Schema therapie kletspraat

Hoi allemaal,

Ik heb een leuke oefening voor ons. Zullen we afspreken dat we hier niet meer 'sorry' schrijven over onze berichten? 'Sorry dat het zo lang is geworden' 'Sorry dat het zo'n ego-post is' 'Sorry dat het allemaal geklaag is' enz.? Ik denk dat we allemaal heel goed weten dat die sorry niet hoeft, maar dat het iets is wat we doen waarin we toch een beetje toegeven aan de straffende gedachten naar onszelf toe. Het lijkt mij in dit topic goed om zo veel mogelijk die strenge, bekritiserende, negatieve, straffende stemmen buiten de deur te houden. Wat vinden jullie? En ik schrijf 'we' maar bepaal zelf of je je aangesproken voelt of niet

@snorrie, ik snap heel goed dat je niet nog een keer hetzelfde riedeltje wil. Als je nog dingen hebt waar je aan wil werken is een individueel traject misschien fijn en kan je inmiddels misschien ook zelf wat beter vorm eraan geven dan een jaar geleden. Of misschien vind je het prettig iets laagfrequents te doen zodat iemand gewoon een beetje vinger aan de pols kan houden de eerste tijd en met je mee kan denken waar nodig. Los van wat 'goed genoeg' is en wat praktisch gezien mogelijk is, kan je voelen waar je behoefte aan zou hebben? Wat je gewoon prettig zou vinden? Mooi trouwens dat juist contact, warmte en verbinding je hebben geholpen om je beter te voelen!

@cestlavie, fijn dat jullie toch een goede vakantie hebben gehad samen. En ja...nu kom je weer terug in het gewone leven, waar het ook nog eens best donker en grauw is geweest de laatste tijd. Het zal wel wennen voor je zijn, nieuwe therapie met allemaal groepsgenoten en nieuwe therapeut(en). Misschien helpt het om te beseffen dat deze nieuwe therapeut een ander persoon is dan je vorige en hoewel ze niet het gat kan vullen van je vorige therapeut ze je misschien wél iets anders kan bieden. Een ander stuk van de puzzel, andere ervaringen, een andere aanvulling. Iedereen heeft zo hun eigen sterke kanten, deze therapeut zal niet hetzelfde kunnen bieden als je vorige, maar op een ander gebied misschien wel iets anders. Ik hoop dat jullie iets kunnen opbouwen samen. Misschien kan je ook met haar bespreken hoe je je hier over voelt.

@prazo, heel herkenbaar waar je tegenaan loopt op je nieuwe werk. Ik denk dat wat je schrijft heel mooi is 'misschien moet ik dit toch niet alleen willen doen' en dat wordt niet uitgesloten als je ook zelf 'gewoon' moet DOEN. Ja, je moet het doen, en je moet het ook zelf doen, maar dat hoeft niet alleen. Hulp en ondersteuning, waar ook vandaan, kan je ook iets bieden tijdens het proces. Het is eigenlijk al moeilijk genoeg dat je het moet doen. Tegen een kind dat het spannend vindt om voor het eerst naar school te gaan zeggen we toch ook niet dat zij het zelf moet doen, dus hoppa ga maar lekker alleen? Ohja en je bent echt net begonnen, gun jezelf wat tijd en ruimte om te wennen. Haha, hoor wie het zegt als je bent zoals ik dan denk je 'ja...dat ga ik doen...' maar heb je eigenlijk geen flauw idee hoe dat moet, want elke dag zijn er meerdere momenten waarop je het 'fout' doet of in ieder geval niet goed genoeg. Maar besef dat weten hoe dingen gaan, een band opbouwen met mensen, dingen kunnen inschatten, dingen weten...dat dat allemaal dingen zijn die tijd nodig hebben en je dat allemaal echt niet nu hoeft te weten of kunnen. Dat je er bent en nieuwsgierig bent naar het team en de werkzaamheden is genoeg, daarmee leer je vanzelf hoe de dingen gaan. En besef ook dat je zelf iets meebrengt naar het team, ze hebben voor jou gekozen tijdens de sollicitatieprocedure. Ik weet dat dit allemaal druppels op een gloeiende plaat zijn, maar misschien kan iets je uit de angstige mindset halen mocht je daarin zitten. Het lijstje dat snorrie postte een tijdje terug is voor mij ook helpend.

allemaal.

Leuk, snorrie! Ik herken ook zoiets, niet en specifieke vergelijking, maar dat, toen het vorig jaar gewoon goed met met ging, ik blij kon worden van 'alledaagse' problemen omdat ik het dan gewoon zo fijn vond om 'alledaagse' problemen te hebben. Dat voelde zo....normaal. In plaats van de grote dingen die anders speelden. Ik liep bijna springend al die dingen te regelen en het voelde gewoon fijn dat ik gewoon bezig was met het hele normale leven.

