Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 om 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
dinsdag 18 december 2018 om 22:14
Er was ook niet zoveel om te troosten want ik toonde geen verdriet.
woensdag 19 december 2018 om 09:07
.
Dus je bent niet 'onbeholpen' in het troosten. Niemand heeft je nog geleerd wat dat is, hoe dat is, hoe je dat kan doen, wanneer je dat kan doen of hoe dat voelt. De knuffel die zegt 'je bent niet alleen', het luisterende oor dat zegt 'ik ben er voor je', de hand in jouw hand die zegt 'je mag bang zijn, ik blijf bij je, ik weet hoe moeilijk je het hebt', de blik van een ander die zegt 'ik geloof in jou'. En vooral 'Je mag er zijn en je ben niet alleen.'
Gefeliciteerd met je nieuwe baan! Spannend ook wel al die veranderingen. En wat een goede ervaring met die vriendin/kennis, die kan je weer meenemen.
@Vivalamor, spannende tijd voor jou met je relatie en de nieuwe uitdagingen en stappen die jullie aangaan. Ik denk dat het goed is dat jullie tijd hebben genomen voor de leuke dingen om weer een beetje basis op te bouwen samen. Het aanraken van de moeilijke dingen kan natuurlijk voor veel spanning zorgen. Mijn man en ik zijn al een paar jaar ons door onze problemen aan het worstelen, waarvan we ook en tijd niet bij elkaar woonden. Tsja...schaam ik me daar voor? Een beetje wel, ik weet dat er mensen meelezen die denken 'jezus, dat wordt nooit meer wat, als het al zo lang moeilijk is.' Ja, ik ben bang voor het oordeel. Ja, ik ben bang dat die mensen gelijk hebben en dat we om de verkeerde redenen eraan blijven trekken. En ik kan niet in de toekomst kijken, maar we zijn samen een weg aan het vinden, omdat we wel allebei heel graag een toekomst samen willen. Helaas ben je niet alleen afhankelijk van wat je zelf wil, waar je zelf over gaat en waar je zelf invloed op hebt. Je partner heeft ook een eigen wil en eigen verantwoordelijkheid waar wij dan geen invloed op hebben.
@Martje, ik vind het onwijs dapper dat je de rollenspellen aan hebt durven gaan in de therapie en mooi om te lezen dat dat je zo geholpen heeft. Zo te lezen heb je nog best wat moeilijke dingen op je bordje
@Snorrie, gelukkig inderdaad dat je dat gevoel steeds vaker hebt. Dat de gezonde volwassenen steeds meer ruimte kan en gaat innemen.
woensdag 19 december 2018 om 10:37
Dank je wel tu1nhek.
Ik vind wel lastig om vertrouwen te houden en tegelijkertijd mezelf niet weg te cijferen. Ik vind moeilijk om grenzen aan te geven/bewaken en tegelijkertijd niet vast te klampen aan hem. Het gaat wel beter dan voorheen, dan voel ik me als ik thuis ben echt alleen. Mss toch een stukje schaamte, veeleisende ouder en verlatingsangst wat meespeelt.
Ik vind wel lastig om vertrouwen te houden en tegelijkertijd mezelf niet weg te cijferen. Ik vind moeilijk om grenzen aan te geven/bewaken en tegelijkertijd niet vast te klampen aan hem. Het gaat wel beter dan voorheen, dan voel ik me als ik thuis ben echt alleen. Mss toch een stukje schaamte, veeleisende ouder en verlatingsangst wat meespeelt.
donderdag 20 december 2018 om 08:43
Ik had gisteravond ook ruzie met mijn man. Hij zou vanaf 24 december tot het nieuwe jaar vrij nemen. Dit hebben we besproken en vervolgens heb ik ook nog een appje gestuurd met de datums erin.... Komt ie er gisteravond mee dat hij vanaf de 25e vrij heeft gevraagd 
En probeert mij nog de schuld in de schoenen te schuiven, want ik praat teveel en dan kan hij het allemaal niet meer bijhouden.
