Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
vrijdag 1 mei 2009 om 21:16
Hoe is het met iedereen?
Ik heb een tijdje niet meer geschreven hier. Te druk met andere dingen en ik wist soms ook niet meer wat ik moest schrijven. Ik heb wel met jullie meegelezen.
De bloemen in mijn voortuin die ik van mijn vader had gekregen als allerlaatste verjaardagscadeau (ik heb er een tijdje geleden over geschreven) zijn gelukkig weer helemaal opgekomen. Ze komen zelfs sterker en groter terug als vorig jaar. Daar ben ik heel erg blij mee (vooral omdat ik helemaal geen groene vingers heb ). Ik zie het als een cadeautje van mijn vader, hij heeft er voor gezorgd .
De vakantie op Malta met mijn man, moeder en schoonmoeder is een beetje in het water gevallen, letterlijk. De eerste drie dagen hebben we nog mooi weer gehad. Daarna is het gaan regenen en werd het behoorlijk koud. Toch hebben we er allevier van genoten, omdat we een hele week samen waren.
Over anderhalve week ga ik weer een paar dagen naar Nederland, naar mijn moeder. En ik ga bloemen zetten bij de as van mijn vader, hij is/was jarig in Mei.
Dutchie, goed dat je weer loopt. Je hebt die rotdag al achter de rug. Viel het mee? Je moeder is nu bij je geloof ik, veel plezier met elkaar.
Ik heb een tijdje niet meer geschreven hier. Te druk met andere dingen en ik wist soms ook niet meer wat ik moest schrijven. Ik heb wel met jullie meegelezen.
De bloemen in mijn voortuin die ik van mijn vader had gekregen als allerlaatste verjaardagscadeau (ik heb er een tijdje geleden over geschreven) zijn gelukkig weer helemaal opgekomen. Ze komen zelfs sterker en groter terug als vorig jaar. Daar ben ik heel erg blij mee (vooral omdat ik helemaal geen groene vingers heb ). Ik zie het als een cadeautje van mijn vader, hij heeft er voor gezorgd .
De vakantie op Malta met mijn man, moeder en schoonmoeder is een beetje in het water gevallen, letterlijk. De eerste drie dagen hebben we nog mooi weer gehad. Daarna is het gaan regenen en werd het behoorlijk koud. Toch hebben we er allevier van genoten, omdat we een hele week samen waren.
Over anderhalve week ga ik weer een paar dagen naar Nederland, naar mijn moeder. En ik ga bloemen zetten bij de as van mijn vader, hij is/was jarig in Mei.
Dutchie, goed dat je weer loopt. Je hebt die rotdag al achter de rug. Viel het mee? Je moeder is nu bij je geloof ik, veel plezier met elkaar.
vrijdag 1 mei 2009 om 21:34
Hallo allemaal,
Heb hier weleens meegeschreven en nu maar weer es. Inmiddels is het alweer een half jaar geleden dat mijn pap overleed en heb er af en aan knap last van. Heb destijds ook mijn baan verloren, en sinds 1 april weer begonnen met iets nieuws, maar alles bij elkaar vind ik behoorlijk zwaar. Er moet nog enorm veel geregeld worden voor mn vader (hij had eigen zaak waar we nu verantwoordelijk voor zijn) en de nieuwe baan en dan ook nog het emotionele aspect waar ik eigenlijk nauwelijks aan toekom door al die drukte. Met als gevolg dat ik het s avonds / s nachts om mn oren krijg...herkenbaar waarschijnlijk? Ook kon ik ambulances niet aanzien en zeker niet met loeiende sirenes. Gelukkig gaat dat nu weer wat beter maar op de meest onverwachte momenten gaat het 'mis'. Laat het allemaal maar gebeuren maar ik snap soms mijn eigen reacties niet, misschien is dat normaal?
Op de gebeurtenissen gister reageerde ik s nachts door heel erg over mn pap te dromen, hij was er weer zoals hij vroeger was (hij heeft herseninfarct gehad en heeft nog 6 dagen geleefd, al was er geen contact met hem te maken) en later in de droom kon ik weer geen contact maken, tenminste hij kon zich niet duidelijk uiten. Misschien ook weer doordat ik die ambulances op televisie zag, of het gevoel wat ik kreeg bij het denken aan al die mensen die iemand verloren hebben? Pfff vind het wel heftig hoor.
Anyways, weer ff ei kwijt en ik hoop dat het met jullie goed gaat.
Groetjes!
