Rouwverwerking

Bobke, ik heb foto´s van mijn moeder toen ze in de kist lag, af en toe kijk ik ernaar dan is het wel echt, maar het blijft raar... ik weet niet wat jij hebt wat herinnert aan het overlijden..maar zoiets tastbaars maakt het wel echt en pijnlijk natuurlijk. Alles wat je nu voelt en broeit in je wordt alleen maar pijnlijker...probeer te praten met iemand die je vertrouwd die ook luistert no matter hoevaak je over je vader praat, schrijf een brief voor je vader met je gevoelens voor hem en je verdriet en bewaar die. Ik leef met je mee, sterkte!!

Bobke,



naar hè dat gevoel dat je het moet gaan geloven. En dan ook moeten beseffen dat hij er ook echt niet meer is. Toen wij eenmaal wisten dat het er aan zat te komen zat mijn vriend er bij mij er enorm op te hameren dat dit de laatste periode was met mijn vader en dat ik daar maar moest van gaan "genieten" en het moest beseffen. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, nu staat alles als een film in mijn geheugen, een film die ik af en toe nog wel afspeel.

Is het heel plotseling gebeurd?



Ik kan je geen tips geven, alleen maar veel sterkte wensen. Het wordt vallen en opstaan. Na drie jaar kan ik nog wel eens helemaal om niets in huilen uitbarsten.



Plien28, naar ook die dagen. eind van de maand is het voor mij drie jaar geleden dat ik mijn vader verloor en ik ben er nog niet uit of ik die dag wel wil gaan werken. De eerste keer was het een zaterdag, een drama. Ik ben de hele dag van slag geweest. Vorig jaar een zondag en kwamen we net met de hele familie terug van vakantie. Maar dit jaar is het voor het eerst een normale werkdag. Tja, wat doen jullie op zo'n dag???



Plien ik hoop dat er een beetje bent doorgekomen.



Voor iedereen een

J.

Zaterdag had ik het erg zwaar en zat ik thuis keihard te janken. Ik heb mijn vader nog gevraagd waarom ik amper over hem droom. Dat ik dat zo graag wil. Later op de dag kom ik bij mijn moeder thuis en die laat me een blocnote zien waar mijn vader pagina's van vol had geschreven. Hij was ooit eens bezig om een soort van boek te schrijven. Ik ben het gaan lezen en ik hoorde hem als het ware zeggen wat er stond. Dat gaf me op dat moment grote troost. Ik herkende gewoon die typische hersenspinsels van hem. Het was net alsof pa op afstand liet merken dat ie me had gehoord.

rosalita, wat super mooi is dit zeg! ik hoop dat er voor mij ook nog zulke dingen naar boven komen. Dutchie vond nog een cadeau van haar vader voor haar kinders! ook zo speciaal.

ik heb nu pas een keer gedroomt maar het was zo speciaal echt waar ik gun dat jullie allemaal.

ik droom wel veel gekke dingen sinds de dood van mijn vader, ik ben altijd wel een dromer maar niet zo gek als nu hoor. vannacht heb ik gedroomt dat me moeder een miesje dood reed, en ik riep STOP mam maar ze ging alleen maar harder rijden!

Lapin, gecondoleerd met het overlijden van je schoonvader. Ik hoop dat je het een beetje trekt allemaal.



Ik post niet regelmatig, lees wel regelmatig mee. Ik las dat er meerdere posters hier melden dat ze na 1,5 jaar/2 jaar een dip hebben. Ik denk dat dat heel normaal is. Mijn moeder is maart 2004 overleden en eind 2006 kwam voor mij de grote klap. Ik kon niets meer, wilde niets meer. Ik was alleen maar moe, huilerig, boos... Duidelijk nog niet klaar met een stuk verwerking van dingen. Ik heb het op mijn werk besproken en ben tijdelijk 50% gaan werken. Daarna ging het langzaam weer bergopwaarts.



Wat ik maar zeggen wil is het volgende: laat je niet wijsmaken dat je er na 2 jaar "klaar" mee moet zijn (met rouwen). Ieder verwerkt dit op haar manier en op haar eigen tijd.

Pinksterbloem, ik vrees dat je nooit klaar bent met rouwen......je moethet een plaatsje geven... wat jij zegt heb ik dus nu mijn vader overleed in 06 nu in 08 heb ik het er erg moeilijk mee ...soms (vandaag dus) ben ik gewoon misselijk van het gemis...... dromen wil ik zo graag maar doe ik nooit..... daardoor lijk thij nog zo veel verder weg......



