Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 om 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
maandag 15 april 2019 om 10:16
>Prazo36 schreef: ↑13-04-2019 00:47Lieve posts, ook van Cestlavie, echt fijn om jullie troostende woorden te lezen. Dat doet me toch goed. Jullie kennen me eigenlijk niet en toch lees ik oprechte betrokkenheid... echt heel waardevol... Ik heb veel aan jullie steun. Ik heb volgende week een afspraak met de huisarts.
Goed van je Prazo. Hoe was je weekend?
maandag 15 april 2019 om 10:18
>martje55 schreef: ↑12-04-2019 21:04Er blijft een opmerking van de therapeut in mijn hoofd zoemen: "je mag toch ook om troost vragen". Nu zoek ik toenadering tot de buurman, maar die laat mij voor mijn gevoel een beetje bungelen. (we hebben wel weer contact) Geen flauw idee wat ik hier precies mee wil...
In welke context bedoelde je therapeut dat? En in welke context zoek je toenadering tot de buurman? Hadden jullie een tijdje geen contact?
Hoe was het deze week in de groep? Kan je daar een beetje wennen?
maandag 15 april 2019 om 10:28
Zo, allemaal even losse reacties op jullie. @snorrie, hoe gaat het nu met jou? Komt er wat meer rust in al?
Laatst schreef ik hier over het mogelijk afronden van de therapie en of er nog wat zat of dat mijn therapeut en ik misschien alweer een beetje aan het afscheid nemen zijn. Dat laatste bleek te kloppen. Deze week hebben we het namelijk gehad over stoppen, over onze band en over afscheid nemen. Ik vind het fijn om te merken dat mijn gevoel vaak wel klopt, dat ik echt kan vertrouwen op wat ik voel. Al is dat alsnog vaak gek, omdat ik zo vaak nog van iets anders overtuigd ben of eraan twijfel. We gaan de komende tijd in ieder geval mooi vorm geven aan afscheid.
Verder hier nog erg druk, zowel wat betreft werk als privé. Maar wel allemaal 'gewone' dingen, dat voelt wat onwerkelijk. Ik voel me een beetje een bootje dat meegaat op de golven, dus het gaat echt wel op en neer, maar het voelt zo anders om gewoon dat bootje te zijn en dat ik blijf drijven en blijf varen. En dat dat oké is. Ergens ben ik ook bang voor de klap, wanneer het blijven drijven een illusie blijkt en ik weer een spartelende drenkeling ben. Wanneer sla ik weer overboord? Maar eigenlijk weet ik dat dat niet hoeft, dat ik het aan kan en dat ik moet blijven luisteren naar mijn gevoel en aandacht blijven besteden aan kindmodi mochten die er zijn, wat voor mij eigenlijk synoniem is voor het blijven aanvoelen van mijn behoeftes en zelfliefde en zelfcompassie blijven beoefenen. En dat inspanning en ontspanning elkaar moeten afwisselen en dat mijn lichaam en mijn gevoel kloppend aangeven wat ik nodig heb.
Hoe gaat het met jullie?
Laatst schreef ik hier over het mogelijk afronden van de therapie en of er nog wat zat of dat mijn therapeut en ik misschien alweer een beetje aan het afscheid nemen zijn. Dat laatste bleek te kloppen. Deze week hebben we het namelijk gehad over stoppen, over onze band en over afscheid nemen. Ik vind het fijn om te merken dat mijn gevoel vaak wel klopt, dat ik echt kan vertrouwen op wat ik voel. Al is dat alsnog vaak gek, omdat ik zo vaak nog van iets anders overtuigd ben of eraan twijfel. We gaan de komende tijd in ieder geval mooi vorm geven aan afscheid.
Verder hier nog erg druk, zowel wat betreft werk als privé. Maar wel allemaal 'gewone' dingen, dat voelt wat onwerkelijk. Ik voel me een beetje een bootje dat meegaat op de golven, dus het gaat echt wel op en neer, maar het voelt zo anders om gewoon dat bootje te zijn en dat ik blijf drijven en blijf varen. En dat dat oké is. Ergens ben ik ook bang voor de klap, wanneer het blijven drijven een illusie blijkt en ik weer een spartelende drenkeling ben. Wanneer sla ik weer overboord? Maar eigenlijk weet ik dat dat niet hoeft, dat ik het aan kan en dat ik moet blijven luisteren naar mijn gevoel en aandacht blijven besteden aan kindmodi mochten die er zijn, wat voor mij eigenlijk synoniem is voor het blijven aanvoelen van mijn behoeftes en zelfliefde en zelfcompassie blijven beoefenen. En dat inspanning en ontspanning elkaar moeten afwisselen en dat mijn lichaam en mijn gevoel kloppend aangeven wat ik nodig heb.
