Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
maandag 1 december 2008 om 15:20
Gisteren weer aan de slag geweest in het huis van mijn ouders. Mijn zus had het ook erg moeilijk met het feit dat haar schoonzus sinds het overlijden van onze vader nooit meer een woord over het hele gebeuren heeft gerept. Haar schoonzus kwam wel vragen of haar studerende dochter de magnetron en de tv van onze vader mocht hebben voor op kamers, maar zal nooit eens vragen hoe het met mijn zus gaat. Mijn zus zat echt tranen met tuiten te huilen, ik vond het zo zielig voor haar. Mijn schoonfamilie vraagt mij gelukkig wel vaker naar alles en ik grijp nog steeds iedere gelegenheid aan om mijn hart te luchten.
Het lijkt al weer zo lang geleden, maar nog steeds ben ik iedere dag en de hele dag in gedachten bij wat ons overkomen is. Ik merk dat ik nog steeds een grote behoeft heb om er over te praten. En gelukkig kan dat hier vrij-uit.
liefs voor jullie allemaal
Het lijkt al weer zo lang geleden, maar nog steeds ben ik iedere dag en de hele dag in gedachten bij wat ons overkomen is. Ik merk dat ik nog steeds een grote behoeft heb om er over te praten. En gelukkig kan dat hier vrij-uit.
liefs voor jullie allemaal
maandag 1 december 2008 om 15:36
Yam Zelf heb ik nooit een relatie gehad met mijn vader tot op het moment dat ik naar amerika vertrok....... ik moest weg zijn voordat hij realiseerde wat hij had.. in 6 jaar natuurlijk veel geprobeert in te halen....... maar het gene wa tik juist zo nodig had,... het horen van ik ben trots op jou en zelfs ik hou van jou..... zijn dingen die ik nooit gehoort had.... mijn vader was een man van weining woorden en je moest er maar van uit gaan da thet zo is,..... mijn vader sprak nooit over zijn gevoelens... met uitzondering van een brief die ik net na mijn huwelijk gehad had,... dez tijds voelde dat zo nep aan... nu is het mijn dierbaarste bezit.....
ik denk ook dat je transformatie naar moeder hier veel mee temaken heeft....... je houd zo veel van je kindje en de gedachte om zo iets je kind aan te doen daar kan je gewoon niet bij,....
Zelf kan ik me daar mee gek maken.... daarom kijk ik alleen maar terug naar de afgelopen 6 jaar.... 6 mooie jaren,... de rest ...wat doet het er nog toe heb alleen mezelf ermee ik kan intens verdrietig om worden en boos,..... maar hij is er niet meer om hem daar mee te confronteren... dus ik doe mezelf alleen heel veel pijn mee...
ik denk ook dat je transformatie naar moeder hier veel mee temaken heeft....... je houd zo veel van je kindje en de gedachte om zo iets je kind aan te doen daar kan je gewoon niet bij,....
Zelf kan ik me daar mee gek maken.... daarom kijk ik alleen maar terug naar de afgelopen 6 jaar.... 6 mooie jaren,... de rest ...wat doet het er nog toe heb alleen mezelf ermee ik kan intens verdrietig om worden en boos,..... maar hij is er niet meer om hem daar mee te confronteren... dus ik doe mezelf alleen heel veel pijn mee...
donderdag 4 december 2008 om 08:54
He lieve meiden, hier ben ik weer eens.Na mijn vakantie voelde ik me wat rustiger en dacht ik werkelijk dat ik op het punt van 'het krijgt een plekje' was aanbeland. Maar afgelopen weekend was ik zo intens verdrietig. Maandagavond kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik klapte letterlijk dubbel van verdriet en het leek wel of al mijn organen verkrampten. Nu gaat het wel weer. Ben dinsdagavond vroeg naar bed gegaan en gisteren is mijn moeder gekomen. Ze woont ruimt een uur rijden hier vandaan. Niet zo heel ver weg als voor sommigen van jullie maar omdat we niet op een avond heen en weer kunnen rijden en of zij of wij in de afgelopen weekenden afspraken hadden, had ik haar toch al bijna anderhalve maand niet gezien.Gelukkig is ze nu hier, ze ligt nog lekker te slapen. Ben blij dat ze er is want ik had het gevoel dat ik kostbare tijd aan het voorbij laten gaan was.
