Rouwverwerking

Jezus Dutchie, reageren mensen echt zo suf?? Suf is nog een understatement. Ik heb al wel gehad dat iemand vroeg of ik veel contact had met mijn broertje. Alsof hij afhankelijk van mijn antwoord wel even zou peilen hoe erg het dan is. Was vast niet zo bedoeld maar ik vond het een irrelevante vraag. Zo.

Ja vertel eens, hoe doet je ma dat met die kroketten? Heel erg invriezen van tevoren??



Hee Lapin, hoe is het dan? Al een beetje opgedroogd of stroomt het nog door? Die machteloosheid... pff... herkenbaar hoor.. Volgens mij is het (hoe klote ook) heel 'normaal' dat je na anderhalf jaar nog steeds heftige emoties voelt. Ik lees af en toe wat over rouw en de boeken zeggen dat de goede periodes langer worden maar dat de emoties nog lang op kunnen spelen. Ze duren telkens korter, je herstelt sneller, dat wel. Zeggen ze... Maar het blijft onvoorspelbaar en per persoon verschillend. Laat maar komen, wat er is dat is er.



Muziek komt ook zo rechtstreeks binnen (bij mij wel), zeker als het ook nog eens de muziek is die op de crematie van je vader werd gedraaid! Als ik de muziek van de crematie van mijn broertje draai... nou, dan kun je me per direct opvegen.



Vandaag ging ie beter, dank je. Donderdag en vrijdag was compleet k.. Zaterdag en zondag ben ik opgekrabbeld (zaterdag compleet los gegaan op bier met twee vriendinnen... maar dat was wel weer eens lekker). En vandaag heb ik weer gewerkt. Zowaar. Komende vrijdag ga ik voor het eerst naar de haptonoom. Een collega waarschuwde dat er dan juist in eerste instantie ook nog een hoop los kan komen... Hopelijk heb ik bij haar niet zo'n woedeuitbarsting. Ze zou de politie bellen.



Dikke knuffels en digitale zakdoekjes met balsam Lapin!



Groeten van Snoek

ik heb een dvd liggen met de crematie van mjin vader er op voor namelijk gedaan voor mijn kids zodat ze later kunnen zie als ze dat willen.... ik heb hem nog steeds niet bekeken dat kan ik niet kan je me gelijk weg brengen....



mams vriest de kroketten in en dan met een koel element in pakken in een krant..... en danhopen dat ie er niet tussen uit gevist word door de douane! haahhahaah

Snoek, ik vind zelfmoord niet gewelddadig, ik zie het als een laatste uitweg voor iemand. Er is heel wat aan vooraf gegaan om daartoe te komen. Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik dat schrijf, het is gewoon mijn mening.

Die woedeuitbarstingen zijn normaal hoor, het moet er toch uit zeg maar. En ik denk ook dat die haptonoom ook niet direct werkt, dat zal toch ook even duren.



Lapin, gadsie dat je je zo voelt. 1,5 Jaar geleden is helemaal niet lang, dus het is puur nog verwerking van je verdriet. En weet je, je zult altijd van die huilbuien houden, niet continu natuurlijk, maar af en toe blijf je het er toch moeilijk mee houden, dat geldt voor iedereen. Je hebt toch iemand van wie je heel veel houdt verloren.



Dutchie, die koelelementen mogen toch niet, dat is ook vloeistof, wel bevroren, maar toch.

Anyway, ik hoop dat je moeder de kroketten meekrijgt en dat je lekker kunt smikkelen.

Veel plezier alvast.

Hee Noa, nee hoor niet erg dat je dat zegt. Voor mijn broertje was het blijkbaar zijn laatste redmiddel. Dat is een feit. Maar ik heb mijn broertje gezien en de wond die hij had... Toen heb ik hardop meerdere malen gevraagd 'jeetje wat heb je jezelf aangedaan...' Vandaar het gewelddadige gevoel dat ik erbij heb. Daarmee veroordeel ik hem overigens niet. Of ik het kan accepteren is weer wat anders. Mmm.. ik merk dat ik het beter hierbij kan laten want het is al wat later op de avond en dan ga ik kats van de rel mijn bedje in. Ik mis hem zo.



