Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
zondag 29 november 2009 om 19:15
hoi allemaal
wat een topic om op te komen. Tsjonge kan niet alles lezen omdat ik dan bang ben alleen maar te huilen. Bijna 2 jaar geleden overleed mijn moeder totaal onverwacht na een hersenbloeding en één nacht coma. Zes jaar daarvoor overleed mijn vader ook onverwacht na en hartaanval en een week coma.
Zo klote om dat mee te maken. Nu de donkere dagen, feestdagen, sterfdagen en verjaardagen er weer aan komen is het gemis groter. Sommige zaken wennen niet, het is een leegte die wel minder pijn doet maar die nooit opgevuld zal worden. Anderen zoals mijn vriend die beide ouders nog heeft kunnen dat eigenlijk niet begrijpen. Want wie bel ik nu als mijn zoontje gaat wisselen...
wegens tranen gestopt
tot gauw
marion
wat een topic om op te komen. Tsjonge kan niet alles lezen omdat ik dan bang ben alleen maar te huilen. Bijna 2 jaar geleden overleed mijn moeder totaal onverwacht na een hersenbloeding en één nacht coma. Zes jaar daarvoor overleed mijn vader ook onverwacht na en hartaanval en een week coma.
Zo klote om dat mee te maken. Nu de donkere dagen, feestdagen, sterfdagen en verjaardagen er weer aan komen is het gemis groter. Sommige zaken wennen niet, het is een leegte die wel minder pijn doet maar die nooit opgevuld zal worden. Anderen zoals mijn vriend die beide ouders nog heeft kunnen dat eigenlijk niet begrijpen. Want wie bel ik nu als mijn zoontje gaat wisselen...
wegens tranen gestopt
tot gauw
marion
maandag 30 november 2009 om 06:47
Meldt zich hier na een tip van passiebloem.
Ik heb nog steeds heel veel moeite met de overlijdenissen van meerdere mensen. Mijn echte vader toen ik 3,5 jaar oud was, mijn stiefvader toen ik 11 was en mijn moeder is 1,5 jaar geleden overleden toen ik bijna 32 jaar werd.
Vooral mijn echte vader waar ik werkelijk niets van weet en niemand mij wat over hem kan vertellen heb ik moeite mee. Er gaan diverse verhalen in de rondte, maar het lijkt erop dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Maar ook dat krijg ik niet bevestigd. Niemand weet hoe hij werkelijk is overleden en toen mijn moeder nog leefde vroeg ik regelmatig wat voor soort man hij was, op enkele negatieve eigenschappen kreeg ik verder geen antwoord. Mijn oom vertelde over de zelfmoord toen mijn moeder overleed: met zijn woorden: dit mocht je van je moeder nooit weten en ze wilde het zelf niet eens weten.
33 jaar en je hele leven blijkt een leugen te zijn geweest, ik weet echt iet wat ik hier mee moet.
Ik heb nog steeds heel veel moeite met de overlijdenissen van meerdere mensen. Mijn echte vader toen ik 3,5 jaar oud was, mijn stiefvader toen ik 11 was en mijn moeder is 1,5 jaar geleden overleden toen ik bijna 32 jaar werd.
Vooral mijn echte vader waar ik werkelijk niets van weet en niemand mij wat over hem kan vertellen heb ik moeite mee. Er gaan diverse verhalen in de rondte, maar het lijkt erop dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Maar ook dat krijg ik niet bevestigd. Niemand weet hoe hij werkelijk is overleden en toen mijn moeder nog leefde vroeg ik regelmatig wat voor soort man hij was, op enkele negatieve eigenschappen kreeg ik verder geen antwoord. Mijn oom vertelde over de zelfmoord toen mijn moeder overleed: met zijn woorden: dit mocht je van je moeder nooit weten en ze wilde het zelf niet eens weten.
33 jaar en je hele leven blijkt een leugen te zijn geweest, ik weet echt iet wat ik hier mee moet.
maandag 30 november 2009 om 16:21
@Ap1976:
Zelfmoord is voor mij moeilijk te begrijpen, zoveel vragen laat diegene na. En jij moet dealen met nog meer vragen omdat je het echte verhaal over je vader niet weet.
Hoe pijnlijk is het verliezen van een ouder sowieso al niet.
Dan vraag je soms al ….Waarom??
Hoe wrang is het overlijden van je moeder nu daarin voor jou. Nooit zal je het echte verhaal weten, je moeder heeft jou de antwoorden op je vragen definitief ontnomen.
Heel erg moeilijk lijkt mij dit.
Rouwen en met zoveel vragen blijven zitten….
Dikke knuffel Passiebloem.
Zelfmoord is voor mij moeilijk te begrijpen, zoveel vragen laat diegene na. En jij moet dealen met nog meer vragen omdat je het echte verhaal over je vader niet weet.
Hoe pijnlijk is het verliezen van een ouder sowieso al niet.
Dan vraag je soms al ….Waarom??
