Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
vrijdag 20 februari 2009 om 22:52
Runningmonster, nee hoor, je bent niet abnormaal. Iedereen verwerkt en reageert anders. Mijn man bv. was vorig jaar ook niet zo heel erg verdrietig toen zijn vader was overleden. Ik ben zelf een half jaar flink van slag geweest. Dat wil niet zeggen dat je hem niet mist of het niet erg vind. Het kan ook later nog komen, of misschien helemaal niet.
Ik denk ook niet dat je vader zou zitten te juichen als jij heel erg verdrietig zou zijn.
Hoe is het met je moeder?
Ik denk ook niet dat je vader zou zitten te juichen als jij heel erg verdrietig zou zijn.
Hoe is het met je moeder?
zaterdag 21 februari 2009 om 00:26
Running (even afkorten) Het is helemaal niet gek. Ik had dat ook en toen werd er hier in het dorp rondverteld dat ik zwaar aan de medicijnen was. En dat was niet eens zo. Als je er met je moeder goed over kan praten, scheelt dat al erg veel. En iedereen verwerkt het anders. Vlak na mijn dochter verongelukte er hier uit de buurt een jongen. Die moeder heeft het hele graf nog steeds vol staan met bloemen en komt er nog dagelijks een paar uur. Zij heeft het graf ernaast al voor zichzelf gereserveerd. Dat is dus 14 jaar. Erg voor haar hoor, maar ik vind het toch niet helemaal normaal en dan maak je het jezelf toch wel moeilijk.
zondag 22 februari 2009 om 00:22
Och Fussie wat lief. Dank je wel. Ben blij dat het weer achter de rug is. Was de hele dag al aan het denken dat ze er veertien jaar geleden nog was. (Hebben jullie dat nu ook). Ik vind het zo'n rare gedachten, want dan zou ik morgen kunnen denken dat het 14 jaar en een dag is. Nou ja, de kinderen zijn geweest en blijven eten dus hadden we wat afleiding. Ik zat almaar tegen 10.48u aan te hikken Op die tijd sloot ze voorgoed haar ogen met een lach op haar gezicht. Het leek wel of ze werd gehaald want ze zei JA, lachte en weg was ze. Maar toen de tijd vanavond daar was, was de thuiszorg hier voor mijn man en was ik het gewoon vergeten. Tsja wat al niet voor afleiding kan dienen.
zondag 22 februari 2009 om 16:30
Beste Runningmonster..
Mijn moeder is nu 5 weken geleden overleden. De eerste 2 weken waren een roes. Ik kreeg opeens vorige week een harde klap. Ik denk dat je het nog niet helemaal beseft. Of 't komt zoals ik hierboven lees helemaal niet. Maar ik denk dat dat nog wel komt. Je gaat straks toch iemand missen.
Sterkte.. Liefs Phylicia
Mijn moeder is nu 5 weken geleden overleden. De eerste 2 weken waren een roes. Ik kreeg opeens vorige week een harde klap. Ik denk dat je het nog niet helemaal beseft. Of 't komt zoals ik hierboven lees helemaal niet. Maar ik denk dat dat nog wel komt. Je gaat straks toch iemand missen.
Sterkte.. Liefs Phylicia
zondag 22 februari 2009 om 18:51
hoi Phylicia,
Ik had inderdaad vorig weekend ineens wel dat het besef kwam, shit hij komt echt nooit meer terug. Ik ben verdrietig maar ik ben zo blij dat hij rust heeft, de cirkel is rond. Je word geboren en kunt helemaal niets en mijn vader kon op het eind ook helemaal niets meer. Vandaag was ik bij mijn moeder en morgen gaat ze met mijn zus naar de notaris en de garage om de auto te verkopen. Daarom was ze dan in tranen omdat ze het zo jammer vind dat de auto weggaat, mijn vader was er zo blij mee, maar ze kan zelf niet meer rijden dus zonde om een auto in de garage te hebben die alleen maar geld kost. Het blijft allemaal onwerkelijk...
