Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
maandag 18 augustus 2008 om 20:29
Hee lieve meiden,
Ben weer terug van vakantie. Het was goed om weg te zijn. Even geen automatische herinneringen aan mijn broertje door simpelweg de stad (en het land) uit te zijn waar we allebei wo(o)n(d)en. Maar ik heb wel een paar keer tranen met tuiten gehuild, kei- en keihard. Het verdriet was natuurlijk gewoon meegereisd, in mijn hart.
Vrijdag was mijn pa ook jarig (Dutchie en Lapin, nog gefeliciteerd met jezelf/je man) en ook de vader van mijn vriend (populaire datum die 15e!). In de trein vanaf Schiphol belde zijn broer en aan de telefoon feliciteerden ze elkaar met hun pa. KLABAM. Dat kwam aan bij mij. Ik kan dat nooit meer doen met mijn broertje.
Morgen ga ik naar een haptonoom. Eerst kennismaken, kijken of het iets voor me is. Gewoon om het hele proces en al het verdriet wat te verlichten en ondersteunen. Want goeie genade wat is dit lood- en loodzwaar.
Ondertussen denk ik ook na over het bezoeken van een medium maar dat vind ik nog een brug te ver geloof ik. Ik vertrouw erop dat als ik dat écht wil, dat ik dat ook gewoon doe. Op het moment dat het goed voelt.
Noa en Bobke, dikke digitale knuffels.
Hou vol meiden. We zijn hoe dan ook goed bezig!
Liefs, Snoek
Ben weer terug van vakantie. Het was goed om weg te zijn. Even geen automatische herinneringen aan mijn broertje door simpelweg de stad (en het land) uit te zijn waar we allebei wo(o)n(d)en. Maar ik heb wel een paar keer tranen met tuiten gehuild, kei- en keihard. Het verdriet was natuurlijk gewoon meegereisd, in mijn hart.
Vrijdag was mijn pa ook jarig (Dutchie en Lapin, nog gefeliciteerd met jezelf/je man) en ook de vader van mijn vriend (populaire datum die 15e!). In de trein vanaf Schiphol belde zijn broer en aan de telefoon feliciteerden ze elkaar met hun pa. KLABAM. Dat kwam aan bij mij. Ik kan dat nooit meer doen met mijn broertje.
Morgen ga ik naar een haptonoom. Eerst kennismaken, kijken of het iets voor me is. Gewoon om het hele proces en al het verdriet wat te verlichten en ondersteunen. Want goeie genade wat is dit lood- en loodzwaar.
Ondertussen denk ik ook na over het bezoeken van een medium maar dat vind ik nog een brug te ver geloof ik. Ik vertrouw erop dat als ik dat écht wil, dat ik dat ook gewoon doe. Op het moment dat het goed voelt.
Noa en Bobke, dikke digitale knuffels.
Hou vol meiden. We zijn hoe dan ook goed bezig!
Liefs, Snoek
maandag 18 augustus 2008 om 20:41
Bobke en Snoek, bedankt voor de knuffels.
Jullie ook een knuffel terug.
Allemaal trouwens hier op het topic.
Bobke, ik vond dat stukje wat je schreef over dat poppetje (hangertje) ontroerend. Ben je nu trouwens uitgesnotterd? Ik wel hoor.
Snoek, confronterend is dat he, zoals met die felicitaties, dat je je dan ineens realiseert dat dat niet meer kan met je broertje.
Hou je ons op de hoogte van hoe het gaat bij de haptonoom?
Jullie ook een knuffel terug.
Allemaal trouwens hier op het topic.
Bobke, ik vond dat stukje wat je schreef over dat poppetje (hangertje) ontroerend. Ben je nu trouwens uitgesnotterd? Ik wel hoor.
Snoek, confronterend is dat he, zoals met die felicitaties, dat je je dan ineens realiseert dat dat niet meer kan met je broertje.
Hou je ons op de hoogte van hoe het gaat bij de haptonoom?
Cum non tum age
maandag 18 augustus 2008 om 23:15
dinsdag 19 augustus 2008 om 11:49
Hoi,
Ik kom hier ook even inbreken.... Mijn vader is twee weken overleden. Hij had een kwaadaardige hersentumor. Het is allemaal sneller gegaan dan we dachten. Eerst is hij geopereerd, dat weefsel is toen onderzocht, en het bleek niet goed te zijn... Daarna vrij snel begonnen met bestraling en chemo, toen 4 weken rust, daarna zou hij weer 6 kuren chemo krijgen. Na de derde kuur werd duidelijk dat de tumor volledig terug was. Ze konden niks meer voor hem doen... Hij had nog hooguit een halfjaar te leven...