Hoe wrang is het overlijden van je moeder nu daarin voor jou. Nooit zal je het echte verhaal weten, je moeder heeft jou de antwoorden op je vragen definitief ontnomen.
Heel erg moeilijk lijkt mij dit.
Rouwen en met zoveel vragen blijven zitten….
Dikke knuffel Passiebloem.
dinsdag 1 december 2009 om 18:06
Wat een verdrietige verhalen...ik zit hier met een brok in mijn keel.
@Enigme: jij ook al zo jong een ouder verloren, bah. Ik ben ook 26, ik was 25 toen mijn moeder overleed. Wat is het in een razend tempo gegaan bij je vader, ongelofelijk.
@Bobke: wat een mooie post. En wat een prachtige regels heb je geschreven. Heel herkenbaar, het 'nooit meer'. Het is keihard en confronterend om daar telkens tegen aan te knallen.
@Marion: Oei ja, de leegte. Besef me nu, na een jaar, hoe groot de leegte is en inderdaad, het valt met niks op te vullen. Kom je nog eens terug als je daar de behoefte toe voelt?
@Ap1976: ik sluit me bij Passiebloempje aan. Rouwen en met zoveel vragen blijven zitten, pffff heel moeilijk.
Ik heb vandaag van iemand die mij zeer dierbaar is een gedichtenbundel gekregen. Ik wil graag een gedicht met jullie delen. Het geeft voor mij weer hoe ik mij de laatste tijd voel.
dans met
mijn schaduw,
dans met
mijn zon,
de maan en
de planeten
in die dans
is alles goed
zoals het is
ik voel mijn woede
en verdriet
en andere keer harmonie
en pure vreugde
zo sta ik
waar ik ben,
twee stappen vooruit
eentje naar achter
@Enigme: jij ook al zo jong een ouder verloren, bah. Ik ben ook 26, ik was 25 toen mijn moeder overleed. Wat is het in een razend tempo gegaan bij je vader, ongelofelijk.
@Bobke: wat een mooie post. En wat een prachtige regels heb je geschreven. Heel herkenbaar, het 'nooit meer'. Het is keihard en confronterend om daar telkens tegen aan te knallen.
@Marion: Oei ja, de leegte. Besef me nu, na een jaar, hoe groot de leegte is en inderdaad, het valt met niks op te vullen. Kom je nog eens terug als je daar de behoefte toe voelt?
@Ap1976: ik sluit me bij Passiebloempje aan. Rouwen en met zoveel vragen blijven zitten, pffff heel moeilijk.
Ik heb vandaag van iemand die mij zeer dierbaar is een gedichtenbundel gekregen. Ik wil graag een gedicht met jullie delen. Het geeft voor mij weer hoe ik mij de laatste tijd voel.
dans met
mijn schaduw,
dans met
mijn zon,
de maan en
de planeten
in die dans
is alles goed
zoals het is
ik voel mijn woede
en verdriet
en andere keer harmonie
en pure vreugde
zo sta ik
waar ik ben,
twee stappen vooruit
eentje naar achter
woensdag 2 december 2009 om 11:06
quote:Jeila schreef op 01 december 2009 @ 18:06:
dans met
mijn schaduw,
dans met
mijn zon,
de maan en
de planeten
in die dans
is alles goed
zoals het is
ik voel mijn woede
en verdriet
en andere keer harmonie
en pure vreugde
zo sta ik
waar ik ben,
twee stappen vooruit
eentje naar achter
Mooi Jeila!!
Vooral die laatste twee regels spreken mij aan. Ik ben hier al lange tijd niet meer geweest omdat ik de afgelopen maanden die twee stappen vooruit heb gezet. Maar vandaag is daar in eens die ene stap naar achter.
Degenen die hier al langer schrijven, weten dat ik mijn moeder een half jaar na de geboorte van mijn eerste kind heb verloren en mijn vader een jaar geleden. Een collega bracht me gisteren op het idee om voor mijn kinderen een dagboek te schrijven, zodat zij later een mooie herinnering aan hun jeugd hebben.
Vanmorgen ben ik begonnen met schrijven. Het verhaal van mijn oudste dochter begint met haar geboorte en het overlijden van mijn moeder. In een klap voelde ik weer de wanhoop en het verdriet van toen en ik raak dit gevoel nu niet meer kwijt. Ik heb een jaar lang om mijn vader gehuild en vandaag huil ik weer om mijn moeder, om het gemis van haar, dat ik nooit iets aan haar heb kunnen vragen, geen advies kunnen krijgen, geen jeugdherinneringen, het geluk van mijn kinderen niet met haar kan delen. Ik moet het helemaal alleen doen. Ik kan, net als Marion, niemand meer bellen om te vertellen dat mijn dochter is begonnen met wisselen.
