Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
donderdag 26 februari 2009 om 20:25
Lieve allemaal,
Weer een tijd niet geweest maar wel veel aan jullie en het forum gedacht. Maar het was te moeilijk. Volgende week is het 9 maanden geleden dat mijn vader overleed. 9 maanden! Het is, letterlijk, niet te geloven.
Ik ben de afgelopen weken erg verdrietig geweest. Twee weken geleden kreeg ik met mijn werk ergens een rondleiding. Bij die rondleiding waren ook een man van een jaar of 70 en zijn dochter aangesloten. En toen ik naar ze keek bedacht ik me hoe erg ik, vanuit de grond van mijn hart, zo ont-zet-tend graag ook weer eens een dagje wat met mijn vader wilde doen. Ik ben een paar dagen intens verdrietig geweest. Nu gaat het weer maar ik heb het idee dat dat komt omdat ik nu weer in een 'fase' zit waarin ik me bijna niet voor kan stellen dat mijn vader dood is of wat dat dan inhoudt.
Maar goed, daardoor was het moeilijk om hier te komen en nu het weer beter gaat kan/wil ik eigenlijk jullie berichtjes niet lezen. Bang dat mijn eigen verdriet weer zo hevig wordt. Maar omdat ik jullie toch allemaal een hart onder de riem wil steken én omdat ik over twee dagen weer voor ruim drie weken op vakantie ga, wil ik jullie even laten weten dat ik (echt eerlijk waar) regelmatig aan jullie denk. Ik vind het vreselijk dat er zo veel meer mensen zijn die net zo verdrietig zijn als ik.
Weer een tijd niet geweest maar wel veel aan jullie en het forum gedacht. Maar het was te moeilijk. Volgende week is het 9 maanden geleden dat mijn vader overleed. 9 maanden! Het is, letterlijk, niet te geloven.
Ik ben de afgelopen weken erg verdrietig geweest. Twee weken geleden kreeg ik met mijn werk ergens een rondleiding. Bij die rondleiding waren ook een man van een jaar of 70 en zijn dochter aangesloten. En toen ik naar ze keek bedacht ik me hoe erg ik, vanuit de grond van mijn hart, zo ont-zet-tend graag ook weer eens een dagje wat met mijn vader wilde doen. Ik ben een paar dagen intens verdrietig geweest. Nu gaat het weer maar ik heb het idee dat dat komt omdat ik nu weer in een 'fase' zit waarin ik me bijna niet voor kan stellen dat mijn vader dood is of wat dat dan inhoudt.
Maar goed, daardoor was het moeilijk om hier te komen en nu het weer beter gaat kan/wil ik eigenlijk jullie berichtjes niet lezen. Bang dat mijn eigen verdriet weer zo hevig wordt. Maar omdat ik jullie toch allemaal een hart onder de riem wil steken én omdat ik over twee dagen weer voor ruim drie weken op vakantie ga, wil ik jullie even laten weten dat ik (echt eerlijk waar) regelmatig aan jullie denk. Ik vind het vreselijk dat er zo veel meer mensen zijn die net zo verdrietig zijn als ik.
donderdag 26 februari 2009 om 23:00
Bobke, we denken ook aan jou. Zorg nu maar dat je een hele leuke vakantie krijgt. Door dat soort dingen kan je er misschien wat beter tegen als je weer terug bent. Geniet van je leven, het is altijd te kort.
Dutchie, wat heb je toch een mooie invulling gevonden om wat met je verdriet te doen. Moest een beetje lachen om je laatste zin '..... binnen kort krijg ik een tatto met as er in ...dan rent ie letterlijk met mij mee...' .
Hier gaat het best goed de laatste tijd.
Volgende week donderdag komt mijn beste vriendin (die in Spanje woont) hierheen en haar zus komt ook mee. Ze hebben vorig jaar hun broer verloren aan kanker. Hij was net 50 geworden. Het wordt dus een weekend met 'huilen en lachen'. Dat werkt trouwens behoorlijk therapeutisch.
Allemaal nog even een dikke knuffel
Dutchie, wat heb je toch een mooie invulling gevonden om wat met je verdriet te doen. Moest een beetje lachen om je laatste zin '..... binnen kort krijg ik een tatto met as er in ...dan rent ie letterlijk met mij mee...' .
Hier gaat het best goed de laatste tijd.
Volgende week donderdag komt mijn beste vriendin (die in Spanje woont) hierheen en haar zus komt ook mee. Ze hebben vorig jaar hun broer verloren aan kanker. Hij was net 50 geworden. Het wordt dus een weekend met 'huilen en lachen'. Dat werkt trouwens behoorlijk therapeutisch.
Allemaal nog even een dikke knuffel
vrijdag 27 februari 2009 om 15:26
hee Dutchie, ik had al een keer geschreven dat ik jou "kende"van start to run Evy en jij hebt ook toch het topic marathon geopend? Ik heb afgelopen jaar 2 halve marathons gelopen. Had ook op 8 mrt de halve van Parijs in de planning maar door alles rondom mijn vader, heb ik niet genoeg kunnen trainen. Ik ga per 1 mrt weer beginnen met mijn hardloopgroep, daarmee train ik (interval) in het Olympisch stadion en zelf doe ik mijn duurlopen in het weekend. Wel een mooi idee dat jouw vader dan altijd bij je is. Ik heb al eens zitten googlen op tattoeages met as maar niets gevonden.