In een tijdschrift vonden we een artikel over iemand die ook een kwaadaardige hersentumor had, hij was behandeld met een nieuwe methode, in Belgie. Mijn vader kwam ook in aanmerking daarvoor. Dus, wij naar Belgie. Hij werd daar opnieuw geopereerd, met succes, alle zichtbare tumordelen waren weg. We hebben nog met hem gepraat de avond na de operatie, wat was hij blij!! En wij ook, er was weer een beetje hoop! Hij zou dan na drie weken kunnen beginnen met een nieuwe therapie. Alleen twee dagen na de operatie ging ineens de druk in zijn hoofd heel snel omhoog, vanalles werd geprobeerd om de druk omlaag te krijgen, maar niks hielp. Hij raakte in coma. Toen met spoed opnieuw geopereerd, zijn schedel werd gelicht, zodat de druk naar buiten kon. Daarna een paar dagen in slaap gehouden, zodat hij kon herstellen. Eerst leek het hoopvol, de druk ging omlaag. Maar hij werd niet meer wakker. Bleef in coma. En als hij al wakker zou worden, zou hij een kasplantje zijn, niks meer zelf kunnen. Iets wat hij nooit zou hebben gewild.
We zijn terug gegaan naar NL, mijn vader met ambulance. Dat was op een donderdag. Zijn conditie ging achteruit, sondevoeding lukte al niet meer, en hij had extra zuurstof nodig. Maandag zouden we dan het infuus loskoppelen, zodat hij kon gaan... Maar de zaterdag daarop is hij uit zichzelf overleden. Hij is vanuit zijn coma rustig overleden.
Daarna de kaart uitzoeken, de crematie regelen... Zo onwerkelijk allemaal. De crematie was mooi, het ging zoals wij wilden. En veel mensen dat er waren, heb er een warm gevoel aan overgehouden... Het was overweldigend. En tegelijkertijd zo onwerkelijk. En dat is het nog steeds.
Denk regelmatig, moet hem toch eens vragen hoe het nou was, om in coma te liggen... Of hoe het is om dood te zijn... Vervolgens bedenk ik me dan, dat kan helemaal niet, papa komt nooit meer terug.... Dat doet zoveel pijn, dat Nooit Meer... Wat zou hij nog hebben meegekregen? Kon hij ons nog horen? En waar is hij nu?
Hij wilde nog helemaal niet dood, hij greep alles aan om te blijven leven. Hij was nog maar 52 jaar.
Nou ja, heel verhaal... Maar wilde het even kwijt.... Zit allemaal eigenlijk de hele dag in mijn hoofd.
Groetjes, en sterkte allemaal, Mayan
Ik kom hier ook even inbreken.... Mijn vader is twee weken overleden. Hij had een kwaadaardige hersentumor. Het is allemaal sneller gegaan dan we dachten. Eerst is hij geopereerd, dat weefsel is toen onderzocht, en het bleek niet goed te zijn... Daarna vrij snel begonnen met bestraling en chemo, toen 4 weken rust, daarna zou hij weer 6 kuren chemo krijgen. Na de derde kuur werd duidelijk dat de tumor volledig terug was. Ze konden niks meer voor hem doen... Hij had nog hooguit een halfjaar te leven...
In een tijdschrift vonden we een artikel over iemand die ook een kwaadaardige hersentumor had, hij was behandeld met een nieuwe methode, in Belgie. Mijn vader kwam ook in aanmerking daarvoor. Dus, wij naar Belgie. Hij werd daar opnieuw geopereerd, met succes, alle zichtbare tumordelen waren weg. We hebben nog met hem gepraat de avond na de operatie, wat was hij blij!! En wij ook, er was weer een beetje hoop! Hij zou dan na drie weken kunnen beginnen met een nieuwe therapie. Alleen twee dagen na de operatie ging ineens de druk in zijn hoofd heel snel omhoog, vanalles werd geprobeerd om de druk omlaag te krijgen, maar niks hielp. Hij raakte in coma. Toen met spoed opnieuw geopereerd, zijn schedel werd gelicht, zodat de druk naar buiten kon. Daarna een paar dagen in slaap gehouden, zodat hij kon herstellen. Eerst leek het hoopvol, de druk ging omlaag. Maar hij werd niet meer wakker. Bleef in coma. En als hij al wakker zou worden, zou hij een kasplantje zijn, niks meer zelf kunnen. Iets wat hij nooit zou hebben gewild.
We zijn terug gegaan naar NL, mijn vader met ambulance. Dat was op een donderdag. Zijn conditie ging achteruit, sondevoeding lukte al niet meer, en hij had extra zuurstof nodig. Maandag zouden we dan het infuus loskoppelen, zodat hij kon gaan... Maar de zaterdag daarop is hij uit zichzelf overleden. Hij is vanuit zijn coma rustig overleden.
Daarna de kaart uitzoeken, de crematie regelen... Zo onwerkelijk allemaal. De crematie was mooi, het ging zoals wij wilden. En veel mensen dat er waren, heb er een warm gevoel aan overgehouden... Het was overweldigend. En tegelijkertijd zo onwerkelijk. En dat is het nog steeds.
Denk regelmatig, moet hem toch eens vragen hoe het nou was, om in coma te liggen... Of hoe het is om dood te zijn... Vervolgens bedenk ik me dan, dat kan helemaal niet, papa komt nooit meer terug.... Dat doet zoveel pijn, dat Nooit Meer... Wat zou hij nog hebben meegekregen? Kon hij ons nog horen? En waar is hij nu?