Ja, bekers vallen om. En ja, die ruimen we gewoon op

Meiden, ik overweeg schenatherapie. Hebben jullie een site tip om me er vast in te verdiepen?

keuteltje schreef: ↑

11-01-2019 20:48

Meiden, ik overweeg schenatherapie. Hebben jullie een site tip om me er vast in te verdiepen?

https://www.schematherapie.nl/over-schematherapie/

Wat leuk om te lezen snorrie, dat je bij jezelf merkt dat je vooruit gaat. Ik moet zeggen dat ik jullie berichtjes, ook die van Tu1nhek hoopgevend vind.
Ik merk nu wel na een jaar therapie, dat ik mij veel meer bewust ook ben van alle gedachten. Wanneer ik bijvoorbeeld met straffende ouder gedachten door mijn huis loop, valt het mij ook eerder op. Vandaag in de winkel kwam ik er achter dat ik mijn portemonnee thuis had laten liggen. Het bleef niet bij 1 x de gedachte; 'o wat stom of wat onhandig, maar ik liep straffend tegen mezelf terug naar huis en werd steeds meer chagrijnig/ boos en opeens merkte ik dat mezelf. Ik kon toen wel even pas op de plaats nemen. Dat is ook weer een stap.

tvp

Oh jongens vrouwen, ik heb het zo moeilijk
Gewoon iets wat ik wilde delen hier. Jullie weten dat ik moeite heb met de herkenbaarheid en ik merk ook dat als ik dingen typ dat het ook allemaal verkeerd voelt. Maar in plaats van dan maar niks laten weten dacht ik, ik kan ook gewoon zeggen dat ik het moeilijk heb. Jullie weten ook hoe dat is.

@cestlavie, fijn dat de berichten je hoop geven. Dat geeft het mij ook, ik weet ook hoe goed het kan zijn. Hoe moeilijk het nu ook is, ik weet waar ik voor volhou. En dat het oké is dat het nu niet alleen lukt. Dat is voor mij ook echt een stap, dat ik hulp heb gevraagd en dat dat oké is. Dat het mag en dat het ook wel voelt als iets goeds. Al vond ik het wel heel erg moeilijk om die drempel over te gaan. Want het voelt ook op momenten als falen en ruimte innemen en zeuren en aanstellen.

Tu1nhek, ik krijg de neiging om je te willen overtuigen dat je je nergens voor hoeft te schamen, idd zoals snorrie het zegt het juist heel sterk en moedig is om hulp te vragen.
Daarentegen herken ik dat gevoel en die gedachten natuurlijk. Maar zo werkt het bij velen van ons. We kunnen heel mild en lief zijn tegen anderen....
Maar de stap die je zet om aan te geven dat je het moeilijk vind en het ook op het forum deelt is al heel goed, ( vind ik/ denk ik) Je hebt het moeilijk en dat betekent extra mild zijn voorjezelf.
Digitale knuffel

@ snorrie, in het moment lukt dat nog niet heel goed, maar het gaat wel steeds beter.
Als ik een moment heb dat ik mezelf bv stom, dom, lui of lelijk vind, dan is het gevoel er meteen wat er voor zorgt dat ik dat ook veroordeel.
Ik probeer wel te oefenen met tegen gedachten. Ik geloof het alleen nog niet zo.

Dankjulliewel

Ik denk ook niet dat het per se heel zinvol is om hier te schrijven waar ik allemaal last van hebt, wat er door mijn hoofd gaat. Bij mijn therapie toen werd het allemaal net iets anders verwoord, maar het is wat vanuit de klassieke schematherapie de (negatieve) oudermodi genoemd wordt. Daar heb ik veel last van. Laten we met hen niet in discussie gaan. Het lukt me nu niet heel goed om ze tegen te spreken, maar wat ik wel inderdaad probeer te doen als ik weer door een lading heen ben gegaan en weer wat ruimte heb is milder en zorgzaam naar mezelf te zijn. Dus niet door die oudermodi in overlevingsmodi te schieten, maar mild te zijn en voor mezelf te zorgen.

Dus dat is eigenlijk wat ik nu nodig heb, gewoon wat meer handen om vast te houden terwijl ik hier doorheen ga. Ik weet dat het die oudermodi zijn en dat het 'niet klopt', dus ik blijf gewoon doorgaan en vasthouden aan dat het niet klopt en de dingen doen waarvan ik weet dat het goed voor mezelf zorgen is (en waar ik nu bij kan, niet alles lukt even goed) en dat als ik doorga en er niet naar luister/handel ik weer terugkom bij mijn gezonde volwassene.