Duet, een week of twee geleden hadden mijn man in het huis van mijn ouders geslapen. Mijn moeder was er niet dus toen we weg gingen moest ik de de deur op slot draaien. Toen dacht ik aan jou, dat jij dat moet doen bij het huis van je ouders waar ze zelf nooit meer terug komen. Vreselijk!
Dutchie, het is moeilijk om een vader te moeten missen die er altijd voor je was. Dat die zekerheid weg is is verschrikkelijk. Maar om een vader te moeten missen die niet altijd aan de verwachtingen van een vader voldaan heeft lijkt me ook zo moeilijk. En dat je met je boosheid nergens meer naar toe kan. Ik hoop dat het je lukt om vooral die laatste zes jaar te herinneren.
Duet, een week of twee geleden hadden mijn man in het huis van mijn ouders geslapen. Mijn moeder was er niet dus toen we weg gingen moest ik de de deur op slot draaien. Toen dacht ik aan jou, dat jij dat moet doen bij het huis van je ouders waar ze zelf nooit meer terug komen. Vreselijk!
Dutchie, het is moeilijk om een vader te moeten missen die er altijd voor je was. Dat die zekerheid weg is is verschrikkelijk. Maar om een vader te moeten missen die niet altijd aan de verwachtingen van een vader voldaan heeft lijkt me ook zo moeilijk. En dat je met je boosheid nergens meer naar toe kan. Ik hoop dat het je lukt om vooral die laatste zes jaar te herinneren.
donderdag 4 december 2008 om 11:29
Hoop nieuwe mensen hier zie ik;
Ik heb gister in de auto in de file flink zitten huilen, in eens drong het weer flink door dat hij er niet is en niet meer terug gaat komen.
( mijn papa )
Toen bij mijn moeder eten, daar heb ik maar mooi weer gespeeld al denk ik niet dat ze er in trapt ( blijft toch je moeder hea ). Ik wil gewoon niet dat ze zich zorgen om mij maakt terwijl het meerendeel van de tijd gewoon wel goed met me gaat.
Kerst zijn wij in Israel bij de zus van miijn moeder omdat mijn moeder perse niet thuis wil zijn deze eerste kerst met zijn 3e.
Oud en Nieuw zijn mijn broertje en ik samen wel thuis en mijn moeder nog steeds bij haar zus.
Dutch heb je al HelloGoodbye van me moeder gezien? ik heb niks meer van je gehoort.
Kusjes Liefs en dikke knuffels voor jullie allemaal.
Ik heb gister in de auto in de file flink zitten huilen, in eens drong het weer flink door dat hij er niet is en niet meer terug gaat komen.
( mijn papa )
Toen bij mijn moeder eten, daar heb ik maar mooi weer gespeeld al denk ik niet dat ze er in trapt ( blijft toch je moeder hea ). Ik wil gewoon niet dat ze zich zorgen om mij maakt terwijl het meerendeel van de tijd gewoon wel goed met me gaat.
Kerst zijn wij in Israel bij de zus van miijn moeder omdat mijn moeder perse niet thuis wil zijn deze eerste kerst met zijn 3e.
Oud en Nieuw zijn mijn broertje en ik samen wel thuis en mijn moeder nog steeds bij haar zus.
Dutch heb je al HelloGoodbye van me moeder gezien? ik heb niks meer van je gehoort.
Kusjes Liefs en dikke knuffels voor jullie allemaal.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 4 december 2008 om 17:32
Hee Mies,
Volgens mij heb ik Hello goodbye van jouw moeder toevallig wel gezien. Stond jouw moeder te wachten op haar moeder en zus, nadat jouw vader overleden was? Ik las in het andere topic over "moeder onverwacht overleden" jouw verhaal over hoe je moeder ontdekte dat je vader overleden was en ik moest toen al denken aan die aflevering van hello goodbye. Ik heb tranen met tuiten zitten huilen toen ik dat zag. Hoe gaat het nu met je moeder?
