Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 om 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
zaterdag 22 december 2018 om 14:18
Snowkitty, welkom. Het zou best kunnen dat het een soort mentaliteit is die nodig was. Ik merk het ook bij mijn opa en oma en daar is mijn moeder natuurlijk door opgevoed, dus logisch dat zij het nog heeft meegenomen. En dan komt onze generatie, die er best ver van weg staat en waar welvaart veel vanzelfsprekender is.Snowkitty schreef: ↑21-12-2018 18:07Mijn theorie hierover (want heel herkenbaar dit) is dat de ouders van onze ouders (onze grootouders dus) de tweedewereldoorlog hebben meegemaakt of de directe gevolgen ervan, en dat hard zijn toen echt nodig was om te overleven. 'Hard zijn' even bij gebrek aan een betere omschrijving. Je kon toen niet stilstaan bij wat er allemaal gebeurd was, het land moest worden opgebouwd. En als je zo wordt opgevoed door je ouders geef je dat ook weer door.
(Als je trouwens niet wil dat ik je quote, zeg het dan vooral, dan haal ik het weg.)
zaterdag 22 december 2018 om 14:20
Wat lief, dank je wel! Ik heb nu het idee om zolang mijn proeftijd loopt thuis te wonen en daarna ga ik overwegen om iets te kopen voor een lage prijs en het dan op te knappen. Bedankt voor het aanbod, en als ik toch nog op zoek moet naar anti-kraak laat ik het je weten.
zaterdag 22 december 2018 om 14:46
Ik ben inmiddels op pagina 10 of 11. De 'straffende ouder' herken ik wel, die blijft soms maar doorgaan! Sinds een paar jaar heb ik daar ook wel eens genoeg van en dan lukt het me om te zeggen dat ik het nu wel gehoord heb en dat ik vanaf nu niet meer luister. Dat helpt wel eens. Als ik me heel tegendraads (of puberaal, wat je wil) voel, dan overdrijf ik wel eens mee. Hoezo vind je dat ik het verkeerd doe, het kan nog veel verkeerder, hoor! Of: ja, die vriendin is nu vast heel boos op mij, maar dat is niet alles, ze zal me ook wel een bombrief sturen! Soms krijg ik zelfs plezier in het overdrijven, want het geeft de belachelijkheid aan van wat de straffende ouder zegt. Het slaat allemaal nergens op.
De lijst met liefdevolle ouderboodschappen die @Snorriemorrie deelde, sla ik maar even op.
Ik lees veel angst voor afwijzing. Dat is de reden dat ik een diagnose heb gekregen van sociale angst. Maar het lijkt er zo langzamerhand meer op dat de sociale angst een gevolg is van zo'n schema, in plaats van dat de sociale angst het onderliggende probleem is. Of is het maar een kwestie van het beestje een naam geven? Ik heb wel therapieën gehad speciaal gericht op sociale angst.
De lijst met liefdevolle ouderboodschappen die @Snorriemorrie deelde, sla ik maar even op.
Ik lees veel angst voor afwijzing. Dat is de reden dat ik een diagnose heb gekregen van sociale angst. Maar het lijkt er zo langzamerhand meer op dat de sociale angst een gevolg is van zo'n schema, in plaats van dat de sociale angst het onderliggende probleem is. Of is het maar een kwestie van het beestje een naam geven? Ik heb wel therapieën gehad speciaal gericht op sociale angst.