Hoe gaat het met jullie?
maandag 15 april 2019 om 10:33
@Tu1nhek: ik ga vanmiddag naar de dokter, omdat ik vannacht kortademig wakker werd en er nu nog steeds last van heb. Om uit te sluiten dat het met de pil te maken heeft.Ik ben nog niet echt overtuigd van deze pil, ik word elke nacht wakker ongeveer 2 uur nadat ikhem heb geslikt en dan heb ik paniekgevoelens. Dus niet zo fijn.
Ik weet het momenteel ook ff niet meer eigenlijk waar ik nou goed aan doe allemaal
Ik weet het momenteel ook ff niet meer eigenlijk waar ik nou goed aan doe allemaal
maandag 15 april 2019 om 10:41
.snorriemorrie schreef: ↑15-04-2019 10:37Ik weet dat we het niet zouden doen,maar toch:sorry dat ik momenteel even niet zoveel investeer in dit topic, ik merk dat ik het allemaal gewoon ff niet trek dus ik lees nu meer de wat luchtigere topics, en hoop dat het snel weer overttrket
Neem je tijd en laat het weten als we iets voor je kunnen doen.
En zo merk je dat omdat we niet met sorry's strooien hier we ook beter kunnen aanvoelen en aangeven wanneer het écht te zwaar of te veel is. Heb je nog contact of afspraken met die psycholoog? Ik vind het zo rot voor je dat je hier geen grip op krijgt en niet weet wat helpt.
maandag 15 april 2019 om 13:45
Ja ik zie die psycholoog ook nog inderdaad. Opzich geeft zij goede tips en doe ik daar ook wel wat mee en dat helpt ook wel,alleen dit is weer nieuw. Ik weet ook niet 100% zeker waar die paniek vandaan komt, het kan ook komen omdat ik straks een rij-examen heb en daar nerveus voor ben (onbewust dan, want ik ben er voor mijn gevoel best relaxed over).
maandag 15 april 2019 om 21:10
Ik heb in ieder geval een verklaring, hij is ziek, zit aan de antibiotica. Dan snap ik dat hij op zichzelf wil zijn.
Gevoel delen vind ik heel eng, mijn behoeftes aangeven. Maar wil ik zeker proberen als ik m weer spreek.
maandag 15 april 2019 om 21:21
Tuinhek, ik zal in volgorde proberen te antwoorden.
Ik had een situatie beschreven die tijdens therapie plaatsvond en dat ik toen getroost had willen worden. Daarop kwamen de woorden van de therapeut.
Met dit in het achterhoofd had ik het fijn gevonden om na de week therapie stoom af te blazen bij de buurman. Zowel letterlijk als figuurlijk, dus mijn emoties van de afgelopen week kwijt en door knuffelen ontspannen. (we zien elkaar eens in de week ongeveer)
Het lukt steeds beter om open te zijn over mijn gevoelens in de groep, daar ben ik trots op! Er is nog een nieuw groepslid bijgekomen en dat geeft een heel andere dynamiek. En er is één groepslid waar ik ontzettend mee bots, vast goed voor de therapie, maar ook heel lastig.
maandag 15 april 2019 om 21:23
Wauw dat klinkt heel sterk! Ik merk dat ik me jaloers/afgunstig voel... Zo wil ik het ook! Maar ik gun het jou ook van harte tuinhek. Wat ik van je gelezen heb, heb je er ook hard voor gewerkt.tu1nhek schreef: ↑15-04-2019 10:28Zo, allemaal even losse reacties op jullie. @snorrie, hoe gaat het nu met jou? Komt er wat meer rust in al?
Laatst schreef ik hier over het mogelijk afronden van de therapie en of er nog wat zat of dat mijn therapeut en ik misschien alweer een beetje aan het afscheid nemen zijn. Dat laatste bleek te kloppen. Deze week hebben we het namelijk gehad over stoppen, over onze band en over afscheid nemen. Ik vind het fijn om te merken dat mijn gevoel vaak wel klopt, dat ik echt kan vertrouwen op wat ik voel. Al is dat alsnog vaak gek, omdat ik zo vaak nog van iets anders overtuigd ben of eraan twijfel. We gaan de komende tijd in ieder geval mooi vorm geven aan afscheid.
