Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
dinsdag 22 juli 2008 om 01:16
Vandaag (of eigenlijk gisteren, het is al laat) heb ik mijn broer(tje) begraven. Hij is maar 36 geworden. Vandaag 4 weken geleden werd hij ziek. Ik ben zo intens moe en verdrietig, maar ik kan niet slapen.
De begrafenis vandaag was goed, helemaal zoals we het gewild hadden. Zijn sterven, vorige week, was afschuwelijk.
De begrafenis vandaag was goed, helemaal zoals we het gewild hadden. Zijn sterven, vorige week, was afschuwelijk.
dinsdag 22 juli 2008 om 08:37
Sassafras, een hele dikke knuffel. Ik hoop dat je toch nog een beetje hebt kunnen slapen. In slaap vallen kan soms het moeilijkste zijn wat er is, maar ook het enige wat troost kan bieden.
Ik ben vaak s'avonds laat (s'nachts) ook nog hier te vinden. Dus als je je verhaal op dat tijdstip kwijt wil, dan vindt je mij waarschijnlijk wel hier.
Ik ben vaak s'avonds laat (s'nachts) ook nog hier te vinden. Dus als je je verhaal op dat tijdstip kwijt wil, dan vindt je mij waarschijnlijk wel hier.
dinsdag 22 juli 2008 om 08:56
Dank lapin,
Ik ben uiteindelijk toch in slaap gevallen en voel me nu, vreemd genoeg, best uitgerust met 4,5 uur slaap achter de rug.
Het is zo idioot, ik hoef vandaag niets meer te doen. De afgelopen maand ben ik zo intensief bezig geweest met van alles, eerst in het ziekenhuis en toen hij gestorven was heb ik, samen met mijn ouders, de begrafenis en alles daar omheen georganiseerd. Nu is het klaar.....
Ik ga eerst maar eens puin ruimen in mijn huis en dan nadenken over mijn vakantie volgende week. We gaan gewoon volgens plan (met man en kinders) kamperen. Heb erg veel zin in zon en niets doen.
Ik ben uiteindelijk toch in slaap gevallen en voel me nu, vreemd genoeg, best uitgerust met 4,5 uur slaap achter de rug.
Het is zo idioot, ik hoef vandaag niets meer te doen. De afgelopen maand ben ik zo intensief bezig geweest met van alles, eerst in het ziekenhuis en toen hij gestorven was heb ik, samen met mijn ouders, de begrafenis en alles daar omheen georganiseerd. Nu is het klaar.....
Ik ga eerst maar eens puin ruimen in mijn huis en dan nadenken over mijn vakantie volgende week. We gaan gewoon volgens plan (met man en kinders) kamperen. Heb erg veel zin in zon en niets doen.
dinsdag 22 juli 2008 om 12:32
Mijn broer heeft een besmetting met de legionella-bacterie opgelopen. De longontsteking die hij daarvan kreeg is ernstig, maar in combinatie met zijn hartkwaal (in het verleden een infarct gehad en daar "hartfalen" aan over gehouden) is hem dat fataal geworden.
We wisten al, sinds zijn hartproblemen een paar geleden ontstonden, dat hij waarschijnlijk geen honderd ging worden. Maar hij werkte weer (parttime) en was eigenlijk voor het eerst in jaren gelukkig. Leuke baan, net weer een lieve vriendin............
En dan heeft hij de stomme, botte pech om kennelijk op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn (we weten niet waar hij het opgelopen heeft, GGD is nog bezig met onderzoek).
Sinds eind juni lag hij dus op de IC, in slaap gehouden en beademd. Hij leek op te krabbelen en toen zijn ze gestopt met de slaapmedicatie. Helaas bleek toen dat hij niet meer wakker werd omdat zijn hersenen onherstelbaar beschadigd werden. Afgelopen dinsdag is dus de beademing gestopt en hebben wij toe moeten kijken hoe mijn broer, vechtend en worstelend, stierf. Ik vond het mensonterend!
