Rouwverwerking

He Fussie,



Ik geloof wel in een hiernamaals. Ik ben er van overtuigd dat mijn pa en ma nu weer samen zijn. Mijn pa is precies op hun huwelijksdatum overleden, bijna alsof ze beide besloten dat het nu weer tijd was om samen te zijn.Mijn pa is ook altijd intens verdrietig geweest na het overlijden van mijn moeder, dus ik geloof dat hij nu weer gelukkig en bij haar is.

Je vroeg me ook of ik mensen om me heen had om alles mee te delen. Gelukkig is dat zo. Ik heb een zus met wie ik een hele goede band heb. Helaas wonen we niet echt dicht bij elkaar in de buurt, maar we hebben veel contact via mail en telefoon. Volgend weekend gaan we er even samen tussenuit. Mijn man helpt me ook zo veel als mogelijk is en ik heb twee lieve kleine dochtertjes die me op hun kinderlijke wijze troosten als ze me zien huilen. En ik heb een heleboel lieve meelevende collega's.



Ik merk dat ik hier vooral kom om mijn hart te luchten. Ik kan nog niet echt inhoudelijk reageren op jullie verhalen. Het doet me wel wat als ik zie waar jullie mee worstelen.

Thanks voor alle lieve reacties!

lapin,

Mijn zus is vorig jaar oktober (7 jaar na het overlijden van mijn moeder) ook naar iemand toe geweest. Geen echte paragnoste, maar wel iemand die door je te zien en je aanwezigheid te voelen, heel veel over jou kan vertellen. Mijn zus hoefde zelf niks te zeggen en die vrouw begon gewoon te praten en alles klopte. Wat helemaal frappant was, ze zei dat mijn overleden moeder aan mijn zus een bos lelietjes van dalen gaf. Mijn moeder was tijdens haar ziekbed vaak misselijk van etensluchtjes etc. en had daarom wekenlang een geurzakje naast haar bed. Welke geur? Juist ja, lelietjes van dalen.

7 jaar na haar overlijden waren wij dat zakje allang vergeten, maar deze vrouw begon dus prompt over lelietjes van dalen.

Daarnaast vertelde ze mijn zus dat zij een jaar tegemoet kon zien waarin haar hele leven zou veranderen. Mijn zus dacht dus aan een andere baan of een verhuizing. Wisten wij veel dat mijn vader zou overlijden! Dit gebeurde precies 10 maanden nadat deze vrouw dit gezegd had.

Ik zou zelf ook best wel eens naar zo iemand toe willen gaan. Sinds mijn moeder overleden is, ben ik haar ook echt kwijt. Ik heb haar aanwezigheid nooit meer gevoeld, terwijl ik wel geloof dat ze ergens daarboven is. Die vrouw vertelde mijn zus dat ik een echt moederskind was en mijn zus juist een vaderskind. Nu mijn vader overleden is, realiseer ik me dat dat ook echt zo is. Het overlijden van mijn moeder heeft me zo veel meer pijn gedaan, terwijl mijn zus toen veel sterker was. Nu zijn de rollen omgekeerd en ben ik sterker dan mijn zus. Ik denk na 7 jaar nog steeds dagelijks aan mijn moeder en "vraag" haar regelmatig of ze vindt dat ik goed bezig ben. Ik merk ook dat ik haar aanwezigheid veel meer mis dan de aanwezigheid van mijn vader. Bij mijn moeder werd ik ook veel meer geconfronteerd met dingetjes die ik miste, zoals haar opbellen als ik iets had meegemaakt, of alsmaar mensen zien die op haar lijken. Als ik er aan toe ben, zal ik waarschijnlijk ook wel eens een paragnoste gaan zoeken. Ik zou zo graag willen weten of mijn ouders "er zijn" en een klein signaal krijgen van iets wat wij alleen weten.

Zonet naar het condoleren van de oma van mijn vriendin geweest. Viel erg tegen qua emoties

Vond het vooral heel moeilijk om het verdriet van anderen te zien, te weten dat zij ook dat gemis door gaan maken nu.

Wat wel mooi was, was dat ik met zoonlief er naartoe moest en dat hij vroeg hoe het zat en wat we gingen zien. "oh, mama, is het alleen het vestje dan nog maar van de oma?" was wat hij vroeg. Dat had hij nog onthouden van zijn eigen oma, dat het lichaam alleen nog maar haar jasje was. Mooi om daar bij deze oma een vestje van te maken, ik vond het ook wel een vestjesoma

Oh en nu moet ik nog werken en mijn hoofd staat er zo helemaal niet naar nu

Heb net al een dikke huilbui gehad enzo. Zoonlief was alweer zo lief: " mama, dan kun je toch denken dat Beppe (oma in het Fries) er nog is in je fantasie?"

