Rouwverwerking

zou het aan de maan stand liggen dat iedereen weer in eens zo intens verdrietig is......



ik heb het giga druk op mijn werk maar er kmt geen reet uit mijn handen ga even lunch halen en de wind door mijn hoofd laten waaien (zo ver er wind is).......



Flowerly je heb mail.....



Dikke kus voor iedereen

Ik ben hier een paar dagen niet geweest en had aardig wat berichten in te halen. Heb niet veel inspiratie voor een lang bericht hoewel het verdriet en gemis uit de berichten van ieder van jullie echt heel erg vind. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte. Voor iedereen maar vooral voor Sammy voor 5 augustus zomaar opeens, na een jaar, weer voor de deur staat.

Ben toch nog even aan het verder lezen en ik MOET reageren op wat Myranda schrijft: dat je hebt laten zien dat je de test hebt doorstaan en laten we nu maar weer normaal doen. Dat herken ik zo. Ik heb dat letterlijk gedacht toen mijn vader weer eens slecht nieuws had gekregen. Het is toch zeker niet zo gek dat je een beloning verwacht voor al het harde werken. Een beloning voor het feit dat we allemaal zo verschrikkelijk ons best hebben gedaan, mijn vader nog het meest. Hij heeft zo hard gewerkt, is zo vol goede moed gebleven. Hij wist op een gegeven moment dat hij niet de 80 jaar zou halen die hij tijdens zijn ziekzijn beloofd had te worden maar toch liet hij zijn hoofd niet hangen. En dan? Dan is het niet zo dat we normaal kunnen doen. Nee, dan moeten we maar met het verdriet om zien te gaan. Oh, wat ben ik opeens boos. Nijdig. Niet alleen voor mezelf maar omdat dit ook zoveel andere mensen zoals jullie gebeurd. Dat je niet krijgt wat je verdient. Of wel, bedenk ik me opeens (en ik voel me weer wat rustiger worden). Want mijn vader heeft de rust gekregen die hij verdient. En daar ben ik blij om. Want wie ben ik om hem dat niet te gunnen.

bobke

"Want mijn vader heeft de rust gekregen die hij verdient. En daar ben ik blij om. Want wie ben ik om hem dat niet te gunnen."



Zo herken baar,.... en dan nog wordt ik boos op mezelf dat ik me egoistisch voel dat IK hem terug wil hebben...

Mijn vader is 5 jaar geleden overleden, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.

Ik heb het er nog steeds heel erg moeilijk mee. Mijn moeder heeft ondertussen een nieuwe partner. Ik ben enigst kind (was een echt papa's kindje ), en in het begin praat iedereen nog wel over hem, maar op een gegeven moment houdt dat ook op ...waardoor je je nog eenzamer gaat voelen.



Mijn vader is helaas maar 49 jaar geworden.

Pff, moeilijk zeg juffrouw jannie... Het lijkt me afschuwelijk als je ook nog eens te maken hebt met niet-meewerkende tweede echtgenotes... Bah, dat kan je er nou net niet bijhebben...

En ik had toevallig 2 weken na de crematie vrij. Dus tussen het overlijden en de crematie heb ik vrij gekregen. En we zijn allemaal (moeder, broertje en vriend) weer tegelijk gaan werken.

Daarbij heb ik zeer begripvolle collega's die mij aan alle kanten gesteund hebben. Ik werk in een huisartsenpraktijk, dus is ziekte en dood dagelijkse kost.



Bobke, maf he. Dat het lijkt of je in een soort spelshow van het leven zit. En met minder dan de troostprijs naar huis gaat. Ik ben ook zo boos geweest dat er gewoon 0% kans op genezing was. Mijn vader had werkelijk niets om nog voor te gaan. Al was het maar 5%. Nog niks, maar niet 0.



En uiteindelijk hadden we er wel vrede mee, mijn vader was écht op. Het was onmenselijk om hem zo te zien lijden. Dat lijden heeft gelukkig niet zo lang geduurd, maar het was genoeg om opgelucht te zijn bij zijn laatste zucht.



