Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
maandag 15 december 2008 om 22:02
maandag 15 december 2008 om 22:19
Hallo Yellowlove, hoe oud was je broertje?
Dat plekje heb ik ook nog niet gevonden. Het is er gewoon nog steeds iedere dag, dat gemis. Er is nu na 2 jaar, merk ik opeens, alleen iets beter mee te leven.
Fussie, dat schijnt inderdaad een hele gewone leeftijd te zijn om te sterven. Mijn vader was 68 jaar. Mijn moeder is nu 65 en ik merk dat ik er toch rekening mee hou dat ze er opeens niet meer kan zijn. Bah...........
Dat plekje heb ik ook nog niet gevonden. Het is er gewoon nog steeds iedere dag, dat gemis. Er is nu na 2 jaar, merk ik opeens, alleen iets beter mee te leven.
Fussie, dat schijnt inderdaad een hele gewone leeftijd te zijn om te sterven. Mijn vader was 68 jaar. Mijn moeder is nu 65 en ik merk dat ik er toch rekening mee hou dat ze er opeens niet meer kan zijn. Bah...........
dinsdag 16 december 2008 om 07:31
Gemis hoeft toch ook niet weg te gaan? Het is alleen wel fijn als het beter te behapstukken is. En het sterkt me te lezen dat het vanzelf een beetje beter gaat.
Ja, mijn vader zou er ook zo opeens niet meer kunnen zijn. Al heb ik het gevoel dat hij heel oud wordt. Mijn moeder kon ik me al nooit als oud omaatje voorstellen. Raar is dat.
Momenteel ben ik met mijn moeders hobbyspullen aan het knutselen in mijn klas. Mijn moeder had heeeeeel veel spullen, en nu gebruik ik ze. Het voelt een beetje dubbel want ze had het vast heel tof gevonden als nu de kinderen ermee knutselen. Maar ze was ook zo zuinig op haar spullen, en nu gebruik ik het. Gewoon het opmaken voelt al als verspilling...
Ja, mijn vader zou er ook zo opeens niet meer kunnen zijn. Al heb ik het gevoel dat hij heel oud wordt. Mijn moeder kon ik me al nooit als oud omaatje voorstellen. Raar is dat.
Momenteel ben ik met mijn moeders hobbyspullen aan het knutselen in mijn klas. Mijn moeder had heeeeeel veel spullen, en nu gebruik ik ze. Het voelt een beetje dubbel want ze had het vast heel tof gevonden als nu de kinderen ermee knutselen. Maar ze was ook zo zuinig op haar spullen, en nu gebruik ik het. Gewoon het opmaken voelt al als verspilling...
woensdag 17 december 2008 om 08:55
Fussie, wat mooi dat je je moeders spullen kan gebruiken in de klas. Maar dat het dubbel voelt snap ik wel. Als je ze gebruikt zijn ze weg en het was van je moeder.
Ik werd vanmorgen heel vroeg wakker om half 6 en ik voelde me heel erg triest. Ik lag te denken hoe alles in je leven zo snel verandert. Mijn moeder kreeg heel jong 3 kinderen. Ze was net 18 toen ze mij kreeg. En dan ben je opeens 65, zijn je kinderen allang het huis uit en je man is overleden. En dan ben je alleen. Weg is je hele gezin. Bizar hoe je gedachten dat soort sprongen kunnen nemen. Het zal wel door het weer hier komen. Het zit al 2 dagen potdicht hier door de mist. Mijn gedachten worden ook steeds somberder. Ik moet vanmiddag maar even de berg afrijden om wat leuks te ondernemen.
Hoe gaat het met jullie allemaal?
Ik werd vanmorgen heel vroeg wakker om half 6 en ik voelde me heel erg triest. Ik lag te denken hoe alles in je leven zo snel verandert. Mijn moeder kreeg heel jong 3 kinderen. Ze was net 18 toen ze mij kreeg. En dan ben je opeens 65, zijn je kinderen allang het huis uit en je man is overleden. En dan ben je alleen. Weg is je hele gezin. Bizar hoe je gedachten dat soort sprongen kunnen nemen. Het zal wel door het weer hier komen. Het zit al 2 dagen potdicht hier door de mist. Mijn gedachten worden ook steeds somberder. Ik moet vanmiddag maar even de berg afrijden om wat leuks te ondernemen.
Hoe gaat het met jullie allemaal?
woensdag 17 december 2008 om 14:51
Hoi lapin, hier ben ik ook weer eens. Ik denk zelf ook wel eens aan hoe snel alles kan veranderen. Ik werk zelf n de gezondheidszorg en een van mijn patienten (85) zei ooit tegen mij: geniet van het leven, want hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Ik ben me er ook erg van bewust om te genieten van het hier en nu, want je weet zelf ook dat het in een keer over kan zijn.
