Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 om 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
zaterdag 15 december 2018 om 18:50
.
Geeft toch niet? Ik zou zeggen, heel goed juist. Je hebt een moeilijke tijd, je wil geen visite afzeggen, maar vindt het ook niet leuk, dan is het juist goed dat je ergens kan ventileren en ontladen. Je gaat er zelf over hè? Het is ook oké om te zeggen 'ik vind het belangrijk, ik wil niks afzeggen' ook al vind je visite niet zo leuk. En als je dan op een ander gebied in je leven wat extra ruimte en zorg nodig hebt, bouw je dat daar in.
zondag 16 december 2018 om 00:11
Bedankt Tu1nhek, ik merk dat ik niet zo goed weet hoe ik hierop moet reageren dus dat schrijf ik maar eerlijk, maar ik vind het wijze woorden. Ik denk ook dat je gelijk hebt. Dat lijkt me ook heel troostend. Misschien inderdaad troostender dan een verklaring (en bevestiging)
Op het gebied van troosten ben ik ook gewoon onbeholpen
zondag 16 december 2018 om 00:17
Dat geeft niet hoor, het is zeker vermoeiend als je jezelf de hele tijd moet aanpassen en angst hebt voor afwijzing die vreet megaveel energie.Is het ook een optie om de visites in te korten, later komen en eerder weg? Bij verjaardagen, bij het vieren van een trouwdag misschien lastiger.snorriemorrie schreef: ↑15-12-2018 09:12Als ik het zo lees Prazo denk ik dat het schema emotionele verwaarlozing bij jou een grote rol speelt.
Bij mezelf speelt opeens de extreme aanpassing weer enorm een rol. Zoals elk jaar tijdens de feestdagen, als er aan alle kanten aan me word getrokken, omdat mijn schoonmoeder die maand ook nog eens jarig is en mijn ouders hun trouwdag vieren, weet ik mijn grenzen niet goed aan te geven. En dat komt ook doordat ik me heel erg verplicht voel om overal mee naartoe te gaan. Eigenlijk weet ik zelf niet eens wat ik nou af kan / wil zeggen, want ik vind het allemaal heel erg belangrijk. Dus daar loop ik nu momenteel tegen aan.
Ik ben zelf een vrij introvert persoon, dus ik vind het zo vervelend dat ik nu constant op visite zit, het zuigt echt alle energie uit mij, en ik heb al zo weinig energie in de winter omdat ik ook altijd last krijg van een winterdip
Sorry even een klaagberichtje.
zondag 16 december 2018 om 18:09
Prazo, ik heb je verhaal gelezen, een hele dikke knuffel van mij 
. Ik ben op de lagere school ook gepest en heb het ook nooit aan mijn ouders durven vertellen.
Snorriemorrie, in dit topic mag alles. Ik wil met je meedenken. Zou het helpen om een plan te maken? Je weet van tevoren welke dagen/weekenden druk zijn. En dat compenseren met extra me-time achteraf?
O en thnxs tuinhek dat je over Cestlavie vertelde. Je had voor jezelf aan de bel getrokken. Komt er al hulp op gang?
Herkent iemand hier wat van? Ik heb in therapie geleerd dat ik vroeger mijn gevoel heb uitgeschakeld om te kunnen overleven in mijn onveilige jeugd. Nu ben ik beter in staat om te voelen, verbinding te maken met mijn emoties. Alleen ligt er nu een familielid op sterven en sluit ik toch weer mijn gevoel af. Ik kán echt niet de hele tijd "aan/open/gevoelig" zijn, want dan ben ik de hele dag zó intens verdrietig. Hoe krijg ik daarin een balans?
. Ik ben op de lagere school ook gepest en heb het ook nooit aan mijn ouders durven vertellen.Snorriemorrie, in dit topic mag alles. Ik wil met je meedenken. Zou het helpen om een plan te maken? Je weet van tevoren welke dagen/weekenden druk zijn. En dat compenseren met extra me-time achteraf?
O en thnxs tuinhek dat je over Cestlavie vertelde. Je had voor jezelf aan de bel getrokken. Komt er al hulp op gang?
