Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
zondag 17 mei 2009 om 02:41
Hoops81,
Wat een verschrikkelijk verhaal. Het lijkt een beetje op het verhaal van mijn moeder, die 4 maanden geleden is overleden..
Zij is ook een tijdje in slaap gehouden en heb ook niet meer met haar kunnen praten.
55 Is ook nog zo jong, mijn mams is 51 geworden, niet eerlijk.
Op je vraag wanneer het slijt.. Ik sta er nu anders tegenover als toen het 2 maanden geleden was. Je gaat door allemaal fases heen, dat kun je het beste over je heen laten komen. En praat er veel over.. Doe ik ook en ik merk dat dat fijn is.
Ik ben nu in een fase waarin het echte missen begint.
Ik heb wel gelezen dat het nooit helemaal slijt maar na verloop van tijd de scherpe randjes er van af gaan..
Veel sterkte... liefs Phylicia
Wat een verschrikkelijk verhaal. Het lijkt een beetje op het verhaal van mijn moeder, die 4 maanden geleden is overleden..
Zij is ook een tijdje in slaap gehouden en heb ook niet meer met haar kunnen praten.
55 Is ook nog zo jong, mijn mams is 51 geworden, niet eerlijk.
Op je vraag wanneer het slijt.. Ik sta er nu anders tegenover als toen het 2 maanden geleden was. Je gaat door allemaal fases heen, dat kun je het beste over je heen laten komen. En praat er veel over.. Doe ik ook en ik merk dat dat fijn is.
Ik ben nu in een fase waarin het echte missen begint.
Ik heb wel gelezen dat het nooit helemaal slijt maar na verloop van tijd de scherpe randjes er van af gaan..
Veel sterkte... liefs Phylicia
zondag 17 mei 2009 om 10:54
Zoebie, ik schrok me rot toen ik je bericht las van 12-5, maar gelukkig zag ik meteen daarna je bericht van 15-5. Wat een opluchting moet dat geweest zijn zeg. Maar je hebt wel een aantal dagen in spanning gezeten. Dikke knuffel.
Hoops, jij ook een dikke knuffel. Zoals Philicya ook al zegt, het slijt nooit, maar de scherpe randjes gaan er wel van af. Het is nog maar 2 maanden geleden. Ik ben het eerste half jaar flink van slag geweest. En inderdaad, op een gegeven moment begint het grote missen, de eerste verjaardag zonder, de eerste kerstdag zonder enz. Je leven is voorgoed veranderd, maar dat wil niet zeggen dat het niet meer goed is. Anders en met een gemis.
Ik ging na een half jaar ofzo opeens allles heel erg relativeren. DIngen waar ik me vroeger druk om kon maken leken niet meer zo belangrijk. Dat is het enige goede wat ik er aan over heb gehouden. En oh ja, ook dat ik nu de mensen waar ik van hou koester. Je raakt ze allemaal een keer kwijt, maar in de tussentijd wil ik zoveel mogelijk goede herinneringen opbouwen.
Ik heb vorige week toen ik in NL was weer bloemen neergezet voor mijn vader. Komende week is hij jarig. Ik zeg nog steeds 'is hij jarig' en niet 'zou hij jarig zijn geweest'. Dat is te confronterend, hij zit in mij dus is hij er nog steeds.
Het was goed om weer wat dagen met mijn moeder samen door te brengen. Ze slaat zich er tegenwoordig goed doorheen, ze begint weer een leven op te bouwen gelukkig. En daar ben ik zo vreselijk blij mee. Begin Juli komt ze weer hierheen.
Voor iedereen nog even een knuffel.
Hoops, jij ook een dikke knuffel. Zoals Philicya ook al zegt, het slijt nooit, maar de scherpe randjes gaan er wel van af. Het is nog maar 2 maanden geleden. Ik ben het eerste half jaar flink van slag geweest. En inderdaad, op een gegeven moment begint het grote missen, de eerste verjaardag zonder, de eerste kerstdag zonder enz. Je leven is voorgoed veranderd, maar dat wil niet zeggen dat het niet meer goed is. Anders en met een gemis.
