft een eigen bedrijfje dat goed loopt...En dan zou je verwachten dat ze blij zou zijn, toch?
Nee hoor...Ze vond het maar klote allemaal dat ze niet meer zoveel kon en ze miste haar wijntjes...het was ook niet de planning dat ze binnen een maand zwanger zou raken etc.
Man man wat zou ik me rijk voelen in haar situatie. Ik werd er gewoon echt verdrietig van. Ik zou willen dat ik me druk kon maken over dat soort triviale zaken. Maar goed, zij verkeerd natuurlijk in een andere situatie dan ik. Dus het is ook niet eerlijk van me om het te denken. Maar toch stak het op dat moment ff heel erg.
Dan mis ik mijn vader zo....Bah
maandag 16 maart 2009 om 11:33
Mijn dochter van 10 heeft grote problemen met rouwverwerking. Dit hebben we ontdekt omdat ze in eerste instantie voor hele andere klachten onderzocht werd en de kinderarts haar doorstuurde naar de orthopedagoog. Ze heeft grote verlatingsangst. Ze is extreem verlegen geworden, en heeft weinig tot geen zelfvertrouwen. Ook heeft ze een terugkerende nachtmerrie over een man in een zwarte lange jas met een hoed op. Ze kan zijn gezicht niet zien. Hij neemt mensen mee als zij niet oplet, tot dat ze alleen overblijft. Op deze manier legt ze de schuldvraag bij haar zelf neer. Ze is bang dat als iemand boos op haar wordt door iets wat ze wel of juist niet doet, dat die iemand haar dan alleen laat.
In de afgelopen drie jaar heeft ze zich meerdere keren geconfronteerd gezien met sterf gevallen. In haar groep zijn twee ouders van klasgenootjes weggevallen door kanker, mijn moeder is afgelopen zomer plotseling overleden en mijn schoonmoeder heeft blaaskanker gekregen.
De kinderen hebben het afscheid van mijn moeder van dichtbij meegemaakt. Daarna werd er wel over gesproken en hadden we het idee dat ze er goed mee omgingen. De herinnering aan mijn moeder is levendig en af en toe zegt een van de kids dat ze oma mist, maar daar blijft het dan ook bij.
Ik ben opgelucht dat ik nu weet wat de aanleiding is van de hoofdpijn waar ze al heel lang last van heeft. Nu hopen we dat gesprekken met de orthopedagoog een positief effect op haar zullen hebben zodat we ons meiske weer met zelfvertrouwen de wereld in kunnen laten gaan..
In de afgelopen drie jaar heeft ze zich meerdere keren geconfronteerd gezien met sterf gevallen. In haar groep zijn twee ouders van klasgenootjes weggevallen door kanker, mijn moeder is afgelopen zomer plotseling overleden en mijn schoonmoeder heeft blaaskanker gekregen.
De kinderen hebben het afscheid van mijn moeder van dichtbij meegemaakt. Daarna werd er wel over gesproken en hadden we het idee dat ze er goed mee omgingen. De herinnering aan mijn moeder is levendig en af en toe zegt een van de kids dat ze oma mist, maar daar blijft het dan ook bij.
Ik ben opgelucht dat ik nu weet wat de aanleiding is van de hoofdpijn waar ze al heel lang last van heeft. Nu hopen we dat gesprekken met de orthopedagoog een positief effect op haar zullen hebben zodat we ons meiske weer met zelfvertrouwen de wereld in kunnen laten gaan..
Goblin King, Goblin King,Wherever you may be take this child of mine far away from me!
maandag 16 maart 2009 om 11:59
Hoi enigme,
Ja ik snap dat je daar even een jaloers moment van krijgt.
Dat je denkt kijk naar wat je wel hebt!
Merk dat ook wel eens als vrienden praten over ruzie met hun vader of dat ze op vakantie gaan, wordt ik daar ook wel jaloers van.
Al kunnen ze er natuurlijk niks aan doen, en zijn dat voor hun grote problemen.
Maar dat je dat gevoel krijgt als bij iemand zo veel goed gaat in het leven, en dan de wijntjes missen, soms beetje moeilijk te begrijpen!
groetjess
Ja ik snap dat je daar even een jaloers moment van krijgt.
