Schema therapie kletspraat

Dankjewel snorrie.

Ik snap dat je ervan baalt inderdaad, het is ook heel frustrerend en vermoeiend. En ook dat je misschien bozer bent dan nodig. En toch.....denk ik dat je ook milder mag zijn. Juist als je niet weet waar het vandaan komt, want wat kan je anders doen? Soms helpt mild zijn ook juist om wat frustratie te laten zakken waardoor je er net wat meer grip op krijgt. Anders blijft het zich maar opstapelen. Echt, gewone mensen zijn soms ook onredelijk boos. Oók op hun kinderen. En ik lees dat je het wél herkent, dus dat kan je ook naar je zoon uitspreken "Sorry, ik ben een beetje moe en reageerde boos op jou, dat was niet de bedoeling. Ik help je graag, waar heb je hulp bij nodig?" En vooral wanneer het een uitschieter lijkt, gezien je de laatste tijd stabieler was, gun jezelf ook de tijd. Ben je jezelf nu veel aan het straffen omdat je je gedrag/gedachten/gevoelens niet kan ontrafelen en plaatsen in de scheam's/modi?

Snorriemorrie, ik zou het heel stoer vinden als je idd in de groep durft aan te geven hoe jij het vindt gaan!

Tuinhek, ik vind jouw bijdragen in dit en andere topics erg fijn en waardevol. Leuk dat je hier ook af en toe schrijft. Knuffel voor jou omdat je een moeilijke tijd hebt!

Hans, ik kan verder niet zo veel met je vragen. Voor mezelf voel ik wel of een therapie wel of niet bij me past. Succes met jouw zoektocht.

Ik heb maandag goed nieuws gekregen! Het psychologisch onderzoek start toch nog dit jaar!
Daarnaast ga ik er 3 dagen tussenuit, veel buiten en lichamelijk bezig zijn. Ik hoop daarmee m'n stresslevel wat omlaag te krijgen.

Bij mij vandaag ook een getriggerd schema hoor (weet niet welke, maar wel zeker dat het een schema is).

Ik had een vrij belangrijke mail naar iemand verstuurd die ik goed ken en mij normaal binnen enkele uren antwoordt, en ik had de mail vanochtend al verstuurd en nu aan het einde van de werkdag nog steeds geen reactie. Wegens privacygevoeligheid/herkenbaarheid kan ik inhoudelijk niet echt uitweiden, maar ik ben nu alles aan het analyseren met als persisterende eindconclusie dat het niet anders kan dat ze me nu haat.

Het rationele stemmetje dat zegt: misschien is ze ziek, druk of is het te ingewikkeld om snel op te reageren (het is een vrij ingewikkelde zaak) delft het onderspit. Het is net of ik daar niet naar wil luisteren, ben dan zo onrustig en kan echt mijn hele dag verkloten.

Ik ben echt veel te bang voor afwijzing. Ik weet ook niet waarom het me zo boeit, zo dicht staat die persoon nu ook weer niet bij me, maar toch genoeg reden om me nu nergens meer op te kunnen concentreren door het gepieker.

Bizar he? Ik ben ook aan het vluchten voor de emoties hoor, nu schrijven, maar ook eerder op de dag me helemaal volvreten met pepernoten, ben zo beroerd nu haha en ik weet nog steeds niet wat het onderliggende probleem is

: nu ik probeer te voelen merk ik wel dat het onderliggende gevoel een gevoel van minderwaardigheid is. Ik voel me zo slecht over mezelf, heb ik het dan verkeerd gedaan, zou ze boos op me zijn, ik kan er niet goed tegen als mensen boos op me zijn, ik wil niet in de steek gelaten worden omdat ik slecht ben, zoiets is het. Ik ga er niet te diep in voelen, nu even iets proberen te doen zoals het wasgoed te drogen hangen, doe ik tenminste iets nuttigs

Van wat ik gelezen heb denk ik dat ik in de coping modus ben

Ik denk dat het schema tekortschieten getriggerd is, of verlating, of beide

Maar aan de positieve kant: toen ik een vriendin had geappt of ze de stad in wilde en die appte dat ze niet kon, heb ik daar geen last van gehad. Terwijl ik daar vroeger ook wel over in gezeten zou hebben, nu doet dat me niet zoveel meer. Toch een verbetering! Alleen bij het uitblijven van reacties raak ik nog wel zwaar aan het twijfelen.