Lapin, fijn dat je wilt luisteren. Ik merk dat ik niet op kan houden om erover te praten.
We wisten al, sinds zijn hartproblemen een paar geleden ontstonden, dat hij waarschijnlijk geen honderd ging worden. Maar hij werkte weer (parttime) en was eigenlijk voor het eerst in jaren gelukkig. Leuke baan, net weer een lieve vriendin............
En dan heeft hij de stomme, botte pech om kennelijk op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn (we weten niet waar hij het opgelopen heeft, GGD is nog bezig met onderzoek).
Sinds eind juni lag hij dus op de IC, in slaap gehouden en beademd. Hij leek op te krabbelen en toen zijn ze gestopt met de slaapmedicatie. Helaas bleek toen dat hij niet meer wakker werd omdat zijn hersenen onherstelbaar beschadigd werden. Afgelopen dinsdag is dus de beademing gestopt en hebben wij toe moeten kijken hoe mijn broer, vechtend en worstelend, stierf. Ik vond het mensonterend!
Lapin, fijn dat je wilt luisteren. Ik merk dat ik niet op kan houden om erover te praten.
dinsdag 22 juli 2008 om 14:39
Jeetje Sassafras, wat een triest verhaal. En wat een pech heeft je broer gehad.
Ik kan me heel goed voorstellen hoe ontredderd je je nu moet voelen. Ik weet opeens niet meer wat ik nog tegen je kan zeggen om je te troosten, dat kan ik dus niet. Ik weet alleen uit ervaring hoe erg het kan zijn om ook geen afscheid te kunnen nemen. Mijn vader lag ook in een hele diepe coma en hij was al hersendood.
Zorg goed voor jezelf en als je er behoefte aan hebt kom je hier maar langs.
Ik kan me heel goed voorstellen hoe ontredderd je je nu moet voelen. Ik weet opeens niet meer wat ik nog tegen je kan zeggen om je te troosten, dat kan ik dus niet. Ik weet alleen uit ervaring hoe erg het kan zijn om ook geen afscheid te kunnen nemen. Mijn vader lag ook in een hele diepe coma en hij was al hersendood.
Zorg goed voor jezelf en als je er behoefte aan hebt kom je hier maar langs.
dinsdag 22 juli 2008 om 14:47
Chili, bij jou is het ook nog maar pas gebeurd zie ik. Ik denk dat het behoorlijk hard aan kan komen als je een moeilijke relatie met je moeder hebt. Het is opeens zo definitief. Ik hoop dat je nog het 1 en ander met haar uit hebt kunnen praten.
Die wisselende stemmingen herken ik ook wel. Je zit met zoveel verschillende gevoelens in je maag. Een vriendin die dat niet kan begrijpen is geen echte vriendin.
Leeft je vader nog?
Die wisselende stemmingen herken ik ook wel. Je zit met zoveel verschillende gevoelens in je maag. Een vriendin die dat niet kan begrijpen is geen echte vriendin.
Leeft je vader nog?
dinsdag 22 juli 2008 om 15:03
Bobke, bij jouw eerste berichtje van vorige week moest ik even een paar keer slikken. Er spreekt zoveel onmacht uit. Je moet er een keer doorheen, maar pas als jij daar klaar voor bent.
Bij mij ging het in het begin best goed met me als ik maar dingen had om me af te leiden. Maar s'avonds in bed dan draaide ik helemaal door. Ik kon de eerste paar weken alleen maar slapen bijvoorbeeld als de tv in de slaapkamer aanbleef. Alsof je er bewust niet aan wil denken, want dan is het ook niet gebeurd.
Heel veel sterkte en een dikke
Bij mij ging het in het begin best goed met me als ik maar dingen had om me af te leiden. Maar s'avonds in bed dan draaide ik helemaal door. Ik kon de eerste paar weken alleen maar slapen bijvoorbeeld als de tv in de slaapkamer aanbleef. Alsof je er bewust niet aan wil denken, want dan is het ook niet gebeurd.
