Schema therapie kletspraat

tu1nhek schreef: ↑

05-04-2019 09:45

Ik heb een megadrukke week gehad, op het werk is het heel erg druk (wel heerlijk, ik geniet er echt van, maar het is ook even te veel, gelukkig duurt dit maar een paar weken. En ik vind het ook heerlijk dat ik kan voelen dat het te druk is en dat het gewoon over de echte drukte gaan en niet over mijn eigen stress. Het is GEWOON druk!) Zelf zit ik op een soort randje. Er zijn dingen die echt heel goed gaan, maar ik ben nog steeds niet uit de gewoonte van het zelfsussen, sommige dagen kosten ook veel energie omdat ik er hard aan moet trekken om niet in oude boodschappen mee te gaan. En dat laatste lukt dan wél, maar ik moet er wel doorheen en dat zijn dus moeilijkere dagen. Maar ik sluit de week goed af en dan leer ik dus juist van die moeilijke momenten. Goed om te merken dat die momenten dus ook voorbij gaan, dat ík ervoor kan zorgen dat ze voorbij gaan zelfs en dat het allemaal normale, voorbijgaande gevoelens zijn. Dat zelfsussen en moeite met eigen tijd blijft dus een ding momenteel en dat ging een tijdje echt beter, ben wat dat betreft aan de negatieve spiraal begonnen en dat omkeren is het moeilijkst, als het eenmaal om is gaat het beter. Alle andere dingen zijn een kwestie van mildheid, compassie, aandacht voor het kindstuk. Maar dit is meer een kwestie van (liefdevolle!) schop onder mijn kont en even doorzetten

@cestlavie, je vroeg nog wat die vrije tijd moeilijk maakt voor mij. Ik vlucht ervan. Het is niet zo zeer dat ik vind dat ik allemaal 'nuttige' dingen moet doen. Misschien ben ik bang voor kritische gedachten die zullen opkomen als ik niet vlucht. Ik zou bijvoorbeeld iets creatiefs willen oppakken, maar ik ben te perfectionistisch om eraan te beginnen en er kleven allerlei 'voorwaarden' aan. Spullen kopen om ergens aan te beginnen en uit te proberen is dan automatisch 'zonde' (ik ben verder niet zo moeilijk met geld) maar het komt uit een soort van angst dat het toch niet zal lukken en dat het dan zonde is. Maar doordat ik er niet aan begin en het leerproces van iets nieuws eerder niet goed heb toe kunnen laten krijg ik ook nooit de kans om me ergens in te ontwikkelen. Dus ik begin er bij voorbaat niet aan. Heel stomme self fulfilling prophecy dus. Maar het zit ook in dingen als naar de stad gaan ofzo, of gaan sporten, of gewoon iets doen voor mezelf wat leuk is. Niet omdat ik vind dat ik dat niet verdien, maar het zit nog zo in me dat er altijd kritische gedachten zijn dat ik er heel passief van word. Het is veiliger om niks te doen en te vluchten en te dempen. En dan denk ik weer dat ik lui ben Als dat wat beter gaat is het echt een positieve spiraal, want ik kan inmiddels veel beter met kritische gedachten omgaan en dus ook gewoon positieve ervaringen opdoen. Maar als ik eenmaal de andere kant op ga dan is het echt moeilijk om de spiraal om te keren en echt en kwestie van over de drempel gaan en doorzetten. Misschien moet ik dit topic meer gebruiken om mij daarmee te helpen/ondersteunen

Trouwens, je hebt een paar keer geschreven dat je echt verbinding voelt met ons hier op dit topic. Ik had niet de tijd genomen om er specifiek op te reageren, al viel het me wel beide keren op. Ik ervaar hetzelfde en ook hier in dit topic meer dan eerdere kletstopics waar ik wel eens in heb gezeten.

Ik verwonder mij elke keer weer hoe je het voor elkaar krijgt om de tekst zo pakkend, duidelijk en beschrijvend op te schrijven. Hahah ik doe over al die kleine korte tekstjes al minimaal een half uur.
Ik delete bijna elke zin die ik schrijf of ik moet heel lang na denken hoe ik het op schrift zet (eerst moet ik die veeleisende stem verbannen)
Maar goed, wat weer een mooi en leerzaam stuk Tu1inhek.