Dikke knuffel voor jou!
duet
Volgens mij heb ik Hello goodbye van jouw moeder toevallig wel gezien. Stond jouw moeder te wachten op haar moeder en zus, nadat jouw vader overleden was? Ik las in het andere topic over "moeder onverwacht overleden" jouw verhaal over hoe je moeder ontdekte dat je vader overleden was en ik moest toen al denken aan die aflevering van hello goodbye. Ik heb tranen met tuiten zitten huilen toen ik dat zag. Hoe gaat het nu met je moeder?
Dikke knuffel voor jou!
duet
zaterdag 6 december 2008 om 09:31
hej Duet,
dan heb jij inderdaad mijn moeder gezien.
ach het gaat het gaat, wij gaan dus naar die zus toe met kest.
we hebben echt heeeeeeeeeeel veel reacties gehad op hellogoodbye.
de redactie belde zelfs de volgende dag nog dat we even online in het gastenboek moesten kijken en ook bij hun in de mail was het niet normaal... ze hebben nog nooit zoveel reacties gehad!
wat ik het meest verbazende vind is dat zoveel mensen dat programma zien... en dan ook nog die verhalen onthouden, ik onthoud dat allemaal niet hoor wat ik op tv zie. hoevaal mijn moeder ook herkend is is niet gewoon. dit hadden we echt niet verwacht.
dan heb jij inderdaad mijn moeder gezien.
ach het gaat het gaat, wij gaan dus naar die zus toe met kest.
we hebben echt heeeeeeeeeeel veel reacties gehad op hellogoodbye.
de redactie belde zelfs de volgende dag nog dat we even online in het gastenboek moesten kijken en ook bij hun in de mail was het niet normaal... ze hebben nog nooit zoveel reacties gehad!
wat ik het meest verbazende vind is dat zoveel mensen dat programma zien... en dan ook nog die verhalen onthouden, ik onthoud dat allemaal niet hoor wat ik op tv zie. hoevaal mijn moeder ook herkend is is niet gewoon. dit hadden we echt niet verwacht.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
dinsdag 9 december 2008 om 17:13
He Alex, welkom .
Deze week, aanstaande vrijdag, is mijn vader 2 jaar dood. Ik ga morgen naar Londen en kom vrijdagavond terug. Bijna precies zoals 2 jaar geleden. Toen zat ik ook in Londen net voordat hij een hersenbloeding kreeg.
Ik ga dus ook een beetje met een dubbel gevoel daarheen. Het zit me niet echt lekker, maar ja het kwam net zo uit. Ik ben ook een beetje bang dat er dan wat met mijn moeder kan gebeuren. Het slaat allemaal nergens op, maar het zit zo in mijn hoofd.
Mijn moeder gaat vrijdag samen met mijn zus en mijn nicht naar de plek waar mijn vader is uitgestrooid. Ik heb aan haar gevraagd of ze voor mij een Kerstster daar neer wil zetten.
2 Jaar alweer en ook nog maar 2 jaar. Ik mis hem nog steeds zo ontzettend erg en ik zou hem zo ontzettend graag nog eens willen spreken en een zoen geven. Mijn vader..........
Deze week, aanstaande vrijdag, is mijn vader 2 jaar dood. Ik ga morgen naar Londen en kom vrijdagavond terug. Bijna precies zoals 2 jaar geleden. Toen zat ik ook in Londen net voordat hij een hersenbloeding kreeg.
Ik ga dus ook een beetje met een dubbel gevoel daarheen. Het zit me niet echt lekker, maar ja het kwam net zo uit. Ik ben ook een beetje bang dat er dan wat met mijn moeder kan gebeuren. Het slaat allemaal nergens op, maar het zit zo in mijn hoofd.