Zelf ben ik de laatste tijd ook wat down. Ik zit (net als iedereen hier) tegen de feestdagen aan te hikken. Ik heb de laatste tijd behoorlijk wat flashbacks van vroeger, hoe we toen sinterklaas en kerst vierden en welke typische gewoontes we toen hadden. Dat is voor mij genoeg om weer even flink te janken en heimwee naar vroeger te hebben, naar ons gezin van toen en mijn ouders.
Eerste kerstdag is de sterfdag van mijn moeder, dus dat hakt er ook weer lekker in. Ik begon de laatste jaren net weer een beetje te genieten van kerst, maar nu mijn pa is overleden, komt het verlies van mijn moeder ook weer om de hoek en stelt kerst voor ons dit jaar niks voor. Ik heb net als alle andere jaren weer een groot kerststuk voor op het graf gemaakt. Eerste kerstdag zullen wij, heel cru gezegd, op die manier mijn ouders gaan "bezoeken"; kerststuk en een kaars op het graf zetten. We vertrekken volgende week woensdag naar ons vakantiehuisje, in de buurt van mijn geboorteplaats. Mijn zus en haar gezin hebben ook een huisje op het park gehuurd en we gaan daar kerst en oud en nieuw doorbrengen. Onze kinderen zullen het wel fantastisch vinden, want ze kunnen het geweldig met hun neefje en nichtjes vinden. Omdat we niet zo dicht bij elkaar wonen, is zo'n gezamenlijke vakantie voor die kids natuurlijk het einde.
Heb je nog wat leuks gedaan vanmiddag, even je gedachten verzet?
liefs, duet
Zelf ben ik de laatste tijd ook wat down. Ik zit (net als iedereen hier) tegen de feestdagen aan te hikken. Ik heb de laatste tijd behoorlijk wat flashbacks van vroeger, hoe we toen sinterklaas en kerst vierden en welke typische gewoontes we toen hadden. Dat is voor mij genoeg om weer even flink te janken en heimwee naar vroeger te hebben, naar ons gezin van toen en mijn ouders.
Eerste kerstdag is de sterfdag van mijn moeder, dus dat hakt er ook weer lekker in. Ik begon de laatste jaren net weer een beetje te genieten van kerst, maar nu mijn pa is overleden, komt het verlies van mijn moeder ook weer om de hoek en stelt kerst voor ons dit jaar niks voor. Ik heb net als alle andere jaren weer een groot kerststuk voor op het graf gemaakt. Eerste kerstdag zullen wij, heel cru gezegd, op die manier mijn ouders gaan "bezoeken"; kerststuk en een kaars op het graf zetten. We vertrekken volgende week woensdag naar ons vakantiehuisje, in de buurt van mijn geboorteplaats. Mijn zus en haar gezin hebben ook een huisje op het park gehuurd en we gaan daar kerst en oud en nieuw doorbrengen. Onze kinderen zullen het wel fantastisch vinden, want ze kunnen het geweldig met hun neefje en nichtjes vinden. Omdat we niet zo dicht bij elkaar wonen, is zo'n gezamenlijke vakantie voor die kids natuurlijk het einde.
Heb je nog wat leuks gedaan vanmiddag, even je gedachten verzet?
liefs, duet
woensdag 17 december 2008 om 15:46
Mooi idee, een kerststuk voor je ouders maken. Misschien dat ik dat ook nog wel wil doen, al heb ik niet zoveel met het graf. Had ik al verteld dat er een steen staat?
Lapin, doe je voorzichtig in de mist?
Tot nu toe heb ik nog niet eens tijd gehad om aan de kerstdagen te denken. Te druk op mijn werk en gedoe met ex waardoor ik mijn energie thuis voor Zoonlief nodig heb. Grrrr. Gelukkig krijgt mijn moeder daar niets meer van mee.
Lapin, doe je voorzichtig in de mist?
Tot nu toe heb ik nog niet eens tijd gehad om aan de kerstdagen te denken. Te druk op mijn werk en gedoe met ex waardoor ik mijn energie thuis voor Zoonlief nodig heb. Grrrr. Gelukkig krijgt mijn moeder daar niets meer van mee.
woensdag 17 december 2008 om 15:52
He Duet, hier ben ik weer. Ik ben even naar Lausanne gereden vanmiddag. Ik was van plan om eens lekker te gaan winkelen. Maar toen ik Lausanne inreed begon het ineens heel hard te sneeuwen. Ik heb dus 10 minuutjes rondgelopen daar en toen besloten om maar weer naar huis te gaan. De straten werden steeds witter en ik zag het niet zitten om door een halve meter sneeuw terug te moeten rijden. Toen ben ik maar naar de supermarkt gereden en heb ik een bak lasagna voor mezelf gehaald. Die staat nu in de oven. Troost-eten noem ik dat .