Lieve meiden, welterusten allemaal en Dutchie: denk wel dat je ma de koelelementen in haar grote koffer moet stoppen en niet in de handbagage want anders gaat het personeel van Schiphol ermee aan de haal! Truste.



Snoek

Lapin



verder ff niets, het is al laat, moet echt mijn bedje in! (hoort bij mijn 'gezond blijven bij een groot verdriet" door op tijd mijn rust te nemen... )

Hoi,



Lees net in jullie posts wat over de muziek... Ik luister vaak juist wel naar de nummers die op de crematie van mijn vader gedraaid zijn... Soort van, dan is hij een beetje bij me, ofzo... Of ben ik nou heel raar? Weet natuurlijk niet hoe het is als een van de nummers zomaar op de radio voorbij komt trouwens... Omdat ik er dan niet bewust voor kies, zeg maar.



Vind het moeilijk te bevatten allemaal nog steeds, maar soms lijkt het ineens zo heftig binnen te komen, dan bedenk ik me ineens, mijn vader is dood.... Dat is dan ineens zo'n keiharde klap. Heb er vandaag nogal last van...



Groetjes, Mayan

Heb al een tijdje niet gereageerd maar dacht dat het vandaag wel goed ging. Maar nu zit ik huilend en boos en vol onmacht achter de computer.



Mayan, jouw verdriet en onmacht is zo herkenbaar. Het maakt me boos en verdrietig. Omdat het mijn eigen verdriet weer zo duidelijk laat voelen maar ook omdat ik boos word dat er nog meer mensen zijn die deze ellende mee moeten maken.



Snoek, het 'grappige' van jouw berichtje over boosheid en dingen stuk willen maken is dat ik dat las een paar uur nadat ik een emmer had stuk gegooid. De aanleiding was dat manlief (die z'n benen uit zijn lijf holt en verschrikkelijk zijn best doet) een huishoudelijk klusje net niet helemaal naar mijn tevredenheid deed. (Echt waar, hoe dúrf ik, hij doet zo zijn best) Toen ik later een (lege) emmer op het aanrecht wilde zetten en deze tot twee keer toe omviel heb ik 'm op de grond gesmeten en was 'ie stuk. Het is al een paar dagen geleden maar ik heb er zo'n spijt van...



Ik heb ook een soort verlatingsangst. Ik bedoel, mijn vader was er ALTIJD. Dat was een van mijn zekerheden. En als mijn vader er nou zomaar niet meer is, wie kan er dan nog meer zomaar verdwijnen. Ik heb afscheid kunnen nemen van mijn vader en het was zo mooi. Er hoefde niks meer gezegd te worden. En ik ben zo bang dat dat bij iemand anders niet nog een keer kan bestaan. Dat ik mijn rare gedrag (met emmers gooien) noooooooit meer goed kan maken met mijn man, dat ik die keer dat ik kortaf was tegen mijn moeder nooooit meer goed kan maken en dat ik mijn broer te weinig zie.



Dutchie, wat fijn dat je moeder komt. Morgen al! Blijft ze lang?? Geniet van die kroketten hoor!

Wat jij zegt over dat mensen vragen of hij rookte... Ja mijn vader rookte ook en hij is overleden aan longkanker. Maar is het minder erg als een roker kanker krijgt? Ik vind namelijk dat mijn vader het helemaal niet verdiende. En ik verdien het toch ook niet dat mijn vader er niet meer is?



