Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
dinsdag 13 januari 2009 om 20:46
Het wordt ook altijd weer lente. Net zoals het altijd weer licht wordt, hoe donker het ook is. Was een liedje waar mijn moeder graag naar luisterde.
Zoebie, heel veel sterkte. Voor veel situaties zijn amper woorden te vinden en dit is er zo een. Goed dat je voor je zelf gaat kiezen en je ziek meldt.
Zoebie, heel veel sterkte. Voor veel situaties zijn amper woorden te vinden en dit is er zo een. Goed dat je voor je zelf gaat kiezen en je ziek meldt.
woensdag 14 januari 2009 om 12:34
Afgelopen maandag heeft 1 van mijn beste vriendinnen zelfmoord gepleegd en ik weet niet wat ik aanmoet met al mijn verdriet. Ze heeft zichzelf opgehangen en ik zie dat beeld steeds voor me. Kan geen sjaal meer omdoen vanwege de associatie. Ze was pas 21 jaar, ik hou zo ontzettend veel van haar. We waren al bijna 11 jaar bevriend, hebben zoveel meegemaakt. De afgelopen 6 jaar ging het steeds slechter met haar: psychische problemen. De laatste 2 jaar is ze verschillende keren opgenomen geweest, kreeg ze therapie, een diagnose: borderline. God wat had ze het moeilijk. Ze deed al eens eerder een poging, maar op zo'n manier dat het nooit was gelukt. Het was een schreeuw om hulp. Maar ze hield iedereen van zich af, reageerde niet. Een kleine maand geleden schreef ik haar een brief waarin ik zei dat ik wat meer afstand van haar nam omdat het me teveel energie kostte terwijl ze mij niks terug kon geven. En nu is ze dood. Afschuwelijk is het, er zijn geen woorden voor.
woensdag 14 januari 2009 om 18:52
Zoebie, wat een verdriet, ik kan je alleen heel veel sterkte toewensen. Je hebt heel wat meegemaakt
Lieve Moondancer,
dit moet onzettend moeilijk voor je zijn. Ik ken je niet, maar ik hoop niet dat je denkt dat jij hier iets aan had kunnen doen. Dat kan je niet(misschien denk je dit helemaal niet, maar ik ben bang zoiets tussen de regels door te lezen) je vriendin kon dit leven niet aan, en nee dat is niet eerlijk en ja dat is afschuwelijk. Heel veel sterkte
Lieve Moondancer,
dit moet onzettend moeilijk voor je zijn. Ik ken je niet, maar ik hoop niet dat je denkt dat jij hier iets aan had kunnen doen. Dat kan je niet(misschien denk je dit helemaal niet, maar ik ben bang zoiets tussen de regels door te lezen) je vriendin kon dit leven niet aan, en nee dat is niet eerlijk en ja dat is afschuwelijk. Heel veel sterkte
vrijdag 16 januari 2009 om 12:08
Dank je yellowlove. Ik heb de gedachte dat haar dood mijn schuld zou zijn al snel van me afgezet. Maar ik vond het wel heel erg dat ik niet wist of ze mijn brief begrepen had. Ik was bang dat ze misschien boos op me was, of zich in de steek gelaten voelde. dat ze dacht dat ik niet meer van haar hield.
Maar gisteren ben ik bij haar gaan kijken, ik mocht haar van haar ouders als enige voor de crematie etc. zien. Ze zag er rustig uit. En bij haar in de kist lag de knuffelbeer die ik haar jaren geleden heb gegeven toen ze het moeilijk had. En dat deed me zóveel. Ik zag het als een teken van haar dat ze wist dat ik van haar hield, dat zij ook van mij hield, en dat het goed was. Haar vader vertelde dat ze speciefiek had gevraagd om die knuffel mee in de kist te krijgen. En hij gaf me ook een doosje met foto's die mijn vriendin voor mij had uitgezocht: herinneringen aan 11 jaar vriendschap. Ontzettend bijzonder en waardovol dat ze dat voor mij heeft gedaan. Het heeft me in 1 klap veel meer rust gegeven, nu ik weet dat ze niet boos op me was.