En toch probeer ik positief te blijven, er is zoveel dat wel goed gaat in mijn leven, maar vandaag even niet..........
dans met
mijn schaduw,
dans met
mijn zon,
de maan en
de planeten
in die dans
is alles goed
zoals het is
ik voel mijn woede
en verdriet
en andere keer harmonie
en pure vreugde
zo sta ik
waar ik ben,
twee stappen vooruit
eentje naar achter
Mooi Jeila!!
Vooral die laatste twee regels spreken mij aan. Ik ben hier al lange tijd niet meer geweest omdat ik de afgelopen maanden die twee stappen vooruit heb gezet. Maar vandaag is daar in eens die ene stap naar achter.
Degenen die hier al langer schrijven, weten dat ik mijn moeder een half jaar na de geboorte van mijn eerste kind heb verloren en mijn vader een jaar geleden. Een collega bracht me gisteren op het idee om voor mijn kinderen een dagboek te schrijven, zodat zij later een mooie herinnering aan hun jeugd hebben.
Vanmorgen ben ik begonnen met schrijven. Het verhaal van mijn oudste dochter begint met haar geboorte en het overlijden van mijn moeder. In een klap voelde ik weer de wanhoop en het verdriet van toen en ik raak dit gevoel nu niet meer kwijt. Ik heb een jaar lang om mijn vader gehuild en vandaag huil ik weer om mijn moeder, om het gemis van haar, dat ik nooit iets aan haar heb kunnen vragen, geen advies kunnen krijgen, geen jeugdherinneringen, het geluk van mijn kinderen niet met haar kan delen. Ik moet het helemaal alleen doen. Ik kan, net als Marion, niemand meer bellen om te vertellen dat mijn dochter is begonnen met wisselen.
En toch probeer ik positief te blijven, er is zoveel dat wel goed gaat in mijn leven, maar vandaag even niet..........
vrijdag 4 december 2009 om 23:54
Bij mij is het 'pieken en dalen'. Een piek is dan: mwah, het gaat wel, het is wel te doen zo. Een dal is: komt dit ooit nog goed, hoe moet ik nu verder leven zonder papa?
Zondag vieren we Sinterklaas, mijn moeder wilde dat ondanks alles toch graag door laten gaan en wij ook. We zullen pa natuurlijk missen. Zijn gedicht waarin hij alle kado's al verklapte en dat hij tijdens het voorlezen zat te grinniken zodat je gelijk al wist dat het van hem was...
'Feestdagen'... Sowieso moeilijk...
Laatst wilde ik stoer zijn en kerstkaarten uitkiezen, maar ik werd spontaan depressief toen ik voor rekken met heppie-de-peppie kerstkaarten stond, wat nou prettige kerstdagen en gelukkig nieuwjaar? Zak er maar in! Uiteindelijk barstte ik in huilen uit en ben ik de winkel uitgelopen. Kerstkaarten kopen (tot nu toe) niet gelukt.
Ik vind het moeilijk dat ik nergens lol meer in heb, echt nergens in, het voelt ook alsof dat nooit meer goed gaat komen, maar wat is dat nou voor leven zonder lol? Het gaat wel, of het gaat klote. Het interesseert me geen zak, of ik ben boos, of verdrietig. Dat lijken de enige opties de laatste tijd. Op mijn werk speel ik een groot toneelstuk. Op andere gelegenheden meestal trouwens ook.
Ik ben niet de enige. Zo veel mensen die een dierbare verliezen. Wat zullen er tegelijk met mij nog ontzettend veel intens verdrietige mensen stilletjes rondlopen. Zo veel onzichtbaar verdriet.
Nou ja, vandaag is een dal.
Zondag vieren we Sinterklaas, mijn moeder wilde dat ondanks alles toch graag door laten gaan en wij ook. We zullen pa natuurlijk missen. Zijn gedicht waarin hij alle kado's al verklapte en dat hij tijdens het voorlezen zat te grinniken zodat je gelijk al wist dat het van hem was...
'Feestdagen'... Sowieso moeilijk...
Laatst wilde ik stoer zijn en kerstkaarten uitkiezen, maar ik werd spontaan depressief toen ik voor rekken met heppie-de-peppie kerstkaarten stond, wat nou prettige kerstdagen en gelukkig nieuwjaar? Zak er maar in! Uiteindelijk barstte ik in huilen uit en ben ik de winkel uitgelopen. Kerstkaarten kopen (tot nu toe) niet gelukt.
Ik vind het moeilijk dat ik nergens lol meer in heb, echt nergens in, het voelt ook alsof dat nooit meer goed gaat komen, maar wat is dat nou voor leven zonder lol? Het gaat wel, of het gaat klote. Het interesseert me geen zak, of ik ben boos, of verdrietig. Dat lijken de enige opties de laatste tijd. Op mijn werk speel ik een groot toneelstuk. Op andere gelegenheden meestal trouwens ook.
Ik ben niet de enige. Zo veel mensen die een dierbare verliezen. Wat zullen er tegelijk met mij nog ontzettend veel intens verdrietige mensen stilletjes rondlopen. Zo veel onzichtbaar verdriet.
