Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 om 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
maandag 31 december 2018 om 17:29
.
Ach Martje, jammer dat je je er zo klote onder voelt ondanks dat je vooruit bent gegaan
Ik hoop dat 2019 een beter jaar voor je wordt en dat het steeds beter mag gaan. Het kan soms snel gaan en er kan veel gebeuren in een jaar. Betekent niet dat het alsmaar een stijgende lijn is, maar er kan ook een hoop gebeuren in korte tijd.@Prazo, ik las jouw laatste bericht een paar dagen terug al en ik wilde wel iets reageren, maar kon het niet onder woorden brengen. Ik vind het pijnlijk om te lezen hoe levendig jouw angst om te worden afgewezen door je ouders is, hoe je leven, je bestaansrecht daar nog zo afhankelijk van lijkt te zijn, en dan ook om zo'n reden als dat je te 'lichtgeraakt' zou zijn. Dat zegt denk ik zo veel over wat je tekort bent gekomen en hoe kil je nu nog naar jezelf kan kijken. Pijnlijk hoe groot het gat is dat zo'n tekort zo lang nog achterlaat en hoe kwetsbaar je daarvan wordt. Vind je zelf dat je 'lichtgeraakt' bent?
Ik moet toch concluderen dat dit al met al een aardig jaar is geweest, ondanks dat ik nu afsluit terwijl ik moe en verdrietig ben en behoorlijk aan het vechten en volhouden. Er zijn ook echt hele mooie momenten geweest en dat maakt het een stuk beter dan het jaar daarvoor waarin er zo veel gebeurde dat het eigenlijk ook alleen maar beter kon worden. Daarnaast ben ik zeker ook gegroeid op persoonlijk vlak, ben ik milder en warmer naar mezelf geworden en heb ik 2 stappen vooruit gezet, en nu een stapje terug. En ik weet dat, hoewel het heel zwaar is nu, dit weer een stap in de goede richting wordt en dat hier doorheen gaan mij echt sterker gaat maken als ik nog even vol kan houden. Het is heel goed gegaan met mij dit jaar, maar het is gewoon nog niet klaar. Het voelt nogal wankel, want het kan ook behoorlijk bergafwaarts gaan, maar ik hou vol en ga stap voor stap.
Ik wens jullie alle warmte en liefde toe in 2019
Durf het ook jezelf te geven en te gunnen.
maandag 31 december 2018 om 23:30
Wat een mooie ontwikkelingen, Tuinhek. Ik herken wat je zegt met het 2 stappen vooruit en weer eentje achteruit. Maar inmiddels weet je dat die stappen vooruit er dus wel inzitten, dus dat geeft ook wel weer moed, toch? Althans dat heb ik zelf wel.
Voor mij persoonlijk was 2019 toch wel een heel goed jaar. De feestdagen zijn altijd wel een moment waarop je makkelijk kunt terugdenken aan hoe je er het jaar daarvoor bij zat, en als ik daar dan naar kijk, dan zie ik toch wel heel erg veel verschil. Ik ben ook milder geworden, trek me minder aan van wat anderen van me vinden en sta veel meer in contact met mijn eigen behoeftes. Allemaal heel mooie stappen die ik nog hoop uit te breiden in 2019
En ook mooi: sommige dingen gaan nu zo automatisch dat het bijna begint te lijken op onbewust bekwaam
Dat ik me niet meer kan voorstellen dat sommige dingen me zoveel deden, omdat ik inmiddels zoveel positieve ervaringen heb opgedaan dat het lijkt alsof ik destijds een ander persoon was.
En voor de dingen die nog niet goed gaan ben ik ook echt heel blij met dit topic dat me toch ook elke keer weer helpt om van me af te schrijven, mee te denken met anderen en soms al schrijvend erachter te komen wat me dwarszit.
Voor mij persoonlijk was 2019 toch wel een heel goed jaar. De feestdagen zijn altijd wel een moment waarop je makkelijk kunt terugdenken aan hoe je er het jaar daarvoor bij zat, en als ik daar dan naar kijk, dan zie ik toch wel heel erg veel verschil. Ik ben ook milder geworden, trek me minder aan van wat anderen van me vinden en sta veel meer in contact met mijn eigen behoeftes. Allemaal heel mooie stappen die ik nog hoop uit te breiden in 2019
En ook mooi: sommige dingen gaan nu zo automatisch dat het bijna begint te lijken op onbewust bekwaam
Dat ik me niet meer kan voorstellen dat sommige dingen me zoveel deden, omdat ik inmiddels zoveel positieve ervaringen heb opgedaan dat het lijkt alsof ik destijds een ander persoon was. En voor de dingen die nog niet goed gaan ben ik ook echt heel blij met dit topic dat me toch ook elke keer weer helpt om van me af te schrijven, mee te denken met anderen en soms al schrijvend erachter te komen wat me dwarszit.
dinsdag 1 januari 2019 om 00:47
Lieve allemaal,
Heel fijn en gelukkig 2019 gewenst en dat er nog vele goede stappen voorwaarts gezet mogen worden! Jullie zijn allemaal supergoed bezig en gaan moeilijke situaties niet uit de weg, ontzettend veel moed is daar voor nodig.