Ik ging na een half jaar ofzo opeens allles heel erg relativeren. DIngen waar ik me vroeger druk om kon maken leken niet meer zo belangrijk. Dat is het enige goede wat ik er aan over heb gehouden. En oh ja, ook dat ik nu de mensen waar ik van hou koester. Je raakt ze allemaal een keer kwijt, maar in de tussentijd wil ik zoveel mogelijk goede herinneringen opbouwen.
Ik heb vorige week toen ik in NL was weer bloemen neergezet voor mijn vader. Komende week is hij jarig. Ik zeg nog steeds 'is hij jarig' en niet 'zou hij jarig zijn geweest'. Dat is te confronterend, hij zit in mij dus is hij er nog steeds.
Het was goed om weer wat dagen met mijn moeder samen door te brengen. Ze slaat zich er tegenwoordig goed doorheen, ze begint weer een leven op te bouwen gelukkig. En daar ben ik zo vreselijk blij mee. Begin Juli komt ze weer hierheen.
Voor iedereen nog even een knuffel.
zondag 17 mei 2009 om 16:22
hoops je verhaal is zo herken baar ben mijn vader ook verloren aan hodgekins. toen ik naar amerika verhuisde begon ik pas een leuke band met mijn vader te krijgen..... ik heb het gevoel als of ik beroofd benvan jaren...
of het slijt neee dat niet de scherpe randje van de pijn gaan weg,.. het word minder rauw... pijn die blijft..... het gemis word juist groter voor al op momenten in je leven die belangrijk zijn...want daar hoorde hij toch ook bij te zijn......
of het slijt neee dat niet de scherpe randje van de pijn gaan weg,.. het word minder rauw... pijn die blijft..... het gemis word juist groter voor al op momenten in je leven die belangrijk zijn...want daar hoorde hij toch ook bij te zijn......
zondag 17 mei 2009 om 18:29
Hoop ik sluit me aan bij de anderen hoor. Het slijt wel maar gaat nooit helemaal weg.
Net broerlief even aan de lijn gehad. Die heeft volgens de oncologen nog 6 weken te leven. Jezus wat is het leven hard.
Morgen moet ik zelf terug naar het ziekenhuis maar ik heb mijn mond gehouden tegen hem. Niks erover gezegd. Die heeft echt genoeg aan zichzelf. Ook al zit het dan goed. Ik wil eerst alles horen van de artsen morgen. Zeker weten hoe het zit. 'k Heb gewoon rot dagen achter de rug want ik prakkezeer nog veel te veel. Ik MOET gewoon weten wat er nu precies allemaal aan de hand is. Eerder krijg ik geen rust.Nou ja gelukkig is het snel morgen.
Net broerlief even aan de lijn gehad. Die heeft volgens de oncologen nog 6 weken te leven. Jezus wat is het leven hard.
Morgen moet ik zelf terug naar het ziekenhuis maar ik heb mijn mond gehouden tegen hem. Niks erover gezegd. Die heeft echt genoeg aan zichzelf. Ook al zit het dan goed. Ik wil eerst alles horen van de artsen morgen. Zeker weten hoe het zit. 'k Heb gewoon rot dagen achter de rug want ik prakkezeer nog veel te veel. Ik MOET gewoon weten wat er nu precies allemaal aan de hand is. Eerder krijg ik geen rust.Nou ja gelukkig is het snel morgen.
vrijdag 22 mei 2009 om 22:26
He Zoebie, lief van je.
Ik ga zo even jouw topic opzoeken. Kijken hoe het met je gaat.
Heb net mijn moeder vandaag al voor de tweede keer gebeld. Gevraagd of ze een roos voor me neer wil zetten bij mijn vader morgen. Het is alweer zijn derde verjaardag zonder hem. Ik vind het opeens weer zo'n raar idee dat ik hem nooit meer zal zien. Wanneer raak je daar nu eens aan gewend?