Heb hier weleens meegeschreven en nu maar weer es. Inmiddels is het alweer een half jaar geleden dat mijn pap overleed en heb er af en aan knap last van. Heb destijds ook mijn baan verloren, en sinds 1 april weer begonnen met iets nieuws, maar alles bij elkaar vind ik behoorlijk zwaar. Er moet nog enorm veel geregeld worden voor mn vader (hij had eigen zaak waar we nu verantwoordelijk voor zijn) en de nieuwe baan en dan ook nog het emotionele aspect waar ik eigenlijk nauwelijks aan toekom door al die drukte. Met als gevolg dat ik het s avonds / s nachts om mn oren krijg...herkenbaar waarschijnlijk? Ook kon ik ambulances niet aanzien en zeker niet met loeiende sirenes. Gelukkig gaat dat nu weer wat beter maar op de meest onverwachte momenten gaat het 'mis'. Laat het allemaal maar gebeuren maar ik snap soms mijn eigen reacties niet, misschien is dat normaal?
Op de gebeurtenissen gister reageerde ik s nachts door heel erg over mn pap te dromen, hij was er weer zoals hij vroeger was (hij heeft herseninfarct gehad en heeft nog 6 dagen geleefd, al was er geen contact met hem te maken) en later in de droom kon ik weer geen contact maken, tenminste hij kon zich niet duidelijk uiten. Misschien ook weer doordat ik die ambulances op televisie zag, of het gevoel wat ik kreeg bij het denken aan al die mensen die iemand verloren hebben? Pfff vind het wel heftig hoor.
Anyways, weer ff ei kwijt en ik hoop dat het met jullie goed gaat.
Groetjes!
vrijdag 1 mei 2009 om 21:44
Monty, dat heeft mijn moeder ook heel lang gehad met ambulances. Ik zag haar iedere keer helemaal ineen krimpen als er weer eens zo'n ding met loeiende sirene langs kwam. Ze heeft er in gezeten met mijn vader op weg naar het ziekenhuis.
Dat is heel naar en ik kan het me best voorstellen.
Heb je een leuke nieuwe baan?
Dat is heel naar en ik kan het me best voorstellen.
Heb je een leuke nieuwe baan?
vrijdag 1 mei 2009 om 21:51
Hoi Lapin,
Thanks voor je bericht. Het gekke is dat hij de laatste keer weliswaar met loeiende sirenes is afgevoerd, maar dat heb ik niet gezien. Ik was op kantoor en ben daarheen gegaan toen hij al in het ziekenhuis was...maar hij is 3x eerder opgenomen geweest en toen ben ik er wel bij geweest. Misschien komt daardoor alles omhoog of zo. Mn zus heeft het ook en die was er ook niet bij. Haar buurvrouw werd thuis geholpen en toen die ambulance kwam werd ze totaal hysterisch. Raar wat zoiets kan oproepen bij je he?
Nieuwe baan is goed, superkans en kan het ver schoppen bij deze werkgever, maar doordat mn hoofd zo vol zit heb ik het gevoel dat ik me niet 100% kan geven, wat ik wel heel graag wil. Maar ja, ik weet ook wel dat mijn gezondheid voorgaat, gelukkig sta ik er door het ontslag wel veel makkelijker in dan daarvoor, en door wat er met papa gebeurd is kan het me ook allemaal veel minder schelen. Ik doe mn best en doe wat ik kan, en als dat niet goed is, nou ja, dan gooi je me er maar uit, is niet het eind van de wereld. Zoiets.
Hoe gaat het verder met jou?
Thanks voor je bericht. Het gekke is dat hij de laatste keer weliswaar met loeiende sirenes is afgevoerd, maar dat heb ik niet gezien. Ik was op kantoor en ben daarheen gegaan toen hij al in het ziekenhuis was...maar hij is 3x eerder opgenomen geweest en toen ben ik er wel bij geweest. Misschien komt daardoor alles omhoog of zo. Mn zus heeft het ook en die was er ook niet bij. Haar buurvrouw werd thuis geholpen en toen die ambulance kwam werd ze totaal hysterisch. Raar wat zoiets kan oproepen bij je he?
Nieuwe baan is goed, superkans en kan het ver schoppen bij deze werkgever, maar doordat mn hoofd zo vol zit heb ik het gevoel dat ik me niet 100% kan geven, wat ik wel heel graag wil. Maar ja, ik weet ook wel dat mijn gezondheid voorgaat, gelukkig sta ik er door het ontslag wel veel makkelijker in dan daarvoor, en door wat er met papa gebeurd is kan het me ook allemaal veel minder schelen. Ik doe mn best en doe wat ik kan, en als dat niet goed is, nou ja, dan gooi je me er maar uit, is niet het eind van de wereld. Zoiets.
Hoe gaat het verder met jou?
vrijdag 1 mei 2009 om 22:38
Monty, gelijk heb je hoor. Je gaat enorm relativeren. Ik kan me ook niet meer zo druk maken om sommige dingen als vroeger. Maar zo te horen ga je het best wel redden in die nieuwe baan.
Maar rouwen kost energie. En tijd.