Het is trouwens waar wat een aantal van jullie al opmerken, ik laat mijn leven nog altijd controleren door mijn ouders’ goedkeuring. Ik vind het prettig dat jullie dit opmerken en benoemen want dat geeft mij de boodschap dat ik weer mijn leven niet zelf leef maar laat leven. Zelf ontbreekt er nog een stukje bewustwording hier, heb ‘t totaal niet in de gaten vaak.
Echt heel fijn om af en toe even die reality check te krijgen want ik wil er echt aan werken om naar mezelf te luisteren en mijn eigen keuzes goed te vinden omdat ze simpelweg vanuit mijn hart/verstand gemaakt zijn.
Mijn goede voornemen is zeker ook om mijn eigen keuzes te leren maken ook als mijn ouders er niet ok mee zijn, want ik heb nu niet altijd het gevoel dat ik de baas ben over mijn leven en dat is eigenlijk helemaal geen leuk gevoel.
Happy new year en dat we maar veel steun bij elkaar mogen blijven vinden
Heel fijn en gelukkig 2019 gewenst en dat er nog vele goede stappen voorwaarts gezet mogen worden! Jullie zijn allemaal supergoed bezig en gaan moeilijke situaties niet uit de weg, ontzettend veel moed is daar voor nodig.
Het is trouwens waar wat een aantal van jullie al opmerken, ik laat mijn leven nog altijd controleren door mijn ouders’ goedkeuring. Ik vind het prettig dat jullie dit opmerken en benoemen want dat geeft mij de boodschap dat ik weer mijn leven niet zelf leef maar laat leven. Zelf ontbreekt er nog een stukje bewustwording hier, heb ‘t totaal niet in de gaten vaak.
Echt heel fijn om af en toe even die reality check te krijgen want ik wil er echt aan werken om naar mezelf te luisteren en mijn eigen keuzes goed te vinden omdat ze simpelweg vanuit mijn hart/verstand gemaakt zijn.
Mijn goede voornemen is zeker ook om mijn eigen keuzes te leren maken ook als mijn ouders er niet ok mee zijn, want ik heb nu niet altijd het gevoel dat ik de baas ben over mijn leven en dat is eigenlijk helemaal geen leuk gevoel.
Happy new year en dat we maar veel steun bij elkaar mogen blijven vinden
dinsdag 1 januari 2019 om 00:56
Met de kracht en wijsheid die van jouw berichten afstraalt weet ik zeker dat het je gaat lukken, je bijdragen aan dit forum vind ik trouwens bijzonder waardevol.tu1nhek schreef: ↑31-12-2018 17:29.
Ach Martje, jammer dat je je er zo klote onder voelt ondanks dat je vooruit bent gegaan
@Prazo, ik las jouw laatste bericht een paar dagen terug al en ik wilde wel iets reageren, maar kon het niet onder woorden brengen. Ik vind het pijnlijk om te lezen hoe levendig jouw angst om te worden afgewezen door je ouders is, hoe je leven, je bestaansrecht daar nog zo afhankelijk van lijkt te zijn, en dan ook om zo'n reden als dat je te 'lichtgeraakt' zou zijn. Dat zegt denk ik zo veel over wat je tekort bent gekomen en hoe kil je nu nog naar jezelf kan kijken. Pijnlijk hoe groot het gat is dat zo'n tekort zo lang nog achterlaat en hoe kwetsbaar je daarvan wordt. Vind je zelf dat je 'lichtgeraakt' bent?
Ik moet toch concluderen dat dit al met al een aardig jaar is geweest, ondanks dat ik nu afsluit terwijl ik moe en verdrietig ben en behoorlijk aan het vechten en volhouden. Er zijn ook echt hele mooie momenten geweest en dat maakt het een stuk beter dan het jaar daarvoor waarin er zo veel gebeurde dat het eigenlijk ook alleen maar beter kon worden. Daarnaast ben ik zeker ook gegroeid op persoonlijk vlak, ben ik milder en warmer naar mezelf geworden en heb ik 2 stappen vooruit gezet, en nu een stapje terug. En ik weet dat, hoewel het heel zwaar is nu, dit weer een stap in de goede richting wordt en dat hier doorheen gaan mij echt sterker gaat maken als ik nog even vol kan houden. Het is heel goed gegaan met mij dit jaar, maar het is gewoon nog niet klaar. Het voelt nogal wankel, want het kan ook behoorlijk bergafwaarts gaan, maar ik hou vol en ga stap voor stap.
Ik wens jullie alle warmte en liefde toe in 2019
Durf het ook jezelf te geven en te gunnen.
Ik vind mezelf niet per ze lichtgeraakt, maar ik vind wel dat ik gevoelig voor kritiek ben en snel uit balans ben. Ik kan me zo voorstellen dat anderen daar hun vraagtekens bij zouden zetten.
woensdag 2 januari 2019 om 00:42
Allereerst wens ik jullie allemaal een liefdevol en een gezond nieuwjaar toe. Daarnaast wil ik graag mijn excuses aanbieden dat ik vanuit het niets meer heb gereageerd. Ik ben vanuit een turbulente tijd, 3 en half week op vakantie gegaan.
