Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
donderdag 12 februari 2009 om 21:30
Ik vind het wel bijzonder dat er meer mensen zijn die zo iets meemaken. Bij mij was het zo dat ik op mijn rug lag te slapen en ineens de stem van mijn moeder schuin boven me hoorde, alsof ze over me heen gebogen stond. Ik schrok wakker, inderdaad ook hartkloppingen, en was stomverbaasd dat mijn man, naast me, niet wakker was geworden van de stem van mijn moeder. Pas na een uur kon ik weer slapen. De boodschap van mijn moeder was erg duidelijk, want ik heb het meeste verdriet gehad om de ondraaglijke pijn die ze tijdens haar ziekbed had. Dit was precies wat ik nodig had. Het heeft mij een stuk innerlijke rust gegeven en de overtuiging dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik hoop echt dat ik ook nog een teken van mijn vader krijg, omdat we hem niet meer hebben kunnen spreken (hij was bewust onder narcose gehouden) toen duidelijk werd dat hij ging overlijden. We hebben nog wel tegen hem gepraat, maar we weten dus niet of hij beseft heeft wat er aan de hand was en dat we afscheid moesten nemen. Ik zou zo graag willen weten of hij er vrede mee had dat het zo plots zijn tijd was.......
vrijdag 13 februari 2009 om 18:37
Vanmiddag een telefoontje van de makelaar gehad dat volgende week voor het eerst kijkers het huis van mijn ouders zullen gaan bekijken. Waar anderen erg blij zouden zijn met kijkers, kreeg ik prompt een enorme huilbui. We gaan dus weer een stap verder, het huis is leeg en nu wordt het misschien wel echt verkocht. Ik weet ook wel dat we niet jarenlang met een leeg huis moeten blijven zitten, maar diep in mijn hart ben ik nog niet echt toe aan afscheid nemen van de plek waar ik mijn hele jeugd heb doorgebracht. Ik kom er nu niet meer zo vaak, maar het feit dat ik er nog kan komen, geeft me een veilig gevoel.
Voor mij geen goeie start van dit weekend.
Voor mij geen goeie start van dit weekend.
zaterdag 14 februari 2009 om 20:55
Voel me soms een beetje schuldig als ik dit topic zie, want heb ook een tijdje meegeschreven toen ik een depressie had. Maar ik lees nog altijd mee. Het gaat inmiddels een stuk beter met me. Ben weer aan het werk en kan door de therapie er een beetje beter mee om gaan. Het gemis wordt echter alleen maar erger naar mijn mening. Mijn vader is straks op de 3 maart al weer 3 jaar overleden na een plotselinge hartstilstand. Nog begrijp ik het niet, nog geen antwoorden gevonden en dat zal helaas wel altijd zo blijven. Vorige maand zou hij 56 zijn geworden. Mijn zoontje groeit goed, maar het doet me nog steeds pijn dat mn vader hem nooit heeft gezien... Maar we moeten idd door. Maar hoe makkelijk is dat gezegd....
Duet, ik kan me goed voorstellen dat dat heel moeilijk is met het huis van je ouders. Ik heb gelukkig mijn moeder nog,maar moest er ook niet aan denken. Ik zou willen dat ik de juiste woorden kon vinden om je een beetje te troosten, maar ben bang dat niemand dat kan.
Over het dromen. Ik had nog nooit over mijn vader gedroomd tot vorige maand. Was er overdag ook erg veel mee bezig omdat hij bijna jarig was. Ik droomde dat we aan het behangen waren. Hoe ik erbij kom geen idee, maar mijn vader was altijd erg handig en pietje precies. Vond het heel fijn, maar was erg verdrietig toen ik wist dat het nooit meer zo gezellig zou zijn....
Ik wil iedereen hier een hele dikke knuffel geven.
Duet, ik kan me goed voorstellen dat dat heel moeilijk is met het huis van je ouders. Ik heb gelukkig mijn moeder nog,maar moest er ook niet aan denken. Ik zou willen dat ik de juiste woorden kon vinden om je een beetje te troosten, maar ben bang dat niemand dat kan.
Over het dromen. Ik had nog nooit over mijn vader gedroomd tot vorige maand. Was er overdag ook erg veel mee bezig omdat hij bijna jarig was. Ik droomde dat we aan het behangen waren. Hoe ik erbij kom geen idee, maar mijn vader was altijd erg handig en pietje precies. Vond het heel fijn, maar was erg verdrietig toen ik wist dat het nooit meer zo gezellig zou zijn....
Ik wil iedereen hier een hele dikke knuffel geven.
zaterdag 14 februari 2009 om 21:14
Ik had dat dus ook. Heel sterk het gevoel dat ze er was. Bijzonder'. En dan het volgende.....
Afgelopen donderdag kregen wij een bizar telefoontje.
Zaterdag is het 14 jaar geleden dat onze dochter overleed. We stonden op het punt om met mijn man naar het ziekenhuis te gaan toen de telefoon ging. Was het de kinderoncoloog van het ziekenhuis waar onze dochter is behandeld voor leukemie. Die had ik dus in zeker 13 jaar niet gesproken. Ik wist echt even niet wat ik moest zeggen. Wat blijkt nu. Haar stamcellen waren nog ingevroren en die willen ze verwijderen, hebben ze daar toch onze toestemming voor nodig!! Nooit van ze levensdagen meer aan die stamcellen gedacht en ook nooit geweten dat wij onze toestemming moeten geven om die uit die diepvries te halen...... Het was op dat moment erg heftig moet ik zeggen. Vooral omdat we door de kanker van mijn man weer helemaal in het proces van chemo-kuren zitten.
Ik heb het erg moeilijk mee. Levende stamcellen van je overleden kind. Er is dus toch nog steeds iets levends van haar. En dat na veertien jaar. Hoe bizar. Ik heb altijd gedacht dat deze na haar overlijden ook waren verwijderd. Nooit aan gedacht dat zij die nog steeds hadden. En je kunt er ook niets mee natuurlijk.