Herkent iemand hier wat van? Ik heb in therapie geleerd dat ik vroeger mijn gevoel heb uitgeschakeld om te kunnen overleven in mijn onveilige jeugd. Nu ben ik beter in staat om te voelen, verbinding te maken met mijn emoties. Alleen ligt er nu een familielid op sterven en sluit ik toch weer mijn gevoel af. Ik kán echt niet de hele tijd "aan/open/gevoelig" zijn, want dan ben ik de hele dag zó intens verdrietig. Hoe krijg ik daarin een balans?
zondag 16 december 2018 om 23:28
voor jou ook een dikkemartje55 schreef: ↑16-12-2018 18:09Prazo, ik heb je verhaal gelezen, een hele dikke knuffel van mij
Snorriemorrie, in dit topic mag alles. Ik wil met je meedenken. Zou het helpen om een plan te maken? Je weet van tevoren welke dagen/weekenden druk zijn. En dat compenseren met extra me-time achteraf?
O en thnxs tuinhek dat je over Cestlavie vertelde. Je had voor jezelf aan de bel getrokken. Komt er al hulp op gang?
Herkent iemand hier wat van? Ik heb in therapie geleerd dat ik vroeger mijn gevoel heb uitgeschakeld om te kunnen overleven in mijn onveilige jeugd. Nu ben ik beter in staat om te voelen, verbinding te maken met mijn emoties. Alleen ligt er nu een familielid op sterven en sluit ik toch weer mijn gevoel af. Ik kán echt niet de hele tijd "aan/open/gevoelig" zijn, want dan ben ik de hele dag zó intens verdrietig. Hoe krijg ik daarin een balans?
Lastig is dat he, als je altijd je gevoel hebt moeten wegdrukken. Ik vind het knap dat het je nu lukt om beter verbinding te maken met je emoties. Mag ik vragen hoe je dat hebt leren ontwikkelen? Ik zelf heb het nu wel geleerd toe te laten als ik alleen ben maar ik kan het nog niet als anderen erbij zijn tonen. Dus het is nog steeds een beetje opkroppen, het zou beter zijn als ik het meteen adequaat zou kunnen uitspreken zodat er geen beerputten hoeven te ontstaan die later tot disproportionele emotionele uitbarstingen kunnen leiden... Ik kan je wat dat betreft misschien niet zo goed adviseren, maar als je kunt aanvoelen waar je zelf het meeste behoefte aan hebt, denk ik dat je al veel gewonnen hebt. Juist als je gaat afsluiten heb je misschien ook even totaal geen behoefte aan bezig zijn met je emoties maar juist aan afleiding. Dan zou ik daarnaar luisteren en het ook even proberen te laten rusten, tot je later wel behoefte hebt je emotie te uiten. Lijkt me in elk geval erg zwaar voor je, heel veel sterkte
Morgen ga ik die persoon opbellen trouwens die niet gereageerd heeft, al ben ik ontzettend bang dat ze inderdaad boos op me is dus ik ben wel enigszins nerveus. Maar ik wil niet in de vermijding schieten door die angst want dat doe ik al vaak genoeg.
maandag 17 december 2018 om 09:12
Goed dat je gaat bellen, Prazo. Succes ermee in elk geval.
@martje55: je gevoel uitschakelen kan natuurijk soms ook wel even goed zijn. Het is niet altijd negatief. Soms is het ook gewoon nodig om te kunnen blijven functioneren.
Hier gaat het vandaag gelukkig weer redelijk goed. Ik heb alleen echt totaal geen zin in de therapie vanmiddag.
Martje, je vroeg nog of het helpt om een plan te maken. Daar ben ik nu inderdaad mee bezig. En heb ook mijn grenzen wat meer aangegeven. Bijvoorbeeld toen mijn man vroeg of we nog even langs mijn schoonvader zouden gaan, omdat dat op de route terug ligt vanaf mijn schoonmoeder (ze zijn gescheiden) heb ik gewoon nee gezegd. En ook heb ik laten weten dat ik wat korter kom bij het vieren van de 45e trouwdag van mijn ouders.
Gewoon zelf het heft in handen nemen voelt echt wel lekker eerlijk gezegd
@martje55: je gevoel uitschakelen kan natuurijk soms ook wel even goed zijn. Het is niet altijd negatief.
Soms is het ook gewoon nodig om te kunnen blijven functioneren. Hier gaat het vandaag gelukkig weer redelijk goed. Ik heb alleen echt totaal geen zin in de therapie vanmiddag.
