Schema therapie kletspraat

@cestlavie, wij hebben een crosspost! Ik reageer een andere keer op jou, ik moet er nu weer vandoor

Cestlavie83 schreef: ↑

31-03-2019 21:11

Het gevoel angst die ik meestal als eerste voel, moet ik niet geloven. Want als ik daarna zou luisteren, ga ik alles uit de weg en word ik een eenzame kluizenaar.

.
Wel even snel dit, die angst moet je namelijk wél geloven. Het is namelijk echt en waar. Het is alleen oud. Het is angst van vroeger. Dus je moet het wél geloven en wél heel serieus nemen. Het is een kindmodus. De volwassen cestlavie moet het kind dus iets bieden waardoor je in het hier en nu kan blijven en inderdaad niet vanuit die oude angst het contact uit de weg gaat. Die angst is dus wel misplaatst in het hier en nu (meestal), maar wél heel erg echt. En ik denk dat jij heel erg goed weet wat je zo'n kind kan bieden, anders was je niet het werk gaan doen dat je doet

Mijn therapie is voor een groot deel lichaamsgericht inderdaad. Ik zal kijken of ik een andere keer kan uitbreiden, maar ik denk dat het ook ergens moet wat niet openbaar staat. Is toch herkenbaar voor mensen die mij kennen.

Cestlavie83 schreef: ↑

31-03-2019 21:11

@ Prazo, toen ik jouw post las, bemerkte ik bij mezelf een tikkeltje jaloezie. Dat je een knuffel hebt gekregen van je therapeute destijds. Lijkt me een heel fijn moment te zijn geweest. Heeft dat er dan niet voor gezorgd dat het afscheid nog moeilijker is geweest?
De rest van wat je schrijft is ook heeel herkenbaar wat ik voelde en voel. Ook het uitspreken van de gevoelens en behoefte, daar zit bij ook heel veel schaamte achter. Ik ben nog bezig om het gemis een plek te geven. Afgelopen week zat 'ze' voortdurend weer in mijn gedachten en ik voel nog veel boosheid en het gevoel van in de steek gelaten te zijn. Maar af en toe voel ik ook rust als ik er aan denk.

Ja het was een heel fijn moment, ik koester de herinnering. Het was in het begin heel moeilijk, ik kon er zelfs niet over praten met mijn nieuwe therapeut zonder in huilen uit te barsten, ik heb het toen ook omschreven als een soort rouw. Gelukkig is ze niet dood natuurlijk maar ze was wel heel belangrijk voor me geworden en in een klap uit mijn leven 'gerukt' door het stoppen van de therapie. Ik heb er heel vaak om gehuild maar me ook gerealiseerd dat het erbij hoort. Ik ben desalniettemin blij dat ze me die knuffel gegeven heeft. Achteraf denk ik wel eens, als ik het verlangen in de therapie wél had uitgesproken, zou ze me dan eerder al een keer geknuffeld hebben? Dat zal ik niet weten. Ik dacht dat het niet mocht en het verzoek sowieso afgewezen zou worden.

Ik zal eerlijk zeggen dat ik nu soms wel het hebben van een therapeut mis om vertrouwelijk mee te praten over mijn angsten, want dat kan ik nu nergens kwijt behalve hier gelukkig op het forum. Maar ik merk bijvoorbeeld wel erg aan mezelf dat ik van vergaderingen best wel lichamelijk gespannen raak, erg misselijk en nerveus en dat probeer ik te verbergen. Dan bemerk ik ook een beetje jaloezie op eenieder hier die wel in therapie is. Maar ja, dat is mijn eigen keuze geweest en ik wil zelf per sé zo graag fulltime werken, dan zal ik het weten ook natuurlijk.

tu1nhek schreef: ↑

31-03-2019 21:20

@prazo, wat vervelend van de rechtszaak. Het zou toch mooi zijn als je dat zou kunnen afsluiten. Goed om te lezen dat er perspectief is wat betreft wonen. Straks hopelijk gewoon je eigen plekje weer, wat zal dat fijn voor je zijn!

Ik ben momenteel weer in therapie ja. Was er een tijdje uit, maar door een veranderde situatie getriggerd en nu terug bij mijn oude therapeut om de puntjes op de i's te zetten. Zo voelt het ook echt, het laatste stukje, de diepste laag. Ik wist ook wel dat het ervan moest komen. Dankjewel voor je complimenten! Hoewel ik veel inzichten heb leer ik nog steeds veel over mezelf. En dan juist niet op het praten en analyseren stuk, want dat kan ik wel ja (komt ook door mijn eigen werk in hetzelfde werkveld), maar juist op het gebied van voelen. Daar valt voor mij juist nog veel nieuwe inzichten op te doen en daar ben ik nu meer aan toe. Nu ik milder naar mezelf ben kan ik veel meer toelaten ook.

