Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
donderdag 24 juli 2008 om 13:01
Lapin, gecondoleerd met het verlies van je schoonvader. Ik zie het nu pas.
Ik ben hier een tijd niet geweest. Het gaat beter als ik hier niet lees. Jullie verdriet maakt mijn eigen verdriet erger. Als het een paar dagen 'goed' gaat, ben ik weer helemaal verdrietig na hier te hebben gelezen.
Sorry. Ik kan jullie dus hier niet tot steun zijn door mee te praten. Maar ik denk wel aan jullie, en iedereen die een dierbare heeft verloren.
Mama was afgelopen zaterdag precies een half jaar dood. Een half jaar moet ik haar al missen en kan ik het eigenlijk niet.
Ik ben hier een tijd niet geweest. Het gaat beter als ik hier niet lees. Jullie verdriet maakt mijn eigen verdriet erger. Als het een paar dagen 'goed' gaat, ben ik weer helemaal verdrietig na hier te hebben gelezen.
Sorry. Ik kan jullie dus hier niet tot steun zijn door mee te praten. Maar ik denk wel aan jullie, en iedereen die een dierbare heeft verloren.
Mama was afgelopen zaterdag precies een half jaar dood. Een half jaar moet ik haar al missen en kan ik het eigenlijk niet.
donderdag 24 juli 2008 om 14:11
Lieve Pebbels dat is toch heel begrijpelijk,...je weet ons te vinden als je ons nodig heb.... Maar aan de andere kant denk ik dat het ook goed is om met je verdriet geconfronteerd te worden,..een jaar heb ik gedaan als of er neits aan dehand was ontweek alles wat met overlijden te maken had omdat ik wist dat ik het niet zou aan kunnen,.... en toen kwam de klap in een sdubbel zo hard aan......
KNuffel
KNuffel
donderdag 24 juli 2008 om 15:47
Ja dat klopt;) Het valt alleen niet mee om zoiets te maken zeg. Ik ben alleen al een paar uur bezig geweest om te begrijpen hoe je bepaalde dingen moet veranderen...
Maar het moet een hele mooie site gaan worden. Voor mij een blijvend plekje voor mijn engeltje waar ik zo super trots op ben.
Gisteren zei mijn psycholoog nog, dat de nummer 1 reden van het uit elkaar gaan toch wel vanwege het verlies van een kindje is. Dat begrijp ik helemaal...
Het is moeilijk om verdriet te delen. En voor een buitenstaander is het nog moeilijker om het te begrijpen...
Maar het moet een hele mooie site gaan worden. Voor mij een blijvend plekje voor mijn engeltje waar ik zo super trots op ben.
Gisteren zei mijn psycholoog nog, dat de nummer 1 reden van het uit elkaar gaan toch wel vanwege het verlies van een kindje is. Dat begrijp ik helemaal...
Het is moeilijk om verdriet te delen. En voor een buitenstaander is het nog moeilijker om het te begrijpen...
donderdag 24 juli 2008 om 17:08
Wat een ontiegelijk mooi meisje zeg,... het is gewoon niet eerlijk...... Als je ooit hulp nodig heb met het bewerken van foto's doe ik dat graag voor je,...... ik ben ontwerper van beroep.
Ik heb des tijds parelhoen geholpen met het bewerken van een foto van haar zoontje, ik hoef daar niets voor te hebben hoor. het is het minste wat ik kan doen. Ik vindhet heel erg als ik zie dat mensen geld vragen om zo iets te doen,..geld verdienen aan iemand ander zijn verdriet.....
Ik heb des tijds parelhoen geholpen met het bewerken van een foto van haar zoontje, ik hoef daar niets voor te hebben hoor. het is het minste wat ik kan doen. Ik vindhet heel erg als ik zie dat mensen geld vragen om zo iets te doen,..geld verdienen aan iemand ander zijn verdriet.....
donderdag 24 juli 2008 om 21:12
Dank je wel lieve dutchie en ook voor je warme woorden die je elders geschreven hebt.....
Ik ben op zoek naar iets moois voor op mijn engeltjes laatste rustplaats. Er is nog geen grafsteen. Maar ik wil iets moois. Wat ik heel erg mooi vind is iets met een vlinder. Kleurrijk en bijzonder.. maar iets van RVS vind ik ook mooi.
Ik wil graag de foto van haar samen met een stukje tekst uit een liedje van Trijntje op een foto hebben. Dat hadden we ook op haar geboortekaartje staan en op het bidprentje. Dat wil ik heel erg graag op haar grafplekje hebben. En dat in een mooi rvs lijstje met een vlinder erop. Het lijstje kan ik op mijn werk laten maken maar moet daar zelf wel een idee van hebben hoe ik het nu precies wil hebben.
