Rouwverwerking

Ik had dat met mijn zusje, eerst alle herinneringen ophalen, samen huilen en dan de slappe lach krijgen. 3 Jaar geleden is zij overleden aan een hersentumor. En ik mis haar verschrikkeijk de laatste tijd. Zij was mijn maatje. Ik zit in een verschrikkelijke dip door alles. Ben weer dag en nacht met mijn eigen meiske bezig. Slaap slecht en het lijkt wel of ik nu pas een en ander aan het verwerken ben. Kan ook niet werken want ik moet mijn aandacht erbij houden en dat lukt maar kort. Ik krijg na een uur hoofdpijn en moet stoppen. Helaas snapt die bedrijfsarts er de ballen niet van. Ik moet volgende week weer gaan opbouwen. Volgens hem heb ik nu lang genoeg pauze gehad. Wat een k.... vent zeg en wat een k....opmerking. En ik voel nu al dat ik er nog steeds niet aan toe ben. Ik heb hem gezegd dat ik met een uur al moeite heb, maar hij luistert gewoon niet eens. Ik heb nu een afspraak gemaakt met maatschappelijk werk. Ik weet niet waar ik er verder mee naar toe moet. Niet dat ik er veel van verwacht, maar misschien hebben zij wel tips. We hebben een nieuwe huisarts die mij verder ook niet kent en waar ook niets uit komt. Ik ben altijd alleen maar arbeidsongechikt geweest als er echt iets was. Maar dit is gewoon een vent die er niets van begrijpt. Als ik andere vrouwen hoor die een partner met kanker hebben, kunnen zij gewoon thuis blijven en hoeven maar een keer in de zes weken te bellen. Ik moet gewoon eens in de drie weken bij die zak op spreekuur komen. Sorrie voor mijn taal, maar ben nu echt pissig en zo moe, moe, moe. Het gaat dus gewoon effe helemaal niet lekker. Krijg ook alleen maar te horen dat ik zo'n sterke vrouw ben en zo voel ik me nu dus helemaal niet.

Kan wel gillen, janken en depri zijn en ik kom er niet uit.

Bammie, Ik herken wat je zegt dat mensen er maar niet over willen beginnen, zeker omdat ze dan bang zijn dat je dan weer verdrietig wordt. Ik heb uitgelegd dat (zeker in het begin) ik er 24 uur per dag bewust dan wel onbewust mee bezig ben en dat het niet als shock komt als iemand er ineens nar vraagt. Je gaat je pas eenzaam voelen als niemand het meer doet. Ach het is voor je omgeving ook niet makkelijk, ik wist zelf vaak niet eens hoe ik ging reageren dus laat staan een ander. Maar ik heb wat mensen zenuwachtig om mijn heen zien draaien in het begin hoor haha

Duet, ja ik heb het inderdaad zelf allemaal geregeld. Bizarre wereld, donderdag heb je elkaar nog gezien en vrijdag zit je met een begrafenisondernemer om tafel om wensen uit te spreken van je moeder…Gelukkig wist ik wel een beetje richtlijnen maar niet alles. De week daarvoor hadden we het er nog over gehad en afgesproken dat het misschien niet leuk was maar dat we het er toch een keer over moesten hebben want je wilt er toch niet aan denken dat je er ineens voor kom te staan en niks weet. Mijn opa was toendertijd heel ziek en hij wilde mijn moeder niks vertellen over hoe hij zijn begrafenis wilde (voor hem te moeilijk om toe te geven dat hij zo ziek was). Vlak voor mijn moeders overlijden heb ik hem dat uitgelegd en of hij het alsjeblieft wel wilde doen, de dag voordat mijn moeder stierf heeft hij een hele lijst aan haar gegeven. Voor mijn moeder is het dus nooit zover gekomen maar wel achteraf handig voor mezelf toen opa twee maanden later ging en ik alleen maar die lijst hoefde te overhandigen aan de begrafenisondernemers.

Zeg wel eens gekscherend tegen mensen dat ze maar moeten bellen; kim; inzetbaar voor het regelen van trouwerijen en begrafenisen. Beetje cynisch misschien maar dat is dan weer mijn manier van ermee omgaan (kan je mensen trouwens ook aardig mee shockeren dit soort opmerkingen…)



oh en huilen als je in de auto zit! op een gegeven moment had ik dubbele make up ook voor in de auto, kan je tenminste alles weer bijwerken als je uit moet stappen...

Trouwens Duet is dat niet hartverscheurend als je dochtertje dat zo tegen je zegt dat ze hem mist? lijkt me aan de ene kant fijn maar aan de andere kant kan ik me helemaal voorstellen dat je een potje mee gaat zitten huilen!!