Nou ja, vandaag is een dal.
maandag 7 december 2009 om 01:45
Na gesprek met man, die boos/verdrietig was om mij.
Hij kan en wil niet begrijpen dat ik mij verslagen voel omdat dat aangeeft dat de dood dan gewonnen heeft.
Gaf aan dat wij samen nu weer moeten dealen met de dood, dat het heel moeilijk is maar dat wij winnen van de dood omdat wij nog ff verder wiilen leven en samen willen genieten van het leven!!
Ben zo blij met mijn man van weinig woorden...want als hij wat zegt...ben ik stil en luister ik!
Hij kan en wil niet begrijpen dat ik mij verslagen voel omdat dat aangeeft dat de dood dan gewonnen heeft.
Gaf aan dat wij samen nu weer moeten dealen met de dood, dat het heel moeilijk is maar dat wij winnen van de dood omdat wij nog ff verder wiilen leven en samen willen genieten van het leven!!
Ben zo blij met mijn man van weinig woorden...want als hij wat zegt...ben ik stil en luister ik!
dinsdag 8 december 2009 om 21:55
Duet en Mieshka, allebei een
Kijk niet te ver vooruit is mijn advies. Er komt weer een tijd dat je wel weer plezier in je leven hebt. Alles wat goed is weer kan waarderen en niet bij alles denkt aan dat ene grote verlies. Je vergeet het niet, het is er altijd, dat gevoel van verlies. Maar het overheerst niet meer zo erg.
Passiebloem, heb ik wat gemist bij jou? Is er iets gebeurd? Als ik er overheen heb gelezen, sorry.
He Yamuna
Dit is voor mij ook weer een moeilijke periode. Aanstaande Zaterdag, 12 december, is de sterfdag van mijn vader. Nu 3 jaar geleden. Ik zit ook al weer een aantal dagen terug te denken aan de periode dat we hoorden over zijn hersenbloeding. Dat hij in het ziekenhuis lag en wij (mijn man en ik) als een idioot 900 km afgelegd hebben om op tijd bij hem te kunnen zijn. Dat lukte, maar erg veel zin had het niet. Hij lag in coma en was eigenlijk al hersendood toen we aankwamen in het ziekenhuis. En dan de dagen erna, je zit aan zijn bed en hoopt op een wonder. 2 Slapeloze nachten in het ziekenhuis. Zittend op een stoel midden in de nacht en alleen met je gedachten. Af en toe even zijn hand strelen, een aai over zijn bol. En dan het telefoontje van mijn man op mijn mobiel dat het is gebeurd. Ik stond net even buiten te roken met mijn zus. De tijd staat stil. En je denkt dat het nooit meer goed komt allemaal. En je ziet je moeder wanhopig kijkend naar je vader naast zijn bed staan. Het bed met daarin mijn dode vader...............
En toch, nu 3 jaar later, heb ik weer plezier in kleine dingen. Kan ik weer lachen om de stomme streken van mijn honden. Kan ik weer genieten van lekker uit eten gaan.
Maar uit mijn gedachten is hij nooit helemaal. En zeker deze dagen niet.
Zaterdag ga ik 1 dag naar Nederland. Mijn moeder en mijn zus komen me ophalen op Schiphol. We gaan naar papa, naar de plek waar hij is uitgestrooid. Met zijn drietjes, het is alles wat er is overgebleven van ons gezin van vroeger, maar we hebben elkaar.............
Kijk niet te ver vooruit is mijn advies. Er komt weer een tijd dat je wel weer plezier in je leven hebt. Alles wat goed is weer kan waarderen en niet bij alles denkt aan dat ene grote verlies. Je vergeet het niet, het is er altijd, dat gevoel van verlies. Maar het overheerst niet meer zo erg.
Passiebloem, heb ik wat gemist bij jou? Is er iets gebeurd? Als ik er overheen heb gelezen, sorry.
He Yamuna
Dit is voor mij ook weer een moeilijke periode. Aanstaande Zaterdag, 12 december, is de sterfdag van mijn vader. Nu 3 jaar geleden. Ik zit ook al weer een aantal dagen terug te denken aan de periode dat we hoorden over zijn hersenbloeding. Dat hij in het ziekenhuis lag en wij (mijn man en ik) als een idioot 900 km afgelegd hebben om op tijd bij hem te kunnen zijn. Dat lukte, maar erg veel zin had het niet. Hij lag in coma en was eigenlijk al hersendood toen we aankwamen in het ziekenhuis. En dan de dagen erna, je zit aan zijn bed en hoopt op een wonder. 2 Slapeloze nachten in het ziekenhuis. Zittend op een stoel midden in de nacht en alleen met je gedachten. Af en toe even zijn hand strelen, een aai over zijn bol. En dan het telefoontje van mijn man op mijn mobiel dat het is gebeurd. Ik stond net even buiten te roken met mijn zus. De tijd staat stil. En je denkt dat het nooit meer goed komt allemaal. En je ziet je moeder wanhopig kijkend naar je vader naast zijn bed staan. Het bed met daarin mijn dode vader...............