Ik ben bij mezelf ten rade gegaan afgelopen week wat maakt dat een opmerking van een groepsgenoot mij dan weer zo van slag maakt. Ik denk dat ik daarin hoor doorklinken, dat ik raar ben en niet deug. daarnaast is het net de groepsgenoot waar ik het meeste tegen op kijk. Dus voelde dat als een afwijzing naar mij toe. Achteraf kan ik wel begrijpen waar het vandaan komt en het lukt me een beetje beter om uiteindelijk wat meer compassie er voor te hebben.

Dankjewel voor je compliment over dat ik mij meer kwetsbaar durf op te stellen. Ik merk alleen het positieve effect er nog niet van. Elke keer dat ik het doe, heb ik het idee dat ik daarna alleen maar meer last heb van negatieve gedachten en veel onzekerheid. Ik moet ook nog leren om het meer in balans te houden, nu vertel ik dingen soms heel nonchalant of met veel tranen, want als ik maar ook iets er bij voel komt het met tranen en tuiten. Er lijkt nog geen middenweg.

Je schreef over het vastlopen om invulling te geven aan/in je vrije tijd en ik herken daar veel in, wel iets op een andere manier misschien, maar ook wat gelijkenissen. Met name de kritische en veeleisende kant, waardoor er uiteindelijk geen actie komt. Ik heb ook op voorhand vaak de angst dat ik mij alsnog eenzaam, rot, en mislukt ga voelen alvorens ik iets onderneem en het daarom uiteindelijk niets doe en een dag lang twijfel of ik het nu wel of niet moet doen, totdat het weer te laat is. Vorige week wilde ik even naar de stad, maar ik baalde zo van mijn uiterlijk dat daar veel frustratie, tijd en energie naar toe is gegaan en ik uiteindelijk nergens meer ben gekomen.
Of ik heb van die periodes dat ik wel ergens 100% voor ga, maar dan word het wat obsessief waardoor ik het niet lang volhoud en het te veel gaat vragen/kosten van mijn energie en dan er mee stop. Meestal hebben deze obsessies ook te maken met onvrede over mezelf, bij voorbeeld in een dieet duiken, sporten, wandelen.
Ik heb een hele kleine sociale kring en eigenlijk zie ik doordeweeks buiten het werk niemand en ik heb denk ik ergens de overtuiging dat ik mij alleen fijn kan voelen met iemand anders. Soms overleef ik mijn dagen door ze letterlijk uit te zitten en voorheen dempte ik mijn gevoel ook, vooral in de avond.
Met mijn vorige behandelaar heb ik een lijst opgesteld, wat ik kan doen als 'gezonde volwassene' afleiding/ vermaak. De laatste tijd heb ik het schilderen en kleien weer opgepakt, ik merk dat ik er alleen voor moet waken dat ik daar niet in doorsla. Vorige week werd ik zo perfectionistisch dat ik niet kon stoppen en tot diep in de nacht heb ik staan schilderen

Nu ik jullie tekst over gevoelens en therapie ook lees, realiseer ik mij dat ik stiekem nog hoge verwachtingen heb tav de therapie. Ergens schuilt de verwachting dat ik ooit nooit meer pijnlijke gevoelens ga hebben... rationeel kan ik dat anders zien en natuurlijk heeft ieder mens gevoelens en kunnen fijne gevoelens alleen bestaan door vervelende pijnlijke gevoelens. Maar ik kan mij goed indenken dat wanneer therapie stopt, het echt even wennen is en misschien wel als een zwart gat voelt om het dan zonder therapie te moeten doen.
Snorrie, dat gevoel dat niemand je begrijpt dat is een heel naar gevoel
fijn dat jouw man ondanks dat hij het niet begrijpt wel de tijd neemt.

Voor mij is het onder andere ook de reden dat ik mij fijn voel in dit topic. Misschien dat we elkaar niet altijd meteen begrijpen, in wat we schrijven. Maar ik heb wel het gevoel dat jullie 'het' meer begrijpen dan de mensen die ik ken.
Dus ben nog steeds blij Snorrie dat je dit topic hebt geopend

Martje en Prazo hoe was jullie week?

martje55 schreef: ↑

05-04-2019 20:19

Tweede week therapie was weer heftig. Einde van de laatste dag werd er weer veel opengegooid door andere groepsleden over mijn gedrag. Ik ben heel trots op mezelf dat ik daarna open over mijn gevoelens kon zijn ipv in rechten toe-eigenen te gaan zitten.
Ook voor dit weekend is mijn doel weer liefde en vrolijkheid opzoeken. Dat lukt heel aardig.
Gesprekken met mijn man beginnen weer te lopen, omdat ik blijf herhalen dat ik los van hem wil.
Ik geloof dat ik wel vrede heb met de hoeveelheid tijd die ik met mijn kinderen doorbreng. Enerzijds omdat ik merk dat ik heel moe ben. Anderzijds omdat de tijd die ik wel met ze doorbreng heel waardevol is. Oprechte lol en oprecht contact. Morgen komt mijn jongste de hele dag, we gaan eerst de Action leegkopen voor papier, verf, etc. Zo'n zin in!