Verder hier nog erg druk, zowel wat betreft werk als privé. Maar wel allemaal 'gewone' dingen, dat voelt wat onwerkelijk. Ik voel me een beetje een bootje dat meegaat op de golven, dus het gaat echt wel op en neer, maar het voelt zo anders om gewoon dat bootje te zijn en dat ik blijf drijven en blijf varen. En dat dat oké is. Ergens ben ik ook bang voor de klap, wanneer het blijven drijven een illusie blijkt en ik weer een spartelende drenkeling ben. Wanneer sla ik weer overboord? Maar eigenlijk weet ik dat dat niet hoeft, dat ik het aan kan en dat ik moet blijven luisteren naar mijn gevoel en aandacht blijven besteden aan kindmodi mochten die er zijn, wat voor mij eigenlijk synoniem is voor het blijven aanvoelen van mijn behoeftes en zelfliefde en zelfcompassie blijven beoefenen. En dat inspanning en ontspanning elkaar moeten afwisselen en dat mijn lichaam en mijn gevoel kloppend aangeven wat ik nodig heb.
Hoe gaat het met jullie?
maandag 15 april 2019 om 21:30
Prazo, klinkt goed! Lukt het om je eigen grenzen aan te geven met rustig aan doen?
Snorriemorrie, oef dat klinkt heel beangstigend. Wat zei de huisarts?
Ik had vandaag een gesprek met de psychiatrisch verpleegkundige. Dat was behoorlijk heftig. Op het einde heb ik aangegeven dat ik heel erg bang ben dat deze therapie geen zin heeft. Omdat ik het al eerder gehad heb en het toen ook niet vast heb kunnen houden. Daarna knalde de straffende ouder er met gestrekt been in, ik had moeite om mezelf geen pijn te doen. Achteraf besef ik me pas: oh dat is een coping mechanisme. De angst werd zó groot, daar kon ik niet mee omgaan.
Dat is winst, dat ik dat in ieder geval zie.
En ik heb weer fijn geknuffeld met mijn kids, lichtpuntje van de dag.
Snorriemorrie, oef dat klinkt heel beangstigend. Wat zei de huisarts?
Ik had vandaag een gesprek met de psychiatrisch verpleegkundige. Dat was behoorlijk heftig. Op het einde heb ik aangegeven dat ik heel erg bang ben dat deze therapie geen zin heeft. Omdat ik het al eerder gehad heb en het toen ook niet vast heb kunnen houden. Daarna knalde de straffende ouder er met gestrekt been in, ik had moeite om mezelf geen pijn te doen. Achteraf besef ik me pas: oh dat is een coping mechanisme. De angst werd zó groot, daar kon ik niet mee omgaan.
Dat is winst, dat ik dat in ieder geval zie.
En ik heb weer fijn geknuffeld met mijn kids, lichtpuntje van de dag.
maandag 15 april 2019 om 21:34
Hij denkt dat het inderdaad een paniekaanval is geweest, maar voor de zekerheid is er bloed geprikt en daar krijg ik morgen de uitslag van. Als het een paniekaanval was,dan is het nog onduidelijk wat de oorzaak is, het kan komen door toch onbewuste spanning voor mijn rij-examen over 2 weken, het kan ook door de nieuwe pil komen,maar omdat ik daar verder wel goed op lijk te reageren zou ik dat wel vreemd vinden eigenlijk
maandag 15 april 2019 om 22:40
Wat heftig Martje, dat je zelfs de neiging kreeg jezelf pijn te doen. En wat goed dat je van een afstandje naar dat gedrag hebt kunnen kijken daarna en ziet waar het vandaan komt... ik hoop dat het je is gelukt is om jezelf geen pijn te doen, zo te lezen wel, wat ook erg goed van je is.martje55 schreef: ↑15-04-2019 21:30Prazo, klinkt goed! Lukt het om je eigen grenzen aan te geven met rustig aan doen?
Snorriemorrie, oef dat klinkt heel beangstigend. Wat zei de huisarts?