Ik ga zo even jouw topic opzoeken. Kijken hoe het met je gaat.
Heb net mijn moeder vandaag al voor de tweede keer gebeld. Gevraagd of ze een roos voor me neer wil zetten bij mijn vader morgen. Het is alweer zijn derde verjaardag zonder hem. Ik vind het opeens weer zo'n raar idee dat ik hem nooit meer zal zien. Wanneer raak je daar nu eens aan gewend?
vrijdag 22 mei 2009 om 22:39
vrijdag 22 mei 2009 om 23:06
He Zoebie, ja je hebt gelijk denk ik, je blijft ze altijd missen.
Ik ben vorige week nog in NL geweest en toen heb ik ook al bloemen bij hem neergezet.
Maar inderdaad als ik dichterbij had gewoond dan was ik morgen met haar mee gegaan. Nu gaat mijn zus waarschijnlijk wel mee.
En 17 juni komt mijn moeder weer lekker hierheen voor een week.
Ik las in jouw topic dat je een zeilboot hebt. Geweldig, ik heb 1 x in mijn leven gezeild, in Griekenland. (nou ja, eigenlijk zeilde ik gewoon mee en mocht ik af en toe met de pikhaak andere boten afhouden bij het aanmeren). Ga je dit weekend nog zeilen?
Ik ben vorige week nog in NL geweest en toen heb ik ook al bloemen bij hem neergezet.
Maar inderdaad als ik dichterbij had gewoond dan was ik morgen met haar mee gegaan. Nu gaat mijn zus waarschijnlijk wel mee.
En 17 juni komt mijn moeder weer lekker hierheen voor een week.
Ik las in jouw topic dat je een zeilboot hebt. Geweldig, ik heb 1 x in mijn leven gezeild, in Griekenland. (nou ja, eigenlijk zeilde ik gewoon mee en mocht ik af en toe met de pikhaak andere boten afhouden bij het aanmeren). Ga je dit weekend nog zeilen?
zondag 24 mei 2009 om 00:27
Lapin ben je een beetje de dag doorgekomen?
Wat fijn dat je moeder een weekje komt. Is toch iets om naar uit te kijken.
Helaas zit bij ons zeilen er voorlopig niet in. Manlief is er te moe voor. Vandaag even op de boot geweest en die ligt er triest en vies bij. Ik ga morgen maar even alleen terug om hem schoon te maken. Je kunt echt zien dat we er nog weinig zijn geweest.
Zeilen is ook geweldig en zo rustgevend.
Wat fijn dat je moeder een weekje komt. Is toch iets om naar uit te kijken.
Helaas zit bij ons zeilen er voorlopig niet in. Manlief is er te moe voor. Vandaag even op de boot geweest en die ligt er triest en vies bij. Ik ga morgen maar even alleen terug om hem schoon te maken. Je kunt echt zien dat we er nog weinig zijn geweest.
Zeilen is ook geweldig en zo rustgevend.
zondag 24 mei 2009 om 00:35
zondag 24 mei 2009 om 11:15
Zoebie, ja hoor ik ben de dag goed doorgekomen, ik heb alleen mijn moeder 3 x gebeld, maar dat vond ze niet erg .
Aan het einde van de middag hebben we gebarbequed met vrienden hier en dat was heel gezellig.
Zeilen is inderdaad heel rustgevend. Ik wou dat ik dichterbij woonde, dan kwam ik je helpen schoonmaken.
He MV,
Aan het einde van de middag hebben we gebarbequed met vrienden hier en dat was heel gezellig.
Zeilen is inderdaad heel rustgevend. Ik wou dat ik dichterbij woonde, dan kwam ik je helpen schoonmaken.
