Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
zaterdag 31 januari 2009 om 23:47
Phylicia, dat is raar he, dat je zo emotioneel reageert op dat soort dingen op tv. Ik heb nog steeds een halve doos tissues nodig als ik zoiets zie. Gelukkig heb ik die aflevering van GTST niet gezien.
Maar het is helemaal niet verkeerd hoor om eens flink te huilen, wat de aanleiding dan ook mag zijn. Het moet er toch een keer uit. En nu had je tenminste nog een vriendin bij je om je te troosten.
En wat Bobke zegt is helemaal waar. Ik denk nog steeds iedere dag aan mijn vader, maar de pijn is minder erg als in het begin. Het verdriet blijft hetzelfde, ik wil hem nog steeds terug.
Hou je taai en schrijf het een beetje van je af hier. Er is altijd wel iemand die hier even leest. Ik kijk zelf iedere dag even.
Maar het is helemaal niet verkeerd hoor om eens flink te huilen, wat de aanleiding dan ook mag zijn. Het moet er toch een keer uit. En nu had je tenminste nog een vriendin bij je om je te troosten.
En wat Bobke zegt is helemaal waar. Ik denk nog steeds iedere dag aan mijn vader, maar de pijn is minder erg als in het begin. Het verdriet blijft hetzelfde, ik wil hem nog steeds terug.
Hou je taai en schrijf het een beetje van je af hier. Er is altijd wel iemand die hier even leest. Ik kijk zelf iedere dag even.
zondag 1 februari 2009 om 18:53
Ja, wat tv allemaal al niet kan doen he?
Hier stond gtst ook op en toen ik het keek ging het wel, maar 's nachts had ik een akelige droom over dat mama weer zo ziek in bed lag. Alleen wisten we deze keer dan wel dat ze dood ging. Ik werd er helemaal naar wakker van.
Verder zie ik momenteel allemaal 'look a likes", ook al zo'n raar fenomeen...
Hier stond gtst ook op en toen ik het keek ging het wel, maar 's nachts had ik een akelige droom over dat mama weer zo ziek in bed lag. Alleen wisten we deze keer dan wel dat ze dood ging. Ik werd er helemaal naar wakker van.
Verder zie ik momenteel allemaal 'look a likes", ook al zo'n raar fenomeen...
zondag 1 februari 2009 om 21:31
Vandaag heb ik het lege huis van mijn ouders gepoetst omdat het in de verkoop gaat. Ik was er helemaal alleen. Toen ik de keuken aan het dweilen was, voelde ik gewoon mijn moeder over mijn schouder meekijken en commentaar leveren. Ik heb de hele tijd in stilte "gesprekken" met haar gehad, zo gek. De tranen liepen over mijn wangen. In iedere kamer kreeg ik flashbacks van mijn ouders en mezelf als klein kind. Het is zo gek, zo'n leeg huis dat niks meer uitstraalt, terwijl wij daar ons hele leven geleefd hebben en van alles meegemaakt hebben. Het is allemaal weg .
Zal wel weer een slapeloze nacht worden........
Zal wel weer een slapeloze nacht worden........
maandag 2 februari 2009 om 13:59
Hallo allemaal,
Een half jaar geleden heb ik, vlak na het overlijden van mijn broer, hier kort meegeschreven. Sindsdien weg geweest, want "het leven ging door, tijd om verder te gaan". Niet dus! Ik heb me vanochtend ziek gemeld. Ik slaap beroerd, kan niet meer stoppen met huilen en heb moeite met alles wat van me gevraagd wordt. Stofzuigen, broodtrommeltjes maken, alles is me teveel moeite.........
En dus vandaag maar hier eens bijgelezen. Vreemd genoeg word ik niet alleen heel verdrietig van alle verhalen hier, maar ergens doet het me ook goed, om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik herken zoveel in wat jullie schrijven! Waar ik zelf heel erg last van heb, is het gevoel dat het nu lang genoeg geduurd heeft. Ik voel een soort boosheid naar mijn broer: "nou weten we het wel, kom nu maar weer tevoorschijn!".
Complicerende factor in het verhaal is dat de moeizame relatie met mijn vader (ouders gescheiden) bepaald niet eenvoudiger is geworden na het overlijden van mijn broer. Ergens voel ik me schuldig, maar aan de andere kant heb ik geen zin om nu de shit van mijn vader er ook nog bij te krijgen....... Is er iemand die dit herkent?