O zie nu dat we een cross post hadden Martje.
Wat goed dat je doelgericht liefde en vrolijkheid gaat opzoeken. Dat verdien je ook ! Je therapie sessie klinkt idd pittig en ook leerzaam. Vind het ontzettend knap van je dat je de boze beschermer opzij kon zetten en je kwetsbaar ging opstellen!
Hopelijk zullen de gesprekken met je man naar tevredenheid verlopen.

@Martje, heb je meerdere dagen in de week therapie, dat je schrijft 'de laatste dag'? Wat goed dat je open kon zijn, heeft dat je een andere ervaring opgeleverd dan anders? Ook goed dat je consequent blijft in je boodschap naar je man en dat dingen daardoor gaan lopen. Sterkte nog daarmee. Je dag met je jongste klinkt heerlijk en mooi om te lezen dat je de tijd die je met je kinderen hebt waardevol kan invullen. Met alles dus stap voor stap, klinkt goed!

@cestlavie, dankejwel voor je complimenten! Misschien ben je te kritisch op wat je typt hier? Dat zou al een oefening kunnen zijn, dat je hier gaat schrijven wat er in je opkomt en het niet gaat wissen omdat het 'niet goed' zou zijn. Ik kan me helemaal voorstellen dat je nog geen positief effect merkt van je kwetsbaar opstellen! Je oude overtuigingen die nog niet zo veel nieuwe ervaringen op hebben kunnen doen zullen je nog behoorlijk de boodschap geven dat het niet goed is en niet veilig is. Logisch dus ook dat er nog geen middenweg is, echt praten over wat er in je omgaat, dat het er mag zijn, dat je dat mag delen ben je nog helemaal niet geoefend in! Dat is net als wanneer mensen beginnen met grenzen stellen en boosheid uiten, soms laten ze nog te ver over hun grenzen heen gaan waardoor er uit eindelijk een ontploffing komt en soms gaan ze op alle slakken zout leggen omdat ze eindelijk eens hun grenzen serieus nemen! Dat vraagt wat afstemming en oefening.

Ik denk dat we inderdaad wat raakvlakken hebben wat betreft invulling geven aan de vrije tijd. Wat naar trouwens om te lezen dat je zo kritisch kan zijn over je uiterlijk dat je niks gaat ondernemen. Dat herken ik ook wel uit het verleden en viel bij mij samen met het algehele kritisch zijn op mijn hele....zijn het is ook iets tastbaars waarin ik heel erg bewust heb gekozen voor zelfcompassie en acceptatie. Het druist namelijk ook zó tegen mijn waarden in dat we onszelf (en onze medevrouwen en dit dus ook onze dochters leren) zo beoordelen en veroordelen op basis van uiterlijk. Ik ben echt voor zelfcompassie en zelfliefde gegaan hierin en dit was voor mij een tastbaar begin van dat doortrekken naar de minder tastbare zaken. Volgens mij is je lichaam/uiterlijk niets anders dan een middel waarmee je je onvrede en kritiek naar jezelf toe uit. Het is veel tastbaarder en makkelijker om je spiegelbeeld en je uiterlijk te haten en dáár grip op te krijgen dan grip te krijgen op die totale gevoelens van 'niet goed genoeg' zijn. Het is veel minder pijnlijk (ook al voelt het ook al verschrikkelijk) om in de spiegel te kijken en jezelf te haten en daarin afleiding te vinden dan te voelen waar het écht over gaat, dat enorme gat van gewoon nóóit goed genoeg zijn. Die gedachten en gevoelens die opkomen als je naar je uiterlijk kijkt plaatsen in het grotere plaatje zou je misschien ook kunnen helpen met meer momenten vinden om voor de kindmodi (en dus jezelf) te zorgen. Het afreageren op je uiterlijk is (weer!) een kindmodus in de kou laten staan en weer de cyclus van zelfkritiek en veeleisendheid in gaan. Dat merk je inderdaad aan die fases van obsessief sporten/diëten/wandelen die volgen en die je dan niet volhoudt. Omdat je totaal voorbij gaat aan de behoeftes die onder die zelfkritiek zaten en wat er écht aan de hand was. Maar je zult waarschijnlijk ervaren dat als je uit die cirkel kan stappen, als je een gedachte 'getver, ik zie er niet uit' kan zien als een signaal van een kindmodus (en dus als helemaal niks te maken met je uiterlijk) en daar dus voor kan zorgen dat je uit eindelijk veel intuïtiever met je lichaam, beweging en met eten kan omgaan. Win-win.