He MV,
zondag 24 mei 2009 om 21:01
de laatste dagen extra moeilijk gehad.
is moeilijk omdat ik zoveel mogelijk verdriet bij mijn moeder weg wil nemen maar gaat niet. aan de andere kant wil vriend lief ook wel weer dingen met z;n 2en doen enzo...maar vind het moeilijk want wil mijn moeder zoveel mogelijk erbij betrekken...want wil niet dat ze te veel alleen zit...
daarbij is het bijna 4 jaar geleden dat mijn vorige relatie op een hele nare manier is geeindigd. en elk jaar rond deze tijd komt het toch weer beetje boven..
ook was er vandaag een herhaling van een programma op tv waarbij mijn ouders ff in beeld kwamen...mijn vader dus ook. had het opgenomen net ff gekeken en meteen weer die tranen..voelde ze niet eens aankomen...
zit nu ff tussen 2 banen in dus zit thuis en dan ga je helemaal malen...gelukkig begin ik na pinksteren met mijn nieuwe baan...
is moeilijk omdat ik zoveel mogelijk verdriet bij mijn moeder weg wil nemen maar gaat niet. aan de andere kant wil vriend lief ook wel weer dingen met z;n 2en doen enzo...maar vind het moeilijk want wil mijn moeder zoveel mogelijk erbij betrekken...want wil niet dat ze te veel alleen zit...
daarbij is het bijna 4 jaar geleden dat mijn vorige relatie op een hele nare manier is geeindigd. en elk jaar rond deze tijd komt het toch weer beetje boven..
ook was er vandaag een herhaling van een programma op tv waarbij mijn ouders ff in beeld kwamen...mijn vader dus ook. had het opgenomen net ff gekeken en meteen weer die tranen..voelde ze niet eens aankomen...
zit nu ff tussen 2 banen in dus zit thuis en dan ga je helemaal malen...gelukkig begin ik na pinksteren met mijn nieuwe baan...
dinsdag 26 mei 2009 om 17:42
Schuldgevoel ten opzichte van je ouders gaat volgens mij nooit over. Ik heb er 7,5 jaar last van gehad. De eerste keer was, toen ik, (nadat ik bijna drie weken bij mijn ouders had ingewoond van voor het overlijden van mijn moeder tot na de begrafenis), besloot om weer naar mij eigen huis te gaan. Ik heb zo gehuild op de terugweg dat ik mijn vader in de steek liet. Naarmate de gezondheid van mijn pa slechter werd, voelde ik me steeds schuldiger als we een keer niet naar hem toe gingen.
En afgelopen weekend voelde ik me zelfs schuldig.... Het was stralend weer, kids zaten in het zwembadje in de tuin, ik lekker in een stoel erbij. Ik realiseerde me dat we een jaar geleden op zo'n zondag naar mijn pa gingen en daar dan een hele dag mee zoet waren en dat dat nu niet meer hoefde. En toen voelde ik me weer schuldig omdat ik het zo zalig vond dat we nu thuis konden blijven omdat hij niet meer op ons wachtte.....
Nee, gaat het nooit over.
En afgelopen weekend voelde ik me zelfs schuldig.... Het was stralend weer, kids zaten in het zwembadje in de tuin, ik lekker in een stoel erbij. Ik realiseerde me dat we een jaar geleden op zo'n zondag naar mijn pa gingen en daar dan een hele dag mee zoet waren en dat dat nu niet meer hoefde. En toen voelde ik me weer schuldig omdat ik het zo zalig vond dat we nu thuis konden blijven omdat hij niet meer op ons wachtte.....