Een half jaar geleden heb ik, vlak na het overlijden van mijn broer, hier kort meegeschreven. Sindsdien weg geweest, want "het leven ging door, tijd om verder te gaan". Niet dus! Ik heb me vanochtend ziek gemeld. Ik slaap beroerd, kan niet meer stoppen met huilen en heb moeite met alles wat van me gevraagd wordt. Stofzuigen, broodtrommeltjes maken, alles is me teveel moeite.........
En dus vandaag maar hier eens bijgelezen. Vreemd genoeg word ik niet alleen heel verdrietig van alle verhalen hier, maar ergens doet het me ook goed, om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik herken zoveel in wat jullie schrijven! Waar ik zelf heel erg last van heb, is het gevoel dat het nu lang genoeg geduurd heeft. Ik voel een soort boosheid naar mijn broer: "nou weten we het wel, kom nu maar weer tevoorschijn!".
Complicerende factor in het verhaal is dat de moeizame relatie met mijn vader (ouders gescheiden) bepaald niet eenvoudiger is geworden na het overlijden van mijn broer. Ergens voel ik me schuldig, maar aan de andere kant heb ik geen zin om nu de shit van mijn vader er ook nog bij te krijgen....... Is er iemand die dit herkent?
maandag 2 februari 2009 om 16:42
Morgen is het precies een jaar geleden dat mijn pa is overleden. Ik zit er aan te denken hoe ik dat voor mezelf wil herdenken. NOu ja, dat doe ik eigenlijk elke dag wel. Maar het is nu alweer een jaar. Niet te geloven hoe hard dat gegaan is. Het is af en toe nog heel onwerkelijk. We praten heel vaak over pa en we betrekken hem eigenlijk overal bij. Bijv: Dit zou pa leuk hebben gevonden en dat weer helemaal niet. We praten ook gewoon tegen hem. Je weet immers nooit of ie je hoort of niet. Misschien houd ik mezelf voor de gek, maar dat is dan maar zo. Ik heb nog steeds de koker waar de as van mijn vader in heeft gezeten. Het crematiesteentje wat erbij zit, ga ik morgen in de gracht bij mijn ouders gooien. Pa zat daar altijd graag te vissen. En ik ben afgelopen zaterdagmiddag naar een tattooshop geweest. Ik laat een tattoo ter nagedachtenis aan mijn pa maken. Het wordt een afbeelding van twee engelenvleugels, met daartussen mijn vaders initialen. Dat wordt pas overigens over acht maanden, want de shop heeft het nogal druk .
maandag 2 februari 2009 om 16:57
Hallo allemaal,
Ik volg dit topic sinds mijn moeder in oktober vorig jaar ploseling is overleden aan een hartstilstand, een dag voordat ze 69 jaar zou worden.
Ze had wel een aantal klachten, ze had botontkalking (kom even niet op de naam); rugwervel verzakking. Ze had de nodige pijn en liep een aantal jaar met een rollator. Hierdoor is ze niet overleden. De arts in het ziekenhuis zei dat ze op was.
Gewoon op...mijn moeder.
Ik heb al jullie verhalen gelezen en tot nu toe kon ik niet reageren. Op het moment voel ik me heel verdrietig en eenzaam, krijg soms zelfs adem tekort lijkt wel.
Ik voel zo met jullie mee en stuur jullie dan ook kracht!
Groetjes
Ik volg dit topic sinds mijn moeder in oktober vorig jaar ploseling is overleden aan een hartstilstand, een dag voordat ze 69 jaar zou worden.
Ze had wel een aantal klachten, ze had botontkalking (kom even niet op de naam); rugwervel verzakking. Ze had de nodige pijn en liep een aantal jaar met een rollator. Hierdoor is ze niet overleden. De arts in het ziekenhuis zei dat ze op was.
Gewoon op...mijn moeder.
Ik heb al jullie verhalen gelezen en tot nu toe kon ik niet reageren. Op het moment voel ik me heel verdrietig en eenzaam, krijg soms zelfs adem tekort lijkt wel.
Ik voel zo met jullie mee en stuur jullie dan ook kracht!
Groetjes
maandag 2 februari 2009 om 17:57
Och Duet, ik moet door want ik heb een keus. Maar 't is soms zo verrekt moeilijk. En t.v. uitzendingen kunnen opeens alle herinneringen naar boven halen en die zijn er veel op het ogenblik. Vandaag was al in het nieuws dat kanker doodsoorzaak nummer 1 is geworden.