Wat is er trouwens mis met tot diep in de nacht schilderen als je het zo leuk vond? Ja, als je de volgende dag vroeg op moest voor werk snap ik dat je jezelf moet begrenzen daarin, maar verder...? Zat je er niet gewoon heerlijk in?

Je tip om een lijst te maken met activiteiten is een hele goeie, zat ik ook aan te denken - alleen zat ik dat ook weer een beetje uit te stellen over die drempel gaan, die eerste stappen zetten vind ik echt het moeilijkst. Ik heb wat dingen opgepakt dit weekend, ben ik blij mee. En het ging ook gewoon allemaal prima (die weerstand vooraf is zo veel groter dan nodig) dus die eerste stappen zijn er weer. Ik ben ook veel bezig geweest met wat ik nog typte over de therapie, of het klaar is of niet. Mijn therapeut wil mij heel graag in de overdracht hebben om dat te kunnen gebruiken voor het proces. En die is er echt wel geweest in het verleden, maar ik heb het gevoel dat we daar al doorheen zijn gegaan. Maar misschien vermijd ik en ga ik op de rem. Ik laat het nog even sudderen gezien ik nu toch nog geen beslissing hoef te nemen neem gewoon de tijd om te zien wat er gebeurt. Als er nog wat komt dan komt er wat en zo niet dan is dat natuurlijk ook goed - juist heel mooi, dat het dan echt klaar (genoeg) is en ik mezelf de tijd heb gegeven om te ervaren hoe stabiel dat is (in plaats van te denken dat als het goed gaat ik meteen zelf verder moet). Misschien zijn we alweer een beetje afscheid aan het nemen. Dit gaat wel mooi worden. Nouja....wat een mijmeringen

Ben ook benieuwd hoe het met jou is @prazo en @snorrie hoe je weekend is geweest

Hai allemaal,

Ik zal toch even wat van me laten horen, al moet ik zeggen dat ik nu niet heel lekker in mijn vel zit.

Ik ben alleen nu, huishouden runnen dus, en dan ook het werk en dan nog elke dag totaal een dik uur reistijd. Daarnaast volg ik naast het werk ook nog onderwijs waar ik mee bezig moest (dit laat ik expres even zo vaag ivm herkenbaarheid).

En al het huishouden das blijven liggen natuurlijk allemaal.

En ineens voelde ik me zo godsgruwelijk alleen, ik mis ook iedereen uit mn vorige woonplaats aan de andere kant van het land. Ik heb nu niemand. Ik heb ook geen puf om mensen op te zoeken omdat ik het gevoel heb dat elke contact toch maar tijdelijk is.

Ik heb het verdriet een beetje op een ongezonde manier gesust, met alcohol. Niet belachelijk veel maar wel genoeg om toch een paracetamol nodig te hebben overdag. Moest ook wel huilen omdat ik mensen gewoon mis en nu vooral bezig ben met werk, persoonlijke ontwikkelingsplannen schrijven en huishouden.

En morgen is het alweer maandag. Ik wilde me alweer bijna gaan verontschuldigen voor het geklaag maar dat zouden we niet meer doen.

Tu1nhek, ik ben midden twintig trouwens. Ik vind het zelf oud maar dat is het natuurlijk niet.

tu1nhek schreef: ↑

07-04-2019 18:37

@Martje, heb je meerdere dagen in de week therapie, dat je schrijft 'de laatste dag'? Wat goed dat je open kon zijn, heeft dat je een andere ervaring opgeleverd dan anders? Ook goed dat je consequent blijft in je boodschap naar je man en dat dingen daardoor gaan lopen. Sterkte nog daarmee. Je dag met je jongste klinkt heerlijk en mooi om te lezen dat je de tijd die je met je kinderen hebt waardevol kan invullen. Met alles dus stap voor stap, klinkt goed!