Ik had vandaag een gesprek met de psychiatrisch verpleegkundige. Dat was behoorlijk heftig. Op het einde heb ik aangegeven dat ik heel erg bang ben dat deze therapie geen zin heeft. Omdat ik het al eerder gehad heb en het toen ook niet vast heb kunnen houden. Daarna knalde de straffende ouder er met gestrekt been in, ik had moeite om mezelf geen pijn te doen. Achteraf besef ik me pas: oh dat is een coping mechanisme. De angst werd zó groot, daar kon ik niet mee omgaan.
Dat is winst, dat ik dat in ieder geval zie.
En ik heb weer fijn geknuffeld met mijn kids, lichtpuntje van de dag.
Ik kan mijn grenzen inderdaad beter aangeven nu. Zo goed dat mijn baas met een klus kwam en vooraf al zei “alleen als je het wilt hoor, als je het er niet bij wilt doen eerlijk zeggen” en dat is zo’n verschil met eerder. Ik denk dat een overspannen werknemer en mijn serieuze gesprek met hem toch wel hebben bijgedragen hieraan. Ik merk nu ook makkelijker dat ik zeg wat ik denk. Vandaag vroeg een collega ergens naar, maar ik ben nog lang niet zover dat ik dat af heb, en toen zei ik: nou moet je niet teveel van me vragen. Wel een beetje als grap maar met serieuze ondertoon, en toen bond hij meteen in hahaha. Zo’n verschil met hoe ik in het begin was, ik pik nu echt veel minder.
dinsdag 16 april 2019 om 08:50
Wat goed Prazo 
Dat klinkt echt heel erg positief. En zo te lezen geeft het je ook een stuk minder onrust om je grenzen aan te geven he? Echt heel fijn joh, top 
@Tu1nhek: wat fijn dat het bij jou zo goed gaat ook. Inderdaad dat bewust blijven is het belangrijkste (en soms moeilijkste, denk ik!)
Hier gaat het opeens een stuk beter. De dokter heeft me gister goed gerust kunnen stellen over de benauwdheid, dat het toch te maken heeft met paniek en niet dat ik een long-embolie heb. Vannacht werd ik nog wel 2 keer wakker, maar het lukte me om mezelf gerust te stellen waardoor ik ook direct weer doorsliep.
Vanmorgen toen ik wakker werd voelde ik me dan ook echt alsof er een grijze deken van me af getild was.
Ik ben er weer! Zo voelt het ook echt.
Dat klinkt echt heel erg positief. En zo te lezen geeft het je ook een stuk minder onrust om je grenzen aan te geven he? Echt heel fijn joh, top @Tu1nhek: wat fijn dat het bij jou zo goed gaat ook. Inderdaad dat bewust blijven is het belangrijkste (en soms moeilijkste, denk ik!)
Hier gaat het opeens een stuk beter. De dokter heeft me gister goed gerust kunnen stellen over de benauwdheid, dat het toch te maken heeft met paniek en niet dat ik een long-embolie heb. Vannacht werd ik nog wel 2 keer wakker, maar het lukte me om mezelf gerust te stellen waardoor ik ook direct weer doorsliep.
Vanmorgen toen ik wakker werd voelde ik me dan ook echt alsof er een grijze deken van me af getild was.
Ik ben er weer! Zo voelt het ook echt.
dinsdag 16 april 2019 om 09:36
.
Het is hard werken, ja. En daar ben jij ook heel hard mee bezig. Ik hoop dat deze groep je veel gaat brengen. Misschien wel meteen al, maar misschien ook niet of misschien dat het in periodes voelt alsof het niet opschiet, maar dit soort veranderingen heeft echt tijd en herhaling nodig. En de bereidheid om het anders te doen, ook al voelt dat niet veilig.
En het is ook wat @snorrie zegt, ook al ben je door een hoop van het proces heen, bewust blijven is het belangrijkst en dus soms ook het moeilijkst. Ik dobber nu echt nog op een soms wat ruige zee. Zoals vandaag, ik zie weer op tegen het werk. Deels zomaar en deels omdat ik een spannende dag heb. En het is moeilijk om met de angst en onzekerheid om te gaan en mezelf de veiligheid te moeten bieden om te blijven staan. Om zélf de gezonde volwassene te zijn voor een wiebelig, angstig kind. Ik ben ook moe van de drukte van de laatste weken en moe van de onzekerheid die ik voel en de kritische gedachten die mij wel blijven uitdagen. Het is best moeilijk om hier doorheen te navigeren en dat de gezonde volwassene steeds aan zet is. Maar het wordt ook makkelijker met tijd en door steeds vaker hier doorheen te gaan. Het zal steeds minder moeite en energie kosten. Ik krijg steeds meer om op te bouwen. Rustig blijven ademhalen hou ik mezelf soms gewoon voor.