En toch, nu 3 jaar later, heb ik weer plezier in kleine dingen. Kan ik weer lachen om de stomme streken van mijn honden. Kan ik weer genieten van lekker uit eten gaan.
Maar uit mijn gedachten is hij nooit helemaal. En zeker deze dagen niet.
Zaterdag ga ik 1 dag naar Nederland. Mijn moeder en mijn zus komen me ophalen op Schiphol. We gaan naar papa, naar de plek waar hij is uitgestrooid. Met zijn drietjes, het is alles wat er is overgebleven van ons gezin van vroeger, maar we hebben elkaar.............
woensdag 9 december 2009 om 03:40
Dat stapje terug, dat dal, de sterfdag die eraan komt en nu voor mij het bericht van het overlijden van een jonge moeder dat doet gewoon pijn!
Als je ( maar een klein beetje) denkt dat je met het verlies om kan gaan dan is daar weer de dood en het rouwen.
Wilde het bericht niet horen, deed letterlijk mijn handen over mijn oren en voelde mij zo verslagen. Weer de dood, weer dat verdriet. Nu ook heel groot deel verdriet voor man en kindjes die verder moeten.
Mijn man schrok van mijn verslagenheid want het ging net wat beter. We dachten dat wij samen de komende tijd wel door kwamen. Nu was ik verslagen en liet ik de dood de komende tijd bepalen!?
Ik ben ook die achtbaan van een jaar geleden aan het herbeleven. Eind November ( op man zijn verjaardag) werd mama met ambulance voor laatste keer uit haar huisje weg gereden.
Ik kan daar wel een boek over schrijven want in alle stress was ik ambulance kwijt. Bleek dat zij naar ander ziekenhuis gingen!
Lange opname volgde en drie keer moesten wij waken. Elke keer waren alle artsen verbaasd "dat ze er weer was" Tja, ze wilde niet gaan voor ons...
Toen ook Sinterklaas gevierd en verjaardag van onze dochter, echter zo hectisch!
Ook Kerst in ziekenhuis “gevierd”. Was allang niet meer een fijne kerst omdat overleden vader 1e kerstdag jarig was. Maar liep toen wel heel bizar mijn sterke moeder in rolstoel voort te duwen.. Paar maanden daarvoor “stuurde” zij mij nog aan.
Op Valentijnsdag, de dag van de liefde, is zij gestorven.
Een dag die zo bij haar past!
Uit liefde konden wij zeggen. “Ga maar en wij redden het wel!
Geloven, dat zij nu eindelijk weer samen is met haar grote liefde! Of dat nu Hemel of anders mag heten… zij zijn ergens weer samen.
Man en ik delen die achtbaan van vorig jaar maar hij was boos en verdrietig dat ik ff niet meer de weg vooruit zag. Hij is ook verdrietig door dit enorme verdriet maar gaf aan dat hij ONS verdriet liever eerder wil aangaan, je kan nu eenmaal niet alle verdriet op je nemen.
“Kunnen met hart en ziel meeleven, ons inleven maar niet alle verdriet erbij nemen”!
Ogen geopend..en weer stap voor stap vooruit.
Als je ( maar een klein beetje) denkt dat je met het verlies om kan gaan dan is daar weer de dood en het rouwen.
Wilde het bericht niet horen, deed letterlijk mijn handen over mijn oren en voelde mij zo verslagen. Weer de dood, weer dat verdriet. Nu ook heel groot deel verdriet voor man en kindjes die verder moeten.
Mijn man schrok van mijn verslagenheid want het ging net wat beter. We dachten dat wij samen de komende tijd wel door kwamen. Nu was ik verslagen en liet ik de dood de komende tijd bepalen!?
Ik ben ook die achtbaan van een jaar geleden aan het herbeleven. Eind November ( op man zijn verjaardag) werd mama met ambulance voor laatste keer uit haar huisje weg gereden.
Ik kan daar wel een boek over schrijven want in alle stress was ik ambulance kwijt. Bleek dat zij naar ander ziekenhuis gingen!
Lange opname volgde en drie keer moesten wij waken. Elke keer waren alle artsen verbaasd "dat ze er weer was" Tja, ze wilde niet gaan voor ons...
Toen ook Sinterklaas gevierd en verjaardag van onze dochter, echter zo hectisch!
Ook Kerst in ziekenhuis “gevierd”. Was allang niet meer een fijne kerst omdat overleden vader 1e kerstdag jarig was. Maar liep toen wel heel bizar mijn sterke moeder in rolstoel voort te duwen.. Paar maanden daarvoor “stuurde” zij mij nog aan.
Op Valentijnsdag, de dag van de liefde, is zij gestorven.
Een dag die zo bij haar past!
Uit liefde konden wij zeggen. “Ga maar en wij redden het wel!