zaterdag 22 december 2018 om 15:06
@Prazo36, wat herkenbaar, je bericht een paar pagina's terug over je jeugd en hierboven. Dat hierboven kan echt uren doorgaan in m'n hoofd. Soms zou ik liever afwijzing krijgen (want dat voelt vertrouwd en dus enigszins fijn) dan in onzekerheid blijven.Prazo36 schreef: ↑13-12-2018 21:38Martje55: het gaat om een mailtje waarin ik iets probeer te regelen dat vooral in mijn (financiële) belang is, en wat rationeel gezien mijn goed recht is, maar ik moet nu wéér dezelfde persoon om hulp vragen die ik al vaak om hulp gevraagd heb. Dus het voelt echt als moeilijk doen, iemand opzadelen met allemaal rompslomp, die me al zo vaak heeft geholpen. Is echter een heel sympathiek iemand die altijd snel heeft gereageerd en me altijd graag hielp, dit is voor het eerst dat reactie uitblijft, dus nu is er een: zie je wel, en nu heb je teveel gevraagd, nu is ze het zat, je moet weten wanneer je moet stoppen, je mag anderen niet overvragen.
Het voelt nu ook echt alsof ik te ver gegaan ben en iets vreselijks gedaan heb, ruimte heb ingenomen die ik niet mag innemen. Ik heb het recht niet. Zoiets. Vreselijk gevoel. Het gaat ook gewoon niet weg.
Wat eronder zit zijn dingen als
Niemand zal je willen blijven helpen
Je verdient het niet om gezien en geholpen te worden
Je moet het alleen doen
Je problemen moet je maar zelf oplossen en niet anderen ermee lastigvallen
Dat soort dingen. Ik val nu toch anderen (jullie) ermee lastig, daar heeft deze stem ook wel een mening over, maar ik probeer het zo hard te negeren allemaal
Snorriemorrie:volgens mij ook ...
Mijn ouders wisten overigens wel dat ik gepest werd op school. Ze zijn ook vaak naar school geweest om erover te praten in de hoop dat het stopte. Het stopte niet. Uiteindelijk vertelde ik er thuis ook niets meer over, want als ik dat deed (en nog steeds als ik het erover heb) gaan mijn ouders in de slachtoffermodus en voel ik me schuldig dat ik ze pijn doe omdat ik gepest werd. Dit is zo'n gemene mindfuck. Ze hadden kunnen troosten, als ze maar hadden geweten hoe dat moest. Daar had ik meer aan gehad, denk ik.
Ik herken ook het proberen jezelf te bewijzen door diploma's te halen, en toch voelt het nooit voldoende, het vult niet die leegte, die overtuiging dat je geen recht hebt er te zijn.
Wat fijn dat het goed afliep met die mail en die vriendin, @Prazo36. Zulke situaties kosten zoveel energie en erna vraag je je af waarom en dat je het de volgende keer anders gaat aanpakken. Maar dan krijgt toch die overtuiging weer de overhand. Vreselijk irritant vind ik dat...
zondag 23 december 2018 om 23:13
Snowkitty, dat stuk over ouders in slachtoffermodus is zó herkenbaar. Zo ontzettend oneerlijk kan dat zijn, als er nooit eens ruimte voor je gevoelens is.
Wat de mijne wel eens zeiden, als ze doorhebben dat ze dingen beter anders hadden kunnen doen, is: ik vind niet dat je je ouders nog dingen kwalijk moet gaan nemen achteraf omdat ze alles vanuit de beste bedoelingen hebben gedaan. En ook echt in de derde persoon over ouders praten waardoor zij nog verder van die ‘fouten’ af gaan staan.
Ik vind dat ze overigens gelijk hebben in het oude koeien uit de sloot halen deel, maar dat dit vooral geldt als ze echt niet hebben geweten dat sommige dingen kwetsend zijn geweest. En dat wisten ze wel van sommige dingen, en telkens als ik gekwetst was lag het aan mij en kon er nooit een sorry vanaf. Dit maakt het een gecompliceerder verhaal.
Ik had zo graag een keer oprecht aandacht en warmte gekregen, het gevoel dat mijn gevoelens ertoe deden, maar dat gevoel kreeg ik niet. Als ik dan eindelijk de moed had en mijn moeder emotioneel vertelde waarom ze me had gekwetst keerde zij me ijskoud de rug toe en liep weg met “hier kan ik niets mee”. Heb me zelden zo afgewezen gevoeld. Fuck, mijn oprechte tranen deden haar gewoon niks. Dat voelt zo koud en zo pijnlijk.