Het is best moeilijk vind ik omdat het meteen mooi en perfect moet zijn. Misschien heeft er iemand mooie ideeen of voorbeelden voor me?
Ik ben op zoek naar iets moois voor op mijn engeltjes laatste rustplaats. Er is nog geen grafsteen. Maar ik wil iets moois. Wat ik heel erg mooi vind is iets met een vlinder. Kleurrijk en bijzonder.. maar iets van RVS vind ik ook mooi.
Ik wil graag de foto van haar samen met een stukje tekst uit een liedje van Trijntje op een foto hebben. Dat hadden we ook op haar geboortekaartje staan en op het bidprentje. Dat wil ik heel erg graag op haar grafplekje hebben. En dat in een mooi rvs lijstje met een vlinder erop. Het lijstje kan ik op mijn werk laten maken maar moet daar zelf wel een idee van hebben hoe ik het nu precies wil hebben.
Het is best moeilijk vind ik omdat het meteen mooi en perfect moet zijn. Misschien heeft er iemand mooie ideeen of voorbeelden voor me?
donderdag 24 juli 2008 om 21:16
Wel heftig trouwens hoor al die verschillende foto's van andere overledenen engeltjes. Iedereen is zo trots.
Zelf heb ik ook foto's van haar toen ze al gestorven was maar dat zijn toch geen foto's waar ik vaak naar kijk. Gelukkig heb ik zelf andere.....
Hoe is het met alle andere dames? Hoe gaan jullie mannen met het verdriet om? Kunnen jullie eigenlijk wel of niet met ze praten?
Veel liefs,
Zelf heb ik ook foto's van haar toen ze al gestorven was maar dat zijn toch geen foto's waar ik vaak naar kijk. Gelukkig heb ik zelf andere.....
Hoe is het met alle andere dames? Hoe gaan jullie mannen met het verdriet om? Kunnen jullie eigenlijk wel of niet met ze praten?
Veel liefs,
vrijdag 25 juli 2008 om 01:45
Het is vandaag precies een jaar geleden dat mijn vader in het ziekenhuis werd opgenomen met een longontsteking,helaas is hij 5 aug overleden,ik heb het nog steeds niet verwerkt,ik druk het steeds naar de achtergrond,een soort van struisvogelpolitiek.
Ik mis hem nog elke dag,het is ook zo snel gegaan,binnen twee weken was het ineens afgelopen,heb 2 weken steeds bij hem in het ziekenhuis gezeten,alles wat in mijn vermogen lag gedaan voor hem,en toch ik vind de rust niet terug.
Nou komt 5 aug er weer aan,dan is het al weer een jaar geleden,het lijkt wel of het gisteren was.
Het moet slijten zeggen ze,het krijgt een plek,ik hoop het van harte
Ik mis hem nog elke dag,het is ook zo snel gegaan,binnen twee weken was het ineens afgelopen,heb 2 weken steeds bij hem in het ziekenhuis gezeten,alles wat in mijn vermogen lag gedaan voor hem,en toch ik vind de rust niet terug.
Nou komt 5 aug er weer aan,dan is het al weer een jaar geleden,het lijkt wel of het gisteren was.
Het moet slijten zeggen ze,het krijgt een plek,ik hoop het van harte
vrijdag 25 juli 2008 om 14:18
Flowerly ik wil best wel wat voor je in elkaar zetten,... heb je hyves? je kan gewoon zoeken voor dutchie1976 vind je me zo anders moet je het even zeggen dan kan ik even mijn email door geven. ALs jij dan de foto en de text naar mij toe sturud wil ik het best in elkaar zetten voor je hoor!
Sammy..doe rustig aan het gevoel krijgt een plekje dat er vaar ik als een puzzel stukje dat net op zijn plaats valt en dan denk je dat het geod zit en dan is er een dikke hobbel in de weg en dan springt het stukje er weer uit......
Sammy..doe rustig aan het gevoel krijgt een plekje dat er vaar ik als een puzzel stukje dat net op zijn plaats valt en dan denk je dat het geod zit en dan is er een dikke hobbel in de weg en dan springt het stukje er weer uit......
vrijdag 25 juli 2008 om 18:04
Het is fijn dat ik nu iets gevonden heb waar mensen schrijven die het zelfde hebben meegemaakt.