Dit sluit ook wel aan bij wat jij beschrijft over je band met je psycholoog en hoe je dat hebt ervaren. Ik vind het altijd zo erg om te lezen of horen hoe het er soms nog aan toe gaat binnen de hulpverlening. Velen leven nog steeds met het idee dat het tonen van emoties van de therapeut, het delen van iets persoonlijks of het aanraken niet kan of niet goed is. Niets is minder waar, maar je moet er wel professioneel mee om kunnen gaan als therapeut - professionele nabijheid kunnen bieden dus en dat goed afstemmen op elk individuele cliënt. Het moet veilig blijven. Het lichaam vertelt zo veel over ons gevoel en over ons verleden en in het lichaam, of dat nou bewegen, voelen of lichamelijk contact is, zit zoveel helende potentie. Ik ben dan ook erg voor lichaamsgerichte therapieën en PMT als onderdeel van een therapietraject. Dat zie ik in mijn werk als waardevol, maar heb ik zelf ook als onmisbaar ervaren in mijn eigen therapie. In mijn therapiegroep werd er veel gebruik van gemaakt, ook tussen therapeuten en cliënten en nu ik individueel nog therapie heb is een belangrijk deel daarvan ook lichamelijk contact met mijn therapeut. Juist gebruik maken van de gevoelens en behoeftes die er zijn op een professionele en veilige manier. Het is dus helemaal niet fout wat jij gevoeld hebt voor jouw therapeut, dat hadden jullie ook heel goed kunnen gebruiken in het proces. Bij schematherapie heet dit ook wel 'limited reparenting' waarbij je de gevoelens tussen cliënt en therapeut juist gebruikt als onderdeel van het proces. Het is dus ook helemaal niet fout om te voelen dat je iets van haar kreeg, dat zij het je gaf. Dat is juist goed! Het is goed om verbinding te maken. Juist door die 'limited reparenting' kan je in contact komen met je gevoel en behoeftes en kan je van daaruit steeds meer leren om het jezelf te bieden. Het is niet fout om van een ander te ontvangen. Het is niet zo dat we altijd alles zelf en alleen moeten doen, maar wanneer je problemen hebt op dit gebied mag het wel meer in balans komen. Beter afgestemd op het hier en nu, in plaats van het verleden steeds te herleven. Maar als je in therapie bent moet je dat nog leren en dan komt het juist vaak eerst van de therapeut. Dat betekent dat je je hebt verbonden, dat je bent begonnen aan het proces! Het is dus ook helemaal oké dat jullie een afscheidsknuffel hadden (ik geef ál mijn cliënten die het prettig vinden een afscheidsknuffel als dat oké voelt), en het mag zeer zeker wel. Blijf juist voelen hoe dat voelde, dat is contact maken en verbinding en leven! Niks mazzel, maar menselijk.

Wat je 'moet' doen met die kindmodi is voor iedereen verschillend en afhankelijk van de behoeftes op dat moment. Het is niet zo dat een therapeut jou moet vertellen wat dat is, maar dat een thrapeut jou kan helpen te onderzoeken wat er gebeurt en wat er nodig is voor jou op die momenten. Soms is het boosheid waar je iets mee moet, soms is het angst of verdriet. Soms heeft het kind troost nodig, soms liefdevolle begrenzing, soms bescherming. Het heeft mij in het begin geholpen om wat meer in contact te komen met het überhaupt toelaten van 'het kind' (ik vond het maar zweverig, gevoelig gedoe) door kinderfoto's te kijken. Ik las dat Martje ook een mooi voorbeeld heeft gegeven hierboven. Troostend praten kan ook inderdaad helpen (in je hoofd dan als er anderen bij zijn ) Maar soms is het ook boos worden op de straffende en kritische stemmen. Zoals ik ook dat voorbeeld gaf met de honkbalknuppel, dan ben je juist het kind (jezelf) aan het beschermen, zoals je wellicht beschermd had moeten zijn. En soms is het niet eens praten tegen het kind, maar meer het visualiseren wat de meeste kracht heeft. Dat is bij mij bijvoorbeeld het geval, praten is mijn overlevingsmechanisme geweest, dat gaat mij goed af, maar dat is ook wat ik ken. Wat ik niet ken is wat ik miste en wat ik dus het hardst nodig heb, het is voor mij veel helender om niet te praten, maar er gewoon te zijn en warmte en nabijheid te bieden zoals aan een baby. Nouja, klinkt erg wazig en zweverig zo! Maar het is zoeken naar waar de pijn zit, waar het gemis zit, waar de behoeftes zitten. En daardoor is de 'oplossing' of dat wat helpend is vaak iets anders dan je verwacht. Omdat het iets heel anders is dan wat je gewend bent om te doen. Wat weer logisch is, want wat je gemist hebt ken je minder goed. Al weet je het vaak wel als het om een ander gaat, of om een kind of een dier ofzo.