Ik had het geluk (en misschien meteen de pech) dat ik geen baan had toen mijn vader overleed. Aan de ene kant heb je dan zeeen van tijd voor jezelf, dus echt tijd om te rouwen. Aan de andere kant heb je eigenlijk weer te veel tijd voor je verdriet en geen afleiding. Ik weet niet wat beter is.
Met mij gaat het best wel goed. Ik denk nog steeds heel veel aan hem en ik mis hem nog steeds, maar het doet niet meer zo verschrikkelijk veel pijn als het eerste half jaar. Na ongeveer een half jaar had ik het idee dat mijn emoties niet meer iedere dag met me op de loop gingen. En nog een jaar verder heb ik dit topic geopend om het allemaal nog beter te kunnen verwerken. Ik vond (en vind) het fijn om over hem te kunnen schrijven. Voor mij een manier om hem in mijn leven te houden.
En nu, na ongeveer 2,5 jaar, kan ik zeggen dat het niet meer mijn leven overheerst. Ik denk nog steeds iedere dag aan hem, maar ik huil er niet meer zo vaak bij.
Deze maand is hij jarig en dat vind ik nog steeds een moeilijke dag. Maar ik neem die dag gewoon de tijd voor mezelf en voor mijn herinneringen aan hem.
Voor jou is het nog maar een half jaar geleden. Dat is nog maar zo kort. Neem voldoende tijd voor jezelf. Het is niet alleen emotioneel vermoeiend maar ook lichamelijk. Maar stukje bij beetje kom je er uit. Het gemis blijft maar het gaat bij je leven horen.
*en nu dondert mijn hond met een klap van de bank, die ga ik even troosten *
Maar rouwen kost energie. En tijd.
Ik had het geluk (en misschien meteen de pech) dat ik geen baan had toen mijn vader overleed. Aan de ene kant heb je dan zeeen van tijd voor jezelf, dus echt tijd om te rouwen. Aan de andere kant heb je eigenlijk weer te veel tijd voor je verdriet en geen afleiding. Ik weet niet wat beter is.
Met mij gaat het best wel goed. Ik denk nog steeds heel veel aan hem en ik mis hem nog steeds, maar het doet niet meer zo verschrikkelijk veel pijn als het eerste half jaar. Na ongeveer een half jaar had ik het idee dat mijn emoties niet meer iedere dag met me op de loop gingen. En nog een jaar verder heb ik dit topic geopend om het allemaal nog beter te kunnen verwerken. Ik vond (en vind) het fijn om over hem te kunnen schrijven. Voor mij een manier om hem in mijn leven te houden.
En nu, na ongeveer 2,5 jaar, kan ik zeggen dat het niet meer mijn leven overheerst. Ik denk nog steeds iedere dag aan hem, maar ik huil er niet meer zo vaak bij.
Deze maand is hij jarig en dat vind ik nog steeds een moeilijke dag. Maar ik neem die dag gewoon de tijd voor mezelf en voor mijn herinneringen aan hem.
Voor jou is het nog maar een half jaar geleden. Dat is nog maar zo kort. Neem voldoende tijd voor jezelf. Het is niet alleen emotioneel vermoeiend maar ook lichamelijk. Maar stukje bij beetje kom je er uit. Het gemis blijft maar het gaat bij je leven horen.
*en nu dondert mijn hond met een klap van de bank, die ga ik even troosten *
zondag 3 mei 2009 om 16:04
Zo ik ben er ook weer even.
De eerst verjaardag van mijn mams zonder mijn zus en de paasdagen overleefd! 2de paasdag heeft mijn man echt tegen mij moeten zeggen dat ik nu zelf moest rouwen ik ben continue bezig geweest hoe mijn zwager reageerde op het verlies van mijn zus. Beetje raar maar ik begon mij steeds meer te ergeren hoe zielig hij wel niet deed! Het is ook mijn zus die dood is! Met mijn andere zus praat ik heel wat af maar rouwen moet je toch aleen doen! Ik heb toen mijn zus net overleden was een leeg schrift met harde kaft gekocht daar ga ik de kaarten in plakken die ik heb gekregen en wat er tydens de crematie is voor gedragen ook!
De eerst verjaardag van mijn mams zonder mijn zus en de paasdagen overleefd! 2de paasdag heeft mijn man echt tegen mij moeten zeggen dat ik nu zelf moest rouwen ik ben continue bezig geweest hoe mijn zwager reageerde op het verlies van mijn zus. Beetje raar maar ik begon mij steeds meer te ergeren hoe zielig hij wel niet deed! Het is ook mijn zus die dood is! Met mijn andere zus praat ik heel wat af maar rouwen moet je toch aleen doen! Ik heb toen mijn zus net overleden was een leeg schrift met harde kaft gekocht daar ga ik de kaarten in plakken die ik heb gekregen en wat er tydens de crematie is voor gedragen ook!
zondag 3 mei 2009 om 22:52
Ook van mij weer even wat meer tekst!!!!