Ik ben ook veel bezig geweest met wat ik nog typte over de therapie, of het klaar is of niet. Mijn therapeut wil mij heel graag in de overdracht hebben om dat te kunnen gebruiken voor het proces. En die is er echt wel geweest in het verleden, maar ik heb het gevoel dat we daar al doorheen zijn gegaan. Maar misschien vermijd ik en ga ik op de rem. Ik laat het nog even sudderen gezien ik nu toch nog geen beslissing hoef te nemen neem gewoon de tijd om te zien wat er gebeurt. Als er nog wat komt dan komt er wat en zo niet dan is dat natuurlijk ook goed - juist heel mooi, dat het dan echt klaar (genoeg) is en ik mezelf de tijd heb gegeven om te ervaren hoe stabiel dat is (in plaats van te denken dat als het goed gaat ik meteen zelf verder moet). Misschien zijn we alweer een beetje afscheid aan het nemen. Dit gaat wel mooi worden. Nouja....wat een mijmeringen

Ben ook benieuwd hoe het met jou is @prazo en @snorrie hoe je weekend is geweest

Tuinhek, ja ik heb 2 dagen schematherapie in de week.
Door toen open te zijn voelde ik heel sterk: zo kan ik ook zijn. Ik heb al 4 maanden schematherapie gehad. Alleen lukte het me het laatste halfjaar nauwelijks meer om dat toe te passen. Dit voelde als het weer oppakken van gezond gedrag, heel positief.

Het bovenstaande stukje wat je schrijft, snap ik niet helemaal. Wil jouw therapeut je aanpraten dat je overdrachtsgevoelens hebt? Terwijl je zelf denkt van niet? En waaraan raakt dat dat jij misschien in de weerstand gaat?

Vandaag hebben we een tweede gesprek gehad met de orthopedagoog. Onze oudste scoort hoog op angstklachten en op ADHD. Dus in ieder geval maar weer in gesprek met school hoe we hem daarbij kunnen ondersteunen.
Ik vind het zo pijnlijk dat onze kinderen meer dan gemiddeld aandacht nodig hebben en dat wij allebei door onze eigen problemen minder dan gemiddeld aandacht kunnen geven. Helpende gedachte: maar de aandacht die ik geef is wel heel bewust. Bewuster dan veel andere mensen.

Prazo, dikke knuffel voor jou omdat je je zo alleen voelt. Kun je naar iemand uitreiken, laten weten dat je je zo voelt?

Snorriemorrie, wat is er bij jou gebeurd? Ook een dikke knuffel

Prazo, Wat ontzettend verdrietig dat je je zaterdag zo rot en eenzaam hebt gevoeld. Gelukkig noem je zelf al dat dempen met alcohol niet de beste manier is. Voor mij is alcohol mijn grootste vriend en vijand.
Dat wat je omschrijft, dat contact voor je gevoel maar tijdelijk is en dat het oa een reden voor je is om geen contact te zoeken, dat herken ik. Maar volgens is mij is dat een beschermer die niet functioneel is. Weten de mensen uit je oude woonplaats dat je ze mist? zou telefonisch contact misschien al een beetje helpen?

Voel me trouwens heel hypocriet nu ik dit allemaal opschrijf. Aangezien dit voor mezelf een van de grootste worstelingen zijn.


@ Snorrie: Knap van je dat je op een compassie vollle en volwassen manier naar je gemoedstoestand porbeert te kijken. Het is heel verleidelijk om angsten en pieker gedachten voor waar aan te (gaan) nemen en daar dan in blijven hangen. Ik vind het zo knap van je dat je kalm probeert te blijven en gezonde afleiding probeert te zoeken. Hopelijk zakt de angst weg met een dag of twee en heeft het inderdaad te maken met je homonale periode. Anders is het het onderzoeken waard, wat je innerlijke kind van je nodig heeft, denk ik.

@ Martje: dat zijn mooie helpende gedachten voor je zelf. Neemt niet weg dat het waarschijnlijk super pittig en zwaar voor je is om extra aandacht en ondersteuning te geven aan je kinderen, naast je eigen problemen en situatie, tis niet niks.
Goed dat je samen met school kan kijken en bespreken wat helpend is voor je oudste zoon.
Ik was onlangs naar een referaat over ADHD bij kinderen en de kinder/ jeugd psychiater vertelde wat uitkomsten over werkende methoden en medicijnen bij deze kinderen in de schoolgaande leeftijd tot ca 12. Wat mij vooral is bijgebleven is het positieve effect op de ontwikkeling van het kind door de samenwerking tussen school en ouders. samen onderzoeken wat (onder) steunend is voor het kind. Daar waar het ene kind bv veel directe begrenzing nodig heeft, heeft een ander kind veel meer ruimte nodig om door ervaring te leren en vervolgens structuur aangeboden te krijgen.
Dit kwam gewoon even in mij op.