Mayan, als jij raar bent ben ik dat ook! Ik luister ook vaak naar de muziek van de plechtigheid van mijn vader. Het geeft me rust. Het is op dat moment iets tussen hem en mij. En het maakt me duidelijk waarom hij er niet meer is. Hij heeft rust en dat heeft hij zo verdiend. En het lied van Stef Bos dat gespeeld is op de crematie maakt dat zo mooi duidelijk:



Jaag de schaduw van de muren

Jaag de spoken uit mijn hoofd

En laat alles eeuwig duren

Wie ons lief heeft gaat niet dood



Hou de wolven op een afstand

Hou het vuur aan in de nacht

Maak van al mijn woorden stilte

Jaag de onrust uit mijn hart



En de storm die om het huis huilt

Zeg haar dat ik slapen wil

Maak een hemel vol met sterren

Maak de hele wereld stil

En sluit mijn ogen toe

Maak de oorlog blind

En laat mij slapen

Laat mij slapen

Laat mij slapen als een kind



Maak vergeten van het weten

Laat de deur staan op een kier

En laat alle sterren vallen

Voor iemand ver van hier



Laat mij rusten tot de morgen

Tot de nieuwe dag begint

Draag mijn lasten en mijn zorgen

Laat mij licht zijn als de wind



En de storm die om het huis huilt

Zeg haar dat ik slapen wil

Maak een hemel vol met sterren

Maak de hele wereld stil

En sluit mijn ogen toe

Maak de oorlog blind

En laat mij slapen

Laat mij slapen

Laat mij slapen als een kind



Hoe kan ik dan nog boos zijn? Dan kan ik toch alleen nog maar dankbaar zijn... Maar tegelijkertijd mis ik hem zo dat het letterlijk pijn doet. Dat ik letterlijk mijn kiezen op elkaar moet houden en dat ik het gevoel heb dat ik mezelf kwijt ben. Want weet je, mijn basis, mijn thuis als in de zin waar ik opgegroeid ben bestond uit 4. Mijn vader, mijn moeder, mijn broer en ik: 4. En bestaat die basis nog maar uit 3. 3 en niet 4 en dat voelt zo wankel. Hoe kan ik nu wennen aan het getal 3 als het gaat om het gezin waar ik ben opgegroeid. En dan bedoel ik het letterlijk en in de praktijk. Bijvoorbeeld, de foto die is genomen op het feest bij mijn huwelijk. Daar staan alleen mijn moeder, mijn broer en ik op. Dat zijn er maar 3. En als we eerder met elkaar aten en ik de tafel ging dekken dan telde ik voor het aantal borden altijd: 4 + 1 (mijn man) + 1 (mijn schoonzus) = 6. En nou begint het tellen met 3... Mijn moeder zei dat ze het gevoel had dat ze een deel van haar zelf verloren had en dat leek me zo logisch want mijn vader was haar man. Maar laatst tijdens een gesprek met een collega vertelde zij dat sinds haar vader overleden is, zij ook het gevoel heeft dat ze een deel van zichzelf verloren had. En toen realiseerde ik me dat dat bij mij ook zo is. 4 is nu 3.



Nou, het is wel een heel lang bericht geworden. Dat komt omdat ik de afgelopen dagen wel steeds heb mee gelezen maar er niet aan toe was om wat op te schrijven zeg maar. Zit nu met mijn kiezen op elkaar nijdig te zijn. Eigenlijk zou ik buiten een rondje moeten gaan lopen maar bij dat idee word ik ook weer boos: Wat nou een rondje lopen, daar komt mijn vader heus niet mee terug hoor! Het wekt valse hoop: alsof ik ergens heen kan lopen waar mijn vader is. Mmm, weet je wat ik ga doen. Ik pak mijn boek en ga naar het punt in mijn woonomgeving dat mijn vader zo mooi vond en dan ik daar even lekker lezen.

Het fijne van dit forum is dat je je gedachten op kan schrijven en als je wilt schrijven ben je verplicht hele zinnen te maken waardoor je gedachten wat geordend worden. Ik ga naar buiten!

Zo'n lang bericht en dan vergeet ik nog een voor Lapin

Voor mij is het al weer eventjes geleden dat ik hier geschreven heb. Soms lees ik wel eventjes mee maar ik merk aan mezelf dat ik de rust heb kunnen vinden.... moeilijke momenten blijven er altijd. Maar ik draag mijn meisje in mijn hart en zo is ze toch altijd bij me....

Ik wens jullie alle liefs toe en heel veel sterkte met alles.