Ik had inderdaad vorig weekend ineens wel dat het besef kwam, shit hij komt echt nooit meer terug. Ik ben verdrietig maar ik ben zo blij dat hij rust heeft, de cirkel is rond. Je word geboren en kunt helemaal niets en mijn vader kon op het eind ook helemaal niets meer. Vandaag was ik bij mijn moeder en morgen gaat ze met mijn zus naar de notaris en de garage om de auto te verkopen. Daarom was ze dan in tranen omdat ze het zo jammer vind dat de auto weggaat, mijn vader was er zo blij mee, maar ze kan zelf niet meer rijden dus zonde om een auto in de garage te hebben die alleen maar geld kost. Het blijft allemaal onwerkelijk...
zondag 22 februari 2009 om 21:54
quote:Zoebie schreef op 22 februari 2009 @ 00:22:
Ik zat almaar tegen 10.48u aan te hikken Op die tijd sloot ze voorgoed haar ogen met een lach op haar gezicht. Het leek wel of ze werd gehaald want ze zei JA, lachte en weg was ze. Maar toen de tijd vanavond daar was, was de thuiszorg hier voor mijn man en was ik het gewoon vergeten. Tsja wat al niet voor afleiding kan dienen.Ohhh dit moest 22.48u zijn..... Kun je nagaan hoe ik in de bonen was....
Ik zat almaar tegen 10.48u aan te hikken Op die tijd sloot ze voorgoed haar ogen met een lach op haar gezicht. Het leek wel of ze werd gehaald want ze zei JA, lachte en weg was ze. Maar toen de tijd vanavond daar was, was de thuiszorg hier voor mijn man en was ik het gewoon vergeten. Tsja wat al niet voor afleiding kan dienen.Ohhh dit moest 22.48u zijn..... Kun je nagaan hoe ik in de bonen was....
maandag 23 februari 2009 om 14:48
Mooi gezegd running, over de cirkel die rond is. Wij hadden die ervaring ook. Mijn vader zei de laatste tijd ook als ik niet beter wordt, dan kan ik het estafette-stokje net zo goed aan de volgende doorgeven. Hij is 's nachts overleden en toen mijn zus en ik om 3 uur 's ochtends het ziekenhuis uitliepen, kwam er een jong stel binnen waarvan de vrouw duidelijk hoogzwanger was en op het punt van bevallen stond.Ik fluisterde naar mijn zus: Kijk, hier wordt het stokje doorgegeven. Op de sterfdag van mijn pa is er dus in hetzelfde ziekenhuis weer een baby geboren. Toen we vervolgens in de auto de radio aanzetten, kwam het liedje "the cirkel of life" er net op, alsof het zo moest zijn.
Mijn vader is overleden op de trouwdag van mijn ouders en ook dat heeft zo moeten zijn. Hij heeft mijn moeder na haar overlijden zo gemist dat dit de mooiste dag was om haar weer terug te zien. Alsof hij het zelf zo gekozen had.
Zoebie, Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik je berichtje las.
Liefs van duet
Mijn vader is overleden op de trouwdag van mijn ouders en ook dat heeft zo moeten zijn. Hij heeft mijn moeder na haar overlijden zo gemist dat dit de mooiste dag was om haar weer terug te zien. Alsof hij het zelf zo gekozen had.
Zoebie, Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik je berichtje las.
Liefs van duet
maandag 23 februari 2009 om 15:10
Hoe komt het toch dat ik zo met ons meiske bezig ben. Ligt het aan de sterfdag? Of omdat we nu weer midden in alle ellende van chemo enz. zitten? Ik kom er niet omheen, ben er weer dag en nacht mee bezig. Zit ook hier op het forum bijna op alle topics van kanker en rouw en alles te reageren. Het helpt wel moet ik zeggen. Maar het is zo "raar" (nou ja misschien ook niet) dat ik het nu wel erg lang heb. Meestal alleen op bepaalde dagen. Ik las het boek van Edwin de Vries (man van Monique van de Ven) over Helena. Kocht het omdat het over een Border Collie (Helena) ging en nu blijkt dat het gewoon over het verwerken gaat van de dood van hun zoontje Nino. Ik heb Monique toen meegemaakt in het Emma. We zaten vaak samen in het rookhok. Het is wel heel "toevallig" dat ik nu dit boek lees. Hoewel voor mij toeval niet bestaat. Er is meer tussen hemel en aarde.
maandag 23 februari 2009 om 23:45
Hoi Runningmonster..
Gelukkig dat je er ook blij om kan zijn dat hij rust heeft. Dat heb ik ook. Stel je voor dat je dat gevoel niet zou hebben, dan was het nog zo veel moeilijker..