Duet, ik zie het dan toch van de positieve kant dat mijn kinderen een opa hebben gehad. Ik heb de vader van mijn moeder nooit gekend en die van mijn vaders kant overleed ook toen ik nog was, ik kan me hem niet meer herinneren. Hoewel ik ook had gehoopt dat hij 100 was geworden. Ik heb ook een paar vriendinnen waarvan hun ouders nauwelijks naar hun kleinkinderen omkijken. En dan kan ik het ook wel weer relativeren.
Bobke, heel veel sterkte, ik hoop dat je een leuke vakantie zult hebben.
Lapin, fijn dat het goed gaat met je. Lijkt me leuk om bezoek te krijgen als je in het buitenland woont. Ik heb een jaartje in Italie gewoond en vond het altijd erg fijn om vriendinnen uit NL op bezoek te krijgen.
Phyllicia, je hebt gelijk met wat je zegt dat het nooit een "goeie"tijd is om je ouders te verliezen alleen het is wat minder tegennatuurlijk om een ouder op leeftijd te verliezen dan een ouder die maar iets van 50 is geworden.
Duet, ik zie het dan toch van de positieve kant dat mijn kinderen een opa hebben gehad. Ik heb de vader van mijn moeder nooit gekend en die van mijn vaders kant overleed ook toen ik nog was, ik kan me hem niet meer herinneren. Hoewel ik ook had gehoopt dat hij 100 was geworden. Ik heb ook een paar vriendinnen waarvan hun ouders nauwelijks naar hun kleinkinderen omkijken. En dan kan ik het ook wel weer relativeren.
Bobke, heel veel sterkte, ik hoop dat je een leuke vakantie zult hebben.
Lapin, fijn dat het goed gaat met je. Lijkt me leuk om bezoek te krijgen als je in het buitenland woont. Ik heb een jaartje in Italie gewoond en vond het altijd erg fijn om vriendinnen uit NL op bezoek te krijgen.
Phyllicia, je hebt gelijk met wat je zegt dat het nooit een "goeie"tijd is om je ouders te verliezen alleen het is wat minder tegennatuurlijk om een ouder op leeftijd te verliezen dan een ouder die maar iets van 50 is geworden.
vrijdag 27 februari 2009 om 17:50
running monster mijn broertje woont in nederland en heeft er net een laten zetten...ik kan aan hem wel vragen waar hij het gedaan heeft..... trouwens hier heb je een leuke link voro je
http://www.runningplus.nl/forum/
hier schrijf ik ook.....en als je bij evenementen kijkt...kan je zien dat ik bezig ben om voor 2010 een reisje te organiseren om wat nederlanders te laten overkomen voor de marathon hier...
Lapin.... mijn vader keek graag naar sport maar was zelf absoluut niet actief.... zijn flatje keek uit op een meertje bij de roei club..... zat ie altijd vriendelijk op het balkon met zijn peukie..... en dat sarcatische lachje (die ik zo erg mis) als zo'n hele kano met 5 of 8 mensen omsloeg..... da twas het hoogte punt van zijn dag..... dus op deze manier..krijg ik hem toch aan het bewegen....
ja ik heb het marathon topic ook geopend,...en ik vroeg aan tip maar kreeg meer de reacties terug van....dat kan je niet doen ...je rent niet lang genoeg...viel een beetje tegen....
\bobke die fases waar je het over heb die herken ik maar alte goed...die fases komen en gaan.....zeker in momenten in je leven waar je ouders bij horen te zijn....
http://www.runningplus.nl/forum/
hier schrijf ik ook.....en als je bij evenementen kijkt...kan je zien dat ik bezig ben om voor 2010 een reisje te organiseren om wat nederlanders te laten overkomen voor de marathon hier...
Lapin.... mijn vader keek graag naar sport maar was zelf absoluut niet actief.... zijn flatje keek uit op een meertje bij de roei club..... zat ie altijd vriendelijk op het balkon met zijn peukie..... en dat sarcatische lachje (die ik zo erg mis) als zo'n hele kano met 5 of 8 mensen omsloeg..... da twas het hoogte punt van zijn dag..... dus op deze manier..krijg ik hem toch aan het bewegen....
ja ik heb het marathon topic ook geopend,...en ik vroeg aan tip maar kreeg meer de reacties terug van....dat kan je niet doen ...je rent niet lang genoeg...viel een beetje tegen....
\bobke die fases waar je het over heb die herken ik maar alte goed...die fases komen en gaan.....zeker in momenten in je leven waar je ouders bij horen te zijn....
zondag 1 maart 2009 om 09:42
Ik weet niet precies waarom, maar ik mis mijn vader opeens zo erg. Gisteren heb ik zitten kijken naar afleveringen van 'het vrije schaap' op internet. Al die oude liedjes van vroeger brengen weer herinneringen terug aan hoe het vroeger was. Ik denk dat dat het is.
He bah, verdorie, ik wil hem gewoon even terug. Ik heb nu ook zo sterk het gevoel dat ik het niet afgesloten heb met hem. Er zijn nog zo veel dingen die ik tegen hem zou willen zeggen. Ik wil hem vertellen dat hij de liefste vader van de hele wereld is.
Misschien leest hij hier wel mee en dan weet hij het toch nog.