Ook een dikke voor jou Snorrie, het blijft enorm lastig.

snorriemorrie schreef: ↑

12-12-2018 19:18

Ik weet niet welk schema het is dat bij jou getriggerd wordt natuurlijk, maar het is sowieso gewoon vervelend dat jij je zo rot voelt omdat je geen reactie krijgt. Maar je doet het toch goed, ik zou misschien wel zijn gaan bellen omdat ik niet met dat onprettige gevoel om kan gaan, hoor. Dus ik vind het knap dat je het zo aanpakt.

Als nou blijkt dat het allemaal wel meevalt, kun je dat misschien wel meenemen voor een volgende situatie waarin zoiets gebeurt. Zodat je steeds meer bewijs verzamelt dat het niet altijd zo slecht hoeft af te lopen als dat jij denkt

Ik had ook echt de neiging om te bellen op den duur hoor! Maar ik ga het gewoon afwachten en sterk zijn! En inderdaad hopen dat er morgen gewoon een fijne reactie is en ik me weer he-le-maal druk heb gemaakt om niks

@snorrie, ik denk niet dat hier schrijven zelfsussen is. Misschien wel het (onbegrensd) zoeken naar informatie en bevestiging op internet. Dit is namelijk contact maken, interactie, steun zoeken, delen. Zoeken naar het antwoord en bevestiging in informatie is dat niet en gaat je ook niet 'het antwoord' geven. Het antwoord zit in jou, maar dat betekent niet dat je het alleen hoeft te doen. Juist niet. Contact maken is heel belangrijk. Ik snap helemaal dat deze situatie je triggerde, kan me helemaal voorstellen hoe dat gaat en hoe moeilijk het dan is om niet het gevoel te hebben dat het aan jou ligt, dat JIJ iets verkeerd doet of verkeerd bent (weet niet of dat bij jou zo gaat, maar bij mij zou dit een gedachtengang kunnen zijn op momenten waarop ik kwetsbaar ben).

@prazo, wat naar dat je gedachten zo'n loopje met je nemen. En dan is een heel kwetsbaar stuk van jezelf geraakt en om daarvoor te zorgen en te dempen ga je eten. Wat logisch is als je nooit heb geleerd hoe er wél mee om te gaan, omdat er nooit voor gezorgd is.

Ik merk deze week dat ik ook heel erg in mijn eigen 'waarheid' ben gaan leven. Mijn gedachten heb ik de laatste weken ook steeds meer een loopje met me laten nemen. En dan geloof ik die ook echt, dan ben ik er echt van overtuigd dat het klopt. En dat levert me heel veel stress, nare, straffende gedachten en gevoelens en angst op. Ik heb wel aan de bel getrokken, dus dat is goed.

Tu1nhek, dat is ook ontzettend naar voor jou, goed dat je aan de bel getrokken hebt inderdaad!

Er is nog altijd geen reactie en ik merk nu kwaadheid bij mezelf, omdat het uitblijven van een reactie mijn gevoel dat ik iets slechts gedaan heb bevestigt. En daarom ben ik gevoelsmatig nu al in de aanval tegen dat gevoel. Me alvast verdedigen waarom het wél gerechtvaardigd is wat ik heb gedaan.

Terwijl ze hoogstwaarschijnlijk gewoon griep heeft of iets dergelijks en het daarom lang duurt.

Ik ben ook niet boos op haar maar meer op mezelf, denk ik. Op een situatie die ik denk dat er gaat ontstaan omdat mijn gedachten me aan het opfokken zijn.

Toch wil ik me beheersen en op zijn vroegst pas begin volgende week erachteraan bellen... Dus even leren dealen met het gevoel, zeg maar.

Ik koop nog wel een paar zakken pepernoten of kerstkransjes om het te dempen (grapje)

Prazo, als het lukt: probeer te voelen waarom je je zo afgewezen voelt. Zit er een boodschap onder van "jij bent niet goed genoeg" of "jij bent waardeloos" of "jou mag ik gewoon negeren"of "jij bent niet belangrijk genoeg"? En dan écht het verdriet, de pijn voelen. Dat is wat Snorriemorrie eerder bedoelde met door de bagger heen gaan. Zet m op!