Heel veel sterkte en een dikke
dinsdag 22 juli 2008 om 15:48
Soms blokkeren we de weg naar het verdriet... maar die komt er vroeg of laat toch wel altijd uit.
Rouwen is helend zoals ze het zo mooi zeggen en daar hebben we allemaal een eigen tempo voor.
Het doet heel erg zeer als onze dierbaren zomaar uit ons leven worden weggetrokken en we blijven met veel onmacht en ongeloof achter.
Ik merk zelf dat het helpt als je het verdriet toelaat. Op het moment dat je echt beseft dat hij/zij er niet meer is.... Bij mij kwam dat besef echt pas na een paar maanden.
Hopelijk kunnen jullie wel jullie verdriet en mooie herinneringen delen met andere dierbaren. Alleen al erover praten lucht al zoveel op.
Ik kan me echt wel voorstellen dat een buitenstaander echt niet altijd weet hoe je met zo'n verdriet om moet gaan. Sommige mensen weten zich geen houding te geven en mijden het onderwerp als de dood het liefste.
Terwijl wij ons zo rot voelen. En de ene keer lachen en opeens in tranen kunnen schieten....
Daarom vind ik ook echt niet, dat als een vriendin jouw wisselende stemmingen niet begrijpt dan per defenitie ook geen echte vriendin is.
Een emotie als verdriet is 1 van de moeilijkste dingen om mee om te gaan. En zeker bij een ander....
Rouwen is helend zoals ze het zo mooi zeggen en daar hebben we allemaal een eigen tempo voor.
Het doet heel erg zeer als onze dierbaren zomaar uit ons leven worden weggetrokken en we blijven met veel onmacht en ongeloof achter.
Ik merk zelf dat het helpt als je het verdriet toelaat. Op het moment dat je echt beseft dat hij/zij er niet meer is.... Bij mij kwam dat besef echt pas na een paar maanden.
Hopelijk kunnen jullie wel jullie verdriet en mooie herinneringen delen met andere dierbaren. Alleen al erover praten lucht al zoveel op.
Ik kan me echt wel voorstellen dat een buitenstaander echt niet altijd weet hoe je met zo'n verdriet om moet gaan. Sommige mensen weten zich geen houding te geven en mijden het onderwerp als de dood het liefste.
Terwijl wij ons zo rot voelen. En de ene keer lachen en opeens in tranen kunnen schieten....
Daarom vind ik ook echt niet, dat als een vriendin jouw wisselende stemmingen niet begrijpt dan per defenitie ook geen echte vriendin is.
Een emotie als verdriet is 1 van de moeilijkste dingen om mee om te gaan. En zeker bij een ander....
dinsdag 22 juli 2008 om 16:40
Flowerly, hoe lang is het geleden dat jouw kindje is gestorven?
Mannen gaan heel anders om met verdriet en emoties. Sowieso kunnen vrouwen beter praten over gevoelens dan mannen (uitzonderingen daargelaten). Ik ben blij dat ik een vrouw ben, ik moet er niet aan denken dat ik al dat verdriet maar weg zou moeten stoppen.
Ook voor jou een dikke knuffel.
Mannen gaan heel anders om met verdriet en emoties. Sowieso kunnen vrouwen beter praten over gevoelens dan mannen (uitzonderingen daargelaten). Ik ben blij dat ik een vrouw ben, ik moet er niet aan denken dat ik al dat verdriet maar weg zou moeten stoppen.
Ook voor jou een dikke knuffel.
dinsdag 22 juli 2008 om 19:26
trouwens door het tijds verschil (6 uur) met nederland ben ik hier ook altijd laat te vinden......
Weetje wat het het is,.... je weet dat je van iemand houd,..en dat vertel je ze ook,...het probleem is dat als ze komen te overlijden dan pas kom je er achte hoveel je echt van ze gehouden hen miljoenen keer meer dan da tje dacht,...... en nu is het telaat om dat tegen ze te zeggen.....