Lapin,mijn vader is wel op een leeftijd gestorven (wat normaal is zeg maar) 89 jaar,maar het neemt niet weg dat ik het nog altijd verschrikkelijk vind,en ik hoop echt dat alles een plekje gaat krijgen,misschien als het maar eerst 5 aug.is geweest,ik weet het niet.
Lapin,mijn vader is wel op een leeftijd gestorven (wat normaal is zeg maar) 89 jaar,maar het neemt niet weg dat ik het nog altijd verschrikkelijk vind,en ik hoop echt dat alles een plekje gaat krijgen,misschien als het maar eerst 5 aug.is geweest,ik weet het niet.
vrijdag 25 juli 2008 om 18:49
Sammy,.... leeftijd maakt niet uit hoor het verlies is even pijnlijk,...een groot vorobeeld steun en toeverlaat is weg uit je leven, zoals op dit forum mooi beschreven word,..een stukje fundering.....
heb jij ook niet van ...AL eeen jaar voro je gevoel was het een paarmaanden terug,..dat heb ik zo sterkt...
heb jij ook niet van ...AL eeen jaar voro je gevoel was het een paarmaanden terug,..dat heb ik zo sterkt...
vrijdag 25 juli 2008 om 20:03
Ja Dutchie dat gevoel heb ik heel erg,ik kan me echt niet voorstellen dat het al een jaar geleden is,ik heb er ook altijd moeite mee als ik bij mijn moeder ga koffie drinken,mijn vader stond altijd voor het raam op me te wachten,alleen als ik nu aan kom staat hij er niet meer,gek he,dat die kleine dingen ineens zo belangrijk zijn geworden.
Maar goed,ooit zal het wennen.
Maar goed,ooit zal het wennen.
zaterdag 26 juli 2008 om 23:35
Even weer een beetje van me afschrijven.
Ik ben de hele week vreselijk moe geweest. Bijna iedere middag viel ik op de bank in slaap. Dat zal wel door vorige week zijn gekomen.
Volgende week dinsdag komt mijn moeder hierheen voor een weekje. Op zondag 3 augustus is ze jarig. Als verrassing voor haar komt mijn zus met haar gezin ook hierheen. Ze zitten nu in Frankrijk op een camping, ongeveer 2 uurtjes rijden bij ons vandaan. Dan zijn we dus weer met zijn allen bij elkaar, behalve mijn vader. Die blijft de missende schakel
.
Vorig jaar was mijn moeder ook hier met haar verjaardag, maar ze was de hele dag ziek. S'nachts rond een uur of 12 voelde ze zich opeens wat beter. Ik denk dat haar lichaam gewoon geen zin had in de eerste verjaardag zonder mijn vader.
En over 3 weken komt mijn schoonmoeder hierheen, dan is mijn man (haar zoon dus) jarig.
Al die verjaardagen zonder onze vaders.......ik kan er maar niet aan wennen. Het wordt nooit meer zoals het was. Daar heb ik nog de meeste moeite mee. En het went nooit.
Ik ben de hele week vreselijk moe geweest. Bijna iedere middag viel ik op de bank in slaap. Dat zal wel door vorige week zijn gekomen.
Volgende week dinsdag komt mijn moeder hierheen voor een weekje. Op zondag 3 augustus is ze jarig. Als verrassing voor haar komt mijn zus met haar gezin ook hierheen. Ze zitten nu in Frankrijk op een camping, ongeveer 2 uurtjes rijden bij ons vandaan. Dan zijn we dus weer met zijn allen bij elkaar, behalve mijn vader. Die blijft de missende schakel
. Vorig jaar was mijn moeder ook hier met haar verjaardag, maar ze was de hele dag ziek. S'nachts rond een uur of 12 voelde ze zich opeens wat beter. Ik denk dat haar lichaam gewoon geen zin had in de eerste verjaardag zonder mijn vader.
En over 3 weken komt mijn schoonmoeder hierheen, dan is mijn man (haar zoon dus) jarig.
Al die verjaardagen zonder onze vaders.......ik kan er maar niet aan wennen. Het wordt nooit meer zoals het was. Daar heb ik nog de meeste moeite mee. En het went nooit.
zondag 27 juli 2008 om 12:19
Het word inderdaad nooit meer zoals het was zonder onze dierbaren, die we moeten missen.
Maar in onze harten zijn ze er toch bij....voor altijd.
Wat ik zelf wel gemerkt heb, is dat je echt niet voor je verdriet kan blijven weglopen. Het haalt je toch in.