Ik heb de logeer kamer op geruint vond ik een Milka reep had hij mee genomen omda tik dat lekker vind,.... hij is nu 2 jaar overdatum maar ligt nog steeds op de logeer kamer... ik kan hem niet weg doen....

Lieve Lapin,

ik dacht na je berichtje op mijn topic dat je een weekje op vakantie ging en nu lees ik hier dat je schoonvader overleden is. Er blijft je ook erg weinig bespaard..... En ondanks alles neem je de tijd om mij een berichtje te sturen. Ik ben er stil van.....



Gecondoleerd met het verlies van je schoonvader. Ik wens jou en je familie heel veel sterkte. Ik weet haast niet wat ik moet schrijven (je zou misschien verwachten dat ik zo uit mijn mouw schud). Bizar dat je weer iemand moet verliezen.

Ik laat het even hierbij.

Hele dikke kus, knuffel, Kris

Lappie lieverd,

Gecondoleerd met het verlies van je schoonvader.

Wat zal dit weer ongelooflijk moeilijk voor je zijn meissie.

Ik denk aan je.



en van Red.

Dag allemaal,



Bedankt voor jullie berichtjes. Lapin, gecondoleerd... Niet te geloven. Misschien komt het omdat ik zelf middenin het slechte nieuws zit maar het lijkt wel of je bij anderen ook niets anders hoort. Ik merk dat ik een beetje verbitterd ben maar ik hoop, en ga er van uit, dat dat wel weer slijt.



Chili, het gekke is dat ik wel weet dat mijn vader er niet meer is maar ik WIL het niet weten. Nou ja, misschien is dat eigenlijk helemaal niet gek. Er staan mooie foto's van mijn vader bij mijn moeder in de woonkamer. Een vrolijke foto van een vakantie in Indonesie en een mooi, zwart-wit foto waar je de hand van mijn vader op ziet die wordt vastgehouden door de handen van mijn moeder, mijn broer en mij. Maar vooral die foto uit Indonsie roept toch ook een soort boosheid op. Het lijkt wel of 'ie mij een beetje in de weg staat. Er hoeft geen foto van mijn vader in de kamer want mijn vader is toch niet dood?

Ikkephien: Nee het is niet heel plotseling gebeurd. Mijn vader heeft na 16 maanden onbeloond positief blijven en knokken tegen longkanker om een inslaapinfuus gevraagd. We hebben dus afscheid kunnen nemen en dat is heel waardevol. Ik dacht van tevoren dat dat heel dramatisch zou zijn maar dat was niet zo. Hij was thuis en mijn moeder is bij hem in het bed in de woonkamer gaan liggen. Er hoefde ook niets meer gezegd te worden. En tot aan het einde maakte hij grapjes. Mijn vader is drie en een halve week voor mijn bruiloft overleden. We waren er allemaal van overtuigd dat hij die nog mee zou maken maar op de laatste dag hoorden we van mijn vader dat hij daar twee weken eerder al aan begon te twijfelen. Vlak voor de arts en thuiszorg kwamen voor het infuus riep hij mijn vriend bij zijn bed. Mijn vader pakte mijn pols, de pols van mijn vriend en duwde onze handen in elkaar. "Zo", zei hij, "nu heb ik je toch weggegeven want dat had ik beloofd". Ik voelde me toen zo dankbaar. En met datzelfde gevoel van dankbaarheid heb ik 's nachts de huisartsenpost gebeld om te vertellen dat mijn vader was overleden. Het was afgelopen voor hem.



Maar nu begint het interne conflict. Ik ben zo blij voor mijn vader dat hij rust heeft. Dat hij niet meer hoeft te knokken. Bij zijn uitvaart werd Wiegelied van die Westkaap van Stef Bos gespeeld. Als je die tekst leest/hoort kan je alleen maar blij zijn dat het afgelopen is. Maar ik word ook boos. Op iemand, op niemand, dat mijn vader er niet meer is. En verdrietig. Maar ik wil niet boos en verdrietig zijn want dan doe ik mijn vader zijn strijd geen recht. Ik weet wel dat dat met verstand te verklaren is. Dat het logisch is dat ik boos en verdrietig ben maar het voelt als een conflict.