Is er bij jullie sprake geweest van euthenasie? Qua plannen of ook uitgevoerd? Bij ons was alles geregeld, maar achteraf ben ik blij dat het niet nodig was.

En ik kan/wil mij niet voorstellen dat mijn moeder een nieuwe vriend krijgt. Nu niet, over 5 jaar niet. Nooit niet.

Heb je er veel moeite mee, IJsjesmonster?

Myranda, het is heel dubbel. Ik gun m'n moeder natuurlijk het geluk, ze is nog jong....maaaaaar toch steekt het...net alsof ze m'n lieve vader is vergeten. Het blijft gewoon heel raar.

Hmm, ja. Begrijpelijk.

Ik wil er voorlopig nog niet mee te maken krijgen...

Ook al krijgt je moeder een nieuwe vriend dan wil dat niet zeggen dat je vader vergeten is. De liefde voor je vader zal altijd wel aanwezig zijn en blijven......

Ik ken genoeg voorbeelden om me heen waarbij de ander verder gegaan is na een tijd van rouw. Ik denk ook dat we dat moeten in het leven. Hoe moeilijk ik dat zelf ook soms wel eens vind.



Voor de meeste mensen gaat de tijd sneller voorbij. En het lijkt dan of ze jouw dierbare vergeten zijn. Wij zitten nog midden in het rouwproces en willen hen graag nog bij ons hebben. Ook al gaat dat nooit meer. We willen nog met ze praten en alles met ze delen.

Loslaten is zo moeilijk......

Loslaten is inderdaad verschrikkelijk moeilijk

Bij ons is euthanasie ter sprake gekomen maar dat wilde mijn vader niet. Mijn vader heeft gekozen voor een inslaapinfuus en dat heeft hij ook gehad. Mijn vader wilde niet een middel nemen en dan binnen een paar tellen/minuten overlijden. Dat vond hij te vreemd. Bij een inslaapinfuus wordt iemand heel diep in slaap gebracht, is het de bedoeling dat hij ook echt niet meer wakker wordt en zal de persoon overlijden omdat hij geen eten en drinken krijgt. Dit kan soms wel 14 dagen duren. Van honger en dorst wordt overigens niks gemerkt omdat de persoon zo diep slaapt. Mijn vader is 12 uur nadat hij het infuus heeft toegedient gekregen overleden. Maar het heeft hem niet meteen de rust gegeven zoals het de bedoeling was. Mijn vader is vier keer (!!) wakker geworden. De eerste keer wilde hij uit bed. Het was horror! Niet omdat je het gevoel hebt dat iemand opstaat uit de dood. Maar mijn vader was een man die in zijn hele leven werkelijk NOOIT ergens om heeft gevraagd (echt niet!). Als was hij nog zo gek op biefstuk, als 'ie je verlekkerd naar het laatste stukje op zijn bord zag kijken kreeg je het... En dan vraagt hij om een inslaapinfuus en dan kan het niet WANT HET IS ZONDAG!! En dan zijn er geen apothekers die het willen maken!!!!! En dan krijgt hij het op maandag en dat wordt hij (#*$*&%#&%^*^%*# ook nog vier keer wakker. De eerste keer was ik erbij maar ik ben de rest van de dag niet meer in huis geweest, alleen in de tuin. Zelfs plassen deed ik bij de buren terwijl ik om bij de wc te komen geeneens door de kamer waar mijn vader lag hoefde. Ik wilde zo graag dat hij rust kreeg en kon het niet aan om te zien dat hij weer wakker werd. De huisarts heeft me toen ook een licht valiumtabletje voorgeschreven want ik zou, echt letterlijk, de haren uit mijn hoofd trekken. Ik ben alleen nog binnen was geweest als er weer thuiszorg of een huisarts was gebeld omdat mijn vader weer wakker was geworden en zij hem weer in slaap hadden gebracht. Ik dorst alleen nog naar binnen als hij weer sliep er proffesionals bij waren. Gingen zij weg, ging ik weer naar buiten. De medewerkster van thuiszorg die als laatste kwam zag meteen dat het niet goed was. Mijn vader sliep wel maar ze zei tegen mijn moeder "Uw man is niet diep genoeg in slaap". Zij heeft hem nog wat extra medicijnen gegeven. Ze was ook heel zorgzaam. "Slaapt uw man normaal gesproken wel op zijn rug?" Toen mijn moeder zei dat dat niet zo was heeft ze 'm lekker op zijn slaapkantje gelegd en toen lag mijn vader er echt ontspannen bij. Drie en een half uur later is hij overleden.