Wat de auto betreft, kan me voorstellen dat het moeilijk is voor je moeder.. Maar inderdaad je hebt er niets aan als de auto maar blijft staan.
Ik heb vorige week al haar kleren even langs gelopen ook erg moeilijk. Mijn moeder is maar 51 geworden en had mijn maat, ik heb bijna al haar pyama's, daar slaap ik nu s'nachts in. Heel fijn vind ik dat.
Liefs Phylicia
Gelukkig dat je er ook blij om kan zijn dat hij rust heeft. Dat heb ik ook. Stel je voor dat je dat gevoel niet zou hebben, dan was het nog zo veel moeilijker..
Wat de auto betreft, kan me voorstellen dat het moeilijk is voor je moeder.. Maar inderdaad je hebt er niets aan als de auto maar blijft staan.
Ik heb vorige week al haar kleren even langs gelopen ook erg moeilijk. Mijn moeder is maar 51 geworden en had mijn maat, ik heb bijna al haar pyama's, daar slaap ik nu s'nachts in. Heel fijn vind ik dat.
Liefs Phylicia
woensdag 25 februari 2009 om 12:45
Phylicia,
Ik heb zelf ook een aantal pyama's van mijn moeder mee naar huis genomen. Ze hebben een paar jaar ongebruikt in de kast gelegen en toen heb ik ze weg gedaan. Ik kon het niet verdragen om ze te gaan dragen, omdat mijn moeder ze ook droeg toen ze zo ziek was en die herinnering raakte ik niet kwijt als ik de pyama's zag.
Zo zijn er wel een aantal andere dingen van mijn ouders die nu een plekje in mijn huis hebben gevonden en die ik dagelijks gebruik. De herinnering aan vroeger doet nog wel pijn als ik er naar kijk, maar dit zijn wel de goede herinneringen. Bittersweet, zullen we maar zeggen.
Ik heb zelf ook een aantal pyama's van mijn moeder mee naar huis genomen. Ze hebben een paar jaar ongebruikt in de kast gelegen en toen heb ik ze weg gedaan. Ik kon het niet verdragen om ze te gaan dragen, omdat mijn moeder ze ook droeg toen ze zo ziek was en die herinnering raakte ik niet kwijt als ik de pyama's zag.
Zo zijn er wel een aantal andere dingen van mijn ouders die nu een plekje in mijn huis hebben gevonden en die ik dagelijks gebruik. De herinnering aan vroeger doet nog wel pijn als ik er naar kijk, maar dit zijn wel de goede herinneringen. Bittersweet, zullen we maar zeggen.
woensdag 25 februari 2009 om 14:07
Hai Duet,
Ik heb aan mijn mama's pyama's een fijne herrinnering.. Ze heeft ook niet een lang ziektebed gehad. Ik kan 't me van jou voorstellen dat het dan heel moeilijk is.
Verder heb ik een doos met allemaal spulletjes van haar erin, zoals foto's die niet in een album zaten en haar portemonnee.. Ik kijk er af en toe even in als ik er behoefte aan heb. De ene keer is dat ook weer veelste moeilijk. Zo gek dat je er de ene dag veel beter mee omgaat dan de ander.. Dat is denk ook een soort overlevingsdrang denk ik.. Om er 24/7 verdrietig om te zijn of aan te denken is ondraaglijk. Ons eigen leven gaat ook gewoon door en moeten er toch echt wat van maken..
Ik heb aan mijn mama's pyama's een fijne herrinnering.. Ze heeft ook niet een lang ziektebed gehad. Ik kan 't me van jou voorstellen dat het dan heel moeilijk is.
Verder heb ik een doos met allemaal spulletjes van haar erin, zoals foto's die niet in een album zaten en haar portemonnee.. Ik kijk er af en toe even in als ik er behoefte aan heb. De ene keer is dat ook weer veelste moeilijk. Zo gek dat je er de ene dag veel beter mee omgaat dan de ander.. Dat is denk ook een soort overlevingsdrang denk ik.. Om er 24/7 verdrietig om te zijn of aan te denken is ondraaglijk. Ons eigen leven gaat ook gewoon door en moeten er toch echt wat van maken..
woensdag 25 februari 2009 om 15:24
Ik heb de (achteraf) laatste week ook nog nieuwe nachthemden gekocht voor Mama, die ik na haar overlijden heb meegenomen. Ik draag eigenlijk nooit nachtgoed, maar dit vind ik idd altijd zo 'bittersweet'. Terwijl ik andere kleren wel draag en ook eigenlijk zonder moeite.
