Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
dinsdag 12 augustus 2008 om 17:53
woensdag 13 augustus 2008 om 15:30
Bobke 
Lapin, ja ik denkd at langs gaan toch iets anders is... dan telefonisch... ik denk dat er eerder een connectie bestaat tussen jou en het medium omdat ze natuurlijk je lichaams taal ook kan lezen.....
Opzich gaat het wel ben vrijdag jarig ik zie er zo tegen op,, het stomme is ik zit iedereen moet in te praten ...en tegenmezelf kan ik het niet....... ik was altijd ziek van heimwee rond mijn verjaardag hij is nooit meer het zelfde geweest sinds ik hier ben,... met uit zondering van 2 jaar terug toen had man lief me 2 main coons gegeven,.... dat was het best kado ooit hahahhaha.....
Er is ook een oudere man overleden en de kinderen zijn nu dus 4 en 5.5 en zijn er dus erg mee bezig en willen veel weten..... wat zeg je tegen een kind als hij vraagt doet dood gaan pijn? ALs ik jullie verhalen hier lees,...ja het doet pijn niemand is hier "vredig" weg gevlogen,.... ik word misselijk bij de gedachte aan de pijn die mijn vader heeft gevoelt de laaste momenten... maar meer de pijn da tje zelf weet dat het over is en dat je geliefde pijn gaat doen met je vertrek.........
Lapin, ja ik denkd at langs gaan toch iets anders is... dan telefonisch... ik denk dat er eerder een connectie bestaat tussen jou en het medium omdat ze natuurlijk je lichaams taal ook kan lezen.....
Opzich gaat het wel ben vrijdag jarig ik zie er zo tegen op,, het stomme is ik zit iedereen moet in te praten ...en tegenmezelf kan ik het niet....... ik was altijd ziek van heimwee rond mijn verjaardag hij is nooit meer het zelfde geweest sinds ik hier ben,... met uit zondering van 2 jaar terug toen had man lief me 2 main coons gegeven,.... dat was het best kado ooit hahahhaha.....
Er is ook een oudere man overleden en de kinderen zijn nu dus 4 en 5.5 en zijn er dus erg mee bezig en willen veel weten..... wat zeg je tegen een kind als hij vraagt doet dood gaan pijn? ALs ik jullie verhalen hier lees,...ja het doet pijn niemand is hier "vredig" weg gevlogen,.... ik word misselijk bij de gedachte aan de pijn die mijn vader heeft gevoelt de laaste momenten... maar meer de pijn da tje zelf weet dat het over is en dat je geliefde pijn gaat doen met je vertrek.........
woensdag 13 augustus 2008 om 16:22
Dutchie, alvast gefeliciteerd 
. Mijn man is vrijdag ook jarig. Mijn schoonmoeder en mijn zwager komen dan hierheen. Het is ook best raar om zijn verjaardag te vieren, een maand geleden is zijn vader overleden.
Ik heb het er gisteravond nog even met hem over gehad. Hij zegt dat hij er vrede mee heeft, omdat het goed is zo. Hij zit ook helemaal niet meer met vragen omtrent de dood van zijn vader. Het is natuurlijk ook heel anders gegaan als met mijn vader, niet zo onverwacht. Het zat er al lange tijd aan te komen. Maar toch, ik begrijp deze manier van verwerken niet zo goed. Ik heb zelf nog steeds heel veel verdriet om mijn vader. Mannen zijn echt anders op dat punt
.
Dutchie, ik denk dat jouw kinderen willen weten of het lichamelijk pijn doet om dood te gaan. Je zou ze kunnen vertellen dat dat niet altijd zo is. Omdat je altijd wat tegen de pijn kan krijgen. Moeilijk hoor, als ze met vragen over dat onderwerp komen.
Nog even over dat medium: ik heb het er gisteravond ook nog even over gehad met mijn man. Ik weet dat hij nogal sceptisch (zwak uitgedrukt, hij gelooft er helemaal niet in) staat tegenover dat soort dingen. Maar hij zei tegen me 'als jij dat wil doen en het zou je kunnen helpen, dan moet je dat gewoon doen'. Nu nog even moed verzamelen dus. Ik laat het je weten.
Probeer er vrijdag toch nog een leuke dag van te maken.
. Mijn man is vrijdag ook jarig. Mijn schoonmoeder en mijn zwager komen dan hierheen. Het is ook best raar om zijn verjaardag te vieren, een maand geleden is zijn vader overleden.Ik heb het er gisteravond nog even met hem over gehad. Hij zegt dat hij er vrede mee heeft, omdat het goed is zo. Hij zit ook helemaal niet meer met vragen omtrent de dood van zijn vader. Het is natuurlijk ook heel anders gegaan als met mijn vader, niet zo onverwacht. Het zat er al lange tijd aan te komen. Maar toch, ik begrijp deze manier van verwerken niet zo goed. Ik heb zelf nog steeds heel veel verdriet om mijn vader. Mannen zijn echt anders op dat punt
.Dutchie, ik denk dat jouw kinderen willen weten of het lichamelijk pijn doet om dood te gaan. Je zou ze kunnen vertellen dat dat niet altijd zo is. Omdat je altijd wat tegen de pijn kan krijgen. Moeilijk hoor, als ze met vragen over dat onderwerp komen.
