Rouwverwerking

Thnx Lapin. Het is fijn om af en toe gerustgesteld te worden.



Jij en je man gecondoleerd met het verlies van je (schoon)vader. Veel kracht en sterkte gewenst!



Vanmiddag gaan we bbq-en bij mijn ouders. Zo confronterend, zonder mijn broertje. De laatste keer was nog met hem. En ik vind het ook verschrikkelijk moeilijk het verdriet van mijn ouders te zien. Hun gezichten zijn anders, zelfs als mijn vader met mijn vriend praat over de Tour de France of als mijn moeder wat babbelt over van alles en nog wat. Ik zal denk ik nooit een antwoord krijgen op de vraag waarom zij dit mee moeten maken. En dan is mijn pa zelfs nog zo nuchter dat ie zegt dat zij er 'maar' 20 tot 30 jaar (laten we hopen dat ze zo oud worden) mee hoeven te leven maar dat mijn vriend en ik nog wel 50 jaar ermee door moeten.



Pfjieuw Myranda, ben dus niet de enige met die hekserige gedachten...



Nou, ik ga mezelf maar eens een beetje opklooien voor de bbq. Standaard gaan er tegenwoordig zakdoekjes mee in de handtas en soms zelfs mascara om de boel weer bij te werken. Je weet nooit wanneer de kraan weer opengaat!



Sterkte lieve mensen,

Snoek

Jeetje, wij gaan morgen BBQ-en. Vind ik moeilijk want, tja. Wie moet nu het vlees omdraaien. Dat was écht mijn vaders klusje...



Hoe was het? Heb je er toch van kunnen genieten? Misschien nog herinneringen opgehaald.

De tour kijk ik niet naar en het EK vond ik ook moeilijk. Mijn vader keek alles wat los en vast zat op sportgebied.



Mijn moeder vond het afschuwelijk om mijn oma (haar moeder, mijn vaders ouders leven niet meer) te moeten vertellen dat mijn vader niet meer beter zou worden. Ook idd het idee dat ze dit nog mee moeten maken.



Is het bij jullie ook zo benauwd?

Alles plakt!

Mogguh. De bbq was wel gezellig. Maar het gemis van mijn broertje hangt er voortdurend omheen. Zowel mijn vader als hij kunnen enorm eten (& sporten) en daar maakten we altijd grappen over. Nu niet meer. Al met al was het wel een leuke middag. We hebben inderdaad ook wel herinneringen opgehaald. Mijn moeder verhaalde over vroeger, toen we nog klein waren. Ben daarna nog even naar zijn graf geweest, beetje prutsen, dingetjes rechtzetten en de steen poetsen.



Afschuwelijk, om mensen van wie je houdt zo'n bericht te moeten geven. Zeker op die leeftijd van je oma, het klopt gewoon niet wanneer iemand van de generatie voor jou eerder gaat.



Ik heb het mijn vader verteld, dat zijn zoon & mijn broertje dood was. Dat was misschien wel het aller- allerergste moment, nadat ik zelf het bericht had gekregen. Het ongeloof in zijn stem, de schok, het gruwelijke verdriet, huilen huilen huilen.... Als ik er aan terugdenk dan wordt mijn keel weer dichtgeknepen en prikken de tranen achter mijn ogen.



Dus Myranda, jij gaat vandaag aan de bbq? Hopelijk wordt het een mooie middag/avond, ondanks alles.



Lapin, hoe gaat het nu met jou? Als je alles van tevoren weet... een vriendin van mij koos ervoor een lange verre reis te maken ipv naar haar vaders 65e verjaardag te gaan. Zijn 66e verjaardag heeft hij nooit gehaald. Daar heeft zij ook flink last van gehad. Ook als is het onterecht. Want ja, hoe moet je nou weten dat zoiets gebeurt? Als je daar voortdurend mee bezig moet zijn dan leef je je leven niet meer.



Liefs van Snoek (en ja, het plakt hier ook de pan uit)

Jeetje wat is er weer veel geschreven,



Jullie kunnen me vinden op (voor iedereen hoor)



http://dutchie1976.hyves.nl/



ik haal dit hier weer aan het einde van de dag weg.......