Wat de mijne wel eens zeiden, als ze doorhebben dat ze dingen beter anders hadden kunnen doen, is: ik vind niet dat je je ouders nog dingen kwalijk moet gaan nemen achteraf omdat ze alles vanuit de beste bedoelingen hebben gedaan. En ook echt in de derde persoon over ouders praten waardoor zij nog verder van die ‘fouten’ af gaan staan.
Ik vind dat ze overigens gelijk hebben in het oude koeien uit de sloot halen deel, maar dat dit vooral geldt als ze echt niet hebben geweten dat sommige dingen kwetsend zijn geweest. En dat wisten ze wel van sommige dingen, en telkens als ik gekwetst was lag het aan mij en kon er nooit een sorry vanaf. Dit maakt het een gecompliceerder verhaal.
Ik had zo graag een keer oprecht aandacht en warmte gekregen, het gevoel dat mijn gevoelens ertoe deden, maar dat gevoel kreeg ik niet. Als ik dan eindelijk de moed had en mijn moeder emotioneel vertelde waarom ze me had gekwetst keerde zij me ijskoud de rug toe en liep weg met “hier kan ik niets mee”. Heb me zelden zo afgewezen gevoeld. Fuck, mijn oprechte tranen deden haar gewoon niks. Dat voelt zo koud en zo pijnlijk.
woensdag 26 december 2018 om 10:40
Hoi allemaal.
Ik hoop dat jullie allemaal heel fijne feestdagen hebben (gehad). Onze eerste kerstdag verliep heel erg rustig, gewoon lekker met zijn drietjes een stuk gewandeld in het bos en de rest van de dag lekker relaxed gedaan.
Vandaag gaan we naar mijn familie toe en ik heb er best zin in. Al zit mij wel de gedachte dwars dat er eigenlijk nooit iets bij ons thuis wordt gevierd. De afgelopen jaren heb ik ook wel eens mijn ouders uitgenodigd, maar dan was er altijd wel een reden waarom dat niet kon. En nu mijn zus een groter huis hebt kan het opeens wel daar. Aan de ene kant kan ik mijn schouders er wel over ophalen, maar af en toe zit het me opeens wel een beetje dwars en voelt het alsof mijn ouders niet graag bij mij zijn, en dan baal ik daar opeens van.
Ik wilde gewoon even ergens mijn hart luchten. Het is geen enorme big deal, maar ik vind het wel een beetje lastig.
Ik hoop dat jullie allemaal heel fijne feestdagen hebben (gehad). Onze eerste kerstdag verliep heel erg rustig, gewoon lekker met zijn drietjes een stuk gewandeld in het bos en de rest van de dag lekker relaxed gedaan.
Vandaag gaan we naar mijn familie toe en ik heb er best zin in. Al zit mij wel de gedachte dwars dat er eigenlijk nooit iets bij ons thuis wordt gevierd. De afgelopen jaren heb ik ook wel eens mijn ouders uitgenodigd, maar dan was er altijd wel een reden waarom dat niet kon. En nu mijn zus een groter huis hebt kan het opeens wel daar. Aan de ene kant kan ik mijn schouders er wel over ophalen, maar af en toe zit het me opeens wel een beetje dwars en voelt het alsof mijn ouders niet graag bij mij zijn, en dan baal ik daar opeens van.
Ik wilde gewoon even ergens mijn hart luchten. Het is geen enorme big deal, maar ik vind het wel een beetje lastig.
woensdag 26 december 2018 om 19:09
Oh dat is ook altijd een droom van mij geweest. Voor weinig geld een huisje kopen en dan energiezuinig of -neutraal maken. Nu denk ik meer in de richting van een tiny house....Prazo36 schreef: ↑22-12-2018 14:20Wat lief, dank je wel! Ik heb nu het idee om zolang mijn proeftijd loopt thuis te wonen en daarna ga ik overwegen om iets te kopen voor een lage prijs en het dan op te knappen. Bedankt voor het aanbod, en als ik toch nog op zoek moet naar anti-kraak laat ik het je weten.