Fussie, soms kunnen dromen zo reeel zijn dat als je wakker wordt denkt dat het weer echt zo is. Meestal is het een desillusie.
Sassafras even een hart onder de riem. Dit topic is ervoor dat je herkenning vind. Meiden die hetzelfde hebben meegemaakt. Het steunt je enorm.
Phylicia, dat geldt ook voor jou. Gaat het weer een beetje?
Rosalita, wat een mooi idee om het steentje in de gracht te gooien. Het blijft dan altijd een speciale plek voor je. Ik heb ook een tatouage van een vlinder op mijn schouder. Speciaal voor mijn dochtertje laten maken. Maar wel spijt gehad dat ik haar naam er niet bij heb laten zetten. Misschien doe ik het nog wel eens. Sterkte morgen, het zijn altijd rare dagen.
Kwakkietakkie, wat erg dat zo'n arts zoiets zegt. Hij had het ook anders kunnen verwoorden. Verdikkeme zeg. Kan echt kwaad om zoiets worden. Ach ik heb al heel wat conflicten met artsen gehad. Het zijn af en toe van die lompe boeren, al hebben ze dan gestudeerd. Ik weet er alles van.
En lest but not least........ Lapin....... gaat alles oke????
Je hebt wel in de roos geschoten met dit topic.
voor iedereen die het nodig heeft.
Iedereen een dikke knuffel van mij.
Fussie, soms kunnen dromen zo reeel zijn dat als je wakker wordt denkt dat het weer echt zo is. Meestal is het een desillusie.
Sassafras even een hart onder de riem. Dit topic is ervoor dat je herkenning vind. Meiden die hetzelfde hebben meegemaakt. Het steunt je enorm.
Phylicia, dat geldt ook voor jou. Gaat het weer een beetje?
Rosalita, wat een mooi idee om het steentje in de gracht te gooien. Het blijft dan altijd een speciale plek voor je. Ik heb ook een tatouage van een vlinder op mijn schouder. Speciaal voor mijn dochtertje laten maken. Maar wel spijt gehad dat ik haar naam er niet bij heb laten zetten. Misschien doe ik het nog wel eens. Sterkte morgen, het zijn altijd rare dagen.
Kwakkietakkie, wat erg dat zo'n arts zoiets zegt. Hij had het ook anders kunnen verwoorden. Verdikkeme zeg. Kan echt kwaad om zoiets worden. Ach ik heb al heel wat conflicten met artsen gehad. Het zijn af en toe van die lompe boeren, al hebben ze dan gestudeerd. Ik weet er alles van.
En lest but not least........ Lapin....... gaat alles oke????
Je hebt wel in de roos geschoten met dit topic.
voor iedereen die het nodig heeft.
Iedereen een dikke knuffel van mij.
maandag 2 februari 2009 om 18:22
maandag 2 februari 2009 om 19:57
Wat is het opeens weer druk hier.
Ik vind het nog steeds erg om jullie verhalen te lezen, zoveel verdriet. Maar zoals Sassafras ook al zei, het doet ook goed. Het is allemaal (helaas) zo herkenbaar.
Fussie, dat heb ik ook een tijdje gehad, dat ik allemaal mannen zag op de fiets die op mijn vader leken. Dat doet best pijn.
Duet, wat moeilijk om dat in je eentje te doen. En moedig. Een leeg huis ziet er altijd al triest uit vind ik, maar helemaal als dat het huis is waar je bent opgegroeid met je ouders. Heb je nog wel een hoop foto's ervan? Ik heb zelfs foto's gemaakt toen mijn moeder verhuisde, van het lege huis. Ik wil niets, maar dan ook helemaal niets vergeten.
Sassafras, goed dat je weer meeleest en schrijft.
Dat je nu heel erg moe bent en je niet lekker voelt, dat herken ik wel. Het lijkt dan opeens ook allemaal zo zinloos. Alles draait door, maar voor jou staat de wereld een beetje stil, of althans dat zou je willen. Neem even goed de tijd voor jezelf, het gaat wel weer voorbij.
Rosalita, wat mooi, zo'n tatouage. En je hebt nog 8 maanden om moed te verzamelen. Ik ben bang van naalden .
Ik zal aan je denken morgen. Wat gaat dat snel he, een jaar al weer.
Kwakkietakkie, jouw moeder was even oud als mijn vader toen ze overleed, 68 jaar. Veel te jong.