Mijn moeder gaat vrijdag samen met mijn zus en mijn nicht naar de plek waar mijn vader is uitgestrooid. Ik heb aan haar gevraagd of ze voor mij een Kerstster daar neer wil zetten.
2 Jaar alweer en ook nog maar 2 jaar. Ik mis hem nog steeds zo ontzettend erg en ik zou hem zo ontzettend graag nog eens willen spreken en een zoen geven. Mijn vader..........
woensdag 10 december 2008 om 19:47
Ik ben af en toe mezelf een beetje kwijt. Weet ik niet meer wat ik op dat moment moet of wil doen. Het lijkt wel of ik ook een stukje van mezelf ben verloren. Ik ben niet meer compleet. In een ander topic schreef iemand iets over een fundament dat mist. Zo voel ik dat ook.
Ik had gisteren op werk mijn beoordelingsgesprek en daar zag ik erg tegenop. Niet tegen de resultaten maar wel omdat het toch een soort evaluatie van het afgelopen jaar is. De chef die mij beoordeelde werkte nog niet op mijn afdeling toen mijn vader overleed. Toen hij vroeg hoe het ging kon ik dus nog een keer het verhaal van wat er van de zomer allemaal is gebeurd vertellen en eerlijk gezegd vond ik dat wel fijn. Kon ik lekker over mijn lieve vader praten. Mijn chef vertelde dat hij een zoontje heeft verloren en we hebben wel bijna een uur over rouwen zitten praten. Hij zei ook dat het verschrikkelijk veel energie kost. En wat ben ik dan toch een doos. Ik nam het mezelf namelijk kwalijk dat ik regelmatig zo lusteloos ben. Terwijl mijn chef mij zomaar vertelt dat dat bij rouwen hoort. Ik probeer mezelf nu voor te houden dat ik nog steeds verdrietig mag zijn. En dat daarbij hoort dat je gewoon minder puf hebt voor andere dingen.
Het komt gewoon nooit meer goed. Ik weet dat ik me niet altijd zo zal blijven voelen als dat ik nu doe maar met het komt nooit meer goed bedoel ik hij komt nooit meer terug. Dat is toch vreselijk? Dat is toch wreed? Ik wil daar gewoon geen genoegen mee nemen. Ik mis hem zo...
Ik had gisteren op werk mijn beoordelingsgesprek en daar zag ik erg tegenop. Niet tegen de resultaten maar wel omdat het toch een soort evaluatie van het afgelopen jaar is. De chef die mij beoordeelde werkte nog niet op mijn afdeling toen mijn vader overleed. Toen hij vroeg hoe het ging kon ik dus nog een keer het verhaal van wat er van de zomer allemaal is gebeurd vertellen en eerlijk gezegd vond ik dat wel fijn. Kon ik lekker over mijn lieve vader praten. Mijn chef vertelde dat hij een zoontje heeft verloren en we hebben wel bijna een uur over rouwen zitten praten. Hij zei ook dat het verschrikkelijk veel energie kost. En wat ben ik dan toch een doos. Ik nam het mezelf namelijk kwalijk dat ik regelmatig zo lusteloos ben. Terwijl mijn chef mij zomaar vertelt dat dat bij rouwen hoort. Ik probeer mezelf nu voor te houden dat ik nog steeds verdrietig mag zijn. En dat daarbij hoort dat je gewoon minder puf hebt voor andere dingen.
Het komt gewoon nooit meer goed. Ik weet dat ik me niet altijd zo zal blijven voelen als dat ik nu doe maar met het komt nooit meer goed bedoel ik hij komt nooit meer terug. Dat is toch vreselijk? Dat is toch wreed? Ik wil daar gewoon geen genoegen mee nemen. Ik mis hem zo...
woensdag 10 december 2008 om 19:51
woensdag 10 december 2008 om 20:06
woensdag 10 december 2008 om 20:15
Lieve Bobke,
Wat je schrijft over de reactie van je leidinggevende is zo waar. Ieder rouwt op zijn eigen manier, in zijn eigen tempo, maar het kost altijd veel energie en veel tijd. En dat moet jij jezelf ook gewoon gunnen.