Martje, je vroeg nog of het helpt om een plan te maken. Daar ben ik nu inderdaad mee bezig. En heb ook mijn grenzen wat meer aangegeven. Bijvoorbeeld toen mijn man vroeg of we nog even langs mijn schoonvader zouden gaan, omdat dat op de route terug ligt vanaf mijn schoonmoeder (ze zijn gescheiden) heb ik gewoon nee gezegd. En ook heb ik laten weten dat ik wat korter kom bij het vieren van de 45e trouwdag van mijn ouders.
Gewoon zelf het heft in handen nemen voelt echt wel lekker eerlijk gezegd
maandag 17 december 2018 om 12:53
Dit is ook wat bij mij aan de hand was Martje. Ik heb mezelf ook emotioneel afgesloten om te kunnen overleven in mijn onveilige jeugd. Voor mijn depressie voelde ik al aantal jaar steeds minder en minder. Hoogstwaarschijnlijk deed ik dat om mijzelf weg te cijferen voor anderen (zoals mijn jeugd) en toen brak ik. Ik kon niet meer. Ik kon niet meer voor anderen zorgen, want ik had zelf een enorme roofbouw op mijzelf gepleegd. Nu leer ik beter voor mijzelf op te komen, grenzen aan te geven en voor mezelf te kiezen. Dit gaat met vallen en opstaan.martje55 schreef: ↑16-12-2018 18:09Herkent iemand hier wat van? Ik heb in therapie geleerd dat ik vroeger mijn gevoel heb uitgeschakeld om te kunnen overleven in mijn onveilige jeugd. Nu ben ik beter in staat om te voelen, verbinding te maken met mijn emoties. Alleen ligt er nu een familielid op sterven en sluit ik toch weer mijn gevoel af. Ik kán echt niet de hele tijd "aan/open/gevoelig" zijn, want dan ben ik de hele dag zó intens verdrietig. Hoe krijg ik daarin een balans?
Wat betreft een balans vinden, daar heb ik zelf ook niet zo 1,2,3 een antwoord op. Ik laat het verdriet er vaak even zijn en kijk er zonder oordeel naar. Het mag er zijn, en zonder oordeel. Dat werkt voor mij beter dan het bagetaliseren (wat ik altijd deed).
anoniem_248825 wijzigde dit bericht op 17-12-2018 13:07
Reden: grammar
Reden: grammar
0.56% gewijzigd
maandag 17 december 2018 om 12:54
Hoe ging het Prazo?
maandag 17 december 2018 om 13:05
Ik voel mij vandaag verdrietig. Laatste tijd gaat het steeds beter en beter met mijn relatie. Ik durf voor mezelf op te komen, grenzen te stellen en nee te zeggen. Af en toe vraag ik zelfs om hulp.
Tegelijkertijd durf ik nog niet zo goed mijn eigen tijd te nemen tijdens de dagen dat we samen zijn. (We latten al 1 jaar). Ik neem vooral mijn eigen tijd wanneer ik weer alleen thuis ben. Ik wil zo graag weer samenwonen en weer doorgaan met onze relatie en mijn leven. Samen iets opbouwen en samen een huishouden voeren. Wanneer ik weer alleen in mijn eigen huis ben, voel ik me weer zo mislukt dat de relatie nog niet zodanig goed is dat samenwonen nu een succes zal worden.
Ik heb dit wel besproken met mijn vriend en afgesproken dat we nu ook gaan focussen op struikelblokken tijdens het samen. Dat wij dit ook bespreekbaar maken en het zo gaan organiseren dat dat ook geen belemmering zal zijn als wee weer gaan samenwonen. Dit is natuurlijk een goede afspraak, al zegt mijn veeleisende ouder dat dit liever gister dan vandaag moet.
De reden waarom we nu ook op de moeilijkheden focussen, is omdat we tot nu toe voornamelijk hebben gefocust op de leukere dingen. De heftigere dingen zoals mijn therapie en zijn onrust kwamen wel af en toe aan bod. Daarnaast gaan we proberen elkaar nog vaker te zijn en weer een 'doordeweekse ritme' samen op te bouwen.
Ondanks de afspraken en degelijke vooruitgang voel ik me toch wel echt verdrietig. Ik voel me mislukt dat we na 1 jaar nog steeds latten en dat we beiden nog steeds veel eigen tijd nodig hebben.