Hij wilde nog helemaal niet dood, hij greep alles aan om te blijven leven. Hij was nog maar 52 jaar.
Nou ja, heel verhaal... Maar wilde het even kwijt.... Zit allemaal eigenlijk de hele dag in mijn hoofd.
Groetjes, en sterkte allemaal, Mayan
dinsdag 19 augustus 2008 om 11:56
hej meis dikke kus en knuffel voor jou! twee weken is nog maar zo kort.
ik wil hier toch iets neerleggen wat ik ergens anders gewoon echt niet durf.
ik heb altijd al gehad dat ik nooit iemand miste. ik kon een maand van huis blijven en niks missen, niet me eigen kamer of me moeder of... tja gewoon helemaal niks.
me vader is nu bijna 3 maanden dood en ik mis hem totaal niet, en ik voel me daar zo vreemd onder. ik vind het allemaal vreselijk wat er gebeurt is... maar ik heb niet dat ik hém mis maar wel dat ik geen vader meer zal hebben.
hij was heel vaak weg want hij woonde van elke maand 2 weken in China en 2 weken hier en toen miste ik hem ook nooit.
ik denk wel veel aan hem... maar niet van NOU KOM MAAR WEER TERUG.
ik wil hier toch iets neerleggen wat ik ergens anders gewoon echt niet durf.
ik heb altijd al gehad dat ik nooit iemand miste. ik kon een maand van huis blijven en niks missen, niet me eigen kamer of me moeder of... tja gewoon helemaal niks.
me vader is nu bijna 3 maanden dood en ik mis hem totaal niet, en ik voel me daar zo vreemd onder. ik vind het allemaal vreselijk wat er gebeurt is... maar ik heb niet dat ik hém mis maar wel dat ik geen vader meer zal hebben.
hij was heel vaak weg want hij woonde van elke maand 2 weken in China en 2 weken hier en toen miste ik hem ook nooit.
ik denk wel veel aan hem... maar niet van NOU KOM MAAR WEER TERUG.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
dinsdag 19 augustus 2008 om 14:52
mayan,... dikke knuffel voor jou wat oneerlijk... toch nog een sprankje hoop gegeven worden met een uitzonderlijke operatie in belgie.... en dan gebeurd er dit....... zo jong,...wat je zegt hij had nog zoveel langer willen /MOETEN leven..... doe je rustig aan meid...
Mies85 ik denk dat ij het zelfde heb als ik en lapin ook ...door dat je gewent bent dat je iemand minder vaak ziet door dat je in het buitenland woont..of daar veel naar toe gaat.... mis je hem ook niet....... wat ik nu heb als ik aan mijn vader denk voelt ie heel dicht bij omdat ik dat altijd al had..... maar zoals bebaalde dagen...... zit je gewoon op een bericht van hem te wachten.... zoals dit weekend..het voelde niet als mijn verjaardag...wat het erger maakte is dat ik op een vrijdag jarig ben dus tegen de tijd dat ik thuis ben is familie al naar bed,..broertje belde wel ladder zat van lowlands...de schat.... maar mijn moeder kreeg mij niet te pakken.... ook zaterdag niet... het echte verjaardag gevoel had ik dus niet... zo'n dag voelt gewoon niet compleet totdat ik mijn vader gesproken heb....
Mies85 ik denk dat ij het zelfde heb als ik en lapin ook ...door dat je gewent bent dat je iemand minder vaak ziet door dat je in het buitenland woont..of daar veel naar toe gaat.... mis je hem ook niet....... wat ik nu heb als ik aan mijn vader denk voelt ie heel dicht bij omdat ik dat altijd al had..... maar zoals bebaalde dagen...... zit je gewoon op een bericht van hem te wachten.... zoals dit weekend..het voelde niet als mijn verjaardag...wat het erger maakte is dat ik op een vrijdag jarig ben dus tegen de tijd dat ik thuis ben is familie al naar bed,..broertje belde wel ladder zat van lowlands...de schat.... maar mijn moeder kreeg mij niet te pakken.... ook zaterdag niet... het echte verjaardag gevoel had ik dus niet... zo'n dag voelt gewoon niet compleet totdat ik mijn vader gesproken heb....
woensdag 20 augustus 2008 om 08:32
hej, wat naar allemaal voor je joh. je verjaardag, en ik kan heel snel mee praten want ik ben 4 september jarig en ik heb er wel super veel zin in.... maar ook weer niet. dus ik kan over 3 weken met je mee praten.
26 oktober gaan we hem dan eindelijk uitstrooien, ik kijk er super veel tegen op maar het zal toch ooit moeten gebeuren want nog weken/maanden in die pot laten zitten is ook helemaal niks.
waarom kunnen dingen niet gewoon heel makkelijk en simpel zijn? en niet zo verwarrend.
26 oktober gaan we hem dan eindelijk uitstrooien, ik kijk er super veel tegen op maar het zal toch ooit moeten gebeuren want nog weken/maanden in die pot laten zitten is ook helemaal niks.
waarom kunnen dingen niet gewoon heel makkelijk en simpel zijn? en niet zo verwarrend.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
woensdag 20 augustus 2008 om 09:01
Mayan, jij zit zo'n beetje met dezelfde gevoelens die ik heb. Ik zou ook graag willen weten of mijn vader heeft gemerkt at we bij hem waren toen hij in coma lag. Ik denk het wel trouwens.