Top, laat maar weten
woensdag 26 december 2018 om 19:18
Hoi Snorriemorrie, hoe was de tweede kerstdag? Is het een optie om het eens naar je ouders uit te spreken? En dan in de ik-boodschap houden. Of speelt er bij jou ook wat Prazo en Snowkitty hierboven bespreken?
Mijn eerste kerstdag was erg leuk, samen gevierd met man en kinderen. Lekker uitgebreid gekookt, spelletje spelen, wandelen, film kijken. Best een relaxte dag. Al merkte ik wel op het eind overprikkeld te zijn. Dat was vandaag helaas nog niet over. We zouden met z'n allen naar schoonfamilie gaan. Maar dat voelde niet veilig met alle stress en overprikkeling. Dus ik ben niet meegegaan. Heel erg om moeten huilen, maar voelde later wel als een opluchting.
Mijn eerste kerstdag was erg leuk, samen gevierd met man en kinderen. Lekker uitgebreid gekookt, spelletje spelen, wandelen, film kijken. Best een relaxte dag. Al merkte ik wel op het eind overprikkeld te zijn. Dat was vandaag helaas nog niet over. We zouden met z'n allen naar schoonfamilie gaan. Maar dat voelde niet veilig met alle stress en overprikkeling. Dus ik ben niet meegegaan. Heel erg om moeten huilen, maar voelde later wel als een opluchting.
woensdag 26 december 2018 om 21:17
Dit is uit den treuren besproken en dan wordt het of ontkent of er wordt gezegd dat mijn zus het ook allemaal veel gezelliger doet. Dus ik weet hoe ze erin staan. En soms steekt dat wel, maar ik probeer het te accepteren en me te focussen op mijn eigen gezin en de dingen die wél goed gaan.
Het was vandaag wel gezellig gelukkig. Mijn zus heeft nu net een baby en je merkt dan wel dat de dynamiek wel verandert is, maar dat vond ik juist wel fijn eigenlijk.
Het was vandaag wel gezellig gelukkig. Mijn zus heeft nu net een baby en je merkt dan wel dat de dynamiek wel verandert is, maar dat vond ik juist wel fijn eigenlijk.
donderdag 27 december 2018 om 08:31
Ik heb vannacht toch wel slecht geslapen merk ik. Veel dingen die door mijn hoofd spookten. Ik kan het niet echt delen omdat het te herkenbaar zou zijn voor degene die erbij betrokken zijn, maar er word in elk geval weer een hoop van het schema mislukking en sociale ongewenstheid getriggerd bij mezelf.
donderdag 27 december 2018 om 09:44
Het is toch logisch dat die schema's getriggerd worden, @Snorriemorrie. Ik denk dat je in sommige situaties maar voor een deel kunt veranderen hoe je ermee omgaat en wat het met je doet. Soms is een situatie gewoon heel pijnlijk, toch?
@Martje55, knap dat je niet bent gegaan omdat je overprikkeld en gestrest was. De rest klinkt heel relaxt!
@Prazo36, ja, doordat ouders nooit eens sorry zeggen of bevestigen dat ze sommige dingen anders hadden kunnen aanpakken vroeger, blijft de erkenning voor de gevolgen voor jou uit. Ze hoeven dan nooit te reflecteren op hun eigen gedrag. Volgens mij is dat ook een copingmechanisme, misschien zijn ze bang voor de pijn die het hen geeft als ze iets toegeven.