Ben ik ook weer eens. Morgen is mijn vader 5 weken dood en ik merk dat het toch wel begint in te zinken. Ik schreef laatst nog dat het best wel goed ging maar ik heb nu toch wel even een dip. Vanochtend zat ik ook huilend in de auto. Wat ik zo stom vind is dat het net lijkt of mijn vader voor instanties nooit bestaan heeft, alles wordt van zijn naam op mijn moeders naam gezet. HIj wordt gewoon overal geschrapt. Nog een reden om te huilen dat hij niet eens meer kan genieten van de zon vandaag. En dat mensen dan zeggen tegen mijn moeder: gelukkig kan je lekker in je tuin zitten, ja leuk maar ze zit er wel in haar eentje.

Hoe hebben jullie de reacties van mensen in jullie omgeving ervaren na het overlijden van jullie vader/moeder/broer/zus/kind etc. Ik heb dus van mensen berichtjes gekregen waarvan ik het niet had verwacht en van 1 vriendin pas nadat mijn vader was overleden maar de tijd ervoor niets. Ik had haar laten weten dat het heel slecht ging met mijn vader en toen smste ze: ik bel je gauw. Nooit wat gehoord en toen mijn vader was overleden had ze ineens tijd om te bellen. Ik was zo teleurgesteld daarover. Toch maar de stoute schoenen aangetrokken en haar van de week gebeld. Ik heb zo ontzettend zitten huilen niet normaal. Van teleurstelling. Je hoort dit soort dingen natuurlijk wel vaker maar het is waar: in slechte tijden, leer je je echte vrienden kennen....



Zoebie, tjee meid hoeveel ellende kan een mens verwerken? Weet niet goed wat te zeggen behalve heel veel sterkte ook al heb je daar niet veel aan.

Zoebie, ik kan zo weinig zeggen om je te troosten.



Kimsy, wat goed van je dat je alles zo goed heb kunnen regelen. Het is een bizar idee. Bij ons zei de arts die "de stekker er bij mijn vader uittrok", letterlijk: morgen krijgen jullie een drukke dag. Ik dacht nog: man, hoe kun je dat zeggen, mijn vader leeft nog! Maar de volgende ochtend zaten we inderdaad met de begrafenisondernemer om de tafel.



Running, ik heb juist een hele positieve ervaring met reacties van mensen na het overlijden van mijn vader. Mijn allereerste vriendje had via via gehoord dat mij pa was overleden en was naar de begrafenis gekomen en ongevraagd bij de koffietafel aangeschoven. We hebben een uur met elkaar gepraat en kwamen tot de conclusie dat het niet goed was om oude vrienden alleen nog maar bij dit soort gebeurtenissen te zien. Afgelopen weekend hebben we daarom met onze oude vriendengroep van 20 jaar geleden een reunie gehad en ik dacht stiekem: zo pap, je moest eens weten wat jouw overlijden tot gevolg heeft gehad, nu zitten we hier met zijn allen, dankzij jou!

Maar er zijn natuurlijk ook altijd mensen die net doen alsof er niks is gebeurd. Ik denk dan altijd: wacht maar tot het jou overkomt. Niet netjes, dat weet ik, maar toch.....

O-ja, die instanties.... Wij regelen nu alle zaken van mijn pa en krijgen nog bijna dagelijks post met "aan de erven van......." of nog gewoon aan hem geadresseerd. Ik word er zo nog dagelijks aan herinnerd. Het zijn vaak van die hele kleine dingen die zo'n pijn kunnen doen.

En iedere tiende van de maand de postcode loterij. Ik weet nog dat mijn man ging bellen om dit namens mijn vader op te zeggen. De maand september liep nog door en daarna zou het stoppen. Ik zei toen: stel je voor dat hij nu ineens een grote prijs op zijn laatste lot krijgt, terwijl hij al dood is. Nu is dat niet gebeurd, dat zou ook wel al te bizar zijn geweest. Maar iedere keer als de reclame van de tiende van de maand op tv is, moet ik weer aan hem denken. En dat doet nog steeds pijn.

jeeez waat is er weer een hoop geschreven?



Kimsy je maakt me heel nieuwsgierig ik ken een heleboel nederlanders hier,... misschien ken ik jou vader wel....



Duet,... aan de enekant ben ik dus blij dat mijn kindern zo klein waren toen mijn vader overleed (1 and 3.5 jaar) echt dat hartverscheurende huilen ken ik dus niet omdat ze niet ecth het "gemis" hebben denk ook dat het komt dat ik hier woon en mijn vader zag ik dus 1x per jaar of minder....