Mijn vader is ook vervoerd met een ambulance van Limburg naar Dordrecht, om daar te sterven. Toen eenmaal duidelijk was (in het ziekenhuis in Limburg), dat hij niet meer uit zijn coma kon komen, hebben we besloten dat hij dan in zijn eigen stad zou sterven. Hij is geboren in Dordrecht en heeft er zijn hele leven gewoond. Hij was heel erg gehecht aan die stad, dus moest hij ook daar overlijden. Maar mijn moeder heeft ook hele nare herinneringen overgehouden aan die rit terug in de ambulance. Eenmaal in het ziekenhuis daar heeft hij nog ongeveer 2 uurtjes geleefd en is toen ook overleden.
Met jouw vader is het ook snel gegaan toen. Onwerkelijk is dat, eerst krijg je positief nieuws en dan opeens is het over. 52 jaar is veel te jong. Heel veel sterkte de komende tijd. En een dikke knuffel.
Mies, wat jij hebt (het niet missen) heeft mijn man nu ook. Zijn vader is vorige maand overleden. En hij zegt dat het goed is zo. Ik wou eigenlijk dat ik er ook zo mee om kon gaan.
Wij zijn na het uitstrooien met zijn allen gaan eten in een restaurant. En eigenlijk hebben we toen best nog wel een 'leuke' avond gehad. Het voelt goed om iets samen te doen daarna.
Noa, knuffel voor jou. Raar is dat he, dat je er de ene dag meer last van hebt dan een andere dag.
Dutchie, .
Mijn schoonmoeder is afgelopen maandag weer naar huis gegaan. Ik heb best wel veel gepraat met haar de afgelopen dagen. Ze heeft nu het gevoel dat ze niet genoeg gedaan heeft voor haar man. Hij kon niet meer thuis wonen na zijn operatie aan zijn been en lag 10 minuten van zijn huis vandaan in een revalidatiekliniek. Maar bijna iedere morgen stond hij met zijn scootmobiel in de achtertuin. Kwam hij even koffie drinken. En dat moet voor hem heel moeilijk geweest zijn. Hij kon zijn huis niet meer inkomen met dat ding. Dus verder dan de achtertuin kwam hij niet meer. En dan zag ze hem kijken naar zijn huis en zag dat het hem pijn deed. En dan dronken ze weer samen koffie in de tuin en daarna ging hij weer terug in zijn eentje. Ik ben eigenlijk blij dat hij is overleden voor de winter is begonnen.
Meiden, ik ga even koffie drinken, althans proberen of het er in blijft. Ik heb gisteren en dinsdagnacht grotendeels doorgebracht in de badkamer. Ik was zo ziek. Alles kwam er weer uit. Maar ik geloof dat het nu iets beter gaat.
Mijn vader is ook vervoerd met een ambulance van Limburg naar Dordrecht, om daar te sterven. Toen eenmaal duidelijk was (in het ziekenhuis in Limburg), dat hij niet meer uit zijn coma kon komen, hebben we besloten dat hij dan in zijn eigen stad zou sterven. Hij is geboren in Dordrecht en heeft er zijn hele leven gewoond. Hij was heel erg gehecht aan die stad, dus moest hij ook daar overlijden. Maar mijn moeder heeft ook hele nare herinneringen overgehouden aan die rit terug in de ambulance. Eenmaal in het ziekenhuis daar heeft hij nog ongeveer 2 uurtjes geleefd en is toen ook overleden.
Met jouw vader is het ook snel gegaan toen. Onwerkelijk is dat, eerst krijg je positief nieuws en dan opeens is het over. 52 jaar is veel te jong. Heel veel sterkte de komende tijd. En een dikke knuffel.
Mies, wat jij hebt (het niet missen) heeft mijn man nu ook. Zijn vader is vorige maand overleden. En hij zegt dat het goed is zo. Ik wou eigenlijk dat ik er ook zo mee om kon gaan.
Wij zijn na het uitstrooien met zijn allen gaan eten in een restaurant. En eigenlijk hebben we toen best nog wel een 'leuke' avond gehad. Het voelt goed om iets samen te doen daarna.
Noa, knuffel voor jou. Raar is dat he, dat je er de ene dag meer last van hebt dan een andere dag.
Dutchie, .
Mijn schoonmoeder is afgelopen maandag weer naar huis gegaan. Ik heb best wel veel gepraat met haar de afgelopen dagen. Ze heeft nu het gevoel dat ze niet genoeg gedaan heeft voor haar man. Hij kon niet meer thuis wonen na zijn operatie aan zijn been en lag 10 minuten van zijn huis vandaan in een revalidatiekliniek. Maar bijna iedere morgen stond hij met zijn scootmobiel in de achtertuin. Kwam hij even koffie drinken. En dat moet voor hem heel moeilijk geweest zijn. Hij kon zijn huis niet meer inkomen met dat ding. Dus verder dan de achtertuin kwam hij niet meer. En dan zag ze hem kijken naar zijn huis en zag dat het hem pijn deed. En dan dronken ze weer samen koffie in de tuin en daarna ging hij weer terug in zijn eentje. Ik ben eigenlijk blij dat hij is overleden voor de winter is begonnen.