Ik had overigens de hoop op erkenning jaren geleden eindelijk opgegeven en toen verrasten m'n ouders me op verschillende momenten door tegen me te zeggen dat ze vroeger fouten hebben gemaakt met siblings en mij. Ik wist niet zo goed hoe ik daarop moest reageren. Het is heel wat dat ze dat hebben gezegd en toch ben ik ergens een beetje boos dat ze het niet veel eerder hadden gezegd, zodat ik me bij de psycholoog niet zou afvragen of ik het me niet allemaal had zitten inbeelden. Pas een jaar of wat geleden ben ik gaan lezen over verwaarlozing en snapte ik het eindelijk beter.
@Martje55, knap dat je niet bent gegaan omdat je overprikkeld en gestrest was. De rest klinkt heel relaxt!
@Prazo36, ja, doordat ouders nooit eens sorry zeggen of bevestigen dat ze sommige dingen anders hadden kunnen aanpakken vroeger, blijft de erkenning voor de gevolgen voor jou uit. Ze hoeven dan nooit te reflecteren op hun eigen gedrag. Volgens mij is dat ook een copingmechanisme, misschien zijn ze bang voor de pijn die het hen geeft als ze iets toegeven.
Ik had overigens de hoop op erkenning jaren geleden eindelijk opgegeven en toen verrasten m'n ouders me op verschillende momenten door tegen me te zeggen dat ze vroeger fouten hebben gemaakt met siblings en mij. Ik wist niet zo goed hoe ik daarop moest reageren. Het is heel wat dat ze dat hebben gezegd en toch ben ik ergens een beetje boos dat ze het niet veel eerder hadden gezegd, zodat ik me bij de psycholoog niet zou afvragen of ik het me niet allemaal had zitten inbeelden. Pas een jaar of wat geleden ben ik gaan lezen over verwaarlozing en snapte ik het eindelijk beter.
donderdag 27 december 2018 om 10:30
Dat gevoel dat je het inbeeld dat herken ik echt zó erg. Ik heb dat momenteel ook best wel weer erg. Dat ik dan denk: beeld ik me dit nou in omdat ik te gevoelig ben, of is er daadwerkelijk wat aan de hand?
Vanmorgen ook weer ff flink lopen janken. Rond deze tijd van het jaar speelt verstrengeling bij mij ook wel weer een grotere rol dan de rest van het jaar.
Vanmorgen ook weer ff flink lopen janken. Rond deze tijd van het jaar speelt verstrengeling bij mij ook wel weer een grotere rol dan de rest van het jaar.
donderdag 27 december 2018 om 11:31
Ik heb het gelezen, dankjewel.
Mijn man heeft niet veel met (mijn) familie, het valt hem wel op dat zij inderdaad dingen zonder ons doen of dat mijn moeder wel naar mijn zus gaat maar niet vaak bij ons is (behalve met verjaardagen).
Wat me gister vooral stoorde is dat ik al maanden geleden mijn ouders voor oud&nieuw hier had uitgenodigd en toen werd gezegd dat ze het thuis gingen vieren, en nu hoorde ik dus gister dat ze bij mijn zus zijn met oud&nieuw. Eerlijk gezegd is er toen wel even iets bij mij geknapt. Elk jaar doe ik mijn best om overal op te komen draven waar ik maar verwacht word en iedereen tevreden te stellen, en andersom word je gewoon opzij geschoven. Ik heb ook direct laten weten dat ik niet weet of ik nieuwjaarsdag langs zal komen, want we gaan die dag ook naar mijn schoonfamilie toe en ik heb geen zin om te gaan lopen haasten. Dat wilde ik eigenlijk wel gaan doen, maar weet je, hierdoor zit nu echt even mijn boze kind aan het roer.
donderdag 27 december 2018 om 11:34
Waarom doe je zo je best? Je leert je omgeving dan constant dat ze zo met je om mogen gaan en dat je daar geen consequenties aan verbindt.
Door je man weet je dat je je het niet inbeeldt.