Oh Fussie,



Bij jullie dus ook een beppe (en een pake). Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik je stukje las. Stom dat 1 zo'n woordje zoveel bij je los kan maken. Ondanks dat wij in het zuiden wonen, waren mijn ouders ook pake en beppe. (uit Friesland verhuisd naar Limburg)

Gisteren zei mijn dochter dat ze steeds een filmpje van pake voor haar ogen zag. Ik vroeg haar wat ze dan op het filmpje zag. Dat wist ze niet goed. Ik zei dat ik pake steeds in het ziekenhuis zag liggen en dat ik daar zo verdrietig van werd. Toen zei ze: dan bedenk je toch een filmpje waarin hij nog thuis is, toen was hij nog gezond en dat is veel beter om aan te denken.

Ach, ook al zo lief

lapin,



Ik ben erg benieuwd hoe het vrijdag voor jou zal zijn.

Het lijkt mij ook best eng, confronterend misschien om echt iets te horen.

Ik vraag me ook af wanneer je een paragnoste echt kunt vertrouwen, dat je zeker weet dat het geen oplichter is.

Ik ben er nog niet aan toe, maar ik hoop dat ik die stap ook ooit durf te zetten.

Ik vind het moedig van je!

wat spannend dat je een afspraak hebt met een paragnoste. ik ben er altijd veel te nuchter voor die dingen,maar als het mensen helpt bij verwerking is het alleen maar goed. ben benieuwd of je er wat aan hebt. ik hoop het voor je. heel veel sterkte weer. djinnie

Hallo,



Afgelopen januari is mijn broertje omgekomen bij een autoongeluk. Hijzelf treft geen schuld, had licht enz. De automobilist heeft niet opgelet en daardoor is hij aan flarden gereden en uiteindelijk overleden.

Ik denk elke dag aan hem en voel me erg verantwoordelijk voor mijn ouders en broer en zusje, wil er graag voor ze zijn.

Heb nog steeds elke dag dat rare gevoel als ik opsta. Zo van, shit hij is er echt niet meer. Het si net of het gemis en het besef elke dag erger wordt

Duet, mijn moeder is overleden op de verjaardag van mijn vader, ik had al verwacht dat het die datum zou zijn.

Lief kind heb je trouwens.



Vientje, je moet ook aan jezelf denken hoor. Het is goed om er voor anderen te zijn, maar niet aan jezelf voorbij gaan he.



Lapin, spannend, vrijdag die afspraak, ben benieuwd.

noa,



Mijn moeder heeft ook een geweldige datum gekozen: eerste kerstdag. Blijft altijd moeilijk he, zo'n feestdag die eigenlijk dan geen feestdag meer is. Afgelopen kerst heb ik voor het eerst niet voortdurend aan haar sterfdag gedacht. Voorheen zat ik iedere eerste kerstdag de sterfdag van mijn moeder te herbeleven, van minuut tot minuut. En sinds mijn moeder overleden is, staat bij ons ieder jaar de grootste en mooiste kerstboom die ik kan vinden. Ik wilde niet dat mijn kinderen zouden lijden onder mijn verdriet op die dag. Nou ja, en dan zit je af en toe huilend onder kerstboom en daarna ga je weer verder. Daarnaast zorgden we natuurlijk dat mijn pa met kerst geen minuut alleen was, omdat hij zo verdrietig was. Nu hij overleden is, hoeft dat niet meer. We gaan daarom samen met mijn zus op vakantie. Het geeft me wel een dubbel gevoel.



En ja, ik heb twee hele lieve dochters, ze hangen meteen om mijn hals als ze ook maar 1 traan zien.

Hallo allemaal, ik ben nieuw hier. Ik lees met veel herkenning jullie verhalen en ben blij dat er een plek is om te praten.

In maart van dit jaar werd ik moeder en twee weken later overleed mijn eigen moeder op 61-jarige leeftijd.

We wisten wel dat ze erg ziek was, maar dat ze dood zou gaan? Ze werd nog tot op het laatst behandeld in het ziekenhuis, maar de kanker greep razendsnel om zich heen. De laatste weken ging het ineens zo snel dat ik nu, net zoals Fussie, nog steeds soms niet kan geloven dat het echt gebeurd is. Ik moet soms echt die beelden van haar in dat ziekenhuisbed voor mijn netvlies halen om het te beseffen en dan gaat er een soort pijnscheut door me heen.