Nee, gaat het nooit over.
woensdag 27 mei 2009 om 22:05
Ik vind het ook moeilijk dat mijn moeder alleen is. Als ze langskomt en ze gaat in haar eentje weg moet ik altijd even slikken. Laatst ging ze kamperen met mijn dochters. Ik vond dat zo knap van haar maar voelde me ook ellendig omdat ze dit in haar eentje ging doen. Ik ben apetrots op haar dat ze het allemaal doet maar moet vaak even slikken en er eigenlijk niet teveel bij nadenken.
woensdag 27 mei 2009 om 23:07
Mijn moeder begint ook steeds meer dingen alleen te doen. Ze gaat alleen naar het strand, om lekker uit te waaien, ze komt alleen hier heen met het vliegtuig en ze is van plan om ook weer met de auto hier heen te rijden, dik 900 km in haar eentje. Ik vind het ook geen fijn idee, maar ik ben wel trots op haar, dat ze dat toch allemaal maar weer doet zonder mijn vader. Eigenlijk, diep in mijn hart, gun ik haar een vriend. Niet ter vervanging van mijn vader, maar gewoon iemand met wie ze leuke dingen kan doen. Maar ze zegt dat ze dat niet wil.
Duet, voel je maar niet schuldig hoor. Je hebt toch maar mooi al die tijd je vader opgevangen. Ik snap je gevoel wel.
Bammie, leuk dat je moeder gaat camperen met je dochters. Je moet maar zo denken, ze is niet alleen als haar kleinkinderen bij haar zijn, toch?
Duet, voel je maar niet schuldig hoor. Je hebt toch maar mooi al die tijd je vader opgevangen. Ik snap je gevoel wel.
Bammie, leuk dat je moeder gaat camperen met je dochters. Je moet maar zo denken, ze is niet alleen als haar kleinkinderen bij haar zijn, toch?
woensdag 3 juni 2009 om 23:07
Ja Lapin, je hebt helemaal gelijk hoor! Ze is dan niet alleen maar ja dan begin ik weer te denken: 's avonds als de kids slapen dan zit ze daar in haar eentje. Maar goed, het is helemaal goed gegaan, ze hebben er allemaal van genoten en daar gaat het om. Morgen gaat ze 3 weken op vakantie met een vriendin!!! Ik vind het lastig dat ze dit soort dingen nu alleen moet doen maar heel gek gezegd is dit nu haar leven en ik vind dat ze het waanzinnig knap doet. Tuurlijk zou ze het zelf allemaal ook wel anders willen en hadden we allemaal graag gehad dat mijn vader nog leefde. Dat is niet zo en ik vind het bewonderenswaardig hoe ze er mee omgaat.
donderdag 4 juni 2009 om 17:58
Nou, de kogel is door de kerk. Het huis van mijn ouders is in principe verkocht, afgezien van financiering en technische keuring. Ik wist van tevoren al dat dit weer een moeilijke stap zou zijn in het rouwproces: afscheid nemen van het laatste stukje identiteit van mijn ouders. Mijn ouders hebben vanaf hun huwelijk in dat huis gewoond en wij zijn daar opgegroeid. Mijn ouders zijn allebei vanuit dat huis begraven. Het is zo helemaal ons plekje, zo vertrouwd en tegelijkertijd zo ook deprimerend om alle minder goede herinneringen van de laatste jaren (ziekte en overlijden van mijn ouders). En nu moeten we er afscheid van gaan nemen. Ik ben al weer een paar dagen van slag. Enerzijds ben ik blij dat het in deze tijd toch nog snel verkocht is, maar anderzijds moet ik toch iets loslaten waar ik moeite mee heb. Dan is er geen plek meer die de aanwezigheid van mijn ouders nog uitademt. Dan moet ik het dus echt alleen nog maar doen met hun foto's en mijn herinneringen.
donderdag 4 juni 2009 om 21:44
Duet, .
De herinneringen zitten in jezelf. En jij bent een stukje van je ouders. Schrale troost, ik weet het.
Bammie, toch fijn dat je moeder dingen onderneemt met je kinderen. Mijn moeder heeft ook heel veel aan haar kleinkinderen (de kinderen van mijn zus). Die wonen ook vlak bij haar.