En Dutchie echt nog hartstikke bedankt voor die mooie foto. Haar vader en ik zijn er super blij mee.......



Knuffie voor allemaal

Heel herkenbaar, dat je het gevoel hebt dat je basis weg is. Mijn moeder is 7 jaar geleden overleden. Mijn hele wereld stond op zijn kop, burnout gehad, noem maar op. Gisteren is mijn vader begraven, hij is vorige week nogal onverwacht overleden. Gek genoeg ben ik nu een stuk berustender. Na het overlijden van mijn moeder ben ik me al gaan voorbereiden op de wetenschap dat mijn vader ook een keer kwam te overlijden. Zolang je gezin van herkomst compleet is, kun je je niet voorstellen dat er aan die eenheid ooit iets verandert. Op het moment dat een van je ouders overlijdt, wordt er een stuk van je fundament gesloopt en begint alles te wankelen waar je ooit op vertrouwde en dan realiseer je je dat je andere ouder ook kan overlijden. Mijn vader was al langere tijd aan het sukkelen met zijn gezondheid en ik ben me de laatste tijd er steeds meer van bewust geworden dat zijn einde behoorlijk in zicht kwam en dan begin je ook al afscheid te nemen. En dan overlijdt hij onverwacht aan een inwendige bloeding waar niemand op gerekend had. Dus echt afscheid heb ik niet eens meer kunnen nemen. Waar ik wel tegen op zie, is dat ik mijn ouderlijk huis nu leeg moet gaan halen. Mijn vader heeft na het overlijden van mijn moeder alles gelaten zoals het was, dus van haar ziekbed en overlijden zijn alle herinneringen nog tastbaar aanwezig. Daarnaast moeten we dus hun hele leven zo'n beetje in de container gaan mieteren en ik weet niet hoe ik daaraan moet beginnen. Nu schuif ik het nog maar een beetje voor me uit, ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat het huis waar ik geboren en opgegroeid ben, straks niet meer van ons is en dat er iemand anders zal komen te wonen. Mijn jeugd is dan in 1 klap helemaal voorbij, dan is er echt niks meer dat aan die tijd herinnert.

Veel sterkte voor iedereen!

Flowery graag gedaan meid... ik doe het graag,.... dus als je mensen weet die ook graag een bewerkte foto willen hebben , je mag mijn email door geven hoor... zo lang ze maar niet verwachten dat het snel gebeurd hangt echt van mijn "vrije" tijd af.......



tja morgen komt mijn moeder aan, ookal waren mijn ouders 10 jaar gescheiden en mijn moeder is hertrouwd...mijn vader hoort bij mijn moeder..... de realisatie dat ik nooit meer met de "excitment" op mijn vader kan staan wachten doet gewoon pijn.......



Bobke... tja zo voelt het voor mij mensen vinden dat je het kan verwachten als iemand rookt.... maar de nabestaande kunnen daar toch juist niets aan doen.....

Duet...dikke knuffel voor jou en heel veel sterkte...



Ik was afgelopen april in nederland mijn moeder had het huis waar ik ben opgegroeit verkocht..... ik heb het husi dus mee geholpen leeg te halen.... zo veel herrinderingen... was er erg moeilijk, kan me alleen maar voorstellen hoe het moet zijn als je beide ouders verloren heb....



dikke hug

Hai Iedereen,



met mij gaat het super goed op het moment dus ik kon het wel weer even aan om hier te lezen!



ik heb vandaag de hele familie gemailt dat wij 26 oktober mijn vader op zijn verjaardag gaan uitstrooien, ik voel me altijd zo nuttig als ik zulke dingen heb gedaan. ik ben dan ook blij dat we na de crematie nog zoiets als dit hebben zodat we er allemaal wat meer 'bij' zijn om nog eens afscheid te kunnen nemen. tot nu toe heb ik er zelfs wel zin in om dit te gaan doen, maar nu gaat het ook wel zo goed als van ouds met mij.



dat stukje over die fundering hierboven vond ik erg mooit gezegt, ik had het al eens ergens anders gelezen toch blijft het heel erg mooit en precies zoals het voelt.



dikke knuffel en veel Liefs voor jullie allemaal.