Zo gebruik ik ook mama's portemonnee. Eentje die eigenlijk niet zo handig is want aan beide kanten zit een klep waarachter óf muntgeld zit óf de pasjes. Het was steeds maar uitproberen welke kant het juiste geld weer zou zitten.
Vorige week stond ik weer bij de kassa te mopperen over de portemonnee. De mevrouw die hielp zei dat ik dan maar een andere portemonnee moest kopen al snapte ze helemaal dat ik dat niet wilde nadat ik had uitgelegd dat het een erfstuk was.
Maar kennelijk heeft mijn moeder me gehoord want nog geen uurtje later trok ik aan de kant van de pasjes de drukknoop los, waardoor je nu prima het verschil zit!
Zo gebruik ik ook mama's portemonnee. Eentje die eigenlijk niet zo handig is want aan beide kanten zit een klep waarachter óf muntgeld zit óf de pasjes. Het was steeds maar uitproberen welke kant het juiste geld weer zou zitten.
Vorige week stond ik weer bij de kassa te mopperen over de portemonnee. De mevrouw die hielp zei dat ik dan maar een andere portemonnee moest kopen al snapte ze helemaal dat ik dat niet wilde nadat ik had uitgelegd dat het een erfstuk was.
Maar kennelijk heeft mijn moeder me gehoord want nog geen uurtje later trok ik aan de kant van de pasjes de drukknoop los, waardoor je nu prima het verschil zit!
woensdag 25 februari 2009 om 16:18
Zo erg het nieuws can Arc,........
zelf zou ik niet in de kleding van mijn vader kunnen rond lopen,..ik denk ook dat zulke dingen per persoon verschilt....
ik hecht veel waarde aan dingen die ik van mijn vader heb gekregen zo heb ik een theelicht en een thee pot van marjolein bastin gekregen,..omda tik zo zat te zeuren dat ik in amerika geen leuk thee licht kon vinden, het is tevens mijn laatste kerst kado....... ook een sjaal die ik heb gekregen draag ik dagelijks...... zelfs in de zomer
fussie hahaha...grappig zo'n seintje van boven af...
Phylicia, wat je zegt is waar..... ik zeg ook keer op keer dat mijn het nooit gewild had da tik zo intens verdrietig blijf over zijn overlijden..... maar ik kan het niet helpen...het intens gemis blijft gewoon .....die leegte...doet gewoon pijn...dat er iemand mist in je leven.... en niemand kan die leegte ooit op vullen...
zelf zou ik niet in de kleding van mijn vader kunnen rond lopen,..ik denk ook dat zulke dingen per persoon verschilt....
ik hecht veel waarde aan dingen die ik van mijn vader heb gekregen zo heb ik een theelicht en een thee pot van marjolein bastin gekregen,..omda tik zo zat te zeuren dat ik in amerika geen leuk thee licht kon vinden, het is tevens mijn laatste kerst kado....... ook een sjaal die ik heb gekregen draag ik dagelijks...... zelfs in de zomer
fussie hahaha...grappig zo'n seintje van boven af...
Phylicia, wat je zegt is waar..... ik zeg ook keer op keer dat mijn het nooit gewild had da tik zo intens verdrietig blijf over zijn overlijden..... maar ik kan het niet helpen...het intens gemis blijft gewoon .....die leegte...doet gewoon pijn...dat er iemand mist in je leven.... en niemand kan die leegte ooit op vullen...
woensdag 25 februari 2009 om 19:37
Dutchie,
Misschien is het ook wel makkelijker gezegd dan gedaan hoor..
Het is voor mij nu ook nog maar 6 weken geleden en misschien is het besef er ook niet helemaal. Het kan ineens op komen zetten en dan ben ik ontzettend verdrietig, dan bedenk ik me opeens dat ik nog maar 21 ben en nog zo'n lange tijd zonder haar moet en vind ik het oneerlijk dat ze nu al van me weg is genomen.. Ik ben zelf net volwassen. En de ene dag is het zo onwerkelijk. Dan komt het er niet in dat ik haar echt niet meer zal zien. Ik moet allemaal nog zien hoe ik me ga voelen op langertermijn, als ik bv. zelf kinderen krijg, ga trouwen, slaag op school.. Bah die gedachte zonder haar erbij maakt me moedeloos. Hoe lang is het nu voor jou geleden?