Had vande week een enorme domper,..kon na 3 weken rust niet rennen ben naar een dokter gegaan en die stuurde me gelijk door voor een mri hij had vermoeden da ter iets stuk was.. op dat moment benik in tranen uit gebarsten...maar ik MOET rennen... het MOET gewoon..... ik doe het voor mijn vader..... op dat memometn besefte ik hoe ik al mijn energy en emotief van rouw had omgezet in het trainen voor de marathon.... ben met een bonkend hoofd van kop pijn naar mijn bed gegaan gisteren had ik de uitslag...alles was goed niets beschadigt,..had me zelf te veel gepushed en daat door had ik een fikse onsteking in het knie gewricht op gelopen..zit nu aan de steriode... volgende week weer beginnen met voor zichtig te lopen... ik was zo blij.... maar wat een ontlading zeg die dag er voor bij de dokter arme man zal wel geschrokken zijn..

Zoebie, wat vreselijk frustrerend allemaal. Naar mijn idee heb je wel genoeg aan je hoofd om hier ook nog allemaal energie in te steken. Kan me zeer goed voorstellen dat je er eventjes helemaal doorheen zit. In ieder geval heel veel sterkte.

Alles in je eentje regelen lijkt me niet meevallen Kimsy, petje af hoor. Ik weet wel dat je geen keus hebt maar toch. In ieder geval fijn dat je wat richtlijnen had al valt het sowieso niet mee om op zulke momenten helder te denken.



Echt hartverscheurend huilen ken ik niet van mijn kinderen. Ze hebben het wel heel vaak over hem maar dan meer in de trant van, ik mis opa. Of ze vragen het aan mij: mis jij opa ook? Ik probeer op al hun vragen zo eerlijk moeglijk antwoord te geven maar dat valt niet altijd mee. Ik snap er zelf al geen bal van dat het juist MIJN vader moet zijn die veel te jong is overleden dus hoe moeten die kleintjes dat dan begrijpen.

Levert het ook wel weer hele schattige en komische taferelen op hoor! Als je aan mijn dochtertjes vraagt waar opa is dan zeggen ze allebei heel aandoenlijk: in mijn hartje. Laatst was mjijn oudste dochter heel wild aan het dansen, opeens stopte ze en zei: nu moet ik maar even stoppen want anders word opa duizelig!!!!!!!! Op zulke momenten moet ik alleen maar vreselijk hard lachen en vind het heel schattig dat ze zo met haar opa begaan is. Vandaag heeft ze een mooie tekening voor opa gemaakt omdat hij morgen jarig is en die wil ze bij de urn neerleggen. Ik heb een kopietje van de tekening gemaakt want ik was zeer onder de indruk, ze had al onze namen opgeschreven en opa ik mis je!! Ook had ze zichzelf getekend met tranen en een kist waar opa in lag met bloemen erbij. Ze is 6 jaar en het is nu dus een jaar geleden. Er gaat meer in die koppies om dan ik kan bedenken en ze verbazen me keer op keer.

bammie,..zo als jij het beschrijft zo doen mijn 2 jongens ook voor al de oudste..... die stond er ook op dat we op zijn verjaardag een balon los lieten met de tekening er aan...... hij had van een vriendje een mooie star wars ballon gekregen op zijn feestje..je kent ze wel die zilvere gelijk zei hij die laat ik los buiten dan heeft opa ook een feestje,..heb uit gelegt dat we moesten wachten dat de vriendjes weg waren anders staat dat ook zo stom ......



wat ik een beetje eng/raar/mooi vind (kan dat) af en toe als de jongste slaapt vind ik de oudste met een zaklamp in bed en leest hard op voor uit zijn nederlandse boekjes (goude beertjes,..titel de 5 branweer mannetjes) hij praat neit veel nederlands maar doet zijn best om nederlands te lezen als ik vraag wat ie aan het doen is..zegt ie opa kan niet slapen en ik moet hem voor lezen........



Kimsy jou vader is toevallig toch niet de nederlandse sinterklaas hier he hihihihi

hee Dutchie, ik ken ook iemand in Cincinatti. Vriendinnetje van zwangerschapsyoga. ongeveer 6 jr geleden verhuisd naar de States. Eerst naar Louisville en 2jr terug naar Cincinatti. Gescheiden, 4 kids. (lijkt me loodzwaar maar dat terzijde)



Over kinderverdriet, mijn kinderen hebben het nooit over mijn vader. Dat vind ik best wel gek want ze waren dol op hem. Maar wie weet moet het bij hen ook wel bezinken. Ze hebben wel heel erg hard gehuild toen hij net was overleden en bij de crematie maar daarna over tot de orde van de dag. Twijfel ook wel eens of ik er zelf over moet beginnen of dat ik ze zelf laat komen.

we hebben een gezellig clubje met nederlanders.... ze is welkom hoor..... als ze zich zaterdag avond verveeld... kan ze langs komen hoor ik heb meiden over...ze kan haar kids rustig mee nemen

Ik vind het inderdaad ook erg moeilijk als mijn dochtertje zo erg moet huilen. Ze heeft mij ook al eens gevraagd (toen ik een keer niet hoefde te huilen): Heb jij dan geen verdriet meer? En dan moet ik toch wel lachen.