Meiden, ik ga even koffie drinken, althans proberen of het er in blijft. Ik heb gisteren en dinsdagnacht grotendeels doorgebracht in de badkamer. Ik was zo ziek. Alles kwam er weer uit. Maar ik geloof dat het nu iets beter gaat.
donderdag 21 augustus 2008 om 14:11
Mayan, heftig zeg en nog maar zo kort geleden. Ik wens je heel veel sterkte.
Mies, het is niet raar dat je je zo voelt over dat niet missen. Ik had ook minder contact met mijn moeder omdat ze in het buitenland woonde. Het is niet zo dat ik mijn moeder dagelijks mis ofzo, het zijn momenten. Dat zegt niks over de liefde die je voor iemand hebt gevoeld. Ik denk dat ook meespeelt dat mijn moeder erg ziek was en zo niet wilde leven en het daardoor voor mij meer acceptabel is.
Over dat coma, ik denk dat als mensen in coma liggen dat ze dan al af en toe weg zijn naar de andere wereld en soms dingen van hier meekrijgen. Klinkt raar zo en misschien heb ik teveel tv gekeken, maar ik denk dat echt. En toen mijn moeder op sterven lag was dat heel naar om te zien, maar aan die paragnoste waar we geweest zijn, heeft mijn moeder doorgegeven dat het voor haar helemaal niet zo erg was als het voor ons leek. Dat ze er dus af en toe al niet meer was.
Dutchie, klinkt inderdaad echt niet leuk zo'n verjaardag. Juist op dat soort dagen kun je je extra ellendig voelen.
Lapin, wat een naar verhaal van je schoonvader, dat moet echt heel schrijnend zijn geweest voor hem en jouw schoonmoeder dat hij niet naar binnen kon.
Ik hoop dat je je koffie kon binnenhouden trouwens.
Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar ik heb het gevoel dat ik een deel van mijn onbevangenheid ben kwijtgeraakt. Dat ik veel voorzichtiger door het leven moet gaan, omdat ik geen vangnet meer heb. Geen ouders meer om op terug te vallen als het mis gaat zoiets. Ik heb natuurlijk wel mijn vriend, maar dat is toch anders.
Mies, het is niet raar dat je je zo voelt over dat niet missen. Ik had ook minder contact met mijn moeder omdat ze in het buitenland woonde. Het is niet zo dat ik mijn moeder dagelijks mis ofzo, het zijn momenten. Dat zegt niks over de liefde die je voor iemand hebt gevoeld. Ik denk dat ook meespeelt dat mijn moeder erg ziek was en zo niet wilde leven en het daardoor voor mij meer acceptabel is.
Over dat coma, ik denk dat als mensen in coma liggen dat ze dan al af en toe weg zijn naar de andere wereld en soms dingen van hier meekrijgen. Klinkt raar zo en misschien heb ik teveel tv gekeken, maar ik denk dat echt. En toen mijn moeder op sterven lag was dat heel naar om te zien, maar aan die paragnoste waar we geweest zijn, heeft mijn moeder doorgegeven dat het voor haar helemaal niet zo erg was als het voor ons leek. Dat ze er dus af en toe al niet meer was.
Dutchie, klinkt inderdaad echt niet leuk zo'n verjaardag. Juist op dat soort dagen kun je je extra ellendig voelen.
Lapin, wat een naar verhaal van je schoonvader, dat moet echt heel schrijnend zijn geweest voor hem en jouw schoonmoeder dat hij niet naar binnen kon.
Ik hoop dat je je koffie kon binnenhouden trouwens.
Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar ik heb het gevoel dat ik een deel van mijn onbevangenheid ben kwijtgeraakt. Dat ik veel voorzichtiger door het leven moet gaan, omdat ik geen vangnet meer heb. Geen ouders meer om op terug te vallen als het mis gaat zoiets. Ik heb natuurlijk wel mijn vriend, maar dat is toch anders.
Cum non tum age
donderdag 21 augustus 2008 om 15:41
Jeetje Mayan, dat is een heftige tijd geweest voor jullie! Dat was echt leven tussen hoop en vrees!
Mies, ik herken wel een beetje. Ik had en heb meer met mijn moeder. Als ik iets wilde vertellen, belde ik en vroeg ik naar mijn moeder. Maar ik mis mijn vader weer op andere momenten/situaties. Op feestjes was hij altijd de gangmaker, dat mis ik. En ook kleine dingetjes als: iets vragen over de auto, een apparaat of een klusje in huis. Allemaal van die standaard vader-dingen.
Noa, ik herken het. Meer in de zin van: er moet mij niets overkomen, dat kunnen de mensen om mij heen er niet bijhebben. En ik ben bang dat er met mijn moeder iets gebeurt.