Veel liefs..
Misschien is het ook wel makkelijker gezegd dan gedaan hoor..
Het is voor mij nu ook nog maar 6 weken geleden en misschien is het besef er ook niet helemaal. Het kan ineens op komen zetten en dan ben ik ontzettend verdrietig, dan bedenk ik me opeens dat ik nog maar 21 ben en nog zo'n lange tijd zonder haar moet en vind ik het oneerlijk dat ze nu al van me weg is genomen.. Ik ben zelf net volwassen. En de ene dag is het zo onwerkelijk. Dan komt het er niet in dat ik haar echt niet meer zal zien. Ik moet allemaal nog zien hoe ik me ga voelen op langertermijn, als ik bv. zelf kinderen krijg, ga trouwen, slaag op school.. Bah die gedachte zonder haar erbij maakt me moedeloos. Hoe lang is het nu voor jou geleden?
Veel liefs..
woensdag 25 februari 2009 om 21:57
Phylicia, dat lijkt me inderdaad heel erg moeilijk dat je weet dat je moeder niet bij de "hoogtepunten" zal zijn. Ik ben 41 en hoewel mijn moeder 17 jaar geleden ook door kanker ten dode was opgeschreven, is zij wonder boven wonder genezen. Mijn vader en moeder waren er inderdaad beiden bij toen ik ging trouwen (ik vond van de week in een la hugo boss sokken van mijn vader, hij gunde zichzelf nooit van die dure merken maar toen zei mijn moeder dat hij die had gekocht toen ik ging trouwen) En ook heeft mijn vader mijn kids (zoon 10 jaar en dochter bijna 8) zien "opgroeien"en hoewel ik had gewild dat hij nog wel 10 jaar had geleefd, zat dat er niet in. Kan me zo goed voorstellen dat je daar moedeloos over kunt worden. Voel echt met je mee.
Fussie, grappig dat je een soort van troost kunt halen uit dat soort situaties. Een paar dagen na het overlijden van mijn vader kreeg mijn moeder een collecte aan de deur. Bleek het een verpleegkundige te zijn die in het hospice werkt waar mijn vader is overleden. Dus wij hadden ook iets van: o mijn vader heeft haar gestuurd om te kijken of alles ok is met ons.
Zoebie, ik heb eindelijk alle 38 pagina's teruggelezen. Wist niet precies jouw "verhaal". Jij hebt ook je portie ellende wel gehad zeg en nog steeds niet klaar ermee. Mijn zoon is trouwens "vernoemd"naar Monique van de Ven haar overleden zoontje.
Fussie, grappig dat je een soort van troost kunt halen uit dat soort situaties. Een paar dagen na het overlijden van mijn vader kreeg mijn moeder een collecte aan de deur. Bleek het een verpleegkundige te zijn die in het hospice werkt waar mijn vader is overleden. Dus wij hadden ook iets van: o mijn vader heeft haar gestuurd om te kijken of alles ok is met ons.
Zoebie, ik heb eindelijk alle 38 pagina's teruggelezen. Wist niet precies jouw "verhaal". Jij hebt ook je portie ellende wel gehad zeg en nog steeds niet klaar ermee. Mijn zoon is trouwens "vernoemd"naar Monique van de Ven haar overleden zoontje.
donderdag 26 februari 2009 om 15:22
Ja, herkenbaar.
Ik vergelijk mezelf ook altijd met anderen van mijn leeftijd. Moeders van vriendinnetjes van mijn kinderen, die gewoon hun beide ouders nog hebben. Een opa en oma waar de vriendinnetjes gaan logeren, waar opa en oma de kinderen van school komen halen en leuke dingen gaan doen. Dat hebben wij niet, dat mis ik. Laatst was ik bij zo'n moeder die net haar derde kindje had gekregen en automatisch zat ik te tellen. Toen mijn dochter zo oud was als jouw baby nu is, was mijn moeder al dood.