Dat je denkt kijk naar wat je wel hebt!
Merk dat ook wel eens als vrienden praten over ruzie met hun vader of dat ze op vakantie gaan, wordt ik daar ook wel jaloers van.
Al kunnen ze er natuurlijk niks aan doen, en zijn dat voor hun grote problemen.
Maar dat je dat gevoel krijgt als bij iemand zo veel goed gaat in het leven, en dan de wijntjes missen, soms beetje moeilijk te begrijpen!
groetjess
maandag 16 maart 2009 om 14:34
Wat een verhalen weer..erg verdrietig om te lezen maar o zo de werkelijkheid.
Imna, mijn moeders as is in zee gestrooid. Wij hadden (4 zussen) hier ook andere gedachten over.
Uiteindelijk hebben we dus gekozen om de as in zee te strooien. Dit wilde mijn moeder ook, dat had ze ons ooit nog verteld. Dus dit was haar keuze geweest en dan is de beslissing makkelijker genomen. Het blijft toch wel moeilijk, omdat ik zo iets had van..nou gooien we haar gewoon weg..maar het was een van haar wensen en die hebben we gerespecteerd. Sterkte ermee!
Sleutelbloem, 'gelukkig' weten jullie nu waar haar hoofdpijn vandaan komt. Zo zie je maar weer wat voor een impact het heeft.
Enigme, heel herkenbaar, ik kan soms ook zo reageren. Maar soms heb ik ook zoiets van nou jij komt ook wel een x aan de beurt. Erg om te denken...kan er niks aan doen.
Ik voel me de laatste dagen weer rot, eenzaam, mis mijn moeder zo erg, dat het pijn doet. Ik weet dat ik voor haar gewoon verder moet, maar soms is dat moeilijk. Ik wil haar zo graag even spreken/ zien..
Voor iedereen een knuffel!
Imna, mijn moeders as is in zee gestrooid. Wij hadden (4 zussen) hier ook andere gedachten over.
Uiteindelijk hebben we dus gekozen om de as in zee te strooien. Dit wilde mijn moeder ook, dat had ze ons ooit nog verteld. Dus dit was haar keuze geweest en dan is de beslissing makkelijker genomen. Het blijft toch wel moeilijk, omdat ik zo iets had van..nou gooien we haar gewoon weg..maar het was een van haar wensen en die hebben we gerespecteerd. Sterkte ermee!
Sleutelbloem, 'gelukkig' weten jullie nu waar haar hoofdpijn vandaan komt. Zo zie je maar weer wat voor een impact het heeft.
Enigme, heel herkenbaar, ik kan soms ook zo reageren. Maar soms heb ik ook zoiets van nou jij komt ook wel een x aan de beurt. Erg om te denken...kan er niks aan doen.
Ik voel me de laatste dagen weer rot, eenzaam, mis mijn moeder zo erg, dat het pijn doet. Ik weet dat ik voor haar gewoon verder moet, maar soms is dat moeilijk. Ik wil haar zo graag even spreken/ zien..
Voor iedereen een knuffel!
maandag 16 maart 2009 om 15:56
onder weg naar school ligt er een aangereden stinkdier bij de weg (ja die heb je hier en ze stinken echt heeeeeel erg).... mams zegt de jongste is deze nu ook dood? ja zeg ik... gaat ie naar de stu7nk hemel of naar opa's hemel....
nou er is maar 1 hemel..... daar gat iedereen naar toe!.....
komen we bij school aan jongste spring uit de auto..... en roept...And OPA does he stink in heaven too?
hihihih
nou er is maar 1 hemel..... daar gat iedereen naar toe!.....
komen we bij school aan jongste spring uit de auto..... en roept...And OPA does he stink in heaven too?
hihihih
maandag 16 maart 2009 om 16:59
maandag 16 maart 2009 om 20:55
Bij zulke mensen Enigme, ben ik alleen maar blij voor ze dat nog niets hebben meegemaakt, anders zouden ze wel anders denken.....