Nog even over dat medium: ik heb het er gisteravond ook nog even over gehad met mijn man. Ik weet dat hij nogal sceptisch (zwak uitgedrukt, hij gelooft er helemaal niet in) staat tegenover dat soort dingen. Maar hij zei tegen me 'als jij dat wil doen en het zou je kunnen helpen, dan moet je dat gewoon doen'. Nu nog even moed verzamelen dus. Ik laat het je weten.
Probeer er vrijdag toch nog een leuke dag van te maken.
woensdag 13 augustus 2008 om 18:00
Hoi lapin,
Ik ben een paar jaar geleden na het overlijden van mijn vader naar een medium geweest. Ze is amerikaanse en was even in nederland. Ze wist dus helemaal niks over mij, mijn vader en de gevoelens waar ik mee worstelde. Ik praatte niet met haar, ze begon gelijk te vertellen....
Ik kan er nog niet bij wat zij allemaal vertelde, ze wist over zijn ziekte, hoe hij is overleden, over zijn dominante moeder en ze wist me vooral te vertellen dat hij er zo'n spijt van had dat hij niet de vader was die ik zo graag wilde (mijn vader was een jappenkampkind en daardoor kon hij nauwelijks zijn gevoel tonen). Op een gegeven moment had ik echt het gevoel dat ik met hem communiceerde, via haar dan, en niet met hem als vader maar als ziel.
Het heeft mij in ieder geval heel erg geholpen. Natuurlijk heb ik nog steeds momenten van veel verdriet en missen, maar ik heb er wel een soort rust door gekregen en weet dat het goed is.
Nou ja, dit wilde ik even met je delen....
Ik ben een paar jaar geleden na het overlijden van mijn vader naar een medium geweest. Ze is amerikaanse en was even in nederland. Ze wist dus helemaal niks over mij, mijn vader en de gevoelens waar ik mee worstelde. Ik praatte niet met haar, ze begon gelijk te vertellen....
Ik kan er nog niet bij wat zij allemaal vertelde, ze wist over zijn ziekte, hoe hij is overleden, over zijn dominante moeder en ze wist me vooral te vertellen dat hij er zo'n spijt van had dat hij niet de vader was die ik zo graag wilde (mijn vader was een jappenkampkind en daardoor kon hij nauwelijks zijn gevoel tonen). Op een gegeven moment had ik echt het gevoel dat ik met hem communiceerde, via haar dan, en niet met hem als vader maar als ziel.
Het heeft mij in ieder geval heel erg geholpen. Natuurlijk heb ik nog steeds momenten van veel verdriet en missen, maar ik heb er wel een soort rust door gekregen en weet dat het goed is.
Nou ja, dit wilde ik even met je delen....
woensdag 13 augustus 2008 om 18:47
Hoi Gioia, wat een mooie ervaring lijkt me dat. Dus je had echt het idee dat ze contact had met je vader? Ik kan me voorstellen dat dat heel erg veel voor je betekent. En fijn dat je me dit even vertelt.
Ik zit zelf met best wel veel vragen. Ik wil graag weten of mijn vader pijn heeft gehad en wist dat hij dood ging toen hij die hersenbloeding kreeg. En of hij nog geweten heeft dat we allemaal bij hem waren toen hij in coma lag. Ik wil eigenlijk gewoon rust in mijn hoofd. Misschien kan ik het dan meer accepteren.
Ik ga die afspraak maken, ik weet het nu zeker.
Ik zit zelf met best wel veel vragen. Ik wil graag weten of mijn vader pijn heeft gehad en wist dat hij dood ging toen hij die hersenbloeding kreeg. En of hij nog geweten heeft dat we allemaal bij hem waren toen hij in coma lag. Ik wil eigenlijk gewoon rust in mijn hoofd. Misschien kan ik het dan meer accepteren.
Ik ga die afspraak maken, ik weet het nu zeker.
woensdag 13 augustus 2008 om 19:02
Net als jij heb ik geen afscheid van mijn vader kunnen nemen... een paar uur nadat we bij hem weg waren gegaan heeft hij een hartstilstand gekregen... toen ik in het ziekenhuis kwam was hij al weg.
Ik weet nu dat hij daar zelf voor gekozen heeft, met ons om hem heen had hij het leven niet los kunnen laten, hoewel zijn lichaam zo moe en gesloopt was. Ik heb hier zo'n schuldgevoel over gehad, wel over meer dingen, maar door wat ik via haar hoorde gaat het beter.