Dat exploderen, ja, ik denk ook dat dat missen is. Het is energie die zich in je opbouwt waar je voor je gevoel niets mee kunt omdat je het niet meer kunt uiten naar degeen waar je het aan kwijt wilt. Soms helpt het om echt heel bewust iets te doen om dat gevoel te uiten. Voor de een is dat heel hard huilen, een ander praat erover of schrijft het liever op, de volgende gebruikt het om schilderijen te maken of iets anders creatiefs en een ander kiest er juist voor om te gaan sporten. Ik weet niet of jij voor jezelf al zoiets hebt, maar misschien kun jij ook zoiets doen?
En waarom bel je die vriendin niet? Even los van het feit dat het jou in elk geval wat afleiding geeft en misschien even iets anders om aan te denken, is het voor je vriendin misschien juist wel heel erg fijn als ze weet dat ze er vanavond even voor jou kan zijn.
Wat je schrijft over de reactie van je leidinggevende is zo waar. Ieder rouwt op zijn eigen manier, in zijn eigen tempo, maar het kost altijd veel energie en veel tijd. En dat moet jij jezelf ook gewoon gunnen.
Dat exploderen, ja, ik denk ook dat dat missen is. Het is energie die zich in je opbouwt waar je voor je gevoel niets mee kunt omdat je het niet meer kunt uiten naar degeen waar je het aan kwijt wilt. Soms helpt het om echt heel bewust iets te doen om dat gevoel te uiten. Voor de een is dat heel hard huilen, een ander praat erover of schrijft het liever op, de volgende gebruikt het om schilderijen te maken of iets anders creatiefs en een ander kiest er juist voor om te gaan sporten. Ik weet niet of jij voor jezelf al zoiets hebt, maar misschien kun jij ook zoiets doen?
En waarom bel je die vriendin niet? Even los van het feit dat het jou in elk geval wat afleiding geeft en misschien even iets anders om aan te denken, is het voor je vriendin misschien juist wel heel erg fijn als ze weet dat ze er vanavond even voor jou kan zijn.
woensdag 10 december 2008 om 20:32
Nummerzoveel, bedankt voor je lieve, hartverwarmende reactie. Wat jij schrijft over dat exploderen is precies wat ik bedoel.
Ik heb toch mijn vriendin even gebeld. Eigenlijk omdat ik als het andersom was geweest 'boos' op haar zou worden als ze zou denken dat ze me niet kon bellen. Was een fijn gesprek. Heb even tranen met tuiten gehuild maar omdat je met iemand praat worden je gedachten weer geordend. En ze stelde voor dat ik af en toe 'ns hardop tegen mijn vader kon praten. Dat wilde ik eigenlijk nooit maar ik heb net even tegen zijn foto staan praten en dat was heel fijn.
Maar jouw bericht was ook even een opkikker die ik nodig had... Dank!
Ik heb toch mijn vriendin even gebeld. Eigenlijk omdat ik als het andersom was geweest 'boos' op haar zou worden als ze zou denken dat ze me niet kon bellen. Was een fijn gesprek. Heb even tranen met tuiten gehuild maar omdat je met iemand praat worden je gedachten weer geordend. En ze stelde voor dat ik af en toe 'ns hardop tegen mijn vader kon praten. Dat wilde ik eigenlijk nooit maar ik heb net even tegen zijn foto staan praten en dat was heel fijn.
Maar jouw bericht was ook even een opkikker die ik nodig had... Dank!
woensdag 10 december 2008 om 20:59
Lieve Bobke,
Wat goed om te lezen dat jij je vriendin toch even hebt gebeld en dat zij jou heeft geholpen om iets te bedenken om op jouw manier toch wat lucht aan je gedachten te kunnen geven.
