Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
zondag 28 december 2008 om 11:08
Hoi Placebo, ook welkom hier.
Rouwen is denk ik ook doorgaan, met af en toe een traan, een schreeuw, een glimlach. Rauw en moeilijk soms, maar ook met rustige dagen. Laat het maar gewoon komen.
Kerst was wel oké hier. Af en toe wat moeilijke momenten maar niet meer of anders dan op niet-kerstdagen.
Nu is Zoonlief nog lekker een paar dagen bij zijn Pake en we duimen dat ze morgen ofzo kunnen schaatsen. De schaatsen zijn iig al gekocht
Gisteren heb ik al mama haar hobbyspullen uitgezocht. Mama maakte graag kaarten. Maar waarom ze ooit klaagde geen spullen te hebben, dat is me volkomen onduidelijk Ik heb alles over 4 personen verdeeld en ik geloof dat we allemaal zo een jaar bezig kunnen zonder iets te kopen Ik heb zelfs een compleet gevuld kastje maar mee naar huis genomen, om het hier op mijn gemak nog uit te zoeken, zoveel spul was het.
Het ging best makkelijk, het uitzoeken. Tot ik bij al uitgeknipte figuurtjes kwam. Dat kwam hard aan, al die knutseltjes die nog opgeplakt hadden moeten worden door mijn mama. Die niet verdeeld hadden moeten worden maar verstuurd, als mooie kaart.
Ik ga de komende tijd wat minder achter de laptop zitten en wat meer knutselen en ook van alle spulletjes knutselbakjes maken voor in mijn klasje, waar de kinderen zelf mee aan de slag kunnen.
Rouwen is denk ik ook doorgaan, met af en toe een traan, een schreeuw, een glimlach. Rauw en moeilijk soms, maar ook met rustige dagen. Laat het maar gewoon komen.
Kerst was wel oké hier. Af en toe wat moeilijke momenten maar niet meer of anders dan op niet-kerstdagen.
Nu is Zoonlief nog lekker een paar dagen bij zijn Pake en we duimen dat ze morgen ofzo kunnen schaatsen. De schaatsen zijn iig al gekocht
Gisteren heb ik al mama haar hobbyspullen uitgezocht. Mama maakte graag kaarten. Maar waarom ze ooit klaagde geen spullen te hebben, dat is me volkomen onduidelijk Ik heb alles over 4 personen verdeeld en ik geloof dat we allemaal zo een jaar bezig kunnen zonder iets te kopen Ik heb zelfs een compleet gevuld kastje maar mee naar huis genomen, om het hier op mijn gemak nog uit te zoeken, zoveel spul was het.
Het ging best makkelijk, het uitzoeken. Tot ik bij al uitgeknipte figuurtjes kwam. Dat kwam hard aan, al die knutseltjes die nog opgeplakt hadden moeten worden door mijn mama. Die niet verdeeld hadden moeten worden maar verstuurd, als mooie kaart.
Ik ga de komende tijd wat minder achter de laptop zitten en wat meer knutselen en ook van alle spulletjes knutselbakjes maken voor in mijn klasje, waar de kinderen zelf mee aan de slag kunnen.
maandag 29 december 2008 om 11:36
Hoi lieve mensen
Ik geloof dat dit de eerste keer wordt dat ik hier schrijf, dus ik zal me even voorstellen. Ik ben Juul, 24. Ik ben al bijna 4 jaar samen met vriendlief, die nog studeert 3uur verderop en die ik dus alleen in vakanties en weekenden zie. Op 5 november is zijn vader overleden. Hij heeft kanker gehad. 2 jaar geleden had hij melanoomkanker aan zijn kuit. Schrikken! Maarr.. goed te behandelen. Meteen alles weg kunnen halen, zag er goed uit. Kwam elke keer goed door de controles heen. Hij had wel de hele tijd last van zijn benen, soort van spierpijn, erg vervelend. En toen... Juli dit jaar kreeg hij ineens spraakuitval. Wij waren op dat moment op een feestje en daar werden we in paniek opgehaald omdat er gedacht werd aan een tia. Dus niet. We zaten na het onderzoek te wachten in een klein kamertje met zn 5-en en toen kwam die uitslag...... Een hersentumor! Mijn hemel wat een verdriet kwam er toen los zeg! Maar, schoonpaps bleef sterk en optimistisch. Een succesvolle maar spannende operatie volgde. Hij raakte zijn spraak kwijt, die hij vrij snel weer terug vond. En toen begonnen de bestralingen. Wat een dappere man. Hij had er veel last van, was vermoeid, andere smaak in zijn mond, maar toch, we hebben hem nooit horen zeuren. We bleven optimistisch. Toen hij voor de één-na-laatste bestraling naar t ziekenhuis ging, was daar een jonge arts die de pijn in zijn benen niet vertrouwde en wilde dat er op stel en sprong een scan van zijn rug werd gemaakt.... Mijn lieve schoonvader zat helemaal vol uitzaaiingen..... Naast een levensrekkende chemo, waar hij er uiteindelijk maar 2 van heeft gehad, konden ze niets meer voor hem betekenen. De artsen hebben hem geen leeftermijn gegeven maar hij had een groot doel voor ogen. Opa worden in februari, mijn schoonzus krijgt dan een meisje. Hij is nog 1,5 week thuisgebleven, in een ziekenhuisbed in de kamer, afhankelijk van anderen. Dat was op een gegeven moment niet meer te doen, zijn benen konden hem niet meer dragen. Dus is hij overgebracht naar een paliatieve afdeling van een verzorgingshuis. Om even aan te sterken, schoonmoeder even rust te gunnen, en daarna met alle thuiszorg die er maar was thuisblijven tot het einde. Helaas is hij nog maar 2,5 week daar geweest. 't Ging allemaal zo ontzettend hard! Gelukkig hebben we alles tegen elkaar kunnen zeggen wat we wilden, echt afscheid nemen. Vooral ook veel gelachen samen! Hij is omringd door het gezin en zijn broer en zus, overleden. We zijn allemaal bij hem gebleven om zijn gezicht te strelen, zijn handen vast te houden, tegen hem te praten. Die laatste uren leek het ook of zijn geest al weg was, hij reageerde nergens meer op, maar zijn lichaam was te sterk. Het had niet langer hoeven duren van ons. We hebben er vrede mee. Daardoor gaat het leven ineens gewoon door, ieder doet zijn eigen ding, papierwerk moet geregeld worden. Het werd zo snel weer als vanouds, maar dan heel anders.