Maar zuur is het wel
Imne, is het een idee dat je broer een deel krijgt van de as en dat de rest uitgestrooid wordt? Al lijkt me dat ook wel raar.
Weet je broer wat hij er wel mee wil? Of is het zijn houvast naar jullie vader toe, een laatste stukje dat hij zo nog kan bewaren? Dat jullie vader toch nog dichtbij voelt?
Ik heb bij de open dag van het crematorium laatst zo'n pot met as eens goed bekeken. Ik hoef toch niet gecremeerd te worden hoor, ik vond het maar niets.
Maar zuur is het wel
Imne, is het een idee dat je broer een deel krijgt van de as en dat de rest uitgestrooid wordt? Al lijkt me dat ook wel raar.
Weet je broer wat hij er wel mee wil? Of is het zijn houvast naar jullie vader toe, een laatste stukje dat hij zo nog kan bewaren? Dat jullie vader toch nog dichtbij voelt?
Ik heb bij de open dag van het crematorium laatst zo'n pot met as eens goed bekeken. Ik hoef toch niet gecremeerd te worden hoor, ik vond het maar niets.
maandag 16 maart 2009 om 21:30
sleutel bos,..jeetje meid,..naast je eigen verdriet ook nog eens om moeten gaan met een dochter die zo intens verdrietig is..... wat lijkt me dat erg,..als ik zulke verhalen lees denk ik altijd da thet misschien beter is dat mijn vader zo jong overleden is..zodat mijn kinderne zulk verdriet bespaard blijft....
Mijn vader is ook gecreemeert..zelf hda ik altijd begraven willen worden totdat mijn vader overleed.... het zien van mijn vader na zijn overlijden had ik echt zo iets van het is mijn vader niet..het gegen wat mijn vader mijn vader maakte is weg... waarom zou dat wat over is begraven en handen vol met geld aan een kist en stekkie uit geven..... als ie het zelf gewild had had ik het met alle liefde voor hem gedaan... hij had een ombewerkte houte kist waar mijn jongens tijdens de ceremonie tekeningen op krabblede......1/2 van zijn as is uit gestrooid bij zijn boompje in het willemina bos.. mijn zus en ik hebben as in een knuffel keitje...mijn broertje heeft de rest, hij heef tnet een tattoo laten zetten met as er in... en dat ga ik ook doen.....
gisteren belde mijn broertje ..was zo gezellig aande telefoon ook om het gemis van paps gesproken... ik denk dat ik en mijn broertje elkaar haar fijn aanvoelen..... en dan op dat moment heb ik heimwee naar mijn broertje... ik kan niet wachten om hem weer te zien
Mijn vader is ook gecreemeert..zelf hda ik altijd begraven willen worden totdat mijn vader overleed.... het zien van mijn vader na zijn overlijden had ik echt zo iets van het is mijn vader niet..het gegen wat mijn vader mijn vader maakte is weg... waarom zou dat wat over is begraven en handen vol met geld aan een kist en stekkie uit geven..... als ie het zelf gewild had had ik het met alle liefde voor hem gedaan... hij had een ombewerkte houte kist waar mijn jongens tijdens de ceremonie tekeningen op krabblede......1/2 van zijn as is uit gestrooid bij zijn boompje in het willemina bos.. mijn zus en ik hebben as in een knuffel keitje...mijn broertje heeft de rest, hij heef tnet een tattoo laten zetten met as er in... en dat ga ik ook doen.....
gisteren belde mijn broertje ..was zo gezellig aande telefoon ook om het gemis van paps gesproken... ik denk dat ik en mijn broertje elkaar haar fijn aanvoelen..... en dan op dat moment heb ik heimwee naar mijn broertje... ik kan niet wachten om hem weer te zien
maandag 16 maart 2009 om 22:38
Heb net het boek van karin kuipers uit, kennen jullie dat? Het heet: je mag me altijd bellen.
Zij heeft haar man vrij jong verloren. Het is een andere situatie waar ik in zit en velen met mij maar ik vond er toch wel heel veel herkenbare dingen in. Ik merk dat het mij toch wel een gevoel geeft van: oke, dat hoort er dus bij, of er zijn meer die dat zo ervaren. Ik zal niet zeggen dat het nu helemaal top met me gaat maar vond het wel een fijn boek om te lezen. Misschien een tip voor anderen.