Nog even en dan is het weer vaderdag. Ik bespeur bij mezelf de neiging om dan iets leuks voor mijn moeder te kopen omdat het voor mijn vader niet meer kan. Gek is dat.
De herinneringen zitten in jezelf. En jij bent een stukje van je ouders. Schrale troost, ik weet het.
Bammie, toch fijn dat je moeder dingen onderneemt met je kinderen. Mijn moeder heeft ook heel veel aan haar kleinkinderen (de kinderen van mijn zus). Die wonen ook vlak bij haar.
Nog even en dan is het weer vaderdag. Ik bespeur bij mezelf de neiging om dan iets leuks voor mijn moeder te kopen omdat het voor mijn vader niet meer kan. Gek is dat.
donderdag 4 juni 2009 om 22:51
Duet: ik kan me voorstellen dat het lastig is, het is de laatste tastbare herinnering aan je ouders maar net als Lapin schrijft: de meest waardevolle herinneringen zitten in je zelf. Toch heel veel sterkte met dit "laatste" stukje.
Lapin; mijn moeder heeft inderdaad erg veel steun aan onze kinderen. De jongste is geboren kort nadat mijn vader overleden is en daar geniet ze ondanks haar verdriet enorm van, het is echt haar "vriend" en ik vind het erg bijzonder om die klik tussen die twee te zien. Mijn zoontje hoeft oma maar te zien en hij wil naar haar toe en err komt een grote glimlach op zijn gezicht. Zo mooi om te zien. Ook voor mijzelf zijn mijn kinderen een steun. Voor hen moet ik door al wil ik soms het liefst de hele dag in bed blijven liggen. Een paar maanden geleden was ik zo diep weg gezakt dat ik wel eens heb gedacht: als dit het leven is dan hoeft het niet!! Erg akelig als ik dit opschrijf maar zo was het toen wel. Ook toen ben ik voor mijn naasten door gegaan. Nu, zo zoetjes aan probeer ik alles weer op te pakken en probeer te genieten van al het moois dat het leven OOK nog te bieden heeft. Ik wist niet dat rouwen zo zwaar kon zijn.
Lapin; mijn moeder heeft inderdaad erg veel steun aan onze kinderen. De jongste is geboren kort nadat mijn vader overleden is en daar geniet ze ondanks haar verdriet enorm van, het is echt haar "vriend" en ik vind het erg bijzonder om die klik tussen die twee te zien. Mijn zoontje hoeft oma maar te zien en hij wil naar haar toe en err komt een grote glimlach op zijn gezicht. Zo mooi om te zien. Ook voor mijzelf zijn mijn kinderen een steun. Voor hen moet ik door al wil ik soms het liefst de hele dag in bed blijven liggen. Een paar maanden geleden was ik zo diep weg gezakt dat ik wel eens heb gedacht: als dit het leven is dan hoeft het niet!! Erg akelig als ik dit opschrijf maar zo was het toen wel. Ook toen ben ik voor mijn naasten door gegaan. Nu, zo zoetjes aan probeer ik alles weer op te pakken en probeer te genieten van al het moois dat het leven OOK nog te bieden heeft. Ik wist niet dat rouwen zo zwaar kon zijn.
vrijdag 5 juni 2009 om 09:17
Och Bammie
Ik heb die periode ook gehad hoor, dat ik nergens meer plezier in had en alleen maar bezig was met verlies en verdrietig zijn. Mijn kat voelde dat altijd heel goed aan (tenminste dat denk ik) want hij kwam dan altijd op mijn schouder hangen, dichtbij mijn gezicht.
Het is ook zo moeilijk te bevatten allemaal. Je ouders horen zo onlosmakelijk bij je. En het doet zo verdomd veel pijn om ze kwijt te raken.
Ik ben in die periode ook heel erg bezig geweest met nadenken over leven na de dood enzo, ik zat maar te wachten en te speuren naar een teken van mijn vader. En ik praatte in die periode heel veel tegen een foto van hem, dat gaf mij troost.