@ Tunhek; Die eerste stappen om over die 'drempel' te gaan zijn vaak ook het moeilijkst. Dat maakt patronen doorbreken denk ik ook het lastigst.
Ik kreeg als tip mee, destijds, om met mezelf een 'doe' afspraak te maken.
Ik schreef dan 1 tot 3 dingen op waarvan ik 1 uitkoos om te doen. Ik probeerde dan niet naar al die innerlijke kritische en veeleisende gedachten te luisteren. Ook wanneer ik dan vlak voor mijn eigen gemaakte afspraak, allerlei andere zelfsus gedachten had, probeer ik die te negeren.
Wat ik schreef over tot diep in de nacht schilderen. Het klopt wat je zegt over dat het niet erg is. Helemaal niet als het 'gewoon' leuk is en jezelf er even in verliest. Echter ging het leuke er op een gegeven moment vanaf en begon ik mij te ergeren aan iets wat niet lukte en ik moest dat die avond weg werken, want anders was mijn werk ( het schilderij ) voor niets geweest en mislukt. Maar doordat ik er steeds meer aan ging prutsen vanuit frustratie, werd het alleen maar erger en in mijn beleving nog meer verpest. Terwijl ik dus bezig was, kwam ook hierin de kritische kant hele sterk om de hoek kijken. Alsof ik mezelf Rembrandt van Rijn waande en werk moest afleveren voor Rijksmuseum

Het stuk wat je schrijft over het afgeven op het eigen uiterlijk, omdat het tastbaarder is, minder pijnlijker is dan voelen wat er echt gevoeld moet worden, wat er onder zit. Dat gedeelte is (vooral in de praktijk ) voor mij nog een soort van abra cadabra merk ik. Ik snap het theoretisch denk ik wel een beetje maar ergens ook nog niet. Het gaat zo automatisch.
Ik denk dat ik dit gedeelte meeneem naar therapie. Ik ga nu even heel wazig doen, maar ik voel zelf ook dat ik helemaal niet zo oppervlakkig wil zijn en denk en ben
Ik bekritiseer mezelf achteraf ook als ik mijn eigen uiterlijk bekritiseer. Dan denk ik bij mezelf, waar doe ik in vredesnaam moeilijk over.
Ik laat de tekst nog even landen, misschien kom ik er nog op terug. Ik weet niet of alles duidelijk voor me is, wat je schreef.

Daarnaast vroeg ik mij hetzelfde af als Martje over wat je schrijft over je therapie en
dat de therapeute je in de 'overdracht' wil hebben?

Een hele grote voor jullie.

@prazo, heel goed dat je even 'klaagt'. Je hebt hartstikke veel op je bordje, je voelt je ook nog hartstikke rot, je bent keihard aan het werk geweest en nog steeds. Mag het ook even gewoon veel zijn? Mijn huishouden blijft overigens heel vaak liggen, staat laag op mijn prioriteitenlijst en voor jezelf zorgen is belangrijker. Naar dat je je zo alleen voelt, een virtuele knuffel vanuit hier

@snorrie, poe dat klinkt pittig en ook alsof je in een vrij scherpe dip bent geraakt wat me zegt dat het best wel hormonaal zou kunnen zijn. Inderdaad proberen uit te zitten, voelen wat je nodig hebt, voelen wat ontspannend is zoals je vandaag deed. Sterkte! Ik hoop dat het inderdaad iets is wat voorbij gaat en je over een paar dagen wat lichter voelt.

@martje, mooie ontwikkelingen in je therapie. Lastig, dat gevoel als ouder. Volgens mij ben je met goede stappen bezig en meer dan nu lukt kan je niet forceren, al snap ik dat je dat zó graag zou willen. Juist met de gedoseerde stappen die je zet ga je verder komen denk ik.

@cestlavie, ik ga inderdaad aan de slag met de activiteiten. Gelukkig ben ik al over de drempel gestapt, ik voel me al een stuk beter. Ik ben ook echt trots op hoe het gaat nu en wat ik allemaal heb bereikt. Ik snap het, wat betreft het schilderen, dat gaat verder dan dat je het 'gewoon' heel leuk vond.