Lapin,.... ik zou willen dat man lief meer over mijn vader sprak,... hij doet dat niet uit bescherming voor mijn verdriet..... aan de enekant kan ik dat begrijpen aan de andere kant het voelt als of hij hem vergeten is...
Sassefras,..jeetje meid zo kort geleden en op zo'n manier,...jeetje wat moet dat moeilijk zijn geweest......
Flowery7 ..... knuffel....
Ik ben net online gekomen 48 uur geen stroom, had een tornado in de achter tuin,...schrik zit er behoorlijk in heb het gevoel als of ik 10 blikjes red bull naar achteren heb gegooit
Weetje wat het het is,.... je weet dat je van iemand houd,..en dat vertel je ze ook,...het probleem is dat als ze komen te overlijden dan pas kom je er achte hoveel je echt van ze gehouden hen miljoenen keer meer dan da tje dacht,...... en nu is het telaat om dat tegen ze te zeggen.....
Lapin,.... ik zou willen dat man lief meer over mijn vader sprak,... hij doet dat niet uit bescherming voor mijn verdriet..... aan de enekant kan ik dat begrijpen aan de andere kant het voelt als of hij hem vergeten is...
Sassefras,..jeetje meid zo kort geleden en op zo'n manier,...jeetje wat moet dat moeilijk zijn geweest......
Flowery7 ..... knuffel....
Ik ben net online gekomen 48 uur geen stroom, had een tornado in de achter tuin,...schrik zit er behoorlijk in heb het gevoel als of ik 10 blikjes red bull naar achteren heb gegooit
dinsdag 22 juli 2008 om 20:00
Sassafras,
Wat vreselijk om te lezen dat je broer nog ze heeft moeten vechten op het einde. Je gunt iemand zo zijn rust dat moet hij toch nog strijden. Mijn vader had om een inslaapinfuus gevraagd en is nog vier keer wakker geworden. Dat heb ik als zo vreselijk ervaren dat ik er hier niet eens over kan schrijven.
Ik bedoel het niet om over mezelf te schrijven, ik wil alleen maar aangeven dat ik weet hoe vreselijk het is. Ze, iedereen die zo'n strijd moet leveren, hebben het niet verdiend... Ik kan niet opschrijven hoe erg ik het voor je vind want welke woorden zou ik daarvoor moeten gebruiken???
Wat vreselijk om te lezen dat je broer nog ze heeft moeten vechten op het einde. Je gunt iemand zo zijn rust dat moet hij toch nog strijden. Mijn vader had om een inslaapinfuus gevraagd en is nog vier keer wakker geworden. Dat heb ik als zo vreselijk ervaren dat ik er hier niet eens over kan schrijven.
Ik bedoel het niet om over mezelf te schrijven, ik wil alleen maar aangeven dat ik weet hoe vreselijk het is. Ze, iedereen die zo'n strijd moet leveren, hebben het niet verdiend... Ik kan niet opschrijven hoe erg ik het voor je vind want welke woorden zou ik daarvoor moeten gebruiken???
dinsdag 22 juli 2008 om 20:02
@Dutchie:
Zo dat is ook heftig zeg ....een tornado van zo dichtbij... ik moet nu meteen aan die ene film denken waar ze op tornado's gingen jagen...brrr...ik krijg er al de rillingen van als ik eraan denk. Heb je schade?
Dat had/heb ik nou ook, doordat we nooit praten over ons kindje voelt het voor mij ook dat ze gewoon vergeten is.
Ik denk dat vrouwen gewoon heel erg graag willen praten om zo alles een plaatsje te geven. En mannen verwerken dingen liever alleen want dan hoeven ze geen emoties te laten zien. Een teken van zwakte vermoed ik..
@Sassafras:
Het is nu allemaal zo snel gegaan en je hebt helemaal nog geen tijd gehad om het allemaal te beseffen. Nog zo'n jonge kerel die het noodlot is getroffen.....Probeer weer even de rust met je gezin te vinden. Heel veel sterkte.