Iedereen een
He bah, verdorie, ik wil hem gewoon even terug. Ik heb nu ook zo sterk het gevoel dat ik het niet afgesloten heb met hem. Er zijn nog zo veel dingen die ik tegen hem zou willen zeggen. Ik wil hem vertellen dat hij de liefste vader van de hele wereld is.
Misschien leest hij hier wel mee en dan weet hij het toch nog.
Iedereen een
zondag 1 maart 2009 om 20:53
Mauh Het is nu 3 weken en een paar dagen dat mijn zus is overleden! Het leven is zo rauw en doet zo''n pijn. ik doe alles zoals het hoort,de kido's naar school helpen het huishouden,werken ,koken maar eigelijk wil ik gewoon in bed liggen dekbed over mij heen en niet hoeven denken! Ik wil gewoon dat alles zo was toen mijn zus er nog was!
Elke morgen als de wekker gaat die weerzin van opstaan!
Maar elke ochtend denk ik weer kom op: het leven is moeilijk!
Maar dat kopje koffie doet wonderen!
Het is zo moeilijk rouwen!
Elke morgen als de wekker gaat die weerzin van opstaan!
Maar elke ochtend denk ik weer kom op: het leven is moeilijk!
Maar dat kopje koffie doet wonderen!
Het is zo moeilijk rouwen!
zondag 1 maart 2009 om 21:20
maandag 2 maart 2009 om 13:26
Bij mij is het ook zo, de meeste dagen gaan nog wel... Heb vannacht over mn moeder gedroomd. We hadden veel lol ze was niet meer ziek en opeens stond ze op, om vervolgens achteruit te lopen terwijl ze huilde en ze verdween. Ik werd met zo'n naar gevoel wakker. Dat is weer t eerst sinds 3 weken dat ik met zo'n gevoel op sta.. En blijf er ook de hele tijd in hangen. Besef me nu opeens ook zo dat ik haar zooooo erg mis....
maandag 2 maart 2009 om 18:39
sigridje,..rouwen is zo moeilijk ,..je moet er mee leren om mee om te gaan...Ik weet dat iedeeren rouwt en pijn heeft ,..maar afentoe lijkt het voro drukke moeders voorbij tegaan......... je MOET door...en je MOet proberen om het gewone zo gauw mogelijk weer op te pakken...je probeert ook automatisch je kinderen te beschermen en gelijk een "ander" gezicht op te zetten....
ik heb mijn oudste echt 2x hart verscheurend horen huilen..1x toen hij gevallen was en hechtingen moest 1x toen ik heel hard begonnen was met huilen nada tik aan de telefoon had gehoort dat mijn vader overleden was,..hij was er zo van geschrokken als ik er aan terug denk krijg ik spontaan weer maag pijn..... zulke pijn wil je je kinderen gewoon besparen.....
lapin,..heb jij dat ook..... namate de tijd verder gaat heb je minder vaak mis buien...maar als ze er in eenkeer zijn zijn ze heel erg diep ..... en ben je echt een paar dagen helemaal goe dvan slag?
ik heb mijn oudste echt 2x hart verscheurend horen huilen..1x toen hij gevallen was en hechtingen moest 1x toen ik heel hard begonnen was met huilen nada tik aan de telefoon had gehoort dat mijn vader overleden was,..hij was er zo van geschrokken als ik er aan terug denk krijg ik spontaan weer maag pijn..... zulke pijn wil je je kinderen gewoon besparen.....
lapin,..heb jij dat ook..... namate de tijd verder gaat heb je minder vaak mis buien...maar als ze er in eenkeer zijn zijn ze heel erg diep ..... en ben je echt een paar dagen helemaal goe dvan slag?
maandag 2 maart 2009 om 21:36
maandag 2 maart 2009 om 22:35
maandag 2 maart 2009 om 22:37
bammie,...tuurlijk meid...... gecondoleerd met het verlies van je vader,......
ik kom alvast een knuffel voor Zoebie neerleggen.... *als ze hier komt krijgt ze hem gelijk*
Lapin heb de heledag aan je gedacht en wat je als laatste heb neergezt,.. ik probeer zulke dingen,... liedjes van vroeger, video etc dus nog echt te ontwijken.... gewoon uit zelf bescherming,.... ik heb het gevoel dat als ik daar aanbegin dat ik van voren af aan weer kan beginnen,...maar misschienis het wel niet zo..en valt het mee...... ik durf gewoon niet omdat ik bang ben wat mijn reactie zou zijn
ik kom alvast een knuffel voor Zoebie neerleggen.... *als ze hier komt krijgt ze hem gelijk*
Lapin heb de heledag aan je gedacht en wat je als laatste heb neergezt,.. ik probeer zulke dingen,... liedjes van vroeger, video etc dus nog echt te ontwijken.... gewoon uit zelf bescherming,.... ik heb het gevoel dat als ik daar aanbegin dat ik van voren af aan weer kan beginnen,...maar misschienis het wel niet zo..en valt het mee...... ik durf gewoon niet omdat ik bang ben wat mijn reactie zou zijn
maandag 2 maart 2009 om 23:25
Dutchie dank voor je knuffel. We hebben het vandaag weer voor onze kiezen gehad. Kon er nog wel bij. Staat op mijn andere topic.
Ik heb de video's van mijn dochter de eerste jaren niet kunnen kijken. Dat is zo raar. Dat je ze gewoon weer ziet lachen en praten. heel havy vind ik dat. Onze dochter is een aantal keren op tv geweest met de Cliniclowns en de verhuizing van het Ronald Mc Donaldhuis in Amsterdam.