Maak die afspraak maar, maar zorg wel dat je niks vertelt, alleen dan weet je of het echt is.
Ik weet niet of je moet willen weten of je vader pijn heeft gehad.. stel dat ze zegt dat dit inderdaad zo was... misschien wordt je verdriet en machteloosheid dan alleen maar groter. Laat haar maar vertellen, als het goed is krijg je de informatie om verder te kunnen.
Ik weet nu dat hij daar zelf voor gekozen heeft, met ons om hem heen had hij het leven niet los kunnen laten, hoewel zijn lichaam zo moe en gesloopt was. Ik heb hier zo'n schuldgevoel over gehad, wel over meer dingen, maar door wat ik via haar hoorde gaat het beter.
Maak die afspraak maar, maar zorg wel dat je niks vertelt, alleen dan weet je of het echt is.
Ik weet niet of je moet willen weten of je vader pijn heeft gehad.. stel dat ze zegt dat dit inderdaad zo was... misschien wordt je verdriet en machteloosheid dan alleen maar groter. Laat haar maar vertellen, als het goed is krijg je de informatie om verder te kunnen.
woensdag 13 augustus 2008 om 20:39
Het lijkt mij aan de ene kant best wel eng om naar zo'n medium te gaan... Is het iets waar je in moet geloven? Ik denk als iemand de rust kan vinden dat je het dan echt moet doen.
Maar verwacht je dat zo'n medium de "juiste" antwoorden op jouw vragen heeft?
Ik zou me zelf altijd af blijven vragen of dat het wel waar is wat het medium vertelt. Zien ze dingen vanuit mijn non verbale lichaamshouding?
Kinderen gaan heel anders met de dood om. Ze hebben veel vragen als ze nog heel erg jong zijn. Waarom?
De meiden van mijn vriendin b.v. waren nog maar 1 1/2 en 3 jaar oud. De oudste weet dus dat mijn meisje een klein sterretje geworden is. Een half jaar later moest mijn vriendin aan haar meiden weer uit leggen dat er weer een babytje gestorven was. De oudste zei vorige week nog: Zij is een arme mama hé, want haar baby is dood. Tja, daar zit je dan....
De ene baby is gecremeerd op de dag dat mijn meisje dus 1 jaar geworden zou zijn. Een andere vriendin is met haar jongens naar het grafje geweest met haar jongens. De oudste, 6 jaar zei toen: Mama, nu zijn Noa* en J... * samen aan het spelen...
De jongens van mijn ex hebben samen met hun moeder een mooie collega gemaakt van hun zusje. De oudste was al een echte puber... Tja, en pubers praten niet zo makkelijk.
Maar op hun manier zijn er toch wel mee bezig. Het was wel raar toen dat ik op hun hyves keek en zag dat hun profielfoto veranderd was. Allebei een eigen foto waar ze samen met hun zusje opstaan. Ik was super trots dat wel.... Ze hebben haar maar 1 keer gezien helaas.
Kinderen hebben altijd vragen over de dood. Het is voor ons als volwassenen al moeilijk, laat staan voor hun...
Zolang ze maar weten dat de ander rust heeft gevonden en nu naar een veilig plekje gaat waarin hij/zij nooit géén pijn meer zal hebben. Het is mooi om ze op hun manier het een plekje te laten geven. Een mooie collage maken, of een mooie plant in de tuin zetten speciaal voor die dierbare of een mooie tekening of iets anders....
Een hele fijne verjaardag vrijdag, dutchie maar ook jij Lapin alvast gefeliciteerd met je man. Hoe moeilijk het ook zal zijn vrijdag, je vader is in je hart bij je....... Sterkte meiden...
Maar verwacht je dat zo'n medium de "juiste" antwoorden op jouw vragen heeft?
Ik zou me zelf altijd af blijven vragen of dat het wel waar is wat het medium vertelt. Zien ze dingen vanuit mijn non verbale lichaamshouding?
Kinderen gaan heel anders met de dood om. Ze hebben veel vragen als ze nog heel erg jong zijn. Waarom?
De meiden van mijn vriendin b.v. waren nog maar 1 1/2 en 3 jaar oud. De oudste weet dus dat mijn meisje een klein sterretje geworden is. Een half jaar later moest mijn vriendin aan haar meiden weer uit leggen dat er weer een babytje gestorven was. De oudste zei vorige week nog: Zij is een arme mama hé, want haar baby is dood. Tja, daar zit je dan....
De ene baby is gecremeerd op de dag dat mijn meisje dus 1 jaar geworden zou zijn. Een andere vriendin is met haar jongens naar het grafje geweest met haar jongens. De oudste, 6 jaar zei toen: Mama, nu zijn Noa* en J... * samen aan het spelen...
De jongens van mijn ex hebben samen met hun moeder een mooie collega gemaakt van hun zusje. De oudste was al een echte puber... Tja, en pubers praten niet zo makkelijk.