Als je kinderen hebt dan moet je door, ik denk dat dat je ook kracht kan geven. Mooi om te lezen dat je jongste zo'n band heeft met je moeder.
Over 2 weken is mijn moeder weer hier en ga ik haar weer schandalig verwennen.
Ik heb die periode ook gehad hoor, dat ik nergens meer plezier in had en alleen maar bezig was met verlies en verdrietig zijn. Mijn kat voelde dat altijd heel goed aan (tenminste dat denk ik) want hij kwam dan altijd op mijn schouder hangen, dichtbij mijn gezicht.
Het is ook zo moeilijk te bevatten allemaal. Je ouders horen zo onlosmakelijk bij je. En het doet zo verdomd veel pijn om ze kwijt te raken.
Ik ben in die periode ook heel erg bezig geweest met nadenken over leven na de dood enzo, ik zat maar te wachten en te speuren naar een teken van mijn vader. En ik praatte in die periode heel veel tegen een foto van hem, dat gaf mij troost.
Als je kinderen hebt dan moet je door, ik denk dat dat je ook kracht kan geven. Mooi om te lezen dat je jongste zo'n band heeft met je moeder.
Over 2 weken is mijn moeder weer hier en ga ik haar weer schandalig verwennen.
vrijdag 5 juni 2009 om 16:05
duet, ik herken zo wat je zegt...vorig jaar heeft mijn moeder het huis waar ik van af mijn 4e heb gewoont verkocht...... 28 jaar herrinderingen.. gaan mee in een oude doos.... wel naar want als ik nu in nederland heb ik geen "thuis" meer...zo raar....
Dutchie man had weer een bevlieging en met pasen gingen we dus naar de "alternatieve kerk" hier,..... iets wat mijn best wel begint te trekken misschien omdat ik echt wil dat er nog iets na het leven is en dat ik mijn vader weer ga zien.... in ieder geval..mini dutchie was helemaal onder de indruk.. van het paas verhaal.....mommmy bad people killed jesus and they put nails in his hands and he died...his mommy cried by his grave for days and he came back to life...
how come opa cant do that?
tja daar sta je dan..... kinder wereld zo heerlijk en onschuldig....en simpel.......
Dutchie man had weer een bevlieging en met pasen gingen we dus naar de "alternatieve kerk" hier,..... iets wat mijn best wel begint te trekken misschien omdat ik echt wil dat er nog iets na het leven is en dat ik mijn vader weer ga zien.... in ieder geval..mini dutchie was helemaal onder de indruk.. van het paas verhaal.....mommmy bad people killed jesus and they put nails in his hands and he died...his mommy cried by his grave for days and he came back to life...
how come opa cant do that?
tja daar sta je dan..... kinder wereld zo heerlijk en onschuldig....en simpel.......
vrijdag 5 juni 2009 om 17:43
Het klopt inderdaad wat jullie zeggen: de meest waardevolle herinneringen zitten in mezelf. Mijn zus zei precies hetzelfde toen ik haar aan de telefoon had. En toch heb ik blijkbaar toch nog even iets tastbaars nodig. Maar het idee begint al een beetje te wennen. Vandaag kwam ik weer zo'n typisch papa-dingetje van mijn vader tegen. Afgelopen weekend hebben we de laatste spullen uitgezocht en ik had alle medicijnen van hem meegenomen om hier in de milieubox te doen. Vandaag was ik alle pillen uit de doosjes en potjes gaan halen toen ik voelde dat in in een van de potjes iets anders zat: 14 losse euro's. Dat was dus zo'n typisch ding van mijn pa. Hij had overal in huis potjes met munten gesorteerd staan, waarschijnlijk een gebruik van vroeger toen we iedere zondag in de kerk kleingeld voor de collecte moesten hebben. En dan vind je nu nog zo'n potje terug, daar krijg ik dan weer een brok van in mijn keel. Het was net of hij weer even bij me was.