Goed plan om een vakantiehuisje te huren met de kerstdagen. Ben je er toch even uit en gezellig samen met je zus.
Ik denk eerste kerstdag aan je.
Goed plan om een vakantiehuisje te huren met de kerstdagen. Ben je er toch even uit en gezellig samen met je zus.
Ik denk eerste kerstdag aan je.
woensdag 17 december 2008 om 16:48
Hoi fussie,
Je had inderdaad al verteld dat de steen er stond. Ga je er nog wel eens kijken, ook al heb je niet zoveel met het graf?
lapin, jij krijgt dus echt een witte kerst? Ik probeer me voor te stellen hoe het er bij jou uit moet zien, in de bergen en met echte sneeuw.
Wij hebben vandaag op school met de kinderen kerststukjes gemaakt met spuitbus-sneeuw (bleh!).
Wat gaan jullie met de kerst doen?
Je had inderdaad al verteld dat de steen er stond. Ga je er nog wel eens kijken, ook al heb je niet zoveel met het graf?
lapin, jij krijgt dus echt een witte kerst? Ik probeer me voor te stellen hoe het er bij jou uit moet zien, in de bergen en met echte sneeuw.
Wij hebben vandaag op school met de kinderen kerststukjes gemaakt met spuitbus-sneeuw (bleh!).
Wat gaan jullie met de kerst doen?
woensdag 17 december 2008 om 17:25
Ik blijf met de kerst en met oud en nieuw hier. Volgende week woensdag vliegen de 2 moeders en mijn zwager hierheen. En die blijven tot 3 januari. Niemand is in kerststemming dit jaar dus we kunnen het gewoon rustig aan doen. Gewoon samen zijn en lekker eten enzo.
Er ligt hier bij mij niet zo heel erg veel sneeuw meer. Het rare vandaag was dat het in de bergen niet sneeuwde maar beneden wel. Dat is altijd andersom. Vreemd.
Ik heb mijn tong gebrand aan die troost-lasagna. dat doet zeer zeg.
Er ligt hier bij mij niet zo heel erg veel sneeuw meer. Het rare vandaag was dat het in de bergen niet sneeuwde maar beneden wel. Dat is altijd andersom. Vreemd.
Ik heb mijn tong gebrand aan die troost-lasagna. dat doet zeer zeg.
woensdag 17 december 2008 om 18:43
auw-auw!
Wel fijn dat jouw familie bij je is, dit jaar. Lijkt me anders best eenzaam zo ver van iedereen af.
Wij "vieren" toch wel iets, want de kids vinden al die glitter en glamour zo leuk. Maar gevoelsmatig zit er bij mij niks dit jaar, vraag me oprecht af waarom iedereen last heeft van kerst-stress. Ach, ook dat gaat wel weer over.
Ik realiseerde me een paar maanden geleden dat we voor het eerst in 8 jaar met kerst niet voor mijn pa hoefden te zorgen.Want sinds mijn moeder is overleden, was het onze grootste zorg om pa zonder al te veel verdriet door deze dagen heen te loodsen. En nu hoeft dat ineens niet meer, nu hebben we de kerst weer voor ons zelf. Vandaar dat ik ook dacht: laten we lekker weggaan, geen verplichtingen en samen met mijn zus de dagen zo maken zoals wij dat willen.
Wel fijn dat jouw familie bij je is, dit jaar. Lijkt me anders best eenzaam zo ver van iedereen af.
Wij "vieren" toch wel iets, want de kids vinden al die glitter en glamour zo leuk. Maar gevoelsmatig zit er bij mij niks dit jaar, vraag me oprecht af waarom iedereen last heeft van kerst-stress. Ach, ook dat gaat wel weer over.
Ik realiseerde me een paar maanden geleden dat we voor het eerst in 8 jaar met kerst niet voor mijn pa hoefden te zorgen.Want sinds mijn moeder is overleden, was het onze grootste zorg om pa zonder al te veel verdriet door deze dagen heen te loodsen. En nu hoeft dat ineens niet meer, nu hebben we de kerst weer voor ons zelf. Vandaar dat ik ook dacht: laten we lekker weggaan, geen verplichtingen en samen met mijn zus de dagen zo maken zoals wij dat willen.
woensdag 17 december 2008 om 18:53
Duet, dat is moeilijk he, zorgen dat je vader niet alleen zit met kerst. Maar de eerste kerst zonder hem is nog veel moeilijker. En de tweede kerst ook.