Ik zie dat er behoorlijk is geschreven in het topic, ben heel benieuwd hoe het met jullie gaat.
Morgen ga ik alles rustig doorlezen en ik zou graag weer willen mee lezen/schrijven.
Ik zie dat er behoorlijk is geschreven in het topic, ben heel benieuwd hoe het met jullie gaat.
Morgen ga ik alles rustig doorlezen en ik zou graag weer willen mee lezen/schrijven.
woensdag 2 januari 2019 om 13:02
@Martje55, die eerste stappen zijn misschien klein, maar juist kleine stappen zijn belangrijk. Als ik terugkijk naar wat ik geleerd heb in vele jaren therapie, vind ik ook dat ik die eerste jaren maar heel langzaam vooruit ging, maar wat er in mij veranderde was wel de basis waardoor ik in de jaren erna sneller ging en meer kon leren.
@Prazo36, ik word ook vaak gevoelig genoemd door familie. Misschien ben ik erg gevoelig door het pesten vroeger, maar misschien zijn zij gewoon rauwdouwers en ik niet. Dat maakt mij niet meer uit. Ik hoef net zomin te veranderen op dat vlak als zij. Vrienden (mensen die ik zelf uitkies om mee om te gaan) vinden mij niet overgevoelig of zo en die kunnen prima met mij omgaan zonder kwetsende dingen te zeggen of continu over mijn grenzen te gaan. Dus ligt het dan aan mij of aan hen?
@Prazo36, ik word ook vaak gevoelig genoemd door familie. Misschien ben ik erg gevoelig door het pesten vroeger, maar misschien zijn zij gewoon rauwdouwers en ik niet. Dat maakt mij niet meer uit. Ik hoef net zomin te veranderen op dat vlak als zij. Vrienden (mensen die ik zelf uitkies om mee om te gaan) vinden mij niet overgevoelig of zo en die kunnen prima met mij omgaan zonder kwetsende dingen te zeggen of continu over mijn grenzen te gaan. Dus ligt het dan aan mij of aan hen?
woensdag 2 januari 2019 om 20:41
Bedankt allemaal voor de lieve steunende woorden.
@ Snowkitty, jouw opmerking raakt me erg. Ik denk dat ik in de basis ook al best veel veranderd ben. Hopelijk zet zich dat de komende jaren door in stabieler zijn en een leuk leven leiden binnen mijn grenzen.
Ik moet dit maar opschrijven om het onder ogen te komen: ik ben vreselijk veel aan het piekeren de laatste weken, slaap slecht. Nu ook erg aan het zelfsussen, wil een nieuwe hobby oppakken en dat móet direct, vandaag, à la minute geregeld worden...
Gelukkig vrijdag naar de POH, hopelijk kan ik daar wat kwijt.
@ Snowkitty, jouw opmerking raakt me erg. Ik denk dat ik in de basis ook al best veel veranderd ben. Hopelijk zet zich dat de komende jaren door in stabieler zijn en een leuk leven leiden binnen mijn grenzen.
Ik moet dit maar opschrijven om het onder ogen te komen: ik ben vreselijk veel aan het piekeren de laatste weken, slaap slecht. Nu ook erg aan het zelfsussen, wil een nieuwe hobby oppakken en dat móet direct, vandaag, à la minute geregeld worden...
Gelukkig vrijdag naar de POH, hopelijk kan ik daar wat kwijt.
woensdag 2 januari 2019 om 20:49
Tuinhek, ik bewonder je doorzettingsvermogen en optimisme. Zo knap dat een stap terug voor jou niet het einde van de wereld betekent.
Snorriemorrie, het klinkt door in al je posts, dat je echt goed bezig bent om de schematherapie toe te passen!
Prazo, you go girl! Op eigen keuzes maken
Cestlavie, leuk dat je er weer bent. Graag dat je weer mee gaat schrijven.
Snowkitty, die ervaring heb ik ook. Bij vrienden kan ik best goed mezelf zijn. En word ik ook geaccepteerd zoals ik ben. En toch.... niet geaccepteerd worden door m'n naasten doet pijn.
Snorriemorrie, het klinkt door in al je posts, dat je echt goed bezig bent om de schematherapie toe te passen!
Prazo, you go girl! Op eigen keuzes maken
Cestlavie, leuk dat je er weer bent. Graag dat je weer mee gaat schrijven.
Snowkitty, die ervaring heb ik ook. Bij vrienden kan ik best goed mezelf zijn. En word ik ook geaccepteerd zoals ik ben. En toch.... niet geaccepteerd worden door m'n naasten doet pijn.
zaterdag 5 januari 2019 om 20:47
jij ook een gelukkig nieuwjaar hans, je hebt een pb'tje terugHans14over14 schreef: ↑01-01-2019 20:02Hoi Allemaal ( Prazo, snorriemorrie, tulnhek, martje, Snowkitty),
Een gelukkig nieuwjaar toegewenst voor jullie.
Hopelijk gaat 2019 datgene brengen waarmee je vooruit kunt.