@Lapin:
Mijn meissie is vorig jaar januari gestorven door wiegedood... (de rest van mijn verhaal staat bij "relaties" ) Ik zelf vind het heel erg moeilijk dat ik nooit met de vader van mijn kindje heb kunnen praten. Ik merk ook steeds dat ik net bij hem zo verdrietig word. Terwijl hij er nou net niks mee kan....
Mannen hebben geleerd dat ze geen emoties behoren te laten zien want anders ben je geen echte kerel:(
Wie dat ooit verzonnen heeft!! Daarom gaan er zoveel relaties mis omdat er niet gepraat in alle vormen die er maar bestaan.
@Bobke:
Ook bij jou komt het besef nog wel. Het is ook nog maar zo'n 7 weken geleden nu. Je bent waarschijnlijk nog verdoofd maar opeens zonder enige reden komt het besef dat hij er echt niet meer is. Dat je hem niet meer zomaar kan bellen.... dat hij er nooit meer zal zijn bij een verjaardag...
Zo dat is ook heftig zeg ....een tornado van zo dichtbij... ik moet nu meteen aan die ene film denken waar ze op tornado's gingen jagen...brrr...ik krijg er al de rillingen van als ik eraan denk. Heb je schade?
Dat had/heb ik nou ook, doordat we nooit praten over ons kindje voelt het voor mij ook dat ze gewoon vergeten is.
Ik denk dat vrouwen gewoon heel erg graag willen praten om zo alles een plaatsje te geven. En mannen verwerken dingen liever alleen want dan hoeven ze geen emoties te laten zien. Een teken van zwakte vermoed ik..
@Sassafras:
Het is nu allemaal zo snel gegaan en je hebt helemaal nog geen tijd gehad om het allemaal te beseffen. Nog zo'n jonge kerel die het noodlot is getroffen.....Probeer weer even de rust met je gezin te vinden. Heel veel sterkte.
@Lapin:
Mijn meissie is vorig jaar januari gestorven door wiegedood... (de rest van mijn verhaal staat bij "relaties" ) Ik zelf vind het heel erg moeilijk dat ik nooit met de vader van mijn kindje heb kunnen praten. Ik merk ook steeds dat ik net bij hem zo verdrietig word. Terwijl hij er nou net niks mee kan....
Mannen hebben geleerd dat ze geen emoties behoren te laten zien want anders ben je geen echte kerel:(
Wie dat ooit verzonnen heeft!! Daarom gaan er zoveel relaties mis omdat er niet gepraat in alle vormen die er maar bestaan.
@Bobke:
Ook bij jou komt het besef nog wel. Het is ook nog maar zo'n 7 weken geleden nu. Je bent waarschijnlijk nog verdoofd maar opeens zonder enige reden komt het besef dat hij er echt niet meer is. Dat je hem niet meer zomaar kan bellen.... dat hij er nooit meer zal zijn bij een verjaardag...
dinsdag 22 juli 2008 om 20:04
ik denk dat het zo inzo moeilijk is om er over te schrijven zeker omdat woorden anders aankunne komen zeker bij mij met mijn kromme zins opbouw omdat van uit het engels vertaal.....
daar om doe ik het vaak in stilte met een wel gemeende knuffel!
Bobke wat jij beschrijft lijkt me echt vreselijk ......
daar om doe ik het vaak in stilte met een wel gemeende knuffel!
Bobke wat jij beschrijft lijkt me echt vreselijk ......
dinsdag 22 juli 2008 om 20:09
dinsdag 22 juli 2008 om 20:17
Het lijkt me in het begin erg moeilijk, maar keneijk heeft je kleine meid heel veel indruk op iedereen gemaakt,...zelfs helemaal tot in amerika..... hetwas/is hartverscheurend zeker omdat je geen definitief antwoord heb, wiegedood... lijkt me zo'n moeilijk antwoord om mee te leven....
tja mannen zijn een appart geval,...... hun verwerken verlies op hun manier,... alles als het maar niet te confrontered is...
tja mannen zijn een appart geval,...... hun verwerken verlies op hun manier,... alles als het maar niet te confrontered is...
dinsdag 22 juli 2008 om 20:20
Lapin:
Bedankt voor je knuffel. Dat doet goed, zeker van mensen die weten waar je het over hebt. Ik hoop dat je je eigen situatie nog een beetje kunt overzien nu, na het overlijden van je schoonvader. Ik begrijp dat je wel weer thuis bent maar je partner en jij hebben je verdriet natuurlijk meegenomen. Sterkte!