@dutchie: je bent een warme persoonlijkheid... je ontroert me met je woorden. Ook met wat je geschreven hebt op "mijn topic". Sinds ik met die vlindersite bezig ben geweest is wel wat meer rust gekomen. Het is echt ontroerend al die lieve reacties in het gastenboek. En ik heb dan ook echt tranen met tuiten gehuild. Elke dag als ik met de hond ga lopen zie ik een witte vlinder rond fladderen.....
Ik heb op hyves gekeken maar ik kon je zo gauw niet vinden. Heb wel een hyves pagina maar kom daar ook eigenlijk bijna nooit. Maar ik zou het wel heel erg fijn vinden als je voor mijn engeltje iets moois zou kunnen maken...
Maar in onze harten zijn ze er toch bij....voor altijd.
Wat ik zelf wel gemerkt heb, is dat je echt niet voor je verdriet kan blijven weglopen. Het haalt je toch in.
@dutchie: je bent een warme persoonlijkheid... je ontroert me met je woorden. Ook met wat je geschreven hebt op "mijn topic". Sinds ik met die vlindersite bezig ben geweest is wel wat meer rust gekomen. Het is echt ontroerend al die lieve reacties in het gastenboek. En ik heb dan ook echt tranen met tuiten gehuild. Elke dag als ik met de hond ga lopen zie ik een witte vlinder rond fladderen.....
Ik heb op hyves gekeken maar ik kon je zo gauw niet vinden. Heb wel een hyves pagina maar kom daar ook eigenlijk bijna nooit. Maar ik zou het wel heel erg fijn vinden als je voor mijn engeltje iets moois zou kunnen maken...
zondag 27 juli 2008 om 12:56
Hoi allemaal, ben ook even weggeweest. Sinds een dikke week heb ik vakantie en ik moest in alle opzichten even bijkomen. Dus ik heb minder gemaild, gebeld, geforumd, gesmst, kortom: minder contact gehad met alles en iedereen. Even rust.
Op 15 juli hebben we de as van mijn broertje begraven. Zo abstract, die as. Ik heb het aangeraakt en nog een klein beetje as uit de urn geschept met een theelepeltje, voor een assieraad. Ik kon het niet helpen dat ik me afvroeg of dat lepeltje weer leuk bij iemand in de koffie zou belanden, na afgewassen te zijn uiteraard.
Afgelopen week is het verdriet er heel erg uitgekomen. Ik huilde zo hard dat mijn vriend me aanmoedigde vooral door te blijven ademen. Hij zei later dat het leek of ik hyperventileerde. Zelf niks van gemerkt, ik was zo intens verdrietig dat ik alleen maar gek werd van ellende. Ik wilde er gewoon niet aan dat mijn broertje weg is. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen, zo groot en veelomvattend is het verdriet. Nog steeds.
Ik ben nu 2x naar zijn graf geweest en het gekke is dat ik daar rustig word. Overigens vind ik het ook elke keer bizar om zijn naam op een grafsteen te zien staan. Die naam hoort daar niet! Die naam hoort op een trouwkaart, geboortekaartje, kerstkaart.. overal behalve op een grafsteen of rouwkaart.
Wat zou ik hem graag nog een keer spreken. Vragen of hij volledig achter zijn keuze staat. Eerst zou ik hem een schop onder zijn hol geven en dan heel lang vasthouden. Dat verlangen om hem nog eens te zien, te horen, te vragen of het goed gaat... dat verlangen is gigantisch.
En ik vraag me af waar ie is. Is hij nog ergens? En zo ja, waar dan? En ziet hij mij, ons, nog? Veel vragen. Maar vooral een enorm schrijnend dagelijks gemis van mijn allerliefste toffe broer.
Knuffels voor iedereen,
Snoek
Op 15 juli hebben we de as van mijn broertje begraven. Zo abstract, die as. Ik heb het aangeraakt en nog een klein beetje as uit de urn geschept met een theelepeltje, voor een assieraad. Ik kon het niet helpen dat ik me afvroeg of dat lepeltje weer leuk bij iemand in de koffie zou belanden, na afgewassen te zijn uiteraard.
Afgelopen week is het verdriet er heel erg uitgekomen. Ik huilde zo hard dat mijn vriend me aanmoedigde vooral door te blijven ademen. Hij zei later dat het leek of ik hyperventileerde. Zelf niks van gemerkt, ik was zo intens verdrietig dat ik alleen maar gek werd van ellende. Ik wilde er gewoon niet aan dat mijn broertje weg is. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen, zo groot en veelomvattend is het verdriet. Nog steeds.
Ik ben nu 2x naar zijn graf geweest en het gekke is dat ik daar rustig word. Overigens vind ik het ook elke keer bizar om zijn naam op een grafsteen te zien staan. Die naam hoort daar niet! Die naam hoort op een trouwkaart, geboortekaartje, kerstkaart.. overal behalve op een grafsteen of rouwkaart.