Mensen denken dat de geboorte van mijn zoontje het een beetje verzacht. Maar dat is niet zo, het geluk om hem en het verdriet om haar bestaan naast elkaar en wisselen elkaar af. Ik moet zeggen dat het verdriet en de pijn na vijf maanden alleen maar intenser worden.

Ik voel me soms zo alleen en onbegrepen. Ook al heb ik een fantastisch lieve vriend en hele lieve vriendinnen en noem maar op. Rouwen is eenzaam hè?

Ben wel sinds het gebeurd is met een dagboek begonnen, gericht aan mijn moeder. Niet alleen schrijf ik over mijn gevoelens, maar ook heb ik alles - tot in detail - beschreven wat er is gebeurd. Niet alleen als verwerking, maar ook zodat ik het niet vergeet. Is wel een aanrader.

Goh, ik blijf maar typen. ;) Ik wilde nog even reageren op het hiernamaals-verhaal. Ik geloofde er altijd wel in, maar nu denk ik: waar ben je dan? Ik heb nog geen 'tekens' gehad. Terwijl ik wel eens denk: we hadden zo'n sterke band, die kan toch niet ineens weg zijn? Onze familie heeft hier en daar wat (goede) ervaringen met een paragnoste, die aangesloten is bij een landelijke instantie (iets met een kermerk) en die vooral werkt om mensen energie te geven en pijn te verzachten enzo. Zij heeft mijn moeder ook gekend en mijn vader, broer en ik gaan denk ik binnenkort eens met haar afspreken. Ben benieuwd, ook naar jullie ervaringen verder...

Ik ben hier een weekje niet geweest (kermis in het dorp, begonnen met een nieuw werk) maar ben nu weer aan het 'bijlezen'. Fijn om te lezen dat er ook aan je gedacht wordt als je hier een paar dagen niet geweest bent.



Nanne, ik kan me heel goed voorstellen dat je na vier jaar nog overweldigd kan worden door verdriet. Mijn vader is drie maanden terug overleden en ik ben soms zo intens verdrietig. Maar of je vader nu drie maanden of vier jaar dood is, hij is dood en komt niet meer terug. Ook al verstrijkt de tijd, iemand wordt niet minder dood dus het gemis zal er altijd zijn.



Chili, wat jij zegt herken ik ook. Dat er nu pas herinneringen komen. Ik ben een paar keer met spoed naar mijn ouders gegaan omdat er iets accuuts met mijn vader was. Op dat moment ging ik naar ze toe om het hoofd koel te houden zeg maar en om te zorgen dat mijn moeder niet in haar eentje de verantwoording hoefde te dragen. Dus was ik er. Op die momenten heb ik al mijn emoties buiten de deur gehouden omdat ik er anders niet voor hen kon zijn. Maar nu komen die emoties wel. Ik zag de plaatjes wel weer voor me maar voelde er eigenlijk niets bij. Ik WIST dat het vreselijk momenten waren maar VOELDE het niet. En nu wel. Ik kan nu nog met terugwerkende kracht in paniek raken.



Duet, wat een naar verhaal van die rekening! Fussie, denk goed om jezelf en let erop dat je jezelf en je verdriet niet voorbij raast. Maar zoals Lapin schreef, misschien is het juist wel prettig om het druk te hebben. Iemand zei eens tegen mij: het gaat er niet om WAT je doet maar WAAROM je het doet. Dus doe wat goed voelt. Ik merk het aan mezelf dat ik er last van heb als ik mezelf niet de tijd gun om bij mijn verdriet stil te staan. Op zo'n moment probeer ik het rustiger aan te doen.



Noumoe, het is hier inderdaad een heerlijke plek om te praten. Ik hoop dat het je helpt. Het is fijn dat er een plek is waar je je hart uit kunt storten. Zijn er echt mensen die denken dat de geboorte van je zoontje het verdriet wat verzacht? Ze bedoelen het misschien goed maar ik kan me niet voorstellen dat het je verdriet minder maakt. Het lijkt me juist dat het het erger maakt. Ik vind het wreed dat het moeder worden en je moeder verliezen zo dicht bij elkaar liggen!! Mijn vader is drie weken voor mijn bruiloft overleden. En hoewel de dag zelf echt heel fijn, leuk en mooi was begint het nu, ruim twee maanden later, letterlijk pijn te doen dat hij er niet bij was. Dat hij niet op de foto's staat, dat tussen de afscheidskaartjes die de gasten als soort van gastenboek hadden geschreven geen boodschap van mijn vader staat. Het lijkt wel of ik op de een of andere manier dacht dat het wel goed zou komen. Dat mijn vader wel weer op de foto's zou komen. Dat er later wel een kaartje van hem bij zou komen. En ook nu heb ik die verwachting nog. Soms lijkt mijn trouwdag surrealistisch. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar dan is het net alsof hij nog een keer overgedaan moet worden omdat mijn vader er niet bij was. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat de twee uitersten van geluk en verdriet niet met elkaar te rijmen zijn. Je bent niet minder gelukkig met je zoon omdat je moeder er niet meer is maar je bent ook niet minder verdrietig om je moeder omdat je zoon geboren is.