Maar op hun manier zijn er toch wel mee bezig. Het was wel raar toen dat ik op hun hyves keek en zag dat hun profielfoto veranderd was. Allebei een eigen foto waar ze samen met hun zusje opstaan. Ik was super trots dat wel.... Ze hebben haar maar 1 keer gezien helaas.
Kinderen hebben altijd vragen over de dood. Het is voor ons als volwassenen al moeilijk, laat staan voor hun...
Zolang ze maar weten dat de ander rust heeft gevonden en nu naar een veilig plekje gaat waarin hij/zij nooit géén pijn meer zal hebben. Het is mooi om ze op hun manier het een plekje te laten geven. Een mooie collage maken, of een mooie plant in de tuin zetten speciaal voor die dierbare of een mooie tekening of iets anders....
Een hele fijne verjaardag vrijdag, dutchie maar ook jij Lapin alvast gefeliciteerd met je man. Hoe moeilijk het ook zal zijn vrijdag, je vader is in je hart bij je....... Sterkte meiden...
woensdag 13 augustus 2008 om 23:10
Lapin, in de 'vriendin' van deze week staat een heel stuk over het medium waar jij het van de week over had. Toeval bestaat niet? 
Ik kan het evt wel even voor je scannen. Het is niet het meest bijzondere artikel hoor, maar voor jou misschien wel interessant nu!
Ga nu slapen, het is laat en ik ben en aan het lijnen en aan het hardlopen geslagen. Voel me er prima bij, maar ben nu wel moe!
voor iedereen!
Ik kan het evt wel even voor je scannen. Het is niet het meest bijzondere artikel hoor, maar voor jou misschien wel interessant nu!
Ga nu slapen, het is laat en ik ben en aan het lijnen en aan het hardlopen geslagen. Voel me er prima bij, maar ben nu wel moe!
voor iedereen!
donderdag 14 augustus 2008 om 00:12
Zo, ik heb de computer weer tot mijn beschikking. Mijn man is oude foto's aan het scannen, een stuk of 1.000 denk ik .
Flowerly, ik weet ook niet precies wat ik er van kan verwachten. Ze kan niets zien aan mijn lichaamshouding, want ik doe het telefonisch. Ach, ik weet het ook niet precies, het is maar 35 euro, dus het maakt niets uit.
Fussie, goed dat je aan het sporten bent.
Wil je dat doen, dat stuk voor me scannen? Graag.
Gioia, dat van dat schuldgevoel herken ik ook wel. Je denkt altijd dat je meer had kunnen doen, langer had kunnen blijven, vaker had moeten gaan.
Ik ga nu ook naar bed.
Slaap lekker allemaal.
.Flowerly, ik weet ook niet precies wat ik er van kan verwachten. Ze kan niets zien aan mijn lichaamshouding, want ik doe het telefonisch. Ach, ik weet het ook niet precies, het is maar 35 euro, dus het maakt niets uit.
Fussie, goed dat je aan het sporten bent.
Wil je dat doen, dat stuk voor me scannen? Graag.
Gioia, dat van dat schuldgevoel herken ik ook wel. Je denkt altijd dat je meer had kunnen doen, langer had kunnen blijven, vaker had moeten gaan.
Ik ga nu ook naar bed.
Slaap lekker allemaal.
donderdag 14 augustus 2008 om 14:55
lapin ik wacht jou evaring af....... niet vertellen dat we op het viva forum schrijven ...kan ze alle details achter halen hahahaah
Gisteren zat ik tussen oude foto's te kijken in een schoenen doos,...vind ik een brief van de vriendin van mijn vader...die schreef altijf mijn vader zetten zijn naam er altijd onder..... zat er nog een a-4tje achter met een brief van mijn vader erbij.... Hij had een echt prachtig dokters handschift..mooie krullen...maar zo onleesbaar...... terwijl mijn ogen over zijn woorden glijden en het krul schift probeert te oncijferen, voelt mijn vader voor heel even dicht bij....
Gisteren zat ik tussen oude foto's te kijken in een schoenen doos,...vind ik een brief van de vriendin van mijn vader...die schreef altijf mijn vader zetten zijn naam er altijd onder..... zat er nog een a-4tje achter met een brief van mijn vader erbij.... Hij had een echt prachtig dokters handschift..mooie krullen...maar zo onleesbaar...... terwijl mijn ogen over zijn woorden glijden en het krul schift probeert te oncijferen, voelt mijn vader voor heel even dicht bij....
donderdag 14 augustus 2008 om 23:16
Fijn dat je vader dan nog even zo dichtbij voelt Dutchie!
Lapin, ik doe het zsm voor je, maar herinner me even als het uitblijft oke?
Ik ben vandaag naar papa geweest. Voor het eerst zonder mijn Lief daar naartoe is toch weer heel anders. Het dringt veel meer door, het huis is zo leeg. Stiekem loop ik dan toch een heel rondje, kijken of ze echt weg is. Terwijl ik heus wel weet dat het zo is doe ik het toch.