Wat zou ik hem graag nog een keer spreken. Vragen of hij volledig achter zijn keuze staat. Eerst zou ik hem een schop onder zijn hol geven en dan heel lang vasthouden. Dat verlangen om hem nog eens te zien, te horen, te vragen of het goed gaat... dat verlangen is gigantisch.
En ik vraag me af waar ie is. Is hij nog ergens? En zo ja, waar dan? En ziet hij mij, ons, nog? Veel vragen. Maar vooral een enorm schrijnend dagelijks gemis van mijn allerliefste toffe broer.
Knuffels voor iedereen,
Snoek
zondag 27 juli 2008 om 13:07
Dag allemaal,
Elke keer als ik mij hierbij probeer aan te sluiten kan ik niet meer typen van het huilen...
Ik herken mezelf in zo'n beetje alles wat jullie schrijven: het fundament dat weg is, angst dat mijn moeder ook dood gaat, reddeloosheid, boosheid dat mijn vader geen opa wordt en mijn broertje en mij nooit zal zien trouwen, het innerlijke conflict over enerzijds het idee dat het 'beter is' en anderzijds het verdriet van de achterblijvers en daarbij het niet weten hoe het eigenlijk moet, dat rouwen...
Ik het kort: mijn vader is na 9 maanden ziekte (longkanker) in december vorig jaar overleden. Eigenlijk is het allemaal heftig geweest. Ik vond en vind eigenlijk de periode dat mijn vader ziek was veel moeilijker dan nu hij dood is. Moeilijker, anders in ieder geval. De wetenschap dat iemand hartstikke ziek is en er over een x-aantal maanden niet meer is, brak mijn hart.
Nu gaat het eigenlijk wel redelijk (hoe weet je eigenlijk dat het goed gaat?) er is verdriet en er zijn veel moeilijke momenten. Verwachts en onverwachts.
Ik denk dat ik mezelf te kort doe door alles te relativeren. Ik vergelijk vaak situaties en beredeneer dan of dat erger is dan mijn situatie.
Ik zal hier zo nu en dan komen kijken. Het is in ieder geval steeds janken geblazen... Kan geen kwaad denk ik.
Elke keer als ik mij hierbij probeer aan te sluiten kan ik niet meer typen van het huilen...
Ik herken mezelf in zo'n beetje alles wat jullie schrijven: het fundament dat weg is, angst dat mijn moeder ook dood gaat, reddeloosheid, boosheid dat mijn vader geen opa wordt en mijn broertje en mij nooit zal zien trouwen, het innerlijke conflict over enerzijds het idee dat het 'beter is' en anderzijds het verdriet van de achterblijvers en daarbij het niet weten hoe het eigenlijk moet, dat rouwen...
Ik het kort: mijn vader is na 9 maanden ziekte (longkanker) in december vorig jaar overleden. Eigenlijk is het allemaal heftig geweest. Ik vond en vind eigenlijk de periode dat mijn vader ziek was veel moeilijker dan nu hij dood is. Moeilijker, anders in ieder geval. De wetenschap dat iemand hartstikke ziek is en er over een x-aantal maanden niet meer is, brak mijn hart.
Nu gaat het eigenlijk wel redelijk (hoe weet je eigenlijk dat het goed gaat?) er is verdriet en er zijn veel moeilijke momenten. Verwachts en onverwachts.
Ik denk dat ik mezelf te kort doe door alles te relativeren. Ik vergelijk vaak situaties en beredeneer dan of dat erger is dan mijn situatie.
Ik zal hier zo nu en dan komen kijken. Het is in ieder geval steeds janken geblazen... Kan geen kwaad denk ik.
zondag 27 juli 2008 om 13:11
En Dutchie, je bent een schat!
Ik werd trouwens min of meer gerustgesteld door het lezen van het boek van Pim van Lommel, over bijna-dood-ervaringen.
Ik heb/had zelf niets waarin ik geloof. Dood is dood dacht ik altijd. Maar nu veranderen die ideeen wel. Of ik wil dat ze veranderen, dat kan natuurlijk ook.
En ik heb een vallende ster gezien nadat ik, een paar weken na mijn vaders dood, mijn moeder vroeg of ze er al één gezien had. Toen ik de auto uitstapte zag ik hem. Ik heb mijn vader trouwens wel gevraagd om een teken toen hij er nog was. Maar mijn vader is al helemaal wars van alles wat met religie en spiritualiteit te maken heeft.