In hoeverre hebben jullie de kinderen betrokken bij het overlijden van jullie ouder?

Ik ben zelf als kind altijd verre van de dood gehouden door mijn ouders. Ik heb daar later best last van gehad en daarom heb ik mijn kinderen dus juist heel erg betrokken bij alles wat er met mijn ouders gebeurde. Bij mijn moeder was mijn oudste dochter nog maar 6 maanden, dus zij heeft er niet bewust iets van mee gekregen. Ze stond wel met de kinderwagen naast het sterfbed van mijn moeder, gewoon erbij, samen met ons.

Toen mijn vader overleed, waren mijn dochters 5 en 8. De laatste keer dat ze hem gezond zagen, gingen we op vakantie en stond hij ons uit te zwaaien bij de voordeur. Vervolgens zijn we teruggekomen omdat hij plots in het ziekenhuis lag. En omdat wij het direct al niet vertrouwden, hebben we de kids meegenomen en hun laten zien hoe ziek mijn pa was, zodat ze enigszins zouden snappen dat hij ziek was en daardoor het ook zouden begrijpen als hij zou overlijden. Toen hij na vier weken toch nogal onverwacht overleed, kwam voor hun de klap niet zo hard meer aan, omdat we het er heel voorzichtig wel al over hadden gehad dat de kans bestond dat hij zou overlijden. We hebben de kinderen ook verteld hoe het er uit zou zien als iemand dood was en ze hebben mijn vader ook na zijn overlijden gezien en gevoeld. Mijn jongste dochter deed daarna een heel frappante uitspraak toen ik haar vroeg waaraan ze nu kon zien dat hij dood was. In het ziekenhuis had ze iedere keer mijn pa heel intensief zitten bestuderen als hij met gesloten ogen in bed lag te rusten. En nu zei ze: "zijn buikje doet het ook niet meer." Met andere woorden hij ademde niet meer.

Voor mijn gevoel gingen ze er heel natuurlijk mee om. Toen we naar de begrafenis gingen, de meiden in hun mooiste jurk, zei een nichtje van 6: "we gaan naar het feestje van pake." Ze vonden het allemaal heel vanzelfsprekend.

Hoe zijn jullie er mee omgegaan?

hallo dames



tja, wat is er een hoop stil verdriet. mijn (business) partner vraagt nooit aan mij of ik het een beetje red. dus soms begin ik ineens over mijn broer, en dan schieten de rode vlekken in zijn nek. wel een beetje gemeen, want hij vindt het sowieso heel erg moeilijk om over dit soort zaken te praten. eigenlijk vraagt niemand meer hoe het nu gaat (mijn broer is in maart 2008 overleden). dat komt waarschijnlijk ook omdat ik niet in nl woon. dus er zijn niet veel mensen op de hoogte. wat wel heel lief van de spanjaarden is, is dat ze, toen ze hoorden dat mijn broer was overleden, allemaal hetzelfde zeiden : cuidarte (zorg goed voor jezelf). ik hoop dat ik belangstelling blijf tonen voor nabestaanden. vroeger was het eenvoudiger : men droeg een rouwband voor enkele maanden en daardoor wist de omgeving dat er rekening gehouden moest worden met die persoon. in de huidige maatschappij moet alles snel en sneller en is er geen plaats meer voor langdurig verdriet. net zoals zoebie beschrijft over het verdriet over haar zusje. jammer genoeg is er geen tijd op te zetten. iemand zei laatst : als het langer dan een jaar duurt, moet je misschien hulp gaan zoeken. flikker gvd op man. ik weet voor 100 pct zeker dat hij dit heel goed bedoelde want hij heeft het beste met mij voor, maar zo'n opmerking maakt me echt woedend. 'dus als ik in april 2009 er nog over jank, moet ik een psychiater gaan bellen?' rot op. alleen ikzelf weet hoe de pijn ingeteerd is in mijn hart. het is voor mij ook heel erg privé. ik heb geen zin om er met veel mensen over te praten. terwijl in het begin, ik de neiging had om op straat wildvreemde mensen aan te spreken en te zeggen: weet u dat mijn broer DOOD is?

sorry hoor, voor mijn taalgebruik, ben normaal niet zo grof. maar gebruik dit topic als uitlaatklep.



dames, allemaal veel sterkte. er komt wellicht een dag dat we er goed mee om kunnen gaan.