En het lijkt wel of ik de afgelopen weken niet echt aan het verwerken ben toegekomen. Mijn vader overleed dus drie en een halve week voor onze bruiloft maar op de dag van de uitvaart van mijn vader is mijn schoonmoeder met spoed 12 1/2 uur lang aan een hersentumor geopereerd. Vier dagen voordat mijn vader overleed hoorden we dat zij een tumor had en de dag na het overlijden hoorden we dat hij er met spoed uit moet. Mijn man z'n vader is anderhalf jaar geleden overleden dus op een gegeven moment keek ik naar mijn moeder en dacht ik: jij bent de enige ouder die nog gezond is. Die avond heeft ze een paar uur in het ziekenhuis gezeten omdat we dachten dat ze een hartaanval had. Dat was de dag na het overlijden van mijn vader en omdat mijn vader thuis was opgebaard wilde ze niet weg. Moest ik een tasje voor haar pakken met een tandenborstel, ondergoed, pyama EN een foto van mijn vader. Dan breekt je hart hoor! Gelukkig hoefde ze niet te blijven en werden alle verschijnselen van een hartaanval veroorzaakt door maagzuur: ze was veel te snel afgevallen in twee dagen tijd. Met mijn schoonmoeder gaat het gelukkig weer een stuk beter. Ze heeft, door op haar tanden te bijten, het grootste gedeelte van onze trouwdag mee kunnen maken. Dat ze daar de twee dagen erna de prijs voor heeft moeten betalen had ze er graag voor over.



Voor mijn bruiloft was er familie uit het buitenland over die afgelopen zaterdag pas zijn weggegaan. Ik heb hun bezoek en alles rond mijn bruiloft aangepakt om maar niet aan de waarheid te hoeven denken. Ik heb het gevoel dat ik al zes weken mijn adem aan het inhouden ben. Ik was eigenlijk nog een week vrij maar ben op eigen verzoek weer gaan werken (hele dagen maar op halve kracht) om maar te kijken hoe ik de gebeurtenissen van de afgelopen tijd in het echte leven kan passen.



Nou ja, een heel verhaal. Ik lees jullie berichten ook hoor maar kan niet op alles reageren. Ik heb het gevoel alsof ik in een soort semi-bewustzijn ben en ik vind jullie verdriet ook heel erg maar het lijkt wel alsof ik niet meer alles voel. Ik wil er trouwens wel nog bijzeggen dat mijn trouwdag echt een hele leuke dag was. Ik heb een beetje het gevoel dat ik dat aan andere mensen moet verantwoorden. Dat ik zo'n leuke dag heb gehad terwijl mijn vader net is overleden. Maar het was goed zo. En ik denk dat jullie dat beter begrijpen dan mensen die deze ellende (gelukkig) niet hebben meegemaakt.

Lieve Bobke, ik herken heel veel van wat je zegt....... die boosheid,... bij mijj komt ie vandaan omdat mijn vader nog niet klaar was met het leven... hij hield van zijn kleinzoonen en had nog zo veel met ze willen doen... boos op de kanker die hem heeft afgepakt 62 is hij gworden.... ik ben boos boos op mezelf omdat ik weet dat ik dank baar moezijn voro de 30 jaar dat ik hem had er zijn genoeg mensen die hun vader veel vroeger hebben moeten missen... boos omdat ik egoistisch ben en dat ik mijn vader terug wil....

Ja, ik denk dat het inderdaad een soort schuldgevoel is vanwege egoisme. En ik heb aan een kant niet zoveel zin om te horen dat het helemaal niet egoistisch is en dat het logisch is dat ik me zo voel. Ik wil mijn gedrag en gevoel niet rationaliseren. Ik denk dat het daarom makkelijker is om er hier iets over te schrijven dan er met mensen over te praten. Ik wil eigenlijk niet getroost worden. Ik wil gewoon bevestigd krijgen dat het klote is.



Begin dit jaar leken we even goed nieuws te krijgen. Mijn ouders riepen meteen dat ze dan dit najaar als mijn vader wat was aangesterkt weer naar Indonesie zouden gaan. Het dochtertje van mijn broer was net 9 maanden toen hij overleed. De laatste ochtend pakte mijn vader steeds haar foto. "Poppetje" zei hij dan. Mijn vader was ook nog niet klaar met leven. Zelfs de huisarts zei een paar dagen eerder nog dat het mijn vader niet aan levenslust ontbrak. Weet je, je verwacht gewoon dat zijn geknok en optimistische kijk op alles wel zou worden beloond. En dat blijkt dan een verschrikkelijk naïeve gedachte te zijn.

...

Het is ook allemaal klote. Je hoort niet een ouder te verliezen voor hij of zij de kans heeft gekregen je weg te geven op je bruiloft of opa of oma te worden. Dat is iets wat mij kwaad maakt, het hoort niet. Iemand moet 80 worden en niet 52 zoals in mijn geval. Als kind groei je ook op met dat beeld, je ouders gaan pas dood als ze oud en bejaard zijn.