Ik werd trouwens min of meer gerustgesteld door het lezen van het boek van Pim van Lommel, over bijna-dood-ervaringen.
Ik heb/had zelf niets waarin ik geloof. Dood is dood dacht ik altijd. Maar nu veranderen die ideeen wel. Of ik wil dat ze veranderen, dat kan natuurlijk ook.
En ik heb een vallende ster gezien nadat ik, een paar weken na mijn vaders dood, mijn moeder vroeg of ze er al één gezien had. Toen ik de auto uitstapte zag ik hem. Ik heb mijn vader trouwens wel gevraagd om een teken toen hij er nog was. Maar mijn vader is al helemaal wars van alles wat met religie en spiritualiteit te maken heeft.
zondag 27 juli 2008 om 13:33
Dat vind ik ook zo moeilijk: hoe weet je nou of je het 'goed' doet, of het 'normaal' is wat je voelt en hoe je de draad weer oppakt? Soms vertrouw ik sterk op mijn eigen oordeel dat het oké is wat ik doe. Maar als ik dan zo'n megajankbui heb gehad dan denk ik: oh jee, he-le-maal mis dit, ik kan hier niet mee omgaan.
Het vergelijken van mijn eigen situatie met dat van anderen doe ik ook. Er zijn altijd mensen die het helaas erger hebben dan ik. Dat zie ik echt wel. Maar ik voel nu ook duidelijk dat mijn verdriet zo ontzettend groot is, dat wegrelativeren me beslist geen goed zal doen.
Wat me helpt is contact met 2 lotgenoten, beiden een broer kwijtgeraakt door zelfmoord. De één ken ik van de sportschool en de andere ken ik alleen via e-mail. Aan beide contacten heb ik veel. Het meisje van de sportschool stelt me erg gerust als ik me afvraag of ik definitief gek word. Zij is 'al' 8 jaar verder dan ik in haar rouwproces. De dame die ik ken via e-mail is een stuk ouder (weet het niet precies, vermoed iets van 50 jaar), is een half jaar geleden haar broer verloren en zij is wat meer filosofisch ingesteld. Ook fijn, om vanuit een dergelijk perspectief het verdriet en gemis te voelen en te bekijken.
Mijn broertje was erg geïnteresseerd in religies maar niet op de gelovige manier. Meer geschiedkundig. Hij dacht: dood is dood, dan is alles zwart. Ergens hoop ik voor hem dat ie gelijk heeft want als dat niet zo is, heeft ie misschien nog steeds geen rust. Terwijl hij dat zo graag wilde. En voor mezelf hoop ik dat hij ongelijk heeft. Dat vind ik dan weer egoïstisch van mezelf.. zucht.. vermoeiend.
Myranda, is je vader tijdens zijn ziekbed niet anders gaan denken over de dood en wat daarna eventueel komt? Of bleef hij bij hoe hij daarover altijd al dacht?
Het vergelijken van mijn eigen situatie met dat van anderen doe ik ook. Er zijn altijd mensen die het helaas erger hebben dan ik. Dat zie ik echt wel. Maar ik voel nu ook duidelijk dat mijn verdriet zo ontzettend groot is, dat wegrelativeren me beslist geen goed zal doen.
Wat me helpt is contact met 2 lotgenoten, beiden een broer kwijtgeraakt door zelfmoord. De één ken ik van de sportschool en de andere ken ik alleen via e-mail. Aan beide contacten heb ik veel. Het meisje van de sportschool stelt me erg gerust als ik me afvraag of ik definitief gek word. Zij is 'al' 8 jaar verder dan ik in haar rouwproces. De dame die ik ken via e-mail is een stuk ouder (weet het niet precies, vermoed iets van 50 jaar), is een half jaar geleden haar broer verloren en zij is wat meer filosofisch ingesteld. Ook fijn, om vanuit een dergelijk perspectief het verdriet en gemis te voelen en te bekijken.
Mijn broertje was erg geïnteresseerd in religies maar niet op de gelovige manier. Meer geschiedkundig. Hij dacht: dood is dood, dan is alles zwart. Ergens hoop ik voor hem dat ie gelijk heeft want als dat niet zo is, heeft ie misschien nog steeds geen rust. Terwijl hij dat zo graag wilde. En voor mezelf hoop ik dat hij ongelijk heeft. Dat vind ik dan weer egoïstisch van mezelf.. zucht.. vermoeiend.