Vanaf nu draag ik haar mee in mijn hart.
Maar gisteren ben ik bij haar gaan kijken, ik mocht haar van haar ouders als enige voor de crematie etc. zien. Ze zag er rustig uit. En bij haar in de kist lag de knuffelbeer die ik haar jaren geleden heb gegeven toen ze het moeilijk had. En dat deed me zóveel. Ik zag het als een teken van haar dat ze wist dat ik van haar hield, dat zij ook van mij hield, en dat het goed was. Haar vader vertelde dat ze speciefiek had gevraagd om die knuffel mee in de kist te krijgen. En hij gaf me ook een doosje met foto's die mijn vriendin voor mij had uitgezocht: herinneringen aan 11 jaar vriendschap. Ontzettend bijzonder en waardovol dat ze dat voor mij heeft gedaan. Het heeft me in 1 klap veel meer rust gegeven, nu ik weet dat ze niet boos op me was.
Vanaf nu draag ik haar mee in mijn hart.
zondag 18 januari 2009 om 23:03
Misschien ervaren jullie me als een indringer, ik heb ook niet alle verhalen gelezen, maar reageer in eerste instantie op de titel.
Allereerst gecondoleerd voor iedereen die een verlies heeft meegemaakt. Ik kan me voorstellen hoe het is pijnlijk, verwarrend en moeilijk het met tijden kan zijn. Ik heb zelf ook enkele intensieve verliezen meegemaakt. Door deze ervaringen heb ik drie jaar geleden besloten om mijzelf te specialiseren in de hulpverlening en begeleid ik nu kinderen, jongeren en volwassenen met / in een verlies of rouwsituatie
In september 2009 organiseer ik samen met een collega een "lotgenoten" week in Portugal. Een week waar het rouwproces en vakantie hand in hand gaan en waarinn mensen verhalen kunnen delen met anderen die ook in een rouwproces zitten.
www.vakantieweken-portugal.nl/cursussen-lotgenoten.html
groet,
Larissa
Allereerst gecondoleerd voor iedereen die een verlies heeft meegemaakt. Ik kan me voorstellen hoe het is pijnlijk, verwarrend en moeilijk het met tijden kan zijn. Ik heb zelf ook enkele intensieve verliezen meegemaakt. Door deze ervaringen heb ik drie jaar geleden besloten om mijzelf te specialiseren in de hulpverlening en begeleid ik nu kinderen, jongeren en volwassenen met / in een verlies of rouwsituatie
In september 2009 organiseer ik samen met een collega een "lotgenoten" week in Portugal. Een week waar het rouwproces en vakantie hand in hand gaan en waarinn mensen verhalen kunnen delen met anderen die ook in een rouwproces zitten.
www.vakantieweken-portugal.nl/cursussen-lotgenoten.html
groet,
Larissa
maandag 19 januari 2009 om 13:31
dinsdag 20 januari 2009 om 20:13
Hoi allemaal,
Een klein berichtje van mij. Hier gaat het de laatste tijd niet zo, eigenlijk al sinds de feestdagen. Afgelopen weekend is het huis van mijn ouders leeggemaakt. Ben nu erg van slag, zit nu al twee dagen ziek thuis. Mijn hele lijf zit op slot, overal pijn, slapeloze nachten. Het trekt wel weer weg de komende dagen, zo gaat het steeds, is mijn ervaring.
Gek is dat, zo gaat het een paar weken redelijk goed en ineens zak je weer in je verdriet en ik ben daar meestal dan een dag of wat mee zoet. Daarna trekt het weer bij en kun je er weer weer even tegen.
liefs van duet
Een klein berichtje van mij. Hier gaat het de laatste tijd niet zo, eigenlijk al sinds de feestdagen. Afgelopen weekend is het huis van mijn ouders leeggemaakt. Ben nu erg van slag, zit nu al twee dagen ziek thuis. Mijn hele lijf zit op slot, overal pijn, slapeloze nachten. Het trekt wel weer weg de komende dagen, zo gaat het steeds, is mijn ervaring.