En dan die kerst... een voor hem zo belangrijk feest. Gezellig samenzijn, lekker eten, lekker wijntje drinken. Wat heb ik hem gemist zeg! Vreselijk! Het was heel gezellig met zn allen maar toch... We moeten verder maar t gaat echt niet gemakkelijk. Vriendlief heeft het er erg moeilijk mee en weet nog niet of hij met oud en nieuw wel weg wil. Hij wil bij zijn moeder blijven, wat een schat.
Voor ieder die het rond deze tijd wat moeilijker hebben:
Een dikke
Juul.
Ik geloof dat dit de eerste keer wordt dat ik hier schrijf, dus ik zal me even voorstellen. Ik ben Juul, 24. Ik ben al bijna 4 jaar samen met vriendlief, die nog studeert 3uur verderop en die ik dus alleen in vakanties en weekenden zie. Op 5 november is zijn vader overleden. Hij heeft kanker gehad. 2 jaar geleden had hij melanoomkanker aan zijn kuit. Schrikken! Maarr.. goed te behandelen. Meteen alles weg kunnen halen, zag er goed uit. Kwam elke keer goed door de controles heen. Hij had wel de hele tijd last van zijn benen, soort van spierpijn, erg vervelend. En toen... Juli dit jaar kreeg hij ineens spraakuitval. Wij waren op dat moment op een feestje en daar werden we in paniek opgehaald omdat er gedacht werd aan een tia. Dus niet. We zaten na het onderzoek te wachten in een klein kamertje met zn 5-en en toen kwam die uitslag...... Een hersentumor! Mijn hemel wat een verdriet kwam er toen los zeg! Maar, schoonpaps bleef sterk en optimistisch. Een succesvolle maar spannende operatie volgde. Hij raakte zijn spraak kwijt, die hij vrij snel weer terug vond. En toen begonnen de bestralingen. Wat een dappere man. Hij had er veel last van, was vermoeid, andere smaak in zijn mond, maar toch, we hebben hem nooit horen zeuren. We bleven optimistisch. Toen hij voor de één-na-laatste bestraling naar t ziekenhuis ging, was daar een jonge arts die de pijn in zijn benen niet vertrouwde en wilde dat er op stel en sprong een scan van zijn rug werd gemaakt.... Mijn lieve schoonvader zat helemaal vol uitzaaiingen..... Naast een levensrekkende chemo, waar hij er uiteindelijk maar 2 van heeft gehad, konden ze niets meer voor hem betekenen. De artsen hebben hem geen leeftermijn gegeven maar hij had een groot doel voor ogen. Opa worden in februari, mijn schoonzus krijgt dan een meisje. Hij is nog 1,5 week thuisgebleven, in een ziekenhuisbed in de kamer, afhankelijk van anderen. Dat was op een gegeven moment niet meer te doen, zijn benen konden hem niet meer dragen. Dus is hij overgebracht naar een paliatieve afdeling van een verzorgingshuis. Om even aan te sterken, schoonmoeder even rust te gunnen, en daarna met alle thuiszorg die er maar was thuisblijven tot het einde. Helaas is hij nog maar 2,5 week daar geweest. 't Ging allemaal zo ontzettend hard! Gelukkig hebben we alles tegen elkaar kunnen zeggen wat we wilden, echt afscheid nemen. Vooral ook veel gelachen samen! Hij is omringd door het gezin en zijn broer en zus, overleden. We zijn allemaal bij hem gebleven om zijn gezicht te strelen, zijn handen vast te houden, tegen hem te praten. Die laatste uren leek het ook of zijn geest al weg was, hij reageerde nergens meer op, maar zijn lichaam was te sterk. Het had niet langer hoeven duren van ons. We hebben er vrede mee. Daardoor gaat het leven ineens gewoon door, ieder doet zijn eigen ding, papierwerk moet geregeld worden. Het werd zo snel weer als vanouds, maar dan heel anders.