Ik bedoel het niet rot, hoor. Ik herken het patroon gewoon en het was zo fijn toen ik dat eindelijk los durfde te laten. Alleen jammer dat ik het niet veel en veel eerder kon.
Door je man weet je dat je je het niet inbeeldt.
Ik bedoel het niet rot, hoor. Ik herken het patroon gewoon en het was zo fijn toen ik dat eindelijk los durfde te laten. Alleen jammer dat ik het niet veel en veel eerder kon.
donderdag 27 december 2018 om 11:43
Goede vraag, ja. Ik weet het niet. De laatste tijd ging het eigenlijk best wel goed, het is nu rond de kerstdagen dat het opeens weer sterk opkomt dit gevoel. Normaal gesproken kan ik er veel makkelijker mijn schouders over ophalen.
Ik denk dat misschien ook wel meespeelt dat mijn moeder altijd heel erg uitpakte met de kerst. Voor mijzelf ligt de lat dan altijd heel erg hoog, ik kan er niet aan voldoen voor mijn gevoel. En dan bovenop die teleurstelling komt dan opeens ook weer heel sterk dat gevoel dat ik er niet bijhoor, terwijl ik dat normaal niet zo sterk ervaar, maar rond de kerstdagen dus wel. Dan zitten we ook in een korte periode meerdere keren bij elkaar en is het gewoon teveel voor mij.
Ik denk dat misschien ook wel meespeelt dat mijn moeder altijd heel erg uitpakte met de kerst. Voor mijzelf ligt de lat dan altijd heel erg hoog, ik kan er niet aan voldoen voor mijn gevoel. En dan bovenop die teleurstelling komt dan opeens ook weer heel sterk dat gevoel dat ik er niet bijhoor, terwijl ik dat normaal niet zo sterk ervaar, maar rond de kerstdagen dus wel. Dan zitten we ook in een korte periode meerdere keren bij elkaar en is het gewoon teveel voor mij.
donderdag 27 december 2018 om 12:27
Jouw opmerking triggert mij heel erg Snowkitty. Ik ben zelf nu helemaal niet trots op hoe het gegaan is. Ik wil zó graag dat ik wel twee dagen vol drukte aankan zonder overprikkeld te raken. Ik weet wel, dat is de veeleisende ouder. Maar als de gezonde volwassene dan zegt: voor jou ligt de lat een stuk lager. Dan komt de straffende ouder om de hoek kijken en praat ik mezelf de grond in, dat ik slecht ben. Blegh, ik heb daar nog niet echt grip op.
Snorriemorrie, ik heb geen last van verstrengeling. Maar wil toch mijn ervaring delen. Ik ben al mijn hele leven op zoek naar bevestiging en erkenning van mijn emoties bij mijn ouders. Ondertussen besef ik mij dat ik volwassen ben en dat dat niet meer hoeft. Dus kijk ik er nu naar als naar een vriendschappelijke relatie. Mijn vader heeft deze zomer een vreselijk kwetsende opmerking gemaakt. Dit heb ik direct aangegeven, maar hij bleef volhouden dat zijn opmerking wel kon. Vervolgens heb ik hem een week de tijd gegeven om er op terug te komen, excuses aan te bieden. Dit heeft hij niet gedaan. In die week heb ik bedacht: zo ga je niet met een vriend om. Dus heb ik hem gemaild dat ik nu geen contact met hem wil. Het heeft mij veel rust gegeven om niet meer te verlangen naar een warme, liefdevolle relatie.
donderdag 27 december 2018 om 19:40
Hallo allemaal,
Ik heb wel een goeie kerst gehad, gelukkig houdt niemand van onze fam. van overdreven taferelen dus het was niet te vermoeiend, gelukkig.