Lappin, idee haal een ballon met helium gas er in teken er een stukje taart op, en laat iedereen een leuke/grappig verjaardags moment op schrijfen op een stukje papier en laat hem op,... wij laten regelmatig ballonen op, van het weekend nog De oudste wilde opa een geheim vertellen...weet nog steeds niet wat er op het briefje staat hihihhi tja ik denk dat de luchtvaar tin amerika erg bij is mijn mijn ballonen



Mijn moeder komt eind aug naar amerika voor een weekje ik heb er zo'n zin in..ok al zijn ze 10 jaar gescheiden,...toch voelt het raar aan omdat ik weet da tik mijn vader nooit meer zou kunnen ophalen van het vliegveld



Er is zo veel geschreven ik ga verder lezen en kom zo weer terug.....



Knuffel



(iedereen is hier lief hoor!)

Het verlies zal altijd blijven alsof je van binnen iets kwijt bent geraakt. Maar ik denk wel dat we op een gegeven moment weer kunnen genieten van alles. En met een glimlach op onze gezichten aan onze dierbaren zullen denken.



Twee neven van mij zijn op jonge leeftijd (puberteit) hun moeder verloren. Zij hebben altijd op belangrijke momenten in hun leven (diploma uitreiking, trouwen, hun eerste kindje etc.) hun moeder extra erg gemist. Omdat zij graag op dat moment hun gelukkige momenten met haar hadden willen delen.....



Afscheid nemen zal altijd zeer blijven doen... Soms onverklaarbaar en veel te vroeg in het leven. En het gemis is ongelofelijk moeilijk.

Maar de herinneringen aan onze geliefde zijn mooi en bijzonder.

Die moeten we koesteren en dragen in onze harten....

Snoek, ik hoop dat je een goed opvang net heb,...... mensen die zelf besluiten deze wereld te verlaten zijn "te ver heen" ze weten en kunne het zelf niet bevatten wat ze hun omgeving aan doen,... ik denk als jou broer "echt" een besef had dat jjij het tegen je vader moest vertellen dat zou hij nooit zo gewild hebben. Zelf heb ik het me gemaakt van een moeder van een vriend,... in het begin vond ik het onbegrijpelijk hoe iemand dat hun omgeving aan te doen, ik denk dat het voor hem ruim 4 jaar geduurt heeft voordat hij inzag dat zijn moeder niet meer aan hun kon denken maar alleen aan de pijn die zij had en daar door iedereen totlast was.... en dat het daardoor "beter" was als ze er niet meer zou zijn,......



Familie is family zodra er een plek aan de tafel onbezet blijft doet dat pijn..... want er is een stukje weg......



Flowery ik zal je mijn werk email sturen via hyves,...



brrrrr.. ik heb spier pijn......... gevolg van een potje twister spelen met de buren om 1 uur snachts (zaterdag avond)....hahahahaha tja de wijn vloeide rijkelijk hahahaha

En toen was het ineens 28 juli. Morgen is het drie jaar geleden dat mijn vader stierf. Al weken ben ik bezig met deze dag. Zal ik gaan werken of toch een dag vrij nemen? Voor mijn gevoel is het een beetje onzinnig om hiervoor vrij te nemen, ik ben van het type niet zeuren gewoon werken... Dus al weken neem ik mij dapper voor toch te gaan werken. Het is toch dag als alle andere en de wereld blijft toch ook draaien wat er ook gebeurd.

Maar vanmorgen was ik daar ineens niet meer zo zeker van. Met een onrustig en onbestemd gevoel zat ik op mijn werk. En toen ik eenmaal doorkreeg waar het gevoel vandaan kwam, kwamen ook de waterlanders hoog. Gelukkig zat Lief op de mail en bood een luisterd oor. Maarja, wat moest ik nu doen, werken of vrij nemen? Nu ben ik morgen toch maar vrij. Ik heb zo'n idee dat er anders toch niets gebeurd. Ga nu 's middags iets leuks doen met zusje en die blijft ook lekker eten met vriendlief.



Wat doen jullie op zulke dagen??? Tja, het houdt me toch meer bezig dan ik verwacht had....



J.

ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen met het verwerken van jullie verlies van jullie dierbaren. djinnie

Hee Ikkephien, goed dat je een dagje vrij genomen hebt. Waarom niet? Als dat voor jou goed voelt, doen. Ook al draait de wereld gewoon door.



Dutchie, ik heb een held als vriend Hij is heel lief voor me. Ook mijn vriendinnen zijn top. En ik overweeg om binnenkort een haptonoom in te schakelen. Niet omdat ik denk dat ik vastloop of het niet 'goed' doe maar om het proces te begeleiden en voor mezelf wat te verlichten, als het enigszins kan. Ik vind het zo ontzettend loodzwaar, om dit in mijn eentje te doen. Ondanks lieve vriend, toffe vriendinnen en fijne collega's.