Ik laat het verdriet er nu even zijn. en weet wel dat het schema's zijn die nu aan het praten zijn. Ik hoop dat het verdriet snel wegtrekt want dit voelt niet fijn
Tegelijkertijd durf ik nog niet zo goed mijn eigen tijd te nemen tijdens de dagen dat we samen zijn. (We latten al 1 jaar). Ik neem vooral mijn eigen tijd wanneer ik weer alleen thuis ben. Ik wil zo graag weer samenwonen en weer doorgaan met onze relatie en mijn leven. Samen iets opbouwen en samen een huishouden voeren. Wanneer ik weer alleen in mijn eigen huis ben, voel ik me weer zo mislukt dat de relatie nog niet zodanig goed is dat samenwonen nu een succes zal worden.
Ik heb dit wel besproken met mijn vriend en afgesproken dat we nu ook gaan focussen op struikelblokken tijdens het samen. Dat wij dit ook bespreekbaar maken en het zo gaan organiseren dat dat ook geen belemmering zal zijn als wee weer gaan samenwonen. Dit is natuurlijk een goede afspraak, al zegt mijn veeleisende ouder dat dit liever gister dan vandaag moet.
De reden waarom we nu ook op de moeilijkheden focussen, is omdat we tot nu toe voornamelijk hebben gefocust op de leukere dingen. De heftigere dingen zoals mijn therapie en zijn onrust kwamen wel af en toe aan bod. Daarnaast gaan we proberen elkaar nog vaker te zijn en weer een 'doordeweekse ritme' samen op te bouwen.
Ondanks de afspraken en degelijke vooruitgang voel ik me toch wel echt verdrietig. Ik voel me mislukt dat we na 1 jaar nog steeds latten en dat we beiden nog steeds veel eigen tijd nodig hebben.
Ik laat het verdriet er nu even zijn. en weet wel dat het schema's zijn die nu aan het praten zijn. Ik hoop dat het verdriet snel wegtrekt want dit voelt niet fijn
maandag 17 december 2018 om 22:15
Fijn wat je schrijft Prazo. In antwoord op je vraag. Ik heb veel gehad aan rollenspellen tijdens therapie. Dan ging ik een gesprek oefenen met iemand waarbij ik voorheen altijd onthecht was. Dat voelde voor mij dan erg onbevredigend. Daarna met tips het gesprek over doen en eerlijk m'n gevoel uiten, dan voelde het voor mij ook veel beter.Prazo36 schreef: ↑16-12-2018 23:28voor jou ook een dikke
Ik kan je wat dat betreft misschien niet zo goed adviseren, maar als je kunt aanvoelen waar je zelf het meeste behoefte aan hebt, denk ik dat je al veel gewonnen hebt. Juist als je gaat afsluiten heb je misschien ook even totaal geen behoefte aan bezig zijn met je emoties maar juist aan afleiding. Dan zou ik daarnaar luisteren en het ook even proberen te laten rusten, tot je later wel behoefte hebt je emotie te uiten. Lijkt me in elk geval erg zwaar voor je, heel veel sterkte
Morgen ga ik die persoon opbellen trouwens die niet gereageerd heeft, al ben ik ontzettend bang dat ze inderdaad boos op me is dus ik ben wel enigszins nerveus. Maar ik wil niet in de vermijding schieten door die angst want dat doe ik al vaak genoeg.
Soms als ik merk dat ik in de beschermer schiet, vraag ik een time-out en ga schrijven. Dan zet ik de verschillende modi op papier en welke boodschap ze mij geven. Dat helpt ontzettend om bij m'n gevoel te komen.
Super dat je gaat bellen. Hoe is het gesprek gegaan?
maandag 17 december 2018 om 22:19
Je hebt gelijk Snorriemorrie. Dit is geen disproportioneel groot verdriet, zoals mijn kwetsbare kind wel vaak heeft. Ik zit geloof ik heel erg in de wachtstand: hoeveel dagen heeft ie nog?snorriemorrie schreef: ↑17-12-2018 09:12Goed dat je gaat bellen, Prazo. Succes ermee in elk geval.
@martje55: je gevoel uitschakelen kan natuurijk soms ook wel even goed zijn. Het is niet altijd negatief.
Hier gaat het vandaag gelukkig weer redelijk goed. Ik heb alleen echt totaal geen zin in de therapie vanmiddag.
Martje, je vroeg nog of het helpt om een plan te maken. Daar ben ik nu inderdaad mee bezig. En heb ook mijn grenzen wat meer aangegeven. Bijvoorbeeld toen mijn man vroeg of we nog even langs mijn schoonvader zouden gaan, omdat dat op de route terug ligt vanaf mijn schoonmoeder (ze zijn gescheiden) heb ik gewoon nee gezegd. En ook heb ik laten weten dat ik wat korter kom bij het vieren van de 45e trouwdag van mijn ouders.