Er zijn in ieder geval veel mogelijkheden om met die behoeftes en gevoelens aan de slag te gaan, sommige kan je in therapie ook in de kamer oefenen met je therapeut. Het is ook niet gek dat het nog verwarrend of onduidelijk is voor je. In therapie zou je dit eerst nog onderzoeken waardoor het wat duidelijker voor je zou worden. En dan zal het in de loop van de dag ook beter lukken om tussendoor dingen te signaleren en er iets mee te doen. Maar bij mij heeft dat ook echt lang geduurd hoor, was ook een proces. En het is niet altijd dat je het moet doen op het moment dat je getriggerd wordt. Soms helpt het om juist aandacht te besteden aan die kindmodi voordat je in een bepaalde situatie komt (zoals een ontmoeting met je leidinggevende op het werk) zodat je er bewust als gezonde volwassene in gaat en die kindmodi van daaruit minder getriggerd worden.

Ik hoop dat ik een beetje je vragen heb kunnen beantwoorden. Ik vind het vaak lastig op te schrijven, het klinkt al gauw erg zweverig en dat vind ik verschrikkelijk. En het worden van die lange posts! En ik word ook erg herkenbaar voor mensen die mij kennen. Ik wil daarom ook niet te veel schrijven over hoe ik mijn patronen en schema's ontwikkeld heb. Wellicht een andere keer op een niet openbare manier, daar heb ik geen probleem mee

@snorrie, hoe is het weekend gegaan? Dat lijkt me best wel pittig, ook met je zus en haar kind erbij. Zo lang met je ouders dicht op elkaar en ik weet dat hoe zij reageren op het kind van je zus vaak ook spanning geeft. Is het anders voor jou nu je zo veel verder bent met je eigen proces?

@martje, wat confronterend zo in de nieuwe groep. Goed dat je het aangaat allemaal. Goed om te lezen dat je liefde en vrolijkheid hebt ontvangen, doet dat je ook goed?

Ja ik snap wel wat je zegt hoor, misschien ben ik ontvankelijk voor zweverigheid óf je legt het gewoon heel erg helder en logisch uit. Ik neig naar dat laatste, ik vind het goed te volgen. Bedankt voor de antwoorden. Het getuigt echt van een hoop inzicht, ook over jezelf, zo ver ben ik dan wellicht nog niet, maar ik zie soms wel wat patronen. Ik heb zeker wat aan jouw en @martje55 haar antwoord! Ik snap dat je niet teveel wilt vertellen, ik zelf ben soms ook wel eens bang dat ik iets te herkenbaar word, maar mijn baas is gelukkig geen viva-forum type, dat zou ik niet geloven...

snorriemorrie schreef: ↑

01-04-2019 20:15

Ik herken dat wel hoor Prazo. Ik merk dat ik therapie nu toch ook wel begin te missen. De eerste weken viel het wel mee, maar inmiddels is het wel pittig geworden om het allemaal zelf op te lossen. Bij therapie werden toch altijd vragen gesteld wardoor je sneller tot besef kwam wat er nou echt speelt.

Ja precies dat, het is gewoon af en toe net even moeilijker om bij mezelf te blijven zonder therapie ervaar ik.

Prazo36 schreef: ↑

01-04-2019 20:11

Ja het was een heel fijn moment, ik koester de herinnering. Het was in het begin heel moeilijk, ik kon er zelfs niet over praten met mijn nieuwe therapeut zonder in huilen uit te barsten, ik heb het toen ook omschreven als een soort rouw. Gelukkig is ze niet dood natuurlijk maar ze was wel heel belangrijk voor me geworden en in een klap uit mijn leven 'gerukt' door het stoppen van de therapie. Ik heb er heel vaak om gehuild maar me ook gerealiseerd dat het erbij hoort. Ik ben desalniettemin blij dat ze me die knuffel gegeven heeft. Achteraf denk ik wel eens, als ik het verlangen in de therapie wél had uitgesproken, zou ze me dan eerder al een keer geknuffeld hebben? Dat zal ik niet weten. Ik dacht dat het niet mocht en het verzoek sowieso afgewezen zou worden.

Ik zal eerlijk zeggen dat ik nu soms wel het hebben van een therapeut mis om vertrouwelijk mee te praten over mijn angsten, want dat kan ik nu nergens kwijt behalve hier gelukkig op het forum. Maar ik merk bijvoorbeeld wel erg aan mezelf dat ik van vergaderingen best wel lichamelijk gespannen raak, erg misselijk en nerveus en dat probeer ik te verbergen. Dan bemerk ik ook een beetje jaloezie op eenieder hier die wel in therapie is. Maar ja, dat is mijn eigen keuze geweest en ik wil zelf per sé zo graag fulltime werken, dan zal ik het weten ook natuurlijk.

Door dit en je vorige post te lezen voel ik mij toch een beetje gerust gesteld en indirect ook getroost Prazo. Ik voelde mij heel alleen in mijn gevoelens voor de therapeut en het gemis van haar. Ik heb er wel over gelezen op het internet en ook een boek gekocht over 'overdrachtsgevoelens' echter voelt het fijn om het ook van iemand te horen die dat ook zo heeft ervaren.
Heb jij destijds je gevoelens met iemand durven delen? bijvoorbeeld in je prive? Of hield je het helemaal voor jezelf?