Denk inderdaad dat mijn broertje niet bedacht heeft dat ik degene zou zijn die het bericht aan onze vader moest brengen. Mijn ouders waren in het buitenland dus de politie trof hen niet thuis. Stonden ze bij mij voor de deur... en toen mocht ik daarna mijn ouders bellen. Een goede bekende zei tegen me: iemand die uit het leven wil stappen, gaat een wereld binnen waar wij -de mensen zonder doodswens- niet binnen kunnen komen. En ik geloof dat dat bij mijn broertje zo was.



Zucht. Ik mis hem zo ontzettend... Volgende week is hij 'al' 3 maanden dood. Bizar idee.

ikkepien, veel sterkte meid,..er kunnen 2 dingen gebeuren vandaag,.... een is dat het heel zwaar tegen valt, de anderekant is dat het meevalt en dat je ineens ergens lol om krijgt en dan voel je je weer schuldig,....want dit "moet" een rouwdag zijn...maar niets is minder waar lieverd,...het is een dag dat je je het leven van een fantstisch persoon viert (want als het geen fantastisch persoon zou zijn dan zou je hem niet zo veel missen)...... denk aan alle leuke dingen gekke dingen ik weet zeker dat niet je vader blijer kan maken dat als hij weet dat je vandaag een glimlach draagt bij het denken aan hem! *knuffel*



FLowery ik heb vandaag een deadline die ik moet halen maar later vandaag begin ik met je foto's



Snoek, ik denk dat het waar is dat niemand weet hoe iemand zich voelt die uit het leven wilt stappen tenzij je zelf ooit zo iets heb mee gemaakt,...... het is ook ondragelijk, schuld gevoel zou ook een rol spelen..zo iets van had ik maar ...... maar ik hoop dat je ook profesionele hulp bij het rouwen opzoekt, ik denk ook dat dit voor je ouders grote hulp kan zijn....



Weetje ik kan tot op de dag van vandaag het telefoontje van mijn zus nog herrinderen..... de politie kwam aan haar deur 3 uur snachts bij mij was het 9 uur..... we hebben 1 telefoon en die staat beneden....ik neem hem NOOIT mee naar boven..behalve die nacht,......... ik kan het gesprek woord voor woord herrinderen hoe ik huilend boven aan de trap stond en mezelf liet ner vallen op de bovenste trede, hoe man lief gelijk met Delta belde om te kijken wanneer de eerst volgende vlucht naar nederland ging (pas 12 uur later 12 langste uren van mijn leven) en hoe in eens een klein armpje om heen sloeg de oudste was wakker geworden en hoe hij schrok van mijn tranen en vroeg of ik een boo boo had....... ik denk ook dat ik daarom nooit meer huil in het bijzijn van mijn kinderen zoon lief had de angst op zijn kleine snoetje..... ik hoop echt dat ik mijn kinderen het verlies van een ouder of een geliefde heel lang kan besparen....

@ikkephien: Op mijn moeders verjaardag en op haar sterfdag heb ik een dag vrij genomen. Puur vanwege het feit dat ik niet wist hoe ik me die dag zou voelen. Ben beide dagen naar m'n zus geweest en dat voelde goed. M'n broer houdt hier niet van en verwerkt het op z'n eigen manier. Wel heb ik gemerkt dat het met de jaren vaak anders wordt:op de verjaardag en sterfdag van m'n vader werk ik inmiddels gewoon. Wel ga ik op deze dagen altijd even bloemen neerzetten op de begraafplaats. En op deze dagen stuur ik een kaartje naar m'n broer en zus met een mooi gedichtje.



@ Bobke: Ik denk dat het niet zozeer iets is van niet aan willen, ik denk dat het teveel is om ineens te bevatten en dat het daarom stukje bij beetje gaat, het besef.



Herkennen jullie dit? Net belde er iemand nog over de financiële afhandeling van zaken. Ze condoleerde me, ik bedankte daar netjes voor, we besproken wat besproken moest worden en even later hang ik op. Ik staar wat voor me uit en vraag me af waar het gesprek over ging. Ze condoleerde me, dus m'n moeder is er echt niet meer, ze is dood......Maar dat kan toch niet? Dit is toch niet echt waar? De laatste momenten van haar leven staan op mijn netvlies gebrand, ik heb afscheid genomen maar toch kan m'n verstand het nu, een jaar later, nog niet aan.