Over as, wij hebben dat onlangs begraven, dat was het enige officiele dat nog geregeld moest worden. We zijn blij dat dit nu ook afgesloten is.
Ik heb niet zoveel met dat graf/die as trouwens. Het staat voor mij niet synoniem aan mijn vader.
Ik denk niet dat ik er regelmatig zal komen, alleen de wetenschap dat het kan is al prettig.
Mies, ik herken wel een beetje. Ik had en heb meer met mijn moeder. Als ik iets wilde vertellen, belde ik en vroeg ik naar mijn moeder. Maar ik mis mijn vader weer op andere momenten/situaties. Op feestjes was hij altijd de gangmaker, dat mis ik. En ook kleine dingetjes als: iets vragen over de auto, een apparaat of een klusje in huis. Allemaal van die standaard vader-dingen.
Noa, ik herken het. Meer in de zin van: er moet mij niets overkomen, dat kunnen de mensen om mij heen er niet bijhebben. En ik ben bang dat er met mijn moeder iets gebeurt.
Over as, wij hebben dat onlangs begraven, dat was het enige officiele dat nog geregeld moest worden. We zijn blij dat dit nu ook afgesloten is.
Ik heb niet zoveel met dat graf/die as trouwens. Het staat voor mij niet synoniem aan mijn vader.
Ik denk niet dat ik er regelmatig zal komen, alleen de wetenschap dat het kan is al prettig.
donderdag 21 augustus 2008 om 21:02
Sorry dat ik ff niet reageer op de voorgaande postings maar ik moet het even vragen hier: zijn jullie ook wel eens heel heel heel erg kwaad? Dat bijvoorbeeld 1 (relatief) klein dingetje je boos maakt en dat je vervolgens op het hysterische af uit je plaat gaat? Gooien, schreeuwen, krijsen, dingen kapot maken?
Het is nu in de 3 maanden na de dood van mijn broertje 3x gebeurd, vandaag was echt de ergste. Ik ben me kapot geschrokken en heb de rest van de dag (het gebeurde vanochtend) van uitputting liggen slapen. Niet naar mijn werk gegaan, ik kon alleen maar huilen en slapen. Wat een verschrikking, al dit verdriet. Ik schaam me voor mijn uitbarsting. Dit ken ik niet van mezelf. Nu gaat het wel weer maar ik voel me heel erg raar. Kan iemand me zeggen hier dat het ooit beter wordt?
Het is nu in de 3 maanden na de dood van mijn broertje 3x gebeurd, vandaag was echt de ergste. Ik ben me kapot geschrokken en heb de rest van de dag (het gebeurde vanochtend) van uitputting liggen slapen. Niet naar mijn werk gegaan, ik kon alleen maar huilen en slapen. Wat een verschrikking, al dit verdriet. Ik schaam me voor mijn uitbarsting. Dit ken ik niet van mezelf. Nu gaat het wel weer maar ik voel me heel erg raar. Kan iemand me zeggen hier dat het ooit beter wordt?
donderdag 21 augustus 2008 om 21:20
Ja, Snoek, ik. Het wordt beter. Ik weet niet hoe snel, maar het wordt echt beter. Dat heftige gevoel van de eerste paar maanden kan je namelijk niet vol blijven houden. Op een gegeven moment ga je accepteren wat er gebeurd is. Of misschien is accepteren niet het juiste woord. Maar je leert er wel mee leven.
Voor nu een hele dikke
Voor nu een hele dikke
donderdag 21 augustus 2008 om 21:44
Ja, het wordt wel beter. Maar vraag niet te snel van jezefl dat het over moet zijn. Het kost tijd, je rouwproces.
Misschien kun je eens kijken wanneer ze precies opkomen die buien. Of er een patroon inzit, wat je daarna eventueel kunt doorbreken. Of juist ook niet maar dat je wel een beetje weet wanneer het eraan zit te komen.
Ik heb het vooral als ik een paar dagen (of langer) niet de tijd en moeite heb genomen om verdrietig te zijn. Dan bouwt het kennelijk op en komt het ook met vulkaankracht uit
En mensenkinderen, wat had ik eht zwaar zondagavond. Het was de avond voor ik weer moest gaan werken na de vakantie maar vooral de avond voor Zoonlief naar groep 3 zou gaan.
Als een moker kwam binnen dat mama niet meer kon bellen die zondag en dat ze ook nooit meer ergens bij zou zijn. Het verdriet deed al pijn maar nu was het helemaal hard en rauw
Ook omdat ik dacht dat ze ook op maandag niet zou bellen om te vragen hoe het geweest was. Maar tot mijn grote verbazing belde papa die maandag. Zo lief!
Wat doen jullie trouwens met vrienden die het hele onderwerp doodzwijgen (hoe toepasselijk dat woord...) als je ze na alles weer voor het eerst ziet?
Misschien kun je eens kijken wanneer ze precies opkomen die buien. Of er een patroon inzit, wat je daarna eventueel kunt doorbreken. Of juist ook niet maar dat je wel een beetje weet wanneer het eraan zit te komen.