En dan die kerst... een voor hem zo belangrijk feest. Gezellig samenzijn, lekker eten, lekker wijntje drinken. Wat heb ik hem gemist zeg! Vreselijk! Het was heel gezellig met zn allen maar toch... We moeten verder maar t gaat echt niet gemakkelijk. Vriendlief heeft het er erg moeilijk mee en weet nog niet of hij met oud en nieuw wel weg wil. Hij wil bij zijn moeder blijven, wat een schat.
Voor ieder die het rond deze tijd wat moeilijker hebben:
Een dikke
Juul.
dinsdag 30 december 2008 om 16:49
Juul, wat een mooi verhaal zeg, zo fijn dat jullie op zo'n manier afscheid hebben kunnen nemen,..dat is echt zo kostbaar.....
ik ben innig jarlouse op jou ervaring...
Maar wat is het toch snel gegaan......
Is iedereen de kerst dagen door gekomen....? dec 28 was voor mij de zwaarste dag..3 jaar terug stonden we dan in de garage..een afsc heids knuffel.... en dutch to mei riep ie nog vrolijk,... het rare is da tik op het laaste moment nog naar buiten ben gerent om een kus op zijn wang te geven...een moment dat ik nog zo voor de geest kan halen..... maar ik probeer me ook vast tehouden aan de fijne herrinderingen die ik heb gehad met hem, mijn vader was ver van de perfect vader we hebben een moeilijk tijd gehad pas toen ik naar amerika verhuisde begon hij echte een vader voor me te zijn...maar aan alle botsingen van vroeger daar denk ik niet meer aan ik schiet er niets mee op ik heb alleen mezelf er mee.....
ROuw proccess is net als een poes die wilt gaan slapen..draait minuiten rondjes voor dat ze eindelijk zit.... en dan in eens moest ze weer even 10 rondjes draaien vordat ze lekker ligt.....
ik ben innig jarlouse op jou ervaring...
Maar wat is het toch snel gegaan......
Is iedereen de kerst dagen door gekomen....? dec 28 was voor mij de zwaarste dag..3 jaar terug stonden we dan in de garage..een afsc heids knuffel.... en dutch to mei riep ie nog vrolijk,... het rare is da tik op het laaste moment nog naar buiten ben gerent om een kus op zijn wang te geven...een moment dat ik nog zo voor de geest kan halen..... maar ik probeer me ook vast tehouden aan de fijne herrinderingen die ik heb gehad met hem, mijn vader was ver van de perfect vader we hebben een moeilijk tijd gehad pas toen ik naar amerika verhuisde begon hij echte een vader voor me te zijn...maar aan alle botsingen van vroeger daar denk ik niet meer aan ik schiet er niets mee op ik heb alleen mezelf er mee.....
ROuw proccess is net als een poes die wilt gaan slapen..draait minuiten rondjes voor dat ze eindelijk zit.... en dan in eens moest ze weer even 10 rondjes draaien vordat ze lekker ligt.....
donderdag 1 januari 2009 om 15:23
Een nieuwjaarsknuffel voor iedereen. Zag er gisterenavond erg tegenop dat ik aan 2009 moet beginnen, het eerste jaar waarin ik mijn vader nooit zal zien. Het is nu vorig jaar dat mijn vader is overleden.
Verder een hallo voor Julia en Placebo. Ik heb jullie verhalen nog niet gelezen maar dat ga ik zeker doen.
Alexx, ik heb dat ook gehad. Dat ik helemaal niks voelde. Maar dat komt vanzelf. Op allerlei manieren, prettig en minder prettig, heftig en minder heftig.
Ik kon me van te voren niet voorstellen dat ik het over een gelukkig nieuwjaar zou hebben om 12 uur. Omdat ik het idee heb dat helemaal gelukkig er niet meer inzit. Maar toen ik om 12 uur Nederlandse tijd mijn moeder in Canada belde was het eerste dat ik naar haar gilde: Gelukkig nieuwjaar. En dat moet het ook maar worden. Gelukkig met alles wat er hier en nu gebeurd en komen gaat maar zeker ook gelukkig met de herinneringen aan de mensen die we moeten missen. Dus dat is ook meteen mijn wens voor jullie.
Verder een hallo voor Julia en Placebo. Ik heb jullie verhalen nog niet gelezen maar dat ga ik zeker doen.
Alexx, ik heb dat ook gehad. Dat ik helemaal niks voelde. Maar dat komt vanzelf. Op allerlei manieren, prettig en minder prettig, heftig en minder heftig.
Ik kon me van te voren niet voorstellen dat ik het over een gelukkig nieuwjaar zou hebben om 12 uur. Omdat ik het idee heb dat helemaal gelukkig er niet meer inzit. Maar toen ik om 12 uur Nederlandse tijd mijn moeder in Canada belde was het eerste dat ik naar haar gilde: Gelukkig nieuwjaar. En dat moet het ook maar worden. Gelukkig met alles wat er hier en nu gebeurd en komen gaat maar zeker ook gelukkig met de herinneringen aan de mensen die we moeten missen. Dus dat is ook meteen mijn wens voor jullie.
vrijdag 2 januari 2009 om 18:24
Bobke, ik kan jou gevoel ook nog herringderen...ik wilde niet dat 2006 weg ging...... het is als of je bang bent voor het nieuwe jaar een jaar langer zonder je vader.... ik hik elke keer heel erg tegen die dagen op ....... een iemande minder die ik om 6 uur mijn tijd kan bellen, hij was me altijd voor! vaak belde hij 5 mijn van te voren stonden we samen af te tellen.....