Hans
p.s. voor Prazo; ik heb je een berichtje gestuurd.
zaterdag 5 januari 2019 om 20:49
Dat is een om te onthouden!Snowkitty schreef: ↑02-01-2019 13:02@Martje55, die eerste stappen zijn misschien klein, maar juist kleine stappen zijn belangrijk. Als ik terugkijk naar wat ik geleerd heb in vele jaren therapie, vind ik ook dat ik die eerste jaren maar heel langzaam vooruit ging, maar wat er in mij veranderde was wel de basis waardoor ik in de jaren erna sneller ging en meer kon leren.
@Prazo36, ik word ook vaak gevoelig genoemd door familie. Misschien ben ik erg gevoelig door het pesten vroeger, maar misschien zijn zij gewoon rauwdouwers en ik niet. Dat maakt mij niet meer uit. Ik hoef net zomin te veranderen op dat vlak als zij. Vrienden (mensen die ik zelf uitkies om mee om te gaan) vinden mij niet overgevoelig of zo en die kunnen prima met mij omgaan zonder kwetsende dingen te zeggen of continu over mijn grenzen te gaan. Dus ligt het dan aan mij of aan hen?
zaterdag 5 januari 2019 om 20:50
Heeft het gesprek met de POH je een beetje rust kunnen geven?martje55 schreef: ↑02-01-2019 20:41Bedankt allemaal voor de lieve steunende woorden.
@ Snowkitty, jouw opmerking raakt me erg. Ik denk dat ik in de basis ook al best veel veranderd ben. Hopelijk zet zich dat de komende jaren door in stabieler zijn en een leuk leven leiden binnen mijn grenzen.
Ik moet dit maar opschrijven om het onder ogen te komen: ik ben vreselijk veel aan het piekeren de laatste weken, slaap slecht. Nu ook erg aan het zelfsussen, wil een nieuwe hobby oppakken en dat móet direct, vandaag, à la minute geregeld worden...
Gelukkig vrijdag naar de POH, hopelijk kan ik daar wat kwijt.
zondag 6 januari 2019 om 17:05
Hier is het vandaag even flink uit de hand gelopen.Ik voelde me zo overprikkeld dat ik echt het gevoel kreeg dat ik zou gaan doordraaien en mezelf pijn wilde doen. De stress van de Kerstdagen en alles eromheen is me dan toch weer teveel geworden, zoals elk jaar.
Stomme is: ik wil dit gewoon echt niet vertellen bij de groepstherapie morgen.Voor mijn gevoel is het echt weer een hormonale uitbarsting en niet iets vanuit een modus.
En ik wil gewoon echt over 6 weken stoppen maar nu met dit vraag ik me weer af hoe verstandig dat dan is....
Stomme is: ik wil dit gewoon echt niet vertellen bij de groepstherapie morgen.Voor mijn gevoel is het echt weer een hormonale uitbarsting en niet iets vanuit een modus.
En ik wil gewoon echt over 6 weken stoppen maar nu met dit vraag ik me weer af hoe verstandig dat dan is....
maandag 7 januari 2019 om 14:03
@Snorriemorrie, je kunt het vertellen én over 6 weken stoppen. Het één sluit het ander toch niet uit? Misschien projectie, maar je mag echt de laatste 6 weken ook gewoon deelnemen aan de therapie.
Je zegt dat je jezelf pijn wilde doen, maar niet dat je het ook hebt gedaan. Je kreeg het gevoel dat je zou doordraaien, maar dat gebeurde niet. De stress is je dus niet te veel geworden.
Kun je nu iets doen wat je een beetje ontspant?
Je zegt dat je jezelf pijn wilde doen, maar niet dat je het ook hebt gedaan. Je kreeg het gevoel dat je zou doordraaien, maar dat gebeurde niet. De stress is je dus niet te veel geworden.
Kun je nu iets doen wat je een beetje ontspant?
maandag 7 januari 2019 om 14:12
Inmiddels heb ik alles goed doorgelezen, maar ik vind het lastig om op een ieder te reageren, want ik wil niemand te kort doen met een halfbakken antwoord. Ik heb op het moment een erg slechte concentratie/spanningsboog.....
Ik heb in ieder geval gelezen dat de maand december weer genoeg prikkels en strubbelingen hebben gebracht. Ik vind het mooi om te lezen dat jullie (een klein beetje) steun bij elkaar hebben gevonden in het topic!
Ik zelf ben gevlucht voor de decembermaand. Dat is mij goed bevallen. Het valt mij zwaar om weer terug te zijn. terug in de realiteit en de daarbij horende gevoelens en gedachten. even wennen dus.
@ snorriemorrie wat naar dat je gisteren zo overspoeld bent geraakt en dat je jezelf pijn wilde doen. Hoe is het nu met je? waarschijnlijk heb je vandaag therapie (gehad)
Ik kan mij indenken dat homonaal en modus door elkaar heen kunnen lopen. Wanneer je te weinig of teveel van bepaald soort stoffen in de hersenen aanmaakt, komen prikkels ook anders binnen, waardoor er een modus geactiveerd wordt??? Misschien is dit miijn eigen huis tuin en keuken psychogologie hoor.
Maar als je iets niet wil vertellen tijdens therapie dan hoeft dat natuurlijk niet, tenzij daar ireele angesten en niet helpende gedachten achter zitten (vermijding) dan is het soms juist goed om het toch te deleb. Maar als je soms iets niet wil delen omdat het misschien niet zoveel opleverd dan is dat ook oke toch?