Zit ik op een morgen koffie te drinken en me klaar te maken om naar mijn werk te gaan. De tv stond aan op ontbijttelevisie. Ik sta in de keuken en opeens hoor ik haar stem. Zo wazig en zo ongelofelijk raar. Is ze gewoon op tv met de cliniclowns. En dat was toch zeker een jaar of vijf na haar overlijden. Ik schrok me wezenloos. Heb ook meteen de NOS gebeld dat ik het niet erg vind dat ze die beelden gebruiken, maar dan wel met toestemming. Er is meteen een slot op gezet. Maar dan draait je maag dus letterlijk in het rond.
Bammie iedereen is hier welkom en je kunt fijn je verhaal. kwijt. En een jaar is nog maar zo kort. Sterkte meid.
Is er een topic "Vaders met kanker"? Nooit gezien.
Zal er eens op gaan letten.
Iedereen een dikke knuffel.
Liefs Zoebie
Ik heb de video's van mijn dochter de eerste jaren niet kunnen kijken. Dat is zo raar. Dat je ze gewoon weer ziet lachen en praten. heel havy vind ik dat. Onze dochter is een aantal keren op tv geweest met de Cliniclowns en de verhuizing van het Ronald Mc Donaldhuis in Amsterdam.
Zit ik op een morgen koffie te drinken en me klaar te maken om naar mijn werk te gaan. De tv stond aan op ontbijttelevisie. Ik sta in de keuken en opeens hoor ik haar stem. Zo wazig en zo ongelofelijk raar. Is ze gewoon op tv met de cliniclowns. En dat was toch zeker een jaar of vijf na haar overlijden. Ik schrok me wezenloos. Heb ook meteen de NOS gebeld dat ik het niet erg vind dat ze die beelden gebruiken, maar dan wel met toestemming. Er is meteen een slot op gezet. Maar dan draait je maag dus letterlijk in het rond.
Bammie iedereen is hier welkom en je kunt fijn je verhaal. kwijt. En een jaar is nog maar zo kort. Sterkte meid.
Is er een topic "Vaders met kanker"? Nooit gezien.
Zal er eens op gaan letten.
Iedereen een dikke knuffel.
Liefs Zoebie
dinsdag 3 maart 2009 om 00:08
Zoebie, van mij ook een knuffel.
Dat topic is ondertussen al erg ver naar beneden gezakt denk ik. Het stond op gezondheid.
Bizar is dat, dat je opeens de stem van je dochter hoort. Wat zal jij geschrokken zijn.
Dutchie, kijk anders die video's samen met je zus (die heb je toch?). Dan hebben jullie steun aan elkaar.
Ik durf trouwens ook de film die op mijn trouwdag is gemaakt niet te bekijken.
Ik ga naar bed, lekker slapen.
Iedereen welterusten.
Dat topic is ondertussen al erg ver naar beneden gezakt denk ik. Het stond op gezondheid.
Bizar is dat, dat je opeens de stem van je dochter hoort. Wat zal jij geschrokken zijn.
Dutchie, kijk anders die video's samen met je zus (die heb je toch?). Dan hebben jullie steun aan elkaar.
Ik durf trouwens ook de film die op mijn trouwdag is gemaakt niet te bekijken.
Ik ga naar bed, lekker slapen.
Iedereen welterusten.
dinsdag 3 maart 2009 om 15:47
mijn familie woont aan de andere kant van de plas,..en voorlopig kom ik niet die kant op (kut ressesie) mijn broertje is een vrij gesloten persoon als het op gevoelens aan komt...... mijn zus en ik praten wel veel over hem.....maar toch het is niet het zelfde als bij elkaar op de koffie zitten...... en om elkaar jankend op skype aan te zien...vind ik ook niets....
Zoebie,..wat lijkt me dat heel erg zeg,..ook niet netjes dat ze je niet even gebelt hebben van goh we gaan dit weer uit zenden.......
Er is een documentaire die heet there is a lion in the room..... hij is hier in cincinnati opgenomen,.... hij volgt 6 gezinnen met kinderen met kanker 6 jaar hier in cincinanti childrens hospital... tijden hun weg door het hele ziektes proccess,..... uit eindelijk zijn er maar 2 kinderen in remissie gekomen.....
zo on eerlijk.....
nou dutch gaat beginnen met werken het is al bijna 10 uur (alleen nog maar op het net rond gezeulthahaha)
Zoebie,..wat lijkt me dat heel erg zeg,..ook niet netjes dat ze je niet even gebelt hebben van goh we gaan dit weer uit zenden.......
Er is een documentaire die heet there is a lion in the room..... hij is hier in cincinnati opgenomen,.... hij volgt 6 gezinnen met kinderen met kanker 6 jaar hier in cincinanti childrens hospital... tijden hun weg door het hele ziektes proccess,..... uit eindelijk zijn er maar 2 kinderen in remissie gekomen.....
zo on eerlijk.....
nou dutch gaat beginnen met werken het is al bijna 10 uur (alleen nog maar op het net rond gezeulthahaha)
dinsdag 3 maart 2009 om 16:16
Bammie, Van harte welkom. Deze maand zal voor jou wel heftig zijn, een jaar na dato. Komen alle herinneringen van toen weer even heel hard terug.