Gewoon zelf het heft in handen nemen voelt echt wel lekker eerlijk gezegd
Mooi dat het lukt om een plan te maken en je grenzen daarmee aan te geven.
Soms heb je ook geen zin in therapie, omdat je er wel klaar mee bent. Je hebt al zoveel geleerd, je bent het zo goed in de praktijk aan het brengen.
maandag 17 december 2018 om 22:27
Vivalamor, ik weet niet of dit bij jullie speelt... In mijn relatie mis ik heel erg gelijkwaardigheid. En dat zit er voor een deel in dat ik het idd ook moeilijk vind om mijn eigen grenzen aan te geven. Maar het zit voor een deel ook bij de ander, die mij geen ruimte wil geven. En vooral dat hij vanuit zijn schema's ook erg onvolwassen kan reageren.Vivalamor schreef: ↑17-12-2018 13:05Ik voel mij vandaag verdrietig. Laatste tijd gaat het steeds beter en beter met mijn relatie. Ik durf voor mezelf op te komen, grenzen te stellen en nee te zeggen. Af en toe vraag ik zelfs om hulp.
Tegelijkertijd durf ik nog niet zo goed mijn eigen tijd te nemen tijdens de dagen dat we samen zijn. (We latten al 1 jaar). Ik neem vooral mijn eigen tijd wanneer ik weer alleen thuis ben. Ik wil zo graag weer samenwonen en weer doorgaan met onze relatie en mijn leven. Samen iets opbouwen en samen een huishouden voeren. Wanneer ik weer alleen in mijn eigen huis ben, voel ik me weer zo mislukt dat de relatie nog niet zodanig goed is dat samenwonen nu een succes zal worden.
Ik heb dit wel besproken met mijn vriend en afgesproken dat we nu ook gaan focussen op struikelblokken tijdens het samen. Dat wij dit ook bespreekbaar maken en het zo gaan organiseren dat dat ook geen belemmering zal zijn als wee weer gaan samenwonen. Dit is natuurlijk een goede afspraak, al zegt mijn veeleisende ouder dat dit liever gister dan vandaag moet.
De reden waarom we nu ook op de moeilijkheden focussen, is omdat we tot nu toe voornamelijk hebben gefocust op de leukere dingen. De heftigere dingen zoals mijn therapie en zijn onrust kwamen wel af en toe aan bod. Daarnaast gaan we proberen elkaar nog vaker te zijn en weer een 'doordeweekse ritme' samen op te bouwen.
Ondanks de afspraken en degelijke vooruitgang voel ik me toch wel echt verdrietig. Ik voel me mislukt dat we na 1 jaar nog steeds latten en dat we beiden nog steeds veel eigen tijd nodig hebben.
Ik laat het verdriet er nu even zijn. en weet wel dat het schema's zijn die nu aan het praten zijn. Ik hoop dat het verdriet snel wegtrekt want dit voelt niet fijn
Dus goed om op de struikelblokken te focussen, maar neemt ook jouw wederhelft daarin verantwoordelijkheid voor zijn aandeel?
Ik hoop voor jullie dat er een fijn evenwicht ontstaat, waar jullie je allebei goed bij voelen.
Goed dat je beseft dat de schema's de overhand nemen. Knuffel voor je verdriet.
Thnxs allemaal, ik ben blij met de herkenning.
dinsdag 18 december 2018 om 08:12
@Martje we hadden gister ruzie gekregen over dat ik echt verdrietig ben dat we niet samenwonen momenteel. Ik had het idee dat hij zijn veeleisende ouder op mij projecteerde ipv mij mijn tijd gunnen en mijn gevoel te erkennen.
Hierdoor ben ik idd achter gekomen dat hij zijn aandeel niet inneemt om weer snel te kunnen samenwonen en er geen sprake is van gelijkwaardigheid in omgang. Ik ga hem hier op aanspreken van de week. Ongelijkwaardigheid pik ik niet langer.