Voor m'n gevoel is ze op wereldreis o.i.d. (wat ze overigens nooit zou hebben gedaan! ) M'n verstand weet dat ze er niet meer is maar m'n gevoel kan het nog niet aan en daardoor is ook het besef er niet. Zoals ik net ook al aan Bobke zei: ik denk dat het lichaam zo ingenieus in elkaar zit dat dat besef niet in 1 x komt. En bij de een zal dat sneller komen als bij de ander, dat heeft met een heleboel factoren te maken. Bij mij is het besef er duidelijk nog niet....



Dikke knuffel voor allemaal!

@ikkephien: Speciaal voor jou vandaag een extra knuffel! Ik hoop dat je de dag een beetje doorgekomen bent.

flowery je heb mail.....



Plien29 dat heb ik ook zeker omdat ik verweg woon heb ik het gevoel dat hij volgende maand weer kan langs komen het besef van echt nooit meer heb ik niet aan de ene kant vind ik dat fijn omdat hij nog heel dicht bij voelt aan de andere kant ben ik bang dat ik geen stap verkom....

Ik heb mij ook afgevraagd of ik ga werken op mijn vaders sterfdag. (Tegen de feestdagen aan, wij moeten ongeveer 100 jaar van te voren onze vrije dagen opnemen)



Ik ga denk ik gewoon werken. Heb wel aan mijn moeder gevraagd wat zij wil. En zij gaat het liefst werken. Anders zou ik er voor haar willen zijn.

Ik heb niet zoveel met data. Vaderdag bijvoorbeeld. Kreeg een smsje van een collega die me sterkte wenste. Toen pas had ik door dat het vaderdag was.



Flowerly, ik vind dat je mooie woorden schrijft. Ik kan mij gelukkig niet voorstellen hoe het moet zijn om in jouw schoenen te staan. Mooi dat je de positieve kanten kan zien.



Ik ben eigenlijk nooit gestopt met genieten, ik genoot van het weer op mijn vaders crematie, de wereld had een laagje rijp. Alles was wit en het was enorm zonnig.



Het besef van zijn dood was er zeer zeker. Ik vond juist de periode dat hij net ziek was erg onwerkelijk. Ik dacht steeds: ok, nu hebben we deze test wel doorstaan. We hebben toch laten zien dat we het aankunnen? Zullen we nu weer normaal doen?

K's choice,..was net op mijn itunes...... slik en ik zit weer met natte ogen ochter mijn beeld scherm





I was a kid, you were my dad

I didn't always understand

I wanted freedom, you got mad

You were concerned, I got upset

I didn't recognize you yet



And did you cry, I know I did

When I lied to you

I didn't want to hurt you

I just never knew I did



You never told me that you loved me

I know you didn't know how

[ Find more Lyrics at www.mp3lyrics.org/3QpA ]

I guess that shows we're much the same

'Cause I love you too and until now

I've never said those words out loud

I hope you're proud

To be my dad...



What are your secrets, do you pray

Is there a god that shows your way

I wish I knew...

Do you have crazy fantasies

What happens in your dreams

I want to know...



I guess you'll always be a mystery to me

But you taught me how to value life

And what else do I need

I have a dad who watches over me

Dutchie ik werd er helemaal stil van toen ik die mooie foto zag. Ik heb hem meteen doorgemaild naar haar vader. En die vond hem adembenemend....

Jeetje, ik was al blij dat ik een hele mooie fotoreportage van haar heb.



Die speciale dagen zullen altijd wel "anders" blijven maar na verloop van tijd zal het verdriet wel gaan slijten. En de mooie herinneringen staan dan boven het verdriet.

Mijn dochter is nu zo'n 1 1/2 jaar dood en heb dus ook al 1 Jaardag meegemaakt. Deze dag wilde ik niet als iets verdrietigs voorbij laten gaan. Ook al heb ik gehuild hoor... (zeker ook omdat ik die dag bij een crematie van een andere baby was). En ik ben dan ook echt blij dat ik later op die dag samen met haar vader en (half) broertjes ben gaan uiteten.



@Snoek: Het lijkt me gewoon heel moeilijk te bevatten als iemand vrijwillig uit het leven stapt zeker ook omdat je zelf wel wil leven en ook alle mooie dingen van het leven ziet.



@ikkephien: Hoe gaat het met je? Ben je vandaag een beetje goed doorheen gekomen?