Mijn vader was nog heel helder alhoewel hij de laatste ochtend wel hersenspinsels had van de morfine. Maar daar was hij zich van bewust. Dan vertelde hij iets heel raars en trok 'ie daarna zijn schouders op en rolde hij met z'n ogen zo van "Ik weet het ook niet hoor!" Hij heeft tot het laatst toe grapjes gemaakt en voor ons gezorgd ("Als een van jullie straks op mijn scooter gaat rijden moeten hij eerst langs de dealer/garage want hij gaat véél te hard."). Toen de huisarts en thuiszorg kwamen is mijn moeder lekker bij hem in bed gelegen en is ze daar blijven liggen tot hij sliep.



En ik... ik zit nu met de laptop op de grond in een hoekje van de bijkeuken. Zou met manlief mee naar zijn oma maar ben in een slechte bui. Vanmiddag krijgen we wat mensen op visite maar ik wil niks. Ik wil niet dat ze komen, ik wil niet dat ze niet komen. Ik wil niet in bed, ik wil niet niet in bed. Ik wil mee naar oma, ik wil niet mee naar oma. En dat allemaal tegelijk. Ben boos en iedereen moet zijn mond houden. En mijn man wil zo heel graag goed voor me zorgen en dat doet 'ie dan door te zeggen dat hij de visite van vanmiddag af gaat bellen. Maar als ik dan zeg dat ik dat óók niet wil dan snapt hij dat niet. En hoe kan hij ook, als ik het zelf geeneens begrijp. Ik wil gewoon op een heel stil plekje zijn waar niemand me kan zien. Waar niemand ziet hoe lelijk je bent als je heel hard huilt (niet dat ik me daar t/o mijn man voor schaam hoor) en niemand die het ziet als je heel hard met dingen smijt. Alles is stom!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! maar vooral

Dan rijd ik naar mijn werk en bedenk ik me dat ik zóó graag naar mijn vader zou rijden. En dan zit ik in de auto te huilen omdat er geen afslag bestaat die ik daarvoor kan nemen.

Zo dit is wel een erg heftig verhaal. Wat vreselijk voor je vader dat hij toch nog zo vaak wakker is geworden.

Het lijkt me een volkomen nachtmerrie waar je dan op dat moment in zit. Zeker omdat je gewoon graag wil dat hij toch eindelijk de rust krijgt wat hij verdient. Ook al zou je hem het liefste voor altijd bij je willen hebben.....

Je hebt een hoop woede en verdriet in je zitten, die er nog allemaal uitmoeten. Laat het verdriet toe meisje, dat is de enigste manier om de rust in jezelf te vinden. Daar weet ik ondertussen alles van.

In ons geval is er ook gesproken over euthenasie. Maar helaas was mijn vader in een te slechte staat om op dat moment daar nog een verklaring voor te tekenen. En dus werd het passieve euthenasie, er werd gestopt met medicatie. Alleen dat wat hij kreeg om het comfortabel te maken kreeg hij nog toegediend. Uiteindelijk is hij nog naar een ander ziekenhuis overgeplaatst en daar gaven ze aan dat het op deze manier nog wel lang kon duren en dat zag paps ook niet meer zitten. Toen is er ook gestopt met de voeding en begonnen met de morfine. Vanaf dat moment is het snel gegaan en was het binnen een week voorbij. Maar ik had die maand die we hebben gekregen niet willen missen, heel bijzonder was het.