Ik heb me ook een tijd heel erg eenzaam gevoeld. Alsof je helemaal alleen bent in je verdriet. Iedereen om je heen gaat op een gegeven moment weer door. En jij zit nog midden in je verdriet. Accepteer het maar gewoon even. Op een dag zul je zien dat je weer kunt genieten van iets heel gewoons. Het verdriet is er nog steeds dan, maar niet meer de hele dag op de voorgrond.
Zoebie, ik ga nog even op je topic kijken zometeen.
Ik heb van de week behoorlijk goed nieuws gehad.
Mijn zus heeft een paar weken geleden een hersenscan laten maken. Mijn opa (van mijn vaders kant) en mijn vader zijn allebei overleden aan een hersenbloeding. De kans dat wij ook een verhoogd risico hebben was volgens de huisarts van mijn zus aanwezig.
Ze heeft gisteren de uitslag gekregen en alles zag er goed uit. Ik was heel erg opgelucht. Ten eerste natuurlijk omdat het goed zat bij mijn zus, maar ook omdat ik nu niet zelf die onderzoeken hoef te doen (hoeft niet van mezelf ). Ik ga er gewoon van uit dat het bij mij ook wel goed zal zitten.
Volgende week ga ik weer een paar dagen naar Nederland. We nemen de auto dit keer (900 km). Mijn man had vanmorgen op zijn werk besloten dat we allebei onze moeders weer eens op moesten zoeken. Lief van hem. En hij vond ook dat ik het weer eens verdiende om van die besneeuwde berg hier af te komen en weer eens fatsoenlijk kan gaan winkelen in Rotterdam . Ik doe mijn man nooit meer weg .
Voor jullie allemaal nog even een hele dikke knuffel.
Ik vind het nog steeds erg om jullie verhalen te lezen, zoveel verdriet. Maar zoals Sassafras ook al zei, het doet ook goed. Het is allemaal (helaas) zo herkenbaar.
Fussie, dat heb ik ook een tijdje gehad, dat ik allemaal mannen zag op de fiets die op mijn vader leken. Dat doet best pijn.
Duet, wat moeilijk om dat in je eentje te doen. En moedig. Een leeg huis ziet er altijd al triest uit vind ik, maar helemaal als dat het huis is waar je bent opgegroeid met je ouders. Heb je nog wel een hoop foto's ervan? Ik heb zelfs foto's gemaakt toen mijn moeder verhuisde, van het lege huis. Ik wil niets, maar dan ook helemaal niets vergeten.
Sassafras, goed dat je weer meeleest en schrijft.
Dat je nu heel erg moe bent en je niet lekker voelt, dat herken ik wel. Het lijkt dan opeens ook allemaal zo zinloos. Alles draait door, maar voor jou staat de wereld een beetje stil, of althans dat zou je willen. Neem even goed de tijd voor jezelf, het gaat wel weer voorbij.
Rosalita, wat mooi, zo'n tatouage. En je hebt nog 8 maanden om moed te verzamelen. Ik ben bang van naalden .
Ik zal aan je denken morgen. Wat gaat dat snel he, een jaar al weer.
Kwakkietakkie, jouw moeder was even oud als mijn vader toen ze overleed, 68 jaar. Veel te jong.
Ik heb me ook een tijd heel erg eenzaam gevoeld. Alsof je helemaal alleen bent in je verdriet. Iedereen om je heen gaat op een gegeven moment weer door. En jij zit nog midden in je verdriet. Accepteer het maar gewoon even. Op een dag zul je zien dat je weer kunt genieten van iets heel gewoons. Het verdriet is er nog steeds dan, maar niet meer de hele dag op de voorgrond.
Zoebie, ik ga nog even op je topic kijken zometeen.
Ik heb van de week behoorlijk goed nieuws gehad.
Mijn zus heeft een paar weken geleden een hersenscan laten maken. Mijn opa (van mijn vaders kant) en mijn vader zijn allebei overleden aan een hersenbloeding. De kans dat wij ook een verhoogd risico hebben was volgens de huisarts van mijn zus aanwezig.
Ze heeft gisteren de uitslag gekregen en alles zag er goed uit. Ik was heel erg opgelucht. Ten eerste natuurlijk omdat het goed zat bij mijn zus, maar ook omdat ik nu niet zelf die onderzoeken hoef te doen (hoeft niet van mezelf ). Ik ga er gewoon van uit dat het bij mij ook wel goed zal zitten.