Ik heb het vooral als ik een paar dagen (of langer) niet de tijd en moeite heb genomen om verdrietig te zijn. Dan bouwt het kennelijk op en komt het ook met vulkaankracht uit
En mensenkinderen, wat had ik eht zwaar zondagavond. Het was de avond voor ik weer moest gaan werken na de vakantie maar vooral de avond voor Zoonlief naar groep 3 zou gaan.
Als een moker kwam binnen dat mama niet meer kon bellen die zondag en dat ze ook nooit meer ergens bij zou zijn. Het verdriet deed al pijn maar nu was het helemaal hard en rauw
Ook omdat ik dacht dat ze ook op maandag niet zou bellen om te vragen hoe het geweest was. Maar tot mijn grote verbazing belde papa die maandag. Zo lief!
Wat doen jullie trouwens met vrienden die het hele onderwerp doodzwijgen (hoe toepasselijk dat woord...) als je ze na alles weer voor het eerst ziet?
vrijdag 22 augustus 2008 om 09:25
Snoek, ik heb dat ook gehad, niet zo heftig als jij, maar wel dat ik ook boos kon worden om niks. Ik heb op mijn werk heel veel met mensen te maken en als ze dan liepen te zeuren om niks, dan dacht ik, nouja zeg, dat is toch niet erg, mijn moeder is dood, dat is pas erg. Maar dat heb ik nooit laten merken. Nu heb ik dat niet meer hoor.
Kan me wel voorstellen dat je het daar ontzettend moeilijk mee had, weer zo'n moment waarop extra duidelijk wordt dat je moeder er niet meer is. Maar wat lief van je vader, echt attent.
Kan me wel voorstellen dat je het daar ontzettend moeilijk mee had, weer zo'n moment waarop extra duidelijk wordt dat je moeder er niet meer is. Maar wat lief van je vader, echt attent.
Cum non tum age
vrijdag 22 augustus 2008 om 13:17
Ook vandaag is het ruk. Maar beter dan gister. Alleen kan ik vandaag weer niet werken en daar baal ik van. Elke keer ben ik aangekleed, bakje yoghurt op en hopsa, dan gaat het licht toch weer uit. Hopelijk gaat het maandag wel weer.
Dank je meiden, dat jullie me helpen herinneren dat het beter wordt. Ik denk dat ik dat elke week even kom vragen hier. De aanleiding voor mijn woede was iets anders dan mijn broertje. Er is weinig nodig om mijn emoties aan de oppervlakte te krijgen. De eerste 3 seconden ben ik dan nog boos op mijn vriend (de arme jongen) maar daarna gaat het gewoon over dat mijn broertje dood is.
Ik heb nog niet meegemaakt dat mensen het onderwerp doodzwijgen. Wel de manier waarop. Zelfmoord heeft toch een soort taboe ofzo op zich. Het is heel anders dan ziekte of een ongeluk (niet meer of minder erg, anders!). Het liefst heb ik dat mensen gewoon hun vragen stellen, dan is er tenminste interactie, ongemakkelijk of niet. Maar ja, als ik me probeer te verplaatsen in de ander... wat moet je zeggen in hemelsnaam? Dus meestal laat ik het maar, vooral afhankelijk van wie ik tegenover me heb. Hoe verder weg, hoe meer 'laat maar'.
Ik ga proberen aan de dag te beginnen. Ik heb geslapen tot 12 uur. Al dat verdriet put me uit.
Knuffels voor jullie!
Dank je meiden, dat jullie me helpen herinneren dat het beter wordt. Ik denk dat ik dat elke week even kom vragen hier. De aanleiding voor mijn woede was iets anders dan mijn broertje. Er is weinig nodig om mijn emoties aan de oppervlakte te krijgen. De eerste 3 seconden ben ik dan nog boos op mijn vriend (de arme jongen) maar daarna gaat het gewoon over dat mijn broertje dood is.
Ik heb nog niet meegemaakt dat mensen het onderwerp doodzwijgen. Wel de manier waarop. Zelfmoord heeft toch een soort taboe ofzo op zich. Het is heel anders dan ziekte of een ongeluk (niet meer of minder erg, anders!). Het liefst heb ik dat mensen gewoon hun vragen stellen, dan is er tenminste interactie, ongemakkelijk of niet. Maar ja, als ik me probeer te verplaatsen in de ander... wat moet je zeggen in hemelsnaam? Dus meestal laat ik het maar, vooral afhankelijk van wie ik tegenover me heb. Hoe verder weg, hoe meer 'laat maar'.
Ik ga proberen aan de dag te beginnen. Ik heb geslapen tot 12 uur. Al dat verdriet put me uit.
Knuffels voor jullie!
vrijdag 22 augustus 2008 om 22:43
effe druk gehad...... snoek ik denk idd dat er een taboe ligt of zelfdoding (zelfmoord vind in niet zo leuk klinken) Zelfdoding klinkt wat vriendelijker. Ik denk ook dat mensen het niet zelf kunnen voorstellen...omdat ze nog nooit iemand hebben mee gemaakt die zo geestelijk in de knoop zitten. Het zelfde is denk ik met ouders die besluiten om een zwangerschap af te breken omdat hun kindje geen menselijk leven zou hebben, zo iets doe je toch niet......