Normaal gesproken zou ik denk ik wel snel hebben gedacht dat ik inderdaad iets verkeerd had gedaan of ik zou in de boze kind modus zijn gechoten, maar nu heb ik heel rustig laten weten dat ik toch echt mijn uiterste best had gedaan om hem heel duidelijk te maken wat ik wilde. Hij kon het ook nog terugvinden op Whats app dat ik de datums had doorgegeven.
Uiteindelijk gaf hij toe dat hij zich er heel dom over voelde en daarom mij de schuld probeerde te geven. En hij gaat proberen om het op te lossen voor de 24e.
Op zulke momenten merk ik dus wel dat ik zeker niet de enige ben die wel eens in een modus schiet en niet als een gezonde volwassene reageert. Dan is het wel extra belangrijk om zelf goed te weten wie je bent en dat je ook rechten hebt.
Overigens ben ik dan ook wel heel blij met de assertiviteitscursus die ik een jaar geleden heb gevolgd. Daardoor lukt het me toch wel veel beter om rustig te blijven en mijn grenzen op een goede manier aan te geven
En probeert mij nog de schuld in de schoenen te schuiven, want ik praat teveel en dan kan hij het allemaal niet meer bijhouden.Normaal gesproken zou ik denk ik wel snel hebben gedacht dat ik inderdaad iets verkeerd had gedaan of ik zou in de boze kind modus zijn gechoten, maar nu heb ik heel rustig laten weten dat ik toch echt mijn uiterste best had gedaan om hem heel duidelijk te maken wat ik wilde. Hij kon het ook nog terugvinden op Whats app dat ik de datums had doorgegeven.
Uiteindelijk gaf hij toe dat hij zich er heel dom over voelde en daarom mij de schuld probeerde te geven. En hij gaat proberen om het op te lossen voor de 24e.
Op zulke momenten merk ik dus wel dat ik zeker niet de enige ben die wel eens in een modus schiet en niet als een gezonde volwassene reageert. Dan is het wel extra belangrijk om zelf goed te weten wie je bent en dat je ook rechten hebt.
Overigens ben ik dan ook wel heel blij met de assertiviteitscursus die ik een jaar geleden heb gevolgd. Daardoor lukt het me toch wel veel beter om rustig te blijven en mijn grenzen op een goede manier aan te geven
donderdag 20 december 2018 om 12:10
Wat verdrietig Martje, maar tegelijkertijd vind ik het wel heel dapper van je, dat je die conclusie durft te trekken en ernaar durft te handelen. Hoe gaat het nu?martje55 schreef: ↑18-12-2018 10:37Bijzonder dat er bij jullie iets soortgelijks speelt! Goed dat je ongelijkwaardigheid niet langer accepteert. Ik hoop dat hij inziet wat zijn aandeel is.
Mijn verdrietige conclusie is dat mijn man zijn aandeel écht niet in kan zien en wij dus niet meer samen kunnen wonen.
donderdag 20 december 2018 om 12:26
Snorrie, wat goed van je zeg! Echt super, het is voor heel veel mensen lastig om asseretief te reageren en als je dan ook nog last hebt van sabotage door actieve schema's, vind ik het al helemaal knap.
Tu1nhek, dank je wel. Dat soort mooie en fijne woorden heb ik helaas moeten missen in mijn verleden. Nu hakt het er soms wel in, dat gevoel dat ik er alleen voor sta voor altijd vreet enorm aan me. Mocht ik ooit kinderen krijgen dan zal ik hen wel die boodschappen gunnen, die geruststellende en troostende woorden, zodat zij niet het gevoel zullen hebben dat ze alles in hun eentje moeten opknappen. En hen hopelijk dergelijke problematiek bespaard blijft.
Ik ben nu een beetje beteuterd verhuisdozen aan het inpakken, heb nog geen nieuwe woonruimte kunnen vinden dus wordt weer tijdelijk intrekken bij ouders. Moeder heeft al goed duidelijk gemaakt dat ze me liever gister ziet vertrekken dan morgen, bij wijze van. Dus probeer ondertussen ook op alles te reageren wat er maar voorbijkomt, maar er zijn veel kapers op de kust, en heb het ook druk met inpakken, ik slaap echt slecht en voel me gespannen. Het moeten opzeggen van mijn woning heeft me verdriet gedaan. Was mijn plekje waar ik echt mezelf kon zijn.