En wil je stoppen, nav wat je schreef in een andere post over niks meer uit de groep halen? Of is de therapie dan klaar?? of is het je eigen deadline?
Ik heb in ieder geval gelezen dat de maand december weer genoeg prikkels en strubbelingen hebben gebracht. Ik vind het mooi om te lezen dat jullie (een klein beetje) steun bij elkaar hebben gevonden in het topic!
Ik zelf ben gevlucht voor de decembermaand. Dat is mij goed bevallen. Het valt mij zwaar om weer terug te zijn. terug in de realiteit en de daarbij horende gevoelens en gedachten. even wennen dus.
@ snorriemorrie wat naar dat je gisteren zo overspoeld bent geraakt en dat je jezelf pijn wilde doen. Hoe is het nu met je? waarschijnlijk heb je vandaag therapie (gehad)
Ik kan mij indenken dat homonaal en modus door elkaar heen kunnen lopen. Wanneer je te weinig of teveel van bepaald soort stoffen in de hersenen aanmaakt, komen prikkels ook anders binnen, waardoor er een modus geactiveerd wordt??? Misschien is dit miijn eigen huis tuin en keuken psychogologie hoor.
Maar als je iets niet wil vertellen tijdens therapie dan hoeft dat natuurlijk niet, tenzij daar ireele angesten en niet helpende gedachten achter zitten (vermijding) dan is het soms juist goed om het toch te deleb. Maar als je soms iets niet wil delen omdat het misschien niet zoveel opleverd dan is dat ook oke toch?
En wil je stoppen, nav wat je schreef in een andere post over niks meer uit de groep halen? Of is de therapie dan klaar?? of is het je eigen deadline?
maandag 7 januari 2019 om 18:01
Hier gaat het nu gelukkig weer een stuk beter. Ik ben vandaag inderdaad bij schematherapie geweest en ook bij de gynaecoloog dus weer een hoop om over na te denken.
Klopt de hormonen versterken hoe prikkels binnen komen waardoor ik me sneller getriggerd voel. Dus je huis tuin en keuken psychologie klopt hoor.
De rest ga ik straks even op in mijn man heeft gekookt en is net klaar haha
Klopt de hormonen versterken hoe prikkels binnen komen waardoor ik me sneller getriggerd voel. Dus je huis tuin en keuken psychologie klopt hoor.
De rest ga ik straks even op in mijn man heeft gekookt en is net klaar haha
maandag 7 januari 2019 om 20:13
Ben ik weer 
Qua deadline: hier werkt de therapie zo dat het 20 weken is, de eerste weken is kennismaking, daarna inhoudelijk en dan afronden. Tijdens de afronding kun je dan bepalen of je nog eens 20 sessies mee wilt doen. Maar het is me de tweede keer wel zwaar tegengevallen omdat je zoveel ellende-verhalen te horen krijgt ik vond dat erg pittig.
Of ik het echter al alleen kan? Ik weet het niet...
Qua deadline: hier werkt de therapie zo dat het 20 weken is, de eerste weken is kennismaking, daarna inhoudelijk en dan afronden. Tijdens de afronding kun je dan bepalen of je nog eens 20 sessies mee wilt doen. Maar het is me de tweede keer wel zwaar tegengevallen omdat je zoveel ellende-verhalen te horen krijgt ik vond dat erg pittig.
Of ik het echter al alleen kan? Ik weet het niet...
maandag 7 januari 2019 om 20:23
Prazo, in ieder geval weer een reality check. Ik pieker zoveel over wat er niet lukt en wat onzeker is, dat vreet energie en dan lukt er nog minder. Ik ga het boek Voluit Leven lezen, dat is gebaseerd op Acceptance and Commitment therapie.
maandag 7 januari 2019 om 20:27
Snorriemorrie, ik sluit me bij anderen aan. Je had het gevoel, maar je hebt het niet gedaan. Bij mij was de stress van de feestdagen ook teveel. Het is de kunst om dan mild voor jezelf te zijn en de draad weer op te pakken.snorriemorrie schreef: ↑06-01-2019 17:05Hier is het vandaag even flink uit de hand gelopen.Ik voelde me zo overprikkeld dat ik echt het gevoel kreeg dat ik zou gaan doordraaien en mezelf pijn wilde doen. De stress van de Kerstdagen en alles eromheen is me dan toch weer teveel geworden, zoals elk jaar.
Stomme is: ik wil dit gewoon echt niet vertellen bij de groepstherapie morgen.Voor mijn gevoel is het echt weer een hormonale uitbarsting en niet iets vanuit een modus.
En ik herken het ook zo, in de pms wordt je emoties onder controle houden nog moeilijker. Maar dat is niet de maatstaf van hoe het met jou gaat.