gegroet

Ook onze kinderen zijn er heel natuurlijk mee omgegaan. We hebben ze overal bij betrokken en alles zo eerlijk mogelijk verteld. Ze hebben het hele proces van ziek worden tot dood gaan heel bewust meegemaakt. Ze hebben opa ziek in bed zien liggen, zijn naast hem gekropen. De jongste (toen 2 1/2) heeft heel wat kralenkettingen gemaakt en omgedaan bij hem. De oudste (toen 5) heeft heel vaak aan opa gevraagd waar het ook alweer zeer deed als ze hem weer eens wilde plagen of kietelen. Zeer aandoenlijk en heel natuurlijk. Toen mijn vader vorig jaar jarig was kwam die dag de thuiszorg een bed brengen. Mijn oudste heeft het er nu nog over dat opa een bed op zijn verjaardag heeft gekregen. Een dag later is hij overleden (vandaag trouwens een jaar geleden) mijn dochter vond het wel erg sneu voor opa dat hij nu niet meer in zijn nieuewe bed kon liggen. De dag van zijn overlijden hebben we de kinderen aan het einde van de dag opgehaald en verteld dat opa overleden was. Ze zijn meegegaan en hebben mijn vader gezien, hij was toen nog gewoon thuis en lag nog in bed. De kinderen hebben gekeken en gevraagd of ze opa een kusje mochten geven. Dit hebben ze ook gedaan en de oudste vertelde dat opa koud was. Ook toen mijn vader opgebaard was hebben we ze meegenomen en laten zien. Ze vonden het "heel gewoon" Tijdens de crematie zijn ze ook meegeweest. We zaten in de rouwauto en bij viaducten mogen de kinderen altijd gillen (!) Nu zei de oudste: we moesten nu maar niet gillen, ik vond dit heel bijzonder. Toen de crematie achter de rug was en we naar huis gingen zei de jongste: opa ook mee! Dat ging me wel even aan het hart. De jongste ging opa ook altijd na doen, ging ze op de grond liggen met haar ogen dicht en dat was dan opa. Uitleggen wat er nu met opa ging gebeuren vond ik wel een beetje lastig. Ik vond dat ik het niet kon maken om te vertellen dat opa in de oven ging. Bij iedere pizza die we daarna in de oven doen denken ze dan aan opa, leek mij. Ik ben toen naar de bibliotheek gegaan om een boekje op te halen, hier stonden handige tips in. Zo heb ik verteld dat opa in een hele hete kamer ging en daarna stof/zand werd wat in een vaas ging. Het is hetzelfde maar anders verpakt. Het afgelopen jaar heb ik me wel erg verbaasd over de kinderen. Ze hebben het erg vaak over opa maar dan op een hele positieve manier.



Voor rouwen staat geen tijd, ik kan ook altijd boos worden als mensen zeggen dat er eerst maar een jaar voorbij moet zijn. Alsof het vanaf morgen goed met me gaat. Toedeloei, zo werkt het dus niet. En als er eerst een jaar over heen moet gaan wil ik dat graag zelf ontdekken, een ander hoeft dat allemaal niet voor me in te vullen. Ook ben ik wel boos geworden toen mensen in december tegen me zeiden: ja het zal wel moeilijk zijn deze maand, nou sorry, het is altijd moeilijk, ook in september of februari. Ik snap wel wat ze bedoelen maar ik heb de december maand niet als extra moeilijk ervaren. In ieder geval niet de kerst, ik vond oud en nieuw bijv. veel lastiger. Ik snap heus wel dat het juist in deze maand voor een heleboel mensen wel moeilijk is. Rouwen doet ieder op zijn/haar eigen manier. Voor de een is dat hele dagen huilen, voor een ander is dat keihard werken. Niets is goed of fout, het is jouw manier en daar heeft een ander niets over te zeggen.



Toch moet ik ook wel zeggen dat het mijn leven wel heeft verrijkt (en verward, maar goed dat is een ander verhaal) Begrijp me niet verkeerd, ik had veel liever gehad dat mijn vader nog minstens 40 jaar was blijven leven en niet deze vreselijke ziekte had. Ik had veel liever gehad dat we met zijn allen heel veel leuke dingen hadden beleefd, ik had veel liever gehad dat mijn vader de geboorte van ons zoontje had kunnen meemaken en de meisjes had kunnen zien opgroeien. Maar goed, het is nu eenmaal zo en ik zal er mee moeten dealen, dat valt zeker niet mee maar ik heb het afgelopen jaar (en het jaar van zijn ziekte) wel geleerd wat belangrijk is, wie je vrienden zijn. Ik heb geleerd dat ik sterk ben maar mezelf dus niet moet vergeten. Ik heb geleerd om erg goed bij mijn gevoel te blijven, wil dit allemaal niet zeggen dat het fantastisch gaat want iets geleerd hebben betekent nog niet dat je dat in de praktijk kunt uitvoeren. Laat ik het anders formuleren: ik heb het ondervonden en moet het nu nog in de praktrijk zien te brengen. Ik vind het een hele worsteling!