Ik weet nog dat ik 2 jaar geleden eerste kerstdag met mijn man in een restaurant zat. Mijn vader was net overleden, maar je moet toch iets met kerst. Ik kreeg geen hap door mijn keel, ik kon gewoon niet slikken, de tranen zaten in de weg. En je wil ook niet huilen midden in een restaurant. En dan kijk je om je heen. Alles ziet er mooi uit, het eten is geweldig, de mensen zijn allemaal samen en genieten van hun eten. God, wat voelde ik me toen ongelukkig. Kerst blijft een moeilijke periode. Maar hee, het is zo weer januari.
En nu moet ik, net zoals jij jarenlang voor je vader hebt gedaan, zorgen dat mijn moeder en mijn schoonmoeder niet alleen zijn met kerst.
Ik hoop dat je hele fijne dagen hebt met je gezin en je zus en haar gezin.
Dikke knuffel.
Ik weet nog dat ik 2 jaar geleden eerste kerstdag met mijn man in een restaurant zat. Mijn vader was net overleden, maar je moet toch iets met kerst. Ik kreeg geen hap door mijn keel, ik kon gewoon niet slikken, de tranen zaten in de weg. En je wil ook niet huilen midden in een restaurant. En dan kijk je om je heen. Alles ziet er mooi uit, het eten is geweldig, de mensen zijn allemaal samen en genieten van hun eten. God, wat voelde ik me toen ongelukkig. Kerst blijft een moeilijke periode. Maar hee, het is zo weer januari.
En nu moet ik, net zoals jij jarenlang voor je vader hebt gedaan, zorgen dat mijn moeder en mijn schoonmoeder niet alleen zijn met kerst.
Ik hoop dat je hele fijne dagen hebt met je gezin en je zus en haar gezin.
Dikke knuffel.
woensdag 17 december 2008 om 19:09
Hi Meiden
ik probeer mijn uiterste best om de dans te ontspringen vandaar da tik hier de laaste tijd niet meer zovak ben, maa rnu kerst er dichter bij komt mer ik da thet moeilijker wordt... vandaag is het precies 3 jaar geleden da tik mijn paps van het vliegtuig haalde samen met zijn vriendin,.. ik kan het me nog zo goed voro de geest halen als of het vorig jaar was...... ik mijn hoofd gonst het..3 jaar ....3 jaar..... ik vind het fijn dat het nog niet als 3 jaar voelt,..maar aan de andere kant ben ik ook bang dat ik nog altijd in ontkennings fase zit.... ik wacht nog altijd op de "echte" klap...... zo raar
gisteren de doos met kerst versiering naar boven gehaald..... de oudste haalde gelijk het rode kardinaal vogeltje er uit..look opa's favorite birdie....de scheet..... heb gelijk het vogelhuisje bij gevult met vogel zaad zodat we de rest van de avond heerlijk van opa's favorite birdies hebben kunnen geniet.....
in gedachte zo ver weg,...in mijn hart zo dicht bij.....
net een vriendin geprobeert te troosten ook een ouder verloren.... word de pijn minder vroeg ze,..... ik zou tegen je liegen als ik nee zou zeggen... de zelfde pijn blijft.... de scherpte randjes gaan er van af..het gemis groeit met de dag..... of het er beter op wordt nee ik denk het niet... je leert er mee omgaan... je moet gedwongen op groeien... zucht... het lieft blijf ik altijd kind.....
Mies ik heb je moeder gezien... vond het een mooi programma... raakte me echt erg.... had zelf gelijk het beeld voro me toen ik 9 uur lang met een gillend kind van 1.5 op het vliegtuig had gezeten naar nederland en werd afgehaald door mijn broer..
ik probeer mijn uiterste best om de dans te ontspringen vandaar da tik hier de laaste tijd niet meer zovak ben, maa rnu kerst er dichter bij komt mer ik da thet moeilijker wordt... vandaag is het precies 3 jaar geleden da tik mijn paps van het vliegtuig haalde samen met zijn vriendin,.. ik kan het me nog zo goed voro de geest halen als of het vorig jaar was...... ik mijn hoofd gonst het..3 jaar ....3 jaar..... ik vind het fijn dat het nog niet als 3 jaar voelt,..maar aan de andere kant ben ik ook bang dat ik nog altijd in ontkennings fase zit.... ik wacht nog altijd op de "echte" klap...... zo raar
gisteren de doos met kerst versiering naar boven gehaald..... de oudste haalde gelijk het rode kardinaal vogeltje er uit..look opa's favorite birdie....de scheet..... heb gelijk het vogelhuisje bij gevult met vogel zaad zodat we de rest van de avond heerlijk van opa's favorite birdies hebben kunnen geniet.....
in gedachte zo ver weg,...in mijn hart zo dicht bij.....
net een vriendin geprobeert te troosten ook een ouder verloren.... word de pijn minder vroeg ze,..... ik zou tegen je liegen als ik nee zou zeggen... de zelfde pijn blijft.... de scherpte randjes gaan er van af..het gemis groeit met de dag..... of het er beter op wordt nee ik denk het niet... je leert er mee omgaan... je moet gedwongen op groeien... zucht... het lieft blijf ik altijd kind.....