Gek is dat, zo gaat het een paar weken redelijk goed en ineens zak je weer in je verdriet en ik ben daar meestal dan een dag of wat mee zoet. Daarna trekt het weer bij en kun je er weer weer even tegen.
liefs van duet
dinsdag 20 januari 2009 om 20:51
Jammer dat je zo verdrietig bent, maar aan de andere kant: laat het er maar lekker uit komen!
Hier gaat het wel oké. Wat ik alleen zo raar vind is dat ik tegenwoordig om de haverklap vol kan schieten met tranen. Om werkelijk alles. Alsof ze weer gewoon heel hoog zitten en hun eigen weg dan maar zoeken. Want echt heel verdrietig ben ik niet.
Ben trouwens steeds kaartjes aan het maken met de spullen van mama, het dubbele blijft maar het troost ook.
Hier gaat het wel oké. Wat ik alleen zo raar vind is dat ik tegenwoordig om de haverklap vol kan schieten met tranen. Om werkelijk alles. Alsof ze weer gewoon heel hoog zitten en hun eigen weg dan maar zoeken. Want echt heel verdrietig ben ik niet.
Ben trouwens steeds kaartjes aan het maken met de spullen van mama, het dubbele blijft maar het troost ook.
donderdag 22 januari 2009 om 22:07
Dan ook nog maar even een knuffel van mij voor jullie.
Ik weet de laatste tijd niet meer zo goed wat ik moet schrijven. Misschien heb ik alles al gezegd wat er over mijn vader te vertellen valt (en over mijn gevoelens).
Niet dat ik hem niet meer mis, dat doe ik nog steeds. Misschien hoort het er vanaf nu gewoon bij, bij mijn leven. Ik had een leven voor mijn vaders dood en een leven na mijn vaders dood. Alles gaat gewoon door.
In April ga ik een weekje op vakantie met mijn man, mijn moeder en mijn schoonmoeder. We gaan naar Malta waar ik een hele luxe villa met zwembad heb gehuurd.
Mijn moeder ging vroeger altijd 2 x per jaar met mijn vader op vakantie en sinds hij er niet meer is mist ze dat heel erg.
En mijn schoonmoeder is al ik weet niet hoeveel jaar de deur bijna niet meer uitgeweest omdat dat niet ging met mijn schoonvader.
Dus ik vind dat ze een luxe vakantie verdiend hebben.
Gaat het een beetje met iedereen in deze saaie grijze koude januarimaand?
Ik weet de laatste tijd niet meer zo goed wat ik moet schrijven. Misschien heb ik alles al gezegd wat er over mijn vader te vertellen valt (en over mijn gevoelens).
Niet dat ik hem niet meer mis, dat doe ik nog steeds. Misschien hoort het er vanaf nu gewoon bij, bij mijn leven. Ik had een leven voor mijn vaders dood en een leven na mijn vaders dood. Alles gaat gewoon door.
In April ga ik een weekje op vakantie met mijn man, mijn moeder en mijn schoonmoeder. We gaan naar Malta waar ik een hele luxe villa met zwembad heb gehuurd.
Mijn moeder ging vroeger altijd 2 x per jaar met mijn vader op vakantie en sinds hij er niet meer is mist ze dat heel erg.
En mijn schoonmoeder is al ik weet niet hoeveel jaar de deur bijna niet meer uitgeweest omdat dat niet ging met mijn schoonvader.
Dus ik vind dat ze een luxe vakantie verdiend hebben.
Gaat het een beetje met iedereen in deze saaie grijze koude januarimaand?
vrijdag 23 januari 2009 om 15:35
Lieve iedereen,
Mijn mama is vorige week donderdag op 51 jarige leeftijd overleden. Ze had COPD(= longziekte) en leefde met zuurstofflessen in een verzorgingstehuis. Ze werd ziek en kreeg een longontsteking. Door die longontsteking werd haar zuurstof gehalte te laag en viel ze ineens weg.. Ze is net op tijd naar het ziekenhuis gebracht en is daar aan de beademing gegaan en in slaap gehouden. Ze is vanaf het moment dat ze in slaap is gehouden niet meer wakker geworden. Ik wist vanaf het moment dat ze op de IC lag dat het afgelopen was.