@prazo, ik heb echt bewondering voor hoe jij je door de laatste maanden heen hebt geslagen. Je krijgt wat meer lucht nu lijkt het wel en kan gaan voelen wat het je heeft opgeleverd. En dat komt ook écht door hoe jij bepaalde situaties hebt aangepakt. Je bent je angst aangegaan, maar je hebt je er niet in verloren. Ondanks die enorme angst ben je erheen blijven gaan en heb je ruimte gemaakt voor je gevoel je op je werk met een mooie balans tussen je gevoel uiten én professioneel zijn. En dat heeft je echt iets opgeleverd waardoor je nu meer lucht en ruimte hebt, waardoor je nu jezelf ook meer ruimte kan geven, waardoor anderen meer rekening met je houden en jij ze ook kan laten zien waar er rekening mee gehouden moet worden. Echt zo mooi gedaan! Fijn om te lezen dat je een goed weekend hebt gehad en je minder rot voelt.
@snorrie, wat ontzettend goed om te lezen dat je je een stuk beter voelt. Hopelijk kan je daarvan genieten vandaag en echt even bijkomen. Goed gedaan!
Ik moet weer opschieten. Kan niet wachten tot deze week voorbij is moet ik zeggen. In het weekend kan ik echt even rustiger aan doen en vanaf volgende week weer wat meer ritme. Maar ik ben tegelijkertijd ook bang dat ik het gevoel heb dat er dán meer rust komt, maar dat het niet zo is. Dat de angst en onzekerheid die ik nu steeds aardig onder controle heb als een soort vloedgolf terugkomt. Toch die angst om weer overboord te slaan. Maar voor nu eerst vandaag.
allemaal.
woensdag 17 april 2019 om 07:51
Hallo, ik lees af en toe even mee. Ben sinds een aantal weken ook weer begonnen met schematherapie. De vorige x moest doordat ik 2x gemist hsd helaas stoppen.
Gister was ST best heftig..voor mezelf maar ook de verhalen van de anderen. Ik huil snel mee zeg maar.. ..ik was echt stuk daarna..vroeg op bed gegaan.
Voel me nu alleen zo nerveus..bleeeh..hebben jullie weleens dat je je na de therapie rot voelt?
Gister was ST best heftig..voor mezelf maar ook de verhalen van de anderen. Ik huil snel mee zeg maar..
..ik was echt stuk daarna..vroeg op bed gegaan.Voel me nu alleen zo nerveus..bleeeh..hebben jullie weleens dat je je na de therapie rot voelt?
woensdag 17 april 2019 om 08:11
Eigenlijk altijd.... Pas achteraf besef ik me hoeveel energie er in de therapie ging zitten buiten de sessies om. Ik had het er gister toevallig over met mijn instructeur, die zei: ik wilde het niet zelf ter sprake brengen omdat ik niet wist of je dat erg zou vinden om te horen, maar sinds je klaar bent met therapie heb ik echt veel meer het gevoel dat je vooruit gaat met rijlessen en dat je ook veel meer écht aanwezig bent.
Dus ja,die therapie kan echt veel energie uit je wegtrekken en dan voel je je ook niet altijd top natuurlijk.
Probeer maar even extra lief voor jezelf te zijn, het is niet niks die schematherapie
Dus ja,die therapie kan echt veel energie uit je wegtrekken en dan voel je je ook niet altijd top natuurlijk.
Probeer maar even extra lief voor jezelf te zijn, het is niet niks die schematherapie
woensdag 17 april 2019 om 08:38
woensdag 17 april 2019 om 10:07
Dit gedicht vond ik echt mooi, kwam het in een ander topic tegen:
VERTEL HET ZAADJE NIET
Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen
Zich moet haasten voordat
De andere bloemen te hoog zijn en,
Boven hem uittorende,
Hem de zon ontnemen
Maak het zaadje niet klein
Door te zeggen dat het maar een zaadje is
Terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
Hoeveel het moet zonnen
Hoeveel het moet groeien
Wat het moet worden
Vertel niet
Dat breken niet de bedoeling is
Dat hij heelhuids aan moet komen
En vraag je dan niet af
Of hij wel de goede kant op gaat
En hoe hij dat zo zeker weet dan
Vraag het zaadje niet
Wat zijn plan is
Welke kleur zijn bloem word
En hoe hij daar gaat komen
Zo hoog
En waar hij denkt
die kleur vandaan te halen
Uit die gele zon? Of de bruine grond?
Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
Verkeerde ouders of
Verkeerde grond
Te weinig regen
Of te veel zon
Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
Te krom te langzaam te raar
Dat de blaadjes er gek uitzien
Of te veel aan een kant staan
Dat hij gek danst
Of geen kans heeft
Slechts om vertrapt te worden
Opgegeten
Opgegeven
En vertel hem uiteindelijk niet
Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
Of dat hij verkeerd ruikt
Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt
Vertel het zaadje slechts
Hoe mooi het is
Hoe eigen
Hoe echt
Vertel het zaadje
Dat hij uniek is
Er nooit eentje was zoals hij
En dat dat nou juist zo prachtig is
Dat we zo benieuwd zijn naar
Hoe je groeien zal
En wat je brengen zal en
Dat de aarde je draagt
De zon naar je lacht
En het water je voedt
Dat we blij zijn dat je er bent
Op precies de goede plek
Met precies de goede manier van zijn
Dat de wei nog net wat mooier is
En dat je daar samen zal staan
Met al die anderen
Die net zo prachtig uniek zijn als jij
En precies dat maakt het
Goed
Zachtjes regent het
Op de grond
En er is geen haast
Je voelt vanzelf
Wanneer je breekt en open gaat en
Onthoud
Dat wat je bent nooit vergaat
Hoe je ook groeit of breekt of bloeit
Wees Welkom
----
Eigenlijk bijna alle schema's en modi komen er wel in voor als ik het zo lees
Maar ook de gezonde volwassene 
VERTEL HET ZAADJE NIET
Dat het een bloem moet worden
Dat het hard moet werken
Goed moet luisteren
En zich voorbeeldig moet gedragen
Zich moet haasten voordat
De andere bloemen te hoog zijn en,
Boven hem uittorende,
Hem de zon ontnemen
Maak het zaadje niet klein
Door te zeggen dat het maar een zaadje is
Terwijl er een wereld aan bloemen in hem leeft
Vertel het zaadje niet hoeveel het moet drinken
Hoeveel het moet zonnen
Hoeveel het moet groeien
Wat het moet worden
Vertel niet
Dat breken niet de bedoeling is
Dat hij heelhuids aan moet komen
En vraag je dan niet af
Of hij wel de goede kant op gaat
En hoe hij dat zo zeker weet dan
Vraag het zaadje niet
Wat zijn plan is
Welke kleur zijn bloem word
En hoe hij daar gaat komen
Zo hoog
En waar hij denkt
die kleur vandaan te halen
Uit die gele zon? Of de bruine grond?
Vertel het zaadje niet dat hij pech heeft
Verkeerde ouders of
Verkeerde grond
Te weinig regen
Of te veel zon
Vertel het plantje niet dat het niet goed groeit
Te krom te langzaam te raar
Dat de blaadjes er gek uitzien
Of te veel aan een kant staan
Dat hij gek danst
Of geen kans heeft
Slechts om vertrapt te worden
Opgegeten
Opgegeven
En vertel hem uiteindelijk niet
Dat de bloem de verkeerde kleur heeft
Omdat de bloemen om hem heen anders kleuren
Of dat hij verkeerd ruikt
Niet zoet genoeg is of te veel op een ander lijkt
Dat geen vlinder of bij naar hem omkijkt
Vertel het zaadje slechts
Hoe mooi het is
Hoe eigen
Hoe echt
Vertel het zaadje
Dat hij uniek is
Er nooit eentje was zoals hij
En dat dat nou juist zo prachtig is
Dat we zo benieuwd zijn naar
Hoe je groeien zal
En wat je brengen zal en
Dat de aarde je draagt
De zon naar je lacht
En het water je voedt
Dat we blij zijn dat je er bent
Op precies de goede plek
Met precies de goede manier van zijn
Dat de wei nog net wat mooier is
En dat je daar samen zal staan
Met al die anderen
Die net zo prachtig uniek zijn als jij
En precies dat maakt het
Goed
Zachtjes regent het
Op de grond
En er is geen haast
Je voelt vanzelf
Wanneer je breekt en open gaat en
Onthoud
Dat wat je bent nooit vergaat
Hoe je ook groeit of breekt of bloeit
Wees Welkom
----
Eigenlijk bijna alle schema's en modi komen er wel in voor als ik het zo lees
Maar ook de gezonde volwassene
woensdag 17 april 2019 om 19:16
Mooi gedicht zeg!