Mies ik heb je moeder gezien... vond het een mooi programma... raakte me echt erg.... had zelf gelijk het beeld voro me toen ik 9 uur lang met een gillend kind van 1.5 op het vliegtuig had gezeten naar nederland en werd afgehaald door mijn broer..
donderdag 18 december 2008 om 20:09
@ lapin mijn broertje is 17 jaar geworden.
Ik weet niet zo goed wat ik allemaal kan/mag/moet zeggen, ik vind het zo verdrietig allemaal al die mensen hier. Ik zou jullie het liefste allemaal heel veel knuffelen. Misschien klinkt dit een beetje stom, maar het lijkt allemaal soms zo oneerlijk, en nu zijn er hier zoveel mensen die allemaal zo'n verdriet hebben, en dan lijkt alles nog oneerlijker...
Kerst, kerst is het gewoon niet meer helemaal sinds hij er niet meer is. Het is anders, je mist hem. Maar ik heb minder dat ik hem, hoewel ik elke kerst van zijn leven met hem heb gevierd, per se extra mis met kerst. Het zijn soms gewoon dagen, waarop naar mijn herrinnering nooit iets bijzonders is gebeurd, dat ik instort en me kapot huil.
Daarmee bedoel ik niet dat het raar is om wel een extra naar gevoel teh ebben met de feestdagen, mijn moeder heeft dat bijvoorbeeld wel heel erg. Ik denk dat dat voor mij ook een van de moeilijkste dingen is, het zien van mijn moeder, die kapot is van verdriet, omdat ze haar zoon kwijt is. En ik ging er bijna aan onderdoor, en dan denk ik , wat als het je bloedeigen kind is, hoe moet je je dan in godesnaam voelen...En ik kan haar niet troosten, niet helpen, niks. NIKS, en dat zou ik zo graag willen
@dutchie, mooie uitleg van je over de pijn die bijft, maar dan zonder de scherpe randjes. Zo voelt het voor mij ook ..
Ik las fluffie die eenk erstkrans maakte, wat een mooi gebaar. Ik vind dat zelf toch nog steeds te moeilijk, om naar het graf te gaan, het doet teveel pijn, het is te werkelijk, te dichtbij, die naam op het graf, alles. Ik moet alweer huilen als ik eraan denk dat ik daar ben. Hebben sommigen hier dat wellicht ook?
Ik weet niet zo goed wat ik allemaal kan/mag/moet zeggen, ik vind het zo verdrietig allemaal al die mensen hier. Ik zou jullie het liefste allemaal heel veel knuffelen. Misschien klinkt dit een beetje stom, maar het lijkt allemaal soms zo oneerlijk, en nu zijn er hier zoveel mensen die allemaal zo'n verdriet hebben, en dan lijkt alles nog oneerlijker...
Kerst, kerst is het gewoon niet meer helemaal sinds hij er niet meer is. Het is anders, je mist hem. Maar ik heb minder dat ik hem, hoewel ik elke kerst van zijn leven met hem heb gevierd, per se extra mis met kerst. Het zijn soms gewoon dagen, waarop naar mijn herrinnering nooit iets bijzonders is gebeurd, dat ik instort en me kapot huil.
Daarmee bedoel ik niet dat het raar is om wel een extra naar gevoel teh ebben met de feestdagen, mijn moeder heeft dat bijvoorbeeld wel heel erg. Ik denk dat dat voor mij ook een van de moeilijkste dingen is, het zien van mijn moeder, die kapot is van verdriet, omdat ze haar zoon kwijt is. En ik ging er bijna aan onderdoor, en dan denk ik , wat als het je bloedeigen kind is, hoe moet je je dan in godesnaam voelen...En ik kan haar niet troosten, niet helpen, niks. NIKS, en dat zou ik zo graag willen
@dutchie, mooie uitleg van je over de pijn die bijft, maar dan zonder de scherpe randjes. Zo voelt het voor mij ook ..