Papa is ook een stuk verdrietiger dan eerst (of laat het meer merken) en dat is wel heel moeilijk hoor. Het is zo stil in zijn huis. En dat is natuurlijk ook zo.
Ik kwam iemand tegen uit ons dorp en zij vroeg hoe het nu gaat. Dat deed zo goed, dat er toch - eindelijk - iemand eens vraagt wat er gebeurd is en hoe het voelt. Er zijn maar weinig mensen die dat doen
Verder ook nog even een bloemetje bij mama's graf gezet. Toch zegt me dat helemaal niets, dat graf. Dat had ik nooit verwacht, maar daar is voor mijn gevoel helemaal niets, behalve het lichamelijke deel van mama.
Maar waar mama dan wel is?
Herkent iemand dat van het niets hebben met een graf?
Lapin, ik doe het zsm voor je, maar herinner me even als het uitblijft oke?
Ik ben vandaag naar papa geweest. Voor het eerst zonder mijn Lief daar naartoe is toch weer heel anders. Het dringt veel meer door, het huis is zo leeg. Stiekem loop ik dan toch een heel rondje, kijken of ze echt weg is. Terwijl ik heus wel weet dat het zo is doe ik het toch.
Papa is ook een stuk verdrietiger dan eerst (of laat het meer merken) en dat is wel heel moeilijk hoor. Het is zo stil in zijn huis. En dat is natuurlijk ook zo.
Ik kwam iemand tegen uit ons dorp en zij vroeg hoe het nu gaat. Dat deed zo goed, dat er toch - eindelijk - iemand eens vraagt wat er gebeurd is en hoe het voelt. Er zijn maar weinig mensen die dat doen
Verder ook nog even een bloemetje bij mama's graf gezet. Toch zegt me dat helemaal niets, dat graf. Dat had ik nooit verwacht, maar daar is voor mijn gevoel helemaal niets, behalve het lichamelijke deel van mama.
Maar waar mama dan wel is?
Herkent iemand dat van het niets hebben met een graf?
donderdag 14 augustus 2008 om 23:33
Hoi fussie,
dat herken ik helemaal, niks hebben bij het graf. Ik zie mijn vaders naam erop maar dat is zo onwerkelijk, ook al is het al 3 jaar geleden. Ik ga er nog wel heen op speciale dagen, maar meer omdat ik het gevoel heb dat het dan "moet".
Voor mij liggen er in dat graf echt alleen de fysieke resten.. mijn vader draag ik bij me in mijn hart.. ik voel hem dichterbij wanneer ik een mooie vlinder zie die om me heen blijft fladderen, wanneer de lampen weer eens flikkeren of wanneer ik, op bijzondere momenten, een koude luchtstroom langs mijn wang voel strijken, als de ramen dicht zijn.
oh, ben geen zweverige muts ofzo hoor.. maar ik geloof dat je seintjes kunt krijgen als je ze maar wilt zien
dat herken ik helemaal, niks hebben bij het graf. Ik zie mijn vaders naam erop maar dat is zo onwerkelijk, ook al is het al 3 jaar geleden. Ik ga er nog wel heen op speciale dagen, maar meer omdat ik het gevoel heb dat het dan "moet".
Voor mij liggen er in dat graf echt alleen de fysieke resten.. mijn vader draag ik bij me in mijn hart.. ik voel hem dichterbij wanneer ik een mooie vlinder zie die om me heen blijft fladderen, wanneer de lampen weer eens flikkeren of wanneer ik, op bijzondere momenten, een koude luchtstroom langs mijn wang voel strijken, als de ramen dicht zijn.
oh, ben geen zweverige muts ofzo hoor.. maar ik geloof dat je seintjes kunt krijgen als je ze maar wilt zien
vrijdag 15 augustus 2008 om 09:15
Hoi Lapin, ik ben zelf wel naar een medium geweest na het plotseling overlijden van een vriend en na het plotseling overlijden van mijn vader.
Ook ben ik met mijn vriendin meegeweest na het overlijden van haar moeder, omdat zij niet alleen durfde.
Ik denk dat als je het graag wilt, je het gewoon moet doen.
Een andere vriendin van mij wil ook graag, maar durft ook nog niet. Maar het initiatief moet echt uit jezelf komen, dat is wel belangrijk.
Ik kan er nu veel beter mee omgaan en mijn vriendin heeft dat ook. Het lijkt heel eng, maar dat valt best mee.
groetjes Sunny
vrijdag 15 augustus 2008 om 09:29
He Sunny, bedankt.
Ik denk inderdaad ook dat je het alleen moet doen als je het echt wilt. Ik wacht het juiste moment even af. En dan laat ik het gewoon over me heen komen.