Zoebie, heftig hoor wat jij meemaakte. Als je al iets wil zien van een overleden persoon, kun je zelf het moment bepalen en je er op voorbereiden en jij ziet ineens je overleden kind op tv. Ik zou daar ook behoorlijk pissig om worden.
Ik merk dat bijna iedereen hier veel moeite heeft om te kijken naar een vroegere film of zo waar degene op staat die overleden is. Bang voor de emoties. Ik heb zelf 7 jaar gewacht om de film van mijn moeder te kijken, haar muziek heb ik tot op heden nog niet gedraaid. Toen ze stervende was, wilde ze steeds dezelfde LP horen en die staat nu hierin de kast. Ik durf die echt nog niet op te zetten uit angst om de sfeer van toen weer op te roepen. Vorige week heb ik alle dia's van ons gezin van vroeger gescand om ze op een dvd te branden. Hierdoor moest ik ze allemaal stuk voor stuk bekijken. De eerste twee dia's waren mijn ouders in hun verkeringstijd. Hele mooie close-ups. Ik heb me toch een potje zitten brullen! Vervolgens komt onze hele kindertijd voorbij, heftig hoor. Mijn ouders waren toen net zo oud als ik nu ben, je ziet zoveel typische plaatjes, zoveel liefde die er vanaf straalt, zoveel herinneringen..... Gek genoeg kon ik er wel steeds beter tegen, hoe vaker ik ze in handen had. Maar wat roepen zulke dingen toch een emoties op.
Tijdens het neuzen in de dia's kwam ik er achter dat mijn jongste dochter een loepzuivere kopie van mij is, we konden wel zusjes zijn. Dat vind ik dan weer een kadootje. En ondanks dat zij pas 5 jaar is, ziet ze de grap er ook wel van in. Ze roept nu de hele dag tegen mij: hoi zus!
Ik leg hier ook even een knuffel neer ( mooie uitspraak dutchie!) voor iedereen die er een nodig heeft.
liefs van duet
Zoebie, heftig hoor wat jij meemaakte. Als je al iets wil zien van een overleden persoon, kun je zelf het moment bepalen en je er op voorbereiden en jij ziet ineens je overleden kind op tv. Ik zou daar ook behoorlijk pissig om worden.
Ik merk dat bijna iedereen hier veel moeite heeft om te kijken naar een vroegere film of zo waar degene op staat die overleden is. Bang voor de emoties. Ik heb zelf 7 jaar gewacht om de film van mijn moeder te kijken, haar muziek heb ik tot op heden nog niet gedraaid. Toen ze stervende was, wilde ze steeds dezelfde LP horen en die staat nu hierin de kast. Ik durf die echt nog niet op te zetten uit angst om de sfeer van toen weer op te roepen. Vorige week heb ik alle dia's van ons gezin van vroeger gescand om ze op een dvd te branden. Hierdoor moest ik ze allemaal stuk voor stuk bekijken. De eerste twee dia's waren mijn ouders in hun verkeringstijd. Hele mooie close-ups. Ik heb me toch een potje zitten brullen! Vervolgens komt onze hele kindertijd voorbij, heftig hoor. Mijn ouders waren toen net zo oud als ik nu ben, je ziet zoveel typische plaatjes, zoveel liefde die er vanaf straalt, zoveel herinneringen..... Gek genoeg kon ik er wel steeds beter tegen, hoe vaker ik ze in handen had. Maar wat roepen zulke dingen toch een emoties op.
Tijdens het neuzen in de dia's kwam ik er achter dat mijn jongste dochter een loepzuivere kopie van mij is, we konden wel zusjes zijn. Dat vind ik dan weer een kadootje. En ondanks dat zij pas 5 jaar is, ziet ze de grap er ook wel van in. Ze roept nu de hele dag tegen mij: hoi zus!
Ik leg hier ook even een knuffel neer ( mooie uitspraak dutchie!) voor iedereen die er een nodig heeft.
liefs van duet
donderdag 5 maart 2009 om 20:14
Klopt hoor lapin dat ik meeschreef op vaders met kanker. Ondertussen is die inderdaad erg naar beneden gezakt en voor mij (helaas) niet meer relevant. Na zijn overlijden ben ik hier een poosje niet meer geweest. Teveel andere dingen aan mijn hoofd zoals leven in een roes (!!!!!) mijn moeder steunen, een kindje op de wereld zetten, de andere kindjes hun aandacht geven, het huishouden draaiende houden, tussen de bedrijven door ook nog eens werken, ziekenhuisbezoekjes met de kids etc. etc. En nu...........een jaar later, nu ben ik aan de beurt en merk ik dat ik toekom aan mijn verdriet om mijn vader. Ik heb het eerder niet de tijd en de ruimte gegeven en dat begint me nu op te breken. Voel me down en heb niet zoveel energie meer. Vandaar dat ik hier toch maar even ging zoeken naar wat steun om wat met mijn rouwproces te doen.
Helaas blijkt dat ik niet de enige ben, ik heb nog steeds niet alle verhalen gelezen, maar begrijp uit de laatste pagina dat er heel wat heftige verhalen zijn.
Fijn dat ik mee mag schrijven, zal proberen om de verhalen van een ieder te gaan lezen (zal niet meevallen, zoveel pagina's)
Helaas blijkt dat ik niet de enige ben, ik heb nog steeds niet alle verhalen gelezen, maar begrijp uit de laatste pagina dat er heel wat heftige verhalen zijn.