We hebben er lang over gesproken. Nu geven we ze maar vrij voor onderzoek naar leukemie bij kinderen. Als we er ook maar iets aan bij kunnen dragen het voor andere kinderen draaglijker te maken, geeft ons dat al een goed gevoel. Het was wel een moeilijke beslissing, maar het zou niet goed zijn ze gewoon maar te laten vernietigen.
Maar ze was weer zo dichtbij opeens.
Ik zeg niet gauw dat iets bizar is maar dit was het echt wel.
Ik heb dit trouwens ook op het topic van Zoyla gezet. Dus als het je bekend voorkomt.......
Afgelopen donderdag kregen wij een bizar telefoontje.
Zaterdag is het 14 jaar geleden dat onze dochter overleed. We stonden op het punt om met mijn man naar het ziekenhuis te gaan toen de telefoon ging. Was het de kinderoncoloog van het ziekenhuis waar onze dochter is behandeld voor leukemie. Die had ik dus in zeker 13 jaar niet gesproken. Ik wist echt even niet wat ik moest zeggen. Wat blijkt nu. Haar stamcellen waren nog ingevroren en die willen ze verwijderen, hebben ze daar toch onze toestemming voor nodig!! Nooit van ze levensdagen meer aan die stamcellen gedacht en ook nooit geweten dat wij onze toestemming moeten geven om die uit die diepvries te halen...... Het was op dat moment erg heftig moet ik zeggen. Vooral omdat we door de kanker van mijn man weer helemaal in het proces van chemo-kuren zitten.
Ik heb het erg moeilijk mee. Levende stamcellen van je overleden kind. Er is dus toch nog steeds iets levends van haar. En dat na veertien jaar. Hoe bizar. Ik heb altijd gedacht dat deze na haar overlijden ook waren verwijderd. Nooit aan gedacht dat zij die nog steeds hadden. En je kunt er ook niets mee natuurlijk.
We hebben er lang over gesproken. Nu geven we ze maar vrij voor onderzoek naar leukemie bij kinderen. Als we er ook maar iets aan bij kunnen dragen het voor andere kinderen draaglijker te maken, geeft ons dat al een goed gevoel. Het was wel een moeilijke beslissing, maar het zou niet goed zijn ze gewoon maar te laten vernietigen.
Maar ze was weer zo dichtbij opeens.
Ik zeg niet gauw dat iets bizar is maar dit was het echt wel.
Ik heb dit trouwens ook op het topic van Zoyla gezet. Dus als het je bekend voorkomt.......
zaterdag 14 februari 2009 om 21:31
Ik heb niet alles gelezen, de tranen lopen me al weer over mn wangen.
Mijn vader is 4 weken geleden overleden na 5 mnd ziek te zijn geweest. Ik woon ong 250km bij mijn ouders vandaagn en ben vandaag weer teruggekomen van 3 dagen bij mijn moeder.
Ik vind het nu veel moeilijker dan vlak na het overlijden. Wij (mijn broer, mijn moeder en ik) waren bij mijn vader en hebben hem vastgehouden toen hij overleed. Toen had ik er vrede mee. Dat heb ik nog steeds, maar het gemis begint nu. Ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Weet af en toe niet waar ik het moet zoeken van verdriet.
Moet nu weer ff stoppen, raak volledig overstuur. Weet niet of ik hier vaker mee ga schrijven, maar dat zie ik wel.
Mijn vader is 4 weken geleden overleden na 5 mnd ziek te zijn geweest. Ik woon ong 250km bij mijn ouders vandaagn en ben vandaag weer teruggekomen van 3 dagen bij mijn moeder.
Ik vind het nu veel moeilijker dan vlak na het overlijden. Wij (mijn broer, mijn moeder en ik) waren bij mijn vader en hebben hem vastgehouden toen hij overleed. Toen had ik er vrede mee. Dat heb ik nog steeds, maar het gemis begint nu. Ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Weet af en toe niet waar ik het moet zoeken van verdriet.
Moet nu weer ff stoppen, raak volledig overstuur. Weet niet of ik hier vaker mee ga schrijven, maar dat zie ik wel.
zaterdag 14 februari 2009 om 22:38
zondag 15 februari 2009 om 10:10
Hallo allemaal,
Ik geloof ook dat er meer is dan de dood. Het kan ook niet anders denk ik.
Zoebie, heel heftig zeg, zo een telefoontje krijgen, maar wel een mooie beslissing.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik heel sterk haar aanwezigheid gevoeld. Het leek zelfs wel of ik haar op de bank had zien zitten..dit heeft een paar dagen geduurd. Daarna leek het wel geleidelijk minder te worden. Ik heb 2x keer over haar gedroomd, 1x waren we bij een feest en hoorde/zag ik haar praten en lachten zoals ze altijd deed en de 2ex gaf ze duidelijk aan dat ze het niet leuk vond dat ik zo verdrietig was. De droom gaf duidelijk aan dat ze wilde dat ik niet zo zou huilen de hele tijd..echt bizar was het. Maar zou was mijn moeder wel, je mocht wel verdriet hebben, maar wel verder gaan. Het was een lieve sterke vrouw, mijn moeder.
Dolphin, mijn moeder is 4 mnd geleden overleden en het gemis wordt bij mij ook sterker..wil zo graag met haar praten, haar stem horen. Er zijn dagen bij dat ik niet weet waar ik het moet zoeken net zoals bij jullie.
Veel liefs
Ik geloof ook dat er meer is dan de dood. Het kan ook niet anders denk ik.
Zoebie, heel heftig zeg, zo een telefoontje krijgen, maar wel een mooie beslissing.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik heel sterk haar aanwezigheid gevoeld. Het leek zelfs wel of ik haar op de bank had zien zitten..dit heeft een paar dagen geduurd. Daarna leek het wel geleidelijk minder te worden. Ik heb 2x keer over haar gedroomd, 1x waren we bij een feest en hoorde/zag ik haar praten en lachten zoals ze altijd deed en de 2ex gaf ze duidelijk aan dat ze het niet leuk vond dat ik zo verdrietig was. De droom gaf duidelijk aan dat ze wilde dat ik niet zo zou huilen de hele tijd..echt bizar was het. Maar zou was mijn moeder wel, je mocht wel verdriet hebben, maar wel verder gaan. Het was een lieve sterke vrouw, mijn moeder.