Wat voor info heb je van de gynaecoloog gekregen? Of zet je dat in het andere topic?
maandag 7 januari 2019 om 20:32
Nee ik zal het hier wel zetten... Ze wil nu dat ik een stopweek van 4 dagen neem ipv van 7 dagen, dan zou als het goed is mijn hormonen wel stabiel blijven, maar het tussentijdse bloedverlies weg moeten blijven. Verder moet ik in de winter elke dag mijn daglichtlamp gaan gebruiken en staat er een afspraak bij de overgangsconsulente die ook tips kan geven over voeding bij PMS / PMDD.
maandag 7 januari 2019 om 20:40
@cestlavie, welkom weer hier. Hoe was je vakantie? Hoe is het met je gevoelens rondom afscheid van je therapeut? En wanneer staat de nieuwe therapie? Ging je nu MBT doen?
@snorrie, fijn om te lezen dat het weer beter met je gaat. Wat heeft je daarin geholpen? Je bent er zoals snowkitty ook schrijft toch mooi doorheen gekomen, ondanks je overweldigende gevoelens. Het is ook niet gek hè om die momenten te hebben. Het betekent niet dat je het niet goed doet of niet kan. Hou je je cyclus ook bij met een app of op papier, wellicht kan dat helpen om iets meer inzicht te krijgen in hormonale schommelingen als je dat nog niet doet.
Persoonlijk vind ik 20 weken erg kort voor therapie wanneer de problematiek zo diepgeworteld zit. En 40 weken eigenlijk ook
(weet niet hoe intensief je groep is overigens, een aantal uur?) Voor een heel concreet traject kan het voldoende zijn om nieuwe inzichten op te doen en veranderingen in gang te zetten, maar meestal is het dan niet 'klaar'. Voor sommige mensen is het wel genoeg. Een traject van een aantal jaar is echter zeker geen uitzondering, al hoeft dat niet allemaal in dezelfde vorm te zijn. Als je over 6 weken afsluit, waar zou jij nog behoefte aan hebben?
Hier gaat het redelijk. Ik weet niet zo goed wat ik erover moet zeggen.
@snorrie, fijn om te lezen dat het weer beter met je gaat. Wat heeft je daarin geholpen? Je bent er zoals snowkitty ook schrijft toch mooi doorheen gekomen, ondanks je overweldigende gevoelens. Het is ook niet gek hè om die momenten te hebben. Het betekent niet dat je het niet goed doet of niet kan. Hou je je cyclus ook bij met een app of op papier, wellicht kan dat helpen om iets meer inzicht te krijgen in hormonale schommelingen als je dat nog niet doet.
Persoonlijk vind ik 20 weken erg kort voor therapie wanneer de problematiek zo diepgeworteld zit. En 40 weken eigenlijk ook
(weet niet hoe intensief je groep is overigens, een aantal uur?) Voor een heel concreet traject kan het voldoende zijn om nieuwe inzichten op te doen en veranderingen in gang te zetten, maar meestal is het dan niet 'klaar'. Voor sommige mensen is het wel genoeg. Een traject van een aantal jaar is echter zeker geen uitzondering, al hoeft dat niet allemaal in dezelfde vorm te zijn. Als je over 6 weken afsluit, waar zou jij nog behoefte aan hebben?Hier gaat het redelijk. Ik weet niet zo goed wat ik erover moet zeggen.
dinsdag 8 januari 2019 om 20:49
@snorrie, 2 x 20 weken, is volgens mij ook relatief kort. Ik kan mij voorstellen dat het onzekerheid oproept dat het over 6 weken klaar is en dat je je afvraagt of het voldoende is. Kun je ook afspreken met de behandelaar of je een soort nazorg traject ingaat? oid?
Martje55, ik las ergens dat je helemaal klaar was met GGZ en dat ze op dat moment nog geen duidelijkheid konden geven, is dat er inmiddels wel?
Ga je nog starten met MBT?
@Tu1nhek, wat fijn dat je ook actief mee schrijft in het topic!
Ik ben inderdaad de hele maand december weg geweest. Om een lang verhaal kort (proberen) te maken. Mijn vriend is van Surinaamse afkomst en ik ook voor een deel (van vaders kant) elk jaar gaat mijn vriend terug naar zijn familie voor 6 a 7 weken, ik ga om de 2 jaar mee. Na lang wikken en wegen had ik dit keer op het laatste moment ook nog besloten om mee te gaan. Gezien de periode voordat ik wegging, afscheid therapie en het sterven van mijn stiefvader, kwam het ergens goed uit om even weg te zijn, maar ergens was het ook niet het juiste moment. Ik was erg somber, moe en voelde mij schuldig tov mijn moeder, die ik alleen achter liet.
Daarnaast vraagt het best wel veel energie om een maand samen te zijn met mijn vriend. Maar ik kijk terug op een, voor ons doen, fijne vakantie.
Wat ik alleen erg lastig vond/vind, is dat hij daar nog is en ik weer terug moest. hij blijft tot eind januari. Ook de overgang van het buitenleven daar naar het binnen leven hier, valt mij erg zwaar. Opeens zit ik hier weer, alleen in mijn huis, Ik durf er ook niet goed over te praten, bang dat mensen het niet begrijpen en bang dat mensen vinden dat ik zeik, ik kom immers net terug van vakantie. Hoe kun je je dan zo somber en vermoeid voelen....
Afgelopen week heb ik mij door de dagen heen gesleept, nergens zin in, veel huilen, veel angst. Nu zakt het gelukkig weer af.