Geloven, dat zij nu eindelijk weer samen is met haar grote liefde! Of dat nu Hemel of anders mag heten… zij zijn ergens weer samen.
Man en ik delen die achtbaan van vorig jaar maar hij was boos en verdrietig dat ik ff niet meer de weg vooruit zag. Hij is ook verdrietig door dit enorme verdriet maar gaf aan dat hij ONS verdriet liever eerder wil aangaan, je kan nu eenmaal niet alle verdriet op je nemen.
“Kunnen met hart en ziel meeleven, ons inleven maar niet alle verdriet erbij nemen”!
Ogen geopend..en weer stap voor stap vooruit.
woensdag 9 december 2009 om 03:44
Gaan fijn de verjaardag van dochter vieren en genieten van pannenkoekenboot!!
Gaan ons verheugen op wintersport en trots zijn op onze kinderen die daar ook genieten!
Gaan naar Zwitserland met fijne herinneringen aan mama, die daar zo graag kwam.
Gaan genieten met zus, zwager en alle kinderen!
Gaan samen Kerstnacht het bergje op lopen en het dorpskerkje in..Door mijn taal klinkt het Onze Vader daar net ff anders,maar de toon is dezelfde.
De grote hand van mijn man die mijn hand dan zoekt en ieder jaar mij weer vastpakt.
Zegt mij zoveel over het klinken van onze toon samen….
Gaan ons verheugen op wintersport en trots zijn op onze kinderen die daar ook genieten!
Gaan naar Zwitserland met fijne herinneringen aan mama, die daar zo graag kwam.
Gaan genieten met zus, zwager en alle kinderen!
Gaan samen Kerstnacht het bergje op lopen en het dorpskerkje in..Door mijn taal klinkt het Onze Vader daar net ff anders,maar de toon is dezelfde.
De grote hand van mijn man die mijn hand dan zoekt en ieder jaar mij weer vastpakt.
Zegt mij zoveel over het klinken van onze toon samen….
woensdag 9 december 2009 om 10:50
Voor iedereen een dikke knuffel!!!!
Deze dagen zijn moeilijk, elke dag wel, maar in deze tijd van het samen gezellig zijn, heb ik wel meer moeite. Mis mijn mama verschrikkelijk!
Gistermiddag, ging mijn zoontje naar mijn vader brengen, ben ik even in haar slaapkamer geweest en ik kreeg het bijna benauwd, maar ik voelde haar wel.
Sinds haar overlijden, vorig jaar, ben ik niet veel in haar kamer geweest, dat kon ik niet, maar gisteren had ik daar de behoefte aan.
Veel sterkte voor iedereen!
Deze dagen zijn moeilijk, elke dag wel, maar in deze tijd van het samen gezellig zijn, heb ik wel meer moeite. Mis mijn mama verschrikkelijk!
Gistermiddag, ging mijn zoontje naar mijn vader brengen, ben ik even in haar slaapkamer geweest en ik kreeg het bijna benauwd, maar ik voelde haar wel.
Sinds haar overlijden, vorig jaar, ben ik niet veel in haar kamer geweest, dat kon ik niet, maar gisteren had ik daar de behoefte aan.
Veel sterkte voor iedereen!
woensdag 9 december 2009 om 14:23
Ik krijg gewoon kippenvel als ik jullie verhalen lees over de laatste dagen en uren van het leven van jullie ouders. Ik voel direct weer wat ik in die uren ook voelde en ik denk dat jullie net als ik dat gevoel van wanhoop, verdriet en ongeloof hadden. Een gevoel dat je nooit eerder had gehad.
Lapin, wat jij schrijft over je moeder die zo wanhopig keek... Mijn moeder overleed thuis in het bijzijn van ons hele gezin. Wij, als kinderen, zijn na haar overlijden de woonkamer uitgegaan om mijn vader met haar alleen te laten. Na een tijdje keken we heel voorzichtig door het doorgeefluikje vanuit de keuken de kamer in en toen zag ik mijn vader op zijn knieen naast het bed van mijn moeder zitten met zijn hoofd dicht bij het hare. Dat was zo hartverscheurend en tegelijkertijd ook zo een mooi afscheid.
Voor iedereen een dikke knuffel!
Lapin speciaal voor jou eentje extra, ik meende me inderdaad te herinneren dat 12 december voor jullie de dag was. Veel sterkte!
Lapin, wat jij schrijft over je moeder die zo wanhopig keek... Mijn moeder overleed thuis in het bijzijn van ons hele gezin. Wij, als kinderen, zijn na haar overlijden de woonkamer uitgegaan om mijn vader met haar alleen te laten. Na een tijdje keken we heel voorzichtig door het doorgeefluikje vanuit de keuken de kamer in en toen zag ik mijn vader op zijn knieen naast het bed van mijn moeder zitten met zijn hoofd dicht bij het hare. Dat was zo hartverscheurend en tegelijkertijd ook zo een mooi afscheid.