Op dit moment gaat het goed, beter dan ik verwacht had,..... 13 jan is zijn verjaardag... dan zijn sterftdag eind april....
Heb gisteren nog rustig op mijn gemakt het filmpje van moest gekeken van hello goodbye,...het verdriet van haar moeder nog zo rouw,..... het brengt veel naar boven, maar wel mooi van al die herrinderingen....en hjet mooie liedje op het eind.... heel knap van je moeder mies dat ze hier aan had mee gewerkt.....
Op dit moment gaat het goed, beter dan ik verwacht had,..... 13 jan is zijn verjaardag... dan zijn sterftdag eind april....
Heb gisteren nog rustig op mijn gemakt het filmpje van moest gekeken van hello goodbye,...het verdriet van haar moeder nog zo rouw,..... het brengt veel naar boven, maar wel mooi van al die herrinderingen....en hjet mooie liedje op het eind.... heel knap van je moeder mies dat ze hier aan had mee gewerkt.....
dinsdag 6 januari 2009 om 17:54
Hallo allemaal, ook ik hoop dat iedereen de 'feest'dagen een beetje ok is doorgekomen.
Ik dacht het niet moeilijk te hebben, maar 2e kerstdag brak ik toch even. Bij mij is het vooral het schuldgevoel wat zo blijft knagen. Ik was net 19 toen mijn broertje overleed, en we hebben onzettend veel afgeruzied, en het laatste jaar was het volop puber'pret' dus toen is er denk ik niets normaals tegen elkaar gezegd behalve kutjong en teringhoer e.d. En ik wil het zo graag goed maken, uitleggen datik wel degelijk altijd van hem hield, maar af en toe gek werd van zijn buien. En dat vind ik zo zwaar. Herkent iemand dit? Dat je nog een soort afsluitend gesprekje wilt hebben?
Ik dacht het niet moeilijk te hebben, maar 2e kerstdag brak ik toch even. Bij mij is het vooral het schuldgevoel wat zo blijft knagen. Ik was net 19 toen mijn broertje overleed, en we hebben onzettend veel afgeruzied, en het laatste jaar was het volop puber'pret' dus toen is er denk ik niets normaals tegen elkaar gezegd behalve kutjong en teringhoer e.d. En ik wil het zo graag goed maken, uitleggen datik wel degelijk altijd van hem hield, maar af en toe gek werd van zijn buien. En dat vind ik zo zwaar. Herkent iemand dit? Dat je nog een soort afsluitend gesprekje wilt hebben?
dinsdag 6 januari 2009 om 22:12
Yellowlove, hoe vaak ik geen ruzie met mijn broer heb gehad in onze pubertijd... Maar als een van ons er een paar dagen niet was misten we elkaar altijd als eerste. En toen mijn broer net samenwoonde belde hij me af en toe om te vragen hoe het met zijn zus ging en nu, allebei inmiddels verstandig en uitgepuberd, gaan we goed met elkaar om.
Ik vind het heel erg voor je dat jullie niet de tijd is gegund om uit te vinden dat het misschien bij jullie ook wel zo gegaan zou zijn. Dat jullie misschien wel een 'gewone' (excuses aan alle ouders met puberende kinderen) broer-zusrelatie hadden en allebei wel wisten dat jullie veel van elkaar hielden.Zou het bij jullie ook niet zo in elkaar gezeten hebben?
Ik vind het heel erg voor je dat jullie niet de tijd is gegund om uit te vinden dat het misschien bij jullie ook wel zo gegaan zou zijn. Dat jullie misschien wel een 'gewone' (excuses aan alle ouders met puberende kinderen) broer-zusrelatie hadden en allebei wel wisten dat jullie veel van elkaar hielden.Zou het bij jullie ook niet zo in elkaar gezeten hebben?
woensdag 7 januari 2009 om 10:08
Yellowlove, je kan je zelf helemaal gek maken met dat soort gedachten. Feit is gewoon, net zoals Bobke ook zegt, dat het er allemaal bij hoort. In de 'ideale' situatie zou iedereen op een liefdevolle manier afscheid moeten kunnen nemen, maar de realiteit is dat dat meestal niet zo is. Zeker als de dood onverwacht komt.
Maar ik herken je gevoelens wel hoor. Ik had ook nog zoveel tegen mijn vader willen zeggen, bv. dat ik van hem hou. Dat heb ik nog nooit tegen hem gezegd. Ik ga er maar van uit dat hij dat wel wist. Ik kan het toch nooit meer veranderen.
Ik probeer het zelf een beetje 'goed' te maken door nu af en toe een gesprek met hem te hebben in mijn hoofd. Dan zeg ik tegen hem dat ik hem zo mis en dat hij de liefste vader van de hele wereld is.