Mijn gevoelens tav het afscheid van mijn therapeut, leek ik geblokt te hebben toen ik weg was, alsof die ruimte er niet was of doordat het gevuld was met de aanwezigheid van mijn vriend, dat ik het niet gevoeld heb.
Gisteren was mijn eerste keer groepstherapie MBT, veel indrukken, maar kan er nu nog weinig over zeggen. Ik was zo zenuwachtig dat ik bijna niks heb opgeslagen.
Vandaag was de eerste keer individuele therapie met mijn nieuwe therapeute/behandelaar. Ik vond het helemaal niks, ik merkte dat ik mij niet kon openstellen en voelde veel weerstand. Dacht bij alles wat ze zei en hoe ze het zei, ze is heel anders dan....x..... Toen ik thuis kwam voelde ik mij erg verdrietig en eenzaaam. toen kwam ook het gevoel en besef terug dat mijn therapeute van toen niet meer terug komt.
Ik denk dat ik erg moet wennen aan de nieuwe therapeute. Ze is vriendelijk, maar ik voel absoluut niet zo'n klik als met de vorige en ik denk dat dit heel functioneel wordtt.
Misschien is dat ook beter, want ik vulde daarmee een bepaalde leegte op denk ik.
sorry is het toch een lange post geworden
Martje55, ik las ergens dat je helemaal klaar was met GGZ en dat ze op dat moment nog geen duidelijkheid konden geven, is dat er inmiddels wel?
Ga je nog starten met MBT?
@Tu1nhek, wat fijn dat je ook actief mee schrijft in het topic!
Ik ben inderdaad de hele maand december weg geweest. Om een lang verhaal kort (proberen) te maken. Mijn vriend is van Surinaamse afkomst en ik ook voor een deel (van vaders kant) elk jaar gaat mijn vriend terug naar zijn familie voor 6 a 7 weken, ik ga om de 2 jaar mee. Na lang wikken en wegen had ik dit keer op het laatste moment ook nog besloten om mee te gaan. Gezien de periode voordat ik wegging, afscheid therapie en het sterven van mijn stiefvader, kwam het ergens goed uit om even weg te zijn, maar ergens was het ook niet het juiste moment. Ik was erg somber, moe en voelde mij schuldig tov mijn moeder, die ik alleen achter liet.
Daarnaast vraagt het best wel veel energie om een maand samen te zijn met mijn vriend. Maar ik kijk terug op een, voor ons doen, fijne vakantie.
Wat ik alleen erg lastig vond/vind, is dat hij daar nog is en ik weer terug moest. hij blijft tot eind januari. Ook de overgang van het buitenleven daar naar het binnen leven hier, valt mij erg zwaar. Opeens zit ik hier weer, alleen in mijn huis, Ik durf er ook niet goed over te praten, bang dat mensen het niet begrijpen en bang dat mensen vinden dat ik zeik, ik kom immers net terug van vakantie. Hoe kun je je dan zo somber en vermoeid voelen....
Afgelopen week heb ik mij door de dagen heen gesleept, nergens zin in, veel huilen, veel angst. Nu zakt het gelukkig weer af.
Mijn gevoelens tav het afscheid van mijn therapeut, leek ik geblokt te hebben toen ik weg was, alsof die ruimte er niet was of doordat het gevuld was met de aanwezigheid van mijn vriend, dat ik het niet gevoeld heb.
Gisteren was mijn eerste keer groepstherapie MBT, veel indrukken, maar kan er nu nog weinig over zeggen. Ik was zo zenuwachtig dat ik bijna niks heb opgeslagen.
Vandaag was de eerste keer individuele therapie met mijn nieuwe therapeute/behandelaar. Ik vond het helemaal niks, ik merkte dat ik mij niet kon openstellen en voelde veel weerstand. Dacht bij alles wat ze zei en hoe ze het zei, ze is heel anders dan....x..... Toen ik thuis kwam voelde ik mij erg verdrietig en eenzaaam. toen kwam ook het gevoel en besef terug dat mijn therapeute van toen niet meer terug komt.
Ik denk dat ik erg moet wennen aan de nieuwe therapeute. Ze is vriendelijk, maar ik voel absoluut niet zo'n klik als met de vorige en ik denk dat dit heel functioneel wordtt.
Misschien is dat ook beter, want ik vulde daarmee een bepaalde leegte op denk ik.
sorry is het toch een lange post geworden
dinsdag 8 januari 2019 om 21:08
Klopt 2x20 weken is ook wel kort. Echter ik weet niet of ik dit hele proces nog een keer door wil. Elke keer weer mijn verhaal met nieuwe mensen delen, dezelfde oefeningen doen.... Ik weet niet of ik daar nog wat uit ga halen en ik weet ook niet of ik me er niet enorm aan zal gaan irriteren want ik merk nu al dat bepaalde truukjes van de therapeut me beginnen op te vallen. Bepaalde zinssnedes die elke keer weer gebruikt worden... Ik begin er een beetje kriebelig van te worden 
Maargoed dan is de vraag natuurlijk: wat dan wel? Als ik hier niet mee verder zou willen gaan maar me tegelijk af en toe nog best wel wiebelig voel, wat is dan de juiste keuze? Ik heb wel het idee dat het beter gaat, maarja, wat is goed genoeg?