Voor mij is het nu ruim een jaar geleden dat mijn vader overleed en ook ik ben steeds bezig geweest met een ander. Eerst mijn moeder (voor zover mogelijk) op de rit. Mijn zwangerschap, andere kindjes en de bevalling. Toen ik dacht dat het allemaal wel weer redelijk ging bleek ik mijn baan kwijt te gaan raken vanwege reorganisaties. Tsja en toen kwam wat de klap voor mij. Dat was voor mij even de druppel. Over 2 weken eindigt mijn baan en hoe ik er ook van baal dat het voorbij is hoop ik dan wel wat rust in mijn koppie te krijgen. Het is gewoon een beetje teveel wat er allemaal gebeurd is de afgelopen 2 jaar. Moeilijk om dit toe te geven, want je wilt maar sterk zijn maar dat lukt me nu even niet. Gelukkig kan ik rekenen op een zeer lieve en begripvolle man en super lieve kindjes. Poets daarnaast die kanjer van een moeder niet uit en ik heb er het volste vertrouwen in dat het allemaal goed gaat komen maar ik vind deze weg wel erg zwaar. Ik had nooit gedacht dat rouwen zoveel energie kost.
Ik lees hier zeer regelmatig de berichten en het geeft me veel steun om hier te lezen en mee te schrijven. Allemaal lieve mensen die (helaas) hetzelfde hebben meegemaakt en met je meevoelen. dat voelt goed.
Bammie.
Voor mij is het nu ruim een jaar geleden dat mijn vader overleed en ook ik ben steeds bezig geweest met een ander. Eerst mijn moeder (voor zover mogelijk) op de rit. Mijn zwangerschap, andere kindjes en de bevalling. Toen ik dacht dat het allemaal wel weer redelijk ging bleek ik mijn baan kwijt te gaan raken vanwege reorganisaties. Tsja en toen kwam wat de klap voor mij. Dat was voor mij even de druppel. Over 2 weken eindigt mijn baan en hoe ik er ook van baal dat het voorbij is hoop ik dan wel wat rust in mijn koppie te krijgen. Het is gewoon een beetje teveel wat er allemaal gebeurd is de afgelopen 2 jaar. Moeilijk om dit toe te geven, want je wilt maar sterk zijn maar dat lukt me nu even niet. Gelukkig kan ik rekenen op een zeer lieve en begripvolle man en super lieve kindjes. Poets daarnaast die kanjer van een moeder niet uit en ik heb er het volste vertrouwen in dat het allemaal goed gaat komen maar ik vind deze weg wel erg zwaar. Ik had nooit gedacht dat rouwen zoveel energie kost.
Ik lees hier zeer regelmatig de berichten en het geeft me veel steun om hier te lezen en mee te schrijven. Allemaal lieve mensen die (helaas) hetzelfde hebben meegemaakt en met je meevoelen. dat voelt goed.
Bammie.
maandag 4 mei 2009 om 19:51
Lapin,
Wij hebben het een hele tijd terug gehad over helderzienden en zo en toen vertelde ik van die vrouw war mijn zus naar toe was geweest. Nou, mijn zus is er weer geweest en ik ben er nu echt van overtuigd dat er meer is tussen hemel en aarde. Wat zij allemaal vertelde....
En wat zo gek is: ik zat net het topic van Maroetje te lezen en dacht terug aan de nacht waarin mijn vader in coma lag. Plots begint mijn jongste dochter over haar pake te praten. En het is niet de eerste keer dat zij over hem begint te praten terwijl ik op hetzelfde moment aan hem denk. Ergens lijkt het wel alsof zij bepaalde signalen opvangt. Ik heb haar er wel eens naar gevraagd, maar daar heeft ze natuurlijk geen antwoord op, ze is immers pas 5.
Ik denk dat ik toch ook eens naar die vrouw moet gaan, maar eigenlijk durf ik niet. Ik weet niet goed waarom.......
Wij hebben het een hele tijd terug gehad over helderzienden en zo en toen vertelde ik van die vrouw war mijn zus naar toe was geweest. Nou, mijn zus is er weer geweest en ik ben er nu echt van overtuigd dat er meer is tussen hemel en aarde. Wat zij allemaal vertelde....
En wat zo gek is: ik zat net het topic van Maroetje te lezen en dacht terug aan de nacht waarin mijn vader in coma lag. Plots begint mijn jongste dochter over haar pake te praten. En het is niet de eerste keer dat zij over hem begint te praten terwijl ik op hetzelfde moment aan hem denk. Ergens lijkt het wel alsof zij bepaalde signalen opvangt. Ik heb haar er wel eens naar gevraagd, maar daar heeft ze natuurlijk geen antwoord op, ze is immers pas 5.