Voor iedereen een hele dikke knuffel

op verzoek van dutchie ben ik hier even.

het gaat echt vreselijk, maandag had ik een rotdag, maandag was de dag dat ik het te horen kreeg en maandag blijft dus een nare dag voor mij. en ineens was het de 26e twee maanden geleden! wat gaat de tijd toch weer snel. maandag heb ik me aardig groot weten te houden maar altijd als ik me een dag goed heb weten te houden heb ik de dag erna knallende pijn in me hoofd en zo ook gister. ben vandaag ook maar thuis gebleven en ga zo met een vriendin naar de bios en daar heb ik super veel zin in.



en daarom ben ik hier al een tijdje niet, ook ik ga me nogal down voelen als ik hier weer heb gelezen op mijn goede dagen.

liefs voor jullie allemaal want ik denk wel dagelijks aan jullie allemaal.

Mies85 fijn dat je even langs komt ik vondhet al verdacht stil,



Weet je mijn ervaring is,...groot houden...helpt niet het maakt het alleen maar erger doordat je er constant aan denkt ,..ik mag niet ik mag niet........ zeker na 2 maanden Mies85 mag je verdrietig zijn hoor... en de omgeving zou dat ook moeten begrijpen ....... maar het meest confronterende is dat je omgeving

":gewoon" weer met het dagelijkse leven verder gaat,...bij jou staat alles stil en wat het erger maakt (bij mij dan) is dat mensen niet meer in mijn bijzijn over mijn vader spraken...warrdoor de realisering dat hij er niet meer is alleen groter werd.......... in gesprekken voor heen vader mijn vader altijd in thuis hoorde word hij er uit gelaten omdat mensen bang zijn dat het pijn doet....



maar juist dat verzwijgen doet zo veel pijn,..ik kan begrijpen dat mensen het doen uit bescherming voor mij (wat goed bedoelt is)..........maar praat gewoon door als het mij te veel word kan ik altijd even de kamer uit lopen.....

Lieve Lapin (en de anderen!),

Heb een tijd niet op Viva forum gekeken, en zie nu dat je in mei al dit topic hebt gestart, je hebt nog gereagerd op mijn topic.

Mijn vader is afgelopen april plotseling overleden (net 63, nog voor zijn pensioen) en ik herken zoveel dingen uit jullie stukjes. Wat wil ik als eerste kwijt? Ik zit ook nog met een soort ongeloof. Het is pas drie maanden later en er is zoveel gebeurd ondertussen. Mijn hele leven staat op zijn kop. Mijn relatie is op een draadje na uit. Ik ben net een week ziekgemeld omdat ik het niet meer trok op mijn werk en dreig nu een arbeidsconflict te krijgen, maar ik moet voor mezelf opkomen: ik kan echt niet werken nu. HOe hebben jullie dat gedaan of doen jullie dat? Eerst ben ik gewoon doorgegaan maar na twee maanden en twee weken vakantie zelfs nog, kwam ik elke dag te laat en bleef maar janken. Daarbij werd mijn werkplek opgeheven dus ineens een werkverhuizing op mijn dak terwijl mijn werk bijna het enige "rustpunt" was. Nou, nu ook niet meer, want ze nemen mij en mijn verdriet dus niet serieus. Maandag naar de bedrijfsarts, die ook absoluut niet aan mijn kant staat. Heel moeilijk.

Ik mis mijn vader aan alle kanten, wil met hem praten, zijn advies en mis zijn stabiliteit en zekerheid. Maar ben ook erg kwaad op hem omdat nu blijkt dat hij mij en mijn broer (ondanks mooie beloftes van de laatste jaren) zo goed als onterfd heeft. Alles gaat naar zijn tweede vrouw en haar kind (mijn halfbroer). Ik en mijn 'gewone' broer hebben nooit een goede band met haar gehad waardoor zij zich niet geaccepteerd voelde. Nu neemt ze wraak door ons totaal te negeren en ze laat niets van zich horen en overlegt dus nergens over, ook niet over spulletjes ofzo. Tot nu toe hebben we geen enkel ding van onze dode vader om ons heen, wat het zwaarder maakt en wardoor het ongeloof blijft 'hangen'. Bovendien is ze momenteel bezig om het deeltje wat mijn broer en ik zouden horen te krijgen (pas na haar eigen dood), kleiner te maken of op te maken. We hoeven dus nergens op te rekenen. Het lullige is dat mijn vader allerlei dingen had beloofd, maar die niet op papier heeft gezet. Dus onze financiele zekerheid voor de toekomst is samen met hem ook verdwenen, wat ook even slikken is.