Volgende week ga ik weer een paar dagen naar Nederland. We nemen de auto dit keer (900 km). Mijn man had vanmorgen op zijn werk besloten dat we allebei onze moeders weer eens op moesten zoeken. Lief van hem. En hij vond ook dat ik het weer eens verdiende om van die besneeuwde berg hier af te komen en weer eens fatsoenlijk kan gaan winkelen in Rotterdam . Ik doe mijn man nooit meer weg .
Voor jullie allemaal nog even een hele dikke knuffel.
dinsdag 3 februari 2009 om 20:26
Hallo allemaal,
Ik kwam hier eigenlijk alleen even om te kijken hoe het met iedereen gaat. Van het weekend had ik de behoefte om hier te schrijven maar was ik niet in de buurt van een computer en nu ik dat wel ben lijkt het me teveel moeite kosten om kwijt te kunnen wat ik kwijt wil.
Het komt er heel kort gezegd op neer dat ik vrijdagmiddag verlof heb genomen om naar mijn moeder te kunnen. Ik was op werk en had haar superverdrietig aan de telefoon. In het voorjaar laat ze de verbouwing afmaken waar mijn ouders net mee begonnen waren toen ze hoorden dat mijn vader ziek was. Dit betekent dat ze kasten, en dus ook spullen van mijn vader, uit moet gaan zoeken en beslissingen moet nemen over wat er weg 'kan'. De gedachten en gevoelens die dat bij me los maakt zijn te naar en verdrietig om, vooralsnog, hier op te kunnen schrijven. Maar ik heb de afgelopen dagen echt een paar keer aan Duet gedacht. Voor mij is het opruimen en uitzoeken een onderdeel van een afscheid van mijn vader maar voor jou Duet is het zoveel meer. En dan schrijf je dat je het huis aan het dweilen bent omdat het te koop komt...
Ik wens iedereen heel veel sterkte. Voor mijn gevoel heb ik me op dit moment even een beetje afgesloten voor alle verdrietige dingen. Ook jullie berichten kan ik eerlijk gezegd even niet tot me door laten dringen want ik sta op het randje van superverdrietig en ik wil eigenlijk niet over dat randje kukelen.
Ik kwam hier eigenlijk alleen even om te kijken hoe het met iedereen gaat. Van het weekend had ik de behoefte om hier te schrijven maar was ik niet in de buurt van een computer en nu ik dat wel ben lijkt het me teveel moeite kosten om kwijt te kunnen wat ik kwijt wil.
Het komt er heel kort gezegd op neer dat ik vrijdagmiddag verlof heb genomen om naar mijn moeder te kunnen. Ik was op werk en had haar superverdrietig aan de telefoon. In het voorjaar laat ze de verbouwing afmaken waar mijn ouders net mee begonnen waren toen ze hoorden dat mijn vader ziek was. Dit betekent dat ze kasten, en dus ook spullen van mijn vader, uit moet gaan zoeken en beslissingen moet nemen over wat er weg 'kan'. De gedachten en gevoelens die dat bij me los maakt zijn te naar en verdrietig om, vooralsnog, hier op te kunnen schrijven. Maar ik heb de afgelopen dagen echt een paar keer aan Duet gedacht. Voor mij is het opruimen en uitzoeken een onderdeel van een afscheid van mijn vader maar voor jou Duet is het zoveel meer. En dan schrijf je dat je het huis aan het dweilen bent omdat het te koop komt...
Ik wens iedereen heel veel sterkte. Voor mijn gevoel heb ik me op dit moment even een beetje afgesloten voor alle verdrietige dingen. Ook jullie berichten kan ik eerlijk gezegd even niet tot me door laten dringen want ik sta op het randje van superverdrietig en ik wil eigenlijk niet over dat randje kukelen.
woensdag 4 februari 2009 om 10:41
Hoi allemaal,
Ben er een hele tijd niet geweest, wel regelmatig meegelezen.
Vandaag is het echt helemaal mis, het is mijn moeders verjaardag. Ik sleep me op mijn tandvlees door de dag heen. Ik ben aan het werk maar ben er met mijn gedachten helemaal niet bij. Nog twee uurtjes. Vanmiddag en vanavond zijn we bij mijn vader, die krijgt veel bezoek. Dank dat ik zo maar uit mag razen. Ik heb zo'n zin om te gillen...