Mijn broer is door een ongeval overleden. En in ons gezin verwerkt ook ieder het op zijn eigen manier. Een broer gaat naar concerten van Metallica, dat was een favoriete band. Als je daar geen emoties in kwijt kunt Moeder gaat vaak lopen in het bos en is er heel creatief mee bezig (foto's, filmpjes, website). (Stief)vader stuurt sindsdien zomaar "ik hou van jou" smsjes aan zijn kinderen. En ik heb jarenlang een kaarsje gebrand bij een foto voor het slapen gaan. Soms huilde ik tranen met tuiten, soms lag ik dubbel om leuke herinneringen. Sinds mijn verhuizing heb ik het lijstje niet meer terug gezet op mijn nachtkastje, maar op mijn manier ben ook ik er nog steeds mee bezig. En het is inmiddels al jaren geleden.
Gun jezelf echt de tijd en doe er iets mee wat voor jou goed voelt...
En fijn om te lezen dat ik er op mijn bescheiden manier ook even voor je kon zijn.
Wat goed om te lezen dat jij je vriendin toch even hebt gebeld en dat zij jou heeft geholpen om iets te bedenken om op jouw manier toch wat lucht aan je gedachten te kunnen geven.
Mijn broer is door een ongeval overleden. En in ons gezin verwerkt ook ieder het op zijn eigen manier. Een broer gaat naar concerten van Metallica, dat was een favoriete band. Als je daar geen emoties in kwijt kunt Moeder gaat vaak lopen in het bos en is er heel creatief mee bezig (foto's, filmpjes, website). (Stief)vader stuurt sindsdien zomaar "ik hou van jou" smsjes aan zijn kinderen. En ik heb jarenlang een kaarsje gebrand bij een foto voor het slapen gaan. Soms huilde ik tranen met tuiten, soms lag ik dubbel om leuke herinneringen. Sinds mijn verhuizing heb ik het lijstje niet meer terug gezet op mijn nachtkastje, maar op mijn manier ben ook ik er nog steeds mee bezig. En het is inmiddels al jaren geleden.
Gun jezelf echt de tijd en doe er iets mee wat voor jou goed voelt...
En fijn om te lezen dat ik er op mijn bescheiden manier ook even voor je kon zijn.
woensdag 10 december 2008 om 22:05
Hoi lieve mensen!
Ik heb een tijdje niet op het forum gekeken...Maar heb nu weer even wat gelezen! Wat een herkenning weer allemaal!
In juni postte ik een bericht..mijn vader is op 14 juni zomaar plotseling overleden..50 jaar geworden!
Ik voelde me even heel verrot vanavond..veel verdriet en gemis. Moeilijk weekend achter de rug met sinterklaas en mijn (eerste) verjaardag zonder mijn vader..toch heel raar allemaal!
Kijk nu al helemaal op tegen kerst..totaal geen zin in..terwijl ik daar normaal heel erg van genoot..lekker thuis met z'n allen!
Tijd gaat ook zo snel..al bijna weer een half jaar geleden..maar de herrineringen voelen alsof ze van gister zijn..
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben..tuurlijk weet ik dat wel..maar in mijn omgeving ken ik niemand die dit zo heeft meegemaakt. Iedereen leeft nog steeds wel mee..maar het wordt natuurlijk minder..en mensen die dit zelf niet hebben meegemaakt..weten niet hoe het voelt..al hoe goed bedoeld het ook allemaal is!
Ik kom zeker weer eens wat vaker kijken op het forum!
Een hele dikke knuffel voor jullie allemaal!
Liefs Monk
Ik heb een tijdje niet op het forum gekeken...Maar heb nu weer even wat gelezen! Wat een herkenning weer allemaal!
In juni postte ik een bericht..mijn vader is op 14 juni zomaar plotseling overleden..50 jaar geworden!
Ik voelde me even heel verrot vanavond..veel verdriet en gemis. Moeilijk weekend achter de rug met sinterklaas en mijn (eerste) verjaardag zonder mijn vader..toch heel raar allemaal!