Dolphin, mijn moeder is 4 mnd geleden overleden en het gemis wordt bij mij ook sterker..wil zo graag met haar praten, haar stem horen. Er zijn dagen bij dat ik niet weet waar ik het moet zoeken net zoals bij jullie.
Veel liefs
zondag 15 februari 2009 om 20:34
Was van plan om een topic te openen over rouwverwerking toen ik deze ontdekte. Ik hoop dat er nog wat "ruimte" is om mee te schrijven.
Mijn vader is vorige week donderdag, na een jaar kanker te hebben gehad overleden. Hij had lever- en prostaatkanker die niet meer te genezen waren. De laatste 3 weken van zijn leven heeft hij in een hospice gelegen. De laatste paar dagen van zijn leven heeft hij alleen maar constant gezegd dat hij dood wilde. Eigenlijk wilde hij euthanasie maar dat lukte niet meer om alles helder over te brengen waarom hij dat wilde. toen hebben we in overleg met de huisarts besloten tot palliatieve sedatie. Ik had er nog nooit van gehoord maar mijn vader werd met slaapmiddel heel diep in slaap gebracht en is dezelfde nacht overleden. We zijn heel "blij"dat hij rustig en vredig is heengegaan. De crematie was prachtig en precies zoals we wilden. Ik heb dan ook goed afscheid kunnen nemen, dat is wel een troost. En ik dacht dat het wel redelijk ging met mij maar langzaam komt het besef dat hij echt nooit meer terugkomt en dat grijpt me soms naar de keel. Plus het feit dat mijn moeder nu alleen staat. Dat vind ik zo rot. Ik ben een poging aan het doen om terug te lezen maar 37 bladzijden is even doorzwoegen. Kan dan ook nog niet helemaal op jullie verhalen reageren.
Mijn vader is vorige week donderdag, na een jaar kanker te hebben gehad overleden. Hij had lever- en prostaatkanker die niet meer te genezen waren. De laatste 3 weken van zijn leven heeft hij in een hospice gelegen. De laatste paar dagen van zijn leven heeft hij alleen maar constant gezegd dat hij dood wilde. Eigenlijk wilde hij euthanasie maar dat lukte niet meer om alles helder over te brengen waarom hij dat wilde. toen hebben we in overleg met de huisarts besloten tot palliatieve sedatie. Ik had er nog nooit van gehoord maar mijn vader werd met slaapmiddel heel diep in slaap gebracht en is dezelfde nacht overleden. We zijn heel "blij"dat hij rustig en vredig is heengegaan. De crematie was prachtig en precies zoals we wilden. Ik heb dan ook goed afscheid kunnen nemen, dat is wel een troost. En ik dacht dat het wel redelijk ging met mij maar langzaam komt het besef dat hij echt nooit meer terugkomt en dat grijpt me soms naar de keel. Plus het feit dat mijn moeder nu alleen staat. Dat vind ik zo rot. Ik ben een poging aan het doen om terug te lezen maar 37 bladzijden is even doorzwoegen. Kan dan ook nog niet helemaal op jullie verhalen reageren.
zondag 15 februari 2009 om 21:35
Mauh ik weet niet hoe ik moet beginnen!
Mijn vader is al heel lang geleden overleden ik was 14 en hij overleed aan een hartaanval. 5 februari is mijn lieve zus overleden aan de gevolgen van longkanker! Ik heb alles heel bewust mee gemaakt ik heb mijn zus verzorgd toen ze overleden was. Bij de crematie heb ik gesproken en daarna was de condelatie ik weet wie er was maar ik kan nu niet aan de leegte wennen mijn zwager wil eigelijk geen meer bezoek thuis. Ik mis mijn zus nu ontzetend ze was best wel heel afstandig maar de laatste keer dat ik haar zag hebben we lekker geknuffeld en afscheid van elkaar genomen! Mijn zus is gestorven om 5.45 00 uur en 49 jaar geleden is ze geboren om 5.45 oo uur! Toeval of niet! Ze is geboren met zwart haar en toen ik na haar overlijden bij haar kwam had ze weer zwart haar! Op het moment word ik nog geleefd door mijn kido´s ze hebben nu vakantie en dan word het leven weer echt! Zucht!
Mijn vader is al heel lang geleden overleden ik was 14 en hij overleed aan een hartaanval. 5 februari is mijn lieve zus overleden aan de gevolgen van longkanker! Ik heb alles heel bewust mee gemaakt ik heb mijn zus verzorgd toen ze overleden was. Bij de crematie heb ik gesproken en daarna was de condelatie ik weet wie er was maar ik kan nu niet aan de leegte wennen mijn zwager wil eigelijk geen meer bezoek thuis. Ik mis mijn zus nu ontzetend ze was best wel heel afstandig maar de laatste keer dat ik haar zag hebben we lekker geknuffeld en afscheid van elkaar genomen! Mijn zus is gestorven om 5.45 00 uur en 49 jaar geleden is ze geboren om 5.45 oo uur! Toeval of niet! Ze is geboren met zwart haar en toen ik na haar overlijden bij haar kwam had ze weer zwart haar! Op het moment word ik nog geleefd door mijn kido´s ze hebben nu vakantie en dan word het leven weer echt! Zucht!
maandag 16 februari 2009 om 00:00
Fussie, een hele dikke knuffel terug.
Sigridje, heel veel sterkte de komende tijd.
Runningmonster, jij ook heel veel sterkte de komende tijd. Ik snap dat je je druk maakt om je moeder, die nu alleen is. Daar heb ik ook (en soms nog wel) heel lang mee geworsteld. Dat is zo'n rot idee. Met mijn moeder gaat het nu best redelijk. Ze heeft haar draai weer een klein beetje gevonden gelukkig. Maar het duurt een tijd voor het zover is.