Ik heb het vandaag ook in/ met de therapie groep gedeeld, ik weet niet eens hoe en waarom ik het eruit heb gegooid, maar het was er ineens. Het speelt denk ik heel erg weer in mijn gevoel en gedachten deze en vorige week. Ik moest heel hard huilen, echt genant. Maar goed, ik probeer de schaamte te vedragen. Ik weet dat ik mij niet hoef te schamen, maar het gevoel is er nu eenmaal. De groep reageerde, dat ze het sneu voor mij vinden dat het mij zo raakt, maar ze herkenden dit gevoel niet. 1 groepsgenoot gaf ook aan dat ze zich helemaal niet kon inleven in de situatie dat je zoveel kan voelen voor een hulpverlener. Daarna benoemde ze nog in een andere context dat ze huilen maar zwak vind.
Huhm, ik ging dus een beetje gelaten weg na therapie.

Tuinhek, ja alle liefde en vrolijkheid doet mij heel erg goed! Ik zie daardoor wat minder op tegen morgen weer in de groep zijn (al zal het nog wel lastig zijn). En het zorgt ervoor dat ik meer leuke dingen wil gaan doen. Tip: toneel bewerking van het boek "Kom hier dat ik u kus" van Griet op de Beeck.

Prazo en Cestlavie, ik heb in de vorige therapie ook een knuffel gehad van mijn therapeute. Ik had geen overdrachtsgevoelens denk ik, maar realiseerde me achteraf wel dat ze idd de ouderrol op zich nam (wat tuinhek schreef).

Cestlavie, wat super dat je je zo geuit hebt. Het mooiste wat iemand ooit tegen mij zei in therapie: ik vind het fijn voor jou dat je een ventiel hebt voor je emoties. Dan vreet het je tenminste niet op van binnen. Daardoor vind ik het nu minder erg dat er zoveel emoties naar buiten komen. Hoewel ik het nog wel te veel vind en moeilijk te verdragen.
Het valt me op dat je in één adem noemt dat een groepslid jouw verdriet niet herkent, huilen zwak vindt en je gelaten naar huis gaat. Dat is het schema van het groepslid dat getriggerd wordt, waarom raakt het jou zo?

Snorriemorrie, gelukkig toch een fijn weekend.

martje55 schreef: ↑

01-04-2019 21:50

Cestlavie, wat super dat je je zo geuit hebt. Het mooiste wat iemand ooit tegen mij zei in therapie: ik vind het fijn voor jou dat je een ventiel hebt voor je emoties. Dan vreet het je tenminste niet op van binnen. Daardoor vind ik het nu minder erg dat er zoveel emoties naar buiten komen. Hoewel ik het nog wel te veel vind en moeilijk te verdragen.
Het valt me op dat je in één adem noemt dat een groepslid jouw verdriet niet herkent, huilen zwak vindt en je gelaten naar huis gaat. Dat is het schema van het groepslid dat getriggerd wordt, waarom raakt het jou zo?

Goede vraag Martje......
Ik denk dat haar reactie mijn kwetsbare kind modi triggerd..... en ook mijn straffende ouder modi? denk ik.... Ik weet het even niet, ik weet wel wat ik voelde en dacht. Ik voelde heel veel schaamte. en ik dacht: ' zie je wel, niemand begrijpt me, en iedereen vind me raar' en toen ik thuis kwam dacht ik: 'zie je nu wel, ben ook loser, zit ik daar weer een potje te janken' 'geen wonder dat ze mij raar vinden'

Fijn trouwens dat je minder opziet om naar therapie te gaan morgen!

Cestlavie83 schreef: ↑

01-04-2019 21:27

Door dit en je vorige post te lezen voel ik mij toch een beetje gerust gesteld en indirect ook getroost Prazo. Ik voelde mij heel alleen in mijn gevoelens voor de therapeut en het gemis van haar. Ik heb er wel over gelezen op het internet en ook een boek gekocht over 'overdrachtsgevoelens' echter voelt het fijn om het ook van iemand te horen die dat ook zo heeft ervaren.
Heb jij destijds je gevoelens met iemand durven delen? bijvoorbeeld in je prive? Of hield je het helemaal voor jezelf?

Ik heb het vandaag ook in/ met de therapie groep gedeeld, ik weet niet eens hoe en waarom ik het eruit heb gegooid, maar het was er ineens. Het speelt denk ik heel erg weer in mijn gevoel en gedachten deze en vorige week. Ik moest heel hard huilen, echt genant. Maar goed, ik probeer de schaamte te vedragen. Ik weet dat ik mij niet hoef te schamen, maar het gevoel is er nu eenmaal. De groep reageerde, dat ze het sneu voor mij vinden dat het mij zo raakt, maar ze herkenden dit gevoel niet. 1 groepsgenoot gaf ook aan dat ze zich helemaal niet kon inleven in de situatie dat je zoveel kan voelen voor een hulpverlener. Daarna benoemde ze nog in een andere context dat ze huilen maar zwak vind.
Huhm, ik ging dus een beetje gelaten weg na therapie.