Sorry voor mijn ellenlange verhaal maar ik moest dit allemaal even kwijt. Ik vind het erg spijtig voor een ieder die een dierbare verloren is maar het geeft mij ook wel wat houvast dat ik niet de enige ben. Ik vind de verhalen heel herkenbaar en hoop dat we elkaar tot steun kunnen zijn.



Voor een ieder heel veel sterkte en nogmaals sorry voor mijn lange verhaal.

Lapin, bedankt voor je snelle reactie. Ik voel me soms gewoon een beetje schuldig vanwege mijn lange verhaal. Maar goed als ik eenmaal op mijn praatstoel zit........ het is gewoon zo fijn om hier je verhaal te kunnen doen. Is het nu natuurlijk ook precies een jaar geleden waardoor alle herinneringen weer naar boven komen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je soms vreselijk baalt van de afstand. Niet zomaar even om het hoekje kunnen kijken maar helemaal als je merkt dat je moeder zo vreselijk eenzaam is, dan breekt je hart. Je zou haar dan het liefste even vast willen houden en samen naar je vader willen gaan. Lijkt me niet altijd makkelijk, vooral met dit soort vragen, wat doe je ermee? Kan me voorstellen dat je het een akelig idee vind dat ze daar iedere keer alleen naar toe gaat.

Heel veel sterkte en ik weet zeker dat ze het fijn vindt dat je haar iedere avond even belt.



Liefs Bammie.

Hoi allemaal,



Wat een herkenbare verhalen en gevoelens.

Mijn moeder is nu 5 maanden geleden overleden.

Mijn kinderen van 2 en 5 jaar gaan er ook natuurlijk mee om.

Mijn dochter van 5 kan soms zomaar uit het niets zeggen, dat ze haar oma zo mist en wilt dat ze terugkomt.

Heel hartverscheurend!

Mijn zoontje van 2 gaat als hij iets wilt laten zien of gewoon gek doet even naar mn moeders foto. Vaak wilt hij ook een kusje geven en aaien. Dan moet ik toch vaak slikken!



Ik heb ook eens van iemand gehoord, dat als ik na 1 jaar nog zo verdrietig was, dat ik misschien maar hulp dan moet zoeken. Nou daar werd ik zo kwaad om..laat me met rust.

Diegene heeft ook dit nog niet meegemaakt in zijn leven, dacht ik daarna.



Lapin, heel moeilijk als je zoiets van je moeder hoort..wat moet je dan zeggen idd. Zij voelt zich goed als ze erheen gaat, logisch..maar voor jou weer anders vanwege de afstand.



Ik mis mn moeder ook verschrikkelijk, even met haar praten, naar de markt..gewoon de alledaagse dingen. Pffffff

Bammie, heel herkenbaar wat je allemaal schrijft hoewel ik eerst nog een jaar verder moet zijn. Ik ben nog geen "ervaringsdeskundige", mijn vader is nog maar 5 weken dood.



Duet, op jouw vraag hoe er mee om te gaan naar je kinderen toe, mijn dochter wordt over 2 weken 8 en dat is de eerste familieaangelegenheid zonder mijn vader, mijn zoon is ruim 10 jr. Mijn vader is ongeveer een jaar ziek geweest (kanker) en de laatste maanden zag je hem steeds meer achteruit gaan.



Door de chemo en een longontsteking die erover heen was gekomen in april woog hij nog maar 54 kg. Daarna ging het wel weer wat beter maar zo in december kreeg hij een blaasontsteking waarvoor hij naar het ziekenhuis moest en toen hij thuiskwam, had hij al hele dikke benen van vocht. Hij was ook erg moe en ging een paar keer naar bed overdag terwijl mijn vader altijd heel actief was. Voor d ekinderen ook wel raar want normaal ging mijn vader altijd met ze voetballen en dat soort dingen. IN januari ging het eigenlijk steeds slechter en doordat mijn moeder hem thuis niet meer kon verzorgen, ging hij naar een hospice.



Daar hebben de kinderen hem ook weer verder achteruit zien gaan. Uiteindelijk heeft hij daar 3 weken geleden en ze wisten ook wel waarom hij daar lag en dat hij dood zou gaan. Toen hij uiteindelijjk is overleden was ik bij mijn moeder en de kinderen thuis bij hun vader. Ik ben 's middags naar huis gegaan om het hen te vertellen en ze hebben toen inderdaad hartverscheurend gehuild toen ze hoorden dat opa was overleden. Mijn dochter had mijn vader een antroposofisch poppetje gegeven wat altijd boven zijn bed hing, dat moest ook mee in de kist en ook alle foto's en tekeningen. De kinderen hebben samen alle knoppen van de kist beschilderd. Mijn dochter had het liefst een hele kist beschilderd, houdt erg van knutselen. Ze hebben mijn vader overigens niet meer dood gezien, hij wilde ook absoluut niet opgebaard worden. Zij wilden opa ook eigenlijk niet meer zien. Ook heeft mijn dochter op de crematie met mijn nichtje een heel mooi gedicht voorgelezen. Wel grappig want toen ze klaar waren, hadden ze echt zo'n houding van: waar blijft het applaus. Mijn oudste heeft bijna de hele crematie gehuild, echt heel zielig. Maar het gekke is, dat ze het eigenlijk nooit echt over hem hebben en toen ik laatst vroeg aan hem of hij opa mist, zie hij nee. Maar je weet inderdaad niet wat er in de koppies omgaat.