En natuurlijk is er ruimte om mee te schrijven
Zoebie, ik vind het heel mooi wat je met de levende stamcellen van je dochter doet. Ik kan me voorstellen dat het een hele moeilijke beslissing is.
Hoe gaat het met je man nu?
Dolphin, geef het vooral heel veel tijd. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe ik me het eerste half jaar na mijn vaders dood voelde, compleet in paniek af en toe. En het overvalt je iedere keer weer. Het blijft niet zo, tenminste bij mij niet. Maar het doet zo veel pijn soms. Hou je taai en schrijf het desnoods allemaal van je af hier op dit topic. Daar is het voor.
Duet, sterkte met de verkoop van het huis. Het is heel verdrietig, maar het gaat toch een keer verkocht worden. En de herinneringen zitten niet in dat huis maar in jou.
Dutchie, zet hem op met die marathons. Loop ze er allemaal uit. Je kan het .
Ik ben vanavond weer teruggekomen van een paar dagen NL. Eerst 2 dagen bij mijn schoonmoeder geweest en daarna nog 2 dagen bij mijn moeder.
Vrijdagnacht was ik weer even heel verdrietig. We (mijn man en ik) sliepen in het bed van mijn moeder (en mijn vader). En vlak voor ik in slaap viel zag ik de foto-collage hangen die mijn vader een paar maanden voor zijn dood had gemaakt. Allemaal foto's van mijn nieuwe huis en zijn laatste bezoek aan ons. Foto's waarop hij zelf stond terwijl hij mijn hond uitliet in de weilanden, foto's van hem en mijn moeder samen op een landweggetje, foto's van mijn tuin, een foto van hem en mij samen. En ik wilde hem zo graag nog even zien en met hem praten. Nog een keer lekker voor hem koken en hem smorgens een kop koffie geven en over zijn grijze bol aaien. Al het verdriet kwam opeens weer weer hevig terug. Het doet gewoon nog steeds soms zoveel pijn. En het is zo oneerlijk............
Sigridje, heel veel sterkte de komende tijd.
Runningmonster, jij ook heel veel sterkte de komende tijd. Ik snap dat je je druk maakt om je moeder, die nu alleen is. Daar heb ik ook (en soms nog wel) heel lang mee geworsteld. Dat is zo'n rot idee. Met mijn moeder gaat het nu best redelijk. Ze heeft haar draai weer een klein beetje gevonden gelukkig. Maar het duurt een tijd voor het zover is.
En natuurlijk is er ruimte om mee te schrijven
Zoebie, ik vind het heel mooi wat je met de levende stamcellen van je dochter doet. Ik kan me voorstellen dat het een hele moeilijke beslissing is.
Hoe gaat het met je man nu?
Dolphin, geef het vooral heel veel tijd. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe ik me het eerste half jaar na mijn vaders dood voelde, compleet in paniek af en toe. En het overvalt je iedere keer weer. Het blijft niet zo, tenminste bij mij niet. Maar het doet zo veel pijn soms. Hou je taai en schrijf het desnoods allemaal van je af hier op dit topic. Daar is het voor.
Duet, sterkte met de verkoop van het huis. Het is heel verdrietig, maar het gaat toch een keer verkocht worden. En de herinneringen zitten niet in dat huis maar in jou.
Dutchie, zet hem op met die marathons. Loop ze er allemaal uit. Je kan het .
Ik ben vanavond weer teruggekomen van een paar dagen NL. Eerst 2 dagen bij mijn schoonmoeder geweest en daarna nog 2 dagen bij mijn moeder.
Vrijdagnacht was ik weer even heel verdrietig. We (mijn man en ik) sliepen in het bed van mijn moeder (en mijn vader). En vlak voor ik in slaap viel zag ik de foto-collage hangen die mijn vader een paar maanden voor zijn dood had gemaakt. Allemaal foto's van mijn nieuwe huis en zijn laatste bezoek aan ons. Foto's waarop hij zelf stond terwijl hij mijn hond uitliet in de weilanden, foto's van hem en mijn moeder samen op een landweggetje, foto's van mijn tuin, een foto van hem en mij samen. En ik wilde hem zo graag nog even zien en met hem praten. Nog een keer lekker voor hem koken en hem smorgens een kop koffie geven en over zijn grijze bol aaien. Al het verdriet kwam opeens weer weer hevig terug. Het doet gewoon nog steeds soms zoveel pijn. En het is zo oneerlijk............
maandag 16 februari 2009 om 17:10
Het was een tijdje rustig en ineens is het hier weer volle bak. En natuurlijk is iedereen van harte welkom om het hart te luchten.
Zoebie, wat een schok om je te realiseren dat er nog iets levends van je overleden dochter is. Ik zou van die gedachte ook emotioneel raken, het is zo'n tegenstrijdigheid.
dolphin en runningmonster, ik hoop dat jullie herkenning vinden in onze verhalen. Schrijven hoeft niet als je niet wilt of kunt. Ik merk dat ik hier ook het liefste kom om even mijn hart te luchten en dan weer verder te gaan.
lapin, fijn dat je er weer bent! Ik hoop dat je een mooie tijd in ons kikkerlandje hebt gehad. Gek he, dat van die specifieke dingen zo pijnlijk kunnen steken. Ik heb ook moeite met de foto's. Mijn vader heeft bijvoorbeeld onze hele jeugd op dia's vastgelegd en dit weekend hebben mijn man en ik geprobeerd om de dia's op dvd te branden. En dan zie je je ouders als jonge mensen met ons als baby en peuter. Mooi, maar ook zo pijnlijk omdat je je realiseert dat het leven in een vloek en zucht voorbij lijkt te gaan. Waar blijft die tijd??
Gisteren zijn we weer even in het huis geweest. Vannacht prompt weer slecht geslapen. Gisteren zitten bladeren in twee klappertjes die hoorden bij een serie dia's over zijn grote hobby: de klassieke oudheid. Mijn vader had heel precies per dia zitten intypen wat er op iedere dia stond. Toen ik in die klappertjes zat te lezen, kon ik me helemaal voorstellen hoe hij daaraan had zitten werken. En nu is dat allemaal voorbij.....