Fijn dat ik mee mag schrijven, zal proberen om de verhalen van een ieder te gaan lezen (zal niet meevallen, zoveel pagina's)
maandag 9 maart 2009 om 16:24
hi iedereen,
Ik heb hier nu het laatste uur aardig wat pagina's zitten lezen en wilde me toch ook even voor te stellen. Heel veel dingen zijn zo herkenbaar! Ik ben kim (26 jaar) en mijn moeder is in november 2007 plotseling overleden. Ik moet zeggen dat het nu na meer dan een jaar goed met me gaat. Had ik nooit verwacht aangezien ik altijd riep; dat moet het ergste zijn wat er in mijn leven kan gebeuren en dan heeft het voor mij ook geen zin meer! Vrij snel kwam ik er al achter dat de mens blijkbaar een ijzersterke wilskracht heeft want ook al denk je op dat moment dat alles ophoud en niks meer zin heeft, je blijft toch doorgaan. En inmiddels kan ik zeggen dat ik het leven weer leuk vind! Geloof me ik heb genoeg momenten dat ik haar vreselijk mis en flink kan huilen maar zoals iedereen het altijd zo mooi zegt; de scherpe kantjes zijn ervan af.
Ik zag een ouder bericht op het forum waarin iemand heel simpel zegt dat ze nu kleding heeft die haar moeder nog nooit heeft gezien, dat was voor mij heel herkenbaar. In eerste instantie omdat ik dat ook dacht bij de eerste keer dat ik weer de stad in ging om iets te kopen, inmiddels gelukkig niet meer (wat ook maar goed is ook met mijn koopverslaving ) Maar alle nieuwe dingen die je meemaakt die je niet meer kan delen, mijn moeder belde ik voor elk onzinning dingetje op om het te melden, nu een jaar later heb ik een nieuwe vriend waarmee ik samenwoon (mijn moeder dacht dat ik teveel op mezelf zou zijn om ooit te gaan samenwonen!), heb ik 3 katten (ik hoor d'r zeggen; kim had je er niet gewoon 1 kunnen nemen maar tegelijkertijd weet dat ze ze geweldig had gevonden) en nu ben ik bezig met een nieuwe baan.
Dan wil ik nog niet eens nadenken wat er gebeurt als ik ooit kinderen krijg...
Ook vind ik het moeilijk dat ik geen broers of zussen heb (of andere familie aan mijn moeders kant) met wie ik eens lekker over haar kan praten en herinneringen kan ophalen, nu gebeurt dit alleen maar in je eigen hoofd en ondanks dat ik lieve mensen in mijn omgeving heb die goed naar me luisteren blijft het toch een beetje eenzijdig gesprek als je dit tegen hen vertelt..
Hoe dan ook, ik wil iig even zeggen dat ik knap vind van iedereen die hier zijn verhaal doet en (helaas voor ons allen) bedankt voor de herkenning!
Ik heb hier nu het laatste uur aardig wat pagina's zitten lezen en wilde me toch ook even voor te stellen. Heel veel dingen zijn zo herkenbaar! Ik ben kim (26 jaar) en mijn moeder is in november 2007 plotseling overleden. Ik moet zeggen dat het nu na meer dan een jaar goed met me gaat. Had ik nooit verwacht aangezien ik altijd riep; dat moet het ergste zijn wat er in mijn leven kan gebeuren en dan heeft het voor mij ook geen zin meer! Vrij snel kwam ik er al achter dat de mens blijkbaar een ijzersterke wilskracht heeft want ook al denk je op dat moment dat alles ophoud en niks meer zin heeft, je blijft toch doorgaan. En inmiddels kan ik zeggen dat ik het leven weer leuk vind! Geloof me ik heb genoeg momenten dat ik haar vreselijk mis en flink kan huilen maar zoals iedereen het altijd zo mooi zegt; de scherpe kantjes zijn ervan af.
Ik zag een ouder bericht op het forum waarin iemand heel simpel zegt dat ze nu kleding heeft die haar moeder nog nooit heeft gezien, dat was voor mij heel herkenbaar. In eerste instantie omdat ik dat ook dacht bij de eerste keer dat ik weer de stad in ging om iets te kopen, inmiddels gelukkig niet meer (wat ook maar goed is ook met mijn koopverslaving ) Maar alle nieuwe dingen die je meemaakt die je niet meer kan delen, mijn moeder belde ik voor elk onzinning dingetje op om het te melden, nu een jaar later heb ik een nieuwe vriend waarmee ik samenwoon (mijn moeder dacht dat ik teveel op mezelf zou zijn om ooit te gaan samenwonen!), heb ik 3 katten (ik hoor d'r zeggen; kim had je er niet gewoon 1 kunnen nemen maar tegelijkertijd weet dat ze ze geweldig had gevonden) en nu ben ik bezig met een nieuwe baan.
Dan wil ik nog niet eens nadenken wat er gebeurt als ik ooit kinderen krijg...
Ook vind ik het moeilijk dat ik geen broers of zussen heb (of andere familie aan mijn moeders kant) met wie ik eens lekker over haar kan praten en herinneringen kan ophalen, nu gebeurt dit alleen maar in je eigen hoofd en ondanks dat ik lieve mensen in mijn omgeving heb die goed naar me luisteren blijft het toch een beetje eenzijdig gesprek als je dit tegen hen vertelt..