Martje55: het gaat om een mailtje waarin ik iets probeer te regelen dat vooral in mijn (financiële) belang is, en wat rationeel gezien mijn goed recht is, maar ik moet nu wéér dezelfde persoon om hulp vragen die ik al vaak om hulp gevraagd heb. Dus het voelt echt als moeilijk doen, iemand opzadelen met allemaal rompslomp, die me al zo vaak heeft geholpen. Is echter een heel sympathiek iemand die altijd snel heeft gereageerd en me altijd graag hielp, dit is voor het eerst dat reactie uitblijft, dus nu is er een: zie je wel, en nu heb je teveel gevraagd, nu is ze het zat, je moet weten wanneer je moet stoppen, je mag anderen niet overvragen.

Het voelt nu ook echt alsof ik te ver gegaan ben en iets vreselijks gedaan heb, ruimte heb ingenomen die ik niet mag innemen. Ik heb het recht niet. Zoiets. Vreselijk gevoel. Het gaat ook gewoon niet weg.

Wat eronder zit zijn dingen als
Niemand zal je willen blijven helpen
Je verdient het niet om gezien en geholpen te worden
Je moet het alleen doen
Je problemen moet je maar zelf oplossen en niet anderen ermee lastigvallen

Dat soort dingen. Ik val nu toch anderen (jullie) ermee lastig, daar heeft deze stem ook wel een mening over, maar ik probeer het zo hard te negeren allemaal


Snorriemorrie: volgens mij ook ...

Ik zal maar even door de bagger proberen te gaan dan (waar zijn de drol-emojis als je ze nodig hebt)

Prazo, complimenten voor hoeveel inzicht je al hebt in de onderliggende boodschap! Ik vind het goed en heel knap dat je het hier neerzet. Is het gelukt?

Waar is Cestlavie gebleven? Lees je nog mee?

martje55 schreef: ↑

14-12-2018 15:38

Waar is Cestlavie gebleven? Lees je nog mee?

.
Cestlavie ging haar forumgedrag wat beperken, maar ook op vakantie in december.

@prazo, negeren zal denk ik niet lukken, misschien doe je dan zelfs hetzelfde als wat er in het verleden met jouw gevoel is gedaan. Mocht jouw gevoel er zijn? Mocht jij er zijn? Was dat belangrijk? Je hebt nu heel nare gevoelens en gedachten, als een vriendin van jou hier last van zou hebben, wat zou zij nodig hebben denk je?

allemaal.

Bedankt allemaal

Het helpt me ook wel door het hier op te schrijven en met jullie sturing dat ik er toch makkelijker bij kom. De boodschap, de emotie komt soms een heel klein beetje, maar die zitten echt diep weggeborgen.

Mijn jeugd was in een aantal opzichten waardeloos. Van ruwweg mijn vijfde tot vijftiende ben ik hevig gepest op school. Ik was een stil, verlegen meisje en ik durfde niks te zeggen. Hiermee begonnen ze me te pakken en later werd er van alles bijgehaald waardoor ze me raar en stom vonden. Mijn haar zat raar, mijn kleding was raar, ik was dom, ik was elke dag mikpunt van zulke streken. Maar toen mijn klasgenoten gingen puberen en ik op het voortgezet onderwijs kwam werd het eigenlijk van kwaad tot erger. Steeds grovere woorden werden er naar me gebruik K-hoer (even om het niet helemaal uit te hoeven schrijven), K-lelijk wijf, K-dom, allemaal dat soort dingen. En op den duur kenden alle brugklassen me door het geroddel. Ik zelf was compleet in mezelf gekropen en leefde een beetje in mijn eigen wereldje, In de pauzes at ik mijn boterhammen terwijl ik door de lege gangen van de school zwierf want zodra ik in het kielzog van de pesters (en dat waren er een hoop) kwam, was dat alweer voldoende voor de volgende K-opmerking. ik sprak niet op school. Alleen thuis sprak ik. Maar niet over het pesten.

Mijn ouders waren allebei veel van huis en ik heb het pesten om allerlei redenen nooit verteld. Leerkrachten hebben ook nooit ingegrepen ondanks dat het op den duur erg ging opvallen. Ik zelf heb hier een trauma door opgelopen maar het ergste en onbegrijpelijkste vind ik dat er niemand is geweest die me geholpen heeft en dat ik me tien jaar lang zo eenzaam gevoeld heb.