Ik denk dat ik toch ook eens naar die vrouw moet gaan, maar eigenlijk durf ik niet. Ik weet niet goed waarom.......
maandag 4 mei 2009 om 22:34
He Duet, waarom vraag je niet of je zus met je mee gaat? Met zijn tweeen is het toch minder eng denk ik. Ik weet ook eigenlijk wel zeker dat er meer is. Ik ben heel benieuwd naar je ervaringen als je geweest bent. Doe het maar gewoon.
Bammie, neem je een beetje tijd voor jezelf? Ik denk dat dat heel erg belangrijk is.
Sigridje, dat lijkt me een goed plan om die kaarten in te plakken. Jij ook een
Bammie, neem je een beetje tijd voor jezelf? Ik denk dat dat heel erg belangrijk is.
Sigridje, dat lijkt me een goed plan om die kaarten in te plakken. Jij ook een
dinsdag 5 mei 2009 om 14:35
nou de marathon is achter de rug,...wat een ervaring wat een emoties kwamen los,...veel tranen zijn gelaten,...veel gelachen veel steun betuiging
Voor opmijn shirt had ik een foto van me vader en ik samen op de achter kant had ik bescherm engletjes en een hero (jongetje onder aan gaat nog altijd de strijd aan)
Weet je het is ongelovelijk...amerikanen zijn vaak fake en conservatief.... maar als het op zulke dingen aan komt zo lief gemeent en geintresseert, in een ressesie heb ik $3000 opgehaald metmijn sponsorloop. Omdatik doormijn blesure niet kon rennen hebik de 46 dus gelopen... in 6uur en 48 min.
In die 6 uur zijn er heel watmensen langs gekomen even informeerden naar de mensen en kinderen opmijn shirt.... en dan heb ik het niet over een handje volmensen.....maar wel een stuk of 20-25...het leukemie team had overhet hele parcourse verschillende aan moedig groepen herkenbaar aan het zelfde paarse shirt dat ik droeg. Sommige net als Zoebie een kind verloren vielen bij het zien van van mijn shirt huilend in de armen en tussen de snikken door dat ze het zo fantastich vonden dat ik dit deed.... mijn eigen verhaal van mijn vader en zus...zo veel medeleven.....iedereen riep ook zolseen echt amerikaan zegt...send our love and prayers to the family.....
Al met al een enorm voldaan gevoel.... en een beetje "closure"... ik heb een outlet gevonden voormijn rouw,....en volgend jaar ben ik zeker weer van de partij.....
Weten jullie zelfs vrienden die ikvia dit viva forumhet ontmoet (reizen >Amerika topic) zijn vanuit cali over gevlogen ommij te steunen...een woord !! Geweldig!
Voor opmijn shirt had ik een foto van me vader en ik samen op de achter kant had ik bescherm engletjes en een hero (jongetje onder aan gaat nog altijd de strijd aan)
Weet je het is ongelovelijk...amerikanen zijn vaak fake en conservatief.... maar als het op zulke dingen aan komt zo lief gemeent en geintresseert, in een ressesie heb ik $3000 opgehaald metmijn sponsorloop. Omdatik doormijn blesure niet kon rennen hebik de 46 dus gelopen... in 6uur en 48 min.
In die 6 uur zijn er heel watmensen langs gekomen even informeerden naar de mensen en kinderen opmijn shirt.... en dan heb ik het niet over een handje volmensen.....maar wel een stuk of 20-25...het leukemie team had overhet hele parcourse verschillende aan moedig groepen herkenbaar aan het zelfde paarse shirt dat ik droeg. Sommige net als Zoebie een kind verloren vielen bij het zien van van mijn shirt huilend in de armen en tussen de snikken door dat ze het zo fantastich vonden dat ik dit deed.... mijn eigen verhaal van mijn vader en zus...zo veel medeleven.....iedereen riep ook zolseen echt amerikaan zegt...send our love and prayers to the family.....
Al met al een enorm voldaan gevoel.... en een beetje "closure"... ik heb een outlet gevonden voormijn rouw,....en volgend jaar ben ik zeker weer van de partij.....
Weten jullie zelfs vrienden die ikvia dit viva forumhet ontmoet (reizen >Amerika topic) zijn vanuit cali over gevlogen ommij te steunen...een woord !! Geweldig!
dinsdag 5 mei 2009 om 15:14
Krijg nog steeds een dikke keel en tranen als ik die foto van ons meiske op het shirt van Dutchie zie staan. Zo geweldig en emotioneel. Had dit niet verwacht. Dacht dat ik toch al een heel eind in die verwerking zat. Maar toen ik gisteren van Dutchie de foto van het shirt kreeg via mijn Hyves heb ik dikke tranen gehuild. Dutch zo geweldig dat je het hebt gehaald. Kan het niet genoeg zeggen.