Tu1nhek, dank je wel. Dat soort mooie en fijne woorden heb ik helaas moeten missen in mijn verleden. Nu hakt het er soms wel in, dat gevoel dat ik er alleen voor sta voor altijd vreet enorm aan me. Mocht ik ooit kinderen krijgen dan zal ik hen wel die boodschappen gunnen, die geruststellende en troostende woorden, zodat zij niet het gevoel zullen hebben dat ze alles in hun eentje moeten opknappen. En hen hopelijk dergelijke problematiek bespaard blijft.
Ik ben nu een beetje beteuterd verhuisdozen aan het inpakken, heb nog geen nieuwe woonruimte kunnen vinden dus wordt weer tijdelijk intrekken bij ouders. Moeder heeft al goed duidelijk gemaakt dat ze me liever gister ziet vertrekken dan morgen, bij wijze van. Dus probeer ondertussen ook op alles te reageren wat er maar voorbijkomt, maar er zijn veel kapers op de kust, en heb het ook druk met inpakken, ik slaap echt slecht en voel me gespannen. Het moeten opzeggen van mijn woning heeft me verdriet gedaan. Was mijn plekje waar ik echt mezelf kon zijn.
donderdag 20 december 2018 om 18:07
Ik heb misschien nog een tip: jezelf afvragen "wat doet er nu (zo) pijn dat ik aan het wegdrukken ben? Welke gedachten en gevoelens zitten er aan die pijn vast. Mijn ervaring is als je die pijn erkent, hoef je niet meer te sussen.snorriemorrie schreef: ↑18-12-2018 12:01Wat fijn dat het zo is afgelopen. Prazo. Goed dat je het meeneemt voor de volgende keer, daar kun je veel aan hebben hoop ik.
Ik heb weer een sessie schematherapie gehad. Het ging over zelfsussen beschermen en willoos gedrag. Ik heb er niet echt iets nieuws van geleerd. Zelfsussen blijf ik lastig vinden, de enige tip die dan word gegeven is om meer in je lijf te proberen te komen waardoor je weer meer in contact komt met je behoeftes. Ik vind dat heel lastig toe te passen eigenlijk. Ik kan me ook niet voorstellen dat het 't enige is dat je kunt doen in zo'n geval, maargoed. Als iemand anders nog goede tips heeft gehoord op dit gebied bij therapie, dan hoor ik ze graag
Aan de andere kant heb ik de afgelopen dagen hier geleerd dat het soms ook mag, als afleiding.
donderdag 20 december 2018 om 18:17
Ik vind hem erg dwars op het moment. Hij zit helemaal niet goed in z'n vel, torenhoge stress en geen idee hoe hij dingen anders aan moet pakken. Hij zegt dat hij alles geleerd heeft in therapie (ca half jaar CGT) en dat niet meer nodig vindt. Hij weet dat ik het daar niet mee eens ben. Verder kom ik niet, want dan wordt het ruzie...Vivalamor schreef: ↑18-12-2018 10:52Wat verdrietig voor jullie Martje. Is het geen idee om samen naar therapie te gaan?
Ik hoop dat mijn partner wel inziet wat zijn aandeel is, hem kennende doet hij dat ook wel.
Zal mss wel wat tijd en confrontatie met hemzelf kosten. Ik denk namelijk niet dat hij doorheeft wat hij doet.
Mooi dat jouw partner dat uiteindelijk wel in kan zien.
vrijdag 21 december 2018 om 09:55
Och tuinhek, ik ben er een beetje stil van. Je hebt altijd zulke wijze woorden hier op het forum. Wat naar dat het nu zo zwaar voelt. En knap dat je vol kunt houden, omdat je voelt er een les uit te leren. Dat lukt mij vaak niet, om de lessen er in te zien.tu1nhek schreef: ↑18-12-2018 21:29.
Ben je zelf veel getroost in het verleden?
@martje, er komt hulp op gang ja. Dat is fijn, maar het is er nog niet. Ik ben zo hard aan het vechten. Dus ergens voel ik dat ik 'goed' bezig ben, maar het is zó zwaar. Maar ik hou vast met alles wat ik heb, want ik weet dat hier de sterkste lessen in zitten.