@martje en @cestlavie, mijn therapeut probeert me zeker niets aan te praten, maar gebruik te maken van dat wat er is. Ik zelf kan communiceren over wat ik beleef en kan ook de grenzen daarin aangeven. We hebben een heel goede band, kennen elkaar al een aantal jaar nu en kunnen heel goed hierover communiceren. Ik voel me absoluut veilig daar. Ik wil dit zeker nog onderzoeken, maar ook wel bij mezelf blijven en dat betekent vooral communiceren hierover.

Sterkte de komende dagen voor iedereen die het nodig heeft als je je alleen voelt of boos, bang of verdrietig en het je helpt denk maar aan de mensen in dit topic die je steunen en er voor je zijn, ook als je op je werk bent of in een moeilijke situatie. Als je iets nodig hebt, laat het weten.

Bedankt allemaal voor de steunende woorden en de knuffels. Het eist zijn tol allemaal want nu is mijn boze kind weer bezig; als ik veel werk aan iets heb gehad en mijn baas kijkt er niet grondig genoeg naar schiet er “nou dat was dus tijdverspilling, dan interesseert mij het ook niet meer” door mijn hoofd. Terwijl ik weet dat de gezonde volwassen modus zou zijn dat ik besef dat ik het niet voor zijn goedkeuring doe, maar voor heel wat anders 9 vd 10 keer.

Vandaag was ik heel afwezig op het werk vanwege de vermoeidheid en zie ik allemaal dingen die er niet zijn (vanuit vermoeidheids-angst, dan zie ik soms bv als ik bang ben dat de auto stukgaat terwijl ik rijd een vlam uit de motorkap slaan die er helemaal niet is, en allemaal van dat soort rotdingen). Ineens allemaal rare waarnemingen die niet kloppen. Ik hoop dat ik als ik een nacht goed slaap weer fris ben want het is nu gewoon teveel.

C’estlavie; bedankt voor het meedenken. Niemand weet dit inderdaad, als ik eenmaal zo moe ben ga ik me alleen maar nog erger afsluiten en heb ik veel moeite met praten/het gesprek aangaan. Ik heb een beetje geappt erover met iemand maar verder kreeg ik mezelf niet.

Prazo, ik denk dat ik het wel begrijp, ik doe altijd precies hetzelfde. Wanneer ik mij rot voel trek ik mij terug in het contact. Ook vanwege allerlei gevoelens en negatieve gedachten. Ik ben zelf ook aan het oefenen om dat minder / niet te doen. Stapje voor stapje is het toch? Dus het is al een goede stap van je om het hier te delen en van je af te schrijven. Ook een apje is al een stap om te delen en waar ik zelf mee aan het oefenen ben, (misschien kan het voor jou ook werken....) is dat ik nu achteraf wat meer aan het delen ben.

Prazo36 schreef: ↑

09-04-2019 18:53

Vandaag was ik heel afwezig op het werk vanwege de vermoeidheid en zie ik allemaal dingen die er niet zijn (vanuit vermoeidheids-angst, dan zie ik soms bv als ik bang ben dat de auto stukgaat terwijl ik rijd een vlam uit de motorkap slaan die er helemaal niet is, en allemaal van dat soort rotdingen). Ineens allemaal rare waarnemingen die niet kloppen. Ik hoop dat ik als ik een nacht goed slaap weer fris ben want het is nu gewoon teveel.

.
Hoi allemaal,

Ik heb geen tijd om echt te reageren, maar ik las even dit.
Prazo, dit is écht een heel groot teken dat het te veel is inderdaad! Luister daar alsjeblieft naar en zorg voor jezelf. Neem rust, maakt contact met mensen, andere dingen die lief en/of goed voor jezelf zijn (voelt niet altijd hetzelfde!) Als dit aan blijft houden, dingen zien anderszins waarnemen die niet kloppen, ga naar je huisarts. Heel belangrijk!

Hey cestlavie, waar is je post gebleven?

tu1nhek schreef: ↑

10-04-2019 23:01

Hey cestlavie, waar is je post gebleven?