Waarschijnlijk is diegene die zich niet kon inleven in de gelukkige positie dat zij datgene dat jij moest vinden bij de hulpverlener, gewoon ontvangen heeft in haar directe omgeving.

Iemand die primaire verlangens vervult en wegvalt brengt veel emotie teweeg. Ik ben blij dat je uit mijn post troost haalt. Ik heb het nu echt veel minder hoor ik heb er nagenoeg geen last meer van. Geef het even tijd en dan wordt het echt beter. Ik denk nu met plezier aan haar terug in plaats van met een somber onvervuld verlangen. Maar daar heb ik wel een goed jaar voor nodig gehad.

Ik deelde het met een studievriend, sporadisch, maar hield het vooral voor mijzelf. Ik vond het ook wat vreemd en dacht ook dat niemand anders dit zou herkennen eigenlijk en zelfs een beetje ziek zou vinden. Nu weet ik wel beter;)

snorriemorrie schreef: ↑

03-04-2019 09:30

Ik merk dat ik toch weer een beetje terug begin te vallen in de verstrengeling. Nu ik geen therapie meer heb en dus geen "uitlaatklep" merk ik dat ik weer veel naar mijn ouders toetrek. En dat is eigenlijk helemaal niet goed voor mij, want ik krijg weer een heleboel veeleisende ouderboodschappen naar me toegeslingerd.

Gister was ik ook weer even op visite gegaan en ik zat daar 10 minuutjes en toen dacht ik al: waarom doe ik dit toch? Het gaat hartstikke goed tusse mij en mijn ouders als we een beetje meer afstand bewaren, maar als we elkaar weer te vaak zien dan wordt het al snel weer teveel kritiek, wordt ik toch weer te open naar ze toe waardoor mijn moeder heel kritisch wordt.

Bijvoorbeeld gister vertelde ik dat ik een app heb waar ik direct opschrijf wat ik nog moet doen, omdat ik vergeetachtig ben. Kreeg ik gelijk een sarcastische reactie: waarom was je dan dit en dat vergeten?? Toen werd ik wel even een beetje pissig, maar heb geprobeerd met een grapje het op te lossen: ma en pa, ga even rustig zitten, want ik moet iets heel heftigs vertellen wat jullie vast niet verwachten. ik weet dat dit nogal als een shock zal komen, maar ik ben toch echt nog steeds maar een mens, dus ja,ik vergeet nog steeds wel eens dingen, ondanks deze app.

Echt gezond volwassen gedrag was het natuurlijk niet, maar echt, ik word er soms zo moe van hoe hoog die lat ligt. Alleen het lullige is: ze legt hem voor zichzelf ook zo hoog en zij haalt het wél. Dus ja, dan denkt zij dat ze dat ook van anderen mag verwachten. Voelt soms echt heel beknellend.

Haha ik vind het wel een goede reactie hoor Snorrie, wat moet je anders reageren op zo'n zure opmerking? Maar hoe weet je dat zij de verwachtingen die zij zichzelf oplegt haalt? Spreekt ze lovend over zichzelf, o.i.d. waaruit je dat opmaakt? Ik weet dat mijn moeder zichzelf bijv. ook heel erg streng toespreekt, vaak hoor ik haar 'domme muts' tegen zichzelf zeggen als ze een klein foutje maakt. Dus eigenlijk de verwachtingen die ze stelt aan mij stelt ze ook aan zichzelf, dat maakt dat ik haar het gedrag wel makkelijker 'vergeef' . Omdat ze het zelf ook niet makkelijk heeft met zichzelf.

Nu de emoties van afgelopen maandag weer gezakt zijn, kan ik jullie reacties goed volgen. Het huilen en verdriet van mij zal een schema/ modi van mijn groepsgenoot hebben getriggerd en dat zegt weer niks over mij, ook al voelt dat zo het is niet zo.

Kan mij jouw reactie goed voorstellen Snorrie, Het was misschien op dat moment niet het meest gezond volwassene reactie, maar jouw reflectie van nu, terugkijkend op het moment toen, weer wel. Ik vind dat al een hele grote stap.
Het blijft ook lastig om de patronen met ouders te veranderen. Dat zijn vaak immer de patronen die de schema's behoorlijk uitlokken omdat je ze grotendeels daardoor ook hebt opgedaan.