Wat verdrietig dat je familielid op sterven ligt. Ik denk dat je afsluiten voor gevoel iets is wat veel mensen kunnen herkennen. Ik herken dat wel, ik moet vaak nog steeds zoeken naar mijn gevoel, omdat ik het zo lang wegdrukte weet ik het vaak nog steeds niet te (h)erkennen. Wat gebeurt er als je intens verdrietig gaat voelen? Welk balans vind je dat je zou moeten hebben?
@snorrie, goed om te lezen dat je lekker op weg bent met je grenzen stellen. Een stap die, vind ik, ook nodig is naast het voelen van je behoeftes is daar iets mee doen. Het gaat denk ik niet alleen om het voelen van de behoeftes, maar deze ook oprecht voor jezelf erkennen en de gezonde volwassene ernaast zetten. Ik meen te lezen dat jij het zelfsussen van jezelf afkeurt en daarmee wil stoppen. Het zelfsussen is eigenlijk een signaal dat er iets gaande is in jou. Lukt het je om dat te ontrafelen? Als je kan stilstaan bij wat dat is en dat gevoel en/of die behoefte kan erkennen als oké kan je misschien ook de gezonde volwassene ernaast zetten om te bieden wat je nodig hebt. Misschien is dat troost, of je focussen op iets van het lijstje wat je plakte, misschien is het boos worden op negatieve overtuigingen die je pijn doen of bang maken. En daarnaast is afleiding toch ook gewoon belangrijk vind ik zelf. Je kan het niet allemaal wegwerken. Vaak gaan nare gevoelens ook niet zo snel weg, ook al erkennen we ze en proberen we onszelf iets anders te bieden. Nou, dit voelt weer een beetje als een vaag verhaal. Maar ik denk wel dat het gevoel en de behoeftes die onder je zelfsusgedrag zitten belangrijk zijn en die mogen er zijn. Die zijn juist het signaal dat je iets nodig hebt.
Heb je ook momenten waarop je je goed voelt over jezelf? Of gewoon goed stevig als jezelf? Waarin je de 'gezonde volwassene' herkent. Het kan soms ook helpen om die momenten boven te halen op momenten waarop je het moeilijk hebt. Even weer goed voelen dat, hoewel sommige gevoelens en behoeftes je kunnen overweldigen, je óók die gezonde volwassene bent en dat je het aan kan.
Nou, poe een heel verhaal weer. Vivalamor, ik heb jou ook gelezen, maar kan er even niet op reageren nu.
Toen we net uit het ziekenhuis kwamen, was ik zó overweldigd door verdriet. Ik raakte in paniek: dit kan ik niet dragen! Dus toen heb ik me afgesloten. Pas een dikke week later heb ik er weer om gehuild. En daarbij ervaren dat het verdriet nu gelukkig wel te dragen was.
Maar ik zou willen dat ik me niet zo lang hoef af te sluiten.
vrijdag 21 december 2018 om 10:01
Ik vind het dapper tuinhek dat jullie het al jaren proberen. Lukt het je daarbij je eigen grenzen in de gaten te houden? Dat er nog genoeg in de relatie zit voor jou.tu1nhek schreef: ↑19-12-2018 09:07.
@Vivalamor, spannende tijd voor jou met je relatie en de nieuwe uitdagingen en stappen die jullie aangaan. Ik denk dat het goed is dat jullie tijd hebben genomen voor de leuke dingen om weer een beetje basis op te bouwen samen. Het aanraken van de moeilijke dingen kan natuurlijk voor veel spanning zorgen. Mijn man en ik zijn al een paar jaar ons door onze problemen aan het worstelen, waarvan we ook en tijd niet bij elkaar woonden. Tsja...schaam ik me daar voor? Een beetje wel, ik weet dat er mensen meelezen die denken 'jezus, dat wordt nooit meer wat, als het al zo lang moeilijk is.' Ja, ik ben bang voor het oordeel. Ja, ik ben bang dat die mensen gelijk hebben en dat we om de verkeerde redenen eraan blijven trekken. En ik kan niet in de toekomst kijken, maar we zijn samen een weg aan het vinden, omdat we wel allebei heel graag een toekomst samen willen. Helaas ben je niet alleen afhankelijk van wat je zelf wil, waar je zelf over gaat en waar je zelf invloed op hebt. Je partner heeft ook een eigen wil en eigen verantwoordelijkheid waar wij dan geen invloed op hebben.