Verder heb ik alles van jullie gelezen en ben ik weer bij. Ik vind het mooi om al die steundende berichten naar elkaar te lezen.
Het gaat mij niet lukken om heel veel te reageren. Stoei daar altijd mee als ik een paar dagen niet op het forum heb gekeken, maar ik heb wel alles gelezen.
Ik zit niet lekker in mijn vel. Ik denk dat ik de combinatie tussen werken en therapie, dingen leren te accepteren en dingen willen veranderen heel veel vind. Veel dagelijkse dingen zijn mij te snel te veel. Ik heb de wil om dingen anders te doen, maar sinds ik meer zicht heb op mijn (on)bewuste strategieeen en mij af en toe in het moment er ook van bewust ben, werken ze niet meer.
Dit levert veel angst en piekeren op en ook nog steeds veel zelf kritiek op. Ik twijfel constant aan heel veel, klopt het wel wat ik denk, of denk ik weer te moeilijk, is dit wel mijn echte gevoel, of komt het door mijn gedachten, stel ik mij niet gewoon de hele tijd aan en denk ik alleen dat het voor mij anders werkt dan bij anderen. Wil ik dit wel, of denk ik dat ik dit wil..... zulk soort twijfels.
Verder heb ik alles van jullie gelezen
en ben ik weer bij. Ik vind het mooi om al die steundende berichten naar elkaar te lezen. Het gaat mij niet lukken om heel veel te reageren. Stoei daar altijd mee als ik een paar dagen niet op het forum heb gekeken, maar ik heb wel alles gelezen.
Ik zit niet lekker in mijn vel. Ik denk dat ik de combinatie tussen werken en therapie, dingen leren te accepteren en dingen willen veranderen heel veel vind. Veel dagelijkse dingen zijn mij te snel te veel. Ik heb de wil om dingen anders te doen, maar sinds ik meer zicht heb op mijn (on)bewuste strategieeen en mij af en toe in het moment er ook van bewust ben, werken ze niet meer.
Dit levert veel angst en piekeren op en ook nog steeds veel zelf kritiek op. Ik twijfel constant aan heel veel, klopt het wel wat ik denk, of denk ik weer te moeilijk, is dit wel mijn echte gevoel, of komt het door mijn gedachten, stel ik mij niet gewoon de hele tijd aan en denk ik alleen dat het voor mij anders werkt dan bij anderen. Wil ik dit wel, of denk ik dat ik dit wil..... zulk soort twijfels.
woensdag 17 april 2019 om 19:23
.... zonder heel straffend naar mezelf te zijn, door toch even heel zelfspottend te zijn, het spottend nummer/liedje 'ik heb een heel zwaar leven' van Brigitte Kaandorp, is helaas wel op mij van toepassing (niet lett maar toch wel wat)
voor degene die hem niet kennen
https://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00
voor degene die hem niet kennen
https://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00
woensdag 17 april 2019 om 19:30
.Cestlavie83 schreef: ↑17-04-2019 19:16Ik twijfel constant aan heel veel, klopt het wel wat ik denk, of denk ik weer te moeilijk, is dit wel mijn echte gevoel, of komt het door mijn gedachten, stel ik mij niet gewoon de hele tijd aan en denk ik alleen dat het voor mij anders werkt dan bij anderen. Wil ik dit wel, of denk ik dat ik dit wil..... zulk soort twijfels.
Herkenbaar
woensdag 17 april 2019 om 21:49
Zo dan, ik werd net even heel erg getriggerd door een ander topic. Ik had het eerst eigenlijk helemaal niet door, behalve dat ik steeds feller werd. En opeens merkte ik het wel op dat het getriggerd werd. Ik heb weer opruimwerk te doen. 
Gelukkig voel ik me er nu wel sterk genoeg voor, vorige week niet...
Gelukkig voel ik me er nu wel sterk genoeg voor, vorige week niet...