Eind van de maand wordt de dochter van mijn broer 1 jaar. En hoewel mijn (tweeling)broer, ik en mijn man al jarig zijn geweest is dit voor mijn gevoel de eerste verjaardag waar mijn vader echt niet bij is. De verjaardag van mijn broer en mij was 11 dagen na het overlijden van mijn vader en ik had die dag mijn vrijgezellenfeestje. Dus ik had niet veel tijd om ergens bij stil te staan en dat wilde ik toen ook helemaal niet. Door het vrijgezellenfeestje kon ik negeren dat ik jarig was. Door het niet te vieren viel het niet op dat mijn vader er niet was. En de verjaardag van mijn man hebben we ook niet gevierd. Alleen zijn moeder, mijn moeder en zijn beste vriendin zijn langsgeweest. En mijn moeder raakte zo verschrikkelijk, intens verdrietig dat ik haar naar bed heb gebracht en twee uur bij haar ben blijven zitten tot ze wat gekalmeerd was. Omdat mijn moeder zo verdrietig was, was ik op dat moment de sterkste. Maar toen ik weer beneden kwam heb ik wel toneelgespeeld en wilde ik eigenlijk alleen maar dat iedereen wegging want dan hoefde ik niet meer te doen alsof...

Maar nu wordt mijn nichtje dus 1. En dat mijn vader zijn dochter, zoon of schoonzoon jarig waren is één ding. Wij zijn allemaal volwassen. Maar nu wordt die kleine 1. Zijn poppetje, zoals hij haar altijd noemde. Ik vind het ook voor mijn vader zo erg dat hij er niet bij kan zijn.



Ik wou eigenlijk ook nog vragen of jullie het volgende herkennen: Vaak als ik heel verdrietig ben vind ik het fijn om met mijn moeder te bellen. Dan kan ik fijn mijn verhaal bij haar kwijt. Mijn man is heel lief voor me maar hij hield natuurlijk niet zoveel van mijn vader als mijn moeder. Daarom vind ik het vaak fijn om met mijn moeder te praten, zij mist hem net zo erg als ik en eigenlijk nog wel meer. En als mijn moeder intens verdrietig is, zorg ik voor haar. Dan mag zij praten en huilen en dan luister ik naar haar. Maar soms heb ik ook geen zin om er met haar over te praten. Dan merk ik dat ik boos wordt en dan vind ik dat ze er eigenlijk niks over mag zeggen. Dan wil ik dat ze niet zeurt. Gemeen hè? Wat zou dat zijn? Op zo'n moment voel ik me niet verdrietig maar ik denk dat het toch iets te maken heeft met het feit dat ik op zo'n moment de dood van mijn vader en het gemis wil ontkennen en dat kan niet als iemand het er juist over heeft. Herkennen jullie dit?



Nou, is het wéér een heel verhaal geworden. Ik merk dat ik vaak wel iets wil schrijven maar dan ben ik er nog niet aan toe, zeg maar. En als ik er dan aan toe ben, dan ga ik los Op dit moment denk ik dat ik nooit uitgepraat raak over mijn vader. En het fijne van dit forum is dat het een beetje te vergelijken is als praten met mijn moeder: jullie weten allemaal hoe het is om iemand vreselijk te missen...



Tot slot, Dutchie: je hebt al een tijd geen berichtjes geplaatst. Ik hoop dat het is omdat je het gezellig hebt met je moeder. Ik weet niet hoe lang ze zou blijven maar ik hoop dat je het leuk hebt (gehad). Of pas je niet meer achter je computer na alle kroketten?

noumoe,



Mijn moeder kreeg de diagnose terminale kanker van de ene op de andere dag. Mijn oudste dochter was toen net 4 maanden. Mijn moeder overleed toen mijn dochter 6 maanden was. Als ik nu terugdenk aan dat jaar, is het voor mij niet het geboortejaar van mijn eerste kind maar het sterfjaar van mijn moeder. Een kind leid je wel af van je verdriet, maar verzacht het niet. Ik vind het juist confronterend om je kind zonder je eigen moeder op te voeden. Je kunt niks meer vragen en niks meer delen. En ja, het verdriet werd bij mij het eerste jaar ook alleen maar erger.