Hoi allemaal,



Ik ben pas sinds 5 minuten lid van dit forum. Ben 21 jaar.

Ben al zo lang op zoek naar een forum of iets dergelijks om met mensen in contact te komen die iets "soortgelijks" hebben meegemaakt. Vond dat maar moeilijk te vinden.

Ik geloof dat er hier een beetje dezelfde mensen met elkaar praten? Aan de namen te zien..

Heb een boel gelezen op de site en dat maakte echt indruk!

Echt wat een moeilijke verhalen allemaal. En zo herkenbaar.

Over 3 weken is het een jaar geleden dat mijn vader is overleden. hij was 54 jaar. Helemaal plotseling. Ik was alleen thuis met mijn vader (mijn ouders zijn gescheiden) en we waren net tv aan het kijken, toen hij om 20:50 een hartinfarct kreeg. Hij was meteen buiten bewustzijn en heb 112 gebeld en de buren geroepen. Ik heb moeten proberen tehelpen met reanimeren totdat de ambulance kwam en die zijn nog in totaal een uur doorgegaan ook in het ziekenhuis maar het heeft niet meer geholpen. Dat beeld is echt niet meer uit je hoofd te krijgen.

Nu is het bijna een jaar later, maar het verdriet is er nog zo erg. Je hoort veel opmerkingen van je moet verder met je leven en oh is het al een jaar geleden? komt het verdriet nu weer terug? Het is allemaal goed bedoeld, maar het word niet echt begrepen.

Ik heb ook een heel ander contact met vrienden gekregen, ik kan er niet met ze over praten, ze bieden het wel aan, maar dan denk ik Wat moet ik zeggen? ik voel het van binnen en doe naar de omgeving alsof het allemaal goed gaat.

En zo na ongeveer 3 maanden wordt er ook steeds minder naar gevraagd, alsof het dan echt al over is.

Maar ik heb veel behoefte aan contact met mensen die ook zoiets hebben meegemaakt. alleen al jullie verhalen lezen lucht enorm op.

Hoe gaan jullie met al deze dingen om? Kunnen jullie er goed met anderen over praten?

Ik wens jullie allemaal sterkte, en ik hoop dat jullie ook nog wat aan mij zullen gaan hebben!

Jeetje Imna je hebt heel wat meegemaakt. Alleen thuis en dan zoiets. Dat valt niet zo een,twee, drie te verwerken en vergeten doe je het niet meer. En ook na een jaar is je verdriet echt niet over. Ik heb er zelfs nog verdriet van en mijn vader is 15 jaar geleden overleden. Ik bedoel maar. t Is toch je vader en daar heb je er maar eentje van. Ik hoor dat gekke gezegde ook steeds vaker. Als het na een jaar niet over is moet je hulp gaan zoeken. (en voor iedereen dus) Dat is nu echt de grootste onzin die er is. Stel je voor dat je geen verdriet meer mag hebben omdat het vandaag een jaar geleden is. Van de gekke hoor. En geloof er niks van. Juist goed om af en toe nog eens een lekkere huilbui te hebben. Het lucht zo verschrikkelijk op en je zult zien dat je er daarna weer even tegen kan.

Hier kun je lekker je verhaal kwijt als je er behoefte aan hebt. En als je er geen behoefte aan hebt lees je alleen mee.

(Of zelfs dat niet). Niemand die je het kwalijk neemt.

Ik realiseer me opeens dat je vader net zo oud was als ik nu ben. En dat is nog veel te jong. Maar je zult inderdaad merken dat als je er zelf niet over praat, anderen er ook niet meer om vragen. Heb je niet een goede vriendin waar je wel je verhaal kwijt kan? 't Is zo belangrijk erover te kunnen vertellen.

Nou ja je hebt in ieder geval al een goede plek gevonden waar je in ieder geval alles kwijt kan. (ik val in herhalingen).