Ben er een hele tijd niet geweest, wel regelmatig meegelezen.
Vandaag is het echt helemaal mis, het is mijn moeders verjaardag. Ik sleep me op mijn tandvlees door de dag heen. Ik ben aan het werk maar ben er met mijn gedachten helemaal niet bij. Nog twee uurtjes. Vanmiddag en vanavond zijn we bij mijn vader, die krijgt veel bezoek. Dank dat ik zo maar uit mag razen. Ik heb zo'n zin om te gillen...
Goblin King, Goblin King,Wherever you may be take this child of mine far away from me!
woensdag 4 februari 2009 om 11:09
Wat een lieve reacties van iedereen weer. Voor iedereen een dikke
Sleutelbos, ik herken je gevoel over de verjaardag. Vorige week was het de verjaardag van mijn moeder en morgen is het de verjaardag van mijn vader. Ik zeg er verder niks over en laat de dag stil over me heen gaan. Alleen mijn gedachten zijn steeds bij mijn ouders. Ik heb van het weekend voor hun beide verjaardagen bloemen op het graf gezet, maar die zullen geheid bevroren zijn met dit slechte weer.
Bobke, het klopt wat je zegt over het opruimen van de spullen. Laatst had ik het er nog met een vriendin over. Hoe ik twee soorten verdriet ervaar. Bij mijn moeder was het vooral verdriet en boosheid over dat ze te jong is overleden en een vreselijk ziekbed had gehad. Toen heb ik ook erg geworsteld met het gemis van mijn moeder en frustraties over alles wat er gebeurd was. Bij mijn vader zag ik de achteruitgang door zijn parkinson en bereidde ik me er op voor dat hij niet meer jaren zou leven. Nu worstel ik meer met het feit dat ik afscheid moet nemen van mijn jeugd, ons gezin en mijn ouderlijk huis. Mijn basis is weg en nu moet ik het allemaal zelf doen. Ik zit dan ook veel te graven in herinneringen en oude spullen en ineens zijn de stomste dingen en tradities heel waardevol. Op die manier probeer ik het verleden niet los te laten en door te geven aan mijn kinderen.
Lapin, ik ben er nog niet uit of ik ook foto's van het lege huis wil hebben. Maar ik heb nog wel even de tijd. De huizenverkoop gaat momenteel niet zo snel he?
Ik ben in ieder geval erg blij met de foto's van het huis de dag na het overlijden van mijn pa, met al zijn spulletjes. Af en toe snuif ik daar weer even de sfeer op.
En ik heb per toeval op een dvd een verjaardag van mijn pa staan. Daar staat hij heel blij in de camera te praten en te lachen, terwijl de kleinkinderen om hem heen dartelen.
Sleutelbos, ik herken je gevoel over de verjaardag. Vorige week was het de verjaardag van mijn moeder en morgen is het de verjaardag van mijn vader. Ik zeg er verder niks over en laat de dag stil over me heen gaan. Alleen mijn gedachten zijn steeds bij mijn ouders. Ik heb van het weekend voor hun beide verjaardagen bloemen op het graf gezet, maar die zullen geheid bevroren zijn met dit slechte weer.
Bobke, het klopt wat je zegt over het opruimen van de spullen. Laatst had ik het er nog met een vriendin over. Hoe ik twee soorten verdriet ervaar. Bij mijn moeder was het vooral verdriet en boosheid over dat ze te jong is overleden en een vreselijk ziekbed had gehad. Toen heb ik ook erg geworsteld met het gemis van mijn moeder en frustraties over alles wat er gebeurd was. Bij mijn vader zag ik de achteruitgang door zijn parkinson en bereidde ik me er op voor dat hij niet meer jaren zou leven. Nu worstel ik meer met het feit dat ik afscheid moet nemen van mijn jeugd, ons gezin en mijn ouderlijk huis. Mijn basis is weg en nu moet ik het allemaal zelf doen. Ik zit dan ook veel te graven in herinneringen en oude spullen en ineens zijn de stomste dingen en tradities heel waardevol. Op die manier probeer ik het verleden niet los te laten en door te geven aan mijn kinderen.
Lapin, ik ben er nog niet uit of ik ook foto's van het lege huis wil hebben. Maar ik heb nog wel even de tijd. De huizenverkoop gaat momenteel niet zo snel he?
Ik ben in ieder geval erg blij met de foto's van het huis de dag na het overlijden van mijn pa, met al zijn spulletjes. Af en toe snuif ik daar weer even de sfeer op.