Flowerfly
Wat een treffende dingen heb je opgeschreven in je bericht van vanmiddag!
Dutchie
Denk je dat het waar is wat je schrijft? Dat je zoveel keer meer van je vader houdt dan je hem hebt kunnen zeggen? Zou hij het niet geweten hebben? Ik denk het wel. Ik heb er vanmiddag namelijk over nagedacht. Bedacht hoeveel ik van mijn vader hield en hoe ik, ook voordat hij ziek werd, geprobeerd heb om hem dat uit te leggen. En vanmiddag dacht ik eerst dat ik het toch duidelijker en meer had moeten laten weten. Maar toen realiseerde ik me dat dat niet kon. Al was ik op m'n kop gaan staan, ik kon het niet duidelijker maken. En weet je, ik denk dat hij net zoveel van mij hield als ik van hem. En dat heeft hij op zijn manier duidelijk weten te maken. En als ik nu nog een kans zou hebben om tegen mijn vader te zeggen hoeveel ik van hem houdt, als hij tegenover me zou zitten, dan zou ik nog niet de woorden kunnen vinden. Want soms zijn er gewoon geen woorden om te vertellen hoeveel je van iemand houdt. Dutchie, zou het kunnen dat je vader het gewoon wel wist? Ik hoop dat je dat gevoel kunt hebben.
Oh en Dutchie, wat je gisteren schreef, dat het besef opeens keihard aankomt... Dat had ik vandaag twee keer. Vanmorgen toen ik een kadetje stond open te snijden(!). Omdat ik me realiseerde dat ik vorige week ook kadetjes heb open gesneden maar toen voor de herdenkingsdienst van mijn vader die we 40 dagen na zijn overlijden hebben gehouden.
En op werk. Ik heb een aantal dagen alleen administratief werk gedaan maar vanmorgen ben ik eventjes met mijn 'eigenlijke' werk begonnen. En ik bedacht me dat dat eigenlijk best goed ging. En toen wilde ik m'n vader bellen om te vertellen dat het goed met me ging... en toen heb ik een potje zitten janken. Ben ik drie dagen vrij geweest en op mijn hoede geweest. Ik ben net hersteld van een burnout dus ik wil graag 'verstandig' met mijn verdriet omgaan (alsof dat bestaat....) Vandaar dat ik van het weekend heel rustig aan heb gedaan. Maar dan ben je op je werk en dan let je even niet op 'Boem' daar is het. Maar ik was er ergens wel blij mee en heb de tranen gewoon laten komen.
Mmm, mijn lieve man komt me halen om naar bed te gaan. We hadden afgesproken dat we vanavond echt heel vroeg naar bed zouden gaan want we zijn allebei heel moe. Gelukkig herinnert hij me aan onze afspraak. Welterusten!
-X-
Bedankt voor je knuffel. Dat doet goed, zeker van mensen die weten waar je het over hebt. Ik hoop dat je je eigen situatie nog een beetje kunt overzien nu, na het overlijden van je schoonvader. Ik begrijp dat je wel weer thuis bent maar je partner en jij hebben je verdriet natuurlijk meegenomen. Sterkte!
Flowerfly
Wat een treffende dingen heb je opgeschreven in je bericht van vanmiddag!