Kijk nu al helemaal op tegen kerst..totaal geen zin in..terwijl ik daar normaal heel erg van genoot..lekker thuis met z'n allen!
Tijd gaat ook zo snel..al bijna weer een half jaar geleden..maar de herrineringen voelen alsof ze van gister zijn..
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben..tuurlijk weet ik dat wel..maar in mijn omgeving ken ik niemand die dit zo heeft meegemaakt. Iedereen leeft nog steeds wel mee..maar het wordt natuurlijk minder..en mensen die dit zelf niet hebben meegemaakt..weten niet hoe het voelt..al hoe goed bedoeld het ook allemaal is!
Ik kom zeker weer eens wat vaker kijken op het forum!
Een hele dikke knuffel voor jullie allemaal!
Liefs Monk
donderdag 11 december 2008 om 09:36
hoi allemaal!
Fijn dat ik hier mee kan komen posten!
As zondag is het 4 weken geleden dat mijn moeder plotseling overleed. Ik besefte gisteren dat het dan as zaterdag is dat het 4 weken geleden is dat ik haar voor t laatst heb gezien.
Ik kreeg meteen een rotgevoel dat ik haar volgende maand nog steeds niet zie, en de maand daarna ook niet, ook niet volgend jaar... echt zo onwerkelijk.
Ik heb nu na bijna een maand nog steeds het gevoel van ongeloof. En terwijl ik dit typ, lijkt het wel over iemand anders te gaan. Soms voel ik ook helemaal niks. Net alsof het er niet is. Ik hoop maar dat dat normaal is...
Voor iedereen een dikke knuffel!!
Fijn dat ik hier mee kan komen posten!
As zondag is het 4 weken geleden dat mijn moeder plotseling overleed. Ik besefte gisteren dat het dan as zaterdag is dat het 4 weken geleden is dat ik haar voor t laatst heb gezien.
Ik kreeg meteen een rotgevoel dat ik haar volgende maand nog steeds niet zie, en de maand daarna ook niet, ook niet volgend jaar... echt zo onwerkelijk.
Ik heb nu na bijna een maand nog steeds het gevoel van ongeloof. En terwijl ik dit typ, lijkt het wel over iemand anders te gaan. Soms voel ik ook helemaal niks. Net alsof het er niet is. Ik hoop maar dat dat normaal is...
Voor iedereen een dikke knuffel!!
vrijdag 12 december 2008 om 23:41
Fussie en Duet, wat lief van jullie. Terug.
Ik ben net thuisgekomen uit Londen en ik heb mijn moeder ook even gebeld. Ze is vandaag naar de plek gegaan waar mijn vader is uitgestrooid met mijn zus en mijn nicht. Ik hoorde dat mijn nicht heel hard heeft gehuild daar. Dat was voor het eerst dat ze zich zo uitte. Ze mist haar opa heel erg, maar het is een ontzettende binnenvetter. Het doet mij wel goed dat hij door heel veel mensen nog steeds zo gemist wordt.
Bobke, ik heb net ook jouw stukje gelezen. Wat erg he, dat het af en toe zo moeilijk is. Maar nummerzoveel heeft gelijk, gewoon je vriendin bellen. Daar zijn (goede) vriendinnen ook voor.
Mijn beste vriendin is dit jaar haar broer verloren, hij was net 50 geworden. Wij huilen ook af en toe even bij elkaar uit aan de telefoon. En tussendoor lachen we ook heel veel. Dat zijn vaak hele rare gesprekken, lachen en huilen door elkaar heen , maar het helpt wel. Dikke knuffel voor jou.
Alex, morgen is het dus 4 weken geleden. Voor jou ook een hele dikke knuffel.