Liefs Bammie.
Zij heeft haar man vrij jong verloren. Het is een andere situatie waar ik in zit en velen met mij maar ik vond er toch wel heel veel herkenbare dingen in. Ik merk dat het mij toch wel een gevoel geeft van: oke, dat hoort er dus bij, of er zijn meer die dat zo ervaren. Ik zal niet zeggen dat het nu helemaal top met me gaat maar vond het wel een fijn boek om te lezen. Misschien een tip voor anderen.
Liefs Bammie.
maandag 16 maart 2009 om 22:42
Wat doen jullie er trouwens verder aan om je wat beter te voelen? Zoeken jullie de afleiding? Praten jullie er veel over met je partner (indien aanwezig) of met anderen. (alhoewel ik al veel gelezen heb dat de omgeving het na 3 maanden al weer kwijt is) of kunnen jullie je ei op dit forum enorm kwijt?
maandag 16 maart 2009 om 22:59
Toevallig dat je dat vraagt Bammie. Dat zat ik me vandaag ook af te vragen. Wat doe ik eigenlijk om me beter te voelen?
Ik heb er snachts vaak last van. En dan kan ik echt niet meer slapen. Dus dan ga ik er altijd uit en zit ik hier op het forum. Er is snachts niet zo veel te beleven hier, maar ik lees gewoon wat topics door, die afleiding werkt voor mij wel.
En af en toe sta ik mezelf toe om gewoon even door te gaan in dat gevoel. Even lekker huilen en je kut voelen. Als ik alleen ben dan. Maar niet snachts, want dan draai ik helemaal door.
En jullie?
Wat is dat voor boek Bammie? Misschien kan ik het wel op Bol.com bestellen.
Ik heb er snachts vaak last van. En dan kan ik echt niet meer slapen. Dus dan ga ik er altijd uit en zit ik hier op het forum. Er is snachts niet zo veel te beleven hier, maar ik lees gewoon wat topics door, die afleiding werkt voor mij wel.
En af en toe sta ik mezelf toe om gewoon even door te gaan in dat gevoel. Even lekker huilen en je kut voelen. Als ik alleen ben dan. Maar niet snachts, want dan draai ik helemaal door.
En jullie?
Wat is dat voor boek Bammie? Misschien kan ik het wel op Bol.com bestellen.
maandag 16 maart 2009 om 23:02
Chocola
En af en toe idd huilen. Niet meer elke donderdag, zoals eerst maar wanneer het te hoog zit. Ik mis het wel, dat wekelijkse verdriet. Dan was het tenminste duidelijk waar ik mee zat. Nu is het vaak onduidelijk voor mezelf wat er speelt en kom ik er na een slechte dag pas achter dat het verdriet me parten speelt.
En verder lam forumhangen idd, dat scheelt ook....
En af en toe idd huilen. Niet meer elke donderdag, zoals eerst maar wanneer het te hoog zit. Ik mis het wel, dat wekelijkse verdriet. Dan was het tenminste duidelijk waar ik mee zat. Nu is het vaak onduidelijk voor mezelf wat er speelt en kom ik er na een slechte dag pas achter dat het verdriet me parten speelt.
En verder lam forumhangen idd, dat scheelt ook....
dinsdag 17 maart 2009 om 11:19
Ik huil niet meer zo vaak. Er gaan weken voorbij dan huil ik niet. Ik denk dagelijks aan mijn mama en dan voel ik me vrolijk en positief. Zij heeft zo'n invloed gehad op mijn leven, mijn doen en laten. In alles wat ik zie merk ik haar geest. Als ik naar mijn kinderen kijk ben ik zo blij dat ze haar hebben gekend dat ze geholpen heeft met hun opvoeding. Mijn moeder nam vrij van haar werk in de schoolvakanties om op te passen zodat ik kon gaan werken. En dat met een dusdanig hoge functie waarin ze echt drie keer zo veel verdiende als ik.
Op verdrietige momenten denk ik aan leuke dingen. Vakantie, leuke herinneringen, het plannen van een uitgebreid lekker dineetje, een sessie gamen.