Ik heb terwijl ze sliep nog alles gezegd wat ik wilde zeggen en hoop dat ze het nog heeft gehoord.
De dagen na haar overlijden was een roes en ik deed niets anders dan trillen en koud hebben.
Nu is het een week geleden en de crematie is geweest en er valt niets meer te regelen. En nu komt het besef af en toe een beetje. En dat gevoel doet zo'n pijn.
Omdat ik al 2 jaar uit huis ben en mijn moeder in het noorden van het land woonde en ik in Den Haag, heb ik haar wel vaker langer dan een paar weken niet gezien. Dus het is nog zo onwerkelijk. Ik ben zo bang voor de aankomende tijd als ik over 2 maanden 22 word en haar verjaardag volgende maand en noem maar op.
Ik ben ook zo bang dat ik haar stem ooit vergeet..
Ik vind het fijn om hier op het forum jullie verhalen en ervaringen te lezen. Zodat ik een beetje weet wat ik allemaal kan verwachten ookal is dat bij ieder weer anders.
Liefs Phylicia
Mijn mama is vorige week donderdag op 51 jarige leeftijd overleden. Ze had COPD(= longziekte) en leefde met zuurstofflessen in een verzorgingstehuis. Ze werd ziek en kreeg een longontsteking. Door die longontsteking werd haar zuurstof gehalte te laag en viel ze ineens weg.. Ze is net op tijd naar het ziekenhuis gebracht en is daar aan de beademing gegaan en in slaap gehouden. Ze is vanaf het moment dat ze in slaap is gehouden niet meer wakker geworden. Ik wist vanaf het moment dat ze op de IC lag dat het afgelopen was.
Ik heb terwijl ze sliep nog alles gezegd wat ik wilde zeggen en hoop dat ze het nog heeft gehoord.
De dagen na haar overlijden was een roes en ik deed niets anders dan trillen en koud hebben.
Nu is het een week geleden en de crematie is geweest en er valt niets meer te regelen. En nu komt het besef af en toe een beetje. En dat gevoel doet zo'n pijn.
Omdat ik al 2 jaar uit huis ben en mijn moeder in het noorden van het land woonde en ik in Den Haag, heb ik haar wel vaker langer dan een paar weken niet gezien. Dus het is nog zo onwerkelijk. Ik ben zo bang voor de aankomende tijd als ik over 2 maanden 22 word en haar verjaardag volgende maand en noem maar op.
Ik ben ook zo bang dat ik haar stem ooit vergeet..
Ik vind het fijn om hier op het forum jullie verhalen en ervaringen te lezen. Zodat ik een beetje weet wat ik allemaal kan verwachten ookal is dat bij ieder weer anders.
Liefs Phylicia
vrijdag 23 januari 2009 om 18:42
He Phylicia, gecondoleerd.
Onwerkelijk is dat he als het allemaal zo plotseling gebeurd, zonder dat je afscheid kan nemen. 51 jaar is ook nog heel jong.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me 2 jaar geleden voelde. Ik had het ook alleen maar koud en ik was moe. De eerste paar weken leef je in een roes. En smorgens als je wakker wordt is het het eerste wat je te binnen schiet.
Zorg goed voor jezelf de komende tijd, of laat anderen dat voor je doen.
Leeft je vader nog?
Onwerkelijk is dat he als het allemaal zo plotseling gebeurd, zonder dat je afscheid kan nemen. 51 jaar is ook nog heel jong.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me 2 jaar geleden voelde. Ik had het ook alleen maar koud en ik was moe. De eerste paar weken leef je in een roes. En smorgens als je wakker wordt is het het eerste wat je te binnen schiet.
Zorg goed voor jezelf de komende tijd, of laat anderen dat voor je doen.