Ik werd vanmorgen wakker uit een paniekdroom. Mijn moeder was plotseling overleden en mijn zus had haar gevonden in haar huis. Het gevoel van totale paniek en ontreddering is heel lang blijven hangen. Ik kan nu nog steeds huilen als ik er weer aan denk. Dat is dan nu ook mijn grootste angst, dat er dit jaar weer iemand overlijdt waar ik van hou.
Hou je taai allemaal. Ik hoop dat het voor ons allemaal een rustig en liefdevol jaar wordt. Dat hebben we verdiend.
Maar ik herken je gevoelens wel hoor. Ik had ook nog zoveel tegen mijn vader willen zeggen, bv. dat ik van hem hou. Dat heb ik nog nooit tegen hem gezegd. Ik ga er maar van uit dat hij dat wel wist. Ik kan het toch nooit meer veranderen.
Ik probeer het zelf een beetje 'goed' te maken door nu af en toe een gesprek met hem te hebben in mijn hoofd. Dan zeg ik tegen hem dat ik hem zo mis en dat hij de liefste vader van de hele wereld is.
Ik werd vanmorgen wakker uit een paniekdroom. Mijn moeder was plotseling overleden en mijn zus had haar gevonden in haar huis. Het gevoel van totale paniek en ontreddering is heel lang blijven hangen. Ik kan nu nog steeds huilen als ik er weer aan denk. Dat is dan nu ook mijn grootste angst, dat er dit jaar weer iemand overlijdt waar ik van hou.
Hou je taai allemaal. Ik hoop dat het voor ons allemaal een rustig en liefdevol jaar wordt. Dat hebben we verdiend.
woensdag 7 januari 2009 om 20:40
Heb even een dipmomentje hoor... Ik mis mn schoonvader zo ontzettend! You don't know what you've got till it's gone... Nouja, de tijd dat mijn schoonvader "opgegeven" was hebben we een prachtige tijd samen gehad. Maar ik mis m nu! Mijn schoonmoeder en schoonzus kunnen zo ontzettend zeuren en mierenneuken (sorry) samen, of gewoon soms irritant doen in mijn ogen. En mijn schoonvader was dan degene die alles weer ff rechttrok, we lagen veel meer op 1 lijn wat dat betreft. Ik vind t daarom nu gewoon ff niet meer leuk om bij mijn schoonmoeder te komen (schoonzus woont daar weer bij in na relatiebreuk en gaat voorlopig niet weg) maar ik durf dat niet tegen vriend te zeggen. Hij komt alleen in de weekenden thuis vanwege studie en wil dan graag thuis zijn. Begrijpelijk en helemaal in deze tijd. Zo moeilijk!
En ik zou nog zo graag een bevestiging willen of schoonpaps me wel goed genoeg vindt voor mijn vriend. En wat hij van mij vond, want dat heeft hij nooit gezegd. De laatste dagen kon hij niet meer praten, maar hij pakte nog wel een keer heel stevig mijn hand vast. Dat moet ik maar zien als het bewijs van zijn "liefde" voor mij.
We kunnen helaas geen dingen meer inhalen, maar ik weet zeker dat degene die we kwijt zijn, bewust of onbewust, wel weten of wisten wat we nog wilden zeggen. Ookal heb je daar de kans niet voor gekregen. Denken jullie niet?
Ik wens jullie een mooi nieuw jaar die, ondanks het gemis, veel moois mag brengen voor iedereen.
Liefs Juul.
En ik zou nog zo graag een bevestiging willen of schoonpaps me wel goed genoeg vindt voor mijn vriend. En wat hij van mij vond, want dat heeft hij nooit gezegd. De laatste dagen kon hij niet meer praten, maar hij pakte nog wel een keer heel stevig mijn hand vast. Dat moet ik maar zien als het bewijs van zijn "liefde" voor mij.
We kunnen helaas geen dingen meer inhalen, maar ik weet zeker dat degene die we kwijt zijn, bewust of onbewust, wel weten of wisten wat we nog wilden zeggen. Ookal heb je daar de kans niet voor gekregen. Denken jullie niet?
Ik wens jullie een mooi nieuw jaar die, ondanks het gemis, veel moois mag brengen voor iedereen.
Liefs Juul.
donderdag 8 januari 2009 om 09:09
Juul, ik denk ook dat veel dingen wel goed zitten zonder dat ze zijn gezegd. Mijn schoonvader was ook geen prater (zachtjes uitgedrukt). Op een gegeven moment lag hij in het ziekenhuis. Toen mijn man en ik weggingen na het bezoekuur zei mijn schoonvader "Dag jongen" tegen mijn man. Daar konden we toch heel wat uithalen, net zoals jij uit het stevig vasthouden van je hand. Mijn schoonvader heeft toen nog een tijd geleefd maar het was wel een waardevol moment.
vrijdag 9 januari 2009 om 17:19
Het zijn inderdaad misschien die kleine dingetjes waar je het uit moet halen.