* op naar het volgende diepe dal, die komt altijd na een hoge piek, toch hoop ik dat mijn piek het weekend ook nog volhoud *

wij hebben een cd met alles wat ge draait en gezegt is op de crematie. die heb ik nog nooit geluisterd ik sta er zelf ook op namelijk! pff dat lijkt me echt heel moeilijk.



wij hebben ook een cd, waar nummers 1,2,3,4 de nummers zijn die gedraait werden tijdens de crematie en de rest gewoon liedjes die wij mooi vonden, deze CD is tijden de condoleance gedraait zodat het niet stil zou zijn.



onze liedjes waren:

Samba pa tie- Santana

die is ook op de crematie van mijn oom zijn broertje gedraait.

Ik hou van mij - Harrie Jekkers

door mij uitgekozen, het deed me zo denken aan mijn vader.

father and son - Cat stevens

uitgezocht door mijn broertje, me vader zong dit altijd heel hard in de auto en zei dan LUISTER JE PIKKIE??!!

seperate lives - Phil Collens

uitgezocht door mijn moeder, mijn ouders vonden dit super mooit gezongen door hun samen, het is ook de live versie van dat nummer .

ik heb veel herrinderingen aan cat stevens en Chracy Chapman.... daar luisterhij altijd na..de eeuwig lang reis in de auto naar hongarije waar we elk jaar op vakantie gingen..2 dagne in de auto hahahaha.....

Hee Mayan, heus niet raar hoor, dat je de muziek van de crematie luistert. Doe ik ook. Soms zoek ik het echt even op. En soms zet ik het direct weer af, komt véél te hard binnen.



En Bobke, boeien van die emmer.. Het is maar een emmer. Ik snap wel je gevoel richting je partner. Hij doet zo zijn best, is er voor je, emmers met geduld (die moest ik even inkoppen ) en dan word je boos om niks. Maar ja, er is weinig voor nodig om de deksel van je volle vat met emoties af te halen.



Ik heb laatst in die woedeaanval keihard 'rot op' geschreeuwd, gekrijsd eigenlijk en vervolgens een boek naar de deuropening gegooid. Waar mijn vriendje stond, die overigens direct wegdook dus ik raakte hem niet. SCHAAM. En hij wilde later niet eens sorry horen, de engel. Ik ken mezelf zo echt niet, ik heb nog nooit maar dan ook nog nooit in mijn leven ook maar iets naar iemands hoofd gegooid.



Lapin, dat heb ik ook. Bang dat er nog meer mensen wegvallen. Gister nog met vriendje over gehad. Mijn ouders gaan zo vier weken op vakantie. De gedachte aan auto-ongelukken en andere ellende klopt dan direct aan. En wat Bobke en jij over het aantal personen in het gezin schrijven, ook zoiets. Van 4 naar 3. Zomaar ineens. Zo raar, zo incompleet, het klopt niet. Elke keer weer voel ik dat als ik bij mijn ouders ben.



Vandaag heb ik een redelijke dag. Ben wel dood- en doodmoe. Maar toch ga ik vanavond sporten. Hop, dat lijf een zetje geven.



Knuffels voor iedereen,

Snoek

Ik ben er ook weer eens, lees nog wel steeds mee. Dat van dat fundament heb ik ook wel een beetje. Jarenlang waren we met 4 en later met zes. Nu zijn er nog maar 5, een lastig aantal. Bij het reserveren van een tafel in een restaurant proberen we meestal een ronde tafel te krijgen, vaak lukt dat niet en zit je dan met een lege plek aan tafel. Dan wordt het ineens weer heel tastbaar dat daar eigenlijk paps hoort te zitten.