Monk, kerst wordt inderdaad nooit meer hetzelfde. Dat is een hele moeilijke periode. Ik zie er ook tegen op. Maar ik ga wel proberen dit jaar om er iets moois van te maken. Mijn vader was altijd graag bezig met het versieren van de boom. Hij had 2 jaar geleden net de boom bij hem thuis helemaal versierd voordat hij een hersenbloeding kreeg. En ik was net bezig om mijn huis te versieren toen ik dat telefoontje kreeg dat hij in het ziekenhuis lag. Het wordt dus inderdaad nooit meer hetzelfde. Maar het leven gaat door en daar hoort (helaas) ook de maand december bij. Ik zet met kerst een kaarsje bij zijn foto en dat brand ik dan de hele dag speciaal voor hem. Zo is hij er voor mij een beetje bij.
Ook voor jou een dikke knuffel.
Ik ben net thuisgekomen uit Londen en ik heb mijn moeder ook even gebeld. Ze is vandaag naar de plek gegaan waar mijn vader is uitgestrooid met mijn zus en mijn nicht. Ik hoorde dat mijn nicht heel hard heeft gehuild daar. Dat was voor het eerst dat ze zich zo uitte. Ze mist haar opa heel erg, maar het is een ontzettende binnenvetter. Het doet mij wel goed dat hij door heel veel mensen nog steeds zo gemist wordt.
Bobke, ik heb net ook jouw stukje gelezen. Wat erg he, dat het af en toe zo moeilijk is. Maar nummerzoveel heeft gelijk, gewoon je vriendin bellen. Daar zijn (goede) vriendinnen ook voor.
Mijn beste vriendin is dit jaar haar broer verloren, hij was net 50 geworden. Wij huilen ook af en toe even bij elkaar uit aan de telefoon. En tussendoor lachen we ook heel veel. Dat zijn vaak hele rare gesprekken, lachen en huilen door elkaar heen , maar het helpt wel. Dikke knuffel voor jou.
Alex, morgen is het dus 4 weken geleden. Voor jou ook een hele dikke knuffel.
Monk, kerst wordt inderdaad nooit meer hetzelfde. Dat is een hele moeilijke periode. Ik zie er ook tegen op. Maar ik ga wel proberen dit jaar om er iets moois van te maken. Mijn vader was altijd graag bezig met het versieren van de boom. Hij had 2 jaar geleden net de boom bij hem thuis helemaal versierd voordat hij een hersenbloeding kreeg. En ik was net bezig om mijn huis te versieren toen ik dat telefoontje kreeg dat hij in het ziekenhuis lag. Het wordt dus inderdaad nooit meer hetzelfde. Maar het leven gaat door en daar hoort (helaas) ook de maand december bij. Ik zet met kerst een kaarsje bij zijn foto en dat brand ik dan de hele dag speciaal voor hem. Zo is hij er voor mij een beetje bij.
Ook voor jou een dikke knuffel.
zondag 14 december 2008 om 01:31
Hallo, ook ik wilde even mee komen schrijven. Ik reageerde laatst op een topic van iemand die haar zus was verloren, en ik merkte bij mezelf dat er bij mij ook nog heel veel verdriet zit om het verlies van mijn broertje 6 jaar geleden door een verkeersongeval. Ik lees een beetje mee, ok,
YL
En voor iedereen heel veel sterkte. Ik ben wat verder wellicht dan sommigen in het traject, en ik kan iig voor mezelf zeggen dat die hartverscheurende snerpende pijn, het gevoel dat je leven niets meer waard is, dat dat gevoel minder wordt, en de pijn niet meer lichamelijk je ook echt pijn doet(tenminste, dat had ik dus). Maar het verdriet blijft inderdaad, en dat schijn je dan een plekje te moeten geven. Maar hoe dat moet, daar ben ik nu nog steeds niet achter..
YL
En voor iedereen heel veel sterkte. Ik ben wat verder wellicht dan sommigen in het traject, en ik kan iig voor mezelf zeggen dat die hartverscheurende snerpende pijn, het gevoel dat je leven niets meer waard is, dat dat gevoel minder wordt, en de pijn niet meer lichamelijk je ook echt pijn doet(tenminste, dat had ik dus). Maar het verdriet blijft inderdaad, en dat schijn je dan een plekje te moeten geven. Maar hoe dat moet, daar ben ik nu nog steeds niet achter..