@snorrie, ja! Ik heb hier ook echt last van, die moeheid en ik ken nog iemand die het ook heeft. Niet eens per se in de ochtend, maar meer in het algemeen. Ik heb wel het idee dat het bijtrekt. Ik vind het zo fijn dat ik hier tegenwoordig rekening mee kan houden, dat het de gewone ups en downs van het dagelijkse leven kunnen zijn. Of dat nou door de klok is, door drukte op werk, door hormonen of gewoon even onverklaarbaar. Maar dat ik het meer als gewoon bij het leven horend, als menselijk, kan zien en niet meteen als iets wat niet goed is of, of waar ik iets mee moet of dat het komt omdat ik iets niet goed doe.

Het is hartstikke goed om soms weer in de situatie te komen die je triggert, of dat nou is door omstandigheden of doordat je zelf wat minder scherp/alert bent. Dat maakt juist dat je kan voelen wat je helpt en wat niet helpt. Nu heb je gesignaleerd 'hé het gaat eigenlijk heel goed als we elkaar niet té veel zien, als we op elkaars lip zitten is het echt te veel' - daar kan je wat mee! Dat herinnert je ook juist aan de dingen die je goed doet en die je helpen.

En mooie reactie op je ouders gewoon, misschien een beetje cynisch, maar in de boodschap is supergoed toch. Je bent gewoon een mens en soms vergeet je wat en daar is niks mis mee! Fijn dat je dat vast kon houden op dat triggerende moment. Het leven na therapie gaat ook met ups en downs, het gaat niet altijd perfect (bij wie wel? Ik had altijd het idee dat andere, 'normale' mensen alles veel beter deden dan ik, maar zij gaan gewoon wat meer mee in de ups en downs en hangen er niet zo'n sterk oordeel aan als dat ik deed, daardoor kunnen zij ook weer verder.) Gun jezelf ook tijd om een nieuw ritme te vinden en je door de ups en downs van het dagelijkse leven te navigeren.

@cestlavie, fijn dat de emoties gezakt zijn en dat je dus ook hebt kunnen ervaren dát ze zakken en hoe heftig je eigenlijk getriggerd wordt. Het is voor niemand leuk als iemand zo (op je) reageert, maar bij jou triggert het allemaal gedachten die een heel andere, nare, waarheid bevestigen dan goed voor je is. Ik ken dit zó erg en dat het zo'n eigen leven gaat leiden en zó echt als de waarheid voelt. Omdat ik ook de andere kant ken vind ik het zó naar dat je hier doorheen gaat. Want dit is overduidelijk en schema van haar inderdaad en vaak ergeren we ons aan dingen in anderen die wij juist willen hebben. Als we bijvoorbeeld denken 'jemig, wat een aandachtstrekker' is het vaak omdat wij eigenlijk ook zo'n behoefte hebben aan aandacht en gezien worden. Niet per se op die manier, maar wel in de basis. Da wat we het hardst afwijzen is meestal dat wat we zelf het meest missen. Ik kan me dus voorstellen dat die groepsgenoot die zich zó sterk uitdrukte dat ze het niet herkende juist enorme behoefte heeft aan zo'n soort verbinding. Wat zal zij dat ook gemist hebben, oprechte, warme, compassievolle verbinding. Het grootste deel van een reactie van een ander (en onze eigen reacties op anderen) zegt meer over hun referentiekader, patronen en schema's dan over wat er daadwerkelijk gebeurt. In voor onszelf geldt hetzelfde. (Let wel, niet 100% en hoe veiliger je bij jezelf bent des te meer de daadwerkelijk feiten een rol spelen.)

Kan je inmiddels, nu de emoties gezakt zijn, met meer compassie kijken naar jezelf en hoe je je voelde op dat moment en erna?

Ik vind het overigens heel sterk en knap dat je de laatste tijd je zo open en kwetsbaar aan het opstellen bent in therapie (individueel of in de groep), ik vind het een goed teken! (ook al voelt het (nog) niet (altijd) zo)

@martje, hoe was het in de groep deze week? Echt goed dat je de liefde en vrolijkheid opzoekt in je omgeving! Dat is soms heel hard nodig als het in je eigen hoofd zo giftig kan zijn. Vorder je een beetje met het scheidingsproces met je (ex)man? Hoe gaat het nu met je kinderen, ik bedoel dan ook jouw gevoel daarin/-over.

@prazo, haha fijn dat je mijn lange stuk kon volgen en dat het niet te zweverig leek. Volgens mij heb jij echt wel scherpe inzichten in bepaalde patronen bij jezelf (en volgens mij ben je niet zo oud?) nog een beetje streng, maar heb het idee dat je echt een goed eind op weg bent en ook echt mooie, stevige stappen aan het zetten bent. Kijk nou naar hoe je het oppakt bij je nieuwe baan 40 uur per week! Vergelijk nu en aan het begin! En wat je hebt bereikt met je leidinggevende! Je zet echt enorme stappen hoor

Volgens mij heeft jouw kwetsbare kind wat meer aandacht nodig tijdens de vergaderingen (of ervoor). En dat is misschien niet eens het (alleen) tegen haar praten, maar visualiseren dat je haar hand vasthoudt, of haar op schoot neemt en dat ze veilig is. Sorry hoor(oeps!), daar komt de 'zweverigheid' weer....maarja het werkt nu eenmaal als je écht contact kan maken met dat kwetsbare stuk dat allemaal gevoelens en behoeftes heeft uit het verleden. En juist door er aandacht aan te geven en het niet af te wijzen kan je als volwassene in het hier en nu blijven - en dus helemaal niet zweverig!