Leeft je vader nog?
vrijdag 23 januari 2009 om 18:48
Dankjewel Lapin.
Dat heb ik ook, ik ga er mee naar bed en word er mee wakker en dan is het nog maar een week geleden, de moed zakt me echt in de schoenen als ik denk aan de weken die komen.
Ik zorg wel goed voor mezelf en mn vriendje is ook ontzettend lief.
Je hebt er zelf ook niets aan als je jezelf verwaarloosd.
Mn vader is er nog.. Mn ouders zijn alleen uit elkaar gegaan toen ik 4 was. En heb altijd bij mn moeder gewoond als enig kind. Maar hij is er wel voor me hoor. Het is alleen een heel andere band als met mama.
Dat heb ik ook, ik ga er mee naar bed en word er mee wakker en dan is het nog maar een week geleden, de moed zakt me echt in de schoenen als ik denk aan de weken die komen.
Ik zorg wel goed voor mezelf en mn vriendje is ook ontzettend lief.
Je hebt er zelf ook niets aan als je jezelf verwaarloosd.
Mn vader is er nog.. Mn ouders zijn alleen uit elkaar gegaan toen ik 4 was. En heb altijd bij mn moeder gewoond als enig kind. Maar hij is er wel voor me hoor. Het is alleen een heel andere band als met mama.
vrijdag 23 januari 2009 om 19:00
Hallo Phylicia.
Wat erg zeg. Ook nog gecondoleerd. Dat koud hebben en bibberig zijn komt mij ook erg bekend voor. Maar dat gaat na een paar weken weg. Omdat je enig kind bent is de werkelijkheid wat harder. Geen broers en zussen waarbij je troost kan vinden. Fijn dat je vriend je goed opvangt en dat je vader er nog is. Je moeder was nog veel te jong. Ik hoop dat je leuke vriendinnen hebt waar je je verhaal kwijt kan Dat is ook erg belangrijk. En aan vriendinnen vertel je net wat meer dan aan familie. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Dikke knuffel van mij.
Wat erg zeg. Ook nog gecondoleerd. Dat koud hebben en bibberig zijn komt mij ook erg bekend voor. Maar dat gaat na een paar weken weg. Omdat je enig kind bent is de werkelijkheid wat harder. Geen broers en zussen waarbij je troost kan vinden. Fijn dat je vriend je goed opvangt en dat je vader er nog is. Je moeder was nog veel te jong. Ik hoop dat je leuke vriendinnen hebt waar je je verhaal kwijt kan Dat is ook erg belangrijk. En aan vriendinnen vertel je net wat meer dan aan familie. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Dikke knuffel van mij.
woensdag 28 januari 2009 om 20:07
Ik heb zelf me moeder 11jaar geleden verloren aan kanker. Dit was voor mij een moeilijke periode ook omdat het thuis ook verder niet liep en ik de volgende maandag al weer op school zat. Voor mij heeft de tijd toen niet stil gestaan en moest verder gaan met mijn leven. Op mijn dertiende ben ik de fout in gegaan. Ik heb teon 5jaar in gesloten internaten moet doorbrengen en heb daar ook rouwverwerking gehad omdat ik niet eens normaal over mijn kon praten. Ik was altijd veel bezig met schrijven. En wat ik toen tijdens deze therapie heb gedaan is zeg maar bijpraten met me moeder, Dit heb ik gedaan door te vertellen hoe ik me voelde tijdens de periode van haar ziekte en hoe het leven er voor mij e daarna uitzag en hoe ik verder ben gegaan. Daarnaast heb ik veel moeten praten over mijn gevoelens wat ook een goede is hierdoor haal je vaak weer goede herinneringen op. Hoewel er voor mij nog steeds geen dag voorbij gaat zonder ook maar even aan haar te denken heeft dit wel voor me geholpen.
grab life by the horns! Je leeft maar 1 keer
woensdag 28 januari 2009 om 20:50
Hoi Phylicia,
Mijn vader is bijna 8 maanden geleden overleden en ook bij mij is hij nog de hele dag in mijn hoofd. Vanmiddag dacht ik opeens dat ik vandaag nog niet aan mijn vader had gedacht en daar schrok ik een beetje van. Maar toen bedacht ik me meteen dat ik het 's ochtends nog over hem had gehad. Kortom, hij is nog steeds de hele dag aanwezig in mijn gedachten, dat blijft zo, ook als het al wat langer geleden is. Het wordt wel anders maar als ik dat hier las omdat andere mensen dat hier al opgeschreven hadden vond ik dat ook maar moeilijk te geloven. Ik geloofde het wel maar ik kon me er niks bij voorstellen.