Je bent een kanjer. Jeetje wat zal dat emotioneel zijn geweest. Al die huilende mensen. Dan weet je waar je het voor doet.
Kan nog wel 100 keer zeggen hoe grandioos.
Je bent een kanjer. Jeetje wat zal dat emotioneel zijn geweest. Al die huilende mensen. Dan weet je waar je het voor doet.
Kan nog wel 100 keer zeggen hoe grandioos.
dinsdag 5 mei 2009 om 23:13
Geweldig Dutchie, wat goed van je!
Ik had je bericht van middag al gelezen en heb een hele tijd na zitten denken over je beschermengeltjes. Ik had er natuurlijk geen flauw idee van dat Zoebies dochter op jouw shirt stond, dat vind ik ook heel speciaal. Zo draag je iedereen letterlijk en figuurlijk met je mee. Ik vind het ook een hele aparte manier van rouw verwerken, mooi dat het bij jou zo goed blijkt te werken.
Liefs van duet
ps Lapin, mijn zus had inderdaad al aangeboden om met me mee te gaan. Als ik er klaar voor ben, ga ik een afspraak maken. Heb nu even te veel aan mijn hoofd.
Ik had je bericht van middag al gelezen en heb een hele tijd na zitten denken over je beschermengeltjes. Ik had er natuurlijk geen flauw idee van dat Zoebies dochter op jouw shirt stond, dat vind ik ook heel speciaal. Zo draag je iedereen letterlijk en figuurlijk met je mee. Ik vind het ook een hele aparte manier van rouw verwerken, mooi dat het bij jou zo goed blijkt te werken.
Liefs van duet
ps Lapin, mijn zus had inderdaad al aangeboden om met me mee te gaan. Als ik er klaar voor ben, ga ik een afspraak maken. Heb nu even te veel aan mijn hoofd.
woensdag 6 mei 2009 om 00:15
Ja de beschermengeltjes van Dutch. Letterlijk en figuurlijk. De middelste foto is mijn meiske. Die met de lintjes in het haar. Zo mooi. Zo speciaal. En och, ook zo emotioneel. Maar ik ben zo blij dat ze er ook op staat. En als ik het goed begrijp van Dutch is alleen het jochie onder nog aan het vechten tegen kanker. Dutch ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig naar de andere 2 meisjes op je shirt. Als zij de strijd ook niet hebben gewonnen, wil je vertellen hoe of wat?
Liefs Zoebie.
Liefs Zoebie.
woensdag 6 mei 2009 om 02:57
M staat aan de linker kant van Zoebie dochter ze is een vriendin van SFO die ik via het reizen>amerikatopic heb ontmoet,hij is samen met zijn vrouw naar cincinnati gereden om me aan te moedigen.. ze is precies op3 mei overleden ..... R zit aan de rechter kant zij is in jan 08 overleden ze is de (stief) moeder van een digi dinnetje die ik ook heb ontmoet via het VF....
F is het neefje van dino,... hij heeft in dec 08 een beenmerg transplantatie gehad van zijn zusje.... hij heeft een lange weg te gaan hij had in jan een afstotings reactie gehad..... maar op ditmoment gaat het goedmet hem.....
dus tja eigenlijk met mijn eigen verhaal,...dit helptmij met het verwerken....zelf weet ik hoe vervelend het is dat mensen namen niet durfen uit te spreken ze doen dat uit bescherming..omdat ze denken dat het te pijn lijk is..... maar juist het horen van de namen... het is zo mooi.... ze zijn niet vergeten.... ik merk zelf dat dutchieman het doet uit bescherming voor mij...maar juist hetpraten noemen van de namen.... ook al ken ik zoebie niet echt persoonlijk...als iemand vroeg wie is N.....het deedmegewoon echt wat....
F is het neefje van dino,... hij heeft in dec 08 een beenmerg transplantatie gehad van zijn zusje.... hij heeft een lange weg te gaan hij had in jan een afstotings reactie gehad..... maar op ditmoment gaat het goedmet hem.....
dus tja eigenlijk met mijn eigen verhaal,...dit helptmij met het verwerken....zelf weet ik hoe vervelend het is dat mensen namen niet durfen uit te spreken ze doen dat uit bescherming..omdat ze denken dat het te pijn lijk is..... maar juist het horen van de namen... het is zo mooi.... ze zijn niet vergeten.... ik merk zelf dat dutchieman het doet uit bescherming voor mij...maar juist hetpraten noemen van de namen.... ook al ken ik zoebie niet echt persoonlijk...als iemand vroeg wie is N.....het deedmegewoon echt wat....
woensdag 6 mei 2009 om 06:18
woensdag 6 mei 2009 om 08:09
Nou Maroetje, je bent hier altijd welkom. Eigenlijk begint het rouwen al van tevoren, als je weet dat he niet meer goed komt. Het is zo'n raar proces eigenlijk.