Snowkitty, fijn dat je ouders tenminste wel een keer hebben laten weten dat het niet aan jou lag, maar inderdaad jammer dat het toen al zover was dat je aan jezelf bent gaan twijfelen. Ik zou me er ook bij moeten neerleggen, vaak genoeg spreek ik mezelf ook toe dat het er gewoon niet in zit en ik me daar beter bij kan neerleggen, maar het blijft natuurlijk ontzettend vreten. Vooral als je situaties ziet waarin het heel anders gaat. Of als het weer gebeurd is en ik voel me weer afgewezen, dan ga ik toch weer rare dingen denken. En denken van nee joh het ligt niet aan mijn ouders maar aan mij. Ik verdien deze behandeling. Echt een grote mindfuck.
Martje55, lastige worsteling, ik lees dat je wel rekening houdt met je overprikkeling maar eigenlijk die overprikkeling niet wilt voelen. De ene persoon zit wel een stukje gevoeliger in elkaar dan de ander en je hoeft je natuurlijk nooit anders voor te doen dan je bent. Een tiny house zie ik zelf ook nog wel als een optie trouwens, dat lijkt me zo leuk!
Ik merkte vandaag m'n eigen gevoeligheid weer, ik riskeer hier echt herkenbaarheid, maar goed , ik zit dus midden in de verhuizing en vandaag in de auto brak ik gewoon. Ik zat helaas achter het stuur, broertje naast me, en ik zei dat ik er enorme stress van had en ik kon bijna niet meer praten omdat mijn keel was dichtgeknepen van het verdriet en door de tranen zag ik minder maar ik reed stug door, het was verder nog wel veilig.
Mijn broertje wist oprecht niet dat ik er zoveel moeite mee had en hij zei dat ik mocht huilen, iedereen gaat anders om met stress. Ik voel het lichamelijk ook helemaal, volledig onder spanning, zo lastig vind ik het. Toen ik weer een beetje kon praten legde ik het zo goed mogelijk uit wat er was, ik voelde me een beetje een raar persoon omdat hij heel anders is en veel meer relativeert. Ik denk in rampscenario's. Thuis hingen er ook spanningen tussen mijn ouders waardoor ik op eieren ga lopen omdat ik denk dat het aan mij ligt en mijn tijdelijke terugkomst, en ik neem die spanningen dan ook mee.
Mijn ouders zijn ook totaal niet zo gevoelig en niet snel uit balans dus die hebben waarschijnlijk ook geen idee dat ik zoveel verdriet heb. ze vragen er ook absoluut niet naar. Ik heb ook liever dat niemand het ziet maar dit keer viel het niet te voorkomen. Ik voel me achteraf dan altijd heel ongemakkelijk.
Ik heb wel een goeie kerst gehad, gelukkig houdt niemand van onze fam. van overdreven taferelen dus het was niet te vermoeiend, gelukkig.
Snowkitty, fijn dat je ouders tenminste wel een keer hebben laten weten dat het niet aan jou lag, maar inderdaad jammer dat het toen al zover was dat je aan jezelf bent gaan twijfelen. Ik zou me er ook bij moeten neerleggen, vaak genoeg spreek ik mezelf ook toe dat het er gewoon niet in zit en ik me daar beter bij kan neerleggen, maar het blijft natuurlijk ontzettend vreten. Vooral als je situaties ziet waarin het heel anders gaat. Of als het weer gebeurd is en ik voel me weer afgewezen, dan ga ik toch weer rare dingen denken. En denken van nee joh het ligt niet aan mijn ouders maar aan mij. Ik verdien deze behandeling. Echt een grote mindfuck.
Martje55, lastige worsteling, ik lees dat je wel rekening houdt met je overprikkeling maar eigenlijk die overprikkeling niet wilt voelen. De ene persoon zit wel een stukje gevoeliger in elkaar dan de ander en je hoeft je natuurlijk nooit anders voor te doen dan je bent. Een tiny house zie ik zelf ook nog wel als een optie trouwens, dat lijkt me zo leuk!