Voor iedereen een dikke knuffel!
Lapin speciaal voor jou eentje extra, ik meende me inderdaad te herinneren dat 12 december voor jullie de dag was. Veel sterkte!
woensdag 9 december 2009 om 15:01
woensdag 9 december 2009 om 16:24
Ieder jaar denk ik weer, nu gaat het beter, nu mis ik haar niet meer zo erg.....Tot...tja tot je weer eens echt aan haar denkt en over haar praat en dan bedenkt hoe het allemaal gegaan is. Ondanks dat het nu 4 jaar geleden is weet ik gewoon nog precies wat ik deed op die dag, wat ik besprak, hoe ik thuis kwam en het nieuws hoorde, wat er toen gebeurde, hoe het bericht op mijn antwoordapparaat klonk van mijn wanhopige vader die niemand te pakken kreeg in zijn onmacht en nu weer...zit ik dit te typen met de tranen in mijn ogen.....
Zal dit ooit over gaan???? Ik heb het angstige vermoeden van niet. Hooguit dat het minder vaak tot tranen leidt en dat het verdriet minder lang aanhoudt.
Veel sterkte allemaal x
Zal dit ooit over gaan???? Ik heb het angstige vermoeden van niet. Hooguit dat het minder vaak tot tranen leidt en dat het verdriet minder lang aanhoudt.
Veel sterkte allemaal x
woensdag 9 december 2009 om 22:27
quote:Tanja2000 schreef op 09 december 2009 @ 16:24:
Ieder jaar denk ik weer, nu gaat het beter, nu mis ik haar niet meer zo erg.....Tot...tja tot je weer eens echt aan haar denkt en over haar praat en dan bedenkt hoe het allemaal gegaan is. Ondanks dat het nu 4 jaar geleden is weet ik gewoon nog precies wat ik deed op die dag, wat ik besprak, hoe ik thuis kwam en het nieuws hoorde, wat er toen gebeurde, hoe het bericht op mijn antwoordapparaat klonk van mijn wanhopige vader die niemand te pakken kreeg in zijn onmacht en nu weer...zit ik dit te typen met de tranen in mijn ogen.....
Zal dit ooit over gaan???? Ik heb het angstige vermoeden van niet. Hooguit dat het minder vaak tot tranen leidt en dat het verdriet minder lang aanhoudt.
Veel sterkte allemaal x
Tanja, ook al is mijn moeder pas een jaar dood, ik heb het afgelopen jaar met enige regelmaat gedacht: en nu wil ik dat het klaar is met dat rouwen. Ik heb een aantal keer 'de bodem geraakt' zoals ik het zelf noem. Dagen, weken dat ik me zo somber en zo verdrietig voelde. Ik vervloekte de buitenwereld. Ik kon mensen in de supermarkt wel wat aandoen. Waarom staat iedereen hier keurig gekapt en gekleed? Waarom wordt er in hemelsnaam gelachen?
En daarna gaat het weer beter, voel je je soms best goed. En net op het moment dat ik denk -zoals jij beschrijft- hee het gaat écht beter, zo heb ik me al in tijden niet meer gevoeld wordt je in één klap teruggegooid in dat gat wat nooit meer opgevuld kan worden.
@Phylica: dit is zeker een moeilijke tijd voor eenieder die een dierbare verloren heeft. Daarom voor iedereen een
Ieder jaar denk ik weer, nu gaat het beter, nu mis ik haar niet meer zo erg.....Tot...tja tot je weer eens echt aan haar denkt en over haar praat en dan bedenkt hoe het allemaal gegaan is. Ondanks dat het nu 4 jaar geleden is weet ik gewoon nog precies wat ik deed op die dag, wat ik besprak, hoe ik thuis kwam en het nieuws hoorde, wat er toen gebeurde, hoe het bericht op mijn antwoordapparaat klonk van mijn wanhopige vader die niemand te pakken kreeg in zijn onmacht en nu weer...zit ik dit te typen met de tranen in mijn ogen.....
Zal dit ooit over gaan???? Ik heb het angstige vermoeden van niet. Hooguit dat het minder vaak tot tranen leidt en dat het verdriet minder lang aanhoudt.
Veel sterkte allemaal x
Tanja, ook al is mijn moeder pas een jaar dood, ik heb het afgelopen jaar met enige regelmaat gedacht: en nu wil ik dat het klaar is met dat rouwen. Ik heb een aantal keer 'de bodem geraakt' zoals ik het zelf noem. Dagen, weken dat ik me zo somber en zo verdrietig voelde. Ik vervloekte de buitenwereld. Ik kon mensen in de supermarkt wel wat aandoen. Waarom staat iedereen hier keurig gekapt en gekleed? Waarom wordt er in hemelsnaam gelachen?
En daarna gaat het weer beter, voel je je soms best goed. En net op het moment dat ik denk -zoals jij beschrijft- hee het gaat écht beter, zo heb ik me al in tijden niet meer gevoeld wordt je in één klap teruggegooid in dat gat wat nooit meer opgevuld kan worden.