Het verdriet wordt anders. Niet minder maar wel minder hartverscheurend. Maar ik kan soms nog zo boos worden dat ik af en toe denk dat ik maar op boksen moet om een beetje agressie kwijt te raken. En van de week liep ik door de binnenstad van de stad waar ik ben opgegroeid. De stad waar mijn vader ook graag doorheen liep. En in gedachten zag ik hem dertig meter voor me lopen. Kon me zo goed voorstellen hoe dat er uit zou zien. En dan rollen er tranen over mijn wangen. Het komt gewoon nooit meer goed. Mijn vader komt gewoon nooit meer terug. En terwijl ik dit tik, vind ik het een absurd idee omdat het niet klopt met mijn gevoel. Ergens reken ik er nog steeds op dat alles weer gewoon wordt. Maar dat wordt het dus niet meer.
Lapin, ik heb dat ook. Dat ik soms niet weet wat ik moet schrijven omdat ik dan in herhaling zou vallen. Maar toch zou ik het liefst de hele dag over mijn vader praten. Ik snap daarom denk ik wel wat je bedoelt. Fijn dat jullie met elkaar op vakantie gaan. Leuk dat jullie moeders het goed met elkaar kunnen vinden. Mijn moeder en schoonmoeder kunnen het ook goed met elkaar vinden en ik zie ze binnen een of twee jaar wel samen op vakantie gaan naar mijn familie in Canada. Ik pest ze altijd een beetje dat ze net de vrouwelijk versie van die mannetjes op het balkon van de Muppetshow zijn.
Just_another, Djinnie, Zoebie. Allemaal heel veel sterkte. Ik vond vroeger 'levenservaring' zo interessant klinken maar nu denk ik vaak "Als ze dit bedoelen met levenservaring dan zit ik er ook niet op te wachten".
Mijn vader is bijna 8 maanden geleden overleden en ook bij mij is hij nog de hele dag in mijn hoofd. Vanmiddag dacht ik opeens dat ik vandaag nog niet aan mijn vader had gedacht en daar schrok ik een beetje van. Maar toen bedacht ik me meteen dat ik het 's ochtends nog over hem had gehad. Kortom, hij is nog steeds de hele dag aanwezig in mijn gedachten, dat blijft zo, ook als het al wat langer geleden is. Het wordt wel anders maar als ik dat hier las omdat andere mensen dat hier al opgeschreven hadden vond ik dat ook maar moeilijk te geloven. Ik geloofde het wel maar ik kon me er niks bij voorstellen.
Het verdriet wordt anders. Niet minder maar wel minder hartverscheurend. Maar ik kan soms nog zo boos worden dat ik af en toe denk dat ik maar op boksen moet om een beetje agressie kwijt te raken. En van de week liep ik door de binnenstad van de stad waar ik ben opgegroeid. De stad waar mijn vader ook graag doorheen liep. En in gedachten zag ik hem dertig meter voor me lopen. Kon me zo goed voorstellen hoe dat er uit zou zien. En dan rollen er tranen over mijn wangen. Het komt gewoon nooit meer goed. Mijn vader komt gewoon nooit meer terug. En terwijl ik dit tik, vind ik het een absurd idee omdat het niet klopt met mijn gevoel. Ergens reken ik er nog steeds op dat alles weer gewoon wordt. Maar dat wordt het dus niet meer.