Dutchie, dat bedacht ik me gisteren ook. Als ze even op het Vivaforum kijkt kan ze ale benodigde informatie er vandaan halen . Maar dat zou wel heel toevallig zijn. Als ik nu maar niet per ongeluk mijn nick geef.
Mijn man is nu zijn moeder en zijn broer ophalen van het vliegveld. Ik ga haar dit weekend lekker verwennen. Het is nog maar net een maand geleden dat haar man is overleden.
Ik denk inderdaad ook dat je het alleen moet doen als je het echt wilt. Ik wacht het juiste moment even af. En dan laat ik het gewoon over me heen komen.
Dutchie, dat bedacht ik me gisteren ook. Als ze even op het Vivaforum kijkt kan ze ale benodigde informatie er vandaan halen . Maar dat zou wel heel toevallig zijn. Als ik nu maar niet per ongeluk mijn nick geef.
Mijn man is nu zijn moeder en zijn broer ophalen van het vliegveld. Ik ga haar dit weekend lekker verwennen. Het is nog maar net een maand geleden dat haar man is overleden.
vrijdag 15 augustus 2008 om 15:18
Lapin thanx!!!!
Wij hebben mijn vaders as uit gestrooit in het koningen whilemina bos bij het boompje wat we geplant hebben, zelf heb ik wat as in een knuffel keitje bij mijn bed staan... soms "neem" ik mijn vader mee,..zo als 2 jaar terug naar het blueman concert...zat ie in mijn tasje......
Ik vind het wilemina bos heel mooi en indruk wekkend als je al die namen op de glasen plaat ziet staan zo veel mensen jaarlijks verloren aan kanker en dan zijn dit de mensen die een boompje laten plaatsen...niet eens alle mensen dus..... zelf heb ik niet met dat het as van mijn vader dat daar ligt...... toen ik hem zag toen hij opgebaart lag had ik er al niets mee,.... het was echt een huls wat er lag,..het genen wat mijn vader mijn vader maakte was er niet meer...... sinds dien heb ik dus ook iets van "er is meer"....
Wij hadden een gesloten kist maar hij lag op gebaart alleen voor mij omdat ik hem nog wilde zien, broertje zei da tik da tniet moest doen en een goezonde papa in gedachte houden..... maar ik "moest" zien dat ie ziek was 4 maanden terug zat ie nog "gezond" bij me op de bank....... en nu springt het liedje yesterdya van de beatles aan op mijn itunes.....
Wij hebben mijn vaders as uit gestrooit in het koningen whilemina bos bij het boompje wat we geplant hebben, zelf heb ik wat as in een knuffel keitje bij mijn bed staan... soms "neem" ik mijn vader mee,..zo als 2 jaar terug naar het blueman concert...zat ie in mijn tasje......
Ik vind het wilemina bos heel mooi en indruk wekkend als je al die namen op de glasen plaat ziet staan zo veel mensen jaarlijks verloren aan kanker en dan zijn dit de mensen die een boompje laten plaatsen...niet eens alle mensen dus..... zelf heb ik niet met dat het as van mijn vader dat daar ligt...... toen ik hem zag toen hij opgebaart lag had ik er al niets mee,.... het was echt een huls wat er lag,..het genen wat mijn vader mijn vader maakte was er niet meer...... sinds dien heb ik dus ook iets van "er is meer"....
Wij hadden een gesloten kist maar hij lag op gebaart alleen voor mij omdat ik hem nog wilde zien, broertje zei da tik da tniet moest doen en een goezonde papa in gedachte houden..... maar ik "moest" zien dat ie ziek was 4 maanden terug zat ie nog "gezond" bij me op de bank....... en nu springt het liedje yesterdya van de beatles aan op mijn itunes.....
vrijdag 15 augustus 2008 om 17:45
Tussendoor komen mag altijd hoor Fleurtje Wat zal het raar voelen dan vandaag. Gaat alles wel goed met je zwangerschap?
Gefeliciteerd Dutchie! Voel je je ondanks alles toch een beetje jarig?
Ik heb helemaal niets met cremeren, maar sinds mama ook niets meer met begraven. Het wordt dus tijd voor andere oplossingen
Nee, da's een geintje hoor. Ik had vroeger altijd dat een graf troost zou kunnen bieden, een plek waar iemand nog een beetje was. Maar niets van dat alles, op het moment dat mama stierf ging ze weg en is haar lichaam leeg. Iemand die weet waar ze wel is?
Het wil vandaag niet. Loop de hele dag al te hangen en overal tegenop te kijken. Ga zo maar e ven hardlopen, misschien verzet het de zinnen een beetje....
Wat zal het raar voelen dan vandaag. Gaat alles wel goed met je zwangerschap?Gefeliciteerd Dutchie! Voel je je ondanks alles toch een beetje jarig?