Mensen schermen zich af van dingen,..maar als er iets heel dicht bij komt dan staan ze er pas voor open.....
Woede is heel normaal ik heb er ook nog regel matig last van... het komt gewoon uit pure onmacht, en je moet het maar over je heen laten komen niet opkroppen dan heb je super uit barstignen (ik kan het weten).... vaak ga ik even een rondje om zonder kids even de wind door mijn hoofd laten waaien......
een paarmaanden geleden heb ik een blogje op mijn hyves geschreven ove rhet woord kanker....... Zodra iemand naar mijn vader vroeg en ik vertelde dat hij over leden was ,...reageerde mensen met OHHHHHH zo iets van ooo nou dan kan je het verwachten..... da tmaakte mij zo boos......
nou ik hoop dat iedereen een weekend heeft gevuld met fijne herrinderingen van hun overleden ouder/broer/zus/kind vriend/vriendin man/vrouw......
Mensen schermen zich af van dingen,..maar als er iets heel dicht bij komt dan staan ze er pas voor open.....
Woede is heel normaal ik heb er ook nog regel matig last van... het komt gewoon uit pure onmacht, en je moet het maar over je heen laten komen niet opkroppen dan heb je super uit barstignen (ik kan het weten).... vaak ga ik even een rondje om zonder kids even de wind door mijn hoofd laten waaien......
een paarmaanden geleden heb ik een blogje op mijn hyves geschreven ove rhet woord kanker....... Zodra iemand naar mijn vader vroeg en ik vertelde dat hij over leden was ,...reageerde mensen met OHHHHHH zo iets van ooo nou dan kan je het verwachten..... da tmaakte mij zo boos......
nou ik hoop dat iedereen een weekend heeft gevuld met fijne herrinderingen van hun overleden ouder/broer/zus/kind vriend/vriendin man/vrouw......
zaterdag 23 augustus 2008 om 10:29
Hee Dutchie,
Onmacht dat is het ja, je kunt niks meer doen. Of je nu boos, verdrietig, hysterisch wordt, mijn lieve broertje is en blijft dood. Al ga ik op mijn kop staan, verf ik mijn haar paars, laat ik me ombouwen tot een jongetje, of dat allemaal tegelijk, het maakt geen bal uit.
Ik noem het wel zelfmoord, omdat ik het zo gewelddadig vind wat ie gedaan heeft. Hij noemde het zelf ook zo. Maar ik vind dat iedereen zijn eigen woord moet kiezen, zoals jij ook doet. De term suïcide vind ik bijvoorbeeld weer te medisch, te veel onderzoekstaal. Verdoezeling van wat het betekent.
Maar wat bedoel je met je blog op hyves en dat mensen reageerden van 'dat kun je verwachten'? Dat klinkt alsof mensen bedoelen dat je vader er zelf voor gezorgd heeft dat ie kanker kreeg, door zijn levensstijl ofzo? Nou, dat is behoorlijk troostend zeg. NOT. Ongevoelige idioten...
Sterkte allemaal. Dat vandaag een lichte dag mag zijn!
Groet, Snoek
Onmacht dat is het ja, je kunt niks meer doen. Of je nu boos, verdrietig, hysterisch wordt, mijn lieve broertje is en blijft dood. Al ga ik op mijn kop staan, verf ik mijn haar paars, laat ik me ombouwen tot een jongetje, of dat allemaal tegelijk, het maakt geen bal uit.
Ik noem het wel zelfmoord, omdat ik het zo gewelddadig vind wat ie gedaan heeft. Hij noemde het zelf ook zo. Maar ik vind dat iedereen zijn eigen woord moet kiezen, zoals jij ook doet. De term suïcide vind ik bijvoorbeeld weer te medisch, te veel onderzoekstaal. Verdoezeling van wat het betekent.
Maar wat bedoel je met je blog op hyves en dat mensen reageerden van 'dat kun je verwachten'? Dat klinkt alsof mensen bedoelen dat je vader er zelf voor gezorgd heeft dat ie kanker kreeg, door zijn levensstijl ofzo? Nou, dat is behoorlijk troostend zeg. NOT. Ongevoelige idioten...
Sterkte allemaal. Dat vandaag een lichte dag mag zijn!
Groet, Snoek
maandag 25 augustus 2008 om 16:16
Snoek ik bedoelde meer dat als je aan mensen verteld da tje iemand verloren heb aan kanker dat meestal de volgende vraag is ok hij/zij rookte....... en zodra je Ja zegt dan krijg je het andtwoord OHH zo iet van zie je wel of tja dat kan je verwacht...als of het vanzelf spreekend is of eigenschuld dikke bult.... tja mijn vader rookte hij hield ook van een lekker glasje wiskey.
over 4 dagen komt mijn moeder langs hier ina amerika ik kijk er zo naar uit.....ga me in een avond misselijk eten aan kroketten haahha
over 4 dagen komt mijn moeder langs hier ina amerika ik kijk er zo naar uit.....ga me in een avond misselijk eten aan kroketten haahha