@Martje, ik vind het onwijs dapper dat je de rollenspellen aan hebt durven gaan in de therapie en mooi om te lezen dat dat je zo geholpen heeft. Zo te lezen heb je nog best wat moeilijke dingen op je bordje
@Snorrie, gelukkig inderdaad dat je dat gevoel steeds vaker hebt. Dat de gezonde volwassenen steeds meer ruimte kan en gaat innemen.
Wat lief die knuffel. Je erkenning doet me heel veel goed.
vrijdag 21 december 2018 om 10:08
Dank je Prazo. Ik ben zo blij met alle mensen die hier met me meeleven en hoe ik hier m'n ei kwijt kan!
Het gaat nu wel. Ik ben een beetje verdrietig, maar hoop nog steeds dat over een jaar of twee mijn man wel ruimte voor zichzelf neemt en de confrontatie met zichzelf aan wil gaan. Ik houd het op deze manier nog een tijd vol.
vrijdag 21 december 2018 om 10:16
Ach lieverd, ik hoop zo voor je dat alles goed komt.martje55 schreef: ↑21-12-2018 10:08Dank je Prazo. Ik ben zo blij met alle mensen die hier met me meeleven en hoe ik hier m'n ei kwijt kan!
Het gaat nu wel. Ik ben een beetje verdrietig, maar hoop nog steeds dat over een jaar of twee mijn man wel ruimte voor zichzelf neemt en de confrontatie met zichzelf aan wil gaan. Ik houd het op deze manier nog een tijd vol.
vrijdag 21 december 2018 om 15:15
Hoi. Ik wil ook wel meeschrijven. Eerst ga ik op mijn gemak het topic doorlezen en de tips verzamelen.
@Snorriemorrie, bedankt nog voor de uitnodiging een tijdje geleden, ik geloof dat ik er toen geen zin in had, maar het lijkt nu toch wel een verstandig idee. @Coolpack2, bedankt voor je reactie in mijn topic.
@Snorriemorrie, bedankt nog voor de uitnodiging een tijdje geleden, ik geloof dat ik er toen geen zin in had, maar het lijkt nu toch wel een verstandig idee. @Coolpack2, bedankt voor je reactie in mijn topic.
Wat een duidelijke omschrijving. Dat is in een notendop waar ik ook mee zit.
vrijdag 21 december 2018 om 16:57
Welkom Snowkitty
Ik heb net ook jouw topic even doorgelezen en herken het wel. ik heb dat ook vaak, vooral als ik iets heb gezegd en daarna is iemand stil dan denk ik gelijk dat ze boos op me zijn.
Bij mij kwam dit omdat ik vroeger vaak de silent treatment kreeg van mijn moeder als ze boos was. Dus ik kan daar heel slecht tegen als iemand niets tegen me zegt, dan denk ik dat ze boos zijn.
Ik heb net ook jouw topic even doorgelezen en herken het wel. ik heb dat ook vaak, vooral als ik iets heb gezegd en daarna is iemand stil dan denk ik gelijk dat ze boos op me zijn.
Bij mij kwam dit omdat ik vroeger vaak de silent treatment kreeg van mijn moeder als ze boos was. Dus ik kan daar heel slecht tegen als iemand niets tegen me zegt, dan denk ik dat ze boos zijn.
vrijdag 21 december 2018 om 17:17
Ja. Of als iemand ineens diep zucht, dan denk ik dat diegene zich aan mij ergert.
Ik ben nog maar op pagina 5 met lezen van dit topic, maar wat me opvalt is dat veel meeschrijvers snel van 0 naar paniekstand gaan als er objectief gezien maar weinig aan de hand is. Dat heb ik zelf ook wel, ook al weet ik rationeel dat ik dan zit door te draven. Volgens mij is dat het moment dat ik aan dat zelfsussen doe. Proberen mezelf lang genoeg af te leiden van de rampscenario's in mijn hoofd dat het paniekgevoel wat gaat liggen.
Genegeerd worden is vreselijk. Dan kun je eigenlijk niks anders dan gaan invullen voor de ander...