Zo, ik ben door alle nieuwe berichten heen

Ik heb een megadrukke week gehad, op het werk is het heel erg druk (wel heerlijk, ik geniet er echt van, maar het is ook even te veel, gelukkig duurt dit maar een paar weken. En ik vind het ook heerlijk dat ik kan voelen dat het te druk is en dat het gewoon over de echte drukte gaan en niet over mijn eigen stress. Het is GEWOON druk!) Zelf zit ik op een soort randje. Er zijn dingen die echt heel goed gaan, maar ik ben nog steeds niet uit de gewoonte van het zelfsussen, sommige dagen kosten ook veel energie omdat ik er hard aan moet trekken om niet in oude boodschappen mee te gaan. En dat laatste lukt dan wél, maar ik moet er wel doorheen en dat zijn dus moeilijkere dagen. Maar ik sluit de week goed af en dan leer ik dus juist van die moeilijke momenten. Goed om te merken dat die momenten dus ook voorbij gaan, dat ík ervoor kan zorgen dat ze voorbij gaan zelfs en dat het allemaal normale, voorbijgaande gevoelens zijn. Dat zelfsussen en moeite met eigen tijd blijft dus een ding momenteel en dat ging een tijdje echt beter, ben wat dat betreft aan de negatieve spiraal begonnen en dat omkeren is het moeilijkst, als het eenmaal om is gaat het beter. Alle andere dingen zijn een kwestie van mildheid, compassie, aandacht voor het kindstuk. Maar dit is meer een kwestie van (liefdevolle!) schop onder mijn kont en even doorzetten

@cestlavie, je vroeg nog wat die vrije tijd moeilijk maakt voor mij. Ik vlucht ervan. Het is niet zo zeer dat ik vind dat ik allemaal 'nuttige' dingen moet doen. Misschien ben ik bang voor kritische gedachten die zullen opkomen als ik niet vlucht. Ik zou bijvoorbeeld iets creatiefs willen oppakken, maar ik ben te perfectionistisch om eraan te beginnen en er kleven allerlei 'voorwaarden' aan. Spullen kopen om ergens aan te beginnen en uit te proberen is dan automatisch 'zonde' (ik ben verder niet zo moeilijk met geld) maar het komt uit een soort van angst dat het toch niet zal lukken en dat het dan zonde is. Maar doordat ik er niet aan begin en het leerproces van iets nieuws eerder niet goed heb toe kunnen laten krijg ik ook nooit de kans om me ergens in te ontwikkelen. Dus ik begin er bij voorbaat niet aan. Heel stomme self fulfilling prophecy dus. Maar het zit ook in dingen als naar de stad gaan ofzo, of gaan sporten, of gewoon iets doen voor mezelf wat leuk is. Niet omdat ik vind dat ik dat niet verdien, maar het zit nog zo in me dat er altijd kritische gedachten zijn dat ik er heel passief van word. Het is veiliger om niks te doen en te vluchten en te dempen. En dan denk ik weer dat ik lui ben Als dat wat beter gaat is het echt een positieve spiraal, want ik kan inmiddels veel beter met kritische gedachten omgaan en dus ook gewoon positieve ervaringen opdoen. Maar als ik eenmaal de andere kant op ga dan is het echt moeilijk om de spiraal om te keren en echt en kwestie van over de drempel gaan en doorzetten. Misschien moet ik dit topic meer gebruiken om mij daarmee te helpen/ondersteunen

Trouwens, je hebt een paar keer geschreven dat je echt verbinding voelt met ons hier op dit topic. Ik had niet de tijd genomen om er specifiek op te reageren, al viel het me wel beide keren op. Ik ervaar hetzelfde en ook hier in dit topic meer dan eerdere kletstopics waar ik wel eens in heb gezeten.

Over mijn therapie ben ik (weer eens) erg aan het twijfelen. Ik heb het gevoel dat ik weer goed zonder kan. Maar ik wil het diepste stuk ook niet uit de weg gaan of afhaken omdat ik er nog niet bij kan. Om twijfelen op deze momenten te voorkomen heb ik een tijdje geleden afgesproken dat ik er en vaste periode niet over twijfel en heb ik een datum geprikt om te evalueren. Dan hoef ik er dus nu niet over na te denken, het is oké om door te gaan toe het evaluatiemoment, ook als het niet per se meer nodig is. Dat geeft me de ruimte om te puzzelen met wat er ligt en niet meteen te hoeven beslissen of ik er nog iets mee moet of dat het klaar is, het mag er gewoon even zijn en dan kan ik kijken of er wat uit komt.