Morgen komt er een stel kijken naar het huis. Blijkbaar mensen die speciaal geinteresseerd zijn in dit huis en de plek waar het ligt. Het kan dus snel gaan. Maar misschien ook niet, dan heb ik nog even tijd om aan het idee te wennen.
veel liefs voor iedereen.
Zoebie, wat een schok om je te realiseren dat er nog iets levends van je overleden dochter is. Ik zou van die gedachte ook emotioneel raken, het is zo'n tegenstrijdigheid.
dolphin en runningmonster, ik hoop dat jullie herkenning vinden in onze verhalen. Schrijven hoeft niet als je niet wilt of kunt. Ik merk dat ik hier ook het liefste kom om even mijn hart te luchten en dan weer verder te gaan.
lapin, fijn dat je er weer bent! Ik hoop dat je een mooie tijd in ons kikkerlandje hebt gehad. Gek he, dat van die specifieke dingen zo pijnlijk kunnen steken. Ik heb ook moeite met de foto's. Mijn vader heeft bijvoorbeeld onze hele jeugd op dia's vastgelegd en dit weekend hebben mijn man en ik geprobeerd om de dia's op dvd te branden. En dan zie je je ouders als jonge mensen met ons als baby en peuter. Mooi, maar ook zo pijnlijk omdat je je realiseert dat het leven in een vloek en zucht voorbij lijkt te gaan. Waar blijft die tijd??
Gisteren zijn we weer even in het huis geweest. Vannacht prompt weer slecht geslapen. Gisteren zitten bladeren in twee klappertjes die hoorden bij een serie dia's over zijn grote hobby: de klassieke oudheid. Mijn vader had heel precies per dia zitten intypen wat er op iedere dia stond. Toen ik in die klappertjes zat te lezen, kon ik me helemaal voorstellen hoe hij daaraan had zitten werken. En nu is dat allemaal voorbij.....
Morgen komt er een stel kijken naar het huis. Blijkbaar mensen die speciaal geinteresseerd zijn in dit huis en de plek waar het ligt. Het kan dus snel gaan. Maar misschien ook niet, dan heb ik nog even tijd om aan het idee te wennen.
veel liefs voor iedereen.
woensdag 18 februari 2009 om 16:11
sorry dames dat ik hier niet zo veel ben,..het is meer uit zelf bescherming omda tik het giga druk heb om mijn werk,..eigenlijk moet ik hier niet zijn hihihi
heb van mijn hubbie een tattoo bon gekregen..... ik ga een herdenkings tattoo zetten met wat as van mijn vader er in...het word waarschijnlijk een japanse cherry blossem de betekenis die er achter zit is heel mooi
The cherry blossom is a very delicate flower that typically blossom in late winter to early spring. It is often a very short lived time in which it blooms and then it quickly fall from the tree and lays on the ground. The Japanese felt that the cherry blossom represent life in that life is something of great beauty yet it is very quick and passing and in the end is full of suffereing also. This comes from very core Buddhist teachings that all life is suffering and one mustsimply give in to the suffering and let go. Through this letting go the suffering ends and people can achieve enlightenment.
ik denk dat ik hem op mijn voet zet dan is mijn vader symbolisch bij elke stap die ik zet in mijn leven aanwezig....
aan de andere kant zou ik hem ook op mijn zij erg mooi vinden....
Running monster en dolphin..... heel veer sterkte (iedereen trouwens)...... hier mee schijven en lezen..makt de pijn en het gemis niet minder,... het haalt de scherpe kantje er een beetje vanaf..... en wat ik fijn vind er zijn hier mensen die begrijpen wat je bedoelt ook al kan je het niet goed verwoorden....
mijn man is amerikaans en heef tmijn vader alleen op vakantie naar nederland en amerika mee gemaakt..grof gezegt..heeft hij mijn vader een stuk of 15x gezien (wel een week of 2-3 tegelijk) maar toch...zelf heef tie beide ouders nog.... en ik denk totdat je zelf een ouder/kind of partner verliesd,..kan niemand echt me praten met wat je voelt......
Zoebie,..wat een speciaal verhaal van die stam cellen,... ik vind het erg mooi dat je dochter op haar manier een steentje bij draagt aan het onderzoek naar een kuur..... op een dag is er een kuur ,..endan kan je zeggen daar heef tmijn dochter aan mee gewerkt..... maar misschien een raar vraagje,..kunen de stam cellen niet voor je man gebruikt worden..of zijn ze geen match.....
Ik heb dus 2 weken terug een tour gehad van childrens hospital en de kanker afdeling...... zo hart brekend..... ik heb al meer dan $2500 op gehaald...iedereen had een goal van $1900 ik ben daar dus ruim over heen..... ik merk dat het mij meer rust geeft...dat ik mijn "onrustige: energy in de maraton steek,.... ik moet wel zeggen dat ik het benauwd krijg 26.2 miles...what the hell was I thinking...hahahaha... maar met elke stap heb ik zo veel mensen in gedachten..die nog vechten en hebben gevochten...
trouwens ik heb een race shirt en achter op mijn shirt heb ik allemaal kleine fotootjes van mensen en kinderen die tegen kanker hebben gevochten of nog vechten,..... (mijn hero's)
als jullie de foto van jullie geliefde er ook bij willen hebben...moet je me gewoon emailen...... iris.klonne@hotmail.com..of je kan me op hyves opzoeken... onder dutchie1976
een hele dikke knuffel voor iedereen.... hug zo als we dat hier in amerika doen
heb van mijn hubbie een tattoo bon gekregen..... ik ga een herdenkings tattoo zetten met wat as van mijn vader er in...het word waarschijnlijk een japanse cherry blossem de betekenis die er achter zit is heel mooi
The cherry blossom is a very delicate flower that typically blossom in late winter to early spring. It is often a very short lived time in which it blooms and then it quickly fall from the tree and lays on the ground. The Japanese felt that the cherry blossom represent life in that life is something of great beauty yet it is very quick and passing and in the end is full of suffereing also. This comes from very core Buddhist teachings that all life is suffering and one mustsimply give in to the suffering and let go. Through this letting go the suffering ends and people can achieve enlightenment.
ik denk dat ik hem op mijn voet zet dan is mijn vader symbolisch bij elke stap die ik zet in mijn leven aanwezig....
aan de andere kant zou ik hem ook op mijn zij erg mooi vinden....