Hierdoor ben ik idd achter gekomen dat hij zijn aandeel niet inneemt om weer snel te kunnen samenwonen en er geen sprake is van gelijkwaardigheid in omgang. Ik ga hem hier op aanspreken van de week. Ongelijkwaardigheid pik ik niet langer.
dinsdag 18 december 2018 om 10:37
Bijzonder dat er bij jullie iets soortgelijks speelt! Goed dat je ongelijkwaardigheid niet langer accepteert. Ik hoop dat hij inziet wat zijn aandeel is.Vivalamor schreef: ↑18-12-2018 08:12@Martje we hadden gister ruzie gekregen over dat ik echt verdrietig ben dat we niet samenwonen momenteel. Ik had het idee dat hij zijn veeleisende ouder op mij projecteerde ipv mij mijn tijd gunnen en mijn gevoel te erkennen.
Hierdoor ben ik idd achter gekomen dat hij zijn aandeel niet inneemt om weer snel te kunnen samenwonen en er geen sprake is van gelijkwaardigheid in omgang. Ik ga hem hier op aanspreken van de week. Ongelijkwaardigheid pik ik niet langer.
Mijn verdrietige conclusie is dat mijn man zijn aandeel écht niet in kan zien en wij dus niet meer samen kunnen wonen.
dinsdag 18 december 2018 om 10:45
Hallo allemaal,
ik heb haar meerdere malen geprobeerd te bellen maar kreeg haar niet te pakken, en toen kreeg ik zonet toch nog een mail terug, natuurlijk gewoon een hartstikke vriendelijke en behulpzame zoals altijd. Dus ze heeft echt niet eerder tijd gehad en ik heb me zitten opwinden om niks.
Nu ben ik opgelucht en kan ik dit weer meenemen voor de toekomst. Vaak hebben mensen het gewoon te druk als een reactie even op zich laat wachten.
Ondertussen heb ik een baan gevonden waar ik binnenkort mee ga starten, van 40 uur, maar omdat ik nog geen woonruimte heb gevonden zal ik tijdelijk terug bij mijn ouders moeten. Ik heb ontzettend veel zin in de baan maar minder in het terug moeten naar mijn ouders, mijn moeder heeft ook al wel subtiel laten weten dat het ook niet haar voorkeur heeft. Dus dat zal de nodige spanningen opleveren, zij weet me vaak het gevoel te geven dat ik me moet schamen voor mezelf. Door opmerkingen te maken over het weer thuis gaan wonen nu bijvoorbeeld. Ja, ik wil ook wel in een kartonnen doos onder een brug gaan wonen, maar dat lijkt me nog beschamender...
Sorry voor mijn ego post, mijn leven komt ineens in een stroomversnelling nu, ik moet als een gek mijn flat gaan leegruimen en heb met pijn in mijn hart de huur opgezegd (is ver weg van waar ik kom te werken nml. dus de flat aanhouden is geen optie)...
ik heb haar meerdere malen geprobeerd te bellen maar kreeg haar niet te pakken, en toen kreeg ik zonet toch nog een mail terug, natuurlijk gewoon een hartstikke vriendelijke en behulpzame zoals altijd. Dus ze heeft echt niet eerder tijd gehad en ik heb me zitten opwinden om niks.
Nu ben ik opgelucht en kan ik dit weer meenemen voor de toekomst. Vaak hebben mensen het gewoon te druk als een reactie even op zich laat wachten.
Ondertussen heb ik een baan gevonden waar ik binnenkort mee ga starten, van 40 uur, maar omdat ik nog geen woonruimte heb gevonden zal ik tijdelijk terug bij mijn ouders moeten. Ik heb ontzettend veel zin in de baan maar minder in het terug moeten naar mijn ouders, mijn moeder heeft ook al wel subtiel laten weten dat het ook niet haar voorkeur heeft. Dus dat zal de nodige spanningen opleveren, zij weet me vaak het gevoel te geven dat ik me moet schamen voor mezelf. Door opmerkingen te maken over het weer thuis gaan wonen nu bijvoorbeeld. Ja, ik wil ook wel in een kartonnen doos onder een brug gaan wonen, maar dat lijkt me nog beschamender...
Sorry voor mijn ego post, mijn leven komt ineens in een stroomversnelling nu, ik moet als een gek mijn flat gaan leegruimen en heb met pijn in mijn hart de huur opgezegd (is ver weg van waar ik kom te werken nml. dus de flat aanhouden is geen optie)...
dinsdag 18 december 2018 om 10:52
Wat verdrietig voor jullie Martje. Is het geen idee om samen naar therapie te gaan?martje55 schreef: ↑18-12-2018 10:37Bijzonder dat er bij jullie iets soortgelijks speelt! Goed dat je ongelijkwaardigheid niet langer accepteert. Ik hoop dat hij inziet wat zijn aandeel is.