Ik heb helemaal niets met cremeren, maar sinds mama ook niets meer met begraven. Het wordt dus tijd voor andere oplossingen
Nee, da's een geintje hoor. Ik had vroeger altijd dat een graf troost zou kunnen bieden, een plek waar iemand nog een beetje was. Maar niets van dat alles, op het moment dat mama stierf ging ze weg en is haar lichaam leeg. Iemand die weet waar ze wel is?
Het wil vandaag niet. Loop de hele dag al te hangen en overal tegenop te kijken. Ga zo maar e ven hardlopen, misschien verzet het de zinnen een beetje....
vrijdag 15 augustus 2008 om 18:04
fussie eskimo's zetten je op een blok ijs voordat je dood gaat...misschien een idee..... ik ga ook even steun zoek bij evy (start to run)
fleurtje je bent hier altijd welkom hoor! zeker als je zwanger bent dan doet je gemis 2x zo veel zeer....
sinds ik in amerika heb ik nooit meer het "hoera ik ben jarige" gevoel gehad,....lk mis mijn famillie en vrienden dan vrezelijk..... ik wacht lettelijk totdat de telefoon over gaat..... wetende dat dat ene telefoontje nooit meer zou komen
fleurtje je bent hier altijd welkom hoor! zeker als je zwanger bent dan doet je gemis 2x zo veel zeer....
sinds ik in amerika heb ik nooit meer het "hoera ik ben jarige" gevoel gehad,....lk mis mijn famillie en vrienden dan vrezelijk..... ik wacht lettelijk totdat de telefoon over gaat..... wetende dat dat ene telefoontje nooit meer zou komen
vrijdag 15 augustus 2008 om 21:05
Dat vind ik misschien nog wel het naarst, het telefoontje dat nooit meer komt. Paps belde altijd Jan en alleman als hij in de auto zat terug naar huis, en soms was ik dan ook de gelukkige. Gewoon even ouwhoeren.
Ik weet dat hij vaak mijn oma, zijn moeder, ook uit de auto belde. En ze heeft wel eens verteld dat ook zij dat het meeste mist. Nu probeer ik eens tot twee keer per maand die taak waar te nemen en even te kletsen vanuit de auto met oma.
Raar, ik heb zijn nummer nog niet uit mijn telefoon gehaald en het nummer van mijn ouders heet ook nog steeds pap & mam. Zal altijd wel zo blijven denk ik.
Dutchie, speciaal voor jou nog een
J.
Ik weet dat hij vaak mijn oma, zijn moeder, ook uit de auto belde. En ze heeft wel eens verteld dat ook zij dat het meeste mist. Nu probeer ik eens tot twee keer per maand die taak waar te nemen en even te kletsen vanuit de auto met oma.
Raar, ik heb zijn nummer nog niet uit mijn telefoon gehaald en het nummer van mijn ouders heet ook nog steeds pap & mam. Zal altijd wel zo blijven denk ik.
Dutchie, speciaal voor jou nog een
J.
vrijdag 15 augustus 2008 om 23:29
Hoi Dutchie, gefeliciteerd met je verjaardag! Hier ben je nog drie kwartier jarig dus ik ben nog op tijd.
Over of je iets hebt met een graf: Ik was altijd tegen cremeren. Mijn opa is gecremeerd en uitgestrooid in een bos waar niemand wat mee had en ik heb er altijd moeite mee gehad dat er geen plekje was waar ik voor mijn gevoel mijn opa kon vinden. Ik was er dus van overtuigd dat begraven veel 'fijner' was. Totdat mijn vader overleed. Het maakte mijn vader niet uit en mijn moeder ook niet. En daar zaten mijn broer en ik samen verbaasd aan tafel omdat we onszelf hoorden zeggen dat we wilden dat mijn vader gecremeerd zou worden. Ook mijn broer was altijd voor begraven. Maar weet je, voor mijn gevoel liet ik mijn vader dan ergens achter. Alleen...
De as van mijn vader is nu nog bij het crematorium maar we moeten wel bedenken wat we er mee willen doen. Het allerliefste zou ik het daar laten. Maar dan gewoon waar het nu is (al weet ik niet waar ze de as bewaren) en niet in een urnenmuur of ergens uitgestrooid ofzo... Want nu heeft mijn vader nog geen eigen plekje en kan ik nog doen of mijn vader overal en nergens is. En als hij overal en nergens is kan ik hem ook niet alleen laten.
Toen we net gehoord hadden dat mijn vader ziek was heb ik een soort 'poppetje' (geen gelukspoppetje maar iets anders) voor hem gekocht en dat heeft hij altijd aan een kettinkje om zijn nek gedragen. Toen ik een keer niet mee kon naar een chemo en ik dat heel erg vond zei hij dat het niet erg was omdat ik altijd bij hem was en hij wees naar het poppetje aan zijn ketting. Dat poppetje ligt nu bij mij in huis. Ik kijk er geeneens elke dag naar maar het feit dat het hier is geeft me zoveel rust. Op mijn trouwdag zat het in mijn tasje, misschien net zoals Dutchie haar knuffelsteen soms met zich mee draagt.