Dutch, ik heb dat verhaal van Dino gevolgd op een ander topic. Wat leuk dat F er ook op staat. En de vriendin van SFO precies op de dag van de run. Wat een mooie jaarherdenking.Pfft wel heftig.
Wat is het toch een verschrikkelijk rotziekte.
Dutch, ik heb dat verhaal van Dino gevolgd op een ander topic. Wat leuk dat F er ook op staat. En de vriendin van SFO precies op de dag van de run. Wat een mooie jaarherdenking.Pfft wel heftig.
Wat is het toch een verschrikkelijk rotziekte.
woensdag 6 mei 2009 om 10:33
Het is zeker een rotziekte! Zeker als het kinderen treft.
Wat goed Dutchie dat je hem gelopen hebt. Moest er toevallig van de week nog aan denken en ik kijk hier en zie dat je al gelopen hebt. Doorzetter! Echt super!
Leuk ook om jou eens te zien
Zoebie, wat een prachtige dochter! Wat een mooi bos haar, zo'n pony vind ik altijd zo leuk bij meisjes!
Maroetje, wees welkom. soms is het hier druk, soms helemaal niet maar allemaal begrijpen we elkaar. Is je vader al lang ziek?
Lapin, hoe is het met je? Hoe is het met je hond, na de val van de bank?
Ja, we schrijven hier alweer een jaar, wat gaat het snel he?
Duet, wat bijzonder om zoiets mee te maken. Succes als je gaat, ik hoop dat het je brengt wat je verwacht.
Ik had laatst zoiets geks. Ik lag in bed en het was net of iemand een hand op een stuk van mijn gezicht en hals legde. Het werd helemaal warm. Het was niet eng, wel een beetje spannend. Ik kan me niet voorstellen dat mijn moeder zoiets zou doen, die moest er nooit iets van hebben. Maar het voelde wel als troost, dus ben ik er maar blij mee
Bammie, fijn dat je het als tijd voor jezelf kunt zien als je binnenkort zonder werk zit. Zo draai je het naar het positieve!
Sigridje, het blijft gewoon moeilijk.
Het is zo verdrietig dat je niet meer kunt vertellen wat je allemaal doet en meemaakt. Zo was ik afgelopen weekend in Parijs met Zoon en Lief en ik had het zo graag even aan mama willen vertellen. Zij is ook een paar keer daar geweest en heeft zo genoten toen. In de Notre Dame had ik er heel veel last van en heb ik maar een stiltestukje opgezocht om flink te brullen.
Was alweer een paar dagen huilerig, maar dat blijkt toch ook wel pms-gebonden te zijn
Voor iedereen die het nodig heeft:
Wat goed Dutchie dat je hem gelopen hebt. Moest er toevallig van de week nog aan denken en ik kijk hier en zie dat je al gelopen hebt. Doorzetter! Echt super!
Leuk ook om jou eens te zien
Zoebie, wat een prachtige dochter! Wat een mooi bos haar, zo'n pony vind ik altijd zo leuk bij meisjes!
Maroetje, wees welkom. soms is het hier druk, soms helemaal niet maar allemaal begrijpen we elkaar. Is je vader al lang ziek?
Lapin, hoe is het met je? Hoe is het met je hond, na de val van de bank?
Ja, we schrijven hier alweer een jaar, wat gaat het snel he?
Duet, wat bijzonder om zoiets mee te maken. Succes als je gaat, ik hoop dat het je brengt wat je verwacht.
Ik had laatst zoiets geks. Ik lag in bed en het was net of iemand een hand op een stuk van mijn gezicht en hals legde. Het werd helemaal warm. Het was niet eng, wel een beetje spannend. Ik kan me niet voorstellen dat mijn moeder zoiets zou doen, die moest er nooit iets van hebben. Maar het voelde wel als troost, dus ben ik er maar blij mee
Bammie, fijn dat je het als tijd voor jezelf kunt zien als je binnenkort zonder werk zit. Zo draai je het naar het positieve!
Sigridje, het blijft gewoon moeilijk.
Het is zo verdrietig dat je niet meer kunt vertellen wat je allemaal doet en meemaakt. Zo was ik afgelopen weekend in Parijs met Zoon en Lief en ik had het zo graag even aan mama willen vertellen. Zij is ook een paar keer daar geweest en heeft zo genoten toen. In de Notre Dame had ik er heel veel last van en heb ik maar een stiltestukje opgezocht om flink te brullen.