En ik heb per toeval op een dvd een verjaardag van mijn pa staan. Daar staat hij heel blij in de camera te praten en te lachen, terwijl de kleinkinderen om hem heen dartelen.
dinsdag 10 februari 2009 om 11:35
Het was een hele moeilijke zware dag. De tijd gaat voorbij en daar hou je je aan vast. De dag gaat weer voorbij. Ik ben wel heel erg moe geweest de dagen erna, daaraan kon ik merken dat het heel veel van me vroeg.
Ik heb afgelopen weekend nog van haar gedroomd, net in die halfslaap vlak voor het wakker worden. Ik droomde dat ze me belde en ik al zeker een minuut of twee met haar aan het praten was voordat ik me realiseerde dat het niet mogelijk kon zijn. Ze vertelde me dat het juist in die waak/droomtoestand voor haar makkelijker was om contact te maken.
We hebben daarna een hele poos gepraat net zo als altijd. Over van alles echt zoals vroeger. We hebben gelachen en zijn serieus geweest. Ze heeft me een aantal dingen uitgelegd en ik heb zelf in mijn droom de telefoon opgelegd aan het eind omdat ik mijn dochter hoorde en naar haar toe moest....
Nu ik dit allemaal opschrijf heb ik het idee dat mijn onderbewuste heel vernuftig bezig is geweest met een stukje verwerking. Ik heb deze droom als heel positief ervaren en toen ik wakker werd had ik een heel vrolijk en blij gevoel bij me dat zeker de hele dag is blijven zitten...
Ik heb afgelopen weekend nog van haar gedroomd, net in die halfslaap vlak voor het wakker worden. Ik droomde dat ze me belde en ik al zeker een minuut of twee met haar aan het praten was voordat ik me realiseerde dat het niet mogelijk kon zijn. Ze vertelde me dat het juist in die waak/droomtoestand voor haar makkelijker was om contact te maken.
We hebben daarna een hele poos gepraat net zo als altijd. Over van alles echt zoals vroeger. We hebben gelachen en zijn serieus geweest. Ze heeft me een aantal dingen uitgelegd en ik heb zelf in mijn droom de telefoon opgelegd aan het eind omdat ik mijn dochter hoorde en naar haar toe moest....
Nu ik dit allemaal opschrijf heb ik het idee dat mijn onderbewuste heel vernuftig bezig is geweest met een stukje verwerking. Ik heb deze droom als heel positief ervaren en toen ik wakker werd had ik een heel vrolijk en blij gevoel bij me dat zeker de hele dag is blijven zitten...
Goblin King, Goblin King,Wherever you may be take this child of mine far away from me!
woensdag 11 februari 2009 om 18:40
Sleutelbos ik wacht op zo'n telefoontje,....sinds mijn vader is overleden bijna 3 jaar terug heb ik misshien 2 of 3 x over hem gedroomt ik wil het zo graag...
hier in amerika gaat mijn leven rustig door,.. heb inmiddels mijn goal bereikt voro mijn sponsor loop voor het kanker fonds,... ik merk dat het traininen voro de marathon een vorm van verwerken voor mij is...... ik merk dat er meer rust van binnen krijg......
hier in amerika gaat mijn leven rustig door,.. heb inmiddels mijn goal bereikt voro mijn sponsor loop voor het kanker fonds,... ik merk dat het traininen voro de marathon een vorm van verwerken voor mij is...... ik merk dat er meer rust van binnen krijg......
woensdag 11 februari 2009 om 23:36
Sleutelbos wat mooi. Ik droom nooit over geliefden die ik heb verloren. Zelfs niet over mijn dochter. Hoe graag ik het ook wil. Misschien wil ik het wel te graag net als Dutchie. En misschien heb ik het zelf wel een beetje verknoeid. Ik werd op een nacht wakker en had zo sterk het gevoel dat mijn dochter op de slaapkamer was. Ik rook haar zelfs. Het was vrij kort na haar overlijden. En ik heb mijn ogen stijf dicht geknepen en met kloppend hart gewacht...op wat weet ik niet. Tot het opeens weg was. De volgende morgen had ik daar zo veel spijt van. Had ik maar gekeken. Het nooit weten is het ergste.
Het wordt misschien wel tijd voor Derek Ogilvy. Wil gewoon erg graag nog een en ander weten.