Ik merkte vandaag m'n eigen gevoeligheid weer, ik riskeer hier echt herkenbaarheid, maar goed , ik zit dus midden in de verhuizing en vandaag in de auto brak ik gewoon. Ik zat helaas achter het stuur, broertje naast me, en ik zei dat ik er enorme stress van had en ik kon bijna niet meer praten omdat mijn keel was dichtgeknepen van het verdriet en door de tranen zag ik minder maar ik reed stug door, het was verder nog wel veilig.
Mijn broertje wist oprecht niet dat ik er zoveel moeite mee had en hij zei dat ik mocht huilen, iedereen gaat anders om met stress. Ik voel het lichamelijk ook helemaal, volledig onder spanning, zo lastig vind ik het. Toen ik weer een beetje kon praten legde ik het zo goed mogelijk uit wat er was, ik voelde me een beetje een raar persoon omdat hij heel anders is en veel meer relativeert. Ik denk in rampscenario's. Thuis hingen er ook spanningen tussen mijn ouders waardoor ik op eieren ga lopen omdat ik denk dat het aan mij ligt en mijn tijdelijke terugkomst, en ik neem die spanningen dan ook mee.
Mijn ouders zijn ook totaal niet zo gevoelig en niet snel uit balans dus die hebben waarschijnlijk ook geen idee dat ik zoveel verdriet heb. ze vragen er ook absoluut niet naar. Ik heb ook liever dat niemand het ziet maar dit keer viel het niet te voorkomen. Ik voel me achteraf dan altijd heel ongemakkelijk.
donderdag 27 december 2018 om 19:51
Dat laatste stuk grijpt me aan, is het contact nu nog steeds verbroken? Mijn grootste angst is dat mijn ouders met mij zullen breken omdat ze vinden dat ik te lichtgeraakt ben o.i.d. En echt ongelofelijk pijnlijk dat je vader het nadat je dat aangegeven hebt, niet heeft ingezien hoeveel pijn hij je gedaan heeft.martje55 schreef: ↑27-12-2018 12:27Jouw opmerking triggert mij heel erg Snowkitty. Ik ben zelf nu helemaal niet trots op hoe het gegaan is. Ik wil zó graag dat ik wel twee dagen vol drukte aankan zonder overprikkeld te raken. Ik weet wel, dat is de veeleisende ouder. Maar als de gezonde volwassene dan zegt: voor jou ligt de lat een stuk lager. Dan komt de straffende ouder om de hoek kijken en praat ik mezelf de grond in, dat ik slecht ben. Blegh, ik heb daar nog niet echt grip op.
Snorriemorrie, ik heb geen last van verstrengeling. Maar wil toch mijn ervaring delen. Ik ben al mijn hele leven op zoek naar bevestiging en erkenning van mijn emoties bij mijn ouders. Ondertussen besef ik mij dat ik volwassen ben en dat dat niet meer hoeft. Dus kijk ik er nu naar als naar een vriendschappelijke relatie. Mijn vader heeft deze zomer een vreselijk kwetsende opmerking gemaakt. Dit heb ik direct aangegeven, maar hij bleef volhouden dat zijn opmerking wel kon. Vervolgens heb ik hem een week de tijd gegeven om er op terug te komen, excuses aan te bieden. Dit heeft hij niet gedaan. In die week heb ik bedacht: zo ga je niet met een vriend om. Dus heb ik hem gemaild dat ik nu geen contact met hem wil. Het heeft mij veel rust gegeven om niet meer te verlangen naar een warme, liefdevolle relatie.
vrijdag 28 december 2018 om 20:09
maandag 31 december 2018 om 16:59
Als ik het zo lees is dit berichtje echt door jouw veeleisende ouder geschreven. Behalve die laatste zin. Het lijkt me ook klote om het gevoel te hebben dat je tekortschiet en niet snel genoeg gaat. Maar het is natuurlijk ook niet waar; je kunt jezelf niet forceren om sneller te gaan dan je gaat, toch?