Dutchie
Denk je dat het waar is wat je schrijft? Dat je zoveel keer meer van je vader houdt dan je hem hebt kunnen zeggen? Zou hij het niet geweten hebben? Ik denk het wel. Ik heb er vanmiddag namelijk over nagedacht. Bedacht hoeveel ik van mijn vader hield en hoe ik, ook voordat hij ziek werd, geprobeerd heb om hem dat uit te leggen. En vanmiddag dacht ik eerst dat ik het toch duidelijker en meer had moeten laten weten. Maar toen realiseerde ik me dat dat niet kon. Al was ik op m'n kop gaan staan, ik kon het niet duidelijker maken. En weet je, ik denk dat hij net zoveel van mij hield als ik van hem. En dat heeft hij op zijn manier duidelijk weten te maken. En als ik nu nog een kans zou hebben om tegen mijn vader te zeggen hoeveel ik van hem houdt, als hij tegenover me zou zitten, dan zou ik nog niet de woorden kunnen vinden. Want soms zijn er gewoon geen woorden om te vertellen hoeveel je van iemand houdt. Dutchie, zou het kunnen dat je vader het gewoon wel wist? Ik hoop dat je dat gevoel kunt hebben.
Oh en Dutchie, wat je gisteren schreef, dat het besef opeens keihard aankomt... Dat had ik vandaag twee keer. Vanmorgen toen ik een kadetje stond open te snijden(!). Omdat ik me realiseerde dat ik vorige week ook kadetjes heb open gesneden maar toen voor de herdenkingsdienst van mijn vader die we 40 dagen na zijn overlijden hebben gehouden.
En op werk. Ik heb een aantal dagen alleen administratief werk gedaan maar vanmorgen ben ik eventjes met mijn 'eigenlijke' werk begonnen. En ik bedacht me dat dat eigenlijk best goed ging. En toen wilde ik m'n vader bellen om te vertellen dat het goed met me ging... en toen heb ik een potje zitten janken. Ben ik drie dagen vrij geweest en op mijn hoede geweest. Ik ben net hersteld van een burnout dus ik wil graag 'verstandig' met mijn verdriet omgaan (alsof dat bestaat....) Vandaar dat ik van het weekend heel rustig aan heb gedaan. Maar dan ben je op je werk en dan let je even niet op 'Boem' daar is het. Maar ik was er ergens wel blij mee en heb de tranen gewoon laten komen.
Mmm, mijn lieve man komt me halen om naar bed te gaan. We hadden afgesproken dat we vanavond echt heel vroeg naar bed zouden gaan want we zijn allebei heel moe. Gelukkig herinnert hij me aan onze afspraak. Welterusten!
-X-
dinsdag 22 juli 2008 om 20:30
Bobke jammer genoeg kom ik uit een gezin waar we nooit tegen elkaar zeiden ...ik hou van jou de eerste en laaste keer dat ik het tegen mijn vader zei was toen hij op gebaart lag,.... daarom twijfel ik altijd nog of hij echt wist hoeveel ik van hem hou.... en dat doet veel pijn...
Tja in amerika zegt de melk boer bewijs van spreken nog net geen ILOVE you tegen je...
Tja in amerika zegt de melk boer bewijs van spreken nog net geen ILOVE you tegen je...
dinsdag 22 juli 2008 om 20:37
Neem de tijd voor jezelf... ben lekker samen met je man/gezin en alle andere die je lief zijn.
Het besef dat alles heel erg snel voorbij is nu heel erg sterk aanwezig. Maar ik weet zeker dat het vanzelf wel komt dat we niet zo vaak hoeven te huilen. En dat we onze verlorenen met heel veel warmte en liefde in onze harten dragen zonder meteen verdrietig te worden......
Door alle omstandigheden, heb ik geen tijd voor mezelf gehad om te rouwen. en bij mij komt nu ook alles eruit. En heel langzaam gaat het steeds beter. Ik liep er voor weg maar het haalt je toch in.
Ik heb mooie herinneringen aan de dagen samen met haar maar ook aan de begrafenis omdat het gegaan is zoals wij het wilden. Ik ben blij dat ik nog wat laatste woorden tegen haar gesproken heb en haar nog toegezongen heb. Het was mooi....