Running monster en dolphin..... heel veer sterkte (iedereen trouwens)...... hier mee schijven en lezen..makt de pijn en het gemis niet minder,... het haalt de scherpe kantje er een beetje vanaf..... en wat ik fijn vind er zijn hier mensen die begrijpen wat je bedoelt ook al kan je het niet goed verwoorden....
mijn man is amerikaans en heef tmijn vader alleen op vakantie naar nederland en amerika mee gemaakt..grof gezegt..heeft hij mijn vader een stuk of 15x gezien (wel een week of 2-3 tegelijk) maar toch...zelf heef tie beide ouders nog.... en ik denk totdat je zelf een ouder/kind of partner verliesd,..kan niemand echt me praten met wat je voelt......
Zoebie,..wat een speciaal verhaal van die stam cellen,... ik vind het erg mooi dat je dochter op haar manier een steentje bij draagt aan het onderzoek naar een kuur..... op een dag is er een kuur ,..endan kan je zeggen daar heef tmijn dochter aan mee gewerkt..... maar misschien een raar vraagje,..kunen de stam cellen niet voor je man gebruikt worden..of zijn ze geen match.....
Ik heb dus 2 weken terug een tour gehad van childrens hospital en de kanker afdeling...... zo hart brekend..... ik heb al meer dan $2500 op gehaald...iedereen had een goal van $1900 ik ben daar dus ruim over heen..... ik merk dat het mij meer rust geeft...dat ik mijn "onrustige: energy in de maraton steek,.... ik moet wel zeggen dat ik het benauwd krijg 26.2 miles...what the hell was I thinking...hahahaha... maar met elke stap heb ik zo veel mensen in gedachten..die nog vechten en hebben gevochten...
trouwens ik heb een race shirt en achter op mijn shirt heb ik allemaal kleine fotootjes van mensen en kinderen die tegen kanker hebben gevochten of nog vechten,..... (mijn hero's)
als jullie de foto van jullie geliefde er ook bij willen hebben...moet je me gewoon emailen...... iris.klonne@hotmail.com..of je kan me op hyves opzoeken... onder dutchie1976
een hele dikke knuffel voor iedereen.... hug zo als we dat hier in amerika doen
woensdag 18 februari 2009 om 16:26
Wauw Dutchie, jij bent positief bezig. Daar heb ik bewondering voor.
Mooi idee om een tatou op je voet te plaatsen, mooi symbolisch.
Duet, hoe gaat het met de verkoop van het huis? Hadden ze belangstelling?
Dolphin, jij ook heel veel sterkte. En mocht je de behoefte voelen om te lezen of te schrijven, je weet ons te vinden.
Mooi idee om een tatou op je voet te plaatsen, mooi symbolisch.
Duet, hoe gaat het met de verkoop van het huis? Hadden ze belangstelling?
Dolphin, jij ook heel veel sterkte. En mocht je de behoefte voelen om te lezen of te schrijven, je weet ons te vinden.
woensdag 18 februari 2009 om 21:50
hallo allemaal, dank voor jullie lieve woorden.
Duet, kan me voorstellen dat het moeilijk is om het huis te verkopen. Mijn moeder woont nu alleen in mijn ouderlijk huis en het is veel te groot voor haar en zal ook verkocht gaan worden. Lijkt me moeilijk want ik ben daar geboren en opgegroeid. Gelukkig kunnen we nog even aan het idee wennen.
Dutchie, respect hoor dat je zoveel geld op hebt gehaald en je zo inzet voor kankerpatienten. Ik las je ook wel op evy en het marathon topic. Wat een mooie gedachte dat jij de as van je vader in een tattoo laat verwerken. (doet wel heel veel pijn op je voet volgens mij maar dat terzijde)
Dolphin, heel veel sterkte en ik hoop voor je dat je er binnenkort wat makkelijker over kunt praten. Heb er zelf erg veel baat bij, jank ook wat af, ook op mijn werkt. Dat lucht op en ik vind het fijn om veel over mijn vader te praten. Maar dat is natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde.
Lapin, lijkt me heel moeilijk om je vader op die manier te hebben verloren, zo plotseling. Ik heb alles tegen mijn vader kunnen zeggen en vragen. Ben heel vaak bij hem geweest toen hij in het hospice lag. We hebben over zijn crematie kunnen praten en over zijn wensen. Heel bizar maar ook fijn. En we hebben ook met zijn allen en de hujisarts besloten tot palliatieve sedatie. Wij wisten dat zijn dood er aan zat te komen, hij ook en als je dan ziet dat iemand zo klaar is met het leven en werkelijk niets meer kan, dan gun je iemand ook de rust.
Sigridje, jouw zus en mijn vader zijn op dezelfde dag overleden. Dus ook bij jou is alles nog heel vers. Sterkte
Zoebie, ik heb nog niet alles kunnen lezen maar als ik het goed begrijp, ben jij je dochter verloren. Een kind verliezen lijkt met het ergste wat er is. Dat is zo tegennatuurlijk, daar kom je volgens mij nooit overheen.
Duet, kan me voorstellen dat het moeilijk is om het huis te verkopen. Mijn moeder woont nu alleen in mijn ouderlijk huis en het is veel te groot voor haar en zal ook verkocht gaan worden. Lijkt me moeilijk want ik ben daar geboren en opgegroeid. Gelukkig kunnen we nog even aan het idee wennen.