Hoe dan ook, ik wil iig even zeggen dat ik knap vind van iedereen die hier zijn verhaal doet en (helaas voor ons allen) bedankt voor de herkenning!
maandag 9 maart 2009 om 16:43
Kimsy
Wat triest dat je nu helemaal geen familie meer hebt van je moeders kant. Ik heb datzelfde met mijn vader. Hij had geen broers of zussen en zijn ouders zijn al heel lang geleden overleden. Gelukkig heb ik nog wel mijn zus en mijn moeder om over mijn vader te kunnen praten. Leeft jouw vader nog?
Wat triest dat je nu helemaal geen familie meer hebt van je moeders kant. Ik heb datzelfde met mijn vader. Hij had geen broers of zussen en zijn ouders zijn al heel lang geleden overleden. Gelukkig heb ik nog wel mijn zus en mijn moeder om over mijn vader te kunnen praten. Leeft jouw vader nog?
maandag 9 maart 2009 om 19:17
Ja, Kimsy. Dat vind ik ook. Anderen kunnen heel geduldig naar je luisteren en proberen je te begrijpen, maar ze kunnen je verdriet niet echt voelen omdat ze niet kunnen weten wat jij allemaal mist. Zij kunnen niet weten wat er tussen jou en je moeder was. En dat zijn dan van die eenzame gesprekken met jezelf over jouw herinneringen. Heb je geen verdere familie of vrienden van je moeder met wie je herinneringen kunt ophalen en over je moeder kunt praten?
Ik merk zelf dat ik graag met anderen (vrienden, leeftijdgenoten en familie van mijn ouders) over mijn ouders praat. Zij hebben mijn ouders anders gekend dan ik en ik vind het erg mooi om die verhalen te horen en zo nog een stukje te leren kennen van mijn ouders dat ik als kind niet heb gekend.
Het werkt helend als je kunt praten over degene waar je zo van hield en houdt.
Sterkte, duet
Ik merk zelf dat ik graag met anderen (vrienden, leeftijdgenoten en familie van mijn ouders) over mijn ouders praat. Zij hebben mijn ouders anders gekend dan ik en ik vind het erg mooi om die verhalen te horen en zo nog een stukje te leren kennen van mijn ouders dat ik als kind niet heb gekend.
Het werkt helend als je kunt praten over degene waar je zo van hield en houdt.
Sterkte, duet
maandag 9 maart 2009 om 21:17
Gelukkig heb ik mijn vader nog wel, mijn ouders waren wel al jaren gescheiden dus echt recente herinneringen heeft mijn vader ook niet van haar, daarbij woont hij (net als dutchie) in cincinnati dus ik zie hem niet zo vaak. Ik heb nog wel mijn tante (zus van vader) die zeker een aantal jaar geleden close contact had met haar dus daar kan ik wel dingen aan vragen die ik zelf niet weet.
Duet wat jij zegt heb ik ook, ik ken haar natuurlijk alleen als moeder en andere mensen hebben andere herinneringen en dat is inderdaad heel leuk om te horen! ik heb ook een vriendin die ik al heel lang ken en zij dus ook mijn moeder en zij komt dan inderdaad wel eens met verhalen die op haar indruk hebben gemaakt. Maar ik merk toch (en dat is mijn eigen probleem dat weet ik ook) dat ik het bv met haar moeilijk vind om ineens het gesprek een wending te geven om het dan over mijn moeder te hebben, en ik heb de illusie dat je dat misschien met een broer of zus wel hebt.. Aan de andere kant hoeft dat ook niet per definitie te betekenen dat je dan dezelfde herinneringen of gevoelens hebt dus het is misschien ook geen ideale situatie. Ach het voordeel is dan maar dat ik de begrafenis etc en spullen opruimen op mijn manier heb kunnen doen zonder dat je daar eventueel met de familie over moet bekvechten
Duet wat jij zegt heb ik ook, ik ken haar natuurlijk alleen als moeder en andere mensen hebben andere herinneringen en dat is inderdaad heel leuk om te horen! ik heb ook een vriendin die ik al heel lang ken en zij dus ook mijn moeder en zij komt dan inderdaad wel eens met verhalen die op haar indruk hebben gemaakt. Maar ik merk toch (en dat is mijn eigen probleem dat weet ik ook) dat ik het bv met haar moeilijk vind om ineens het gesprek een wending te geven om het dan over mijn moeder te hebben, en ik heb de illusie dat je dat misschien met een broer of zus wel hebt.. Aan de andere kant hoeft dat ook niet per definitie te betekenen dat je dan dezelfde herinneringen of gevoelens hebt dus het is misschien ook geen ideale situatie. Ach het voordeel is dan maar dat ik de begrafenis etc en spullen opruimen op mijn manier heb kunnen doen zonder dat je daar eventueel met de familie over moet bekvechten
maandag 9 maart 2009 om 22:17
Anderen kunnen inderdaad heel geduldig naar je luisteren maar het is op een of andere manier heel prettig om te praten met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Ik merk dat mensen niet altijd durven te vragen hoe het gaat. Ook was er iemand die dat ook tegen me zei, mijn vader was toen denk ik 2 maanden overleden. Diegene zei tegen me: ik wil je er niet iedere keer naar vragen. Ik heb toen geantwoord dat ik dat liever wel heb en als ik er niet over wil praten ik dat dan wel aangeef. (Gebeurt dat trouwens nooit hoor dat ik niet over mijn vader wil praten). Ik heb veel liever dat mensen het vaak aan me vragen dan dat ze er helemaal niet naar vragen.