Ik denk dat ik zelf ook nog steeds niet mijzelf heb toegestaan echt te rouwen. Ik ben na de dood een weekje vrij geweest en toen weer aan de slag gegaan. Toen werkte ik nog parttime. Maar na een maand begon ik bij een nieuwe baas, 40 uur werken. En weer een maand later kochten we eindelijk ons huis en begon een lange periode van verbouwen. Een klein stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik mijzelf nog tegen ga komen.



Bobke, fijn dat jullie zo goed afscheid hebben kunnen nemen.



Liefs

J.

Hoi Ikkephien,



Het afscheid was heel bijzonder. Niet alleen omdat mijn vader mij nog weg heeft gegeven maar ook omdat hij tot het laatst grapjes bleef maken.



Maar als ik dan lees dat jouw vader maar 52 is geworden dan denk ik: Oh, mijn vader is dan nog 9 jaar ouder geworden. Of als ik van een collega hoor dat zij 17 was dat haar vader overleed dan denk ik: Oh, ik heb mijn vader tenminste 14 jaar langer bij me gehad. Maar aan de andere kant wordt mijn eigen verdriet er natuurlijk niet minder om.



Maar het conflict blijft toch sluimerend aanwezig. Ik heb tegen mijn vader gezegd dat ik alleen maar deze vader wilde. Dat ik geen andere vader wilde die wel 80 wordt. Dat ik hem nu niet kan missen maar over 19 jaar ook niet. Iemand zei een paar weken voor mijn vader zijn dood tegen mij dat er een tijd komt dat ik wel weer gelukkig zal zijn. Toen zei ik dat ik helemaal niet ongelukkig ben. Ik ben juist zo dankbaar dat ik weet wat en wie ik allemaal heb en dat ik op dat moment ook wist wat ik ging verliezen. Ik ben blij dat ik me dat allemaal bewust was en ben. Maar als ik daar dan allemaal zo dankbaar voor ben dan voelt het toch vreemd om nu verdrietig en boos te zijn. Ik was toch dankbaar?



En op mijn werk ben ik ook steeds een motor die afslaat =0/



Ik schrijf dit ook allemaal tegen niemand in het bijzonder hoor. Maar dit opschrijven helpt ook een beetje om m'n gedachten te ordenen. Mijn hoofd is af en toe net een centrifuge =0/

Hebben jullie dat ook? Dat mensen om je heen al heel snel verwachten dat je alles maar een plekje hebt kunnen geven.. dat je maar gewoon doorgaat met je leven?



Mijn engeltje* was nog maar een paar dagen toen ze geheel onverwachts gestorven is. Mijn wereld stond volledig stil. Nooit zal ik de reden weten waarom dit gebeurt is....

In mijn kraamtijd moest ik een begrafenis regelen. Ik mis haar nog elke dag. En er zijn vaak momenten als ik alleen ben, dat ik spontaan moet huilen.

Het proces van rouwen sta ik nu pas toe. Zelfs de vader van mijn kindje vind dat ik maar in blijf hangen. Hij had zelf na zo'n twee, drie maanden ook zoiets van dat je maar moet doorgaan.

We konden er dan ook totaal niet over praten. Wat ik wel heel erg moeilijk vind. Zeker ook omdat ik bij hem net zo emotioneel word.

Hoi Flowerfly,



Van mij is het 6 1/2 week geleden dus ik heb nog niet dat mensen verwachten dat ik het een plekje gegeven heb. Maar ik zie er wel tegenop dat dat gaat komen. Want ik heb het gevoel dat ik nog niet eens aan een rouwproces begonnen ben dus ik heb een beetje het gevoel dat ik achterloop op het (onzichtbare) schema van anderen. Maar daar moet ik me nu nog niet druk om maken.



Wat naar dat je er met de vader van je dochter niet over kan praten. Het is moeilijk dat mensen zo anders in elkaar kunnen zitten. De een wil er graag veel over praten terwijl de ander er zo min mogelijk over wil horen. Moeilijk hoor...

En nu ben je weer thuis en gaat het leven gewoon weer verder.

Zie je mensen op straat die niet weten dat jouw schoonvader er niet meer is omdat ze niet eens geweten hebben wie hij was. En zie je inderdaad dat de wereld gewoon verder draait.

Sterkte!

Een voor jou Lapin. Dit brengt alles in alle hevigheid terug.