Ik was vroeger nogal stevig(ok, ik was gigantisch) en mijn broertje pestte me daar altijd mee. Toen kwam de puberteit, en kregen we dus ruzie. Hij sprak nauwelijks tegen me, maar ik kan me nog wel een keer herrinneren dat hij op een hoekje stond met zn belachelijke straathangvriendjes, en een van hen me uitschold voor dikke hoer(of iets in die trant) toen werd mijn broertje wel boos. Daar probeer ik dan iets uit te halen, hij kon het bloed onder mn nagels vandaan halen, maar niemand anders mocht toch echt zeggen dat hij vervelend was, alleen ik. en kennelijk zat dat er omgekeerd ook een beetje in. Het is gewoon moeilijk, we schelen maar anderhalf jaar, en tot mijn 15e, 16e waren we echt 2 handen op een buik. Misschien moet ik dat proberen te koesteren.
Een beetje wat jullie zeiden Bobke en Lapin.
Ik hoop idd Julia dat de mensen die wij zo missen wel weten dat we zielsveel van hen hielden. Ik hoop dat ik op een dag het nog kan zeggen in het "hiernamaals". En ik probeer het nu vaak hardop te zeggen, want dan denk ik , ja je weet maarn ooit, wie weet spookt hij hier toch wel rond, en kan hij het dan horen...
Ik was vroeger nogal stevig(ok, ik was gigantisch) en mijn broertje pestte me daar altijd mee. Toen kwam de puberteit, en kregen we dus ruzie. Hij sprak nauwelijks tegen me, maar ik kan me nog wel een keer herrinneren dat hij op een hoekje stond met zn belachelijke straathangvriendjes, en een van hen me uitschold voor dikke hoer(of iets in die trant) toen werd mijn broertje wel boos. Daar probeer ik dan iets uit te halen, hij kon het bloed onder mn nagels vandaan halen, maar niemand anders mocht toch echt zeggen dat hij vervelend was, alleen ik. en kennelijk zat dat er omgekeerd ook een beetje in. Het is gewoon moeilijk, we schelen maar anderhalf jaar, en tot mijn 15e, 16e waren we echt 2 handen op een buik. Misschien moet ik dat proberen te koesteren.
Een beetje wat jullie zeiden Bobke en Lapin.
Ik hoop idd Julia dat de mensen die wij zo missen wel weten dat we zielsveel van hen hielden. Ik hoop dat ik op een dag het nog kan zeggen in het "hiernamaals". En ik probeer het nu vaak hardop te zeggen, want dan denk ik , ja je weet maarn ooit, wie weet spookt hij hier toch wel rond, en kan hij het dan horen...
zaterdag 10 januari 2009 om 00:25
13 januari is het al en pas 2 jaar geleden dat mijn vader is overleden....en het leven gaat gewoon door...Fijn en raar tegelijk. Maar ik mis hem...wat zou ik graag nog even met hem praten en hem vertellen dat hij opa zou worden a.s. mei (schoonzus is zwanger)....wat zou ik graag ff met hem kiften of met hem discussieren over de gezondheidszorg...
Het kan helaas niet. Ondanks het gemis gaat het wel goed...echt veel 'last' heb ik er niet van. Toch voel ik me daar ook schuldig over...wat is nou 2 jaar? Ach ik denk dat hij blij zou zijn dat het goed met me gaat.
Het kan helaas niet. Ondanks het gemis gaat het wel goed...echt veel 'last' heb ik er niet van. Toch voel ik me daar ook schuldig over...wat is nou 2 jaar? Ach ik denk dat hij blij zou zijn dat het goed met me gaat.
zondag 11 januari 2009 om 11:16
Hoi Enigme,
ik herken het schuldgevoel. Maar ik denk idd dat we os moeten richten op het feit dat de mensen waar we van houden blij zijn dat het goed met ons gaat. Dat zij niet willen zien dat we voor eeuwig treuren en geen leven meer hebben. Daar probeer ik me tegenwoordig een beetje aan vast te klampen.
Vroeger dacht ik nog wel eens(dit is heel grof) als ik zou sterven zou ik juist willen zijn dat mensen treurden, want anders hebben ze kennelijk niet om me gegeven. Maar dat is weer zo'n superegoistische gedachte van me. Nu begin ik meer en meer te denken, nee ik wil dat mijn moeder toch nog weet te overleven, en dat mijn familie/vrienden/geliefde toch doorgaan met hun leven. Want ook nu in het leven ben ik toch een stuk gelukkiger als zij gelukkig zijn, dus dat mag en zal niet veranderen als ik overleden ben(laten we hopen dat dat nog een lange tijd duurt maar goed)
ik herken het schuldgevoel. Maar ik denk idd dat we os moeten richten op het feit dat de mensen waar we van houden blij zijn dat het goed met ons gaat. Dat zij niet willen zien dat we voor eeuwig treuren en geen leven meer hebben. Daar probeer ik me tegenwoordig een beetje aan vast te klampen.