Ik las fluffie die eenk erstkrans maakte, wat een mooi gebaar. Ik vind dat zelf toch nog steeds te moeilijk, om naar het graf te gaan, het doet teveel pijn, het is te werkelijk, te dichtbij, die naam op het graf, alles. Ik moet alweer huilen als ik eraan denk dat ik daar ben. Hebben sommigen hier dat wellicht ook?
donderdag 18 december 2008 om 21:17
He Yellowlove, wat triest, 17 jaar pas. Ik weet wat je bedoelt dat je je moeder niet kan helpen. En dat het pijn doet om te zien hoeveel verdriet ze heeft.
Mijn vader heeft geen graf, hij is gecremeerd, maar hij is wel uitgestrooid op een veldje op de begraafplaats. Mijn moeder heeft afgelopen weekend daar een kerstster voor me neergezet en een klein kerstboompje van haarzelf. Er is wel een plaatje geplaatst daar met zijn naam er op.
Als ik in Nederland ben ga ik er altijd even heen. Ik rook even een sigaretje bij hem en zet wat bloemen neer. Het geeft me een beetje een geruststellend gevoel denk ik. Ach, ik weet het ook niet precies. Ik ga er gewoon heen.
Iedereen nog even een dikke knuffel.
Mijn vader heeft geen graf, hij is gecremeerd, maar hij is wel uitgestrooid op een veldje op de begraafplaats. Mijn moeder heeft afgelopen weekend daar een kerstster voor me neergezet en een klein kerstboompje van haarzelf. Er is wel een plaatje geplaatst daar met zijn naam er op.
Als ik in Nederland ben ga ik er altijd even heen. Ik rook even een sigaretje bij hem en zet wat bloemen neer. Het geeft me een beetje een geruststellend gevoel denk ik. Ach, ik weet het ook niet precies. Ik ga er gewoon heen.
Iedereen nog even een dikke knuffel.
vrijdag 19 december 2008 om 11:30
Lapin, ik realiseer me inderdaad dat jij nu, net als ik voorheen, de zorg voor de achtergebleven ouder hebt. En Yellowlove voelt zich rot als ze het verdriet van haar moeder ziet om het verlies van haar zoon. Ik vond dat ook zo moeilijk om mijn vader steeds te zien huilen en ik kon bijna niks doen om hem te helpen. Eigenlijk heb je dubbel verdriet: om je eigen verlies, maar ook om het verlies van de ander. Je voelt je zo machteloos. Ik voelde me ook altijd schuldig als ik na een bezoekje bij mijn pa weer naar huis ging en hem alleen achter liet.
Mijn jongste dochter heeft het de laatste dagen ook weer erg moeilijk. Ze is enorm sociaal voelend en voelt feilloos aan dat er overal feest gevierd wordt, terwijl wij nog aan het rouwen zijn. Afgelopen woensdag had ze op school kerstviering en toen ze thuiskwam, begon ze enorm te huilen omdat zij feest had gevierd en haar pake dit nooit meer kon omdat hij dood was. Dan hou ik het echt niet droog en knuffel ik haar half plat.
Ik wens iedereen ondanks alles goede feestdagen toe, denk aan degenen die er niet meer zijn, maar geniet vooral van de mensen om je heen.
Heel veel liefs van duet
Mijn jongste dochter heeft het de laatste dagen ook weer erg moeilijk. Ze is enorm sociaal voelend en voelt feilloos aan dat er overal feest gevierd wordt, terwijl wij nog aan het rouwen zijn. Afgelopen woensdag had ze op school kerstviering en toen ze thuiskwam, begon ze enorm te huilen omdat zij feest had gevierd en haar pake dit nooit meer kon omdat hij dood was. Dan hou ik het echt niet droog en knuffel ik haar half plat.
Ik wens iedereen ondanks alles goede feestdagen toe, denk aan degenen die er niet meer zijn, maar geniet vooral van de mensen om je heen.
Heel veel liefs van duet
vrijdag 19 december 2008 om 19:29
Lieve allemaal,
Ben jullie niet vergeten hoor. Heb vaak aan jullie allemaal gedacht en een beetje extra aan Lapin. Ik dacht: ik moet iets voor je opschrijven, twee jaar alweer. Maar de laatste keer dat ik hier was was ik zo in en in verdrietig. Ik heb toen zo hard (letterlijk en figuurlijk) gehuild dat ik toen ik me eenmaal weer wat beter voelde, hier even niet wilde/kon komen. Bang dat ik, net nu ik weer een beetje rustig was, weer zo verdrietig zou worden.
Eerste kerstdag gaan wij met een vriendin Arabisch koken. Mijn schoonmoeder komt ook, het is in januari twee jaar geleden dat mijn schoonvader overleed. A.s. maandag gaan we zijn as uitstrooien. Bah!