Myranda, is je vader tijdens zijn ziekbed niet anders gaan denken over de dood en wat daarna eventueel komt? Of bleef hij bij hoe hij daarover altijd al dacht?
zondag 27 juli 2008 om 13:46
Nee, dat bleef zo. Dood is dood en weg is weg. Mijn vader was altijd erg open en het gekke was dat hij absoluut niet boos of bang was. Hij heeft het al snel aanvaard. Aan de ene kant was ik blij voor hem. Maar aan de andere kant snapte ik er geen zak van. Hoe kan je nou niet boos zijn?? Hoe kan je nou niet bang zijn voor wat komen gaat? Ik zelf was juist wel bang voor lijden, gelukkig is dat erg meegevallen. Hij heeft bijvoorbeeld pas de laatste 24 uur voor zijn dood in bed gelegen. Daarvoor was hij nog op.
Ik heb hem wel in 9 maanden oud zien worden: kaal (door bestralingen), met een rollator en incontinent. Verschrikkelijk.
Tegelijkertijd vind ik dat heel moeilijk: op wie of wat moet je eigenlijk boos zijn? God geloof ik niet in en als er al een zou zijn was het een bar slechte. Op pa zelf die rookte en kanker kreeg? Ik vind het zo moeilijk om boos te zijn zonder dat er iets terugkomt. Als je boos bent op een ander is het lekker om te bekvechten. Maar in dit geval komt er niks terug. Eenrichtingsboosheid, als je begrijpt wat ik bedoel...
Ik heb hem wel in 9 maanden oud zien worden: kaal (door bestralingen), met een rollator en incontinent. Verschrikkelijk.
Tegelijkertijd vind ik dat heel moeilijk: op wie of wat moet je eigenlijk boos zijn? God geloof ik niet in en als er al een zou zijn was het een bar slechte. Op pa zelf die rookte en kanker kreeg? Ik vind het zo moeilijk om boos te zijn zonder dat er iets terugkomt. Als je boos bent op een ander is het lekker om te bekvechten. Maar in dit geval komt er niks terug. Eenrichtingsboosheid, als je begrijpt wat ik bedoel...
zondag 27 juli 2008 om 14:03
Wat een verschrikking, dat je je vader zo ziek hebt zien worden. Het lijkt me ook onmogelijk om je in te leven in iemand die ongeneeslijk ziek is. Je hebt geen idee van wat er emotioneel bij iemand op gang komt denk ik. Vanuit je levende perspectief ontstaat boosheid en angst. Maar als je weet dat de dood voor jouw deur staat, komt de aanvaarding misschien juist snel na boosheid, verdriet en angst.
Eenrichtingsboosheid, ik snap hem helemaal...goed woord zeg. Het is inmiddels iets minder (sinds ik weer sport) maar ik heb me een paar weken lang iedere dag verschrikkelijk kwaad gevoeld. Dan weer op mijn broer (het was zijn eigen keuze... voor zover je dat zo kunt zien als je zo depressief en dus ziek bent), dan weer op de hele wereld, dan weer (en deze is erg) op allerlei mensen die in mijn ogen 'slechter' zijn dan mijn broertje maar die nog wel leven. Sorry, een erg lelijke gedachte... Maar niks of niemand die reageerde op mijn woede! Daar zit je dan.. waar moet je in vredesnaam heen met je boosheid? Ik heb tegen dingen geschopt, een paar keer kei- en keihard geschreeuwd. Het leek wel een oerbrul, ik schrok er zelf enorm van. Maar het luchtte wel op. Het móest er ook uit!
Een goede vriendin (ex, maar er rommelde nog wel wat tussen die 2) van mijn broertje heeft een keer 's nachts toen ze van haar werk kwam (horeca) een man he-le-maal verrot gescholden omdat hij naar haar floot of een opmerking maakte. Wie hij wel niet dacht te zijn dat hij meende zoiets te mogen zeggen tegen haar, en toen nog een heleboel gevloek... Die man is geschrokken afgedropen... Wel een beetje lullig voor de beste man maar ik moest toch ook lachen om dit verhaal. Helaas (?) heb ik te veel zelfbeheersing tot nu toe.
Ik ga nu even stofzuigen, ook lekker tegen een soort geprikkelde onrust (nog steeds dagelijks aanwezig).
Eenrichtingsboosheid, ik snap hem helemaal...goed woord zeg. Het is inmiddels iets minder (sinds ik weer sport) maar ik heb me een paar weken lang iedere dag verschrikkelijk kwaad gevoeld. Dan weer op mijn broer (het was zijn eigen keuze... voor zover je dat zo kunt zien als je zo depressief en dus ziek bent), dan weer op de hele wereld, dan weer (en deze is erg) op allerlei mensen die in mijn ogen 'slechter' zijn dan mijn broertje maar die nog wel leven. Sorry, een erg lelijke gedachte... Maar niks of niemand die reageerde op mijn woede! Daar zit je dan.. waar moet je in vredesnaam heen met je boosheid? Ik heb tegen dingen geschopt, een paar keer kei- en keihard geschreeuwd. Het leek wel een oerbrul, ik schrok er zelf enorm van. Maar het luchtte wel op. Het móest er ook uit!