Het wordt misschien wel tijd voor Derek Ogilvy. Wil gewoon erg graag nog een en ander weten.
donderdag 12 februari 2009 om 15:43
Mijn moeder heeft mij ook al eens 's nachts bezocht om me te vertellen dat ze geen pijn meer had. Voor mij was het een geweldige ervaring. Ik ben er ook van overtuigd dat ze me echt opgezocht heeft die nacht. Daarna helaas nooit meer iets van haar aanwezigheid gemerkt en van mijn pa heb ik tot nu toe ook niets "gehoord". Ook ik zou heel graag nog een en ander willen weten.
donderdag 12 februari 2009 om 17:56
Als ik zo iets zou hebben zou het me zo veel meer rust kunnen geven...... zoebie,...ik heb dat ook een keer gehad.... omdat ik in amerika woon kwan ik pas 1.5 dag na zijn overlijden aan..... hij lag opgebaard,..het leek helemaal niet op hem,..er hing een sterke perzieken geur,...waarschijnlijk de lucht verfrisser daar,...sinds dien kan ik geen perzik doro mijn strot krijgen...een keer werd ik ook wakker en rook die perzik geur..... dat kloppend hart gevoel had ik ook gelijk....
Zelf zit ik ook heen en weer om een medium te zoeken,..vaak denk ik dat ik het te graag wil en alles wat zo'n medium zegt daar zal ik wel een verbinding met mijn vader achter zoeken.....
mijn vader geloofde niet in die onzin....
Het rare is zodat er iemand in mijn naaste omgeving iemand verliest,... rouwt mijn hart gewoon mee..... een vriendinnetje van vroeger heeft haar kleine broertje verloren... ik heb het zo met haar te doen....... op zulke momenten realiseer ik me maar al te goed...dat aan rouwen nooit een eind komt,...je blijft altijd zoeken naar een antwoort dat je rust geeft....maar krijgt het helaas nooit...
zucht
Zelf zit ik ook heen en weer om een medium te zoeken,..vaak denk ik dat ik het te graag wil en alles wat zo'n medium zegt daar zal ik wel een verbinding met mijn vader achter zoeken.....
mijn vader geloofde niet in die onzin....
Het rare is zodat er iemand in mijn naaste omgeving iemand verliest,... rouwt mijn hart gewoon mee..... een vriendinnetje van vroeger heeft haar kleine broertje verloren... ik heb het zo met haar te doen....... op zulke momenten realiseer ik me maar al te goed...dat aan rouwen nooit een eind komt,...je blijft altijd zoeken naar een antwoort dat je rust geeft....maar krijgt het helaas nooit...
zucht
donderdag 12 februari 2009 om 20:14
Duet,
Wat lijkt me dat een ontzettende fijne ervaring..
Ik had eergisternacht de hele tijd het gevoel dat ze haar hand op m'n hoofd hield. Ken je dat gevoel als je met je hand richting je voorhoofd gaat en net niet raakt, maar dat je toch iets voelt? Een beetje een kietelig gevoel. Dat voelde ik. Zodra ik m'n ogen opendeed was het weg maar ben heel fijn in slaap gevallen terwijl ik de afgelopen week slecht heb geslapen omdat ik in een ontzettende dip zat. Misschien was het ook wel wat anders maar ik zou niet weten wat. En ik had echt het gevoel dat ze er was.
Ik zou graag willen dat ze me kwam vertellen dat ze het goed heeft. Ik geloof dat er meer is na de dood, dat het niet helemaal afgelopen is. Maar het zou zo fijn zijn als ze het kan bevestigen.
Wat lijkt me dat een ontzettende fijne ervaring..
Ik had eergisternacht de hele tijd het gevoel dat ze haar hand op m'n hoofd hield. Ken je dat gevoel als je met je hand richting je voorhoofd gaat en net niet raakt, maar dat je toch iets voelt? Een beetje een kietelig gevoel. Dat voelde ik. Zodra ik m'n ogen opendeed was het weg maar ben heel fijn in slaap gevallen terwijl ik de afgelopen week slecht heb geslapen omdat ik in een ontzettende dip zat. Misschien was het ook wel wat anders maar ik zou niet weten wat. En ik had echt het gevoel dat ze er was.
Ik zou graag willen dat ze me kwam vertellen dat ze het goed heeft. Ik geloof dat er meer is na de dood, dat het niet helemaal afgelopen is. Maar het zou zo fijn zijn als ze het kan bevestigen.