J.

Hmm, klinkt heftig Bobke... Ik heb het regelmatig als ik de afslag tegenkom richting het ziekenhuis (daar is hij 1.5 week opgenomen geweest en ook overleden). Dan denk ik: ik zou zó graag nog één keer erheen willen rijden. Eén keer maar...



Mijn vader werd opgenomen omdat de huisarts de pijnklachten niet meer kon bestrijden met de reguliere medicatie.

In het ziekenhuis heeft hij verschillende zaken gehad: Methadon en Ketamine. De Ketamine zijn ze mee gestart, daar werd hij ontzettend duf van. En viel ook. Maar dat zou net zo goed door de uitzaaiingen in z'n hoofd kunnen komen. Toen zijn ze overgegaan naar Methadon. Daar raakte hij flink van in de war. Hallucineerde behoorlijk. Maar steeds als ik er was deed hij best normaal. Op vrijdag ging ik met mijn moeder en toen trof ik hem voor het eerst zo verward. Hij had bloemen gekregen van iemand die niet op bezoek was geweest. Had hele verhalen over/tegen willekeurige foto's in de krant. Op zaterdagochtend werden we gebeld om 7.15 dat ze hem niet goed wakker kregen. Toen we aankwamen was hij in een diepe slaap. Ze hebben toen een anti-middel tegen de Methadon gegeven. En binnen een paar seconden was hij klaarwakker. Had enorm veel praatjes, dronk koffie, heeft nog een hap brood genomen. Al zijn woordspelingen kwamen voorbij, z'n flauwe geintjes. Hij was behoorlijk ver heen, maar op de één of andere manier was hij wel zichzelf. Was ook totaal niet angstig, we vroegen hem nog of hij bang was voor wat komen zou. Maar dat is hij tot op het laatste moment niet geweest. Het was net of 'ie een flinke neut op had.

Hij heeft ons op die manier nog een leuke laatste dag bezorgd.

's Avonds was hij kapot. Omdat hij zo vol klonk maakte men foto's en hij bleek een longontsteking te hebben. We besloten dat hij niet behandeld zou worden. Met een infuus (Morfine en slaapmiddel) is hij in slaap gebracht en zondagochtend vroeg overleden. Die laatste uren vond ik afschuwelijk. Hij was erg onrustig en het ademen deed hij met een geluid dat ik een paar dagen na zijn dood steeds hoorde...

Uiteindelijk ben ik blij dat hij in het zh is overleden. We wilden hem thuis verzorgen, maar gelukkig is ons veel uit handen genomen en bespaard gebleven doordat hij in het ziekenhuis was.

myranda schreef op 31 juli 2008 @ 22:48:

Is er bij jullie sprake geweest van euthenasie? Qua plannen of ook uitgevoerd? Bij ons was alles geregeld, maar achteraf ben ik blij dat het niet nodig was.

Mijn vader was thuis. Hij was al in de war door de uitzaaiingen in zijn hersenen en kreeg geen voeding en vocht meer binnen (dat lukt hem niet meer). Hij had met de huisarts over euthanasie gepraat, maar formeel was er niets geregeld. Informeel heeft de huisarts in overleg met mijn moeder de dosering morfine hoog ingezet. Mijn vader is ongeveer anderhalve dag in een soort coma geweest en is rustig overleden.



Mijn moeder heeft, toen ze doorhad dat ze niet meer beter zou worden, zelf de beslissing genomen om voeding en water te weigeren (infuus geweigerd) en heeft in overleg met de verpleeghuisarts voor palliatieve sedatie gekozen. Actieve euthanasie was niet meer te regelen. Ze zijn op woensdag begonnen met het toedienen van morfine in grote hoeveelheden, maar het duurde nog tot en met vrijdagavond voordat ze eindelijk diep in slaap viel. Overdag was ze nog opperbest gehumeurd en maakte grapjes. Ze wilde zelfs nog wat pudding eten. Mijn moeder overleed in de nacht van zondag op maandag.