Dutchie, respect hoor dat je zoveel geld op hebt gehaald en je zo inzet voor kankerpatienten. Ik las je ook wel op evy en het marathon topic. Wat een mooie gedachte dat jij de as van je vader in een tattoo laat verwerken. (doet wel heel veel pijn op je voet volgens mij maar dat terzijde)
Dolphin, heel veel sterkte en ik hoop voor je dat je er binnenkort wat makkelijker over kunt praten. Heb er zelf erg veel baat bij, jank ook wat af, ook op mijn werkt. Dat lucht op en ik vind het fijn om veel over mijn vader te praten. Maar dat is natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde.
Lapin, lijkt me heel moeilijk om je vader op die manier te hebben verloren, zo plotseling. Ik heb alles tegen mijn vader kunnen zeggen en vragen. Ben heel vaak bij hem geweest toen hij in het hospice lag. We hebben over zijn crematie kunnen praten en over zijn wensen. Heel bizar maar ook fijn. En we hebben ook met zijn allen en de hujisarts besloten tot palliatieve sedatie. Wij wisten dat zijn dood er aan zat te komen, hij ook en als je dan ziet dat iemand zo klaar is met het leven en werkelijk niets meer kan, dan gun je iemand ook de rust.
Sigridje, jouw zus en mijn vader zijn op dezelfde dag overleden. Dus ook bij jou is alles nog heel vers. Sterkte
Zoebie, ik heb nog niet alles kunnen lezen maar als ik het goed begrijp, ben jij je dochter verloren. Een kind verliezen lijkt met het ergste wat er is. Dat is zo tegennatuurlijk, daar kom je volgens mij nooit overheen.
donderdag 19 februari 2009 om 00:20
Jeetje Dutchie de marathon lopen. Dat is niet mis. Knap hoor.
Mooi idee al die fotootjes op een T-shirt. De stamcellen van mijn dochter matchen inderdaad niet met iemand van ons. Daarom hebben ze toen haar eigen stamcellen weggenomen toen ze in remissie was. Ze zou een beenmergtransplantatie krijgen van haar eigen stamcellen omdat de 3 broers en wij (als ouders) niet matchten. Als ik er nog aan denk.... wat een schok was dat zeg. 3 Broers hebben en dan geen match. Daarom zijn wij toen ook nog getest. Helaas kreeg ze 1 week voor de transplantatie een recidief. En dan te weten dat ze haar 6 weken hebben opgeschoven voor een jongen uit Joegoslavie wat toen in oorlog was. ALS (altijd maar dat als) ze meteen op de beenmergbox had gekund, hadden we zelfs dat tenminste nog geprobeerd. Het heeft dus niet zo mogen zijn. Mooi hoor een tatouage. Ik heb een vlinder op mijn schouder als herinnering aan mijn dochtertje. Iedereen verklaarde me voor gek, maar ik heb er nooit spijt van gehad.
Welke staat in Amerika woon je?
Duet, is het huis verkocht? Moeilijk hoor, al die herinneringen die er liggen.
Runningmonster, moeilijk hoor dat je vader dood wilde.
Toen mijn man werd opgenomen voor de operatie, begon hij te vertellen wat hij allemaal wilde. In ieder geval bij ons meiske bijgezet worden. Ik vond dat erg choquerend, want zover wilde (en wil) ik nog absoluut niet denken.
Sigridje hoe gaat het nu? Domme vraag natuurlijk.
Lapin, vreemd hé, om in het bed van je ouders te slapen. Als ik thuis bij mijn moeder sliep, lag ik ook altijd op de plek van mijn vader. Waar hij ook is overleden. Een hele rare gewaarwording.
Mijn dochter heeft het laatste half jaar van haar leventje bij mij in bed geslapen. We durfden haar niet meer alleen te laten. Alleen de laatste week lag ze in een ziekenhuisbed in de kamer en dan sliep ik naast haar op een logeerbed. Vreemd was het , dat dezelfde nacht na haar overlijden mijn man weer naast me kwam liggen. Het was half vijf 's nachts toen we eindelijk naar bed gingen. Ben daar zowaar boos over geworden, maar heb er niets van gezegd. Was voor hem ook raar natuurlijk. En ik had al drie nachten niet geslapen toen en ik kon het toen ik eindelijk lag nog steeds niet. Was ook niet nodig want nog geen kwartier later hoorden we een auto komen en kwam mijn broer met zijn vrouw. Zij zijn een dikke week gebleven en hebben alle huishoudelijke beslommeringen voor hun rekening genomen. Wat een verademing was dat. We lagen eindelijk om 7 uur in bed voor een paar uurtjes. Wat je al niet kunt in zo'n periode. Een mens kan wel heel veel hebben.
Deze week nog iets raars meegemaakt. Ik droom eigenlijk nooit over mijn dochter. Maar ik was 's avonds een keer op de bank in slaap gevallen en ik droomde dat mijn dochter in ons bed lag en dat ik vlug naar boven moest. Ik moest het echt even verwerken toen ik wakker werd. Mijn hart deed pijn dat het niet zo was.
Oh vandaar dat bedverhaal natuurlijk. Ik ben denk ik teveel met alles bezig nu mijn man ook kanker heeft.
't Is wel een heel verhaal geworden zeg.
Voor iedereen een dikke knuffel.
Liefs Zoebie.
Mooi idee al die fotootjes op een T-shirt. De stamcellen van mijn dochter matchen inderdaad niet met iemand van ons. Daarom hebben ze toen haar eigen stamcellen weggenomen toen ze in remissie was. Ze zou een beenmergtransplantatie krijgen van haar eigen stamcellen omdat de 3 broers en wij (als ouders) niet matchten. Als ik er nog aan denk.... wat een schok was dat zeg. 3 Broers hebben en dan geen match. Daarom zijn wij toen ook nog getest. Helaas kreeg ze 1 week voor de transplantatie een recidief. En dan te weten dat ze haar 6 weken hebben opgeschoven voor een jongen uit Joegoslavie wat toen in oorlog was. ALS (altijd maar dat als) ze meteen op de beenmergbox had gekund, hadden we zelfs dat tenminste nog geprobeerd. Het heeft dus niet zo mogen zijn. Mooi hoor een tatouage. Ik heb een vlinder op mijn schouder als herinnering aan mijn dochtertje. Iedereen verklaarde me voor gek, maar ik heb er nooit spijt van gehad.