Ik had mij bedacht en heb daarom de post weggehaald.

snorriemorrie schreef: ↑

11-04-2019 11:53

Ik ben gister bij de gynaecoloog geweest omdat het echt helemaal niet goed ging. Heb nu een andere pil voorgeschreven gekregen. Ik ben benieuwd of die dan wél helpt. Ik heb zelf het idee dat de stress van de kapotte schroten gecombineerd met stress en slaapgebrek van het weekendje weg ervoor heeft gezorgd dat ik nu met de gebakken peren zit. Maar aangezien mijn huidige pil weinig meer lijkt te doen ga ik eens kijken of deze pil dan wél werkt. We zien het wel weer.... Elke pil die ik probeer brengt me weer een stapje dichterbij de stap om het probleem definitief opgelost te krijgen (eierstokken verwijderen)

Oef dat is een heftig beslissing Snorriemorrie, om je eierstokken te laten verwijderen. Voel je al 100% dat je niet meer kinderen wilt?
En hoe zit het met overgangsklachten dan?
Heb je al eens Duphaston geprobeerd?

Er blijft een opmerking van de therapeut in mijn hoofd zoemen: "je mag toch ook om troost vragen". Nu zoek ik toenadering tot de buurman, maar die laat mij voor mijn gevoel een beetje bungelen. (we hebben wel weer contact) Geen flauw idee wat ik hier precies mee wil...

tu1nhek schreef: ↑

10-04-2019 08:06

.
Hoi allemaal,

Ik heb geen tijd om echt te reageren, maar ik las even dit.
Prazo, dit is écht een heel groot teken dat het te veel is inderdaad! Luister daar alsjeblieft naar en zorg voor jezelf. Neem rust, maakt contact met mensen, andere dingen die lief en/of goed voor jezelf zijn (voelt niet altijd hetzelfde!) Als dit aan blijft houden, dingen zien anderszins waarnemen die niet kloppen, ga naar je huisarts. Heel belangrijk!

Lieve posts, ook van Cestlavie, echt fijn om jullie troostende woorden te lezen. Dat doet me toch goed. Jullie kennen me eigenlijk niet en toch lees ik oprechte betrokkenheid... echt heel waardevol... Ik heb veel aan jullie steun. Ik heb volgende week een afspraak met de huisarts.

Cestlavie83 schreef: ↑

09-04-2019 23:19

Prazo, ik denk dat ik het wel begrijp, ik doe altijd precies hetzelfde. Wanneer ik mij rot voel trek ik mij terug in het contact. Ook vanwege allerlei gevoelens en negatieve gedachten. Ik ben zelf ook aan het oefenen om dat minder / niet te doen. Stapje voor stapje is het toch? Dus het is al een goede stap van je om het hier te delen en van je af te schrijven. Ook een apje is al een stap om te delen en waar ik zelf mee aan het oefenen ben, (misschien kan het voor jou ook werken....) is dat ik nu achteraf wat meer aan het delen ben.

Hier heb ik inderdaad veel last van, als ik het dan wel vertel schaam ik me achteraf of voel ik me teveel, allemaal drempelverhogend...

martje55 schreef: ↑

12-04-2019 21:04

Er blijft een opmerking van de therapeut in mijn hoofd zoemen: "je mag toch ook om troost vragen". Nu zoek ik toenadering tot de buurman, maar die laat mij voor mijn gevoel een beetje bungelen. (we hebben wel weer contact) Geen flauw idee wat ik hier precies mee wil...

Wat rot dat hij je nu meer links laat liggen. Waar merk je dat aan? Is het een optie je gevoel met hem te delen en erover te praten?

snorriemorrie schreef: ↑

12-04-2019 21:13

Ja ik wil sowieso volgend jaar ook sterilisatie, wat er ook gebeurt. Ik heb wel een hele tijd getwijfeld hoor, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ons gezin compleet is. We hebben het goed met zijn drietjes. Zeker als ik dan bij mijn zusje weer zie hoe het ook alweer was met een baby dan denk ik bij mezelf: dathoeft voor mij niet nog een keer.

Maar Duphaston heb ik wel om gevraagd, maar eerst moet ik nog weer een andere pil gaan proberen. Als dat niet goed genoeg aanslaat krijg ik er Duphaston bij.

Wat een ellende lijkt me dat, allerlei pillen proberen om dan eigenlijk nog steeds niet van je klachten af te zijn. Hopelijk slaat deze pil wel aan. Hormonen zijn soms echt gemeen.

Cestlavie83 schreef: ↑

09-04-2019 23:19

Prazo, ik denk dat ik het wel begrijp, ik doe altijd precies hetzelfde. Wanneer ik mij rot voel trek ik mij terug in het contact. Ook vanwege allerlei gevoelens en negatieve gedachten.

.
Gebeurt dat nu ook Cestlavie? Ik heb het idee dat je het heel moeilijk hebt nu, maar misschien klopt dat niet