Sterkte!

Vandaag zou mijn moeder 56 zijn geworden, maar ze is er niet meer. Beetje vreemd.. Het gaat redelijk met me, kijken hoe de avond wordt...Knuff voor iedereen, heb veel aan jullie

Bobke,



Ik had nu pas tijd om jouw lange verhaal te lezen. Wat erg dat je vader zo vlak voor je bruiloft is overleden. Voor jou geldt hetzelfde als voor noumoe en mij. Als je een ouder te jong verliest, mist deze ouder een heel stuk van jouw leven en alles wat jij meemaakt. In jouw geval je bruiloft, in ons geval het opgroeien van onze kinderen. Juist deze gelukkige momenten krijgen een zwart randje omdat een heel belangrijk persoon dan ontbreekt. Ik zelf heb er nog steeds moeite mee als ik een moeder samen met oma en de kinderen bijvoorbeeld in de stad zie. Dat heb ik dus nooit gekund, dat mis ik na al die jaren nog steeds en zo zijn er zo veel dingen die ik niet meer samen met mijn ouders kan delen en daar wordt ik soms best opstandig van, dat doet echt pijn. Ik herken ook het gevoel dat je iets van je vader, tegen beter weten in, terug hoopt te vinden tussen de foto's en kaartjes van je bruiloft, gewoon omdat je nog niet wil geloven dat hij er echt niet meer is.

Ik heb ooit een uur voor de tv gezeten. In een of ander regionaal pauzeprogramma lieten ze daar beelden van een straatcamera zien, dus gewoon van alle mensen die langsliepen. Dit was toevallig van de stad waar mijn ouders woonden en de beelden waren uit de tijd dat mijn moeder nog leefde. Zat ik daar te hopen dat ze misschien toevallig langs kwam lopen zodat ik haar nog een keer kon zien. Dat gebeurde natuurlijk niet. Nu mijn vader ook overleden is, en wij af en toe in het lege huis komen, sluit ik me juist bewust af voor het gevoel dat hij misschien nog binnenkomt. Zijn aanwezigheid is daar nog zo tastbaar dat ik het echt niet trek als ik daar bij stil ga staan. Aan de ene kant is het een geluk dat ik niet echt in de buurt woon, zo word ik niet dagelijks geconfronteerd met de buurt en het huis waar mijn ouders gewoond hebben. Anderzijds krijg ik steeds een steen in mijn maag als we de afrit van de snelweg nemen naar hun huis, heb erg slechte herinneringen aan al die keren dat ik daar reed en mijn moeder ziek was en later toen mijn vader ziek was. Het is voor mij de plek waar mijn ouders gestorven zijn en eigenlijk wil ik daar niet meer komen. Helaas gaat dat niet, want mijn zus woont nog steeds in die stad. En weglopen voor je verdriet is ook niet gezond, maar het doet zo'n pijn.

Wat een herkenning, jullie reacties. Bobke, dat je getrouwd bent drie weken na je vaders overlijden vind ik ook echt ongelooflijk. Dat je wel een fijne dag hebt gehad vind ik super voor je en ook bewonderenswaardig, maar ik weet inmiddels ook wel uit ervaring dat je als het echt moet, sterk kunt zijn (dat betekent alleen niet dat je je altijd sterk moet houden; dat zou niet goed zijn).

Duet, wat doet het inderdaad pijn dat je sommige dingen nooit meer kunt delen. Ik kan alleen maar gissen naar wat voor soort oma mijn moeder zou zijn voor mijn zoontje. Ik kan het me wel heel goed voorstellen, maar meemaken doe ik het niet meer.

Weglopen voor je verdriet is inderdaadniet goed, maar aan de andere kant: neem je je verdriet niet overal mee naartoe? Ook al zou je nooit meer komen op de plek waar je ouders zijn gestorven?

Chili, als je dit nog leest vanavond: veel sterkte.

Lapin, ik ben heel benieuwd hoe dat gesprek is verlopen.

kus en knuffel voor jullie allemaal!

[quote]noumoe schreef op 11 september 2008 @ 21:17:



Weglopen voor je verdriet is inderdaad niet goed, maar aan de andere kant: neem je je verdriet niet overal mee naartoe? Ook al zou je nooit meer komen op de plek waar je ouders zijn gestorven?



Hier heb je helemaal gelijk in. (wat beschrijf je dat mooi)

Wat je ook doet, waar je ook bent, je neemt inderdaad je verdriet altijd met je mee.

Maar als ik in de oude buurt van mijn ouders kom of het ziekenhuis zie liggen, dan krijg ik het echt spaans benauwd en zou ik het liefst heel hard weglopen.