Mijn verdrietige conclusie is dat mijn man zijn aandeel écht niet in kan zien en wij dus niet meer samen kunnen wonen.
Ik hoop dat mijn partner wel inziet wat zijn aandeel is, hem kennende doet hij dat ook wel.
Zal mss wel wat tijd en confrontatie met hemzelf kosten. Ik denk namelijk niet dat hij doorheeft wat hij doet.
anoniem_248825 wijzigde dit bericht op 18-12-2018 10:54
Reden: onduidelijk
Reden: onduidelijk
9.95% gewijzigd
dinsdag 18 december 2018 om 10:58
@Prazo, fijn dat je zin hebt in jouw nieuwe baan. Ik hoop dat je tot rust kan komen bij jouw ouders thuis, al zullen spanningen onvermijdelijk zijn. Probeer je zoveel mogelijk zelf te beschermen en houd in je achterhoofd dat jij goed genoeg bent zoals je bent.
Je hoeft je zelf NOOIT te verantwoorden of te verdedigen wat goed is voor JOU. Tegen je ouders niet, vriendinnen niet, werkgevers, huurbaas niet.
Je hoeft je zelf NOOIT te verantwoorden of te verdedigen wat goed is voor JOU. Tegen je ouders niet, vriendinnen niet, werkgevers, huurbaas niet.
dinsdag 18 december 2018 om 11:06
dinsdag 18 december 2018 om 12:01
Wat fijn dat het zo is afgelopen. Prazo. Goed dat je het meeneemt voor de volgende keer, daar kun je veel aan hebben hoop ik. 
Ik heb weer een sessie schematherapie gehad. Het ging over zelfsussen beschermen en willoos gedrag. Ik heb er niet echt iets nieuws van geleerd. Zelfsussen blijf ik lastig vinden, de enige tip die dan word gegeven is om meer in je lijf te proberen te komen waardoor je weer meer in contact komt met je behoeftes. Ik vind dat heel lastig toe te passen eigenlijk. Ik kan me ook niet voorstellen dat het 't enige is dat je kunt doen in zo'n geval, maargoed. Als iemand anders nog goede tips heeft gehoord op dit gebied bij therapie, dan hoor ik ze graag
Ik heb weer een sessie schematherapie gehad. Het ging over zelfsussen beschermen en willoos gedrag. Ik heb er niet echt iets nieuws van geleerd. Zelfsussen blijf ik lastig vinden, de enige tip die dan word gegeven is om meer in je lijf te proberen te komen waardoor je weer meer in contact komt met je behoeftes. Ik vind dat heel lastig toe te passen eigenlijk. Ik kan me ook niet voorstellen dat het 't enige is dat je kunt doen in zo'n geval, maargoed. Als iemand anders nog goede tips heeft gehoord op dit gebied bij therapie, dan hoor ik ze graag
dinsdag 18 december 2018 om 12:31
Dat 'meer in je lijf proberen te komen' klinkt best zweverig Snorrie, snap dat je dat lastig vindt om toe te passen. Misschien moet je jezelf dan in je hoofd de vraag stellen: maar wat vind ík hier eigenlijk van? Als er een situatie is waarbij je snel geneigd bent automatisch te focussen op wat een ánder ervan vindt / een ander zijn mening.snorriemorrie schreef: ↑18-12-2018 12:01Wat fijn dat het zo is afgelopen. Prazo. Goed dat je het meeneemt voor de volgende keer, daar kun je veel aan hebben hoop ik.
Ik heb weer een sessie schematherapie gehad. Het ging over zelfsussen beschermen en willoos gedrag. Ik heb er niet echt iets nieuws van geleerd. Zelfsussen blijf ik lastig vinden, de enige tip die dan word gegeven is om meer in je lijf te proberen te komen waardoor je weer meer in contact komt met je behoeftes. Ik vind dat heel lastig toe te passen eigenlijk. Ik kan me ook niet voorstellen dat het 't enige is dat je kunt doen in zo'n geval, maargoed. Als iemand anders nog goede tips heeft gehoord op dit gebied bij therapie, dan hoor ik ze graag
Misschien als je je bezighoudt met de vraag wat je er zelf van vindt dat je dan ook makkelijker bij je gevoel komt omdat je het aandacht geeft.