Lapin, ik heb dat ook. Dat ik soms niet weet wat ik moet schrijven omdat ik dan in herhaling zou vallen. Maar toch zou ik het liefst de hele dag over mijn vader praten. Ik snap daarom denk ik wel wat je bedoelt. Fijn dat jullie met elkaar op vakantie gaan. Leuk dat jullie moeders het goed met elkaar kunnen vinden. Mijn moeder en schoonmoeder kunnen het ook goed met elkaar vinden en ik zie ze binnen een of twee jaar wel samen op vakantie gaan naar mijn familie in Canada. Ik pest ze altijd een beetje dat ze net de vrouwelijk versie van die mannetjes op het balkon van de Muppetshow zijn.
Just_another, Djinnie, Zoebie. Allemaal heel veel sterkte. Ik vond vroeger 'levenservaring' zo interessant klinken maar nu denk ik vaak "Als ze dit bedoelen met levenservaring dan zit ik er ook niet op te wachten".
woensdag 28 januari 2009 om 23:38
Just-another, volgens mij was je nog erg jong toen je je moeder verloor. Jeetje meid dat is ook heftig. Ik hoop dat je je een beetje beter voelt door het op te schrijven en erover te praten. Meestal helpt het een hoop. En je kunt hier ook altijd je verhaal kwijt. Altijd wel iemand die het leest en je een beetje oppept.
Phyllicia hoe gaat het met jou? Trek je het nog een beetje?
En Bobke al vertel je het hier 100 keer, het maakt niet uit, Herinneringen overvallen je meestal op momenten dat je het niet verwacht.
Lapin alles goed nu die dag voorbij is.
Verder een knuffel aan iedereen die hier post.
Phyllicia hoe gaat het met jou? Trek je het nog een beetje?
En Bobke al vertel je het hier 100 keer, het maakt niet uit, Herinneringen overvallen je meestal op momenten dat je het niet verwacht.
Lapin alles goed nu die dag voorbij is.
Verder een knuffel aan iedereen die hier post.
zaterdag 31 januari 2009 om 15:57
Hallo,
Ten eerste wat fijn dat mensen reageren op m'n verhaal.
Het gaat nu wel goed met me. In hoeverre het goed kan gaan. Ik sta wel verbaasd van mezelf dat ik nog gezellig kan doen met mn vriendje en vriendinnen. Maar dat is maar goed ook.
Gisteren had ik het even moeilijk omdat ik bij m'n vriendin op bezoek was en zij GTST fan is en ik dus heb mee gekeken terwijl ik GTST helemaal niet volg.. Gaat uitgerekend in die aflevering Anita dood en nemen vrienden en familie afscheid van haar. Toen had ik het niet meer en heb ik weer voor 't eerst in dagen weer zo gehuild en blijf er dan ook de hele avond in hangen. Ik weet dat zulke momenten nog veel zullen komen en ben daar ook wel op voorbereid. Maar die pijn is zo onbeschrijflijk.. Daarom ben ik blij om te lezen wat jij, Bobke schrijft dat het verdriet wel blijft maar minder hartverscheurend is.
Liefs Phylicia
Ten eerste wat fijn dat mensen reageren op m'n verhaal.
Het gaat nu wel goed met me. In hoeverre het goed kan gaan. Ik sta wel verbaasd van mezelf dat ik nog gezellig kan doen met mn vriendje en vriendinnen. Maar dat is maar goed ook.
Gisteren had ik het even moeilijk omdat ik bij m'n vriendin op bezoek was en zij GTST fan is en ik dus heb mee gekeken terwijl ik GTST helemaal niet volg.. Gaat uitgerekend in die aflevering Anita dood en nemen vrienden en familie afscheid van haar. Toen had ik het niet meer en heb ik weer voor 't eerst in dagen weer zo gehuild en blijf er dan ook de hele avond in hangen. Ik weet dat zulke momenten nog veel zullen komen en ben daar ook wel op voorbereid. Maar die pijn is zo onbeschrijflijk.. Daarom ben ik blij om te lezen wat jij, Bobke schrijft dat het verdriet wel blijft maar minder hartverscheurend is.
Liefs Phylicia