Welke staat in Amerika woon je?
Duet, is het huis verkocht? Moeilijk hoor, al die herinneringen die er liggen.
Runningmonster, moeilijk hoor dat je vader dood wilde.
Toen mijn man werd opgenomen voor de operatie, begon hij te vertellen wat hij allemaal wilde. In ieder geval bij ons meiske bijgezet worden. Ik vond dat erg choquerend, want zover wilde (en wil) ik nog absoluut niet denken.
Sigridje hoe gaat het nu? Domme vraag natuurlijk.
Lapin, vreemd hé, om in het bed van je ouders te slapen. Als ik thuis bij mijn moeder sliep, lag ik ook altijd op de plek van mijn vader. Waar hij ook is overleden. Een hele rare gewaarwording.
Mijn dochter heeft het laatste half jaar van haar leventje bij mij in bed geslapen. We durfden haar niet meer alleen te laten. Alleen de laatste week lag ze in een ziekenhuisbed in de kamer en dan sliep ik naast haar op een logeerbed. Vreemd was het , dat dezelfde nacht na haar overlijden mijn man weer naast me kwam liggen. Het was half vijf 's nachts toen we eindelijk naar bed gingen. Ben daar zowaar boos over geworden, maar heb er niets van gezegd. Was voor hem ook raar natuurlijk. En ik had al drie nachten niet geslapen toen en ik kon het toen ik eindelijk lag nog steeds niet. Was ook niet nodig want nog geen kwartier later hoorden we een auto komen en kwam mijn broer met zijn vrouw. Zij zijn een dikke week gebleven en hebben alle huishoudelijke beslommeringen voor hun rekening genomen. Wat een verademing was dat. We lagen eindelijk om 7 uur in bed voor een paar uurtjes. Wat je al niet kunt in zo'n periode. Een mens kan wel heel veel hebben.
Deze week nog iets raars meegemaakt. Ik droom eigenlijk nooit over mijn dochter. Maar ik was 's avonds een keer op de bank in slaap gevallen en ik droomde dat mijn dochter in ons bed lag en dat ik vlug naar boven moest. Ik moest het echt even verwerken toen ik wakker werd. Mijn hart deed pijn dat het niet zo was.
Oh vandaar dat bedverhaal natuurlijk. Ik ben denk ik teveel met alles bezig nu mijn man ook kanker heeft.
't Is wel een heel verhaal geworden zeg.
Voor iedereen een dikke knuffel.
Liefs Zoebie.
donderdag 19 februari 2009 om 16:18
donderdag 19 februari 2009 om 19:58
Onze dochter staat bij het jaar 1995. Inderdaad zoveel namen van mensen die alleen aan kanker zijn overleden. Niet normaal meer. En ieder jaar komen er zoveel bij. Het is inmiddels al een heel bos. Wij weten alleen niet meer welk boompje van onze dochter is. In ieder geval een Dennenboom omdat deze altijd groen blijft. We zijn er na jaren nog een keer geweest en er was zoveel bijgeplant dat we het echt niet meer konden vinden. Het maakt ook niet uit. Het idee alleen is al mooi.
vrijdag 20 februari 2009 om 17:12
mijn zus heeft de rijden geteld bij het 2006 veldje,.. zo doende weten we het,......
dit is het eerste jaar dat ik samen werk met Team in Training hier in amerika,..zodra ik mijn voeten hier wat meer in de grond heb ga ik ook een voorstel doen om zo iets te beginnen,.....
ik merk dat het menssen heel veel goed doet om een br
Zoebie,..komen jullie daar veel...
ik woonde vroeger in Lelystad mijn broertje woont er nog dus het is altijd makkelijk om eff langs te gaan
morgen 19 km voro de boeg....zucht
dit is het eerste jaar dat ik samen werk met Team in Training hier in amerika,..zodra ik mijn voeten hier wat meer in de grond heb ga ik ook een voorstel doen om zo iets te beginnen,.....
ik merk dat het menssen heel veel goed doet om een br
Zoebie,..komen jullie daar veel...
ik woonde vroeger in Lelystad mijn broertje woont er nog dus het is altijd makkelijk om eff langs te gaan
morgen 19 km voro de boeg....zucht
vrijdag 20 februari 2009 om 17:23
We zijn nog eens ooit een keer terug geweest. Omdat het op de boomplantdag zo vreselijk druk was. Het is er mooi en rustig. Maar 't is voor ons dik 200 km rijden dus echt wel een eind. We hebben nog gezocht naar het boompje, maar we denken dat het al een hele boom is geworden. Wel vonden we veel aandenkens bij de bomen en dat was niet zo toen wij het boompje hebben geplant. We hebben er destijds wel iets van haar ingehangen. Maar ja na al die jaren.... Jammer dat het niet iets blijvends was want dat was wel mooi geweest.
Mooi idee om dit in de US ook te beginnen.
Succes met de 19 km morgen.
Mooi idee om dit in de US ook te beginnen.
Succes met de 19 km morgen.
vrijdag 20 februari 2009 om 21:58
Meiden, er is iets raars met mij aan de hand althans. Mijn vader is nu ruim 2 weken overleden en ik vind het zo gek maar het gaat best wel redelijk met me. NAtuurlijk ben ik verdrietig en heb ik een gevoel van leegte maar ik zit niet de hele dag te huilen oid. Hoe zou dat komen? Of komt er nog een vreselijke periode aan? Zal best wel, jullie zijn tenslotte (helaas) ervaringsdeskundigen. Vandaag kreeg mij moeder de dvd binnen van de crematie en die hebben we zitten kijken en dat bracht wel wat tranen maar dan nav muziek en het geheel. Ben ik abnormaal????