Was alweer een paar dagen huilerig, maar dat blijkt toch ook wel pms-gebonden te zijn
Voor iedereen die het nodig heeft:
woensdag 6 mei 2009 om 14:25
Pfoe-hee! Ik zit er weer even doorheen. Heb zojuist alweer een rouwbrief gekregen. Er is een tante van me overleden, dit keer van vaderskant van de familie. In januari is er een zus van mijn moeder overleden en nu dus weer iemand uit mijn vaders familie. Ik heb mijn zus al gebeld en vrijdag rijden we samen naar Gelderland voor de begrafenis. Omdat al onze familie zo ver weg woont, is iedere begrafenis voor ons een dagtocht; dat hakt er behoorlijk in. Het is zo gek, dat we nu al twee keer een begrafenis hebben bij familie die vorig jaar augustus nog bij de begrafenis van mijn vader waren.
Weet je het is zo'n raar gevoel dat de hele generatie boven ons nu langzaam "uitsterft". Al die mensen waar je als kind over de vloer kwam en waar altijd alles op vroeger bleef lijken, steeds verdwijnt er weer een stukje. Ik ben me er steeds meer van bewust dat ik degene ben die de herinneringen levend moet houden omdat de mensen uit het verleden er straks niet meer zijn.
Voel me erg verdrietig.
Weet je het is zo'n raar gevoel dat de hele generatie boven ons nu langzaam "uitsterft". Al die mensen waar je als kind over de vloer kwam en waar altijd alles op vroeger bleef lijken, steeds verdwijnt er weer een stukje. Ik ben me er steeds meer van bewust dat ik degene ben die de herinneringen levend moet houden omdat de mensen uit het verleden er straks niet meer zijn.
Voel me erg verdrietig.
donderdag 7 mei 2009 om 15:53
Raar he Duet. Op drie na zijn al mijn ooms en tantes er niet meer. Een zus van mijn vader leeft nog en een schoonzus en zwager van mijn moeder(s kant). (dus oom en tante) En ik had er een hele rits. Wel een stuk of dertig. Zo vreemd dat die er allemaal niet meer zijn. Het gekke is dat ik nu steeds vaker begin te denken dat het met onze generatie natuurlijk ook zo gaat. Ja de wereld draait door. Maar het vat af en toe niet mee.
donderdag 7 mei 2009 om 16:36
Ja, het is heel gek. Mijn ouders komen allebei uit een gezin van 11 kinderen. Mijn moeder was op twee na de jongste, maar is al als tweede in de rij overleden. Mijn zus en ik zijn op twee na de jongste kleinkinderen in die familie, maar de enigen die geen ouders meer hebben.
Mijn vader heeft al jong een heel aantal broers aan verschillende ziekten verloren, dus op zich is het nog een wonder dat hij het zo lang heeft volgehouden. En ook in die familie behoren we tot de jongste kleinkinderen zonder ouders.
En ik realiseer me ook dat dit met onze generatie ook gaat gebeuren, krijg het er soms benauwd van.
En soms denk ik ook wel: wat stelt het leven nu helemaal voor? Zo ben je er en zo ben je weer weg. Waar maken we ons eigenlijk druk over? Werkt natuurlijk wel verhelderend als ik in de stress zit over mijn werk of zo. Dan relativeer ik wel wat makkelijker en weet ik dat mijn gezin en de tijd die wij samen hebben zo veel belangrijker is dan de rest.
Mijn vader heeft al jong een heel aantal broers aan verschillende ziekten verloren, dus op zich is het nog een wonder dat hij het zo lang heeft volgehouden. En ook in die familie behoren we tot de jongste kleinkinderen zonder ouders.
En ik realiseer me ook dat dit met onze generatie ook gaat gebeuren, krijg het er soms benauwd van.
En soms denk ik ook wel: wat stelt het leven nu helemaal voor? Zo ben je er en zo ben je weer weg. Waar maken we ons eigenlijk druk over? Werkt natuurlijk wel verhelderend als ik in de stress zit over mijn werk of zo. Dan relativeer ik wel wat makkelijker en weet ik dat mijn gezin en de tijd die wij samen hebben zo veel belangrijker is dan de rest.
donderdag 7 mei 2009 om 17:22
Een van mijn dochters heeft mijn sterfelijkheid ook al eens heel fijntjes duidelijk gemaakt.
Mama, als ik een grotemensenfiets nodig heb, dan krijg ik die van jou, he? Dus ik vroeg: en ik dan, waar moet ik dan op fietsen?
Nou, als ik groot ben en een baby krijg, dan ga jij toch dood? En dan kan ik op ik jouw fiets!!
Het is maar dat ik het weet!
Mama, als ik een grotemensenfiets nodig heb, dan krijg ik die van jou, he? Dus ik vroeg: en ik dan, waar moet ik dan op fietsen?
Nou, als ik groot ben en een baby krijg, dan ga jij toch dood? En dan kan ik op ik jouw fiets!!
Het is maar dat ik het weet!