Vroeger dacht ik nog wel eens(dit is heel grof) als ik zou sterven zou ik juist willen zijn dat mensen treurden, want anders hebben ze kennelijk niet om me gegeven. Maar dat is weer zo'n superegoistische gedachte van me. Nu begin ik meer en meer te denken, nee ik wil dat mijn moeder toch nog weet te overleven, en dat mijn familie/vrienden/geliefde toch doorgaan met hun leven. Want ook nu in het leven ben ik toch een stuk gelukkiger als zij gelukkig zijn, dus dat mag en zal niet veranderen als ik overleden ben(laten we hopen dat dat nog een lange tijd duurt maar goed)
zondag 11 januari 2009 om 21:19
maandag 12 januari 2009 om 00:21
Fussie, in het begin, het eerste half jaar, was het heel groot. Deed het een paar keer per dag echt letterlijk pijn. En nu zijn het inderdaad af en toe van die speldeprikken, auw als ik langs zijn foto loop, als ik denk aan mijn moeder die alleen is, of als ik iedereen (zoals met de kerst) om me heen heb, behalve mijn vader.
Maar er hoeft maar iets van tegenslag te zijn (zoals jij met je zieke zoontje) en het doet vaker pijn.
Knuffel voor iedereen hier.
ps: las vanmorgen op 'gezondheid' dat de man van Danique gisteren is overleden. Dat raakt me ook veel meer dan vroeger.
Maar er hoeft maar iets van tegenslag te zijn (zoals jij met je zieke zoontje) en het doet vaker pijn.
Knuffel voor iedereen hier.
ps: las vanmorgen op 'gezondheid' dat de man van Danique gisteren is overleden. Dat raakt me ook veel meer dan vroeger.
maandag 12 januari 2009 om 01:41
Toen mijn vader net was overleden liep iedereen meteen de kamer uit. Ik heb nog heel lang in mijn eentje bij hem gezeten en zijn hand vast gehouden. Drie maanden later kreeg mijn dochter een recidief van de leukemie. Gelukkig hoefde mijn vader dat niet meer mee te maken. Hij was er al kapot van als hij haar zag toen ze de eerste periode aan het chemo-kuren was. Anderhalf jaar na mijn vader overleed mijn dochter. Ik was koud, door en door en ik dacht nooit meer warm te worden. En het noodlot sloeg weer toe. Mijn zwager overleed aan darmkanker. Hij was 56. Een jaar later verloor ik mijn zusje van 45 aan een hersentumor. God wat mis ik haar. Zij was mijn maatje. Ik kon haar dag en nacht bellen en dan zaten we uren aan de telefoon. En als ik bij haar logeerde gingen we nooit voor vier uur naar bed. Meestal zagen we het weer licht worden. Samen praten, samen lachen en samen huilen. Nu heeft mijn man darmkanker. Hij lag met kerst in het ziekenhuis. Twee lege stoelen en ik moest onbewust aan de volgende kerst denken….. Stel je voor……Nee ik mag er niet aan denken. Moet optimistisch blijven. Het ziet er toch allemaal goed uit? Ja, maar dat heb ik al zo vaak gehoord. En toch……
Mooi gezegd hoor. Het worden speldenprikken. Beter dan het cliche. "Je moet het een plek geven". God, wat haat ik dat gezegde. Je kunt het nooit een plek geven. Je draagt het dag en nacht mee. Vaak gaat het goed maar ook vaak niet. Soms loop je gewoon langs alle foto's, maar ook vaak genoeg zeg ik tegen mijn zusje, dat ze niet weg had mogen gaan en hoeveel ik haar mis. Ik vraag mijn dochter om haar papa in de gaten te houden. We hebben ondertussen heel wat beschermengeltjes.
Dan moet het toch goed komen….. Ja natuurlijk, Dat moet, maar al die engeltjes konden dit niet voorkomen.
Och ik heb gewoon een flinke dip. Het gaat niet zoals het moet gaan. Maar ik moet verder. Dus lang de tijd om te doemdenken heb ik niet. En het is best fijn om hier je hart eens te luchten.
aan iedereen die een geliefde moet missen.
Mooi gezegd hoor. Het worden speldenprikken. Beter dan het cliche. "Je moet het een plek geven". God, wat haat ik dat gezegde. Je kunt het nooit een plek geven. Je draagt het dag en nacht mee. Vaak gaat het goed maar ook vaak niet. Soms loop je gewoon langs alle foto's, maar ook vaak genoeg zeg ik tegen mijn zusje, dat ze niet weg had mogen gaan en hoeveel ik haar mis. Ik vraag mijn dochter om haar papa in de gaten te houden. We hebben ondertussen heel wat beschermengeltjes.
Dan moet het toch goed komen….. Ja natuurlijk, Dat moet, maar al die engeltjes konden dit niet voorkomen.
Och ik heb gewoon een flinke dip. Het gaat niet zoals het moet gaan. Maar ik moet verder. Dus lang de tijd om te doemdenken heb ik niet. En het is best fijn om hier je hart eens te luchten.
aan iedereen die een geliefde moet missen.
zoebie wijzigde dit bericht op 12-01-2009 01:50
Reden: rare tekentjes??
Reden: rare tekentjes??
% gewijzigd
maandag 12 januari 2009 om 17:37
Zoebie,...dikke overzeese knuffel voor jou,.. wat ontiegelijk oneerlijk is dat zeg... al die familie leden in je naaste omgeving te moeten verliezen aan die kut ziekte.... mijn god... hoe leef je voort.... mijn hart breekt gewoon voor jou... het krijgt nooit een plaatsje.. je leert er mee om te gaan, het word een deel van wi eje nu bent,..het verrandert je persoonlijkheid (teminste bij mij)
Je klinkt Zo sterk,..door al je verdriet nu ook nog eens je man moeten bij staan.... hele dikke knuffel voor jou
Morgen is mijn vader jarig.... een lekker glas wiskey effe toosten.... en terug kijken op mooie herrinderignen... en ook op een papiertje zetten hoe mijn vader mijn leven beinvloed heeft,... dat geeft me een beetje troost.....