Mijn gedachten dwalen rond in mijn hoofd. Niet alleen vanwege haar... Maar ook omdat ik haar vader zo mis. Waarschijnlijk ook omdat hij voor mij heel dicht bij haar stond.
Ik wil nog heel graag een liedje schrijven over mijn engeltje. Er komen zoveel woorden op me af die ik zou willen zeggen in die ene tekst voor haar. Een mooie soul/gospel ballad in het engels moet het worden....
Het besef dat alles heel erg snel voorbij is nu heel erg sterk aanwezig. Maar ik weet zeker dat het vanzelf wel komt dat we niet zo vaak hoeven te huilen. En dat we onze verlorenen met heel veel warmte en liefde in onze harten dragen zonder meteen verdrietig te worden......
Door alle omstandigheden, heb ik geen tijd voor mezelf gehad om te rouwen. en bij mij komt nu ook alles eruit. En heel langzaam gaat het steeds beter. Ik liep er voor weg maar het haalt je toch in.
Ik heb mooie herinneringen aan de dagen samen met haar maar ook aan de begrafenis omdat het gegaan is zoals wij het wilden. Ik ben blij dat ik nog wat laatste woorden tegen haar gesproken heb en haar nog toegezongen heb. Het was mooi....
Mijn gedachten dwalen rond in mijn hoofd. Niet alleen vanwege haar... Maar ook omdat ik haar vader zo mis. Waarschijnlijk ook omdat hij voor mij heel dicht bij haar stond.
Ik wil nog heel graag een liedje schrijven over mijn engeltje. Er komen zoveel woorden op me af die ik zou willen zeggen in die ene tekst voor haar. Een mooie soul/gospel ballad in het engels moet het worden....
dinsdag 22 juli 2008 om 22:34
Dan schrijf ik ook nog maar even een stukje hier. Ik ben eigenlijk heel erg moe. Vanmiddag viel ik weer eens op de bank in slaap. Mijn man is op reis voor zijn werk. Maar gelukkig is mijn nichtje hier. Die is zondag met ons mee terug gereden uit Nederland en ze blijft 2 weekjes logeren.
Ik word hier al 2 dagen lang gecondoleerd door alle buren en mensen uit het dorp. En we hebben heel veel lieve kaarten in de bus gehad. Het is maar een klein dorp, dus iedereen weet zo'n beetje alles van elkaar. De buurman had een mooie zin in zijn kaart geschreven 'une nouvelle etoile brille dans le ciel pour toujours' (een nieuwe ster straalt voor altijd in de hemel).
En dan nu lekker naar bed en proberen te slapen.
Welterusten allemaal.
Ik word hier al 2 dagen lang gecondoleerd door alle buren en mensen uit het dorp. En we hebben heel veel lieve kaarten in de bus gehad. Het is maar een klein dorp, dus iedereen weet zo'n beetje alles van elkaar. De buurman had een mooie zin in zijn kaart geschreven 'une nouvelle etoile brille dans le ciel pour toujours' (een nieuwe ster straalt voor altijd in de hemel).
En dan nu lekker naar bed en proberen te slapen.
Welterusten allemaal.
dinsdag 22 juli 2008 om 22:41
lapin, mijn vader was techicus hij maakte dus alles wat stuk was,..... tegen de jongens hebben we gezegt dat iemand de sterretjes moesten maken in de hemel van die "lampjes moesten" ook van tijd tot tijd vervangen worden..... we hebben toen ook rode groene en blauwe led lampjes in zijn kist gedaan,.... elke keer als er een vliegtuig over vliegt...LOOK MOmmY OPA's Special Stars.......
Mijn man is niet zo handig dus als hij zegt sorry I can't fix it,..zegt de oudste regel matig...OOOHHHH I wish opa wish here he can fix anything....
Mijn man is niet zo handig dus als hij zegt sorry I can't fix it,..zegt de oudste regel matig...OOOHHHH I wish opa wish here he can fix anything....
donderdag 24 juli 2008 om 10:49