Van het weekend was mams jarig, gezellig had ze vrienden en familie uitgenodigd. Maarja ook die dagen zijn niet meer hetzelfde, mijn paps zat graag op zijn praatstoel op dat soort avonden en dan mis je dat nu wel. Helaas kregen we zaterdag ook te horen dat de broer van mijn moeder ongeneselijk ziek is en waarschijnlijk nog maar een paar maanden heeft. Enorm schrikken dus weer, we hadden nog zo afgesproken dat de familie voorlopig alleen bij elkaar zou komen voor leuke dingen... Gelukkig werd mijn moeder gelijk weer in een gesprek getrokken. Zondag met mams maar even naar oom getogen, merkte dat ze daar behoefte aan had.



Oja, ik luister ook 1 nummer van de crematie graag. Was het favoriete nummer van paps en hij floot het altijd mee, liefst onder de afwas. Nu geeft het warme herinneringen maar ook de beelden van de crematie. Het andere nummer dat we hebben gedraaid was er eentje van Bruce Springsteen, weet de titel even niet. Maar de tekst was zo herkenbaar. Het gaat over de brandweermannen in NY op 11 september die 's morgens thuis weggingen en niet meer terug kwamen. Schoenen die in de kast blijven staan en een jas die blijft hangen aan de kapstok, alsof iemand zo weer thuis kan komen. Het was zo herkenbaar. Paps ging op reis en is vervolgens nooit meer thuis geweest. En als je dan het huis instapte toen hij nog in het ziekenhuis lag, hing zijn jas er gewoon en zijn pantoffels stondne klaar alsof hij zo thuis kon komen.



voor iedereen

city of ruines?

dank voor de hug!



Mijn vader heeft na het overlijden van mijn moeder een cd gebrand met haar muziek. Ik heb die tot op de dag van vandaag nog niet durven luisteren. En de video waar ze op staat, heb ik ook nog nooit bekeken.

Van de week waren mijn zus en ik in het huis van mijn ouders op zoek naar muziek voor de avondwake. Omdat mijn vader nogal hals over kop naar het ziekenhuis was vertrokken, lag alles nog zoals hij het had achter gelaten. Ik heb maar gewoon de bovenste cd's van de tafel gepakt en geluisterd wat er op stond. Bij de derde cd stonden mijn zus en ik ineens samen te janken in de kamer. Dat was dus zijn muziek! Deze cd hebben we mee naar de kerk genomen.

Hoi,



Herkenbaar, dat 4 is nu 3.... Raar, maar ik realiseerde me dit eerst bij mijn oma. Zij is nu en haar man kwijt, en haar zoon. Dus 4 is nu 2.... Gewoon de helft van een gezin, weg.

Mijn moeder, nu alleen in het huis. Het huis waar we met ons vieren gewoond hebben. Als ik bij mijn moeder kom, voelt het raar. Raar dat mijn vader er niet is. Dat hij Nooit Meer zal komen. Alle spullen van hem zijn er nog. Mijn moeder wil het uitzoeken, en weg doen. Moeilijk vind ik dat. Vanacht heel erg huilbuien gehad. Kwam zo hard aan, dat mijn vader er niet meer is. Terwijl ik zo'n leuke dag had gisteren, samen met mijn zusje en twee vriendinnen.



Las ook iets over videobanden, ik wil die juist graag zien... Was van de week naar een specefieke band aan het zoeken, juist die band wil ik zo graag weer zien. Maar waar hij is, geen idee. Kan er dan echt om huilen, dat nou net die band kwijt is.



Liefs Mayan

mijn vader was met kert 05 bij ons ik had ook video bandne en het viel op dat hij er juist weinig op stond wel hoo rje hem op de ahcter grond praten...zucht....... dat viel echt tegen..had ik maar....

Ik heb een klein filmpje waar mama op staat, ooit eens gemaakt met mijn mobieltje. Ook een kostbaar goed nu.



Heb opeens een klotemoment. Vriendlief is vandaag jarig en vanmiddag komt iedereen op bezoek. Op mama na dus. En dat gaat nog wel, maar het is meer het verdriet dat er automatisch wel bij komt, dat meekomt waar ik opeens zo tegenop zie. Ik zou zo graag weer eens gewoon ontspannen naar zo'n dag kijken. Ik kan best al wel weer blij en gelukkig en ontspannen zijn. Maar zulke momenten, die zouden zo voorbij mogen zijn