Ik heb sinds het overlijden van mijn moeder intensief contact met mijn broer. Hij speelt al jaren een online game en ik ben daar in oktober ook mee begonnen. Niet zo intensief zoals hij maar we doen wel veel samen en dat voelt gewoon goed. Ik kan me ook helemaal uitleven in de online wereld waar ik draken en en zeemonsters versla samen met mijn broer. Als ik dan weer uitlog voel ik me blij.
En soms heb ik een huilbui. Dat laat ik dan lekker over me heen komen. Tegenhouden heeft geen zin. Uithuilen, neus snuiten en een kop koffie.
Op verdrietige momenten denk ik aan leuke dingen. Vakantie, leuke herinneringen, het plannen van een uitgebreid lekker dineetje, een sessie gamen.
Ik heb sinds het overlijden van mijn moeder intensief contact met mijn broer. Hij speelt al jaren een online game en ik ben daar in oktober ook mee begonnen. Niet zo intensief zoals hij maar we doen wel veel samen en dat voelt gewoon goed. Ik kan me ook helemaal uitleven in de online wereld waar ik draken en en zeemonsters versla samen met mijn broer. Als ik dan weer uitlog voel ik me blij.
En soms heb ik een huilbui. Dat laat ik dan lekker over me heen komen. Tegenhouden heeft geen zin. Uithuilen, neus snuiten en een kop koffie.
Goblin King, Goblin King,Wherever you may be take this child of mine far away from me!
dinsdag 17 maart 2009 om 16:41
Goeie vraag, bammie.
Als ik me echt verdrietig voel of gewoon niet lekker in mijn vel zit, dan laat ik het verdriet gewoon even toe, potje huilen, nogmaals wat spulletjes bekijken en daarna gezicht wassen en weer verder. Ik heb gelukkig veel afleiding door mijn werk, hobbies en mijn kinderen. Er blijft niet zo veel tijd over om diep na te denken. In het begin overheerst je verdriet je hele dag, nu niet meer. Daarom maak ik er soms tijd voor vrij als ik voel dat het effe niet zo goed gaat.
Verder praat ik veel met mijn man over alles wat me bezig houd, hoewel ik merk dat mijn plotse verdriet hem ook wel eens overvalt. Ineens breken de tranen door en kijkt hij me verbaasd aan.
Verder vertel ik hier op het forum nog het meest wat me bezig houd. Gewoon je hart kunnen luchten en voor de zoveelste keer je verhaal vertellen. Ik vind dat ik hier heel veel met jullie kan delen. Laatst zat ik hier mijn eigen stukjes vanaf het begin nog eens door te lezen en zag dat ik daar bijna een dagboek van kon maken. Ik zie ook de ontwikkeling van mijn verdriet door de tijd. Ik ben blij met dit forum, vind het erg waardevol.
Als ik me echt verdrietig voel of gewoon niet lekker in mijn vel zit, dan laat ik het verdriet gewoon even toe, potje huilen, nogmaals wat spulletjes bekijken en daarna gezicht wassen en weer verder. Ik heb gelukkig veel afleiding door mijn werk, hobbies en mijn kinderen. Er blijft niet zo veel tijd over om diep na te denken. In het begin overheerst je verdriet je hele dag, nu niet meer. Daarom maak ik er soms tijd voor vrij als ik voel dat het effe niet zo goed gaat.
Verder praat ik veel met mijn man over alles wat me bezig houd, hoewel ik merk dat mijn plotse verdriet hem ook wel eens overvalt. Ineens breken de tranen door en kijkt hij me verbaasd aan.
Verder vertel ik hier op het forum nog het meest wat me bezig houd. Gewoon je hart kunnen luchten en voor de zoveelste keer je verhaal vertellen. Ik vind dat ik hier heel veel met jullie kan delen. Laatst zat ik hier mijn eigen stukjes vanaf het begin nog eens door te lezen en zag dat ik daar bijna een dagboek van kon maken. Ik zie ook de ontwikkeling van mijn verdriet door de tijd. Ik ben blij met dit forum, vind het erg waardevol.