Je klinkt Zo sterk,..door al je verdriet nu ook nog eens je man moeten bij staan.... hele dikke knuffel voor jou
Morgen is mijn vader jarig.... een lekker glas wiskey effe toosten.... en terug kijken op mooie herrinderignen... en ook op een papiertje zetten hoe mijn vader mijn leven beinvloed heeft,... dat geeft me een beetje troost.....
maandag 12 januari 2009 om 23:54
Oh je wordt er zo sterk door. Iedereen zegt altijd dat ik zo'n sterke vrouw ben. Maar zo voel ik me op het ogenblik helemaal niet. Rare dagen zijn dat he? Verjaardagen en overlijdensdata. Net zoals kerst. Wat een mooi idee om op te schrijven in hoeverre je vader je leven heeft beinvloed. Mijn vader was altijd van niet zeuren maar doorgaan. Nu daar heb ik inderdaad wel heel veel aan gehad. Maar 't is nu verd... moeilijk.
dinsdag 13 januari 2009 om 09:27
He Fussie, ja hoor, alles gaat best goed hier. Sinds een paar dagen schijnt de zon weer lekker hier. We zitten net boven de bewolking, zodra je 100 meter afdaalt is het weer grijs en grauw. Een beetje zon doet wonderen.
Dutchie, ik denk vandaag aan je. Mooi idee om al je herinneringen op papier te zetten. Wat doe je met dat papier?
En inderdaad, zoals Fussie al zegt, je hoeft niet altijd sterk te zijn Zoebie. Je bent ook maar een mens met gevoelens en verdriet.
Dutchie, ik denk vandaag aan je. Mooi idee om al je herinneringen op papier te zetten. Wat doe je met dat papier?
En inderdaad, zoals Fussie al zegt, je hoeft niet altijd sterk te zijn Zoebie. Je bent ook maar een mens met gevoelens en verdriet.
dinsdag 13 januari 2009 om 13:01
We hebben vanmorgen niet zo'n goed bericht gekregen.
Mijn man heeft wel uitzaaiingen naar de lymfeklieren en moet nu aan de chemo. Het was de zoveelste klap in ons gezicht. De co-assistent had niet helemaal goed gelezen.
Ben helemaal over de rooie. Ga me overspannen melden bij de huisarts.
Zie het nu helemaal niet meer zitten. Krijgen we nog meers shit. Krijg je effe te horen dat de levensverwachting nu een stuk kleiner is.
Godsklere zeg. De stoma blijft nu ook langer zitten tot na de chemo. Moeten donderdag al naar de oncoloog.
Kan alleen maar vloeken. Sorrie
Mijn man heeft wel uitzaaiingen naar de lymfeklieren en moet nu aan de chemo. Het was de zoveelste klap in ons gezicht. De co-assistent had niet helemaal goed gelezen.
Ben helemaal over de rooie. Ga me overspannen melden bij de huisarts.
Zie het nu helemaal niet meer zitten. Krijgen we nog meers shit. Krijg je effe te horen dat de levensverwachting nu een stuk kleiner is.
Godsklere zeg. De stoma blijft nu ook langer zitten tot na de chemo. Moeten donderdag al naar de oncoloog.
Kan alleen maar vloeken. Sorrie
dinsdag 13 januari 2009 om 19:57
Ik heb eigenlijk helemaal geen tijd om hier een te posten (er zit visite) maar ik moet even reageren op de zin van Zoebie:
Het wordt altijd weer lente.
Mijn moeder heeft een vriendin die een paar keer opgenomen is geweest in een psychiatrische instelling. Mijn vader heeft toen voor haar een plaatje gegraveerd met daarop "Het wordt altijd weer lente" en die had hij op een stukje hout geschroefd. Toen mijn vader overleed gaf deze vriendin dit terug aan mijn moeder. Dat vond ik mooi. Mijn moeder heeft het naast de foto van mijn vader gezet.
========================
Pfff, ik lees nu je andere berichtjes Zoebie. Wat kan ik nou voor je schrijven? Mijn grootste angst is jouw werkelijkheid. Pfff, heel veel sterkte klinkt nou ook zo hol.
Het wordt altijd weer lente.
Mijn moeder heeft een vriendin die een paar keer opgenomen is geweest in een psychiatrische instelling. Mijn vader heeft toen voor haar een plaatje gegraveerd met daarop "Het wordt altijd weer lente" en die had hij op een stukje hout geschroefd. Toen mijn vader overleed gaf deze vriendin dit terug aan mijn moeder. Dat vond ik mooi. Mijn moeder heeft het naast de foto van mijn vader gezet.
========================
Pfff, ik lees nu je andere berichtjes Zoebie. Wat kan ik nou voor je schrijven? Mijn grootste angst is jouw werkelijkheid. Pfff, heel veel sterkte klinkt nou ook zo hol.