Morgen heb ik weer een crematie. De oma van mijn man is overleden. Voor mijn gevoel ben ik weer helemaal in de stroom van 'geleefd worden' geduwd. En ik wil niet alles op mezelf betrekken want ik bedoel helemaal niet dat de dood van mijn vader erger is dan die van oma. Maar het is van mijn vader (ruim twee maanden geleden) nog allemaal erg vers en ik wel op tegen de dienst van morgen. Het lijkt wel of ik niks voel en ik alles rond het overlijden van oma niet bewust meemaak. Aan een kant vind ik dat erg want ook al was er voor oma niet veel vooruitzicht meer in dit leven, oma was leuk en het is heel jammer dat ze dood is. Aan de andere kant voel ik me ook niet heel schuldig omdat ik weet dat als ik het me wel allemaal zo aan zou trekken hoe ik het normaal gesproken zou doen, ik het niet 'overleef'. Maar je hebt toch ergens het gevoel dat je oma tekort doet...
Voor iedereen een
Over of je iets hebt met een graf: Ik was altijd tegen cremeren. Mijn opa is gecremeerd en uitgestrooid in een bos waar niemand wat mee had en ik heb er altijd moeite mee gehad dat er geen plekje was waar ik voor mijn gevoel mijn opa kon vinden. Ik was er dus van overtuigd dat begraven veel 'fijner' was. Totdat mijn vader overleed. Het maakte mijn vader niet uit en mijn moeder ook niet. En daar zaten mijn broer en ik samen verbaasd aan tafel omdat we onszelf hoorden zeggen dat we wilden dat mijn vader gecremeerd zou worden. Ook mijn broer was altijd voor begraven. Maar weet je, voor mijn gevoel liet ik mijn vader dan ergens achter. Alleen...
De as van mijn vader is nu nog bij het crematorium maar we moeten wel bedenken wat we er mee willen doen. Het allerliefste zou ik het daar laten. Maar dan gewoon waar het nu is (al weet ik niet waar ze de as bewaren) en niet in een urnenmuur of ergens uitgestrooid ofzo... Want nu heeft mijn vader nog geen eigen plekje en kan ik nog doen of mijn vader overal en nergens is. En als hij overal en nergens is kan ik hem ook niet alleen laten.
Toen we net gehoord hadden dat mijn vader ziek was heb ik een soort 'poppetje' (geen gelukspoppetje maar iets anders) voor hem gekocht en dat heeft hij altijd aan een kettinkje om zijn nek gedragen. Toen ik een keer niet mee kon naar een chemo en ik dat heel erg vond zei hij dat het niet erg was omdat ik altijd bij hem was en hij wees naar het poppetje aan zijn ketting. Dat poppetje ligt nu bij mij in huis. Ik kijk er geeneens elke dag naar maar het feit dat het hier is geeft me zoveel rust. Op mijn trouwdag zat het in mijn tasje, misschien net zoals Dutchie haar knuffelsteen soms met zich mee draagt.
Morgen heb ik weer een crematie. De oma van mijn man is overleden. Voor mijn gevoel ben ik weer helemaal in de stroom van 'geleefd worden' geduwd. En ik wil niet alles op mezelf betrekken want ik bedoel helemaal niet dat de dood van mijn vader erger is dan die van oma. Maar het is van mijn vader (ruim twee maanden geleden) nog allemaal erg vers en ik wel op tegen de dienst van morgen. Het lijkt wel of ik niks voel en ik alles rond het overlijden van oma niet bewust meemaak. Aan een kant vind ik dat erg want ook al was er voor oma niet veel vooruitzicht meer in dit leven, oma was leuk en het is heel jammer dat ze dood is. Aan de andere kant voel ik me ook niet heel schuldig omdat ik weet dat als ik het me wel allemaal zo aan zou trekken hoe ik het normaal gesproken zou doen, ik het niet 'overleef'. Maar je hebt toch ergens het gevoel dat je oma tekort doet...
Voor iedereen een
maandag 18 augustus 2008 om 10:32
Dutchie, ik ben hartstikke te laat voor je verjaardag, maar ik hoop dat je een leuke dag hebt gehad.
Lapin, heb je al gebeld? Ben heel benieuwd.
Ik heb vandaag een offday. Vriend is in het buitenland en ik ben vandaag vrij. Normaal heb ik veel afleiding en doe ik mijn best niet teveel aan mn moeder te denken, maar nu dus niet. Loop dus al even te snotteren.
Lapin, heb je al gebeld? Ben heel benieuwd.
Ik heb vandaag een offday. Vriend is in het buitenland en ik ben vandaag vrij. Normaal heb ik veel afleiding en doe ik mijn best niet teveel aan mn moeder te denken, maar nu dus niet. Loop dus al even te snotteren.
Cum non tum age