Ik ben niet meer in therapie en heb natuurlijk nooit schematherapie gehad dus als ik onzin aan het kletsen ben moet je het zeggen hoor. Ik adviseer puur op boerenverstand.
Ik lees veel 'de beschermer' voorbij komen, wat is dat dan? De willoze inschikkelijke snap ik wel denk ik. Is de beschermer als je je onnodig gaat verdedigen terwijl je je eigenlijk niet zou hoeven verantwoorden?
Ik blijf het een fascinerende therapievorm vinden, misschien vind ik ooit een therapeut die het s'avonds of in het weekend geeft, dan kan ik het ook doen.
dinsdag 18 december 2018 om 13:32
Beetje lastig uit te leggen, hier staan alle modi's kort uitgelegd: http://www.mandala.be/schematherapie/sc ... _modi.html
Het is eigenlijk een manier om jezelf en anderen bij je emoties weg te houden door je emoties en anderen weg te duwen
Het is eigenlijk een manier om jezelf en anderen bij je emoties weg te houden door je emoties en anderen weg te duwen
dinsdag 18 december 2018 om 21:29
.Prazo36 schreef: ↑16-12-2018 00:11Bedankt Tu1nhek, ik merk dat ik niet zo goed weet hoe ik hierop moet reageren dus dat schrijf ik maar eerlijk, maar ik vind het wijze woorden. Ik denk ook dat je gelijk hebt. Dat lijkt me ook heel troostend. Misschien inderdaad troostender dan een verklaring (en bevestiging)
Op het gebied van troosten ben ik ook gewoon onbeholpen
Ben je zelf veel getroost in het verleden?
@martje, er komt hulp op gang ja. Dat is fijn, maar het is er nog niet. Ik ben zo hard aan het vechten. Dus ergens voel ik dat ik 'goed' bezig ben, maar het is zó zwaar. Maar ik hou vast met alles wat ik heb, want ik weet dat hier de sterkste lessen in zitten.
Wat verdrietig dat je familielid op sterven ligt. Ik denk dat je afsluiten voor gevoel iets is wat veel mensen kunnen herkennen. Ik herken dat wel, ik moet vaak nog steeds zoeken naar mijn gevoel, omdat ik het zo lang wegdrukte weet ik het vaak nog steeds niet te (h)erkennen. Wat gebeurt er als je intens verdrietig gaat voelen? Welk balans vind je dat je zou moeten hebben?
@snorrie, goed om te lezen dat je lekker op weg bent met je grenzen stellen. Een stap die, vind ik, ook nodig is naast het voelen van je behoeftes is daar iets mee doen. Het gaat denk ik niet alleen om het voelen van de behoeftes, maar deze ook oprecht voor jezelf erkennen en de gezonde volwassene ernaast zetten. Ik meen te lezen dat jij het zelfsussen van jezelf afkeurt en daarmee wil stoppen. Het zelfsussen is eigenlijk een signaal dat er iets gaande is in jou. Lukt het je om dat te ontrafelen? Als je kan stilstaan bij wat dat is en dat gevoel en/of die behoefte kan erkennen als oké kan je misschien ook de gezonde volwassene ernaast zetten om te bieden wat je nodig hebt. Misschien is dat troost, of je focussen op iets van het lijstje wat je plakte, misschien is het boos worden op negatieve overtuigingen die je pijn doen of bang maken. En daarnaast is afleiding toch ook gewoon belangrijk vind ik zelf. Je kan het niet allemaal wegwerken. Vaak gaan nare gevoelens ook niet zo snel weg, ook al erkennen we ze en proberen we onszelf iets anders te bieden. Nou, dit voelt weer een beetje als een vaag verhaal. Maar ik denk wel dat het gevoel en de behoeftes die onder je zelfsusgedrag zitten belangrijk zijn en die mogen er zijn. Die zijn juist het signaal dat je iets nodig hebt.
Heb je ook momenten waarop je je goed voelt over jezelf? Of gewoon goed stevig als jezelf? Waarin je de 'gezonde volwassene' herkent. Het kan soms ook helpen om die momenten boven te halen op momenten waarop je het moeilijk hebt. Even weer goed voelen dat, hoewel sommige gevoelens en behoeftes je kunnen overweldigen, je óók die gezonde volwassene bent en dat je het aan kan.
Nou, poe een heel verhaal weer. Vivalamor, ik heb jou ook gelezen, maar kan er even niet op reageren nu.