En Ikkephien, jouw verhaal (doorgaan, verbouwen, etc.) komt overeen met mijn ervaring. Op het moment dat ik rust in mijn hoofd kreeg, ging het mis. Het is goed dat je je ervan bewust bent dat het verdriet in alle hevigheid terug kan komen.



Verder een voor iedereen hier die het nodig heeft. Al zijn we zelf volwassen, we kunnen onze ouders nog niet missen maar moeten dat noodgedwongen wel.

Lapin....lieverd...*knuffel*



Ik denk dat als je naar een begravenis/crematie gaat wordt je eigen wond weer finaal open gehaald,..je wordt zo geconfronteerd met je eigen emoties....omdat je herkent wat de familie doorstaat,.... op het moment dat ik een begravenis bijwoonde en de eerste stap in de kerk was merkte ik dat ik er nog niet aan toe was....maar het was telaat..... we waren er al....het liefst was ik terug in mijn bedje gekropen in een balletje en de hele week liggen huilen,..... maar ja dan kom je thuis en een stemmetje vraag mama mogen we kleien met jou,.....en weer zet ik mijn eigen rouw procces op zij omdat het leven voor mijn kinderne door gaat....



Bobke,.... doe rustig aan meid,..zo als je kan lezen uit verhalen hier... hier,... na jaren worstelen we nog steeds om het een plekje te geven...... denk heel goe daan je zelf...

Het blijft altijd moeilijk als je een dierbare verliest....

De laatste keer dat ik weer naar een crematie/begrafenis ging was precies op de dag dat mijn meisje 1 jaar oud zou zijn geworden. Het was een crematie van een baby van zo'n 7 1/2 maand oud. Een zelfde witte kistje stond er... mijn vriendin die ook voor mijn meisje een gedichtje had verteld, las toen ook weer een gedichtje voor.... Dat was super moeilijk omdat het gewoon heel erg dichtbij kwam en ik weer terug in de tijd gegooid werd. 's Avond's zijn we wel gaan uiteten met zijn kids. Omdat het ook de jaardag van ons engeltje was.

En ik het graag als een mooie dag wil blijven houden.



Zelfs na jaren komt nog steeds het gevoel dat je je dierbare mist. Zeker bij speciale momenten in je leven zoals b.v. je trouwdag of bij de geboorte van je kind of een ander mooi moment.

FLowerly,.... zo veel respect voor jou,..... de gedachte om een kind te verliezen is zo onwerkelijk,...en lijkt me zo ondragelijk.

Dikke knuffel!!!!

Dutchie,



je hebt helemaal gelijk, de wond gaat weer open als je weer naar een begrafenis of crematie moet. Vorige maand moest ik naar de begrafenis en condoleance van de vader van een goede vriend van me. Heftig!! Vooral toen ik hoorde dat ze de kist gingen sluiten. Gelukkig hadden mijn vriend en ik op de dag van de begrafenis de hele dag vrij genomen en konden we nog even tot rust komen. En die moeder van die jongen was ondanks haar eigen verdriet zo lief, vond het dapper van mij dat ik er was. Maar ik weet hoeveel het voor mensen betekend dus dan maar mijn eigen verdriet opzij schuiven.



Lapin,



(f)

Flowerfly, wat een verschrikkelijk moeilijk dag moet dat geweest zijn. Haar verjaardagen zullen altijd moeilijk zijn maar als je haar eerste verjaardag naar een begrafenis moet en dan ook nog een van een kleintje... verschrikkelijk.



Gisteren was er een vriend op visite. Zijn vader is meer dan 10 jaar terug overleden en hij vertelde dat er nog heel veel momenten zijn dat hij denkt 'Wat zou mijn vader er van vinden' of dat hij hem gewoon mist. En dat stelde mij wel gerust. Ik had zo'n goede band met mijn vader dat ik niet snap waarom ik bijna niet huil. Ook heb ik (nog) niet het gevoel dat ik mijn vader mis.

Het is net of er van alles borrelt maar ik kan het niet grijpen.

bobke ik denk da thet pas later komt,..omdat ik in amerika woon ben ik gewent om hem maar 1x is de 2 jaar soms 1 jaar tezien,....... pas dan heb je het "oja shit" moment. op een gegeven moment kreeg ik ene pakje voor mijn jongens in de brieven bus van mijn zus, toen had ik zo iets nooit meer een pakje van mijn vader....... en speciale dagen dat hij altijd belde (verjaardagen etc...)zulke momenten komen KEI hard aan...