Tweede kerstdag gaan we naar mijn broer om samen met hem, zijn vriendin en zijn superschattige dochter (15 maanden) gezellig bij elkaar te zijn en cadeautjes uit te pakken. Morgenavond gaan we naar mijn moeder om haar gedag te zeggen. We blijven lekker twee nachtjes slapen. Woensdag vertrekt zij voor 14 dagen naar lieve familie in Canada. Voor het eerst helemaal alleen vliegen en nog met overstap ook! Ik vind het zo stoer van haar. Maar van de week was ze heel verdrietig en zenuwachtig omdat ze niet kon beslissen of ze nou wel of niet het water af ging sluiten. Normaal was mijn vader daarvan.
Ik ben zelf nog in de ontkennende fase. Ik weet dat 25 december mijn vriendin komt. Ik weet dat we 26 december naar mijn broer gaan. Maar ik lijk vastbesloten te ontkennen dat het kerst is. Niet alleen omdat ik mijn vader verschrikkelijk mis. Maar kerst is zo erg iets van het normale leven. En mijn leven is niet meer normaal.
Vorige week was ik bij een concert van een band waar ik een keer per jaar heen ga. De vorige twee keer voelde ik me daar zo ontspannen en gelukkig maar dit jaar kwam met een klap het besef dat de glans er af is. Ik heb verschrikkelijk genoten maar het wordt nooit meer 100%.
Yellowlove, ik begrijp wat je bedoelt. Dat mijn vader er niet meer is vind ik zo erg. Maar dat er nog meer mensen zijn die hetzelfde verdriet hebben maakt me boos. Ik gun dit niemand!
Fussie, ik werd helemaal een beetje warm toen ik las dat je je moeders knutselspullen op school gebruikt. Ik kan het niet zo goed uitleggen en staat hier vast raar want ik heb je moeder nooit gekend maar ik denk zomaar dat je geen betere bestemming voor haar dierbare spulletjes had kunnen bedenken. Als ik zie hoe gek mijn kleine neefje op knutselen is dan zijn kinderen dankbare gebruikers van de spullen van iemand die net zo van knutselen hield als zij.
Ik moet stoppen, ik moet nog thuiswerken (en ik heb al de hele dag gewerkt, bweh) maar het was toch fijn om hier weer even mijn gedachten neer te zetten.
Ik wens iedereen mooie kerstdagen, op wat voor manier ze dan ook mooi zullen zijn. Herinneringen zijn ook mooi en wees ook blij met je tranen als die er zijn. Ik ben heel dankbaar dat ik een vader heb gehad waar ik heel verdrietig om ben dat hij er niet meer is. Dat betekent dat hij bijzonder en lief was. Dat we verdrietig zijn betekent dat we iemand bijzonders verloren zijn dus wees ook blij en dankbaar dat hij of zij er in ons leven is geweest.
Ben jullie niet vergeten hoor. Heb vaak aan jullie allemaal gedacht en een beetje extra aan Lapin. Ik dacht: ik moet iets voor je opschrijven, twee jaar alweer. Maar de laatste keer dat ik hier was was ik zo in en in verdrietig. Ik heb toen zo hard (letterlijk en figuurlijk) gehuild dat ik toen ik me eenmaal weer wat beter voelde, hier even niet wilde/kon komen. Bang dat ik, net nu ik weer een beetje rustig was, weer zo verdrietig zou worden.
Eerste kerstdag gaan wij met een vriendin Arabisch koken. Mijn schoonmoeder komt ook, het is in januari twee jaar geleden dat mijn schoonvader overleed. A.s. maandag gaan we zijn as uitstrooien. Bah!
Tweede kerstdag gaan we naar mijn broer om samen met hem, zijn vriendin en zijn superschattige dochter (15 maanden) gezellig bij elkaar te zijn en cadeautjes uit te pakken. Morgenavond gaan we naar mijn moeder om haar gedag te zeggen. We blijven lekker twee nachtjes slapen. Woensdag vertrekt zij voor 14 dagen naar lieve familie in Canada. Voor het eerst helemaal alleen vliegen en nog met overstap ook! Ik vind het zo stoer van haar. Maar van de week was ze heel verdrietig en zenuwachtig omdat ze niet kon beslissen of ze nou wel of niet het water af ging sluiten. Normaal was mijn vader daarvan.
Ik ben zelf nog in de ontkennende fase. Ik weet dat 25 december mijn vriendin komt. Ik weet dat we 26 december naar mijn broer gaan. Maar ik lijk vastbesloten te ontkennen dat het kerst is. Niet alleen omdat ik mijn vader verschrikkelijk mis. Maar kerst is zo erg iets van het normale leven. En mijn leven is niet meer normaal.