Ik werk zelf in de gezondheidszorg. Daar kom ik mensen tegen die ouder zijn dan mijn moeder ooit is geworden en die dan zelf nog een ouder hebben. In hun ogen ben ik een broekie en ik heb niemand meer. Dat voelt zo gek, zo oneerlijk.
Maar ja, met dit soort gedachten bereik je toch niks. En zo als Phylicia zegt, het leven gaat door en we moeten er zelf iets van maken.
Ik vergelijk mezelf ook altijd met anderen van mijn leeftijd. Moeders van vriendinnetjes van mijn kinderen, die gewoon hun beide ouders nog hebben. Een opa en oma waar de vriendinnetjes gaan logeren, waar opa en oma de kinderen van school komen halen en leuke dingen gaan doen. Dat hebben wij niet, dat mis ik. Laatst was ik bij zo'n moeder die net haar derde kindje had gekregen en automatisch zat ik te tellen. Toen mijn dochter zo oud was als jouw baby nu is, was mijn moeder al dood.
Ik werk zelf in de gezondheidszorg. Daar kom ik mensen tegen die ouder zijn dan mijn moeder ooit is geworden en die dan zelf nog een ouder hebben. In hun ogen ben ik een broekie en ik heb niemand meer. Dat voelt zo gek, zo oneerlijk.
Maar ja, met dit soort gedachten bereik je toch niks. En zo als Phylicia zegt, het leven gaat door en we moeten er zelf iets van maken.
donderdag 26 februari 2009 om 16:22
Duet,
Dat doe ik dus ook! Dat berekenen! Ik dacht dat ik niet helemaal in orde was, haha.. Maar jij doet dat dus ook..
Runningmonster,
Ik denk dat er sowieso geen juiste tijd is voor je eigen gevoel. Het is altijd erg of je nu 20 of 45 bent. Het enige is dat ik zelf nog zo het gevoel heb dat ik nog kind ben. Het scheelt wel dat ik al ruim 2 jaar op mezelf woon op 230km. afstand van haar. Dus echt afhankelijk was ik al niet meer.
Voor iedereen een dikke cyberknuffel!
Dat doe ik dus ook! Dat berekenen! Ik dacht dat ik niet helemaal in orde was, haha.. Maar jij doet dat dus ook..
Runningmonster,
Ik denk dat er sowieso geen juiste tijd is voor je eigen gevoel. Het is altijd erg of je nu 20 of 45 bent. Het enige is dat ik zelf nog zo het gevoel heb dat ik nog kind ben. Het scheelt wel dat ik al ruim 2 jaar op mezelf woon op 230km. afstand van haar. Dus echt afhankelijk was ik al niet meer.
Voor iedereen een dikke cyberknuffel!
donderdag 26 februari 2009 om 16:29
Phylicia voor mij is het in april 3 jaar geleden,..maar zo voelt het niet... omda tik in amerika woon en familie 1x in de 1 a 2 jaar zei heb ik nog altijd het gevoel dat6 ie zo kan bellen of op de stoep staan..... het lijkt als of ik op zoek ben naar afsluiting omda tik nooit heb mee gemaakt dat mijn vader ziek was...omdat ik hier woon mijn broer en zus hebben hem ziek gezien... maar zijn kanker was "te behandelen" geen nood dus en ik hoefte niet langs te komen (meerdere malen gevraagd als het echt nodig bel me dan).... mijn zoontje waren 3 en 1 toen hij overleed....de jongste heeft wonder boven wonder nog herrindering aan zijn opa..... opa kon alles maken (hij was technicus) mijn man heeft 2 linker handen ...als er iets stuk is zegt ie ook vaak jammer dat opa dat niet kan maken..... ik de paar keer dat de oudste bij mijn vader was ginen ze altijd met zijn tweetjes eentjes voeren...... ik keek van het balkon altijd toe...... nu sparen we de kapjes en elk weekend gaan we eendjes voeren net zo als opa dat deed.... ik heb ook een speciaal kinder foto boek gehaald en daar fotos van de oudste en op in gedaan... hij kijkt er weekelijks door heen... ik ben zo bang dat ze hem "vergeten"..... ik realiseer dat de jongste opa herkent van foto's en verhalen.... hij was gewoon te jong...
en da tdoet pijn...... hij was zo'n leuke opa...
maar dan aan de andere kant..mijn broertje zal nooit meemaken dat zijn vader hem ziet trouwen kinderen krijgen etc..... ik heb teminste nog iets... maar het is een schrale troost..... mijn vader was net 62 toen hij overleed........ik had MINSTENS nog 18 jaar van hem moeten genieten...... mijn oma is een jaar later overleden ze was net 89 geworden....heb geen traan gelaten hoe cru dat ook klinkt...ze had een goed leven gehad....ze heeft de wereld zonder auto,...tv,cd computer gezien en hoe hij transformeerde tot de wereld die het nu is.... ze had alzeimers en het laaste jaar kon ze (raar genoeg allen mij herkennen) ik was dutch uit amerika........ een mooi leven en ze is vredig ingeslapen....