Toch merk ik ook dat hij nog bij heel veel mensen in gedachten is en dat doet me wel goed. (hij moest het allemaal eens weten) Ook de kinderen van 6 en 3 hebben het bijna nog dagelijks over opa. Soms heel confronterend maar ook wel relativerend. Ze kunnen het zo heerlijk nuchter bekijken.
Toch merk ik ook dat hij nog bij heel veel mensen in gedachten is en dat doet me wel goed. (hij moest het allemaal eens weten) Ook de kinderen van 6 en 3 hebben het bijna nog dagelijks over opa. Soms heel confronterend maar ook wel relativerend. Ze kunnen het zo heerlijk nuchter bekijken.
dinsdag 10 maart 2009 om 15:37
Kimsy,
Heb jij helemaal alleen de begrafenis moeten regelen en de spullen moeten opruimen? Dat lijkt me echt moeilijk. Ik was blij dat ik dat samen met mijn zus heb kunnen doen. We hebben het er samen nog vaak over. Mensen die verder van je af staan, houden inderdaad na een tijdje op met vragen, terwijl de behoefte om er over te praten nog lange tijd blijft.
Bammie, zijn jouw kinderen ook nog echt verdrietig over het overlijden van opa? Mijn jongste dochter kan nu, na 6 maanden, nog steeds af en toe hartverscheurend huilen van verdriet. Ik vind dat zo moeilijk, zit meestal dan een potje mee te huilen. Zij is dus juist niet relativerend, maar beseft heel goed het gemis en alles wat nu definitief voorbij is: "Ik mis hem zoooo! Ik kan hem nooit meer zien."
Heb jij helemaal alleen de begrafenis moeten regelen en de spullen moeten opruimen? Dat lijkt me echt moeilijk. Ik was blij dat ik dat samen met mijn zus heb kunnen doen. We hebben het er samen nog vaak over. Mensen die verder van je af staan, houden inderdaad na een tijdje op met vragen, terwijl de behoefte om er over te praten nog lange tijd blijft.
Bammie, zijn jouw kinderen ook nog echt verdrietig over het overlijden van opa? Mijn jongste dochter kan nu, na 6 maanden, nog steeds af en toe hartverscheurend huilen van verdriet. Ik vind dat zo moeilijk, zit meestal dan een potje mee te huilen. Zij is dus juist niet relativerend, maar beseft heel goed het gemis en alles wat nu definitief voorbij is: "Ik mis hem zoooo! Ik kan hem nooit meer zien."
dinsdag 10 maart 2009 om 16:22
Hallo luitjes,
Ik breek even in. Zoals Lapin al heeft geschreven, heb ik vorig jaar mijn broer verloren. De pijn is moeilijk te verwoorden. Het is ook zo'n eenzame pijn. Ik wil er niet iedere keer over praten met mijn man, alhoewel hij een enorme steun is. Het kan je zo overvallen, net opgemaakt in de auto op weg naar je werk, en dan komen die k.. tranen weer die niet te stoppen zijn. Of onder de douche, eigenlijk alle plekken waar je helemaal alleen bent. Het schuldgevoel naar de rest van mijn familie, omdat ik niet in NL woon en ze dus ook niet bij kan staan. Er wordt wel eens gezegd, als er iemand overlijdt, dan staan de broers en zussen van deze persoon aan de zijlijn. De eerste aandacht gaat natuurlijk uit naar het gezin, dan naar de ouders en dan naar die broers en zussen. Zo voelt het ook. Begrijp me niet verkeerd, ik hoef geen aandacht, echter ik zou wel eens een handleiding willen hoe hier mee om te gaan. Nog steeds kan ik niet geloven dat hij er niet meer is, als ik langs zijn foto loop. Waar is hij gvd dan???
Zo, dat moest er even uit....
Groeten
El Moral
Ik breek even in. Zoals Lapin al heeft geschreven, heb ik vorig jaar mijn broer verloren. De pijn is moeilijk te verwoorden. Het is ook zo'n eenzame pijn. Ik wil er niet iedere keer over praten met mijn man, alhoewel hij een enorme steun is. Het kan je zo overvallen, net opgemaakt in de auto op weg naar je werk, en dan komen die k.. tranen weer die niet te stoppen zijn. Of onder de douche, eigenlijk alle plekken waar je helemaal alleen bent. Het schuldgevoel naar de rest van mijn familie, omdat ik niet in NL woon en ze dus ook niet bij kan staan. Er wordt wel eens gezegd, als er iemand overlijdt, dan staan de broers en zussen van deze persoon aan de zijlijn. De eerste aandacht gaat natuurlijk uit naar het gezin, dan naar de ouders en dan naar die broers en zussen. Zo voelt het ook. Begrijp me niet verkeerd, ik hoef geen aandacht, echter ik zou wel eens een handleiding willen hoe hier mee om te gaan. Nog steeds kan ik niet geloven dat hij er niet meer is, als ik langs zijn foto loop. Waar is hij gvd dan???
Zo, dat moest er even uit....
Groeten
El Moral