Een goede vriendin (ex, maar er rommelde nog wel wat tussen die 2) van mijn broertje heeft een keer 's nachts toen ze van haar werk kwam (horeca) een man he-le-maal verrot gescholden omdat hij naar haar floot of een opmerking maakte. Wie hij wel niet dacht te zijn dat hij meende zoiets te mogen zeggen tegen haar, en toen nog een heleboel gevloek... Die man is geschrokken afgedropen... Wel een beetje lullig voor de beste man maar ik moest toch ook lachen om dit verhaal. Helaas (?) heb ik te veel zelfbeheersing tot nu toe.
Ik ga nu even stofzuigen, ook lekker tegen een soort geprikkelde onrust (nog steeds dagelijks aanwezig).
zondag 27 juli 2008 om 14:10
zondag 27 juli 2008 om 14:20
Dutchie is inderdaad een lieve schat 
.
Hallo Myranda. Ik hoop dat jij ook wat aan dit topic hebt. Mij helpt het altijd enorm om even van me af te schrijven. Vooral als er daarna allemaal van die lieve reacties volgen.
Ik ben eigenlijk ook pas na de dood van mijn vader van gedachten veranderd over leven na de dood. Misschien ook inderdaad alleen maar omdat ik het heel erg graag wil geloven. Aan de andere kant zijn er ook dingen gebeurd die ik niet kon verklaren. Ik ga dat boek van Pim van Lommel dan ook een keer opzoeken.
En Snoek, je doet het altijd goed. Iedereen voelt iets anders. En niets is fout. Als ik nu bv. kijk naar mijn man, hij gaat heel anders om met de dood van zijn vader dan ik. Ik heb hem 1 x zien huilen en dat was op de crematie. Maar vanmorgen versprak hij zich. Hij had het over zijn ouders en ik zag dat het opeens tot hem doordrong dat er nog maar 1 over was. En dat het pijn deed. En dat deed mij dan weer heel erg veel pijn. Ik daarentegen heb de eerste paar maanden erna mijn ogen uit mijn kop gehuild. Iedere dag. En misschien komt het bij hem ook wel veel later los. Kortom, het is allemaal goed.
Boos ben ik nooit geweest......Ja, misschien ook wel, op mezelf. Dat ik niet naar mijn ouders ben gegaan in de week voordat mijn vader stierf, i.p.v. naar Londen. Maar ik weet dat dat niet reeel is. Ik wist immers niet dat mijn vader een hersenbloeding zou krijgen.
Allemaal nog even een dikke
.Hallo Myranda. Ik hoop dat jij ook wat aan dit topic hebt. Mij helpt het altijd enorm om even van me af te schrijven. Vooral als er daarna allemaal van die lieve reacties volgen.
Ik ben eigenlijk ook pas na de dood van mijn vader van gedachten veranderd over leven na de dood. Misschien ook inderdaad alleen maar omdat ik het heel erg graag wil geloven. Aan de andere kant zijn er ook dingen gebeurd die ik niet kon verklaren. Ik ga dat boek van Pim van Lommel dan ook een keer opzoeken.
En Snoek, je doet het altijd goed. Iedereen voelt iets anders. En niets is fout. Als ik nu bv. kijk naar mijn man, hij gaat heel anders om met de dood van zijn vader dan ik. Ik heb hem 1 x zien huilen en dat was op de crematie. Maar vanmorgen versprak hij zich. Hij had het over zijn ouders en ik zag dat het opeens tot hem doordrong dat er nog maar 1 over was. En dat het pijn deed. En dat deed mij dan weer heel erg veel pijn. Ik daarentegen heb de eerste paar maanden erna mijn ogen uit mijn kop gehuild. Iedere dag. En misschien komt het bij hem ook wel veel later los. Kortom, het is allemaal goed.
Boos ben ik nooit geweest......Ja, misschien ook wel, op mezelf. Dat ik niet naar mijn ouders ben gegaan in de week voordat mijn vader stierf, i.p.v. naar Londen. Maar ik weet dat dat niet reeel is. Ik wist immers niet dat mijn vader een hersenbloeding zou krijgen.
Allemaal nog even een dikke