Door de ziekbedden van mijn ouders heb ik zelf wel een euthanasieverklaring en een wilsbeschikking opgesteld. Wat zij hebben meegemaakt, wil ik niet meemaken.



Hebben meer van jullie dat, dat je zelf bent gaan nadenken hoe je het zelf zou willen aan het einde van je leven?

Extra voor Bobke.

Pinksterbloem,



ik ben er zeker over na gaan denken en vriend en ik hebben het er ook uitgebreid over gehad. We wilden eigenlijk in ons samenlevingscontract op laten nemen dat we over elkaar mogen beslissen maar dat was toen helaas niet (meer?) mogelijk. Dat moest dan een aparte verklaring worden en toen is het er nooit meer van gekomen. Vrienden van mij hebben dat wel in hun samenlevingscontract op laten nemen.



Het is wel raar als je ineens de vraag krijgt wat te doen als paps een hartstilstand zou krijgen. Wij kregen die vraag al snel na terugkeer in Nederland in het ziekenhuis gesteld en toen dachten we nog dat alles goed zou komen. Mijn moeder kreeg die vraag tijdens een gesprek met een arts, daar zat ze dan in haar uppie er totaal niet op voorbereid. Uiteindelijk dan besloten niet te handelen in geval van hartstilstand. Het stoppen met behandelen is "gelukkig" niet direct aan ons gevraagd maar heeft een lieve neuroloog aan paps zelf gevraagd en er uit gekregen dat hij niet meer wilde. En dan voor iemand die nauwelijks meer kon communiceren en waaraan de artsen al die tijd niets hadden gevraagd. Wat waren we blij met die neuroloog, ook al was de boodschap die ze kwam brengen zo wrang.



voor allemaal

ik denk dat ik terug naar nederland verhuis als mijn tijd daar is,... hier kan je het niet doen....

Ikkephien:

het is zeker belangrijk om iets vast te leggen, sinds ik alles geregeld heb rondom de dood van mijn moeder(55j) weet ik het...ik wist niets en heb vanuit haar geest gehandeld... maar hoe fijn is het niet als mensen zelf iets vast hebben gelegd.. en je daar naar kunt handelen, sterkte!

wij wisten ook helemaal niets stond op papier geen overlijdens verzekering..... het is wel erg moeilijk al met al was ik blij met de crematie,...maar toch als ze het zelf ergens hebben vast gelegt valt er ook een last af van de schouders vna familie en kinderen

Wat een moeilijke dingen zijn het ook allemaal he? Bij mama was het ook een kwestie van we doen neits meer, en we zetten de medicatie aan. En die ging heel hoog voor mama zich eindelijk over kon geven. Nu is het niets als je weet dat het nog dagen kan duren, maar ik had nu zo sterk het gevoel dat wij wilden dat het afgelopen zou zijn. Een afsluitend gesprek met de verpleegkundige daarna was daarom heel prettig.



Lapin, hoe gaat het nu met je?

Wat naar om zo die tocht weer terug te moeten beleven zeg. Had je last van flashbacks of viel het mee?



Mijn vakantie is redelijk gegaan. Ik heb uiteraard wel moeilijke momenten gehad, maar heb ook ontzettend kunnen genieten. Dat kan ik gelukkig nog steeds, heerlijk genieten van al het goede om me heen. Sterker nog, misschien geniet ik nog wel meer nu van kleine, simpele dingen.

Wat wel heel vreemd is is dat de donderdag mijn moeilijke dag blijft. Dat blijft de avond waarop ik eigenlijk geen afspraken hoef te maken of dingen hoef te doen omdat ik dan ontzettend verdrietig ben. En als ik die donderdag eens oversla, dan komt het een paar dagen later alsnog. Dus daar houd ik nu voorlopig maar rekening mee. Maar warom het nu precies die donderdag is, dat zou ik niet weten.



sterkte weer allemaal

ps. ik herken het zo, het niet mee kunnen lezen/schrijven omdat je dan zelf weer zo verdrietig wordt....