Wat spiritualiteit betreft: ik lig regelmatig 's avonds in bed aan hem te denken en wat hij van de situatie zou vinden zoals het nu is. dit kon hij toch niet zo bedoeld hebben? Dat is het meest frustrerend. Dan hoop ik dat hij zich als geest manifesteert zodat ik met hem kan praten, maar het gebeurt niet. Hij was ook helemaal niet van de zweverige, dus in die zin is hij zichzelf, haha. Maar ik vind het wel erg dat ik nooit zal weten of hij werkelijk wilde dat het zo zou gaan. Ik denk niet dat hij begrepen heeft hoe zijn tweede vrouw wraak op ons zou nemen. Hij heeft haar lelijke kant nooit willen zien. Dus ik vind het erg dat ik geen "tekens" krijg. Daarmee ben ik zelf ook minder zweverig geworden en denk ik dat als je dood bent, er gewoon niets is, net zoals we ons niks herinneren van voor we geboren werden. Je komt uit het niets en je gaat naar het niets. Wat er wel is, zijn herinneringen en de goede eigenschappen en leuke dingen die je zelf voor de rest van je leven kunt koesteren en dat probeer ik ook. Maarja, door de stand van zaken nu ben ik ook boos op hem en ga ik heen en weer van verdriet naar woede en terug en wil ik meer dan ooit met hem praten. ik hoop ook dat het goedkomt met mijn werk: ik bedoel eigenlijk dat ze me even de rust geven zodat ik mijn leven weer in een normaal licht kan zien. Ik word zo moe van dat geknok.

Nu even positief: ben blij dat dit topic er is en zal de komende tijd al jullie verhalen lezen en ik hoop dat we elkaar kunnen steunen. Ook ik heb er last van dat mensen het niet begrijpen, waardoor je je extra "apart" voelt staan van het gewone leven.

Veel liefs en sterkte ook voor jullie.

Miss J

Haai,



ik ben er weer hoor, had gisteren en dinsdagmiddag even geen tijd om te reageren. Ben gelukkig dinsdag goed door gekomen, was wel blij dat ik had vrij genomen want ik had 's morgens toch een raar onbestemd gevoel. De middag heb ik lekker met Zus doorgebracht, die gaat volgend jaar trouwen en dus zijn we daar even voor op pad geweest. 's Avonds kwam zwager nog en hebben we lekker met z'n vieren gegeten. Ik denk dat als pap heeft meegekeken, hij beretrots op ons zou zijn. Gaf een goed gevoel. En trouwens gaf het een goed gevoel dat jullie dinsdag nog even aan mij hebben gedacht dus daarvoor



Jeetje Miss J. wat een verhaal ook weer zeg. Het rouwen wordt op deze manier niet makkelijk gemaakt. Kan me goed voorstellen dat je leven nu op z'n kop staat. Veel sterkte..



J

@juffrouwjannie:

Dat is ook heftig zeg. Het verdriet rondom je vader en dan ook nog zo'n gedoe rondom de erfenis. Het is jammer dat je vader het zo slecht voor jullie geregeld heeft. Want helaas moet je nu op de coulance van je stiefmoeder wachten als je een mooie tastbare herinnering van je vader zou willen.....

Is het niet heel erg verstandig om proffesionele hulp in te schakelen en met iemand te gaan praten?

Zeker omdat je ook nog allerlei andere problemen hebt als je relatie en je werk.

Ik ben zelf ook heel erg lang voor mijn verdriet weg blijven lopen.

Het haalt je echt een keer in.... en daar doe je niks tegen.

Bij mij ging het ook slecht met de relatie, bedrijf ging failliet en van alles gebeurde er. Soms kan je niet alles bevatten... zoveel tegelijkertijd.

Heel veel sterkte

Deze week is het precies een half jaar geleden. Op de dag af. Hij lag vandaag precies een half jaar geleden, donderdag 31 januari, in het ziekenhuis. De dag erna werd ie geholpen. En op 3 februari was ie er ineens niet meer. Zondag is het 3 augustus. Een half jaar! Ik kan er gewoon niet overuit dat de tijd zo snel gaat.

xxxRosalitaxxx schreef op 31 juli 2008 @ 17:41:

Deze week is het precies een half jaar geleden. Op de dag af. Hij lag vandaag precies een half jaar geleden, donderdag 31 januari, in het ziekenhuis. De dag erna werd ie geholpen. En op zondag 3 februari was ie er ineens niet meer. Zondag is het 3 augustus. Een half jaar! Ik kan er gewoon niet overuit dat de tijd zo snel gaat.

Sorry, ik ben een beetje onhandig aan het doen zie ik.