Oeh, ik typte net sorry haha. Dat heb ik maar snel gewist maar ik hoop dat het een beetje te volgen is. Soms moet je gewoon door het moeilijke heen om beter te worden.

Bedankt voor jullie steun en 'luisterend oor' dat is gewoon al goed. En @cestlavie, je hoeft het niet meteen te geloven, dat is het moeilijkst zoals snorrie zegt. Maar begin met overwegen dat het waar zou kunnen zijn. Dat kan al heel wat betekenen en lucht geven. Simpelweg dat je niet de vanzelfsprekendheid in die negatieve waarheid legt, maar überhaupt een deur opent naar een andere, mogelijke, waarheid.

Ik denk dat er best mensen zijn die wat hebben aan je posts hoor snorrie. En je weet heel goed hoe het moet, dus dat is een mooi voorbeeld voor anderen.

snorriemorrie schreef: ↑

07-01-2019 20:32

Nee ik zal het hier wel zetten... Ze wil nu dat ik een stopweek van 4 dagen neem ipv van 7 dagen, dan zou als het goed is mijn hormonen wel stabiel blijven, maar het tussentijdse bloedverlies weg moeten blijven. Verder moet ik in de winter elke dag mijn daglichtlamp gaan gebruiken en staat er een afspraak bij de overgangsconsulente die ook tips kan geven over voeding bij PMS / PMDD.

Sorry, ik ben al een paar dagen niet geweest... Ff bijlezen.
Interessant Snorriemorrie, ik hoop dat dat gaat werken. Zou je ook de tips van de overgangsconsulente willen delen? Evt in pb.

Cestlavie, ik ben met de GGZ nog niet zo veel verder. Eind december heb ik een psychologisch onderzoek gehad om de persoonlijkheidsstoornis officieel vast te stellen. De uitslag daarvan verwacht ik over een week of twee. Sinds oktober heb ik geen hoofdbehandelaar meer. En er wordt vanuit de GGZ wel gezegd dat dat niet de bedoeling is, maar ondertussen is er niemand die het oppakt. Dat maakt me boos en verdrietig, zie je wel, ik moet het allemaal alleen doen.

Oh en ik kan het me helemaal voorstellen, een lange tijd in de warmte, geen stress, etc en dan weer terug in het druilerige Nederland. Dat is flink schakelen.

Spannend dat je bent begonnen met MBT. Hopelijk wil de band met je therapeut nog groeien.

Prazo, ja ik zal het je laten weten. Deze week voelde als hollen of stilstaan, dus weinig/geen tijd voor oefeningen in het boek.

Pfff dat klinkt pittig zeg. Met een nieuwe baan beginnen is al zwaar en dan ook nog zulke lange dagen maken.
Pas je op dat je er niet ingaat met de straffende/veeleidende ouder: ik moet dit kunnen!

Snorriemorrie, zó herkenbaar! Ook hier met omvallende bekers (kinderen hè). Dan kon ik zo uit m'n plaat gaan. Ik zag het totaal niet in perspectief. Dat is voor mij de grootste winst, ik heb geen woede-aanvallen meer.
Eerste kerstdag had ik net het voorgerecht af toen mijn jongste alles van het aanrecht trok. Ik voelde de woede opkomen, maar koos er bewust voor om te gaan lachen. Want het was een feestdag... En er was genoeg over om een tweede voorgerecht te flansen.

Welkom keuteltje. Je mag ook hier info opdoen, vragen stellen.

Tuinhek van mij een dikke knuffel. Ja, we weten hier allemaal dat het bij tijd en wijle zó lastig kan zijn om tegen de straffende ouder in te gaan.

Ik ga tegenwoordig niet zo vaak meer tegen de straffende ouder in, maar kijk naar hoe het kwetsbare kind zich voelt. Zo had ik vanochtend de bus gemist en was ik gigantisch boos op mezelf en aan het balen. Ik kon het omdraaien door te denken: waarom reageer ik nu zo? Ik was bang dat mijn zorgvuldige planning nu in duigen zou vallen en ik was al zo moe, etc... Ff huilen lucht dan op.

Afgelopen maandag was er een incident, daar werd ik zo verdrietig van. De BSO zit bij de basisschool in. Ik kwam mijn kinderen ophalen en kwam de juf tegen. Zij zegt: "zo, heb je het er weer opzitten voor vandaag?" Ik heb eerlijk terug geantwoord "Nee, voor mij begint het nu pas, aangezien ik nu voor mijn kinderen ga zorgen.
Dat drukt me weer zó met de neus op de feiten. Mijn leven staat zó ver van normaal af. En ik blijf er zo mee worstelen waar de balans ligt. Is dit wat ik nu kan, het hoogst haalbare?