<-- mijn posts hier altijd

snorriemorrie schreef: ↑

05-04-2019 12:35

Haha ja je schrijft lekker door Tu1nhek. Ik vind het altijd wel heel waardevol en vaak kom je weer met nieuwe inzichten voor mij.

Je hebt ook helemaal gelijk wat je zegt: er hoeft niet altijd een grote reden te zijn om mezelf rot te voelen. Ik gooi het heel vaak op de hormonen, maar feit is dat ik ook niet altijd 100% zeker weet of het daardoor komt. Het moet ook geen excuus worden natuurlijk. Misschien is dat voor mij een goede volgende stap, om niet langer te zeggen dat ik soms boos/verdrietig/chago ben omdat ik PMDD heb, maar dat het gewoon een onderdeel van mij als persoon mag zijn

Maar heb je dan het gevoel dat er nog een dieper stuk is? En zo ja: enig idee al wat dat zou kunnen zijn?

.
Het is een onderdeel van IEDER persoon. En gevoelens fluctueren als gevolg van allerlei factoren gedurende de dag/week/maand/jaar. Echt joh, dit klinkt heel dom, maar dit was voor mij echt een soort eye opener toen ik het echt ging beseffen in plaats van het alleen te *weten*.

Ik twijfel dus over het 'diepere stuk'. Ja, het is er. Maarja...iedereen heeft echt wel wat. Is het echt therapiewaardig, of is het gewoon onderdeel van mij? Is het echt zo hinderend? Een aantal maanden terug, toen mijn situatie veranderde en ik daardoor echt onderuit ging was de extra ondersteuning van therapie weer héél hard nodig. Maar is dat nu nog nodig? Juist om deze twijfel weg te nemen heb ik een termijn ingesteld met een evaluatiemoment. Dus tot dan ga ik gewoon naar therapie en ga ik gewoon zien wat er komt en pas op het evaluatiemoment ga ik er iets over beslissen. Als het goed gaat hoef ik dan niet te denken 'oh, ben ik nu klaar?' en als het minder gaat hoef ik niet te denken 'zie je wel, ik heb echt therapie nodig'. Ik kijk het gewoon even aan en zie op het evaluatiemoment hoe stabiel die periode is geweest.

Ja, ik denk dat stoppen met therapie de andere kant op werkt. Dan heb je van die momenten die niet lekker lopen en je denkt 'pff, kan ik wel zonder?' maar die zullen er altijd blijven. Want iedereen heeft mindere dagen en mindere periodes en niemand komt ongeschonden door het leven of zonder eigen schema's. Dus iedereen gaat een beetje op en neer. En vooral als je in therapie bent geweest zal je de eerste tijd erna misschien nog wel behoorlijk op en neer gaan of zullen de pieken iets extremer zijn. Maar net als dat goede momenten tijdens therapie niet betekenen dat je direct moet stoppen of niks meer nodig hebt betekenen dalen na therapie niet meteen dat je weer therapie nodig hebt.

Toen ik klaar was de eerste keer was ik voor dat moment ook echt wel klaar, maar ik moest nieuwe uitdagingen aangaan om mijn valkuilen weer te triggeren. En daar kwam ik zeker niet voldoende doorheen. Maar inmiddels ben ik over die hobbel en dus weer op het niveau van toen ik stopte met therapie, ik denk door deze laatste strijd ook nog wel verder en uit eindelijk heeft dat niet eens zo lang geduurd.

Misschien kan je het ook een beetje zo zien zonder therapie. Een termijn bepalen en pas daarna evalueren hoe het gaat zonder therapie? Haal je voldoening uit je dagelijkse leven?

Weet je wat maakt dat je weinig zin/inspiratie hebt?

Tuinhek, wat een mooie posts weer.
Tweede week therapie was weer heftig. Einde van de laatste dag werd er weer veel opengegooid door andere groepsleden over mijn gedrag. Ik ben heel trots op mezelf dat ik daarna open over mijn gevoelens kon zijn ipv in rechten toe-eigenen te gaan zitten.
Ook voor dit weekend is mijn doel weer liefde en vrolijkheid opzoeken. Dat lukt heel aardig.
Gesprekken met mijn man beginnen weer te lopen, omdat ik blijf herhalen dat ik los van hem wil.
Ik geloof dat ik wel vrede heb met de hoeveelheid tijd die ik met mijn kinderen doorbreng. Enerzijds omdat ik merk dat ik heel moe ben. Anderzijds omdat de tijd die ik wel met ze doorbreng heel waardevol is. Oprechte lol en oprecht contact. Morgen komt mijn jongste de hele dag, we gaan eerst de Action leegkopen voor papier, verf, etc. Zo'n zin in!

Snorriemorrie, ik kan me indenken dat het lastig is om het nu zonder achterban/ruggespraak van groepsleden te doen. Maar je hebt gesignaleerd dat jullie elkaar te dicht op de lip gaan zitten. Als je daar op handelt, ben je toch gezond volwassen bezig.