Zoebie

Trouwens even voor allemaal. Toen mijn vader was overleden wilde mijn dochter van toen 9 jaar alleen naar opa toe. Ik vond dit heel moeilijk, zij had nog nooit een dode gezien dus heb ik stiekem om een hoekje staan kijken zonder dat zij het zag. Toen zij bij de kist stond, voelde zij met haar handen ook eerst aan zijn buik of hij niet meer ademde. En daarma legde zij een hand op zijn mond en zijn wang om hem daarna een kus op zijn wang te geven. Ik ben toen echt wel even weg moeten lopen hoor. Ik schoot helemaal vol. Mijn vader was niet zo knuffelig en heel streng en ik denk dat zij opa nooit heeft durven kussen en nu had ze de kans. Een afscheidskus.

Ik heb haar daarna nooit verteld dat ik het had gezien. Dacht dat ze er zelf wel over zou beginnen, maar ze heeft alleen gezegd dat ze opa een kusje had gegeven en dat hij zo koud was.

Hallo allemaal,



Bammie, ik begrijp wat je zegt. Na de dood van mijn broer (vandaag een jaar geleden) zijn er veel zaken ook duidelijker geworden.

Ik duld bijvoorbeeld geen mensen meer om mij heen waar ik niet veel mee heb. Wel een beetje a-sociaal, maar ik heb echt geen zin meer in dat oppervlakkige gedoe.

Ik heb veel duidelijker voor ogen, hoe ik mijn leven in wil vullen. Daar vloeien vaak radicale beslissingen uit voort. Ikzelf ervaar dit als het enige positieve aan zjn dood. Voor de rest is het huilen met de pet op.

Toch frappant om te horen dat de meesten van jullie ook van dat soort goedbedoelde (onnadenkende) adviezen krijgen. Als je maar een jaar verder bent..... Yeah right. Tot voor kort kon ik niet eens bevatten dat hij er niet meer was, laat staan het verwerken.



Lapin, vandaag dus lastige dag. Ik ontving een email van mijn broer die momenteel op vakantie is. Hij is er zo mee bezig. Toen een telefoontje van mijn zus, heel emotioneel. En daarna, ik ontkwam er natuurlijk niet aan, even mijn ouders gebeld. Dit klinkt onaardig, maar zo bedoel ik het niet. Hun verdriet, zoals jij te maken hebt met het verdriet van je moeder, snijdt bij mij door hart en ziel. En ik vind dat zo moeilijk. Als mijn moeder begint te huilen, probeer ik sterk voor haar te zijn. Dit lukt me gemiddeld 2 seconden en dan houd ik het ook niet meer droog. Mijn vader, nooit een prater geweest, wordt stiller en stiller en dat is misschien nog wel erger. Hij heeft zo'n pijn, maar kan zich niet uiten.



Nou dames, ik wens iedereen toch nog een fijn weekend. Door dit verdriet van ons af te schrijven, wordt het misschien in de toekomst beter te behappen.



Groeten

Hoi Allemaal,

Afgelopen week begonnen met steeds een stukje te lezen van dit topic. Nog lang niet klaar, maar het is prettig om nu te lezen nu mijn vader kort geleden heel plotseling is overleden.

Na 2 dagen obstipatie en laxeermiddelen van de dokter, is hij in het ziekenhuis terecht gekomen. Na 1 dag onderzoeken, zou hij de volgende dag geopereerd worden. Tijdens de operatie bleek de verstopping een tumor met overal uitzaaiingen, hij zou als hij wakker zou worden nog maar kort te leven hebben, er kon niks meer aan gedaan worden. In het verleden heeft mijn vader 2 infarcten en een bypass-operatie gehad en dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat hij vlak na de operatie aan hartfalen is overleden. Tot de obstipatie had hij helemaal nergens last van en 2 dagen later heb ik geen vader meer. Het is nu 4 weken geleden en ik ben kapot van verdriet. Met mijn beide ouders ben ik heel close, ik zie ze vaak en spreek ze dagelijks telefonisch. Met mijn vader dezelfde hobbies en zelfs een klein eigen zaakje. We deden zoveel samen en nu opeens helemaal weg en ik ga hem iedere dag meer missen.

Mijn vader was 20 jaar geleden ivm zijn hart en longen al afgekeurd en vanaf die tijd waren mijn ouders eigenlijk dag en nacht samen. Ook haar verdriet mee te maken is zo intens verdrietig. Mijn moeder heeft haar moeder mijn oma dus, 3 maanden geleden verloren. Mijn ouders hebben haar 4 jaar lang verzorgd ivm de ziekte van Alzheimer, de laatste periode woonde oma in een verzorgingstehuis. Haar dood was een verlossing, dus daar hebben we vrede mee. Ik ben 39 en heb geen partner of kinderen. Overdag ben ik bij mijn moeder. 's Nachts slapen mijn broer en schoonzus bij haar. Volgende week gaan zij weer naar hun eigen huis.

Ben blij dat ik dit topic gevonden heb en zal alles gaan lezen, ben bij pag 8 gekomen en af en toe wat schrijven.

Heel veel sterkte iedereen.

Liefs Lila