Mijn ouders werken hard en zijn van het niet lullen maar poetsen. Als er iets was kreeg ik vaak te horen dat ik me niet moest aanstellen, dat ik als ik het hier zo slecht had maar andere ouders moest zoeken, dat ik ondankbaar was of dat ik moest stoppen met zeuren. Of dat ik een watje was. Dat ging dan over kleine dingen, het maakte dat ik met het pesten helemaal niet durfde te komen. Ik wilde niet zo'n loser zijn die niet voor zichzelf kon opkomen en zich niet staande kon houden. Niet mijn drukke ouders opzadelen met ook nog eens een kind dat te zwak is om zichzelf te redden. Mijn broertje en zusje waren ook voorbeeldig, waarom zou ik dat niet kunnen? Nou als ik dat niet eens kan, dan verdien ik het ook. En zo praatte ik mezelf in dat ik het verdiende en dat begon ik steeds meer te geloven.

Ik speelde thuis mooi weer en was erg goed in het volhouden van dit toneelstuk, maar diep van binnen was ik erg ongelukkig. Ik heb als kind dit alleen weten te gaan wegstoppen en er op mijn eigen manier afstand van leren nemen door me ter verliezen in dagdromen en fantasiewerelden. Ik schreef veel en tekende veel over een wereld waarin ik wel cool was. Dit hielp me te ontsnappen en het vol te houden voor tien jaar lang. Maar nu ondervind ik zwaar de gevolgen, ik weet ook oprecht niet of het ooit nog goedkomt. Dat heb ik ook wel eens gezegd tegen mijn therapeut, ik heb er zoveel klachten op verschillende psychische vlakken aan over gehouden, ik heb er soms echt een hard hoofd in.

Er is iets stukgegaan in mijn hoofd en ik weet niet of het nog hersteld kan worden, is het meer. Zo zei ik het geloof ik ook in therapie. Toen ik voor de zoveelste keer onderuit was gegaan door allerlei angsten die nog met de trauma's van toen samenhangen.

Sorry voor het lange verhaal, bedankt aan eenieder die het gelezen heeft, maar nee er was geen ruimte voor mijn emoties. Alleen blijheid mocht er zijn, verdriet maar mondjesmaat en boosheid mocht echt niet, dan moest ik maar andere ouders gaan zoeken. Bang dan was ik een watje. Dus ik kan zelf voor geen meter met emoties omgaan, ik voel ze niet eens heel goed, ik demp ze waarschijnlijk al automatisch ergens mee.

Ik ben nu tien jaar verder en ik weet inmiddels wel dat ik niet dom ben, ik heb immers een WO master binnengesleept, en zo meer, wat er niet klopt, maar de emotionele schade is veel moeilijker te repareren. Ik zou willen dat die lui wisten wat ze aangericht hadden door het zelf ook te voelen, echt waar.

Tu1nhek: oei lastige vraag over als een vriendin dit heeft. En er zo openlijk over zou zijn. Dan zou ik schrikken dat zij zo tegen zichzelf praat, denk ik. En dan zou ik zeggen dat ze in haar recht staat en niks verkeerds heeft gedaan. En dat er waarschijnlijk een heel goede reden is dat het antwoord er nog niet is, maar dat die reden niks met haar te maken heeft...

Dat is wat ik zou zeggen, maar ik weet natuurlijk als geen ander dat er 1000 mensen zoiets tegen je kunnen zeggen en je na vijf minuten toch weer twijfelt.

Ik geloof dat het kinderbedtijd is, ik ga hiermee toch maar even afsluiten, fijn weekend iedereen.

Prazo36 schreef: ↑

15-12-2018 00:29

Tu1nhek: oei lastige vraag over als een vriendin dit heeft. En er zo openlijk over zou zijn. Dan zou ik schrikken dat zij zo tegen zichzelf praat, denk ik. En dan zou ik zeggen dat ze in haar recht staat en niks verkeerds heeft gedaan. En dat er waarschijnlijk een heel goede reden is dat het antwoord er nog niet is, maar dat die reden niks met haar te maken heeft...

Dat is wat ik zou zeggen, maar ik weet natuurlijk als geen ander dat er 1000 mensen zoiets tegen je kunnen zeggen en je na vijf minuten toch weer twijfelt.

.
Misschien zou je haar dan en stevige, gemeende knuffel geven om haar te steunen.

Soms is steunen, er zijn, verbinding en contact maken over het gevoel belangrijker dan het allemaal 'verklaren' en wegrationaliseren.


(ik heb je verhaal ook gelezen)