@Phylica: dit is zeker een moeilijke tijd voor eenieder die een dierbare verloren heeft. Daarom voor iedereen een
woensdag 9 december 2009 om 23:12
lieve allemaal
sterkte allemaal in deze donkere dagen van het jaar. Probeer met een traan maar vooral ook een lach terug te denken aan je overleden dierbaren. Denk aan de mooie dingen en probeer niet vast te zitten in je verdriet (dat lukt mij niet altijd).
Ik denk soms wel: mijn moeder zou niet willen dat ik zo verdrietig om haar ben. En dat geldt voor al onze dierbaren.
We moeten zonder hun verder.
Passiebloem, ik snap dat je door de dood van de jonge moeder weer geraakt ben. Ik herken dat omdat een half jaar na mijn moeder een dierbare collega met kleine kinderen doodging. Achteraf besef ik dat het verdriet om hem ook weer gevoed werd door het verdriet om mijn moeder. Hou je haaks meid.
Tanja, sommige dingen gaan niet over. Het moment dat jij beschrijft is een rotmoment. Daar moet je wel met verdriet naar terug kijken. Maar je moet het jezelf niet te moeilijk maken door er te vaak aan terug te denken. Dat heeft geen zin. Soms is het geen keuze, maar soms wellicht wel een beetje.
Hoop dat iedereen genoeg steun en troost kan vinden bij anderen. Mijn lichtpuntje op donkere momenten is mijn zoontje van 6. Wij houden samen de herinnering aan oma levend en als het moet troost hij me ook nog. Misschien niet goed, maar wel heel lief. Mijn partner vindt het lastiger, hij is wat bang voor mijn verdriet en kan er moeilijker mee omgaan.
heel veel liefs voor iedereen + een knuffel
sterkte allemaal in deze donkere dagen van het jaar. Probeer met een traan maar vooral ook een lach terug te denken aan je overleden dierbaren. Denk aan de mooie dingen en probeer niet vast te zitten in je verdriet (dat lukt mij niet altijd).
Ik denk soms wel: mijn moeder zou niet willen dat ik zo verdrietig om haar ben. En dat geldt voor al onze dierbaren.
We moeten zonder hun verder.
Passiebloem, ik snap dat je door de dood van de jonge moeder weer geraakt ben. Ik herken dat omdat een half jaar na mijn moeder een dierbare collega met kleine kinderen doodging. Achteraf besef ik dat het verdriet om hem ook weer gevoed werd door het verdriet om mijn moeder. Hou je haaks meid.
Tanja, sommige dingen gaan niet over. Het moment dat jij beschrijft is een rotmoment. Daar moet je wel met verdriet naar terug kijken. Maar je moet het jezelf niet te moeilijk maken door er te vaak aan terug te denken. Dat heeft geen zin. Soms is het geen keuze, maar soms wellicht wel een beetje.
Hoop dat iedereen genoeg steun en troost kan vinden bij anderen. Mijn lichtpuntje op donkere momenten is mijn zoontje van 6. Wij houden samen de herinnering aan oma levend en als het moet troost hij me ook nog. Misschien niet goed, maar wel heel lief. Mijn partner vindt het lastiger, hij is wat bang voor mijn verdriet en kan er moeilijker mee omgaan.
heel veel liefs voor iedereen + een knuffel
donderdag 10 december 2009 om 15:03
Vooral de maand december is extra zwaar, iedereen om je heen is bezig met de voorbereiding voor de feestdagen.
Mijn moeder is dit jaar oktober overleden en mijn vader 1,5 maand erna.
Ik zit nog in een roes, ik weet dat ze er niet meer zijn, maar het lijkt of dat nog niet helemaal is doorgedrongen.
Soms komt het besef wel ineens binnen, en dan huil ik alleen maar.
Ik vier de kerst dit jaar ingetogen, want voor mijn gevoel heb ik even niks te vieren.
Maar aan aan de andere kant, moet je niet steeds stilstaan bij wat je niet meer hebt, maar juist bij wat je wel hebt gehad, in mijn geval 2 hele lieve ouders, en daar toast ik dan dit jaar op!
Mijn moeder is dit jaar oktober overleden en mijn vader 1,5 maand erna.
Ik zit nog in een roes, ik weet dat ze er niet meer zijn, maar het lijkt of dat nog niet helemaal is doorgedrongen.
Soms komt het besef wel ineens binnen, en dan huil ik alleen maar.
Ik vier de kerst dit jaar ingetogen, want voor mijn gevoel heb ik even niks te vieren.
Maar aan aan de andere kant, moet je niet steeds stilstaan bij wat je niet meer hebt, maar juist bij wat je wel hebt gehad, in mijn geval 2 hele lieve ouders, en daar toast ik dan dit jaar op!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 10 december 2009 om 15:10