@Tuinhek: je vroeg wat me heeft geholpen om me weer beter te voelen. Vooral even wat lieffde ontvangen van mijn man heeft geholpen
Maargoed dan is de vraag natuurlijk: wat dan wel? Als ik hier niet mee verder zou willen gaan maar me tegelijk af en toe nog best wel wiebelig voel, wat is dan de juiste keuze? Ik heb wel het idee dat het beter gaat, maarja, wat is goed genoeg?
@Tuinhek: je vroeg wat me heeft geholpen om me weer beter te voelen. Vooral even wat lieffde ontvangen van mijn man heeft geholpen
dinsdag 8 januari 2019 om 22:18
@snorriemorrie: wat naar voor je dat die gevoelens dat je zou doordraaien zo sterk werden. Dat dit niet gebeurd is, geeft inderdaad aan hoe sterk je bent en dat je je er, hoe lastig ook, tegen weet te wapenen, weet te voorkomen dat het toch zo ver komt... dat is echt een goeie stap vind ik!
@c'estlavie: wat leuk dat je weer mee schrijft, sterkte met de nieuwe therapie en therapeut, wederom herken ik weer veel in je verhaal. Ook in het contact met een nieuwe therapeut dat dan weer zo anders is en dat vergelijken... Ik heb echt met je te doen maar ik weet zeker dat je het kunt. Koester de fijne herinneringen aan je oude therapeut en probeer toch zo min mogelijk te vergelijken, is mijn beste advies. Veel makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
@martje: je werkt echt goed en hard aan jezelf zeg, goed bezig! Als het boek wat is, laat het me vooral weten, het klinkt als iets waar ik ook veel aan zou kunnen hebben... alleen de titel al.
Zelf ben ik net begonnen aan mijn baan en het fulltime werken en reizen hakt er goed in moet ik zeggen, vaak wel van 8 tot 18:30 van huis en ik loop tegen mijn angst aan dat ik geen fouten durf te maken. Dus collega's te vaak om hulp vragen (en te vaak is het al snel in mijn eigen ogen), dingen oppakken of zeggen omdat ik bang ben iets stoms te zeggen of het fout aan te pakken, zijn allemaal dingen die de kop op steken. Ben er zo zat van, dan denk ik wel: misschien moet ik dit toch niet alleen willen doen. Maar anderzijds, ik kan nog wel 6 jaar met een psycholoog praten en dan is het probleem nog niet opgelost. Ik moet het gewoon DOEN. Dus ik moet uit die comfortzone gaan en gewoon die fouten gaan maken en die dingen gaan zeggen, en die taken gaan oppakken. Maar dat durf ik me nu wel stoer voor te nemen en te zeggen achter mijn schermpje, als ik daar morgen weer ben blokkeer ik weer. Dus ik neem mijn beta-blokkers (medicatie die ik initieel kreeg voor mijn sociale fobie) mee naar werk en ik neem ze gewoon in, kijken of ik dan wel net even meer durf. Ik moet er gewoon doorheen komen, ik wil me niet laten leiden door die angst, ben het eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeecht zat. Sorry, ik moest het even kwijt.
@c'estlavie: wat leuk dat je weer mee schrijft, sterkte met de nieuwe therapie en therapeut, wederom herken ik weer veel in je verhaal. Ook in het contact met een nieuwe therapeut dat dan weer zo anders is en dat vergelijken... Ik heb echt met je te doen maar ik weet zeker dat je het kunt. Koester de fijne herinneringen aan je oude therapeut en probeer toch zo min mogelijk te vergelijken, is mijn beste advies. Veel makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
@martje: je werkt echt goed en hard aan jezelf zeg, goed bezig! Als het boek wat is, laat het me vooral weten, het klinkt als iets waar ik ook veel aan zou kunnen hebben... alleen de titel al.
Zelf ben ik net begonnen aan mijn baan en het fulltime werken en reizen hakt er goed in moet ik zeggen, vaak wel van 8 tot 18:30 van huis en ik loop tegen mijn angst aan dat ik geen fouten durf te maken. Dus collega's te vaak om hulp vragen (en te vaak is het al snel in mijn eigen ogen), dingen oppakken of zeggen omdat ik bang ben iets stoms te zeggen of het fout aan te pakken, zijn allemaal dingen die de kop op steken. Ben er zo zat van, dan denk ik wel: misschien moet ik dit toch niet alleen willen doen. Maar anderzijds, ik kan nog wel 6 jaar met een psycholoog praten en dan is het probleem nog niet opgelost. Ik moet het gewoon DOEN. Dus ik moet uit die comfortzone gaan en gewoon die fouten gaan maken en die dingen gaan zeggen, en die taken gaan oppakken. Maar dat durf ik me nu wel stoer voor te nemen en te zeggen achter mijn schermpje, als ik daar morgen weer ben blokkeer ik weer. Dus ik neem mijn beta-blokkers (medicatie die ik initieel kreeg voor mijn sociale fobie) mee naar werk en ik neem ze gewoon in, kijken of ik dan wel net even meer durf. Ik moet er gewoon doorheen komen, ik wil me niet laten leiden door die angst, ben het eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeecht zat. Sorry, ik moest het even kwijt.