Ik ben nog maar op pagina 5 met lezen van dit topic, maar wat me opvalt is dat veel meeschrijvers snel van 0 naar paniekstand gaan als er objectief gezien maar weinig aan de hand is. Dat heb ik zelf ook wel, ook al weet ik rationeel dat ik dan zit door te draven. Volgens mij is dat het moment dat ik aan dat zelfsussen doe. Proberen mezelf lang genoeg af te leiden van de rampscenario's in mijn hoofd dat het paniekgevoel wat gaat liggen.
Genegeerd worden is vreselijk. Dan kun je eigenlijk niks anders dan gaan invullen voor de ander...
vrijdag 21 december 2018 om 17:28
Ja, genegeerd worden is inderdaad heel erg naar. Dan kwam ik thuis uit school en had ś morgens wat verkeerd gedaan of gezegd en dan kreeg ik dus silent treatment. Of soms ook "real time" als ik iets verkeerd zei dat ze dan haar hoofd omdraaide en niks meer zei en ik moest praten als brugman om haar weer aan de praat te krijgen.
Mijn moeder was sowieso ook heel gevoelig, dus het gebeurde al snel dat ik iets verkeerd zei. En ik weet nu inmiddels wel dat ze het nooit zo bedoelde maar ik heb me heel vaak een mislukking of teleurstelling gevoeld daardoor.
Mijn moeder was sowieso ook heel gevoelig, dus het gebeurde al snel dat ik iets verkeerd zei. En ik weet nu inmiddels wel dat ze het nooit zo bedoelde maar ik heb me heel vaak een mislukking of teleurstelling gevoeld daardoor.
vrijdag 21 december 2018 om 17:38
Ik kreeg vaak chagrijnige opmerkingen thuis. Ik moest echt leren om bijvoorbeeld m'n vriend te vragen "kun je de tv wat zachter zetten?" in plaats van iets als "moeten de buren ook meegenieten?!" Eigenlijk is het een soort code, uit zo'n opmerking moet je zelf bedenken wat de ander nou eigenlijk wil. Ik heb wat dat betreft nooit manieren geleerd en ik ben nu nog steeds sociaal erg onhandig.
vrijdag 21 december 2018 om 17:41
Snowkitty, fijn dat je er bent! Ik schrijf niet zo actief mee, omdat ik nog maar incidenteel naar therapie ga. Ik was eigenlijk dit voorjaar aan het afronden, maar toen sneuvelde mijn relatie, wat wel even wat shit gaf.
Ik herken wel dat ik boosheid/chagrijn van anderen op mezelf betrek, bijna als automatisme. Ik denk dat het vooral ongemak is omdat ik het niet kan oplossen omdat het doorgaans niks met mij te maken heeft, noch op mij gericht is. Ik denk dat het een soort reflexreactie is vanuit vroeger, toen chagrijn/boosheid wel kon overslaan naar op mij gericht, machteloos gevoel. Maar zoals iemand in je topic schreef, beschouw ik het ook maar: Een oude reflex waar ik misschien nooit helemaal van af kom. De handvatten uit de schematherapie helpen daar wel bij, vooral: Niet gaan zelfverwijten, wees mild naar jezelf! Waarschijnlijk is het een kindmodus uit zo'n vroegere situatie, die moet je niet wegduwen, maar leren helpen/begeleiden. Eventuele nare 'stemmen' van zelfkritiek of zelfstraffen mag je keihard wegsturen, dat zijn dan de oudermodi. In schematherapie leer je eea ontrafelen in die modi en daarmee omgaan.
Ik herken wel dat ik boosheid/chagrijn van anderen op mezelf betrek, bijna als automatisme. Ik denk dat het vooral ongemak is omdat ik het niet kan oplossen omdat het doorgaans niks met mij te maken heeft, noch op mij gericht is. Ik denk dat het een soort reflexreactie is vanuit vroeger, toen chagrijn/boosheid wel kon overslaan naar op mij gericht, machteloos gevoel. Maar zoals iemand in je topic schreef, beschouw ik het ook maar: Een oude reflex waar ik misschien nooit helemaal van af kom. De handvatten uit de schematherapie helpen daar wel bij, vooral: Niet gaan zelfverwijten, wees mild naar jezelf! Waarschijnlijk is het een kindmodus uit zo'n vroegere situatie, die moet je niet wegduwen, maar leren helpen/begeleiden. Eventuele nare 'stemmen' van zelfkritiek of zelfstraffen mag je keihard wegsturen, dat zijn dan de oudermodi. In schematherapie leer je eea ontrafelen in die modi en daarmee omgaan.