Running monster misschien zie jij er herkenning in....maar doro de dood van mijn vader ben ik begonnen met rennen..... heel raar ik moest mijn hoofd luchten effe weg van huis.... rondje om in het park 1 rondje werden er meer..... vorig jaar hoorde ik van team in training hier in amerika die mensen traint voro de marathon maar je moet geld op halen voor the leukemia and lymphoma foundation...... sinds ik daar mee bezig ben is het rennen echt therapeutisch voor mij geworden..... binnen kort krijg ik een tatto met as er in ...dan rent ie letterlijk met mij mee...
en da tdoet pijn...... hij was zo'n leuke opa...
maar dan aan de andere kant..mijn broertje zal nooit meemaken dat zijn vader hem ziet trouwen kinderen krijgen etc..... ik heb teminste nog iets... maar het is een schrale troost..... mijn vader was net 62 toen hij overleed........ik had MINSTENS nog 18 jaar van hem moeten genieten...... mijn oma is een jaar later overleden ze was net 89 geworden....heb geen traan gelaten hoe cru dat ook klinkt...ze had een goed leven gehad....ze heeft de wereld zonder auto,...tv,cd computer gezien en hoe hij transformeerde tot de wereld die het nu is.... ze had alzeimers en het laaste jaar kon ze (raar genoeg allen mij herkennen) ik was dutch uit amerika........ een mooi leven en ze is vredig ingeslapen....
Running monster misschien zie jij er herkenning in....maar doro de dood van mijn vader ben ik begonnen met rennen..... heel raar ik moest mijn hoofd luchten effe weg van huis.... rondje om in het park 1 rondje werden er meer..... vorig jaar hoorde ik van team in training hier in amerika die mensen traint voro de marathon maar je moet geld op halen voor the leukemia and lymphoma foundation...... sinds ik daar mee bezig ben is het rennen echt therapeutisch voor mij geworden..... binnen kort krijg ik een tatto met as er in ...dan rent ie letterlijk met mij mee...
donderdag 26 februari 2009 om 16:40
Running,
Ik ben even oud als jij. Mijn ouders zijn laat getrouwd en hebben laat kinderen gekregen, waardoor ik relatief oude ouders had. Mijn moeder is 69 geworden, ik was toen net 33 geworden en had net mijn eerste kindje gekregen. Mijn vader is 81 geworden. Hij is vorig jaar augustus overleden. Op zich is 81 jaar voor hem een mooie leeftijd, maar ik vind mezelf en mijn kids te jong om al geen ouders en grootouders meer te hebben.
Maar als ik Phylicia dan hoor met haar 21 jaar, ben ik weer een geluksvogel, dat mijn ouders wel mijn afstuderen en mijn bruiloft mee hebben gemaakt.
En inderdaad, je blijft je kind van je ouders voelen, hoe oud je ook bent.
Dikke knuf voor iedereen!
Ik ben even oud als jij. Mijn ouders zijn laat getrouwd en hebben laat kinderen gekregen, waardoor ik relatief oude ouders had. Mijn moeder is 69 geworden, ik was toen net 33 geworden en had net mijn eerste kindje gekregen. Mijn vader is 81 geworden. Hij is vorig jaar augustus overleden. Op zich is 81 jaar voor hem een mooie leeftijd, maar ik vind mezelf en mijn kids te jong om al geen ouders en grootouders meer te hebben.
Maar als ik Phylicia dan hoor met haar 21 jaar, ben ik weer een geluksvogel, dat mijn ouders wel mijn afstuderen en mijn bruiloft mee hebben gemaakt.
En inderdaad, je blijft je kind van je ouders voelen, hoe oud je ook bent.
Dikke knuf voor iedereen!