Vorige week was ik bij een concert van een band waar ik een keer per jaar heen ga. De vorige twee keer voelde ik me daar zo ontspannen en gelukkig maar dit jaar kwam met een klap het besef dat de glans er af is. Ik heb verschrikkelijk genoten maar het wordt nooit meer 100%.
Yellowlove, ik begrijp wat je bedoelt. Dat mijn vader er niet meer is vind ik zo erg. Maar dat er nog meer mensen zijn die hetzelfde verdriet hebben maakt me boos. Ik gun dit niemand!
Fussie, ik werd helemaal een beetje warm toen ik las dat je je moeders knutselspullen op school gebruikt. Ik kan het niet zo goed uitleggen en staat hier vast raar want ik heb je moeder nooit gekend maar ik denk zomaar dat je geen betere bestemming voor haar dierbare spulletjes had kunnen bedenken. Als ik zie hoe gek mijn kleine neefje op knutselen is dan zijn kinderen dankbare gebruikers van de spullen van iemand die net zo van knutselen hield als zij.
Ik moet stoppen, ik moet nog thuiswerken (en ik heb al de hele dag gewerkt, bweh) maar het was toch fijn om hier weer even mijn gedachten neer te zetten.
Ik wens iedereen mooie kerstdagen, op wat voor manier ze dan ook mooi zullen zijn. Herinneringen zijn ook mooi en wees ook blij met je tranen als die er zijn. Ik ben heel dankbaar dat ik een vader heb gehad waar ik heel verdrietig om ben dat hij er niet meer is. Dat betekent dat hij bijzonder en lief was. Dat we verdrietig zijn betekent dat we iemand bijzonders verloren zijn dus wees ook blij en dankbaar dat hij of zij er in ons leven is geweest.
vrijdag 19 december 2008 om 21:10
zondag 21 december 2008 om 23:14
ik lees dat er meer mensen moeite hebben met de feestdagen. ik zie er een berg tegenop. ook ik heb geen boom dit jaar. ik kon het niet opbrengen. ik heb wel een kerstboompje bij mijn vriend zijn graf neergelegd.ik ga de feestdagen wel naar fam toe zodat ik niet alleen thuis zit,maar ik ben blij als het 2 jan is. ik wil jullie ook allemaal veel sterkte wensen met de feestdagen. liefs djinnie
maandag 22 december 2008 om 18:22
Bobke helemaal met Lapin een, dat heb je mooi gezegt,..en toch kan ik niet helpen dat ik een egoistisch gevoel van binnen krijg... ik WIL meer tijd MEER herrinderingen....
Djinnie een dikke knuffel voor jou het is nog maar zo kort geleden.. zelf zou ik niet weten als mijn man zou komen te overlijden... ik kan amper er mee omgaan dat mijn vader er niet meer is...de gedachte alleen maakt me zo intens verdrietig.... helel dikke knuffel meid!
Djinnie een dikke knuffel voor jou het is nog maar zo kort geleden.. zelf zou ik niet weten als mijn man zou komen te overlijden... ik kan amper er mee omgaan dat mijn vader er niet meer is...de gedachte alleen maakt me zo intens verdrietig.... helel dikke knuffel meid!
woensdag 24 december 2008 om 08:31
zaterdag 27 december 2008 om 14:33
Alexx81, je hebt nog niet veel geschreven maar toch herken ik me in je verhaal. hoi allemaal! Voor mij is het ook nog maar enkele weken geleden dat mijn moeder overleed. Het aftakelen is heel snel gegaan en binnen een week moest ik afscheid van haar nemen. Ik mis haar ontzettend. Als ik naar haar foto kijk voel ik de pijn dat ik haar nooit meer in het echt zal zien. Ik herken me in wat je zei: soms voel ik helemaal niks. Denk dat dat een fase is in het begin. Ik voel me soms haast schuldig dat ik helemaal niks voel. Een soort leegte. Geen traan, niks. Soms wel hoor, dan word ik heel erg verdrietig als ik in een tijdschrift iets lees over iemand die gaat trouwen en kinderen krijgt. Dan kan ik heel erg gaan nadenken over het idee dat mijn lieve moeder dat nooit heeft meegemaakt. Dat ze geen oma wordt (en ze was zo'n lieve oma geweest, dat weet ik zeker) en dat ik 'r niet naast me heb staan als ik ooit ga trouwen. Om vervolgens weer die leegte te voelen. Dat gevoel van: dit is helemaal niet gebeurd. Ik heb geen idee hoe dat gaat, rouwverkwerking. We gaan maar door he.... het moet.