vrijdag 21 december 2018 om 17:45
Ah ja, dat zijn ook interessante patronen. Enerzijds ben je er overgevoelig voor, anderzijds weet je niet beter en doe je het dus zelf ook als je niet oplet.Snowkitty schreef: ↑21-12-2018 17:38Ik kreeg vaak chagrijnige opmerkingen thuis. Ik moest echt leren om bijvoorbeeld m'n vriend te vragen "kun je de tv wat zachter zetten?" in plaats van iets als "moeten de buren ook meegenieten?!" Eigenlijk is het een soort code, uit zo'n opmerking moet je zelf bedenken wat de ander nou eigenlijk wil. Ik heb wat dat betreft nooit manieren geleerd en ik ben nu nog steeds sociaal erg onhandig.
vrijdag 21 december 2018 om 18:07
Mijn theorie hierover (want heel herkenbaar dit) is dat de ouders van onze ouders (onze grootouders dus) de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt of de directe gevolgen ervan, en dat hard zijn toen echt nodig was om te overleven. 'Hard zijn' even bij gebrek aan een betere omschrijving. Je kon toen niet stilstaan bij wat er allemaal gebeurd was, het land moest worden opgebouwd. En als je zo wordt opgevoed door je ouders geef je dat ook weer door.snorriemorrie schreef: ↑21-11-2018 08:36Ik denk eerlijk gezegd dat mijn ouders allebei best wel bang zijn voor emoties. Mijn vader kropt het altijd erg op en dan ontploft ie. En mijn moeder is heel erg gevoelig. Ik denk dat de gedachte hier achter hun gedrag was: als we medeleven of medelijden tonen dan blijft ze misschien wel hangen in haar verdriet. Dat ze me sterk wilden maken. Want ik was ook best gevoelig als kind en huilde ook snel. Dus ze zullen het vast met de beste bedoelingen hebben gedaan.
maar als je dan ook nog eens gepest word op school, dan zou het toch wel fijn zijn als je thuis wel erkenning krijgt en ook te horen krijgt dat je leuk bent. Want daar hebben ze ook aparte denkwijze over: als ik mijn zoon een compliment geef of een leuke anekdote vertel zegt mijn moeder wel eens: zulke dingen moet j niet zeggen waar hij bij is, anders denkt hij dat hij leuk is.... Dus alsof dat iets slechts is, als je kind denkt dat het een leuk kind is.
Veel zelfvertrouwen of zeggen dat je iets leuk vindt aan jezelf werd dus bij ons thuis niet echt als iets positiefs gezien. Volgens mijn moeder loop je dan naast je schoenen. Terwijl ik nu denk: je kan maar beter teveel zelfvertrouwen hebben, want als er dan iets gebeurt dat je zelfvertrouwen afneemt hou je een realistisch hoeveelheid over, terwijl ik zelf eigenlijk totaal geen zelfvertrouwen heb
(Als je trouwens niet wil dat ik je quote, zeg het dan vooral, dan haal ik het weg.)
anoniem_348386 wijzigde dit bericht op 22-12-2018 15:55
0.13% gewijzigd
zaterdag 22 december 2018 om 11:54
Snowkitty, welkom, ik had je topic ook gelezen.
Op je laatste bericht: Ja, dat herken ik ook! Vooral van mijn vaders kant. Een combi van oorlog en schrijnende armoede waardoor hij heel hard is opgevoed.
Het staat al best lang op mijn planning om daarvoor een familie-opstelling te doen, om dat beter te doorgronden.
Op je laatste bericht: Ja, dat herken ik ook! Vooral van mijn vaders kant. Een combi van oorlog en schrijnende armoede waardoor hij heel hard is opgevoed.
Het staat al best lang op mijn planning om daarvoor een familie-opstelling te doen, om dat beter te doorgronden.
